Wie ich mal ….

Geschlafen hab ich nicht wirklich viel als um 3.30 Uhr mein Wecker klingelt.
Jetzt muss ich leise sein, weil alle Plätze hier im 8 Bett Dorm belegt sind und ich der Einzige bin, der wach ist.
Wenn man meinen Zustand als wach bezeichnen kann.
Meine Sachen hab ich schon vor ein paar Stunden gepackt, jetzt heißt es also alles leise in den Flur bringen und ich schaffe.
Für einen schnellen Kaffee ist auch noch Zeit, allerdings muß ich diesen wirklich sehr schnell trinken weil schon um kurz nach vier ein Taxi vor der Tür steht.
Ich begrüße Bonny mit einem müden „Du bist aber Früh dran.“ und verstaue meinen Rucksack im Kofferraum des Wagens.
Um die Uhrzeit ist es noch ruhig auf den Straßen von Bangkok.
Unser Taxifahrer kann gut Gas geben und um kurz vor 5 sind wir am Flughafen.
Im Gegensatz zu den Straßen ist die Empfangshalle im Flughafen rappel voll.
Wäre ich alleine hier, bräuchte ich sicher erstmal ne viertel Stunde um mich zu Orientieren.
Zum Glück hab ich ja meine Reiseleiterin dabei, sie schaut sich nur kurz um und zeigt dann auf eine Ellen lange Schlange.
Wir stellen uns also in die Schlange und wärend ich schlaftrunken wie ein Zombie immer wenn es ein bisschen voran geht 2 Schritte weiter schlurfe scheint Bonny irgend etwas zu suchen.
Wir durchlaufen die erste Gepäck Kontrolle dann meint die Thailänderin, das ich warten soll, weil sie noch etwas zu erledigen hat.
Also warte ich in der unendlich langen Schlange.
Nach 5 Minuten ist sie wieder da und fordert mich auf mit zu kommen.
Auch wenn ich nicht weiß ob es wirklich eine so gute Idee ist die Reihe zu verlassen Folge ich meinem Boss.
Sie führt mich zu einer neuen Schlange am Gepackschalter.
Der Unterschied ist nur, daß mit uns hier insgesamt nur 5 Personen stehen.
Ok. Anscheinend sind wir jetzt VIP bei Air Asia.

Die Drei vor uns machen anscheinend 2-3 Wochen Urlaub in Myanmar und wollen so (vermute ich) sicher gehen, das wenn in der Zeit ein Einbrecher bei ihnen ins Haus einsteigt sicher gehen, daß dieser leer aus geht.
Der erste Koffer des Trios kommt auf sie Waage und ich staune nicht schlecht als diese 26,5 kg anzeigt.
Dieser wird dann von dem nächsten Koffer mit 29 kg getoppt.
Ich frage mich wirklich wie viel man zum verreisen braucht als Koffer Nummer 3 mir dann endgültig die Gesichtszüge entgleisen lässt.
32,5 kg!!!!!
Alter Falter!
Jetzt bin ich an der Reihe und falls jemand wissen möchte wie viel ich mittlerweile für meine mehr als einjährige Reise als Gepäck mitschleppe, kann ich ruhigen Gewissens sagen, das es 15kg sind.:)

Un da wir ja aus irgend einem Grund Air Asia VIPs sind bekommt mein Rucksack zusätzlich einen Aufkleber mit dem beruhigenden Wort „Priority“ aufgeklebt.

Dann müssen wir nur noch schnell durch die Passkontrolle, auf den Flieger warten, in den Flieger einsteigen und diesen erst wieder in Yangon verlassen.

Am Flughafen heißt es dann erstmal warten.
Allerdings warte ich nicht an der Passkontrolle oder am Gepäckband, ich warte vor der Damen Toilette auf meinen Boss.

Die Passkontrolle geht dann um einiges schneller über die Bühne und auch meinen Rucksack bekomme ich gebracht.
Alles im grünen Bereich.

Jetzt müssen wir uns erst mal mit Kyat eindecken.
Wechselstuben gibt hier genug,  wir suchen uns also eine mit nem guten Kurs aus und weil ich gelesen habe, das in diesem Land Dollarscheine nagel neu sein müssen es aber bei Euros relativ egal ist wie sie aussehen, entscheiden ich erstmal 100€ zu tauschen.
Ich gebe dem Mann am Schalter also die zwei 50€ Scheine, die schon sehr lange zusammen gefaltet in meinem Portmonee versteckt sind.
Der Mann ist jetzt erstmal damit beschäftigt die Knicke aus den 2 Scheinen zu „bügeln“.
Dann nimmt er den ersten und streicht über die Kanten der Banknote.
Dann streicht er wieder über die Kanten.
Das ganze Spiel wiederholt sich wenigstens 30 mal.
Zwischen durch hält den Schein ganz dicht an sein Gesicht um diesen genau zu betrachten.
Es könnte natürlich auch sein, das er versucht die 50€ zu hypnotisieren.
Hoch konzentriert streicht er weiter über die Kanten und ich stehe einfach nur vor dem Schalter und schaue zu.
Geduld war ja noch nie so wirklich meine Stärke und langsam werde ich auch wirklich ungeduldig, versuche aber mir nichts anzumerken.
Ich stehe also weiter vor dem blöden Schalter und versuche krampfhaft wie „Bruce Banner“ meinen Puls unten zu halten und ruhig zu bleiben wärend sich mein Freund dem zweiten Fuffi widmet um auch diesen hochkonzentriert wie ein „Wetten dass Kandidat“ unter die Lupe nimmt.

Endlich scheint er sich sicher zu sein, das mein Geld in Ordnung ist.
Er nimmt die Scheine und legt sie in die Geldzähl-Maschiene.
Diese rattert auch gleich los.
„Rattatatatatatatatatatatat“…..Stille.
Das Display der Maschine zeigt eine „2“ ich für meinen Teil bin überzeugt, wenn dieses hoch entwickelte Präzisionsgerät nach 5 Sekunden rattern behauptet, daß es 2 Scheine sind stelle ich das nicht weiter in frage.
Mein gegenüber ist da etwas skeptischer.
Er nimmt das Geld vorsichtig aus der Maschine und fängt wieder an die Kanten der Scheine zu befummeln.
Vielleicht ist das ja irgend ein Fetisch oder der Man wird nach Stunden bezahlt.
Ich für meinen Teil fange beim 6. Mal das ich Beobachter wie der Kerl die Kohle in die Geldscheinzähl-Kiste legt an zu befürchten, das mein 28 Tage Visum ausreicht um hier am Flughafen Geld zu wechseln.

Langsam scheint der Mann auch wirklich davon überzeugt zu sein, das es sich wirklich um ZWEI Banknoten handelt.
Auf jeden Fall bekomme ich ein A4 Blatt, das ich ausfüllen darf.
Ein letztes Mal wird das Geld von dem Typen befingert.
Jetzt holt er einen Taschenrechner vor und ich schwöre bei allem was mir heilig ist, wenn er jetzt „50+50 rechnet werde ich zum Hulk!!!

Zu seinem Glück rechnet er nur aus, wie viel Kyat ich für meine 100 Euro bekomme.
Auch wenn man dafür eigentlich auch keinen Taschenrechner braucht, möchte ich mal nicht so sein und lasse ihm das mal so durch gehen.
Schließlich wird meine Geduld belohnt und ich bekomme etwas über 130.000 Kyat on die Hand gedrückt.
Geht doch!!!
Wir besorgen und noch schnell eine Sim Karte und sind so bestens gerüstet für die geplanten 4 Wochen hier in Myanmar.
Übrigens hab ich mich im Vorfeld ziemlich über die Stadt in der wir gerade sind gewundert, weil mir Yangon so gar nichts gesagt hat und ich schwören könnte noch nie von dieser Stadt gehört zu habem.
Der Groschen viel dann bei mir recht spät und auch erst nach dem ich es gegoogelt habe.
Das Myanmar auch Burma oder Birma genannt wurde/werden kann war mir klar und was ist mit Yangon? !
Yangon ist in Deutschland ehr bekannt als Rangun.:)

Aber genug mit Begriffserklärungen, schließlich müssen wir jetzt hier irgendwie weg kommen und unser Hotel finden.
Ein Taxi vom Flughafen in die Stadt koste 9000 Kyat (6,70€) aber weil ich keine Lust habe nach einer günstigen Alternative zu suchen nehmen wir eins.
Gebucht haben wir im „My Inn Hotel“ welches anscheinend relativ neu ist, weil unser Fahrer lange suchen und 2 mal dort anrufen muss, bis er uns endlich am richtigen Ort absetzt.

Generell ist Myanmar um einiges teurer als andere Länder in Asien, was man vor allem bei den Hotelpreisen merkt.
2 Nächte kosten uns in dem Hotel, das nicht gerade in der Besten Lage ist 45.000 Kyat (33,50€) dafür ist aber das Zimmer recht gut eingerichtet und das Personal ist super nett.
Wie machen es uns erst mal bequem, und schlafen ein wenig.
Gegen 17 Uhr wird es dann aber sich Zeit vor Sie Tür zu gehen und die Stadt ein wenig zu erkunden.
Unser Hotel liegt an einer Hauptstraße und weil wir ehrlich gesagt keinen echten Plan haben beschließen wir den großen See, den wir auf der Fahrt hierher gesehen haben zu besuchen.

Weit kommen wir nicht, weil ich die Seitenstraßen viel interessanter finde entscheiden wir den See auf morgen zu verschieben und ein wenig durch das Gewimmel abseits der Hauptstraße zu erkunden.

Hier spielt sich wirklich alles auf der Straße ab.
Kinder spielen Fußball, Frauen waschen Wäsche, Haare werden geschnitten und und und.
Es gibt wirklich alle paar Meter etwas zu sehen.:mrgreen:
Blöderweise mach meine neue Kamera mucken außerdem sind wir nicht sicher ob die Leute es mögen wenn wir sie fotografieren.

Es ist mittlerweile schon dunkel geworden und wir finden einen Lokal, das zwar nicht super einladend aussieht aber man kann an der Straße sitzen und weil wir eh nicht viel gegessen haben, kehren wir hier ein.
Schon allein an der etwas schockiert Reaktion des Kellners steht schnell fest, daß könnte schwierig werden hier etwas zu essen zu bestellen……wird es dann auch.
Anscheinend ist das einzige Wort,  das unser Kellner auf englisch sagen kann „beer“.
Ok trinke ich halt ein Bier.
Bonny schafft es dann auch irgendwie ein Wasser zu bestellen.
Allerdings werden wir davon mit Sicherheit nicht satt.

Ich werfe einen Blick auf TripAdvisor und finde ganz in der Nähe ein Restaurant, das gar nicht so schlecht bewertet ist.
Das Restaurant hat den tollen Namen „Dahu Phyu Daw Saw Yee“ und es wird laut Internet traditionell burmesische Küche angeboten.
Natürlich gehen wir da hin.

Das Restaurant wirkt ehr wie eine Kantine aber wir werden herzlich begrüßt und gleich zu einer Art Buffet geführt.
Hier suchen wir uns dann aus was wir essen wollen und bekommen keine 5 Minuten später alles serviert. 🙂
Ich muß feststellen, daß man hier anscheinend essen mag, das in Öl schwimmt.
Ich mag es auch.
Super leckeres Fleisch das zwar etwas wärmer hätte sein können aber ansonsten wirklich genial schmeckt.
Nach dem wir alles verputzt habem kommt der Keller mit einer Pillen Dose und stellt diese auf den Tisch.
Ok. So ein Dessert hab ich bis jetzt auch noch nie bekommen.
Hoffentlich geht das mal gut……

Dann wird es Zeit zurück ins Hotel zu gehen.

Nach dem Frühstück gehen wir los um die Stadt zu erkunden.
Zu erst laufen wir zu dem See, den wir gestern schon besuchen wollten um dann festzustellen, daß es hier nichts besonderes zu sehen gibt.

Bis in die Gegend der Stadt in der die meisten Sehenswürdigkeiten sind müssen wir mehr als 2 km laufen.
Also düsen wir los.
Wobei von düsen bei der unglaublichen Hitze hier auch  nicht gerade die Rede sein kann.
Ich trau mich schon kaum zu schreiben wo wir als nächstes einkehren.
Wir besuchen den Sony Laden hier in Rangun.
Meine Kamera macht seit ein paar Tagen nämlich Probleme.
Zum einen funktioniert das Rad mit dem ich manuell unter anderen Schärfe und Belichtung einstellen kann nicht mehr, zu anderen finde ich, das der Auslöser viel zu spät reagiert.
Nach dem sich ein Techniker kurz meine Kamera angeschaut hat, steht fest, die muss eingeschickt werden.
In einem Monat sollte sie repariert sein.
Ein Monat ohne Kamera kommt für mich auf keinen Fall in Frage und weil der gute Mann keine andere Lösung parat hat, nehme ich meine Sony wieder mit.
Schließlich funktioniert sie ja noch und ich brauche das Teil.

Dann geht es weiter auf Tempel-Tour, wir besuchen den liegenden Buddha, gleich ein paar Meter weiter den nächsten Buddha.
Natürlich wird bei beiden kurz gebeten und dann suchen wir meinen Buddha, den ich dann waschen darf.
Mein Buddha, weil ich an einem Mittwoch geboren bin und mit waschen ist das übergießen der Figur mit Wasser gemeint.;)

Dann bin ich mal Boss und ich bestimme, das wir jetzt einen Geocache suchen.☺
Eigentlich hatte ich 3 Caches in der Nähe auf der Liste aber an den ersten 2 Stellen, die wir besuchen sind zu viele Menschen, so daß wir uns nicht lange mit Suchen aufhalten.
Beim 3. Versuch klappt es dafür auf Anhieb und wir finden sogar eine relativ große Dose.:mrgreen:
Ich für meinen Teil bin voll zufrieden, kann ich jetzt doch auch behaupten in Myanmar einen Cache gefunden zu haben.
Wir gammeln noch ein wenig im Park herrum bevor wir uns mit dem Sonnenuntergang zum nächsten wichtigen Ort dieser Stadt laufen.

Wikipedia mein dazu:

Der Shwedagon, auch Shwedagon-Paya ist der wichtigste Sakralbau und das religiöse ZentrumMyanmars in Yangon. Er gilt als Wahrzeichen des ganzen Landes und ist einer der berühmtesten Stupas der Welt. Erbaut auf dem stark befestigten und mit zwei Terrassen geschmückten Singuttara-Hügel, dem südlichsten Ausläufer der Pegu-Joma-Bergkette, überragt das Bauwerk die größte Stadt des Landes.

Auf dem Weg dorthin bleibt noch Zeit einen kleineren Tempel zu besuchen allerdings nicht zu lange, weil schließlich der Höhepunkt unseres Yangon – Besuches bevorsteht.

Um zur Shwedagon Pagoda zu gelangen muss man erst einmal ewig lange Treppen rauf steigen.
Aber auch diese Treppe muß erst mal erreicht werden.
Wir sind anscheinend nicht die einzigen, die diesen Heiligen Ort besuchen wollen.
Außerdem wird man hier überall von Leuten bequatscht, die einem etwas verkaufen wollen.

Den Anfang macht eine Blumen Verkäuferin.
2000 Kyat möchte sie für 2 Blümchen.
Wir sagen „Nein“.
Ok. 1000 Kyat mein diese.
Wir zögern kurz aber verneinen dann doch wieder.
Schließlich bekommen wir die 2 Blumen für 500 Kyat.
Das Gute daran, daß wir jetzt die Blumen habem ist, daß uns die Händler jetzt in Ruhe lassen.
Allerdings sind da ja noch die Kinder, die uns Tüten für unsere Schuhe andrehen möchten.
Die kleinen sind dabei ziemlich aufdringlich und echt nervig.
Wir schaffen es irgendwie ohne eine Tüte zu kaufen bis zur Treppe.
Ziehen Schuhe und Socken aus und stecken diese in eine Tüte, die wir am Boden gefunden haben.
Und steigen die Treppen rauf.
Auf halber Strecke können wir sogar unsere Schuhe abgeben, so daß wir den Beutel nicht die ganze Zeit mit schleppen müssen.
Als wir schon fast am Ziel sind werden wir aufgehalten.
Eigentlich werde nur ich auf gehalten, weil Bonny so tut als wäre sie eine Einheimische.
Ich versuche auch so zu tun als wäre ich ein Einheimischer aber irgend etwas mache ich wohl falsch.
Keine Ahnung woran sie erkannt haben, das ich nicht aus Burma komme aber ich werde zur Kasse gebeten.
8000 Kyat muss ich bezahlen um mir die goldene Stupa und den Rest der Anlage anschauen zu können.

Der Tempel ist gut besucht und auch wenn man in der Stadt relativ wenig Ausländer sieht, kann man hier einige  nicht Asiaten treffen.
Die Atmosphäre hier ist großartig und ich ziehe mal wieder viele neugierige Blicke auf mich als ich gemeinsam mit Meier Reiseleiterin anfange zu beten.
Wie immer mache ich das eigentlich nur weil ich mir blöd vorkomme, wenn ich daneben stehe und zuschaue aber hier wäre das mit Sicherheit die unauffälligere Variante.
Auch egal……

Bonny hat die 2 Tage übrigens so in Erinnerung:

13 มีนาคม 2559 เดินทางสู่ย่างกุ้ง
เช้ามืดเวลา 4.00 เริ่มเดินทางโดยแท็กซี่สู่สนามบินดอนเมือง ค่าแท็กซี่ 300 บาทจากอุดมสุข ใช้เวลาประมาณ45นาที ก็ถึงสนามบินดอนเมือง เรามีเวลา 2 ชั่วโมงในการดำเนินการเช็คอิน ฝากกระเป๋าลงท้องเครื่อง ผ่าน ตม. และหาอะไรทาน ไม่ทันได้นั่งพักก็ต้องรีบขึ้นเครื่องโดยใช้เวลา 1 ชั่วโมงครึ่งในการบินจากสนามบินดอนเมืองสู่ย่างกุ้ง ก้าวแรกสู่ย่างกุ้งคือปวดหนัก ต้องการห้องน้ำด่วน และสัมผัสที่สองที่ได้รับคือเจ้าหน้าที่ที่นี่น่ารักยิ้มแย้มแจ่มใสกันทุกคน และทุกเคาเตอร์ที่บริการต่างๆให้ความอ่อนน้อมถ่อมตนต่อนักท่องเที่ยวมาก ขั้นตอนแรกที่ต้องทำคือหาที่แลกเงินจากนั้นแพททริคต้องการซิมการ์ดเพื่อใช้งานอินเตอร์เน็ต ค่าซิมการ์ด 1500 จ๊าด และเติมเงิน 10000 จ๊าด แต่ได้รับโบนัสเพิ่มพอเศษ 5000 จ๊าดเล่นเน็ตได้ 1.5 GB. เป็นซิมของบริษัท MPT ซึ่งเป็นบริษัทใหญ่ที่สุดในพม่า และจะเห็นโฆษณาของเครือข่ายนี้อยู่ทั่วพื้นที่ ทั้งตึกรา ป้าย และรถ ฉะนั้นมั่นใจได้ในเรื่องของการบริการและราคา จากนั้นเราก็เช่ารถแท็กซี่เข้าเมืองกัน ระยะทางจากสนามบินสู่ตัวเมืองประมาณ 15 กิโลเมตร เค้าคิดค่าบริการ 9000 จ๊าดเพื่อไปส่งที่ถึงที่พักที่ My Inn@Uchit เป็นห้องพักที่ค่อนข้างใหม่ อยู่ในตึกแถว หาค่อนข้างยากเพราะไม่มีชื่อโรงแรมด้านหน้า แต่จะมีป้ายอยู่ด้านบนสุดของตึก สูงประมาณ 6 ชั้น ถ้าไม่แหงนหน้ามองขึ้นไปจะไม่มีทางเห็นโรงแรมอย่างแน่นอน พอแท็กซี่จอดก็มีเจ้าหน้าที่โรงแรมมารับที่ด้านหน้าและพาขึ้นโรงแรม เวลาในการเช็คอินนั้นคือบ่ายสองโมง แต่เรามาไฟล์เช้าทำให้ถึงโรงแรมตอน 10โมง แต่เจ้าหน้าที่น่ารักรีบเอาน้ำส้มกับอาหารมาเสิร์ฟ และพยายามเช็คห้องให้ พอดีมีห้องว่างที่ลูกค้าเพิ่งเช็คเอ้า เจ้าหน้าที่จึงรีบทำความสะอาดเพื่อให้เราสามารถเช็คอินได้ก่อนเวลา หลังจากนี้คือพากันนอนเล่นและหาข้อมูลในการเที่ยว จนหลับไปยาว ตื่นอีกทีก็ห้าโมงเย็น จึงรีบออกไปเดินเล่นกันพร้อมหาอะไรทาน แต่เส้นทางที่เลือกเดินนั้นค่อนข้างอยู่ในซอยชุมชน ชาวบ้านออกมานั่งเล่น ทำงาน กันเต็มถนน เดินแบบเกรงๆกลัวๆพร้อมกับส่งยิ้มให้เค้าและก็ได้รับรอยยิ้มกลับเกือบทุกคน เดินดูไปไกลพอสมควร ผ่านตลาดทะลุถนนใหญ่ จึงนั่งพักทานน้ำกัน กะจะสั่งอาหารด้วยแต่ไม่รู้จะสั่งอะไรเพราะเมนูนั้นเป็นภาษาพม่าทั้งหมด และคนที่นี่ส่วนใหญ่พูดอังกฤษไม่ได้ แต่สำหรับคนที่พูดได้ก็ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเนื่องจากสำเนียงของเค้า ฉะนั้นเราจึงเลือกสั่งอะไรที่ง่ายๆคือเบียร์ 1 แก้วขนาดกลางบ้านเรา และแปปซี่  1 ขวดแก้วเล็ก ตอนเช็คบิลตกใจราคาถูกเหลือเชื่อ เราจ่ายไปทั้งหมด 1000 จ๊าด ประมาณ 30 บาทของเรา จากนั้นเราจึงเดินไปร้านอาหารใกล้ๆตามแผนที่คือร้าน Danuphyu daw saw yee Myanmar ดูคล้ายไร้รนาหารจีนแต่ไม่ใช่ เป็นร้านอาหารพม่าแท้ๆ เข้าไปพนักงานต้อนรับดีมาก กะจะขอเมนูสั่งอาหาร แต่เค้าพาเดินไปหน้าครัวตรงที่วางอาหารหลายๆอย่างบนถาด แล้วบอกให้เราเลือกได้ตามต้องการจากนั้นเค้าก็จะตักใส่จานหรือกะทะเพื่ออุ่นให้ พร้อมเสิร์ฟเครื่องเคียงผักและน้ำซุปมาให้เป็นออเดิร์ฟก่อน พอ อาหารวางปุปโอ๋โหทุกจานนี่อ้วนทั้งนั้นเพราะมีแต่น้ำมันเต็มจาน อาหารอร่อยดีคะและสะอาดกว่าข้างนอกมาก พอทานเสร็จก็มีกระปุกมาเสิร์ฟให้ในนั้นมีน้ำอ้อนก้อนเล็กๆ มาให้ทาน ในกระปุกมีรูปอธิบายด้วยว่าก่อนทานปวดท้อง พอทานน้ำอ้อยนี้แล้วอาการปวดท้องไม่ปรากฏ น่าจะประมาณว่าป้องกันปวดท้องหรือท้องเสียจากอาหารเป็นพิษหรือเปล่าพากันเดาเอาคะ หลังจากทานเสร็จก็ลุ้นละว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่จะราคาถูกไหม ปรากฏว่าทั้งหมด 11300 จ๊ากหรือประมาณ 330 บาท ค่อนข้างแพงกับกับข้าวสี่อย่างแต่ได้อย่างละนิดหน่อย (จานเล็ก ได้เนื้อและปลาแค่ 2-3 ชิ้นเล็กๆ) ราคากับข้าวตกจานละ 3000 จ๊าดหรือ 90 บาท แต่ถ้าเลือกความสะอาดและการบริการและอาหารก็ถือว่าเหมาะสมกับราคา

14 มีนาคม 2559 เที่ยวเจดีย์ชเวดากอง
เช้าวันนี้เราวางแผนไว้ว่าจะเดินเที่ยวใกล้ๆที่พัก โดยเริ่มที่ ทะเลสาบอินยา(Kan Tha Ya) ที่นี้คือสวนสาธารณะที่ถูกสร้างขึ้นมา วันแรกที่มานั่งรถแท็กซี่ผ่านดูใหญ่และสวยดี จึงตัดสินใจมาเดินดูแต่ช่วงเวลาที่เราเดินนั้นคือช่วงกลางวันซึ่งร้อนตับแตก สู้แดดไม่ไหวคะเลยเลี้ยวกลับเพื่อที่จะหนี้ร้อนไปพึ่งเย็นแทน นั่นคือวัด ทะเลสาบอินยาเป็นสวนสาธารณะอีกที่หนึ่งในเมืองย่างกุ้งที่มีคนมาวิ่งออกกำลังกายกันและมานั่งพักผ่อน และค่อนข้างสะอาดใช้ได้คะ หลังจากที่เราเลี้ยวกลับเพื่อไปวัดเจ๊าทัตจี (วัดพระตาหวาน) Chauk Htat Gyi Pagoda เป็นพระพุทธรูปปางไสยาสน์(พระนอน) องค์ใหญ่ สูงปประมาณตึก6 ชั้นได้ เราเดินตามทางใหญ่ซึ่งแน่นอนรถราดูวุ่นวายมาก ปวดหัวขึ้นมานิดหน่อยเพราะอากาศร้อนด้วยและเสียงแตรรถด้วย สักพักไม่ไหวจึงพากันหลบไปหาแอร์ในร้านกาแฟนั่งกินนั่งเล่นพักใหญ่จึงตัดสินใจเลือกเดินไปตามซอยเล็กๆเผื่อเจอร่มเงาและที่สำคัญหลีกเลี่ยงเสียงแตรรถด้วย ถือว่าตัดสินใจถูก เพราะในซอยสงบกว่าแต่ใช่ว่าจะหนีเสียงแตรรถได้ รถขับมาคันเดียวไม่มีอะไรยังกดแตรเลย หรือแค่นกตัวเดียวอยู่บนถนนก็ยังกดแตรไล่ อ๋อ!ที่สังเกตได้อีกอย่างคือทุกที่ในย่างกุ้งมีแต่อีกาดำเต็มไปหมด เสียงร้องของมันไม่ชอบเลยจริงๆ บินลงมาแต่ละทีอ้าปากค้างไม่รู้ว่าอ้าปากไว้ทำไม ดูเหมือนอยู่ในเมืองแม่มดไงงั้นอะเหมือนเมืองต้องคำสาป เราเดินหลบแดดไปเรื่อยๆก็เจอวัดคะ วัดแรกที่เราสัมผัสดูสวยแปลกตาดี ใหญ่ แต่ทำไมถึงไม่รู้สึกเย็นเหมือนวัดไทยก็ไม่รู้ มีลมเย็นนิดหน่อยคะ แต่ไม่เย็นสบายเหมือนที่วัดเรา ตอนเข้าวัดต้องสังเกตุผู้คนด้วยว่าเค้าใส่รองเท้าหรือเปล่า ถ้าไม่นั่นหมายความว่าเราต้องถอดรองเท้าตั้งแต่ตรงนั้น ปกติเราต้องถอดตั้งแต่หัวบรรไดวัดเลยคะ ถ้าใส่ถุงเท้าก็ต้องถอดด้วยนะคะ เดินเท้าเปล่าเท่านั้นคะ จากปากทางภายในวัดต้องเดินขึ้นศาลาแต่ละชั้นจนถึงชั้นบนสุด ความรู้สึกแรกที่เห็นโอ๋!ว๊าว! ใหญ่มาก และมองไปที่ดวงตาท่านใส่และสวยจริง เหมือนพระสมัยใหม่ที่ต้องแต่งตัวสวย ตอนแรกกะจะนั่งนานๆเพราะข้างนอกร้อนเหลือเกิน แต่นั่งไปสักแปปรู้สึกว่าไม่มีลมเลยเปล่่ยนทิศไปนั่งใกล้พัดลม แต่รู้สึกว่ามีกลิ่นไม่ค่อยดี น่าจะเป็นกลิ่นน้ำหมากพลู ทนไม่ได้เลยต้องออกเดินไปจุดหมายต่อไป คือวัดงาทัตจี Nga Htat Gyi Pagoda ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับวัดเจ๊าทัตจี(พระตาหวาน) ไม่ไกล้กันมากเดินพอได้เหงื่อคะ ที่นี่จะมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ทรงเครื่องราชย์และด้านหลังฉากจะมีประติมากรรมแกะลายสลักจากไม้สักซึ่งสวยงามมาก และพระองค์มีดวงตาคล้ายกับพระตาหวานแต่ไม่หวานเท่านะ จะดูน่าเกรงข้ามขึ้นมานิดหน่อย จากนั้นเราเดินไปต่อที่ทะเลสาบกันดอร์จี Kandawgyi Lake ระหว่างทางที่เดินก็ผ่านชุมชนเล็กๆไปเรื่อยๆจนทะลุถนนใหญ่และจอดเข้าร้านขายต้นไม้และพืชผัก เราซื้อน้ำสตอร์เบอรี่ ซึ่งเป็นน้ำสตอร์เบอรี่สดๆไม่มีอะไรเจือปน เลี่ยนๆไม่ได้หวานมากแต่ยังไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ และก็ไอศรีมคล้ายเกร็ดน้ำแข็ง รสชาติมิ้น และแคนตาลูปรสชาติผลไม้แบบหวานอย่างเดียว พอใช้ได้คะ แล้วเราก็เดินต่อไปเพื่อหาทางเข้าซึ่งทางเข้านั้นมีอยู่หลายฝั่งมาก Royal Garden เดินไปชมวิวไป ที่นี่มีร้านอาหารหรือโรงแรมใหญ่ตั้งอยู่ในสวนใกล้ๆกัน สวนค่อนข้างสกปรกและมีขยะเยอะ ถึงแม้จะมีคนดูแลสวนก็ตาม แถมเดินๆไปเจอแต่วัยหนุ่มสาวมานั่งพรอดรักกัน บ้างก็นั่งกอดจูบกันอยู่ตรงที่นั่งใกล้ทางเดิน มีอยู่จุดหนึ่งเห็นเค้าจอดรถนิ่งแต่ติดเครื่องไว้ ตอนแรกก็คิดในใจว่าจะติดเครื่องเปิดแอร์ทำไม แถมยังมีแผ่นกันร้อนหรือซิลกันร้อนสีเงินปิดที่กระจกด้านหน้ารถด้วย แต่กระจกข้างนั้นติดฟิล์มกันแดดซะดำสนิทจึงมองไม่เห็นอะไร คิดไปคิดมาน่าจะพลอดรักกันในรถมากกว่า เห็นอยู่หลายคันทีเดียว เคยเห็นที่สวนลาวเวียงจันทร์ก็ไม่ได้ประเจิดขนาดนี้นะ ที่เห็นก็แค่นั่งกอดกัน แต่ที่นี่ค่อนข้างเปิดเผยกว่า รู้สึกไม่ค่อยชอบละสวนสาธารณะแถวนี้ แต่เค้าก็พยายามปรับปรุงดูแลให้สวยงามร่มรื่นนะ แต่ก็ยังไม่ได้ดีพอ เห็นมีกำลังสร้างอยู่จะเป็นเหมือนห้างและมีอุโมงค์ใต้น้ำเพื่อดูปลา เห็นในภาพโปสเตอร์สวยมากแต่ไม่รู้จะทำออกมาได้เหมือนในภาพไหม ต้องคอยดู เพราะประเทศเค้าเพิ่งจะเปิดน่าจะมีอะไรใหม่ๆและทันสมัยเข้ามาเยอะมากทีเดียว พอเริ่มตกเย็นเราก็รีบเดินไปที่พระมหาเจดีย์ชเวดากองซึ่งอยู่ไม่ไกลเดินอ้อมออกไปทาง Western Park Royal มองจากในสวนออกตรงไปที่พระมหาเจดีย์โดดเด่นอยู่กลางเมือง แถมพระอาทิตย์ยังตกข้างขวาของพระเจดีย์หากหันหน้าเข้าหาเจดีย์ วิวมุมนี้สวยมากคะ หลังจากได้รูปพระอาทิตย์ตกแล้วเราก็เดินมุ่งหน้าไปยังพระมหาเจดีย์คะ เป็นอะไรที่วุ่นวายที่สุด คนเยอะรถก็แยะ ทั้งเดินทั้งขับเบียดเสียดกัน พอใกล้จะถึงหน้าเจดีย์ก็มีน้องสาวคนสวยเดินมาเอาถุงพลาดติกให้ใส่รองเท้ากันฟรีๆเลยคะ (ล้อเล่นไม่ฟรีนะ แต่จะยัดให้และตามตื้อเพื่อให้เราจ่ายเงิน) ตรงนี้ต้องหาวิธีหลีกหนีและหากลเกมส์มาสู้กับน้องๆเอาเอง ของเราตอนแรกนี้เดินมายัดให้บอกไม่เอาก็ยัดอยู่นั่น แล้วน้องเค้าทำท่าเหมือนใจดีให้ฟรีๆนะ เราเข้าใจไปอย่างนั้น เราเลยบอกแพททริคให้เอาดินสอที่เตรียมมาแจกเด็กๆพวกนี้ พอแพททริคควักดินสอให้เท่านั้นแหละวิ่งเข้ามาจากไหนไม่รู้เต็ม บางคนก็เอามือล้วงเข้ามาในกระเป๋าเลย ซึ่งนางได้ไปสองแท่งโดยที่เราไม่ได้ให้ เราเลยตามไปดึงเพื่อจะให้อีกคนหนึ่งแต่นางไม่ยอมคืน โมโหนิดหน่อยถือเป็นประสบการณ์คะ หลังจากนั้นเรารีบเดินหนี น้องหนูที่เอาถุงให้ตอนแรกยังไม่หมดบุญคุณนะคะ ตามมาทวงมันนี่ มันนี่ บอกไปไม่เอา No No แล้วคืนถุงไป แล้วมีน้องผู้ชายอีกคนเดินมายัดถุงใส่กระเป๋าขี้เกียจตอบโต้ก็เดินไปเรื่อยๆกระเตงถุงที่ยัดให้อยู่ในกระเป๋านั่นแหละทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไป เดินไปจนถึงบรรไดขึ้นเจดีย์ต้องถอดรองเท้าเราไม่จ่ายและไม่สนใจถุง น้องเค้าก็เลยหยิบถุงกลับคืน จากนั้นแพททริคเห็นถึงอยู่เต็มพื้นหน้าวัดที่คนอื่นใช้แล้วทิ้งไว้ตรงนั้นเกลื่อนเต็ม แพททริคเลยหยิบขึ้นมาใช้ต่อ แล้วก็เดินขึ้นเจดีย์แบบไม่เหลียวหลัง เฮ้ย! ด่านแรกคะสนุกดี เราเดินขึ้นบรรไดไปซึ่งไม่สูงมากเท่าไหร่พอได้เหนื่อยนิดหน่อยแต่ว่าจะอบอ้าวซะมากกว่าเพราะบรรไดนั้นปิดล้อมด้วยหลังคาและผนัง จากนั้นก็ผ่านประตูสแกนกระเป๋า มีจุดฝากรองเท้าทำบุญตามกำลังทรัพย์และความศรัทธา จากนั้นเดินขึ้นไปอีกนิดก็จะมีมุมจำหน่ายตั๋วเข้าคะ อันนี้คือตอนแรกไม่รู้ว่าจุดไหนคือที่ขายตั๋วเราก็เดินมุ่งหน้าไปพร้อมกับคนในพื้นที่ตรงไปพระเจดีย์อย่างเดียว ส่วนแพททริคเดินตามหลังได้ยินเสียงเรียกเซ่อๆ หันไปคือต้องจ่ายค่าเข้า และเค้าก็จะมีสติ๊กเกอร์ให้แปะที่หน้าอก เพราะจะมีเจ้าหน้าที่มาคอยเช็คตลอดเวลา ออลืมไปตอนเดินอยู่ระหว่างทางมาเจดีย์นั้นจะมีคนขายดอกไม้ให้เราประปราย ของเราพี่ผู้หญิงมายื่นดอกไม้ไหว้พระให้ช่อละ 1000 จั๊ต เราไม่สนใจ จากนั้นบอก 2 ช่อ 1000 จั๊ตละกัน เราไม่เอาอีกเพราะคิดว่าด้านบนคงมีขาย พี่เค้าเดินตื้ออยู่สักพัก บอก 2 ช่อ 500 จั๊ต คิดว่ามันถูกเลยตกลง เราเอาดอกไม้ช่อนี้ไปไหว้ที่จุดไหว้พระประจำวันเกิดเป็นพระพุทธรูปหินอ่อน สีขาว และก็รดน้ำพระ เห็นคนที่นั่นรดน้ำกันหลายขันมาก แต่สำหรับเราขันเดียวจบอยู่ที่จิตศรัทธาละกัน พอเราเดินได้รอบหนึ่งก็พากันกลับ เพราะอาการปวดหัวมันเด้งขึ้นมาเป็นระลอกๆ กะจะเดินไปหาอะไรทานผ่านตลาดของกินและผลไม้เยอะแยะก็ไม่กล้าซื้อ เพราะกลัวท้องจะเสีย จนเดินไปทะลุถนนใหญ่จนเจอร้านอาหารไทย ญี่ปุ่น เป็นร้านใหญ่ คนเยอะแยะส่วนมากเป็นคนในพื้นที่มากกว่า เสียงวุ่นวายมาก นั่งดูเมนูและราคารู้สึกว่าก็ราคาที่เคยกิน ค่อนข้างแพงเหมือนกัน แต่ก็หิว แต่ที่สำคัญเริ่มปวดหัวมากขึ้นเพราะเสียงและดูวุ่นวายมาก อยากออกมากเหมือนจะเป็นลม ได้กลิ่นอาหารละจะอ้วกเหม็น เหมือนจะไม่สบายละตอนนี้ แต่แพททริคก็หิวมากและไม่อยากเดินหาแล้วเพราะเราไม่ได้ทานอะไรเลย แค่อาหารเช้าเป็นขนมปังสองชิ้นจากทางโรงแรมและเค้กชิ้นเล็กๆคนละชิ้นตอนบ่ายๆ คือเดินกันแบบไม่คิดถึงอาหารกันเลย จนรู้สึกตอนสุดท้ายว่าเราไม่ได้ทานข้าวแบบจริงจังกันเลยนะวันนี้ นั่นแหละเลยทำให้เราต้องหาที่ทานข้าวกัน คือเราพยายามกินได้นิดหน่อยนอกนั้นให้แพททริคจัดการให้ เสร็จแล้วรีบโบกแท็กซี่กลับไปกินยานอน ค่าแท็กซี่ 3500 จั๊ต ค่อนข้างแพงนะกับระยะทางไม่ถึง 7 กิโลเมตร