Wie ich mal ….

Ein alter Eremit soll von Buddha selbst eine Haarreliquie geschenkt bekommen haben, die er immer in seinem Haarknoten aufbewahrte. Kurz vor seinem Tod wollte er für die Reliquie eine Pagode auf einem Felsblock bauen lassen, der exakt seinem Schädel gleiche. Mit Hilfe des Königs suchte er den Meeresgrund nach einem solchen Felsen ab. Als er ihn schließlich fand, brachte er ihn auf den Berg, wo er noch heute am Abgrund steht.
Der Legende nach wird der Fels nur von den zwei Haaren Buddhas im Gleichgewicht gehalten.

Das ist kurz zusammen gefasst die Geschichte einer der wichtigsten Pilgerstätten für Buddhisten in Burma der „Golden Rock“.
Heute wollen auch wir zum goldenen Felsen pilgern.
Wie wir diesen am besten erreichen haben wir gestern schon raus gefunden.
Ob unser Plan auch funktioniert werden wir heute sehen.

Um halb 8 stehen wir mit gepackten Rucksäcken an der Rezeption und sind bereit zur Abreise.
Allerdings bleibt unser Gepäck hier, weil wir nur 1-2 Tage zum Golden Rock möchte um dann wieder nach Bago zurück zu kehren.

Der Busbahnhof ist etwa einen Kilometer vom Hotel entfernt und laut unserer Information sollte es recht einfach sein Einen Bus nach  Kinpun zu bekommen.
Erstmal müssen wir aber eine ganze Ladung Leute abwimmel, die uns irgendwelche Bustickets andrehen wollen.
Dummerweise finden wir dann aber keinen Schalter, an dem man Karten kaufen könnte.
Also bleibt uns nichts anderes übrig als uns auf einen der Leute einzulassen.
So geraten wir an „Mister Peace“ dieser bringt uns an die Stelle an der unser Bus anhalten sollte und nutzt die Wartezeit natürlich auch um uns seine Argentur anzupreisen.
Wenn wir später weiter nach Bagan möchten sollen wir doch bei ihm die Tickets besorgen er hat die besten Plätze und überhaupt hat er erst einem französischen Paar aus unserem Hotel geholfen…….
Ich errinner mich sogar an die Franzosen obwohl ich nicht wirklich viel mit ihnen gredet habe.
Ich verspreche Mr. Peace, das ich mich auf jeden Fall bei ihm melde, wenn wir wissen wann und wie es für uns weiter geht.
Dann wird es hektisch, weil der Bus kommt.
Ein Typ den wir vorher noch nicht gesehen hat kommt auf uns zu, verlangt 12.000 Kyat für 2 Tickets und zeigt uns das wir schnell einsteigen sollen.
Das geschieht alles so schnell und chaotisch, das wir kaum verstehen was gerade passiert.
Fakt ist, wir sitzen im Bus und haben 12.000 Kyat weniger in der Tasche.
Das uns jeder x-beliebige erzählen kann, das wir bei ihm zahlen müssen kommt uns jetzt erst in den Sinn.
Ein Ticket für den Bus in dem wir jetzt sitzen haben wir jedenfalls nicht.

3 Stunden später wissen wir, daß anscheinend alles seine Richtigkeit hat.
Jedenfalls wurden wir nicht noch einmal zu Kasse gebeten und haben es schon Bis zum ersten Etappenziel „Kinpun Base Busstation“ geschafft.
Hier werden wir auch gleich von einem Kerl abgefangen, der uns Rückfahrtickets für den morgigen Tag verkaufen möchte.
Das Angebot klingt gut und auch wenn Bonny nicht glücklich mit meiner Entscheidung ist kaufe ich für 10.000 Kyat 2 Karten für morgen mittag.

Dann gehen wir 200 Meter und erreichen eine Station von der aus man mit LKWs rauf auf den Berg auf dem der goldene Felsen liegt gebracht wird.
Pro Person koste die etwa 30 minütige Fahrt 2.500 Kyat.
Zur Fahrt mit dem Lkw sollte man wissen, das sie „Bänke“ auf der Ladefläche der Wagens alles andere als bequem sind und der LKW erst losfährt, wenn wenigstens 40 Personen an Bord sind.
Ich schätze mal, daß auf dem LKW auf dem wir sitzen etwas mehr als 50 Leute Platz gefunden haben.

Wie Sardinien in der Büchse oder wie Hühner auf der Stange sind wir zusammen gequetscht.
Dann geht die Fahrt auch schon los.
Als ob es nicht schon genug ist als Sardine auf der Stange einen Berg hoch zu holpern.
Scheint uns die Mittagssonne fröhlich auf die Köpfe.
Alle paar Kilometer hält unser Fahrer an.
Allerdings handelt es sich nicht um kleine Pausen zum Beine vertreten, bei jedem Stop kommt jemand zum LKW und bittet 5 Minuten lang um Spenden.
Ich weiß nicht wie es anderen geht aber ich bin wenn ich in der glühenden Sonne zwischen schwitzenden Menschen auf einer „Stange“ sitze nicht gerade sehr spendabel.

Irgendwann schaffen wir es aber auch ohne überall Geld abzudrücken bis auf den Berg.
Ab jetzt geht es zufuß weiter Richtung Golden Rock.
Vorher ist aber noch Zeit für ein kleines Mittagessen mit toller Aussicht einzunehmen.

Dann geht es aber wirklich los.
Je 6.000 Kyat Eintritt weden uns noch schnell abgenommen, bevor wir das Gelände dieses heiligen Ortes betreten können.

Es ist auf jeden Fall richtig was los hier oben, weil täglich tausende Gläubige zum Golden Rock pilgern.
Allerdings gibt es zum jetzigen Zeitpunkt einen Kleinen Wermutstropfen. …….

……man sieht nicht viel vom heiligen Felsen, weil dieser im Moment ausgebessert wird.😂
Hier also der Vollständigkeit halber das Bild einer Postkarte von dem was uns hier eigentlich erwarten sollte.

Trotz alle dem gibt es hier oben genug zu entdecken.
Wir machen es uns also etwas abseits an einem Ort mit netter Aussicht bequem, beobachten die Menschen, die hier herrumlaufen wobei ich glaube, das ich noch ein wenig mehr beobachtet werde.
Weil sich wirklich fast jeder nach mir umdreht und auch fast jeder mich anlächelt und grüßt.

Langsam brauchen wir einen Plan, wie es jetzt weiter gehen soll.
Ein Hotel hier oben würde auf jeden Fall unser Budget um einiges sprengen, im ersten Haus in dem wir nachgefragt haben sollte das Zimmer 110$ kosten.
Und auch wenn uns jemand erzählt er könnten uns ein etwas günstigeres Hotel besorgen ist das alles für uns noch viel zu teuer.

Wir entscheiden wie alle die Pilger unter freiem Himmel zu übernachten und kaufen uns für 3.500 Kyat eine Bambusmatte.
Platz ist auf jeden Fall genug.
Wir schlagen unser Lager neben einer Gruppe alter Frauen auf und sind ab jetzt auf jeden Fall die Attraktion hier auf dem Platz.
Es verlaufen sie eh schon relativ wenig Touristen an diesen Ort aber das dann noch ein Weißer bei all den Anderen Pilgerern schlafen will ist anscheinend recht ungewöhnlich.:mrgreen:

Zu erst werden wir von Kindern umringt, wir schauen uns zusammen die Bilder in Bonnys Reiseführer an und dann beginnen die Zwerge damit uns Zählen beizubringen.
Ist sicher ein tolles Bild, wie ein Weißer und eine Thailänderin auf einem Platz voller Menschen umringt von einer Hand voll Kindern sitzen und laut auf burmesisch vin Eins bis Zehn zählen.
Dann werde ich von den alten Frauen eingeladen mit ihnen zusammen zu essen und ja, ich stelle mich ziemlich doof an beim Reis mit den Fingern futtern. 😂
Zum Glück sind die Frauen recht geduldig und auch wenn sie kein Wort englisch sprechen schaffen wir es irgendwie uns zu verständigen.

In der Zeit in der wir es uns bei unseren „Nachbarn“ bequem machen besetzt einfach ein paar andere unsere Matte.
Ganz schön frech!
Zum Glück haben wir ja die netten alten Frauen, die sind nämlich so wild am schimpfen, das wir unseren Schlafplatz nach ein paar Minuten wieder für uns alleine haben.
Jedenfalls fast, ein etwa 50 Jähriger man ignoriert die schimpfenden Frauen und bleibt einfach sitzen.
Egal, der Platz auf unserer Matte reicht ja für Drei und deshalb zeige ich ihm, daß er ruhig bleiben kann.
Dann versuchen wir zu schlafen…….
……was gar nicht so einfach ist.

1. Ist es nachts doch ziemlich kalt und wir haben nur eine Decke und meinen dünnen Hüttenschlafsack dabei.

2. Sind die vielen Menschen, die hier auch campieren alles andere als leise.

3. Hätten wir unseren Schlafplatz warscheinlich nicht unbedingt direkt bei den Glocken, die man für ein buddhistisches Ritual anscheinend ständig und zu jeder Zeit bimmeln muss aufbauen sollen.

4. Rückt mir der Mann neben mir doch ganz schön auf sie Pelle.

Zusammen gefasst kann man sagen ich liege leicht frierend unter ständigen Glocken gebimmel auf einem heiligen Berg wärend sich ein Burmese an mich ran kuschelt.

Bis auf ein paar Stunden dösen ist da nicht viel mit schlafen.
Kurz vor 5 Uhr am Morgen wird es dann richtig hektisch.
Die Frauen neben uns und auch der Mann, mit dem wir uns die Matte teilen (er ist übrigens mit seiner ganzen Familie da) machen sich bereit aufzubrechen.
Wenn ich das richtig verstanden habe wird zum Sonnenuntergang direkt am Golden Rock gebetet und wenn die Sonne aufgeht in einem Tempel auf der anderen Seite.

Allerdings sind wir noch ein wenig zu faul zum aufstehen und freuen uns mehr darüber, das wir unsere Matte wieder für uns alleine haben.
Halb Sechs ist für uns dann aber auch sie Nacht entgültig vorbei und wir packen langsam unsere Sachen um den wunderschönen Sonnenaufgang und die spektakuläre Aussicht zu genießen.

Natürlich beten wir auch noch kurz, bevor wir uns langsam auf sie Rückreise vorbereiten.
An der Haltestelle für die LKWs, die uns wieder ins Tal bringen sollen dann der Schock.
Hier herrschen wirklich chaotische Zustände weil anscheinend wirklich jeder wieder nach Unten möchte.
Sobald ein Lkw zum einsteigen freigegeben wird, klettert Jeder, der in der Nähe ist auf die Ladefläche.
Wir schauen uns ein paar Minuten lang das Geschubse und Gedränge an aber so wirklich Einen Weg wie wir es auf einen der Wagen schaffen sollen erkennen wir nicht.
Also laufen wir erstmal ein wenig hier oben herrum in de Hoffnung, daß sich die Lage in nächster Zeit etwas beruhigt.
Zeit habem wir genug, weil unser Bus erst um 12 Uhr starten soll.

Weil es später aber auch nicht wirklich besser aussieht und weil ich auf TripAdvisor gelesen habe, das die Wanderung auf den Berg auch recht schönen soll entscheiden wir dann zu laufen.
Einen Weg auf der Karte habe ich gefunden, auch wenn ich nicht sicher bin ob es der richtige ist, scheint uns diese Alternative doch die bessere zu sein.

Auf jeden Fall ist nicht viel los in der schmalen Gasse, die wir finden.

Nach etwa 20 Minuten erreichen wir eine Straße. Blöd nur, daß wir jetzt genau auf der Straße sind, über die die Lkws nach oben fahren.
Alle paar Minuten müssen wir an der Seite warten, weil speziell hier die Regel gilt, das wer großer ist grundsätzlich Vorfahrt hat.

Irgendwann erreichen wir eine andere Haltestelle für Lkws.
Jetzt sind wir auf jeden Fall sicher, daß der weg den wir genommen haben nicht der ist, über den wir im Internet gelesen haben.
Wir entscheiden hier einen der Wagen zu nehmen um ins Tal zu gelangen.
Wobei hier genau das Gegenteil von dem der Fall ist, was wir oben an der Haltestelle erlebt haben.
Kaum Leute sind bis hierher gelaufen und wärend sich alle fast prügeln um am Gipfel einen Platz auf einem der Lkws zu ergattern herrscht hier gähnende Leere.
Toll könnte man jetzt meinen aber die Sache hat einen Haken…….der LKW fährt erst los, wenn wenigstens 40 Passagiere auf der Ladefläche sitzen…..
Fast eine Stunde müssen wir warten, bis endlich die gewünschte Gästeanzahl erreicht ist.
Das wir die letzte Nacht kauf Schlaf hatten macht die Sache auch nicht viel einfacher.

Gegen 9 Uhr haben wir es dann aber wirklich geschafft und sind wieder am Busbahnhof in Kinpun und wir haben auch noch riesiges Glück, weil uns der Typ von dem wir gestern die Fahrkarte für den Bus zurück nach Bago über den Weg läuft und uns dieser auf die schnelle 2 Plätze in dem Bus der jetzt gerade losfahren soll besorgt.
Wir haben uns gedanklich schon damit abgefunden hier 3 Stunden auf unseren Bus zu warten, da ist diese Begegnung wirklich ein sehr glücklicher Zufall. 🙂

Gegen Mittag sind wir auch tatsächlich wieder in unserem Hotel in Bago.
Endlich wieder ein eigenes Zimmer, ne Dusche mit warm Wasser und ein Bett, aus dem wir uns fast den ganzen Tag nicht mehr raus bewegen.

Auf jeden Fall War der Besuch beim Golden Rock für mich ein absolutes Highlight.

Bonny hat sich auch mal wieder die Finger wund geschrieben.
Hier ihre Sicht auf unseren kleinen Ausflug :

18 มีนาคม 2559 นั่งรถทัวร์สู่พระธาตุอินทร์แขวน
วันนี้เราวางแผนว่าจะไปกราบไหว้พระธาตุอินแขวน ที่เมือง Kyaiktiyo โดยเมื่อวานได้ให้ทางโรงแรมจองรถบัสให้ จองแบบปากเปล่าไม่มีตั๋ว ยังไม่จ่ายเงิน เราก็งงเลยให้เจ้าหน้าที่โรงแรมถามให้ใหม่ เค้าเลยบอกให้ไปเอาตั๋วที่หน้าเคาเตอร์ได้เลย แต่เราไม่รู้ว่าเคาเตอร์ขายตั๋วอยู่ตรงไหน เค้าเลยบอกว่าเดี๋ยวขับรถไปที่โรงแรมเอาตั๋วมาให้ เราก็รอจนหกโมงเย็นของเมื่อวานก็ไม่เห็นมา จึงไม่รอเข้านอนดีกว่าเพราะเหนื่อย
แต่เค้าก็ให้คนขับรถมาบอกทางว่าเคาเตอร์อยู่ตรงไหน โดยเขียนในกระดาษ คือจะทำให้ยุ่งยากไปไหนเนี่ย
จนตอนเช้าเรากะจะไปรับตั๋วที่นั่น โดยรีบอาบน้ำเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เราจะเช็คเอ้าท์ แล้วฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรม แล้วเราจะไปนอนที่พระธาตุอินทร์แขวนกัน เราเดินไปกะจะไปที่ท่ารถบัส เดินไปก็มีผู้ชายหน้าแขกคนหนึ่งเข้ามาถามแถมยังพูดอังกฤษได้ดีด้วย เค้ามีนามว่า Mr.Peace เค้าก็พาเราเดินไปที่ท่ารถ เราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าร้านไหนที่เราคุยเรื่องตั๋วเมื่อวาน จากนั้นตาแขกคนนี้ก็ได้ทางจึงบอกแนะนำว่ายืนรอรถตรงนี้นะ เดี๋ยวรถจะจอดตรงนี้ ยืนรอสักพักใหญ่รถมา ตาแขกคนนี้ก็บอกรถคันนี้มาแล้ว ขึ้นไปได้เลย คือเรากะจะจ่ายตังด้านบนรถ แต่อีตาเพื่อนแขกคุยกับโชว์เฟอร์รถพร้อมกับให้เราจ่ายตังกับไอ้ตาคนนี้ 6000 จั๊ตต่อคน หรือประมาณ 180 บาท เค้าก็จัดที่นั่ง วีไอพี ให้นั่งหน้าสุด แต่เราไม่รู้สึกพอใจเพราะเหมือนโดนโกงยังไงไม่รู้ พอรถเคลื่อนไปสักพักก็จอดอีกที่ มีแต่ชาวบ้านพม่าขึ้นมาเต็ม จนต้องนั่งรถเสริม รถจอดตลอดทาง แอร์ก็ร้อน สภาพรถก็ธรรมดา จนรถไปจอดพักทานข้าว เราไม่รู้จะทานอะไร เลยซื้อส้มลูกละ 200 จั๊ต ที่นี่เค้าขายกันเป็นลูก ไม่ชั่งนะ และก็ซื้อน้ำดื่ม ยืนรอโชว์เฟอร์ทานข้าวเสร็จ รถก็เคลื่อนตัวออก ใช้เวลาทั้งหมดประมาณ 3 ชั่วโมงได้
จริงๆไม่ไกลนะ ถ้าดูจากแผนที่ แต่ทำไมใช้เวลานานจัง รถก็วิ่งเร็วพอประมาณ เมื่อรถไปถึงในเมือง ไม่ใช่สิเค้าเรียกว่า คินปูนเบสแคมป์ คือสถานีต่อรถขึ้นเขา พอรถจอดก็มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งขึ้นมาที่รถเพื่อมาดูหรือจัดคิว อะไรสักอย่าง พอเค้าเห็นบอสก็เข้ามาถามว่ามีตั๋วกลับยัง แล้วเค้าก็เสนอมาว่าจองตั๋วกลับไว้เลยไหม 5000 จั๊ต ซึ่งแน่นอนราคาถูกกว่าตอนมา แต่ด้วยที่บลอ่านเจอในหนังสือว่าอย่าจองตั๋วกลับล่วงหน้า เพราะเราไม่รู้เวลากลับที่แน่นอน อาจจะทำให้พลาดในเรื่องของเวลาที่เราจองเอาไว้ คือใจเราไม่อยากจองหรอก แต่ด้วยบอสเห็นว่าราคาถูกกว่าและสะดวก ไม่ต้องคอยเดินหา จริงๆไม่น่าจะลำบาก เพราะที่นั่นมีรถมากมาย ซึ่งเราอาจจะได้ราคาที่ถูกกว่าด้วยซ้ำ แต่ด้วยบอสจะเป็นคนง่ายๆ ขอสบายไว้ก่อน เค้าจึงตัดสินใจจองไป
จากนั้นเราก็เดินดุ่มๆ ไปตามชาวบ้านเค้า ตรงไปที่ศาลาที่มีคนเยอะๆ และรถหกล้อเยอะๆ เห็นชาวบ้านนั่งอยู่บนรถหกล้อเต็มมีอยู่หลายคัน ซึ่งจอดรอผู้โดยสาร และผู้โดยสารก็ทะยอยเดินมาขึ้นรถเรื่อยๆ ซึ่งแต่ละคันที่เห็นก็เต็มพื้นที่แล้วนะ แต่ทำไมๆ รถถึงไม่เคลื่อนตัวออกสักที ที่ไหนได้เค้าต้องรับให้ครบจำนวนโดยในรถหกล้อจะมีเก้าอี้ให้นั่ง 7 แถว โดยแต่ละแถวผู้โดยสารต้องนั่งให้ได้ 6 คน และข้างหน้าคนขับอีกไม่แน่ใจว่ากี่คน ถ้าคนไม่ครบจำนวนรถก็ไม่ออก เราเดินขึ้นตามๆชาวบ้านเค้า พอจะนั่งมันก็แน่ไม่มีที่จะลงแล้ว  เพราะบางคนก็ไม่ยอมขยับให้นั่ง คุณไม่ขยับ คนไม่เต็มจำนวน รถก็ไม่ออกนะป้า! เรายืนรออยู่สักครู่ใหญ่ก็มีเจ้าหน้าที่มาจัดที่นั่งให้ ยัดๆกันเข้าไปให้ได้ ไม่ได้ก็ต้องได้ เรานั่งกันแบบเบียดมากๆ แบบต้องเงยหน้าขึ้นฟ้าเพื่อรับอากาศ แต่พอรถเคลื่อนเดี๋ยวก็ดีเอง พอคนครบรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออก ด้วยความเร็ว 180 กม./ชม. วิ่งไปสักแปปก็จอด จอดตลอดทางคะ เพื่อให้เจ้าหน้าที่เช็คจำนวนคนว่าครบไหม แล้วก็ปล่อย เค้าจะวอๆหากัน ขับๆไปสักแปปก็จอด เพื่อหยุดรอรถฝั่งตรงข้ามผ่านไปให้หมดก่อน เพราะถนนเป็นเลนเดียว เวลาวิ่งต้องเร่
เครื่องเพื่อขึ้นเขา ฉะนั้นเค้าจึงให้สลับกันขึ้นลง เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ และระหว่างรอนั้น ก็จะมีป้าๆลุงๆ น้องๆ หนูๆ ทั้งหลาย ยืนเคาะขันโป๊กๆ บ้างก็เขย่าเหรียญที่อยู่ในขันแป๊กๆ เพื่อบอกให้เรารู้ว่าถึงจุดที่คุณต้องทำบุญละนะ  และก็จะมีเจ้าหน้าที่โฆษกหรือมักทายก คนที่ถือไมปีนขึ้นบนรถแล้วพูดภาษาบ้านเค้า ประมาณว่าร่วมทำบุญด้วยกันนะครับ ร่ายมนต์อยู่ยาวมากจนถึงเวลารถจะออกเค้าถึงยอมลง จากนี้ขึ้นเขาสูงขึ้นเรื่อยๆ เจ้าหกล้อขาซิ่งก็เหยียบเกียร์ให้มิดจนจมดิน ขับกะจะไม่แบรคกันเลยเชียว แต่ยังดีนะที่ถนนเป็นคอนกรีตหมด ไม่งั้นนะได้ฟันสีช็อคโกแลตเป็นแน่ ลักษณะการวิ่งขึ้นเขาจะคล้ายที่เขาคิชกุจ ของไทยเรา แต่อาจจะชันกว่า และสูงกว่า นั่งรถนานกว่า และส่วนค่ารถนั้นเค้าจะเก็บระหว่างทางที่รถจอด ค่ารถอยู่ที่ 2500 จั๊ต หรือประมาณ 75 บาท อันนี้เป็นรถที่ให้บริการสำหรับชาวบ้าน หรือคนในประเทศซะส่วนใหญ่ รถจะพาไปส่งถึงจุดสูงสุด แต่ถ้าเป็นนักท่องเที่ยว เค้าจะมีรถให้บริการต่างหาก โดยรถจะนำนักท่องเที่ยวไปส่งที่ท่ารถด้านบนใกล้ๆหมู่บ้าน จากนั้นนักท่องเที่ยวสามารถเดินขึ้นไปเอง โดยรอบๆทางเดินก็จะมีร้านอาหารและร้านขายของที่ระลึกประปราย ระยะทางประมาณ 2 กิโลเมตร เดินพอได้เหงื่อชุ่ม เพราะทางเดินขึ้นค่อนข้างชัน ส่วนราคาค่าโดยสารจะถูกกว่ารถของชาวบ้าน ราคาที่ 1500 จั๊ต
พอรถมาถึง เราต้องเดินเข้าไปอีกประมาณ 400 เมตรได้ ผู้คนหลั่งไหลเข้ามามากมาย คือเต็มพื้นที่ไปหมด
เราไปถึงประมาณสักบ่าย 2 -3 โมง เป็นช่วงที่อากาศร้อนเต็มที่ เราเดินๆกะดูห้องพักเผื่อเจอราคาถูก แต่เป็นไปได้ยากมาก จริงๆบนนี้มีโรงแรมเยอะมากๆคะ แถมตลาดก็เยอะ คนก็เยอะ แน่นอนการหาที่พักราคาถูกและดีคงเป็นไปไม่ได้ ถ้าอยากนอนในโรงแรมสบายๆก็ต้องยอมจ่ายแพง แต่ถ้างบน้อยแต่อยากนอนโรงแรมก็ต้องยอมรับในสภาพของห้องพักด้วย เมื่อเราเดินอยู่นั้นก็จะมีนายหน้าเดินมาถาม ซึ่งเราก็จะพยายามปฏิเสธไว้ก่อน ถ้าปฏิเสธไม่พ้นก็ต้องเล่นตามน้ำไป เราถามเค้าว่ามีห้องราคาสักไม่เกิน 20000 จั๊ต ไหม เค้าก็ทำท่าคิดแล้วบอกว่าน่าจะมี เอาจริงๆบลไม่คิดว่าจะมีนะ แล้วก็พยายามจะพาเราไปดู จนเจ้าหน้าที่เรียกให้ไปจ่ายค่าเข้า สำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ ค่าบัตร 6000 จั๊ตหรือประมาณ 180 บาท พอออกมาก็เจอว่าเค้ารอ เราเดินๆไปแล้วอยากทานอาหารเลยแวะร้านอาหารเพื่อทานข้าวนั่งชมวิว จากนั้นเค้าก็หายละ เพราะเรานั่งนานมากเป็นชั่วโมง ทานเสร็จก็ปวดท้องถ่ายหนัก คราวนี้ละปัญหาใหญ่ เพราะร้านอาหารเป็นร้านชาวบ้าธรรมดาๆ ร้านเล็กๆ อยู่ตรงเชิงเขา จำใจต้องถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน หนูน้อยพาเปิดประตูเดินลัดเลาะลงไป ตามเชิงที่เค้าสร้างเป็นที่หลับนอน ลงไปลึกพอควร ห้องน้ำแบบต้องทำใจมาก แต่เพราะปวดแล้วเลือกไม่ได้ ต้องใช้ด่วน คือปล่อยได้ชุดเดียวเพื่อให้สบายท้องแล้วก็รีบราดน้ำ รีบออกเลย ไม่อยากอยู่นาน เดี๋ยวจินตนาการไปใหญ่ คราวนี้เริ่มเข้าประตูวัดต้องถอดรองเท้าเดินแล้ว แม่เจ้าความร้อนแทบแผดเผ่า พื้นกระเบื้องสีขาวพอเดินได้ แต่พื้นกระเบื้องสีดำหรือเทานี้ต้องรีบวิ่งเลย เดินๆไปก็เจอชาวบ้านนั่งจับจองพื้นที่บ้างประปราย เราเดินดู มองหาที่พัก โรงแรมด้วย แต่โรงแรมราคาโคตรแพง ที่ถูกๆก็น่าจะพันอัพเราเลยตัดสินใจไม่นอนโรงแรม กะจะประหยัดไปในตัว เลยตัดสินใจขอนอนกับชาวบ้านในพื้นลานด้านนอกนี่แหละ
เรามองหาพระธาตุอิทนทร์แขวนว่าอยู่ที่ไหน ไม่เห็นสักที แต่เห็นอยู่จุดหนึ่ง มีคนมานั่งกราบไหว้และถ่ายรูปคู่แบบประปราย ที่แห่งนี้ถูกปิดล้อมด้วยเสื่อจักรสานเต็มไปหมด และโครงไม้รอบล้อม เรามองดูรอบๆ สถานที่ก็คล้ายๆในรูปนะ เลยถามคนแถวนั้นดู สรุปว่าใช่จริงๆ แม่เจ้าตอนนี้เค้าปิดปรับปรุงอยู่ คือเราจะไม่ได้เห็น ไม่ได้ชมความงดงาม อร่ามสี ของพระธาตุใช่ไหม หมดกันภาพสวยๆของเรา ฝันสลายคะตอนนี้ จากนั้นเราก็เดินไปเรื่อยๆ เดินไปยังลานด้านหลังสุด จะมีวัดและลานจอดเครื่องบินอยู่สองจุดใกล้ๆกัน จุดนี้ใช้ชมวิวที่สวยเช่นกัน คนหนุ่มสาวมาถ่ายรูปตรงนี้กันเยอะ เราเดินไปเรื่อย นั่งเล่น นั่งดู ผู้คนเดินไปมา จนไปเจอกลุ่มหนุ่มน้อยสาวน้อยวิ่งเล่นกัน เลยแอบไปถ่ายรูปเค้ามาและหน้าด้านคุยโบ๋คุยเบ๋ขอถ่ายรูปกับเค้า น่ารักดี ได้ถ่ายรูปกับเด็กๆรู้สึกเหมือนเรากลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ก่อนพระอาทิตย์ตกดินเราก็เดินไปหาซื้อเสื่อเพื่อปูนอน ได้มาในราคา 3500 จั๊ต จริงๆ 3800 ต่อเค้าลงมา แม่ค้าก็น่ารัก จริงที่เค้าลดให้ก็เพราะฝรั่งหรอก คนที่นี่ชอบฝรั่งมาก อาจจะเพราะเพิ่งเปิดประเทศและมีฝรั่งมาเที่ยว ยังไม่มากเท่ากับประเทศไทย เค้าเลยรู้สึกบูชาฝรั่ง คล้ายๆกับไทยในสมัยก่อนๆ ตอนนี้มีเสื่อแล้ว ภารกิจต่อไปคือหาที่ปูเสื่อ แถมตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มตกแล้ว มุมตรงพระธาตุอินแขวนนี่สวยมากๆ แต่เผอิญว่าพระธาตุถูกปกปิดความสง่าเอาไว้ ทำให้เราพลาดในสิ่งดีดีตรงนี้ เราเลยได้แต่ภาพพระอาทิตย์ตกคู่กับคานไม้ไผ่และเสื่อที่ล้อมรอบพระธาตุ เราเดินดูเดินจ้องอยู่หลายที่ แต่ไม่กล้า ต้องหน้าด้านๆเข้าไว้ เลยเจอที่เหมาะก็แอบกระแซะๆเข้าไปปูห่างๆเค้าหน่อย แต่คนแถวนั้นเค้าเห็นบอสเค้ารู้สึกดีใจเลยเรียกบอสให้ไปปูเสื่อใกล้กับเค้า เพราะมันมีที่ว่างอยู่ เราเลยได้ที่เหมาะ จากนั้นไม่นานเด็กๆมาจากไหนไม่รู้มามะรุมมะตุ้มที่เรากับแพททริค เราเปิดหนังสือ เหล่าหนูน้อยก็ขอมาดูด้วย โดยดูรูปเอา เปิดเจออะไร ตรงไหน หนูน้อยก็พูดออกมาเป็นภาษาพม่าว่านี่คือที่ไหน คืออะไร ไปๆมาๆกลายเป็นว่ามาสอนภาษาให้กับเรา จากนั้นบอสก็ถูกป้าๆเรียกให้ไปทานข้าวกับเค้า เป็นข้าวมัดใส่ถุงหิ้วและกับข้าวก็น่าจะยำหรือผัดถั่วงอกบรรจุใส่ถุงหิ้วเล็กๆเช่นกัน บอสเข้าไปร่วมวงด้วยความเกรงใจ ป้าๆเค้าก็ดีใจสอนบอสให้ทานข้าวด้วยมือ ส่วนบอสมีความสุข ก็พยายามเรียนรู้ จนสุดท้ายบอสคงไม่ไหวเลยเรียกให้เราไปทานด้วยกัน เราช่วยทานจนหมด พอบอสจะล้างมือพวกป้าๆก็จับมือล้างให้อย่างดิบดี แต่เรานะเหรอ ไม่มีใครสนใจเราเลยคะ ถูกปฏิบัติไม่เหมือนกัน เพราะเค้าคงคิดว่าเราเป็นคนพม่า เพราะด้วยหน้าตาอันบ้านนอก บวกกับความดำเกิงของเรานั่นไง ทุกคนเห็นเราก็พูดแต่พม่าใส่ ไอ้เราก็ไม่รู้จะพูดจะตอบยังไงดี กลัวเค้ามองว่าเราดัดจริตพูดอังกฤษใส่เค้าอีก หน้าตาบ้านๆ เราก็พยายามบอกว่าเรามาจากไทยนะ ซึ่งเค้าก็เข้าใจและไม่ได้สนใจอะไร
คือเรานั่งตรงนั้นเราเหมือนตอไม้ที่ไม่มีใครมองเห็นหรืออยากสนทนาด้วย นอกจากพวกหนูน้อยที่เข้ามายิ้มให้และพูดด้วยด้วยความจริงใจ แถมยังแบ่งลูกอมให้เราอีก ซึ่งน้ำใจจริงๆ แต่กับบอสนี่เค้าเป็นจุดสนใจของทุกคนมากๆ พอทานข้าวเสร็จ หันกลับไป อาวพื้นที่ของเราถูกวัยรุ่นแย่งไปซะละ เราก็พยายามกระดึบๆที่ละน้อยเพื่อที่จะยึดพื้นที่ของประเทศไทยและประเทศเยอรมันคืนมาดังเดิม แต่ก็ไม่เต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะมีคนกะจะมานอนบนเสื่อเราด้วยจากที่สั่งเกตุดู ป้าๆที่นั่งตรงนั้นก็ด่ากลุ่มวัยรุ่นนะ แต่เค้าก็ไม่สนใจที่จะลุกออกไปเลย แถมยังทำหน้าตาเฉยเมย แต่ไม่เป็นไรเค้าแค่มานั่งพัก สักพักใหญ่กลุ่มวัยรุ่นก็ออกไป เราจึงได้นอน แต่ก็นอนแบบเบียดๆ เพราะมีคู่สามีภรรยาคู่หนึ่งมาแย่งเรานอน อากาศเริ่มหนาวขึ้น แต่พื้นก็ยังอุ่นอยู่ เรานอนตรงระฆังพอดี ฉะนั้นจะได้ยินเสียงระฆังทุกนาที ผู้คนนั่งคุยหัวเราะ เดินไปมาถึงดึกดื่น จนประมาณตีหนึ่งได้จึงเริ่มเงียบบ้าง แต่เรารู้สึกว่าโดนข้าศึกบุกรุกอยู่แถวทางใต้ของประเทศคะ คือมีกลุ่มวัยรุ่น มานอนเบียดๆอยู่ที่เท้าของเรา ไอ้เราก็แอบๆเงยหน้าไปมองดูก็เห็นแต่ผ้าห่มคลุมหัวเรียงอยู่ใต้เท้าเราเต็ม เราตื่นกันหลายรอบมากเพราะว่าหนาว เราเตรียมผ้าห่มบางๆมาผืนเดียว และมีชุดคลุมนอนบางๆของบอสคลุมแค่พอกันลมกับน้ำค้าง แค่ได้หลับตาก็พอ ถือว่าได้ที่นอนฟรี กับมิตรถาพจากคนในพื้นที่ สิ่งดีดีที่หาไม่ได้ในห้องนอนอันสวยหรูคะ

19 มีนาคม 2559 เช้าวันเสาร์ ชมพระอาทิตย์ขึ้นที่พระธาตุอินทร์แขวน
คือเช้านี้ตื่นมาตั้งแต่ตีสาม เพราะทุกคนเริ่มตื่นขึ้นมาล้างหน้า เตรียมตัวไปสวดมนต์ที่วัด ไอ้เราก็เริ่มนอนไม่หลับแล้วจึงตื่นขึ้นมานั่งงัวเงีย มองไปรอบๆ ดูพระเริ่มเดินบิณฑบาตร ผู้คนเริ่มมาตีระฆังในยามเช้า เสียงสวดมนต์จากลานด้านหน้าพระธาตุอินทร์แขวน คือบลนั่งดูทุกคนอยู่ ทุกคนก็ใช้ชีวิตปกติ แพททริคก็นอนๆๆๆๆ พอเริ่มใกล้ห้าโมงเช้า บอสตื่นขึ้นมา ป้าๆข้างๆและพี่ที่มาแย่งที่นอนเข้ามาคุยด้วยใหญ่เลย บอกให้ไปล้างหน้าแล้วเดินไปสวดมนต์ แต่ด้วยคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเลยไม่ไป นั่งๆแหมะตรงนั้นแหละรอดูพระอาทิตย์ขึ้น แถมไม่มีใครล้างหน้าแปรงฟันเลย ปวดท้องเยี่ยวยังไม่อยากเข้าห้องน้ำเลย พอฟ้าเริ่มสว่างเราเดินไปไหว้พระธาตุด้านล่างและเดินไปดูวิวพระอาทิตย์ขึ้น ที่นี่สวยมากคะ คือตอนนี้เช้าแล้วเราก็เดินๆไปเรื่อยๆตามทางขาลง ผู้คนเริ่มเดินลงกันเยอะ พอเดินไปถึงสถานีรถรับจ้าง ก็มีผู้คนขึ้นมากันเต็มตั้งแต่หกโมงเช้า เรากะจะรอให้คนซาๆ แต่ก็ไม่มีวี่แวว เพราะดูเหมือนคนจะยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงพากันตัดสินใจขึ้นรถกลับแต่ก็ไม่เป็นผล เนื่องจากคนกลับก็เยอะแย่งกันปีนขึ้นรถ ทั้งๆที่เจ้าหน้าที่เค้าก็มีบรรไดให้เดินขึ้นรถ แต่มันไม่ทันใจชาวบ้าน เดี๋ยวไม่มีที่นั่ง ทั้งๆรถก็มีเยอะมากที่จอดรอ เราเห็นแล้วจึงยอมแพ้ไม่ไหวที่จะแย่งชาวบ้านขึ้น จึงตัดสินใจเดินลงเขา เพราะระหว่างทางจะมีสถานีรถอยู่ แต่อาจจะเดินไกลนิดนึง ระหว่างทางก็วิวดี มีร้านอาหารและของขายตามทางอยู่ ระหว่างขาลงก็ต้องระวังนิดนึง เพราะทางชันมาก บวกกับรถรับส่งที่จะวิ่งลงมานั้นค่อนข้างเร็วมาก จำเป็นต้องหลีกเข้าไปขอบทางด้านในสุด ไม่งั้นมีสิทธิ์โดนเกี่ยวแน่ นักท่องเที่ยวคนอื่นๆเห็นเราเดินก็โบกไม่โบกมือให้กำลังกันอย่างมีความสุข เสียงกรีดดังเป็นระลอกๆตามเส้นทาง เพราะสนุก มัน ฮา กับการขับรถของโชเฟอร์ เดินพอได้เหงื่อก็ถึงสถานีแล้ว โครตดีใจคะ เพราะอารมณ์คือไม่อยากเดินเท่าไหร่ พอไปถึงก็ต้องรอให้คนเต็ม 40 คน รถถึงจะออก ถ้าขึ้นที่นี่ค่ารถจะถูกกว่า คือ 1500 จั๊ต เรารอนานเป็นชั่วโมงได้นะ ถึงได้ขึ้นรถ นั่งรถแปปเดียวก็ถึง เพราะคันนี้วิ่งแบบไม่หยุดไม่เบรคเลยคะ น้องๆที่มาขึ้นรถด้วยกันเป็นวัยรุ่นที่มาเที่ยวกันในกลุ่มเพื่อนในมหาลัย ก็มันเชียว กรีดทุกรูปแบบ ฮาทุกเรื่อง รถวิ่งได้ประมาณ 20 นาทีได้ ก็ถึงด้านล่าง ที่สถานี คิมปูนเบสแคมป์ คันนี้จอดด้านนอกไกลจากสถานีรถประมาณกิโลหนึ่ง เราเดินไปก็เจอน้องที่เค้าขายตั๋วให้พอดี เค้ากำลังจัดรถออกอยู่ น้องเค้าถามว่ากลับเลยไหม ตอนนั้นประมาณ 11 โมงได้ แต่เราจองตั๋วกลับไว้ตอนเที่ยง แต่โชคดีน้องบอกกลับเวลานี้เลยก็ได้ อาจจะเนื่องจากคนไม่เต็มเราจึงได้ขึ้น ถือว่าโชคดีไป เพราะเราเที่ยวในช่วงโลวซีซั่น อะไรๆมันเลยง่ายกว่า ไม่วุ่นวายมากนัก รถบัสที่เราขึ้นกลับที่เมืองบาโกรอบนี้เป็นรถที่ใช้ได้ แอร์เย็น คนขับดี รถกว้าง สะอาด น่านั่งกว่าอ่ะคะ แต่ก็แอบบลำคาญคนขับชอบบีบแตร่ทุกนาที  คือนอนไม่หลับเลย ประมาณบ่ายสองโมงเราก็กลับถึงเมืองบาโก คราวนี้รถก็จอดให้ที่หน้าสถานีรถบัส ซึ่งหลังจากนี้เราก็เดินไปที่พักประมาณ 2 กิโล พอเราเดินอยู่พอดี Mr.Peace พ่อนายหน้าคนเดิมตอนที่จัดรถขาไปให้เรา เค้าก็วิ่งเข้ามาเพื่อถามว่าจะจองตั๋วไปเมืองเจดีย์ บากาน ตอนนี้เลยไหม เพราะก่อนหน้านี้เราบอกว่าเดี๋ยวตอนกลับค่อยจอง เค้าคงรอเลยรีบมาเก็บผล เรารู้สึกว่าเค้าไม่ค่อยโอเค เราเลยรีบปฏิเสธไป แต่เค้าก็ไม่ตื้ออะไร จากนั้นเราก็หาที่ทานข้าวใกล้ๆแถวนั้นเพราะอากาศร้อนอยากนั่งหาอะไรเย็นๆดื่ม ร้านอะไรจำชื่อไม่ได้ แต่พนักงานน่ารัก อาหารอร่อยดี เราพยายามถามข้อมูลเพื่อหาตั๋วไปเมืองเจดีย์ แต่ด้วยที่ภาษาอังกฤษของคนแถวนั้นยังไม่ค่อยแข็งแรง เค้าจึงช่วยเราได้ไม่มาก ถามได้แค่นิดหน่อย เราจึงไม่รบกวน จากนั้นเราเดินกลับโรงแรมที่อมาราโกล เพื่อพักที่นี่อีกคืน เรารู้สึกชอบที่นี่ ถึงแม้จะไม่ค่อยมาตรฐานเท่าไหร่ แต่เพราะที่นี่ค่อนข้างเงียบและราคาถูกใช้ได้ พนักงานเจ้าของเป็นมิตรดี จึงทำให้เราอยากพักที่นี่ พอถึงที่พักเราก็ถามเจ้าหน้าที่เรื่องตั๋วไปเมืองเจดีย์ แล้วพี่เจ้าของโรงแรมเลยพาบอสไปซื้อตั๋วถึงที่เลย ซึ่งอยู่ไม่ไกลแค่ 300 เมตรเอง คราวนี้เรามีตั๋วแล้วในราคา 15000 จั๊ต เวลา 6โมงเย็น หลังจากนั้นรีบเข้าห้องอาบน้ำพักผ่อนแบบจัดหนักจัดเต็มคะ เพราะตอนนี้บลเริ่มรู้สึกว่าไข้มาเยือนแล้ว หลังจากที่นอนตากน้ำค้างบนเขามา บวกกับเริ่มปวดหัวเพราะเจออากาศร้อน เริ่มไอแห้งๆละ ต้องรักษาตัวก่อนเพราะพรุ่งนี้เย็นต้องเดินทางอีกแล้ว แล้วเจอกันเมืองพันเจดีย์