Wie ich mal ….

7 Uhr morgens sollen wir im Hotel abgeholt werden.
Ich glaube ich muss jetzt hier nicht schreiben, wie ich nich um die Uhrzeit fühle.
Anscheinend bin ich beim ungern früh aufstehen aber nicht allein, weil wir aufs Frühstück verzichten müssen.

Unser Guide ist über pünktlich.
Was für mich bedeutet, daß ich auf meinen Kaffee wirklich verzichten muss, weil wir keine Zeit verlieren wollen geht nämlich sofort los.

Zu erst müssen wir die Stadt verlassen, was weil wir praktisch am anderen Ende wohnen ziemlich viel Zeit in Anspruch nimmt.
Wenigstens hat unser Guide so die Gelegenheit sich vor zu stellen.
Sein Name ist Nene und er ist der Brüder des Besitzers der Argentur bei der wir gebucht haben.
Aber das beste kommt noch……unser Führer ist 16 Jahre alt!

Ok, wir haben also einen sehr sehr jungen Travel Guide, mal schauen wie er sich so schlägt.
Sein Englisch ist auf jeden Fall schon mal recht gut.

Wir brauche eine dreiviertel Stunde um die Stadt endlich zu verlassen und ganz alleine sind wir auch nicht, weil etwa 200 Metern vor uns ein kleines Grüppchen läuft,  das anscheinend eine ähnliche Tour gebucht hat.

Irgendwann verlassen wir die Straße und folgen einem staubigen Weg.
Das Gute daran, daß wir so früh gestartet sind ist, daß es noch nicht so heiß ist.
Viel Schatten gibt es auf der Strecke bis jetzt nämlich wirklich nicht.
Nach knapp 2 Stunden und einigen netten Begegnungen erreichen wir das erste Ziel des Tages.

Die „Htat Eian Höhle“ ist eine Höhle, die zum Teil auch als Tempel dient.
Wir bekommen von einmal Mönch Taschenlampen in die Hand gedrückt und dürfen dann Sie Höhle auf eigene Faust erkunden.
Es gibt auch einiges zu sehen und ich kann endlich von mir behaupten auch der Unterwelt von Burma einen kurzen Besuch abgestattet zu haben.:)
Hier entdecke ich dann auch eine Figur, die mich aus irgend einem Grund an Deutschland errinnert. 😂

Natürlich müssen wir bevor wir weiter gehen auch zu Buddha beten.

Dann führt uns Nene einen schmalen Pfad den Berg hinauf.
Der Weg nimmt irgendwie kein Ende und auch die Sonne macht uns langsam zu schaffen.
An einer schattigen Stelle wird es dann Zeit für ein Päuschen.
Hier treffen wir auch die andere Gruppe, die aus 2 Holländerinnen und einem Deutschen besteht wieder.
Endlich habe ich die Gelegenheit mal wieder Deutsch zu sprechen und was mir mein Landsmann erzählt ist sogar richtig spannend.
Erst schalte ich nicht ganz als er erwähnt, das er zum ersten Mal 2004 in Thailand war.
I’m laufe des Gesprächs kommt dann aber herraus, das er damals am 26.12. auf Ko Pipi am Strand war und den Tsunami überlebt hat.
Irre!
Viel Zeit zum quatschen haben wir aber nicht,weil wir schließlich noch ein paar Kilometer vor uns haben.
Durch Tabak Felder geht es immer weiter bergauf.
Bonny hat nicht gerade Spaß an der ganzen Sache.
Generell sollte man wissen, das Trekking und generell laufen nicht sehr beliebt in Thailand ist.

Ich dachte zwar nach unserer 3 Tägigen Dschungel Tour, das es Bonny nichts weiter ausmacht aber in der brütenden Sonne recht staubige Wege bergauf latschen ist doch etwas anderes.
Immer wieder müssen Nene und ich auf meinen Boss warten, der für meinen Geschmack zu langsam hinter uns her trottet.
Gegen Mittag erreichen wir dann das erste kleine Dorf.
Wir kehren hier in eine Hütte ein und Nene verkündet, das es Zeit ist etwas zu essen.
Die Hütte selbst scheint der einzige Laden hier im Ort zu sein und groß ist die Auswahl hier wirklich nicht.
Dafür ist es aber irgendwie gemütlich.
Zusammen mit der anderen Gruppe sitzen wir auf Matten, die auf dem Boden liegen und warten, was passiert.

Lange passiert gar nichts, weil das essen im Raum nebenan frisch für uns zubereitet wird.
Wir haben dabei die Gelegenheit die Familie die hier lebt zu beobachten wobei es den Mädels natürlich gerade das jüngste Mitglied der Familie angetan hat.
Das lange Warten hat sich auf alle Fälle gelohnt, weil jetzt richtig aufgetafelt wird.

Nach 1,5 Stunden verabschiedet sich die andere Gruppe von uns, weil die Drei nur eine Tages Tour gebucht haben.
Wir bleiben noch ein wenig, bis es auch für uns Zeit wird weiter zu gehen.
Wir verlassen das Dorf und wie soll es anders sein?! Es geht weiter bergauf.
Nach einer Weile treffen wir auf eine Gruppe Frauen, die schwer beladen auf dem Pfad unterwegs ist.
Wie überall in Burma werden wir von den Frauen freundlich gegrüßt als wir überholen und wie schon bei so vielen anderen Gelegenheiten stelle ich fest, das dieses Land einfach nur großartig ist.
Irgendwann haben wir den Berg geschafft und Nene verkündet, das es zwar noch ziemlich weit ist, wir aber nicht mehr so viel bergauf laufen müssen.
Was für ein Glück!

Wir laufen durch ein weiteres Dorf und irgendwann hält unser Führer an einem Strauch und beginnt Beeren zu sammeln.
Die Früchte sehen aus wie Gelbe Himbeeren und schmecken einfach nur spitze.
Ab jetzt ist erst einmal an weiter laufen nicht zu denken.
Alle paar Meter legen wir einen Halt ein um diese komischen Himbeerbüsche abzuernten.
Ablenken lassen wir uns dabei nur von einer Gottesanbeterin, die so gut getarnt auf einer Blüte sitzt, das ich mehr als nur zwei mal hinschauen muss.

Irgendwann schaffen wir es aber doch uns von den leckeren Beeren und dem putzigen Insekt los zu reißen und wandern weiter.
Schließlich gibt es noch viel mehr zu sehen hier oben in den Bergen.

Am späten Nachmittag haben wir es dann auch tatsächlich geschafft und erreichen das Dorf in dem wir diese Nacht schlafen werden.

Ich behaupte mal, daß wir im großen Haus des Dorfes wohnen.
Wir werden freundlich begrüßt und ab dann allein gelassen.
Anscheinend ist der riesige Raum in dem wir sitzen unserer Schlafzimmer.
In Deutschland wurde man es wohl weniger witzig finden im Flur schlafen zu müssen aber hier ist es anscheinend normal und von den 3 Zimmern die dieses Haus hat habem wir ganz klar das größte erwischt.
Alle anderen Bewohnern sitzen in der „Küche“ an der Kochstelle und wir machen es uns in unserem Zimmer gemütlich.

Viel Komfort gibt es hier nicht wobei wir für die Standards hier im Dorf glaube ich im Luxus leben.
Wir haben eine Unmenge an decken und einen kleinen Tisch.

Zum „Badezimmer“ sind es keine 5 Meter und sie Toilette ist auch nur 20 Meter entfernt.
Im unserem „Bad“ wird es auch nie langweilig, weil das halbe Dorf den Brunnen neben dem Haus mit benutzt.
Hier wird Wäsche gewaschen, geduscht, Zähne geputzt und vermutlich auch das Wasser zum kochen geholt.
Auf jeden Fall kann man hier das halbe Dorf kennenlernen. 🙂

Nach dem Abendessen bin ich so müde, das ich praktisch gleich ins Bett falle.
Die Nacht ist hier oben in den Bergen zwar recht kalt aber dank der 2 Tonnen kuscheliger Decken die uns gegeben wurden schlafe ich Wie ein Baby.

Am nächsten Morgen müssen wir uns  nach einem gigantischen Frühstück auch schon wieder wieder von unseren Gastgebern verabschieden.
Eine Letzt Katzenwäsche am Dorfbrunnen und schon geht es zum Endspurt.

Heute wandern wir nur bergab und auch wenn Bonny wie schon gestern etwas weniger motiviert ist kommen wir gut vorran und haben unterwegs auch einige nette Begegnungen.

Erreichen wir gegen Mittag das Dörfchen „Meing Thauk“.
Hier gibt es erst mal in einem Restaurant ein kleines Mittagessen bevor wir über einen ewig langen Holzsteg zum Inle See gelangen.

Jetzt ist Schluss mit wandern, weil wir zurück nach Nyaung Shwe mit dem Boot fahren wollen.
Die Fahrt über den See ist mal wieder ein kleines Highlight und auch wenn wir eigentlich gehofft haben zum Sonnenuntergang hier auf diesem Gewässer zu sein macht es einfach nur Spaß das leben hier an und auf dem Gewässer zu beobachten.

Gegen 16 Uhr haben wir es dann geschafft.
Auch wenn Bonny sich die Trekking Tour etwas anders vorgestellt hat sind wir uns einig, daß es sich gelohnt hat.
Nene ist mit seinen 16 Jahren zwar nicht der erfahrenste Führer, hat dafür aber seinen Job nicht schlecht gemacht.

Jetzt wird es Zeit sich zu verabschieden und zu entscheiden wo wir die nächsten Tage bleiben.
Das Joy Hotel ist zwar ganz ok und  etwas günstigerer als das Primerose Hotel aber warscheinlich werden wir die Unterkunft wechseln.

Bonny hat natürlich auch wieder etwas zur Trekking Tour geschrieben und wer genau wissen möchte wie die Thailänderin die letzten 2 Tage erlebt hat muss hier nur weiter lesen.😁

31 มีนาคม 2559 ทริปเดินป่าพม่า 2 วัน 1 คืน
วันนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีกเช่นเคยเพื่อเก็บกระเป๋าและไปเดินเที่ยวชมป่าพม่ากัน ไม่รู้จะสวยสู้ป่าของไทยเราได้หรือเปล่า หลังจากที่อาบน้ำอาบท่าเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว เราก็เอากระเป๋าใหญ่ไปฝากไว้กับทางโรงแรม และกะว่าจะขอทานอาหารเช้าก่อนเดินทาง แต่ไม่ทันไรไกด์ก็เข้ามาถามหาเราแล้ว ดังนั้นเราจึงรีบแสดงตัวและเริ่มเดินทางกันโดยไม่ได้ทานอาหารเช้า ส่วนหัวหน้าเราก็ไม่ได้ดื่มกาแฟตามที่ต้องการ แต่ไม่เป็นไรหัวหน้าเราพร้อมกับทุกสถานการณ์อยู่แล้ว รับได้ทุกอย่าง ไกด์ของเราวันนี้เป็นน้องของเจ้าของบริษัททัวร์ รับหน้าที่แทนพี่ชาย เนื่องจากพี่ชายมีลูกน้อย บวกกับเมียไม่ค่อยสบอารมณ์ที่จะเลี้ยงลูกคนเดียวสักเท่าไหร่ คุณพ่อมือใหม่ก็เลยต้องอยู่ประจำที่ร้านและคอยดูแลลูกน้อยด้วย
ไกด์ของเรามีชื่อว่าเนเน่ (ชื่อเหมือนผู้หญิงเลย) น้องเค้าตัวเล็กๆหน้าคล้ายๆพี่ชาย เพิ่งเรียนอยู่ชั้นมัธยมปีที่4 อายุ 16 ปี น้องเค้าพูดภาษาอังกฤษได้คล่องปรื๋อ ขนาดบลกับหัวหน้ายังเทียบไม่ติด วันนี้น้องเค้าใส่เสื้อแขนยาว สะพายเป้ขนาดปานกลางขาดๆหน่อยละ และสวมหมวกชาวสวนที่เป็นปีกกว้างๆไว้กันแดด พร้อมกับถือขนมปังครึ่งถุงมาด้วย บลเข้าใจว่าน้องเค้าต้องหยุดพักใกล้ๆสักที่เพื่อให้เราได้พักรับประทานอาหารเช้ากัน (เพราะตอนที่เราซื้อทัวร์กับพี่ชายเค้า เค้าบอกว่ามีอาหารเช้าเป็นขนมปังกับกาแฟหรือชาให้) แต่ไม่รู้ว่าหัวหน้าคิดเหมือนกันหรือเปล่า (ไม่ได้ถาม) เค้าถือขนมปังเหวี่ยงไปมาระหว่างที่เดินจนแล้วจนเล่าก็ไม่ได้ยินบอกพักรับประทานอาหารเช้าเลย (ตั้งตารออยู่นาน) สรุปก็ไม่มีอาหารเช้านะ เฮ้อ!!! ขำไม่ออกเพราะทั้งหอบเหนื่อยและหิว
เราเริ่มเดินไปตั้งแต่โรงแรม ลัดเลาะผ่านตลาดไปจนทะลุทางเดินขึ้นเขา ระหว่างทางไกด์ก็แนะนำตัว พาพูดคุยสนทนาดี บวกกัลเดินจ้ำเอาจ้ำเอา รั้งเราไว้ท้ายๆ ระหว่างทางที่เริ่มขึ้นเขาก็เป็นทางเกรียนๆดินขาวแข็ง เป็นทางเดินสลับทางรถ เราเริ่มเดินผ่านสวนปลูกพืชไร่ จนไปเจอกลุ่มนักท่องเที่ยวกรุ๊ปหนึ่ง มีสามคนผู้หญิงสองคนและผู้ชายมาจากเยอรมันคนหนึ่ง เราไปหยุดพักระหว่างทางที่ต้นมะขามสักพัก เพราะเริ่มเดินขึ้นเขาย่อมๆแล้ว จากนั้นเราก็ไปต่อเริ่มเดินเข้าหมู่บ้านละและตอนนี้จะมุ่งหน้าไปที่วัดถ้ำ ไกด์เนเน่ของเราก็เป็นไกด์ที่ดีพูดคุยกับพระท่านขอไฟฉายให้เราสองคนแล้วปล่อยให้เราสำรวจถ้ำ เดินไปมาถามกันสงสัยกันอยู่สองคน ไกด์เราคงอยากให้เรามีเวลาเป็นการส่วนตัวน่ะ ความพิเศษของถ้ำคือมีพระพุทธรูปวางอยู่ตามจุดต่างๆ และมีรูปปั้นชาวพม่าท่านหนึ่งยืนประกบนิ้วชี้และนิ้วโป้งเป็นรูปสามเหลี่ยม ซึ่งเราก็ไม่รู้เช่นกันว่ามันหมายความว่าอะไร หลังจากสำรวจถ้ำครบทุกซอกแล้ว เราก็ออกมาหาไกด์ของเราและคืนไฟฉายให้แกพระท่านไป พร้อมกับกราบลาท่าน ต่อแต่นี้ไปคือการเดินขึ้นเขาแล้วนะ เราเดินขึ้นไปอย่างไม่ละขา บลต้องตามไกด์ให้ทัน บวกกับใจละก็อยากสำรวจสายตาไปให้ทั่ว เริ่มเหนื่อยขึ้นมาละ เพราะต้องก้าวขึ้นเขาตลอด ระหว่างทางก็เจอกรุ๊ปทัวร์กลุ่มเดิม เดินพักกันเป็นระยะๆ จนเราได้หยุดพักพร้อมกันตลอดช่วงเช้า ยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งไต่ก็ยิ่งสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนบางทีหายใจไม่ทันละ พยายามเดินช้าๆเบาๆ เพราะทั้งจุกทั้งหิว แต่ยังดีนะที่เรามีผลไม้ที่ซื้อไว้เมื่อวาน ได้ทานประทังชีวิตระหว่างทาง เราเดินจนถึงหมู่บ้านบนเขา แถวนั้นมีแต่ฝิ่นเต็มไปหมด ที่ทางชาวเขาเค้าปลูกไว้นานมากแล้ว และช่วงนี้ต้นฝิ่นถูกตัดออกหมดเหลือแต่ตอเพื่อให้ต้นงอกออกมาใหม่ แต่ตอนแรกที่เห็นก็สงสัยว่ามันคืออะไร ใบมันคล้ายๆใบหม่อนเลี้ยงไหมแถวบ้าน แต่กลิ่นมันไม่ใช่ รูปร่างก็ไม่เชิงใช่ จนเราไปถึงหมู่บ้านตอน 11 โมงเช้า ทางไกด์เนเน่บอกให้พักเที่ยงที่บ้านหลังนี้ เราจะรับประทานอาหารเที่ยงกันที่นี่ โห! สวรรค์ ได้หยุดแล้วหลังจากที่โดนทิ้งระยะหางไปไกลแสนไกล เราหยุดพักที่บ้านของชาวเขา พร้อมกับกรุ๊ปทัวร์ที่เราเดินมาด้วยกัน บ้านหลังเล็กๆแห่งนี้เป็นร้านขายของเล็กๆในหมู่บ้าน อยู่ด้วยกัน 5 คน ตายาย ผัวเมียลูกอ่อน ระหว่างนี้เราก็นั่งพักพูดคุยกัน หัวหน้าเราก็ได้โอกาสเม้าหมอยกับเพื่อนสัญชาติเดียวกันอย่างมีความสุข ไกด์ก็ตระเตรียมอาหารเที่ยง หุงข้าวทำกับข้าวให้เราทาน เจ้าของบ้านก็ช่วยในครัว ส่วนเราก็เดินหาถ่ายรูปเล่นข้างนอก ชมวิวเรื่อยเปื่อย ระหว่างนั้นก็จะมีชาวบ้านแวะเวียนมาพูดคุยกับเจ้าของบ้านบ้าง และมีเด็กๆมาซื้อขนมบ้าง ยัดเงินมาในกระเป๋าซะยับยู่ยี่หมด ไกด์เราทำอาหารอยู่นาน เที่ยงก็ถึงเวลาเสิร์ฟอาหาร กรุ๊ปใครกรุ๊ปมัน อาหารใครอาหารมัน เราสองคนได้อาหารเต็มโต๊ะ ไม่แพ้กับอีกกรุ๊ปที่เต็มโต๊ะเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกันแล้วแต่ไกด์ว่าเค้าจะจัดอะไรให้ทาน ไกด์เราก็มีผัดเส้นคล้ายๆผัดไทย เส้นเหมือนเส้นสปาเก็ตตี้ แต่ผัดจนเส้นนุ่มเละและขาด ผัดใส่ผักกระหล่ำ หน้าตามันมัน รสชาตินำจืดไว้ก่อน พอใช้ได้ เสิร์ฟพร้อมกับผลไม้แอปเปิ้ลและแคนตาลูปนะ แต่ลูกเล็กๆ เย็นช่ำและก็มีขนมที่เพิ่งเลือกซื้อสดสดร้อนร้อนมะกี้นี่เอง คล้ายๆขนมขาไก่บ้าน และก็มีน้ำชามาให้ บลจัดแค่ผัดเส้นกับผลไม้ก็จอดละ อิ่มไปต่อไม่ไหว หลังจากทานอิ่มแล้วก็ถึงเวลานอนพักผ่อนเหมือนที่โรงเรียนอนุบาลสอน ไกด์เรานอนหลับไปแล้วในห้องครัว นอนแบบไม่สนใจใครด้วย ส่วนคนอื่นๆที่มาด้วยกันก็ทยอยเอนตัวลงนอนอย่างช้าๆทีละสเตป โดยเฉพาะกลุ่มผู้ชายผิวขาวของเรา บวกบลเข้าไปด้วยนะ แรกๆยังไม่กล้านอนเพราะไม่รู้ไกด์จะเรียกให้เดินทางตอนไหน เพราะไกด์เราไม่ได้บอกอะไรสักคำแค่ยกอาหารมาให้แล้วก็หายไปในห้องครัว นั่งรอนานเลยรู้สึกว่าไม่น่าจะไปเร็วจึงเริ่มเอนกายลงนอนบนหมอนกระดานพื้นไม้ สักแปปกรุ๊ปนั่นก็โดนเรียกตัวให้เตรียมพร้อมเพราะจะออกเดินทางต่อแล้ว พวกเค้าก็จัดแจงเข้าห้องน้ำแล้วก็ออกไป แล้วเราละ คงสักแปปน่ะ เดี๋ยวก็น่าจะออกเช่นเดียวกัน  เราก็นั่งนอนรอสักพักใหญ่ จนคิดว่าไม่น่าจะได้เดินทางต่อละ ไกด์เราก็ตื่นขึ้นมาแล้วเดินมาบอกเราว่า ให้เวลา 10 นาที เดี๋ยวเราจะไปต่อกัน โอ๊ะ! โอเคคะหัวหน้า เรารีบลุกขึ้นปัดก้น ปัดหน้า แล้วนั่งรอไกด์ต่อ คราวนี้ไกด์เราบอกอีกว่า เดี๋ยวเดินไปก่อนเลย ตามทาง แล้วเลี้ยวซ้าย ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนสองนาทีเดี๋ยวตามไป อ่ะ! น้องเค้าอยากให้เรามีเวลาเป็นการส่วนตัวอีกแล้ว เราก็ได้คะ ได้ครับ!!
เราเดินไปตามที่ไกด์บอกเรื่อยๆพร้อมกับหันหลังไปดูว่าไกด์มายัง 5 นาทีผ่านไปแต่ก็ยังไร้วี่แวว เราเดินจนไปเจอทางแยกอีก ไม่รู้จะต้องเดินไปทางไหน ตอนนี้คือไม่สนใจหลงก็หลง บลเดินมุ่งหน้าไปตามทางที่คิดว่าใช่ เพื่อทิ้งระยะห่างระหว่างไกด์ให้ได้ ไม่งั้นโดนแซงและโดนปล่อยห่างแน่นอน ส่วนหัวหน้าด้วยความไม่แน่ใจก็ชะเง้อคอมองหาไกด์เนเน่ของเราเพื่อจะเมกชัวร์ว่าต้องไปทางไหนกันแน่ สรุปหัวหน้ารอจนเห็นตัวแต่ไกลแล้วก็ถาม ชี้โบ้ชี้เบ้ แล้วก็มั่นใจจึงเดินตามบลมา คราวนี้ทั้งรีบเดิน รีบขึ้น ยิ่งเดินก็ยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆอีก ทางขึ้นเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ แต่ยังดีทางเดินยังมีขุดเป็นขั้นบรรไดให้ เดินขึ้นง่ายแต่ก็เหนื่อยและหอบมาก หัวหน้าชิ่งแซงไปเดินนำหน้าแล้ว เนื่องจากเราช้ามาก คราวนี้วิวเวออะไรก็ไม่สนละ ขอหอบอย่างเดียว แต่จริงๆคือมันมีแต่วิวสีดำเต็มไปหมด นั่นคือเค้าเผาป่า กลิ่นไหม้ป่า ฝุ่นละอองใบไม้ไหม้ บวกกับร้อนด้วย หาอากาศบริสุทธิ์ไม่มีแล้วตอนนี้ บลเริ่มหยุดถี่ขึ้นละ เพราะเริ่มจะหายใจไม่ทัน บวกกับจุกท้อง จนไกด์เนเน่เราตามมาทันและหยุดหอบเป็นเพื่อน คือเค้ายังไม่กล้าแซง เค้าคงยังไม่อยากทิ้งระยะห่างจากเราอะ ส่วนหัวหน้าก็เดินขึ้นไปเรื่อยๆ หันมามองเป็นระยะๆ เราเดินขึ้นจนถึงจุดสูงสุดแล้วนั่งพักกับพี่ชาวเขาที่เราเดินมาป่ะกันระหว่างทางขึ้น นั่งพักจนมีพลังก็เริ่มเดินต่อ รอบนี้ก็ต้องแยกทางกันกับพวกพี่ชาวเขาแล้ว ช่วงหลังจากนี้จะเป็นทางเดินลงเขาแล้ว ระหว่างนี้หุบเขาเริ่มสวยขึ้น มีใบไม้ใบหญ้าปกคลุมเต็ม บลเริ่มสนุกกับการเดินลงแล้ว แต่ก็เดินรั้งท้ายเค้าอยู่ดี และรั้งอย่างไกล เพราะกำลังสนุกและมีความสุขอยู่กับวิวสองข้างทางอยู่ ส่วนไกด์เนเน่ก็จ้ำเท้าแบบไม่สนใจใครแล้วช่วงนี้ และตามติดๆด้วหัวหน้าของเราที่เดินตามไกด์เนเน่ของเราอย่างกะตัวติดกันและไม่ละสายเท้าเลย ไม่แม้แต่หันหลังมา แต่ไม่เป็นไรบลกำลังมีความสุขอยู่กับธรรมชาติ ทางลงเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ สังเกตุไกด์เนเน่น่าจะเริ่มปวดเท้าแล้ว น่าจะเนื่องจากรองเท้าด้วย ที่เป็นผ้าใบธรรมดา บลก็ปวดเท้านะแต่ไม่มากเท่าไหร่ เราเริ่มลงไปยังหมู่บ้านเรื่อยๆ และไกด์เราก็พาหยุดที่ร้านขายของ เพื่อซื้อขนมและอาหารสำหรับคืนนี้ เราเดินสำรวจร้านค้าใหญ่ในหมู่บ้านแห่งนี้ จนเหลือบไปเห็นปลากระป๋องของไทย เลยนึกอยากทานอาหารแบบไทยขึ้นมาจึงซื้อ และซื้อขนมนามเนยไปทานด้วย จากนั้นเราก็เดินไปอีกสักพักก็ถึงอีกหมู่บ้านหนึ่ง คืนนี้เราจะนอนกันที่หมู่บ้านนี้ ไกด์พาเราขึ้นไปนั่งพัก ส่วนไกด์ก็เริ่มง่วนเงี่ยนในการทำอาหาร เราก็เกรงใจกะจะไปช่วยเป็นลูกมือให้ ไกด์เราก็ปฏิเสธความช่วยเหลือ จากนั้นเรากะว่าจะยำปลากระป๋องเองจึงถามหาหอมกับมะนาว แต่เค้ามีแต่หอม จากนั้นไกด์เราก็บอกว่าวางไว้นั่นแหละเดี๋ยวทำให้ทานเอง เราก็งึงงันอยู่ ว่าจะทำได้เหรอ แล้วเค้าก็ยืนยันว่าทำได้ โอเคงั้นรอดูว่าเค้าจะทำแบบไหน เราก็ให้เวลาเค้าทำอาหารไป ส่วนเราก็นั่งพัก จัดแจง จัดการตัวเอง หลังจากปีนเขามาเหนื่อย ระหว่างนั้นลุงเจ้าของบ้านก็เข้ามา แกยิ้มให้ต้อนรับ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร เข้าใจว่าลุงเค้าคงอายด้วยบวกกับพูดไม่เป็นเลยยิ้มสยามพม่าให้แทน ลุงแกน่ารักเดินผ่านตอนไหนก็ยิ้มแบบเน้นเสียงเบาๆ แฮ่ๆๆๆ ให้ น่ารักจริงๆนะ เรานั่งเล่นนั่งรอนอนรอ เดินไปสำรวจสักพัก ก็กลับขึ้นมาเพราะเริ่มมืดแล้ว ยิ่งมืดก็ยิ่งลมแรงและเย็นยะเยือก ด้านล่างจะเป็นลานถังเก็บน้ำประจำเขตบริเวณนั้น เค้าก็จะทยอยมาอาบน้ำ ซักผ้ากันอยู่เรื่อยๆ จนมืดค่ำ เรารอนานมากไกด์เนเน่ก็เริ่มเอาอาหารค่ำมาวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะให้เห็นละตกใจ โห! เยอะมากจะทานหมดได้ไงเนี่ย เมนูผัดผักทั้งนั้น 3-4 เมนูได้ บวกกับผัดปลากระป๋องของเรา (นึกว่าจะยำให้ เพราะมาที่นี่มีแต่ผัดจนเริ่มเอียนน้ำมันละ) และก็มีผลไม้เหมือนตอนเที่ยง บวกกับขนมที่เพิ่งซื้อมาหมาดๆที่ร้านก่อนหน้าที่เราหยุดมะกี้นี้ จากนั้นเราก็เกรงใจตามฉบับของคนดีว่างั้น บลก็เลยชวนให้เค้ามาทานด้วยกันบนโต๊ะเพื่อสร้างสัมพันธไมตรี แต่เค้าก็ปฏิเสธที่จะร่วมโต๊ะ เราก็ไม่ว่าอะไร เพื่อความสบายใจของเค้า เราทานกันอย่างเอร็ดอร่อย เพราะมื้อนี้อร่อยจริงๆ พยายามจะทานให้หมดแต่มันไม่ไหวจริงๆมันเยอะมากและก็ยัดไม่ไหวแล้ว เราจึงยกไปให้เค้า หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จคราวนี้ต้องเตรียมตัวนอนละ แต่ก่อนนอนก็ต้องอาบน้ำก่อนนะ ว่าแต่จะอาบได้ที่ไหนเอ่ย มีห้องน้ำไหม สรุปไม่มีคะ ต้องอาบลานข้างล่าง แล้วบลจะอาบได้อย่างไร ต้องมีผ้าถุงใช่ไหม ใช่ต้องผ้าถุงเพราะโป๊ไม่ได้คนในหมู่บ้านจะเห็นหมด แต่ไงละเราไม่มีผ้าถุงนี่ แล้วอีกอย่างไกด์เราก็ไม่สนใจแล้ว ปล่อยเราตามยะถากรรมละเค้าหมดหน้าที่เค้าแล้ว เค้าก็ทำภาระกิจส่วนตัวของเค้าโดยไม่ยุ่งไม่ถามกับเราสักคำละ คราวนี้เราต้องตัดสินใจกันเองว่าจะใช้ชีวิตกันยังไงต่อ คืนนี้เราตัดสินใจไม่อาบน้ำ จะแปรงฟันล้างหน้า ล้างแขนขา เท่านั้น นั่นคือแผนการที่ดีที่สุดในขณะนี้ แต่ไกด์เนเน่ของเราเค้าได้ซักผ้า อาบน้ำ สระผม นอนอย่างสบายตัวล่ะ ส่วนเราพอเริ่มก้าวเท้าออกจากบ้านก็ถึงกับสั่น เพราะหนาวเย็นเหลือเกิน น้ำนี่เย็นยังกับน้ำแข็ง แต่ก็ต้องนะ ไม่งั้นนอนไม่หลับแน่ เพราะลุยมาทั้งวัน เราลงไปตามยะถากรรม ด้วยด้านล่างก็มืดแบบมองไม่เห็นอะไรเลย ต้องใช้โทรศัพท์ของหัวหน้าเป็นไฟฉาย จนทำภาระกิจเสร็จ จากนั้นอยากเข้าห้องถาม แย่ทั้งสองคนเลย ไม่ยอมทำอะไรให้เสร็จตอนเย็น ตอนที่ยังมีแสงสว่าง คราวนี้ถามไกด์เนเน่เราว่าห้องน้ำอยู่ไหน ไกด์เราก็บอกด้วยปากพร้อมให้เราจินตนาการว่ามันอยู่ตรงนี้นะ จากนั้นเราก็ไปตามทางที่ไกด์เนเน่บอก ซึ่งอยู่ในทุ่งฝิ่นหลังบ้านหลังข้างๆ เราเดินไปพร้อมกับความหวาดกลัว ไม่รู้เหมือนกันว่ากลัวอะไร จะผีเหรอ หรือจะงูดี ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคือมันมืดมาก มีแค่แสงไฟเล็ดลอดออกมาจากรูบ้านเล็กๆๆๆ เราเดินไปแบบย่องๆ กลัวคนออกมา ห้องน้ำหลังเล็กๆๆๆ พอแค่ตัวเด็กอย่างเรายืน โถส้วมแห้งขอด บวกกับระเ

1 เมษายน 2559 เดินทางลงจากเขา นั่งเรือกลับเข้าเมือง ย้ายที่พักเข้าสู่ พรีมโรสโฮเทล
เราตื่นเช้ามาพร้อมอากาศที่เป็นเริ่ด อากาศยังเย็นยะเยือกอยู่ ไกด์กับเจ้าของบ้านนี่ตื่นแต่เช้ามืดเพื่อหุงหาอาหารให้เราทาน เช้านี้เราขอเป็นข้าวผัดกับไขดาว เพราะไกด์เราให้เลือกระหว่างข้าวผัดกับผัดเส้น เราตื่นมาพร้อมกับเสียงตีผ้าแต่เช้า พี่เค้ามาซักผ้าห่มผืนหนาๆแต่เช้าเลยบวกกับอากาศเย็นๆ ส่วนเราก็เดินสำรวจบรรยากาศเช้านิดหน่อย แล้วก็ล้างหน้าล้างตา น้ำนี่เย็นหนักกว่าเมื่อคืนอีก โห!พี่เค้าซักผ้าอยู่เป็นชั่วโมง เรานั่งรออาหารเช้าอยู่ก็ได้ยินเสียงเด็กร้องลั่น จากนั้นหัวหน้าก็เดาว่าต้องมีใครพาเด็กเล็กมาอาบน้ำแน่นอน เราก็เพื่อความชัวร์จึงลุกขึ้นไปส่องดูจากหน้าต่าง ให้ตายสิ!! แม่กำลังยกเด็กน้อยประมาณ 1 ขวบ หรืออาจจะไม่ถึงขวบ ยกใส่สายน้ำที่ไหลย้อยลงมาตามสายท่อในแท่งน้ำ ให้น้ำที่เย็นยะเยือกไหลผ่านหัวลงมายังลำตัวและขา โห!คิดในใจทำไมไม่ต้มน้ำให้เด็กอาบ เด็กน้อยตัวเล็กๆจับใส่น้ำเย็นๆแล้วเด็กก็แหกปากร้องลั่นเพราะเย็นมากๆๆ จับแช่น้ำไหลอยู่นาน ก็รอดูเมื่อไหลจะยกออก ยกเข้ายกออกอยู่นั่นแหละ ไม่ห่มผ้าให้เด็กสักที รอบละนาทีได้มั้ง เป็นเราเราก็ร้องจะบ้าปะจับมาแช่น้ำเย็นแบบนี้
เมื่ออาหารเรามาแล้วเราก็จัดจนเดลี้ยงจาน ข้าวผัดและไขดาวเยิ้มด้วยน้ำมัน และมีขนมกับผลไม้ให้ บอกว่าจัดเต็มทุกเมนู หัวหน้าจัดกาแฟที่พกมาด้วยตัวเอง เพราะเค้าไม่มีให้ แต่สุดท้ายลุงเจ้าของบ้านก็หามาให้จนได้ โดยปกติหัวหน้าจะทานกาแฟทุกเช้า และก็จะต้องเข้าห้องน้ำแบบหนักทุกเช้าหลังจากทานกาแฟ แต่วันนี้เราจะปฏิบัติการอย่างหนักไม่ได้ อย่างเบาก็ลดลั่นกันไป แต่กลั่นไว้จะดีกว่าหรือขอเจ้าป่าเจ้าเขาเอา เมื่อคืนหลังจากที่เราได้ประสบการณ์ห้องน้ำหลังนั้นมาแล้ว หัวหน้าเลยจัดเม็ดยาชุดเล็กมาให้ บอกว่าเป็นยาระงับการถ่าย ตอนแรกกะจะไม่เอาด้วย หัวหน้าบอกเอาเหอะๆ เราก็เลยจัดตามไปเป็นเพื่อนเค้าไป เช้านี้หัวหน้าจัดกาแฟก็ไม่แน่ใจว่าจัดยาชุดรอบเช้าไปด้วยไหม แต่เค้าก็บอกไม่รู้สึก อาจจะแต่ก็อดเอา เพราะเค้ามีความอดทนสูง ส่วนเราเหร่อปวดตั้งแต่เดินออกจากบ้านพักละ แต่ปวดแบบหน่อยๆพอทนได้ แต่ก็ไม่อยากอั้นไว้ สายๆประมาณ 8 โมงกว่าก็ออกเดินทางต่อ คราวนี้จะเป็นเส้นทางลงเขาอย่างเดียว ไอ้เราก็เดินไป ก็ปวดเป็นระยะๆ หัวหน้าก็ใส่ใจถามข่าวคราวว่าปวดระดับไหน เราก็แอบบ่นๆไปว่าอยากเข้าห้องน้ำ แต่ไกด์เนเน่เราก็ไม่ได้ว่าอะไร อาจจะไม่ได้ยิน เลยไม่มีเสียงเล็ดลอดใดๆออกมา วันนี้ไกด์เนเน่เราสวมเสื้อแขนยาว และหมวกห้อยคอไว้ด้านหลัง พอเริ่มเก้าโมงขึ้นไปอากาศจะเริ่มร้อนและมีแดดออก ไกด์เราก็ไม่ลืมที่จะบำรุงรักษาผิวและป้องกันรังสียูวีด้วร่มคันงาม ไกด์เราเริ่มถอดเสื้อแขนยาวเก็บใส่กระเป๋า และกางร่มน่ารักๆ เดินนำหน้าไปอย่างสวยๆ เราเดินลงเขาไปเรื่อย เช่นเดิมหัวหน้าเราเดินตามติดไกด์เนเน่ของเราแบบไม่ทิ้งระยะห่าง ส่วนเราเหรอทิ้งไปไกลๆ โน้นเค้าเดินไปได้หนึ่งกิโลแล้วเรายังเดินเอ้อละเหยลอยลมชมธรรมชาติอยู่ เนื่องจากระหว่างทางนั้นเราเดินผ่านหมู่บ้านหลายหมู่บ้านมาก เราก็พยายามสังเกตุการณ์พร้อมกับถามตัวเองว่าสิ่งที่เห็นมันคืออะไร แต่ก็ไม่มีคำตอบให้กับตัวเองได้เลย ชั่งโง่เสียจริงๆ เราเดินไปจนถึงจุดที่สามารถมองเห็นวิวทะเลสาบน้ำจืดของอินเล ตรงนี้เราก็หยุดพัก บลได้โอกาสคะ (อย่าว่ากันนะคือไม่อยากอั้นไว้อะ เพราะมันจะมีปัญหาในภายหลัง) บลขอตัวไปเดินสำรวจป่าคนเดียวใกล้ๆแถวนั้น มองซ้ายมองขวาได้ที่เหมาะเจาะก็นั่งอย่างสบายๆ จนเสร็จภารกิจก็รีบออกไปหาหัวหน้าที่นั่งรอแบบเกรงใจไกด์เนเน่อยู่ ที่ต้องมารอบลตลอดเวลา เนื่องจากหัวหน้าจะต้องตามติดไกด์เราเพื่อให้รู้ทางและคอยบอกไกด์ให้หยุดรอเราเป็นระยะๆ เพราะบลเดินทิ้งระยะห่างได้ไกลมาก(ก็อยากเดินชมธรรมชาติอะซื้อทัวร์เดินเขาเพื่อชมธรรมชาตินะ ไม่ได้ซื้อทัวร์มาเดินๆๆจ้ำๆๆเพื่อรีบถึงที่หมาย) ไกด์เนเน่เราไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ติ ไม่เตือน หรืออะไรเลย ไม่รู้ว่าเรามาสร้างปัญหาให้เค้าหรือเปล่า คือเค้าเต็มใจมาไหม เราสองคนก็พยายามสร้างอารมณ์ขันบ้างแต่ไกด์เราไม่รู้สึกอยากจะมีส่วนร่วมเลย เราก็ได้แต่เหย่าแหย่กันเองอยู่สองคน จากนี้เราเริ่มเดินลงไปยังทะเลสาบแล้วเพื่อจะไปต่อเรือกลับไปยังเมือง เมื่อเราเดินลงไปเข้าสู่หมู่บ้านก็ลัดเลาะไปตามหมู่บ้านจนทะลุเมือง Maing Thauk เป็นอีกหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่ติดทะเลสาบ ระหว่างนี้ไกด์เราแนะนำให้หยุดพักทานข้าวในร้านอาหารกันที่นี่ เราสั่งผัดผักมาหนึ่งเมนูกับข้าวสามจาน คือตอนนี้บลไม่หิวอะไรเลยก็ขอหัวหน้าทานแค่นิดหน่อย เสร็จไกด์เราก็พาเดินดุ่มๆทิ้งระยะห่างจากเราอีกแล้ว มุ่งหน้าไปยังท่าเรือ ตอนนี้คือบ่ายโมงนิดๆ ในใจอยากจะดูพระอาทิตย์ตกด้วยเนื่องจากผ่านมาทางนี้แล้ว เราจึงรวบรวมความกล้า ถามไกด์เนเน่ไปว่าจะเป็นไปได้ไหมเอ๋ยถ้าเราจะรอดูพระอาทิตย์ตกที่ทะเลสาบกัน ไกด์เราก็รีบตอบทันทีว่าเป็นไปไม่ได้ เพราะกว่าพระอาทิตย์จะตกก็ห้าหกโมงเย็น ซึ่งก็อีกตั้งหลายชั่วโมง (ในใจคือคิดไหนพี่ชายเทอพูดเองว่าเราสามารถชมพระอาทิตย์ตกได้ไงละ) แต่ก็ไม่เป็นเค้าคงอยากจบๆงานของเค้าให้เร็วๆ ไกด์เราก็รีบจัดแจงติดต่อเรือเพื่อพาไปส่งยังในเมือง Nyaung Shwe เรือแล่นออกจากท่าเทียบเรือมุ่งหน้าเข้าไปในเมืองอย่างรวดเร็ว ใช้เวลา 15-20 นาทีก็ไปถึงท่าเรือในเมือง เราลงเรือและจ่ายเงินค่าจ้างที่เหลือใหแก่ไกด์ของเรา บวกกับทิปที่ไม่มากแต่ก็ไม่น้อย ไปอย่างภาคภูมิใจกับความพยายามและการบรอการของน้องเค้า จากนี้น้องเค้าก็ยิ้มให้ เพิ่งเห็นรอยยิ้มของเค้าก็ตอนนี้แหละ พร้อมกับไหว้ขอบคุณและบอกว่า I try to be my best on my job. ผมพยายามทำให้ดีที่สุดสำหรับงานนี้ ผมอาจจะทำยังไม่ดีเท่าไหร่แต่ผมพยายาม หลังจากนั้นน้องไกด์ของเราก็เดินไปทางเดียวกับเรา เหมือนเดินไปส่งแต่ไม่ใช่ซะทีเดียวแค่ทางผ่านเค้าด้วย เช่นเดิมไกด์นำ ตามด้วยหัวหน้าเร่งฝีเท้าตามติดๆ ส่วนเรารั้งท้ายเหมือนเดิม
จบทริปเดินเขาของเราแล้ว วันนี้เราตัดสินใจกลับไปพักที่โรงแรมพรีมโรสเหมือนเดิม เราจึงต้องกลับไปที่โรงแรมจอยอีกครั้งเพื่อเอากระเป๋า และแบกกระเป๋าเดินดุ๋มๆไปที่พรีมโรสซึ่งระยะทางน่าจะประมาณกิโลกว่าได้ เดินแบบไม่เหน็ดไม่เหนื่อยกันเลย จบทริปเรื่องราวอันยืดยาวที่น่าประทับใจวันนี้ ขอพักผ่อน อาบน้ำให้สบายตัวก่อน หลังจากที่ลุยป่ากันมาแบบอดทนอดกลั้นกับตัวเหม็นและปวดหนักปวดเบากันมาสองวัน การปีนเขาเหนื่อยมากก็จริงแต่ก็สนุกมากเช่นกัน ข้อคิดที่ได้จากการปีนเขาในครั้งนี้คือ

„ไม่ว่าสภาพภูเขาแต่ละประเทศจะแตกต่างกันแค่ไหน จะสวยหรือไม่สวย จงอย่าไปยึดติดกับมัน จงสนุกกับวิวในทุกรูปแบบ เพราะทุกเส้นทางที่เดินมันมีเสน่ห์ในแบบฉบับของมันเอง “

„ทุกสิ่งที่พบเจอในสองข้างทางคือสิ่งที่สวยงาม“

คติสอนใจจากหัวหน้าของเราเอง 🙂
ขอบคุณมุมมองดีดีที่มอบให้ และเปลี่ยนทัศนคติของผู้หญิงไทยธรรมดาคนนี้ให้คิดในแบบใหม่