Wie ich mal ….

Dann ist er auch schon da, der Tag an dem wir Malaysia verlassen.

Zu erst müssen wir allerdings zum Busbahnhof kommen.
Unser Gastgeber erklärt uns noch wo der Bus, der ums dort hin bringt hält, dann stiefeln wir auch schon los.

Direkt vor dem Einkaufszentrum soll der Bus mit der Nummer 17 halten.

Wir sind auf jeden Fall da und warten.
Und warten und warten…..
Plötzlich kommt Hektik auf, ich bin gerade ein wenig die Straße runter gelaufen um zu schauen ob ich den Bus irgendwo sehen kann.
Kann ich auch. Allerdings sind es gute 30 Meter bis zu Bonny und noch weitere 30 Meter bis zu dem Ort an dem der Bus hält.
Ein Parkwächter, der längst mit bekommen hat, das wir hier auf die 17 warten ruft mir zu, das ich mich beeilen soll.
Der Bus hält und Bonny läuft los.
Ich sprinte so gut es mit meinem ganzen Gepäck geht hinterher und schaffe es auch gerade so hinter meinem Boss in den Bus zu hüpfen.
Komischerweise müssen wir diesesmal 2,50  berappen wobei das immernoch recht günstig ist.
Die Fahrt dauert ewig und ich habe das Gefühl, das wir 2 mal im Kreis fahren, bevor es endlich zum Busbahnhof geht.
Immerhin ist es dieses mal nicht so voll und wir haben 2 Sitzplätze ergattert.

Tickets nach Singapur bekommen wir dann am ersten Etappenziel ohne Probleme.
Pro Person zahlen wir 27 Ringgit und können nur 15 Minuten später in den wieder sehr bequemen Bus steigen, der uns außer Landes bringen soll.

Nach etwas mehr als 3 Stunden erreichen wir dann auch die Grenze .
Die Rucksäcke bleiben im Bus, wir steigen aus laufen zur Passkontrolle und nur 10 Minuten später haben wir offiziell Malaysia verlassen.

Mit dem Bus geht es dann ein paar hundert Meter weiter, bis wir wieder aussteigen dürfen.
Diesesmal mit all unserem Krempel um uns den Einreisestempel für Singapur in den Pass drücken zu lassen.

Unsere Imitation Card haben wir schon im Bus ausgefüllt.
Übrigens wird hier auch gleich darauf hingewiesen, daß in Singapur auf Drogenhandel die Todesstrafe steht.

Hier dauern die Kontrollen um einiges länger.
Eine gefühlte Ewigkeit stehen wir in langen Schlangen an um endlich unseren Reisepass abstempeln zu lassen.
Dann wird nur noch schnell das Gepäck durchleuchtet und schon kann es weiter gehen.
Dieser Satz trifft allerdings nur auf Bonny zu.
Gerade als ich meinen Rucksack vom Band der „Röntgen Dingens“ nehmen möchte, kommt eine Beamte auf mich zu und fragt in einem ziemlich barschen Ton, ob ich Zigaretten dabei habe.
Natürlich antwortete ich mit „Nein.“
Das scheint ihr aber nicht zu reichen.
Sie zeigt auf meinen Rucksack und fragt, „In your Backpack?“
Wieder antwortete ich etwas verdutzt mit „Nein“ dann darf ich endlich gehen.

Im Nachhinein ist mir eingefallen warum sie gefragt hat und ich hatte ziemliches Glück, das mein Rucksack nicht genauer unter die Lupe genommen wurde.
Weil in einer Seitentasche noch ein paar von den Zigarren, die ich in Myanmar gekauft habe waren.
Die hab ich total vergessen. 😉

Dann gehen wir weiter zum Parkplatz,  wo uns der Busfahrer schon wild zu winkt.
Wir steigen also wieder in unseren Bus, dann gehen die Türen zu und wir brausen los.
Komisch ist nur, das der Bus nur noch Halb voll ist.
Wir haben da aber so einen Verdacht und nach dem wir uns unsere Tickets noch mal kurz angeschaut haben wissen wir auch warum hier jetzt so viele freie Plätze sind.
Im klein Gedruckten steht auf der Fahrkarte nämlich, daß der Bus an der Grenzkontrolle nur 30 Minuten wartet.
Haben wir also wieder Glück gehabt!

Nach insgesamt 4,5 Stunden haben wir es dann geschafft.
Wir sind mitten in Singapur.
Gebucht haben wir in einem Hostel in Little India welches laut Karte kein 2 Kilometer weg liegt.
Natürlich laufen wir das Stück. 

Unterwegs besorgen wir uns noch ein paar Singapur Dollar, jetzt kann eigentlich nix mehr schief gehen.

Bonny war schon zwei mal in Singapur, also übernimmt sie hier in der Stadt die Führung.

Zu erst geht es mal zur nächsten U-Bahn Station laut meinem Boss müssen wir nämlich unbedingt nach Maria Bay.
Für uns heißt das einmal umsteigen.
Lange warten wir nicht, da kommt auch schon die erste Bahn.
Wir steigen ein und eigentlich kann es jetzt los gehen.
Bonny schaut in der Bahn auf den Strecken Plan, macht plötzlich große Augen, ruft mir zu das wir falsch sind und springt in dem Moment in dem sich die Türen schließen aus dem Wagen.
Ich bin noch drin……..

Ich gebe ihr ein Zeichen, das sie warten soll, dann bin ich auch schon weg.

Wärend meiner Fahrt stelle ich dann natürlich fest, daß es doch die richtige Bahn ist aber weil ich Bonny ja gezeugt habe, das ich zurück komme steige ich an der nächsten Station wieder um und hoffe, daß sie Thailänderin wirklich auf mich wartet.

Sie hat gewartet. 🙂

Zusammen schaffen wir es dann auch bis Marina Bay.
Es Dauer dann noch mal ewig bis wir einen Weg aus der riesigen U-Bahn Station  finden dafür werden wir dann aber mit einem unglaublichen Blick auf die Skyline und ner tollen „Licht Show“ belohnt.
Wir finden sogar einen Platz an dem man für Singapur Verhältnisse recht günstig essen kann.
Alles super.

Der nächste Tag wird zum einen genutzt um Vorbereitungen für unseren morgigen Flug nach Jakarta zu erledigen.
Zum andere will ich unbedingt noch den „Garden by the Bay“ zu besuchen.
In dem wir dann auch ewig lange bleiben, weil es zum einen einiges zu sehen gibt und weil Bonny unbedingt hier sein möchte, wenn es dunkel wird und die Beleuchtung angeknipst wird.

Außerdem müssen wir früh ins Bett weil Bonny für morgen einen Plan ausgeheckt hat, für den wir sehr früh aufstehen müssen.
In der Theorie würde unser Plan auch funktionieren aber wie es in der Praxis aussieht stellen wir dann fest.
Unser Flug geht nämlich schon um 8 Uhr morgens und Taxi ist laut meinem Boss einfach zu teuer.
Sie mein es ist mit der Bahn machbar ich halte das zwar für sehr riskant.
Probieren müssen wir es natürlich trotzdem.
Wir haben heute also in den für uns relevanten Stationen halt gemacht um auf dem Plan zu schauen wie lange der Zug für jede Strecke braucht.
Und ausgerechnet,  das wir noch vor 7 Uhr da sein müssten.

4.30 Uhr klingelt  der Wecker.
Um die Anderen hier im 8 Bett Dorm nicht zu sehr zu stören haben wir all unsere Sachen schon gepackt.
Nur noch schnell unter die Dusche und dann ab nach draußen.
Um diese Uhrzeit sind wir fast allein auf den Straßen hier in Little India.
Auch an der U-Bahn Station ist außer uns noch Niemand zu sehen.

Alle Türen sind verrammelt und wir müssen warten……
Um 5.51 Uhr fährt hier die erste Bahn in unsere Richtung los.
Die müssen wir auf jeden Fall schaffen….. kurz nach halb 6 wird die Station endlich geöffnet.
Ich war so clever und habe unsere Fahrkarten gestern abend schon aufgeladen.
So daß wir eigentlich ohne Verzögerung zur Bahn kommen sollten.
Was ich nicht wusste ist, daß nach Mitternacht dieses Guthaben nicht mehr gültig ist.😯
Zum Glück bekommen wir aber am Schalter unser Geld wieder, so daß wir neue Karten lösen können.
Dann geht es auch schon ab zur ersten Bahn.
Wir fahren 2 Stationen, dann müssen wir umsteigen wobei des nicht bedeutet, daß wir mal eben auf die andere Seite in die nächst beste Bahn hüpfen können, nein wir müssen ewig weit laufen und das natürlich so schnell wir möglich.
Da wir uns aber auch hier gestern schon angeschaut haben wie und wo es weiter geht ist das alles kein Problem.
Ne halbe Stunde fahren wir jetzt, dann schnell noch einmal umsteigen und wir sind endlich am Flughafen.

Bonny hatte recht und wir haben es wirklich in 45 Minuten geschafft.
Jetzt heißt es also Abschied nehmen von der nahe zu perfekten Stadt, in der fast alles erlaubt ist.

Wir düsen jetzt erstmal ins nächste Land.

Mach meinem wirren Text hier noch mal alles ordentlich in thai:

วันที่ 31 พฤษภาคม 2559 เดินทางไปสิงคโปร์
ก่อนจะตัดสินใจไปสิงคโปร์ บอสก็ได้คิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว และเราจะไปพักที่นั่นแค่สองคืนเพื่อต่อเครื่องบินไปยังเมืองหลวงจาการ์ต้า อินโดนีเซีย แต่ระหว่างที่ดำรงชีพอยู่ที่สิงคโปร์นั้นเราต้องประหยัดงบให้มากที่สุด เพราะที่นั่นค่าครองชีพค่อนข้างแพง เราจะอยู่นานไม่ได้ เช้าของวันนี้เราก็เก็บกระเป๋าเตรียมโยกย้ายอีกเช่นเคย การย้ายที่แต่ละครั้งมันทำให้เรารู้สึกตื่นเต้นกับเหตุการณ์ว่าวันนี้เราจะเจอกับอะไร เราเเช็คเอ้าท์ออกจากที่พักและมุ่งหน้าตรงไปยังตัวเมืองหน้าโรงแรมใหญ่ Equatorial Hotel ตรงนั่นเราสามารถโบกรถเมย์ได้ เราพยามมองหาป้ายรถเมย์แต่ก็หาไม่เห็น จนต้องเดินไปถามยาม จึงได้รู้ว่าให้รอดักรถเมย์ตรงหน้าห้างที่ติดกับโรงแรม เรายืนรอ เดินวนไปวนมาเพราะไม่มีที่ให้นั่ง จริงๆที่นั่งอะคนขับแท็กซี่หรือวินนั่งเต็มหมด สักพักใหญ่รถก็มา แต่บลมองไม่เห็นเพราะไม่รู้จะมองจากทางแยกไหนดี แต่ยังดีพี่ยามที่ยืนอยู่หน้าประตูห้างตะโกนบอกบลว่ารถเมย์มาแล้ว บลรีบมองหาว่าอยู่ไหน เมื่อเห็นรถก็มาใกล้เต็มทีแล้วบลมองหาบอสไม่ทันไม่รู้ไปหลบอยู่ไหน บลเลยตัดสินใจโบกมือเรียกรถไว้ก่อนค่อยมองหาบอสอีกที สักแปปบอสก็โผล่หน้ามาบลเลยรีบชี้บอกบอสว่ารถมาแล้ว เราสองคนรีบวิ่งอุตหลุดเพื่อไปขึ้นรถ เนื่องจากเค้าจอดกลางทางด้วยสิ มีรถวิ่งมาตลอด ไม่มีเวลามาลังเลต้องรีบขึ้นอย่างเดียว บลรีบจ่ายเงินค่าโดยสารก่อนเดินเข้าไป โดนไป 5 ริงกิตสำหรับสองคน ราคาไม่เท่ากับตอนมา แต่ก็ไม่เป็นไรนิดหน่อย จากนั้นเราก็ได้ที่นั่ง รถวิ่งไปรอบเมืองวนกลับไปกลับมากว่าจะถึงสถานีน่าจะเกือบชั่วโมงได้ จริงๆรถนี้น่าจะเพิ่งตีรถมาจากสถานีและพอส่งคนในเมืองเกือบหมดก็จะวนรถตีกลับสถานีต่อเนื่องโดยไม่หยุดพัก อาจจะด้วยเหตุผลนี้ที่เราได้นั่งรถยาวรอบเมืองทีเดียว จากนั้นเมื่อถึงสถานีเราก็ไม่รู้ว่าจะซื้อตั๋วจากบริษัทไหนดี รู้แต่ว่าเคาเตอร์ขายตั๋วเรียงแถวยาวเต็มไปหมด แต่จะมีรถบัสไปสิงคโปร์อาจจะไม่เยอะเท่าไหร่เท่าที่เดินสำรวจ เราเลยตัดสินใจซื้อของบริษัท 707Travel Group ในราคา 27ริงกิตต่อคน ราคาค่อนข้างแพงกว่าที่อื่นนิดหน่อย แต่ได้เวลาดีคือออกตอนเที่ยงตรง อีกสิบนาทีรถก็จะออกละ บอสรีบไปหาซื้อน้ำขนมไว้ทานในรถก่อนอย่างเร่งรีบ แล้วเราก็มุ่งหน้าตรงไปยังรถที่จอดรออยู่หน้าสถานี พอดีเจอคนตรวจตั๋วบลเลยแสดงความเป็นมิตรโดยการเดินเข้าไปถามพี่เค้าว่าใช้เวลาเดินทางไปกี่ชั่วโมง แต่พี่เค้าค่อนข้างไม่เป็นมิตรกับเราเท่าไหร่ ไม่ตอบคำถามแถมไล่เราให้เอากระเป๋าไปเก็บใต้ท้องรถ โอเคพี่เค้าหน้าก็ไม่เป็นมิตรแล้ว จากนั้นเราเดินขึ้นบนรถเพื่อหาที่นั่ง เราได้นั่งหน้าแถวที่สอง แอบแปลกใจนะว่าเราจองตั๋วเกือบนาทีสุดท้ายแต่ได้นั่งหน้า แถมผู้โดยสารก็เกือบเต็มทุกที่นั่งด้วย แค่สงสัยว่าเราอาจจะจ่ายราคาแพงกว่าคนอื่นแน่นอนเลย เบาะนั่งใหญ่กว้างใช้ได้แต่แอบค่อนข้างเก่าเหมือนโดนใช้งานมาหนักมาก เมื่อถึงเวลารถก็เคลื่อนตัวออก เราใช้เวลา 3ชั่วโมงก็ถึงชายแดนเมือง Johor เราต้องประทับตราออกจากมาเลเซียที่นี่กัน ใช้เวลาแปปเดียวไม่เกินสิบนาทีก็เสร็จ เมื่อเราประทับตราเสร็จเราก็ต้องรีบเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ด้านล่าง ซึ่งรถจะจอดให้เราลงด้านหน้า แล้วเมื่อประทับตราเสร็จ เส้นทางจะบังคับให้เราเดินไปตามคนอื่นเอง แล้วลงบรรไดเลื่อนไปหันหลังกลับจะเจอลานจอดรถ ซึ่งรถบัสจะจอดรออยู่เต็ม สิ่งสำคัญคือห้ามลืมรถของตัวเองเด็ดขาด ให้ถ่ายรูปทะเบียนรถเอาไว้และจดจำคนขับให้ดีดี จากนั้นรถจะวิ่งข้ามสะพานไปและเข้าสู่เขตของสิงคโปร์ ประมาณ 20 นาที ก็ถึงสำนักงานตรวจคนเข้าเมือง เช่นเดิมรถจอดให้ลงแล้วเราต้องรีบสปีตให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้ไม่ต้องต่อแถวยาวและนาน แต่เป็นไปไม่ได้เราอยู่รั้งท้ายเลย บลพยายามหาแถวที่สั้นและเร็วที่สุดแต่ก็ไม่ช่วยเลยทุกแถวเหมือนกันหมด บลพาบอสเปลี่ยนแถวใหม่มั่นใจว่าต้องเร็วและสั้นกว่า รออยู่นานบลว่าเกือบสามสิบนาทีได้เราจึงหลุดมาได้ ของบลเค้าแอบมองนานนิดหนึ่งเนื่องจากเราไปเปลี่ยนสีผมมาแบบจีดทีเดียว แต่เดิมทีบลมาที่สิงคโปร์ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว สองครั้งแรกจะเป็นผมยาวและสวยดกดำ แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าจะเปลี่ยนไปมากๆเค้าเลยขอเช็คถามวันเดือนปีเกิด แต่ด้วยที่บลฟังสำเนียงเค้าไม่ออกเลยทำให้มีปัญหานิดหน่อย แต่พี่เค้าก็พยายามอธิบายให้เข้าใจว่าเค้าถามอะไร เมื่อบอกวันเกิดเสร็จพี่เค้าก็ประทับตราให้ เสร็จก็ต้องเช็คกระเป๋า บอสกับบลโดนแยกตรวจกระเป๋าแต่ก็ผ่านมาได้ เนื่องจากเจ้าหน้าที่เค้าถามบอสว่ามีบุหรี่ไหม แต่บอสบอกว่าไม่มีเลยผ่านมาโดยที่เค้าไม่ได้เปิดกระเป๋าถ้าเปิดเช็คก็ซวยเพราะบอสมีบุหรี่พื้นบ้านที่ซื้อมาจากพม่าและยัดอยู่ในกระเป๋าจนลืมว่าตัวเองมี เมื่อเค้าปล่อยเราออกมาเราสองคนรีบเดินไปหารถที่รออยู่ พี่คนขับรีบเรียกให้ขึ้นรถ. เมื่อขึ้นไปนั่งรถก็ออกตัว เมื่อเป็นอย่างนั้นเราก็งงทำไมคนหายไปไหนหมดแล้วทำไมพี่เค้าออกรถเร็วจังไม่รอคนอื่นๆเหรอ คือในรถมีอยู่ไม่ถึงสิบคนอะ คือโล่งมาก รถวิ่งแบบรวดเร็วมากแปปเดียว 20 นาทีก็ถึงเมืองสิงค์โปร์ รถจอดที่สถานีแถวๆลิตเติ้ลอินเดีย ซึ่งก็ง่ายสำหรับเรามากเพราะเราจองห้องพักแถวนี้พอดี เราเดินไปที่ห้างเพื่อกดเงินและก็ตรงไปยังที่พักที่ Clifden Hotel เป็นDorm คืนละ 20 เหรียญสิงคโปร์ต่อคน นี่ราคาถูกที่สุดแล้วและถือว่าสะอาดใช้ได้ มีห้องน้ำในห้อง แชร์ห้อง 12เตียง มีอาหารเช้าให้ชนมปังกาแฟธรรมดา วันนี้เราก็พักผ่อนวางแผนก่อนพอตัดสินใจจะออกไปข้างนอกเนื่องจากหิวข้าวมากแต่ฝนก็ดันตกมาซะงั้น จึงรอเวลาฝนซาจึงได้ไปหาไรทานโดยเข้าไปในร้านอาหารแขก แพงทีเดียว แล้วเราก็มุ่งหน้าไปยังมารีน่าเบย์ เราเริ่มเดินทางโดยใช้รถไฟฟ้า และด้วยที่บลค่อนข้างแอบงงกับรถไฟฟ้านิดหน่อยจึงทำให้เกิดเรื่องตลกขึ้นมา คือตอนเราจะต้องขึ้นรถไฟฟ้าระหว่างที่เร่งรีบอยู่บนบรรไดเลื่อนแล้วทุกคนก็รีบวิ่งลงเพราะรถไฟมาจอดแล้ว บลกับบอสก็รีบวิ่งลงและวิ่งเข้าไปยังรถไฟเนื่องจากบลมั่นใจว่าต้องสายนี้แน่นอน แต่พอเมื่อเราเข้าไปด้านในแล้วเราก็มองบอร์ดเส้นทางตารางรถแล้วบลเกิดสับสนคิดว่าต้องนั่งรถฝั่งตรงข้ามสิเลยบอกบอสว่าผิดแล้วบลก็รีบกระโจนออกไปจากรถไฟจากนั้นประตูรถไฟก็ปิดลง บลงงอ้าวบอสออกมาไม่ทันจะทำไงละทีนี่ บอสเลยรีบตะโกนบอกว่าให้รออยู่ตรงนี้เดี่ยวเค้าจะกลับมาเอง เราก็โอเค สักแปปบอสก็กลับมา บลก็ขำตัวเองใหญ่ ส่วนบอสก็ไม่แน่ใจว่าบลจะรอหรือจะนั่งรถไปหาเพราะรถไฟที่บอสนั่งไปนั้นมันถูกแล้ว สุดท้ายบอสก็ตัดสินใจกลับมาหา55+. ความเปิ้ลของบลเอง จากนั้นเราตรงไปดูตึกเรือเดินเล่นเดินชมแบบไปมั่วๆจนไปทะลุที่ด้านบนของห้างเลยรอชมการแสดงน้ำพุจากด้านบนห้าง จริงเมืองนี้เค้าปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา มาเยี่ยมแต่ละปีก็จะเห็นความเปลี่ยนแปลง จากนั้นเราเดินออกไปด้านนอกเพื่อเดินชมสะพานไฟและก็ปล่อยให้บอสหาเกมส์ของเค้าไป บลเหนื่อยขอนั่งพักนั่งรอละกัน เดินจนเมื่อยเท้า และก็หาอะไรทานแถวๆนั้น แล้วก็วนไปที่มาสคอตประจำเมืองคือสิงโตพ่นน้ำ นักท่องเที่ยวน้อยมากรู้สึกง่ายกับการถ่ายรูปมากจริงๆบลไม่รู้สึกวิเศษโอ้โห่!เหมือนครั้งแรกที่มานะ ครั้งนี้รู้สึกเฉยๆมากเพราะมาสามปีติดต่อกันเลยกลายเป็นว่าพาบอสมาแวะชมเมือง ซึ่งแน่นอนว่าบอสก็รู้สึกดีแต่ก็ไม่ถึงกับชอบเพราะค่าครองชีพแพงมากและคนเมืองจ้าไปหน่อย เหนื่อยมากละกับการเดินรอบมารีน่าเบย์ดึกมากละเราเลยพากันกลับไปนอนพักผ่อน แต่จริงๆก็ไม่ได้พักผ่อนนะเพราะเราต้องตัดสินใจว่าจะต้องจองตั๋วกลับก่อนไปอินโดนีเซียหรือเปล่า เพราะกลัวเจ้าหน้าที่จะถามหา เพราะเราค่อนข้างกังวลกับประเทศนี้มาก

วันที่ 1 มิถุนายน 2559 วันที่สองของเมืองสิงคโปร์
เช้าวันนี้เราตัดสินใจจะไปเดินชมสวน Garden by the bay แต่ก่อนไปเราต้องจองตั๋วกลับจากอินโดนีเซียให้ได้ก่อน บลพยายามหาและเปรียบเทียบตั๋วราคาถูกจนได้ของแอร์เอเชีย แต่ปัญหาคือบลพยายามจองแต่ก็จองไม่ได้สักที ส่วนบอสก็ต้องตัดสินใจจองไปออสเตรเลียเพราะราคาตั๋วจะถูกกว่าไปที่อื่น บอสจองได้แต่ก็ติดปัญหานิดหน่อย จากนั้นบลจึงมอบหน้าที่ให้บอสทำงานต่อให้จนสำเร็จ แต่กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบเช้า เราจึงได้นอนนิดหน่อย บ่ายๆเราก็ออกไปที่สวนตามแผน วันนี้ฝนตกเช่นเดิมเวลาเดิม เราต้องเดินวนไปมาบนห้างหาที่แลกเงิน และทานอาหารในห้างอันไฮโซ เราสองคนแลดูเป็นยาจกยังไงไม่รู้เพราะคนที่นี่เค้าแต่งตัวดูดีมีเงินกันทั้งนั้น แต่บลก็พยายามไม่แคร์ เราพยายามหาอะไรถูกๆทาน จากนั้นจึงได้ย้ายไปที่สวนเดินเล่น ฝนก็ยังตกปลอยๆอยู่ แต่การเดินสวนรู้สึกจะมีความสุขกว่าเดินในตึกสวยๆมาก เราสองคนสนุกและสนุกกับสวนอันใหญ่โตนี้ และเดินชมวิวบนสะพานต้นไม้เรืองแสง หาอะไรทานและก็กลับไปเพื่อเก็บกระเป๋า. เพราะเราต้องเดินทางไปขึ้นเครื่องแต่เช้ามืด แต่ก็ต้องตัดสินใจอีกว่าเราจะเดินทางไปแอร์พอร์ตยังไงดี จะประหยัดโดยรอนั่งรถไฟฟ้าตอนหกโมงเช้าหรือจะนั่งแท็กซี่ไปดี แต่ราคาแท็กซี่ค่อนข้างราแพงมาก บลเลยตัดสินใจนั่งรถไฟฟ้าไป เครื่องจะออกแปดโมงเช้า แต่เราต้องไปถึงแอร์พอร์ตก่อนสองชั่วโมง แต่ปัญหาคือรถไฟขบวนแรกเริ่มวิ่ง 5.50น. และวันนี้เราลองสำรวจเส้นทางและคำนวณเวลาดูแล้วว่าน่าจะทัน เราเลยตัดสินใจลองเสี่ยงดู เราตื่นออกเดินทางตั้งแต่ตีห้าครึ่ง มุ่งหน้าไปยังรถไฟฟ้า รอเวลาสถานีเปิด จากเมื่อวานบอสตัดสินใจซื้อตั๋วรถไฟจากลิตเติ้ลอินเดียไปแอร์พอร์ตไว้ล่วงหน้า แต่พอสถานีเปิดให้บริการเราก็ใช้ตั๋วที่ซื้อไว้เมื่อวานแตะจะเข้าไปในสถานีปรากฎว่าใช้ไม่ได้ เราเลยเดินไปถามเจ้าหน้าที่ พี่เค้าก็น่ารักบอกว่าตั๋วเป็นแบบเติมใช้วันต่อวันเท่านั้น ไม่สามารถเติมไว้ใช้วันหน้าได้ พี่เค้าเลยคืนเงินมาให้ตามราคาที่เติมไว้ แล้วเราก็ไปเติมเงินใหม่และจึงได้เข้าไปในสถานีแปปเดียวรถไฟก็มา เราใช้เวลาเดินทางทั้งหมดแค่ 45นาที เนื่องจากรถไฟเค้าวิ่งเร็วมาก สรุปคือเรายังไปได้ทันเวลาไม่เลทมากเท่าไหร่ บวกกับลูกค้าในแอร์พอร์ตยังไม่เยอะเท่าไหร่เราเลยดำเนินการได้เร็วและมีเวลานั่งทานอาหารเช้าชมพระอาทิตย์ขึ้นที่ร้านอาหารแม็ค มีเวลาได้หายใจและเดินชิลก่อนเวลาเช็คอินขึ้นเครื่อง สบายใจ:)