Es ist 17 Uhr und in 3 Stunden geht unser Bus.
Bis da hin müssen wir noch unsere Sachen packen, uns duschen und es schaffen möglichst günstig an den Busbahnhof zu gelangen.
Im duschen und packen sind wir ja mittlerweile Profis.
Jetzt müssen wir nur noch zur neuen Busstation kommen, die eben leider ein paar Kilometer vom Zentrum entfernt ist.
Man könnte natürlich mit einem der Motorrad Fahrer, die hier überall ihre Dienste anbieten fahren.
Allerdings verlangen diese einfach viel zu hohe Preise und weil selbst Bonny es nicht schafft diese zu drücken muß eine Alternative her.
Diese ist auch schnell gefunden, unsere günstige Alternative ist Pink!
Es gibt auf der Insel nämlich Sammeltaxis und die mit der pinken Farbe fahren den neuen Busbahnhof an.
Man muß also nur die passende Haltestelle finden oder zum alten Busbahnhof, der zentral in der Stadt liegt gehen.
Auf die Ladefläche des rosaroten LKWs klettern, 3 Bath bezahlen und sich dann gemütlich zurück lehnen und nach etwa 20 Minuten am neuen Busbahnhof abspringen. 🙂
Die 329 Bath (8,30€) für den Nachtbus nach Satun haben wir ja schon heute Vormittag bezahlt.
20 Uhr geht es dann auch endlich los.
Der Bus ist soweit ok und ich hoffe ehrlich gesagt, das wir ein wenig Verspätung haben, weil wir unser Ziel wenn alles nach Plan läuft mitten in der Nacht erreichen.
Es läuft planmäßig. ………….
……….es ist 3 Uhr in der Nacht, ich bin müde und sitze auf einer unbequemen Bank an der Hauptstraße, mitten in der Stadt.
Zum Glück gibt es gleich auf der anderen Straßenseite einen Seven-Eleven, in dem ich mich gleich mit Kaffee und Snacks eindecke, schließlich schläft man mit vollem Magen schlecht und das Letzte was wir jetzt machen wollen/können ist schlafen.
Wir wissen, das die Fähre um 8 Uhr ablegt.
Haben also noch ganze 5 Stunden Zeit um zum Hafen zu kommen.
Die Zeit brauchen wir warscheinlich aber auch, weil der Hafen gute 8 Kilometer entfernt liegt.
Auf gut Glück laufen wir erst einmal los.
Die riesige Straße ist Menschen leer, über uns leuchten die Sterne wärend wir schwer beladen immer weiter die Straße entlang laufen.
Ich bereue ein wenig, das ich vorhin im Seven-Eleven keine Wurst gekauft habe, weil uns mehr Straßenhunde als Menschen begegnen, die uns teilweise ein ganzes Stück begleiten.
Dann treffen wir aber auch zur Abwechslung mal auf Menschen.
Sogar uniformierte Menschen, weil direkt neben uns ein Streifenwagen hält.
Es kommt anscheinend nicht oft vor, das mitten in der Nacht 2 Backpacker mit riesen Rucksäcken hier durch die Stadt laufen.
Bonny erklärt den Beamten, das wir zum Hafen laufen möchten.
Ganz so begeistert sind die beiden von unserem Plan nicht und meinen, das es nicht sie beste Idee ist im Dunkeln auf der unbeleuchten Straße durch den Wald zum Hafen zu laufen.
Das sehen wir auch ein und weil es keine 2 Stunden dauert, bis die Sonne aufgeht und hier die Straße noch gut beleuchtet ist gehen wir den Kompromiss ein, nur noch bis zum Ortsausgang zu laufen und dort bis zum Sonnenaufgang zu warten.
Damit sind die Beamten einverstanden und lassen uns die letzten paar hundert Meter weiter stapfen.
Wir schaffen es bis fast zur letzten Straßenlampe als Bonny meint, das hier ein guter Platz zum warten ist.
Also setzen wir uns an den Straßenrand und warten auf die liebe Sonne.:)
Nach etwa einer dreiviertel Stunde ist zwar noch nichts von der Sonne zu sehen aber dafür hält ein Mann mit Motorrad so eins mit angebasteltem Beiwagen Gestell (ich hab immer noch keine Ahnung wie die Dinger heißen ).
Er spricht mit Bonny und natürlich verstehe ich bis auf das Wort „Farang“ nur Bahnhof.
10 Minuten später sitzen Bonny und ich mit all unserem Krempel auf dem Beiwagen und brausen über die dunkle Straße Richtung Hafen.
Die Luft riecht frisch, über uns die Sterne und wir sind zwar müde aber auch glücklich.
Die Strecke bis zum Hafen zieht sich doch ganz schön und ich bin froh, daß wir nicht laufen müssen.
Die letzten 500 m geht es für uns dann aber doch noch auf Schusters Rappen weiter, weil unser Fahrer ein anderes Ziel hat.
Kurz vor 6 Uhr erreichen wir dann endlich den noch menschenleeren Hafen.
Jetzt heißt es also weiter warten……
Ganz alleine sind wir dann auch nicht mehr, weil der Hausmeister auch schon anfängt sauber zu machen.
Von ihm bekommen wir dann auch einen genialen Tip, von wo aus man den Sonnenaufgang klasse beobachten kann.
Aber seht selbst:
Jetzt wird es auch langsam Zeit einen Plan zu machen, wo es in den nächsten Tagen überhaupt hin gehen soll.
Wir haben im Prinzip 3 Optionen.
1. Können wir sobald wir die Insel erreichen ein Taxi nehmen und nach Pantai Cenang fahren um dort ein paar Tage am Strand zu verbringen.
2. Können wir versuchen gleich die nächste Fähre nach Penang zu nehmen und lieber in Georgetown die ersten Tage rumstromern.
3. Wir bleiben in Kuah.
Die Stadt ist zwar nicht schön aber so sparen wir uns das Taxi Geld.
Wir entscheiden uns für die dritte Variante.
Auch weil das „Best Seven Inn“ in dem ich ja auch schon mit meinen Eltern gewesen bin ein Wie ich finde gutes Hotel ist.
Außerdem hab ich auch noch die Nummer des Besitzers in meinem Handy und ich schreibe ihm einfach schnell noch per WhatsApp eine Nachricht.
Dann können wir nach langen warten endlich 2 Karten für die Fähre nach Langkawi kaufen.
Jetzt heißt es nur noch die Passkontrolle hier uns bringen und dann ab aufs Boot.
Etwas mehr als eine Stunde brauchen wir bis endlich der riesige Adler am Hafen von Kuah zu sehen ist.
15 Minuten dauert es bis wir hier die Passkontrolle hinter uns gebracht haben.
Jetzt brauchen wir also nur noch eine Unterkunft.
Eine Antwort vom Hotel hab ich nicht bekommen und weil meine Sim Karte für Malaysia nicht mehr funktioniert beschließen wir auf gut Glück im Best Seven Inn vorbei zu schauen.
Im Hotel werde ich dann mit einer Umarmung begrüßt.
Mann freut sich riesig, das ich wieder da bin und hat natürlich auch ein Zimmer für uns.
Eine gute Entscheidung hier wieder her zu kommen.
Weil ich mit dem schreiben mittlerweile schon fast einen Monat hinterher hänge und ich ja schon einiges über die Insel geschrieben habe, hier eine Kurzfassung und lieber mehr Bilder als Text unserer 3 Tage auf der Insel.
Einen viel besseren und genaueren Bericht der Zeit auf Langkawi hänge ich am Ende dieses Blogs mit an, geschrieben hat diesen Bonny also gibt es diesen mal wieder nur in Thai.;)
Wir haben einen Roller geliehen (einen goldenen) und mit diesem die Insel unsicher gemacht.
Noch ein mal sind wir mit der Seilbahn auf den Berg gefahren, waren natürlich zum Sonnenuntergang am Adler und haben den Black Sand Beach besucht, wobei ich sagen muss, das für meinen Geschmack zu wenig schwarzer Sand da war.
In der Bar gleich beim Hotel hat mich der Besitzer auch gleich wieder erkannt aber mein Dad war wohl ein besserer Kunde, weil im gleichen Atemzug auch nach meinem Vater gefragt wurde.
Ein Ticket für die Fähre nach Penang haben wir auch schon in der Tasche.
Alles super auf Langkawi. 😉
Hier wie versprochen alle Einzelheiten unseres Langkawi Urlaubes:
เช้ามืดตอนตี3 ณ จังหวัดสตูล หลังจากรถทัวร์จอดให้ลงที่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ด้วยความงัวเงียหลังจากนั่งรถบัสทั้งคืน เลยมานั่งสลึมสลืออยู่หน้าโรงแรมต่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะเช่าโรงแรมนอนแต่อย่างใด ด้วยความงงของเราและบอส จากนั้นบอสก็เลยหาทางดับง่วงด้วยการเดินไปหาอะไรทานในเซเว่นซึ่งอยู่ด้านหน้าโรงแรมพอดี เรานั่งกันอยู่สองคนกับผู้โดยสารสาวน้อยและสาวร่างท่วม ซึ่งเค้านั่งรอพี่มารับ ส่วนเรานั่งรอจนเช้า แต่เนื่องด้วยอาหารเซเว่นทำให้เราฟื้นตัวได้เร็ว บลกับบอสเลยตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆตามทางเพื่อดูเมือง และกะจะเดินไปที่ท่าเรือตำมะลังเลย กว่าจะเดินไปถึงก็เช้าพอดี ระยะทางประมาณ 8-10กิโลเมตรได้ ถ้าจำไม่ผิดนะ เดินๆไปชมเมืองไป ชมหมาไป โดนหมาเห่าบ้าง และมีเพื่อนเป็นหมาบ้าง(คือน้องหมาเดินไปเป็นเพื่อน) สนุกดี ถือว่าออกกำลังไป เดินไปดูแผนที่ไปรู้สึกว่าเวลาเดินช้าเหลือเกิน บวกกับมองในแผนที่แล้วรู้สึกว่าไฟที่ส่องแสงสว่างให้ตามข้างทางจะหมดระยะแค่ในเขตเมือง และเราก็เดินเกือบออกจากตัวเมืองแล้ว จากนั้นคุณพี่ตำรวจราดตะเวณสองนายขับรถยนต์ประจำตำแหน่งมาจอดที่หน้าเราสองคน และก็ถามไถ่ว่าจะไปไหน จากนั้นคุณพี่ตำรวจก็เตือนบอกว่ามันอันตรายนะ ข้างหน้าจะเริ่มเปลี่ยวไม่มีไฟแล้ว ให้นั่งรอจนเช้าก่อน แล้วมีแถมด้วยว่า ถ้าไปส่งได้ก็จะไปส่งให้นะแต่เผอิญว่าน้ำมันใกล้หมดแล้วเสียดายจัง ขอบคุณน้ำใจคุณตำรวจทั้งสองนายคะ จากนั้นเราก็บอกไม่เป็นไรขอเดินไปเรื่อยๆดีกว่าสนุกดี เท่านั้นแหละเลยรู้สึกตัวว่าควรระวังตัวและอยู่ในที่ปลอดภัยดีกว่า เลยหยุดพักนั่งเล่นแถวหน้าโรงเรียน และมีกล้องวงจร เผื่อเกิดอะไรขึ้นกับเรากล้องจะได้เป็นพยานให้เราได้ บวกกับชาวบ้านเริ่มตื่นมาเพื่อออกไปตลาด เตรียมของขาย และออกไปขนปลา เรานั่งอยู่สักพัก ก็มีพี่วินมอเตอร์ไซต์น้ำใจงามแวะเวียนมาถามว่าจะให้ไปส่งไหม แต่เราก็ปฏิเสธไปแต่พี่เค้าก็ใจดีแนะนำว่านั่งรอเช้าก่อน ขอบคุณพี่วินเมืองสตูล สักพักใหญ่ก็มีรถซาเล่งขับมาจอดแล้วถามว่าจะไปท่าเรือตำมะลังใช่ไหม เท่านั้นแหละพี่เค้าก็บอกมามาทางผ่านเดี๋ยวไปส่ง คือตอนนั้นไม่คิดไร แค่พี่เค้าบอกไปส่งรีบกระโดดขึ้นรถทันที รถมอเตอร์ไซต์พ่วงกระบะข้าง แต่ไม่มีสัมภาระอะไร พอเราขึ้นทำให้น้ำหนักเพิ่มขึ้นเลยต้องหาจุดสมดุลของรถเพื่อให้พี่เค้าขับได้สะดวก พอรถเคลื่อนตัวออกเราพูดคุยถามไถ่กันเล็กน้อย จนเส้นทางเริ่มออกตัวเมือง ข้างทางรายล้อมไปด้วยต้นไม้ มองไปบนฟ้าดวงดาวกระจัดกระจายส่องแสงกระพริบเต็มท้องฟ้าสวยดี แต่บรรยากาศในรถเริ่มเงียบมากขึ้น ความสุนทรีระหว่างความมืดเริ่มหมดลง เพราะว่าทางค่อนข้างเปรี่ยวมาก บลเริ่มสังเกตุรอบๆรถซาเล่งละว่ามีอะไรบ้าง เห็นเชือกขนาดกลางค่อนข้างใหญ่ กับกระสอบ บลเริ่มคิดไม่ดีและกลัวขึ้นมาบ้างแล้วว่าพี่เค้าจะทำอะไรไม่ดีหรือเปล่า เพราะถ้าเกิดเค้าจะทำมันก็ไม่ยากเลย เพราะฟ้ามืดมากและทางเปรี่ยวมากมีแต่ต้นไม้เต็มสองข้างทาง แถมนั่งนานเมื่อไหร่จะถึงซะที ระยะทางตอนนั่งพักน่าจะเหลือแค่แปดโลเองมั้งแต่เหมือนไกลมาก จนทำให้คิดไปต่างๆนาๆ และสุดท้ายพี่เค้าก็จอดรถตรงทางแยกที่มีไฟ แล้วบอกเราว่าให้เดินตรงไป 500 เมตรก็ถึงแล้ว โห่รู้สึกโล่งใจมากแล้วรีบขอบคุณพี่เค้า จากนั้นพี่เค้าก็ขับเข้าไปอีกทางเพื่อที่จะไปรับอาหารทะเลขึ้นจากเรือ ส่วนเราก็เดินไปตามทางเรื่อยๆแต่โห!รู้สึกว่าที่นี่สวยชดชื่นมาก พอเดินไม่นานก็ถึงท่าเรือ บลมุ่งหน้าไปที่ม้านั่งเพื่อขอนั่งพักพอเอนกายแล้วเกิดอาการง่วงเลยพร่อยหลับไปงีบนึง จนฟ้าเริ่มสว่างก็เริ่มมีเจ้าหน้าที่มาเปิดร้าน มีพี่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพักที่นั่นเค้าก็แนะนำให้ไปเดินเล่นในป่าชายเลนและขึ้นไปที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น พี่เค้าก็ใจดีขับรถมอไซต์นำทางไปก่อน บอกเราแต่ละจุดว่าคืออะไร ป่าชายเลนที่นี่อุดมสมบูณ์มากทีเดียว ถือเป็นจุดท่องเที่ยวนึงที่ทางการสร้างไว้เพื่ออำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยว สวยนะน่าเที่ยวด้วย ที่นี่มีศาลกรมหลวงด้วย เราเดินเล่นชมวิวสักพักก็กลับเข้ามาที่ท่าเรือหาอะไรทานและรอซือตั๋วเรือตอน 8 โมงเช้า ค่าเรือ 300 บาท มีอยู่จุดเดียวที่ขายตั๋วสตูล-ลังกาวี เรือจะมีแค่สี่รอบต่อวันเท่านั้น และ 8.30 น. เราก็ประทับตราออกนอกประเทศโดยก่อนยื่นพาสปอร์ตออกก็ไม่ลืมที่จะต้องเขียนใบขาออกนอกประเทศก่อน
เราใช้เวลาเดินทางแค่หนึ่งชั่วโมงก็มาถึงท่าเรือลังกาวี ประเทศมาเลเซีย ที่นี่ขาเข้าค่อนข้างเงียบเชียบอาจจะเป็นช่วงเวลาเช้าเลยดูไม่ค่อยวุ่นวาย และตรง ตม. ดูค่อนข้างเรียบง่ายไม่มีพิธีรีตองอะไร ไม่มีใบ Immigrantion หรือใบผ่านด่านเข้า-ออกเมืองแต่อย่างใด แค่ยื่นพาสปอร์ต จ้องหน้าไปที่กล้องพี่เจ้าหน้าที่เค้าก็ทำงานของเค้าไปเสร็จแล้วก็รับพาสปอร์ตแล้วยื่นพาสปอร์ตอีกช่องหนึ่งแล้วก็สแกนนิ้วและพาสปอร์ต ง่ายมาก จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าก็จะมีเจ้าหน้าที่คอยตรวจกระเป๋าซึ่งเค้าจะให้เราเปิดกระเป๋าให้ดูเลยว่ามีอะไรบ้าง พี่เค้าก็จับๆลูปๆคลำๆถามว่ามีอะไรในนี่บ้างแค่นั้น แต่ที่นี่ห้ามนำอาหารเกือบทุกชนิดที่คิดว่าจะพกมาทานเพื่อประหยัด เอาเข้าไม่ได้เลย พวกถั่ว ผลไม้ ธัญพืช ต่างๆ กะจะมาแล้วให้ใช้จ่ายสินค้าของเค้าเท่านั้น พอผ่าน ตม. มาได้แล้วเราสองคนมุ่งหน้าไปยังโรงแรมที่จองไว้ที่ Best 7Inn คือเป็นที่พักที่บอสเคยมาพักกับครอบครัวเมื่อเดือนที่แล้ว ค่าโรงแรมค่อนข้างแพงหน่อย 70ริงกิต/คืน ประมาณ 700 บาท ห้องเล็กๆแต่ก็สะอาดดี เจ้าของโรงแรมน่ารัก น้ำดื่มกาแฟฟรี เรากะพักที่นี่สักสองคืน เพื่อให้บลได้เยี่ยมชมเมือง เมืองที่นี่เค้าบอกว่าเป็นเมืองสินค้าปลอดภาษี แต่เท่าที่บลลองสำรวจดูแล้วราคาก็ค่อนข้างแพงกว่าบ้านเราอยู่ดี แต่บุหรี่กับสุรานี่น่าจะถูกมากอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคุณออกนอกเมืองนี้ไปแล้ว เพราะภาษีบุหรี่กับสุราที่มาเลเซียแพงแบบมาก จนคนจนๆไม่มีปัญญาซื้ออะ มันก็ถือว่าเป็นวิธีการที่ดีสำหรับเมืองเค้า เพราะที่มาเลเซียเค้าเป็นมุสลิมซึ่งจะไม่อนุญาติให้ดื่มสุรา เลยทำให้สิ่งเสพติดพวกนี้ราคาสูงมาก วันนี้ไม่มีอะไรมากเข้าที่พัก เย็นๆออกไปเดินเล่นตามร้านเพื่อหาซื้อเมมโมรี่การ์ดใส่กล้อง ไปสอยของTranscend 16GB. มาสองอัน ตกอันละ 1000 ก็ยังถือว่าแพงสำหรับบลนะ จากนั้นก็ไปซื้อซิมการ์ด Hot Link เจ้าค่ายแดงมาในราคา 40ริงกิต แพงมากเน็ตก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ และก็ซื้อแบตเตอร์รี่ของ Nokia E71 มาในราคา 49ริงกิต ราคาค่อนข้างโอเค แถมมีประกันให้ด้วย แต่ยังไม่ลองใช้เลยว่ามันดีแค่ไหน แล้วตอนเย็นก็เดินไปตามสวนสาธารณะไปทะลุที่อนุเสาวรีย์นกอินทรี เพื่อไปดูพระอาทิตย์ตกกัน โดยรวมก็สวยดีแต่ก็ยังไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ จบทริปวันแรกในลังกาวี
เช้าวันนี้เราจะเช่ามอเตอร์ไซต์จากทางโรงแรม 1 วัน ในราคาค่าเช่า 40ริงกิต หรือประมาณ 400บาท เพื่อเราจะขับรถเที่ยวรอบเกาะ มาดูสิว่าลังกาวีมีอะไรดี เราขับไปหาจองตั๋วเรือที่ท่าเรือจะมีเคาเตอร์ขายทัวร์มากมายเราเดินหาจุดที่ขายตั๋วเรือเพื่อข้ามไปยังจอร์จทาวน์เราได้มาในราคา 70 ริงกิต จากนั้นเราจึงขับรถออกไปตามเส้นทางหลักเพื่อไปชมวิวทิวทัศแบบ360องศา กันที่Gunung Machinchang ที่นี่จะเป็นแหล่งท่องเที่วจุดสำคัญเลยก็ว่าได้ เพราะจะออกแนวคล้ายๆสวนสนุกจะมีร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก และทัวร์กิจกรรมต่างๆ ที่น่าสนใจหลักๆเลยก็ขึ้นเคเบิลชมวิวบนภูเขา สามารถเดินชมจุดสูงที่สุดได้ มีอยู่สองจุดให้เราได้หยุดพักเดินชม อันนี้ราคา 45ริงกิต/คน ประมาณ 450 บาท วิวที่นี่สวยมาก แต่เสียดายร้อนไปหน่อย ถ้าเกิดว่าไปตอนเย็นๆช่วงพระอาทิตย์กำลังตกน่าจะสวยแต่ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเค้าจะเปิดถึงกี่โมง และก็มีเรือยนต์แปดน้ำ ที่จะพาท่านขับชมวิวในถนนแค่สิบนาทีจากนั้นก็จะกลายร่างเป็นเรือดิ่งตรงสู่ะเลล่องลอยชมวิวในทะเลสักพัก ทริปนี้ไม่ทราบราคาเพราะไม่ได้ใช้บริการ แต่ก็แพงเช่นเดียวกันและทั่วไปก็จะมีรถปั๊ม โรงหนังสามมิติ เครื่องเล่นสำหรับเด็กๆ ประมาณนี้ เราใช้เวลาขึ้นเขาและเดินเล่นอยู่ 3-4ชม. จากนั้นเราก็ขับไปแวะชมทะเลชายหาดสีดำ สึกก็รู้สึกผิดหวังนิดหน่อย เพราะทรายสีดำนั้นจะมีอยู่เป็นจุดๆ นิดหน่อย ไม่ได้ดำทั้งหาดอย่างที่จินตนาการ แต่ดูคล้ายว่าทรายที่เป็นสีดำเป็นเพราะโรงงานปล่อยสารบางอย่างลงแม่น้ำหรือเปล่า แต่มันก็ดูไม่ได้เลวร้ายอะไร ดูเป็นธรรมชาติดี ชายหาดที่นี่ไม่น่าเที่ยวเท่าไหร่ น้ำค่อนข้างสกปรก แต่ไม่มาก แต่จากที่เราเคยเจอทะเลสีสวยๆหาดขาวๆ แล้วมาที่นี่เจอหาดขุ่นเหมือนหาดไม่ได้เกิดขึ้นมาเองตามธรรมชาติ แล้วยังเจอขยะลอยบ้างประปราย ทำให้ไม่กล้าลงไปสัมผัส
Wie ich mal .... 