Wie ich mal ….

So langsam wird es Zeit Georgetown zu verlassen.
Auch wenn mir die Stadt langsam anfängt zu gefallen und ich jeden Tag etwas Neues entdecke.

Außerdem hab ich ja mittlerweile viel zu viel auf der faulen Haut gelegen und ich möchte wieder Neues sehen und erleben.
Zeitpunkt und Ziel stehen auch schon seit ein paar Tagen fest.
Der Plan ist es am 14. nach  Surat Thani zu fahren um mich dort mit einer alten Bekannten zu treffen.

Das Zug Ticket habe ich mir schon vor ein paar Tagen gekauft und heute ist es soweit nach einem Monat verlasse ich Malaysia.
Zuerst aber muss ich von der Insel kommen, was dank des regelmäßigen Fäh-Verkehrs aber ein Klacks ist.

Dann heißt es eine Stunde in Butterworth am Bahnhof warten, bis mein Zug geht.
Die Wartezeit überbrücke ich mit einem einfachen Mittagessen.:)

Dann kann ich endlich zum Bahnsteig und in den Zug, der nur aus 2 Wagons besteht einsteigen.
Pünktlich um 14 Uhr startet die Bahn und ich habe weil der Zug kaum besetzt ist eine Ecke mit 4 Sitzen für mich alleine.
Großartig!

Etwas mehr als 2 Stunden dauert es, bis die Bahn die Grenze nach Thailand erreicht.
Jetzt heißt es erstmal aussteigen und ab zur Passkontrolle.
Die „Imigration Card“ gab es schon im Zug und wärend der Fahrt hab ich sie gewissenhaft ausfüllen können, so daß jetzt eigentlich alles recht flott gehen sollte.
Geht es auch, nach nicht einmal 30 Minuten hab ich den Stempel von Thailand in meinem Reisepass und kann dieses Land immerhin 30 Tage erkunden.

Ich geh wieder zurück in den Zug und was für eine Überraschung, an meinem Platz wartet eine Wassermelone auf mich.
Und nicht nur das, kurze Zeit später wird mir ein Mittagessen inklusive Kaffee serviert.
Klar hab ich den Spaß schon bei Abfahrt des Zuges in Butterworth bestellt und bezahlt aber kurz danach auch schon wieder vergessen.:)

Ich kann mir Zeit lassen und Langsam essen.
Sehr langsam kann ich essen.
Nach etwa 2,5 Stunden kommt endlich leben in die Bude, die 2 Wagons werden an einen Thailändischen Zug gehängt und die wilde Fahrt kann weiter gehen.

Hier in Thailand geht es alles etwas Gemütlicher zu und ich habe das Gefühl in wirklich jedem Provinz Bahnhof wenigstens 20 Minuten die Gelegenheit zu haben mir den Bahnsteig anzusehen.

Aber gut, solange ich vor Mitternacht in Surat Thani bin ist alles gut.

Dann beginnt der Schaffner die Sitze um zu bauen und ich bin echt mehr als nur ein bisschen beeindruckt, weil er mit ein paar Handgriffen aus den Sitzen je 2 super bequeme riesige Schlaf-Kojen baut.
Als er mich fragt ob ich ein Bett brauche.
Erkläre ich ihm, daß ich schon in 5 Stunden aussteigen eigentlich kein Bett brauche.
Später kommt er noch einmal und fragt.
Nach dem er mir hoch und heilig verspricht mich zu wecken, wenn wir in Surat Thani sind willige ich ein.

Ganz ehrlich das ist die beste und gemütlichste Schlaf Koje in in der ich je war!

Fast Pünktlich um 23.45 Uhr erreichen wir den Bahnhof in Surat Thani.
Schon im Reiseführer hab ich gelesen, das man in dieser Stadt etwas vorsichtiger sein muss.
Also verstaue ich all mein hab und gut so Diebstahl sicher wie möglich und nehme mir vor, extra wachsam zu sein.

Am Bahnhof werde ich dann auch gleich von den üblichen Taxifahrern ins Visier genommen.
Aber weil ich ja nicht einmal weiß in welchem Hotel ich schlafe wimmelt ich sie alle erstmal ab.

Ich muß eh noch warten, weil meine Begleitung mit dem Zug Nummer 171 anreist.
Dieser sollte eigentlich um kurz vor halb 1 eintreffen, ich habe aber noch etwas länger Zeit, weil der Zug angeblich 20 Minuten Verspätung hat.
Um halb 2 ist es dann endlich soweit und die 171 erreicht Surat Thani und mit ihm kommt auch Bonny am Bahnhof an.

Jetzt müssen wir nur noch irgendwie in die Stadt zum von ihr gebuchten Hotel kommen.
Der Erste Taxi fahrer der uns anspricht verlangt 300 Bath von uns.
Aber die Thailänderin meint, das es viel zu teuer ist und wir erstmal etwas essen gehen.
Wärend wir uns also an der Straße eine Nudelsuppe gönnen schmieden wir einen Schlachtplan.
Da ich als Farang grundsätzlich zu viel bezahlen muss, geht Bonny allein zu einem Taxifahrer und fragt nach dem Preis für 2 Personen in die Stadt.
Im Endeffekt zahlen wir 160 Bath wobei der Taxifahrer ziemlich muffelig ist als er sieht, das er einen „reichen“ Farang als Fahrgast hat.

Am Ziel will er dann auch nochmal über den Fahrpreis neu verhandeln aber es ist zu spät, wir zahlen nur die 160 Mücken.

Im Hotel, das wirklich sehr einfach ist weder wir schon erwartet und weil wir beide eine anstrengende Reise hinter uns haben fallen wir gleich ins Bett.

Ganz nebenbei bin ich übrigens nicht alleine mit meiner Einschätzung zur Sicherheit in dieser Stadt, ein man mit dem sich Bonny im Zug unterhalten hat, hat sie auch gewarnt hier vorsichtig zu sein und niemanden zu vertrauen.
Außerdem hab ich noch einen interessanten Punkt zum Thema Thailänder und Bahn fahren.
Bestimmte Züge sind im Moment noch für Einheimische kostenlos.
So hat die Thailänderin zwar fast 2 Tage gebraucht um hier her zu kommen, dafür aber keinen Pfennig bezahlt.

Jetzt wird es aber wirklich Zeit schlafen zu gehen, morgen wollen wir schließlich versuchen ohne übers Ohr gehauen zu werden nach Koh Samui zu fahren.

Ohne Kaffee getrunken zu haben verlassen wir auch schon recht früh unsere Unterkunft.
Im Hotel bietet man uns eine Überfahrt nach Koh Samui an.
Mein Bonny meint aber, daß es zu teuer ist und hält ein Sammeltaxi an, das uns zur Bus Station  bringt.
Hier kostet uns ein Fährticket inklusive Bus Transfer zum Hafen 220 Bath(5,50€) pro Nase.
Das ist denke ich der beste Preis und wir kaufen 2 Karten.
Bis es los geht bleibt zum Glück noch etwas Zeit zum Kaffee trinken dann heißt es ab in den proppe vollen Bus.

Wärend der langen Fahrt habe ich ein wenig lange Weile und weil ich gerade nix besseres zu tun hab, zeige ich meiner Reiseleiterin wie toll ich doch schon die Handbewegungen für einen Thailändischen Tanz drauf habe.
Ich finde meine Finger-Verrenkungen sehen klasse aus und auch die 2 älteren Frauen die in der Sitzreihe neben an meine kleine Darbietung beobachtet haben bestätigen mir, das ich tanze wie John Travolta in Thai und fangen auch gleich an sich mit meinem Boss angeregt zu unterhalten.
Anscheinend haben wir jetzt 2 neue Freunde.

Dann geht es ab auf die Fähre auf der wir nun gute 2 Stunden Zeit zum entspannen haben.
Bis dann auf der Insel die nächste große Herausforderung auf uns wartet.
Weil das Gasthaus in dem uns Bonny 2 Betten reserviert hat ziemlich weit weg liegt und Taxis hier auf Koh Samui nicht gerade günstig sind.

Zum Glück treffen wir hier die 2 Frauen aus dem Bus wieder und die Beiden beteten uns an ein Taxi zu teilen.
2 Minuten später sitze ich also mit 3 laut schnatternden Thailänderinen im Auto und lasse mich über die Insel chauffieren.
Am Gasthaus dann 2 schöne Überraschungen.
1. Laden uns die beiden Frauen ein und über nehmen die Taxi Fahrt.
2. Ist der Inhaber von „Tam’s Guesthouse“ das Bonny für uns gebucht hat ein Österreicher und heute Abend gibt es ein deutsch- österreichischen Buffet:)

Ich fühle mich also jetzt schon wie Zuhause.

Der Dorm ist recht einfach und es gibt insgesamt 14 Betten in dem Raum, was und aber nicht viel ausmacht, weil wir im Moment die einzigen Übernachtungsgäste sind.

Als erstes geben wir natürlich zum Strand, der wirklich Kilometer lang ist.
Allerdings auch nicht gerade einsam.
Egal, das Wasser ist super und wir genießen unseren ersten gemeinsamen Tag am Meer.
Bevor es wieder zum Schnitzel essen ins Guesthouse geht.:)

Tag 2 auf Koh Samui ist ein entspannter Tag.
Eigentlich wollten wir uns ja einen Motorroller ausleihen und die Insel unsicher machen.
Weil ich aber keine Lust habe meinen Reisepass als Sicherheit zu hinterlegen sind wir heute zu Fuß unterwegs.
Wobei wir wirklich so gut wie gar nichts machen.
Essen besorgen wir uns an der Straße,  weil es hier am günstigsten ist und danach lümmeln wir den ganzen Tag am Strand rum.

Wir bleiben auf jeden Fall noch eine Nacht länger auf Koh Samui und morgen wird dann auch der Rest der Insel von uns unsicher gemacht. 🙂

Natürlich wie auch schon in Laos hier Bonnys Beitrag……

February 14,2016 Free train to Surat
วันนี้ตั้งใจจะตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปวัดหัวลำโพงแก้ปีชง แต่ดันตื่นสายเพราะเมื่อคืนนอนดึกมาก จนได้ออกจากห้อง 10 โมงกว่า ไปถึงหัวลำโพง 11.30 น. รีบไปเอาตั๋วรถไฟฟรี แต่รอบนี้มาช้ามากไม่ได้ที่นั่ง ต้องได้ยืนตลอดทางแน่ คิดในใจเอาวะ สู้ๆ พอถึงเวลาใกล้บ่ายโมงเดินไปขึ้นรถที่ช่องสถานีที่9 รถเร็วขบวนที่ 171 รถออกรอบเวลา 13.00 น. เดินหาขบวนที่เหมาะแก่การยืน เจอแต่มุสลิมผู้ชายใส่ชุดคลุมสีขาวมาเป็นกลุ่ม เดินเต็มขบวน รู้สึกกลัวนิดๆ เพราะเราไม่เคยนั่งรถไฟไปทางใต้เลย จนไปเจอขบวนที่7 ก็กวาดสายตามองไปรอบๆบนขบวนรถก่อน ดูผู้คน ดูสภาพแวดล้อม ใช้ได้น่าวางใจจึงได้วางกระเป๋าและหาเพื่อนไว้แลกเปลี่ยนความคิดเห็น เจอพี่คนหนึ่งเค้าจะเดินทางไปทุ่งสง เค้าบอกทำงานเป็นยามอยู่ในกรุงเทพ แต่วันนี้เค้าขอลาพักร้อนเพื่อเอาของขวัญไปให้ลูก สอบถามกันไปมา พอเค้ารู้ว่าเราจะไปสุราษฎร์เท่านั้นแหละ พี่เค้าก็เป็นห่วงเราหนักมาก กลัวเราจะโดนหลอกเพราะเราเดินทางผู้หญิงคนเดียว และอีกอย่างเค้าบอกว่าสุราษฎร์ไม่ปลอดภัยยิ่งเป็นผู้หญิงเดินทางคนเดียวด้วย เค้าบอกว่าคนที่สุราษฎร์ขี้โกงชอบหลอก อย่าไว้ใจใครทั้งสิ้น พอได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกกลัวขึ้นมาบ้าง แต่ก็มั่นใจตัวเองว่าจะระวังตัวเองได้เพราะเราก็หาข้อมูลมาบ้างแล้วก่อนออกเดินทาง เราก็พยายามบอกพี่เค้าว่าไม่ต้องเป็นห่วง พี่เค้าก็พยายามถามคนที่นั่งข้างหน้าข้างหลังว่าใครไปลงสุราษฎร์บ้างกะจะฝากให้เค้าไปส่งหรือดูแลเรา กลัวเราจะเป็นอันตราย เพราะรถไฟไปถึงตอนเที่ยงคืน จากนั้นพี่เค้าก็เป็นไกด์ที่ดีบนรถไฟ แนะนำที่เที่ยว และน่ารักมากให้เปลี่ยนที่นั่งได้ติดริมหน้าต่างชมวิว (พอดีตอนแรกในตั๋วไม่มีที่นั่งแต่พอคุยกับพี่เค้า เค้าก็บอกว่านั่งไปก่อนหากไม่มีใครมานั่งเราก็นั่งไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเหมือนกับว่าเราแย่งที่นั่งคนอื่นไปโดยปริยาย เพราะด้วยสถานการณ์เอื้ออำนวยช่วยเราไว้ คือตอนแรกนั่งกันอยู่สองคนกับพี่ยามเค้า สักพักใหญ่ๆ หลังจากรถไฟวิ่งไปได้ไกลละ ก็มีอาบังมุสลิมตัวใหญ่เดินดุ่มๆมาแล้วทิ้งก้นลงเก้าอี้อย่างหนัก แล้วก็นั่งครองที่นั่งไว้คนเดียว เล่นโทรศัพท์ คุยโทรศัพท์แบบไม่สนใจเรา สักพักใหญ่เหมือนเดิมมีอาบังร่างเล็กเดินมานั่งและก็คุยกันกับบังคนแรกคล้ายกับเป็นเพื่อนกัน นั่งๆหลับๆไปสักพักใหญ่ก็มีสองผัวเมียขึ้นมาแล้วก็บอกเลขที่นั่งตรงเราพอดีกับตรงข้ามที่นั่งกับเรา แต่เผอิญอาบังร่างใหญ่ลุกเดินไปไหนไม่รู้พี่ยามเลยบอกว่าให้นั่งตรงบังใหญ่และปลุกอาบังเล็กให้ตื่นว่าเจ้าของที่มาแล้ว จากนั้นเราก็เหมือนได้อานิสงที่นั่งโดยไม่มีใครมาแย่ง จนถึงสถานีพูนพิน สุราษฎร์ ประมาณ 24.40 น. รถไฟก็มาถึง พี่ยามก็ใจดีจัดการยกกระเป๋าให้เสร็จสรรพ เราก็รีบมุ่งหน้าไปหาแพททริคเพราะเค้าเดินทางมาจากมาเลเซียมาลงที่พูนพิน สุราษฎร์เช่นเดียวกันแต่คนละเวลา แพททริคมาถึงเวลา 23.55 น.
เดินไปเห็นแพททริคชะเง้อคอมองหาอยู่จึงรีบวิ่งไปหากลัวเค้าจะรอนาน เดินไปหน้าสถานีมีพี่วินรอผู้โดยสารอยู่จึงถามค่าโดยสารแท็กซี่เข้าเมือง เค้าบอกราคาประมาณ 300 บาท เราปฏิเสธไป ก็เลยเดินไปหาไรกินหน้าสถานี เพื่อหาเวลาคิดและหาทางไปต่อยังไง ร้านอาหารตามสั่ง 50บาท พี่แก่ใจดีอาหารใช้ได้ ราคาไม่แพงเกินไปถ้าเทียบกับเวลาปิดเที่ยงคืน แล้วก็เลยทำตัวเป็นนักเดินทางที่ดี สอบถามข้อมูลจากพี่เค้าจนได้รู้ข้อเท็จจริงจึงได้เดินไปด้านข้างสถานีเพื่อจะไปถามนายสถานีเรื่องแท็กซี่ปรากฏว่าแท็กซี่จะรอผู้โดยสารอยู่แถวๆนั้น ซึ่งจะได้ราคาที่ยุติธรรมมากกว่า โดยตอนแรกเค้าเรียกมาที่200 เราต่อเค้าได้ 160 บาท พาไปส่งถึงที่โรงแรม แต่คนขับบอกว่าไม่น่าต่อลงเลยนะ เนี่ยราคาถูกมากเลย เราก็ไม่พูดไรจ่ายตังไป 200 คนขับพูดอีกว่า ต้องทอนไหมเนี่ย ไหนค่าเค้าโทรศัพท์ถามทางให้ เราก็ไม่ได้ว่าอะไร คอยสังเกตุการณ์ว่าพี่เค้าจะทำยังไง เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนสุราษฎร์จะขี้โกงเหมือนที่เค้าว่าไหม พี่แท็กซี่ก็ควักกระเป๋าเงินกระเป๋ากางเกงพยายามหาตังทอน แต่ดูทรงๆเหมือนเค้าไม่อยากจะทอนให้ แต่ดูเค้ายังคงมีน้ำใจอยู่เค้าก็เลยนับเหรียญให้มา 20 บาท สรุปคือจ่ายเค้าไป 180บาท
ส่วนของที่พักเราได้จองห้องพักใกล้ๆตลาดเกษตร 1 ชื่อ Room at Surat คืนละ 320 บาท มีห้องน้ำในตัว แต่เป็นส้วมซึม ซึ่งแพททริคบอกว่าไม่ชอบ และที่สำคัญไม่มีราวแขวนเสื้อผ้าและน้ำอุ่นในห้องน้ำ เราจึงตัดสินใจพักแค่คืนเดียว ตอนเช้าเราจะขึ้นเรือไปเกาะสมุย โดยตอนคืนกุญแจ พี่ที่เค้าเตอร์ถามจะไปไหนต่อไหม เราก็บอกไปว่าท่าเรือเค้าก็ขายทัวร์เรือและรถตู้ให้มารับราคา 300 ต่อคน แต่เราบอกเดี๋ยวไปเองและก็ถามรายละเอียดเค้านิดหน่อย กลัวจะโดนหลอก แต่พี่เค้าก็ให้ข้อมูลมาดี และน้าที่อยู่ตรงนั้นก็อยากช่วย และบอกว่างั้นเดี๋ยวนั่งรถสองแถวไปที่บริษัทเรือซีทรานเลย แล้วเค้าก็จัดการเรียกรถสองแถวให้พร้อมถามราคาให้เสร็จสรรพ คนละ 20 บาทไปบริษัทซีทราน แล้วน้าแกยังพูดอีกว่าถ้าเราไปสถานีขนส่งรับรองโดนหลอกแน่นอน ซึ่งน้าเค้าคงเห็นเราหน้าตาซื่อๆ(ซื่อบื้อ)เลยอยากจะช่วย ต้องขอบคุณน้าเค้ามากเลย เมื่อเราไปถึงสถานีรถซีทรานออฟฟิศปิดพักเที่ยง เราจึงเดินไปหาอะไรทานเนื่องจากเช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลย พอถึงเวลาจากนั้นก็กลับมาซื้อตั๋วเรือและรถบัส 220 บาทต่อคน รถบัสพาเราไปส่งที่ท่าเรือแล้วต่อด้วยเรือใหญ่ที่บรรทุกทั้งคน รถและสินค้า เป็นเรือลำใหญ่และสภาพดี มีที่นั่งสะดวกสบาย มีจุดนั่งชมวิวหากไม่กลัวร้อนหรือไม่กลัวดำ (สำหรับคนไทย) ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงก็ถึงท่าเรือเกาะเสม็ด โดยจากตรงท่าเรือเราก็ต้องหารถเข้าไปยังที่พักอีกซึ่งก็ไกลพอสมควร ประมาณ 30 กิโล ซึ่งจะเลือกนั่งรถสองแถวหรือแท็กซี่ก็แล้วแต่กำลังทรัพย์ของเราคะ สองแถวต้องเดินออกมาจากท่าเรือเข้าตัวเมือง ยืนรอจะมีรถสองแถวจอดอยู่แถวนั้นหรือผ่านแถวนั้น ให้ถามราคาและเส้นทางให้แน่ใจก่อนคะ ค่ารถน่าจะประมาณ 30-80 บาทต่อคน (ราคาไม่แน่ใจคะ)ขึ้นอยู่กับระยะทางที่เราไปคะ แต่ของเราพอดีเจอพี่ใจดีที่เจอบนรถบัสให้เรานั่งแท็กซี่ไปด้วยกัน ก็แปลกใจนิดหน่อยทำไมถึงใจดีได้ขนาดนั้นเชี่ยว แท็กซี่ในเกาะแพงมหาโหดเค้าไม่เอาเงินเราสักบาทแถมยังให้ขนมมากินอีก บอกซื้อมาจากบนเรือแต่ไม่ได้ทานและขี้เกียจถือเลยยกให้เราหมด ก็ขอบใจในความใจดีของพี่เค้า แต่เราก็ระแวงนิดหน่อยกับคำที่พี่บนรถไฟเตือนเอาไว้ว่าห้ามไว้ใจใครเด็ดขาด และห้ามรับขนม หรือของกินจากใครเด็ดขาด แต่แพททริคมองว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ด้วยเราคนไทยและเคยได้ยินข่าวประมาณนี้บ่อยก็กลัวไม่กล้าทานขนมเค้า แต่แพททริคก็ทานและแบ่งให้น้องหมาที่บังกะโลด้วย
เราพักที่ตั้มเกสเฮ้าส์ เป็นห้องรวม 14 เตียง เจ้าของเป็นชาวออสเตรเลีย เราพักที่นี่ 3 คืน คืนละ 150 บาท/คน ที่พักพอใช้ได้ ในวันแรกและวันที่สองก็พากันไปเดินเล่นริมชายหาด ส่วนวันที่สามก็เช่ารถมอเตอร์ไซต์ขับ วันละ 200 บาท เป็นรถเช่าของเกสเฮ้าส์ที่เราพักจึงไม่ต้องวางมัดจำอะไร แต่หากไปเช่าที่ร้านอื่นเค้าจะขอพาสปอร์ตของชาวต่างชาติเท่านั้น จะไม่เอาของคนไทยแต่ถ้าร้านไหนใจดีก็จะให้เราวางมัดจำ 2000 บาท เพราะแถวนั้นเคยมีประวัติกับคนไทยเค้าเลยไม่อยากจะปล่อยรถให้คนไทยเช่าง่ายๆ จะเป็นแบบนี้เกือบทุกเกาะ กลับมาที่ขับรถเล่นรอบเกาะต่อ เราขับไปมั่วตามเส้นทางเจอป้ายตรงไหน ก็แวะตรงนั้น ไม่อยากจะวางแผนเยอะ เพราะเราถ้าเราเจอที่เงียบสงบแล้วเราจะชอบนั่งแช่เป็นชั่วโมง เพราะบรรยากาศถือว่าใช้ได้ สวย และร้อน ขับตั้งแต่สายๆไปจนถึงสองทุ่มได้ ที่นี่เป็นเกาะใหญ่มากแต่สามารถขับได้รอบเกาะแต่แวะได้ไม่ครบทุกสถานที่ เพราะที่เที่ยวเยอะมาก ส่วนอาหารบนเกาะก็ค่อนข้างแพงหน่อย ก็ทานแบบประหยัดข้างทางบ้าง ดีบ้าง อดบ้าง สลับกันไป แต่ในเกาะนักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะและเมืองค่อนข้างใหญ่ เพราะในเกาะนี้เป็นอำเภอสมุยทั้งหมด มีทุกอย่าง ค่อนข้างวุ่นวายคล้ายเมืองใหญ่ หากไปเพียงแค่แวะชมความงาม เยี่ยมเยียน ก็เป็นเมืองที่อำนวยความสะดวกได้ทุกด้าน แต่ไม่น่าอยู่เท่าไหร่ เพราะของกินแพงเกินไป เนื่องจากค่าขนส่งจากเมืองเข้าสู่เกาะทำให้ทุกอย่างเพิ่มเป็นสองเท่าตัว แต่อาหารบางที่ก็พอรับได้คะ