Wie ich mal ….

Heute leihen wir aber wirklich einen Roller aus.
Da ich mich ja generell wohler fühle, wenn ich bei einem anderen Farang einen Scooter leihe, mieten wir gleich hier im Guesthouse einen fahrbaren Untersatz.

Weil ich keine Lust habe bei Linksverkehr zu fahren wird Bonny zum Fahrer erklärt.
Wobei es sicher lustig aussieht wie die 1,45 Meter große Thailänderin mit mir auf dem Rücksitz über die Insel kutscht.

Zu erst halten wir an einer Stelle, an der das Meer gegen die Felsen klatscht.
Es sind verhältnismäßig wenig andere Leute hier und wir genießen die Aussicht und die Ruhe.

Dann geht es weiter,  ein richtiges Ziel haben wir nicht, wir wollen einfach nur schauen ob es auf dieser recht touristischen Insel möglich ist ruhige und nicht zu überlaufene Orte zu finden.

Ja es ist möglich, wir finden auf unserer Fahrt ein paar nette nicht überlaufene Buchten und Strände.

Laut Bonny müssen wir auch unbedingt zum Großmutter- und den Großvater Felsen.
Also suchen wir uns einen Parkplatz in der Nähe unter einem Baum.
Die Früchte des Baumes kommen mir bekannt vor.
Klar die Dinger hab ich mal in Laos zu essen bekommen.
Ich bin total begeistert, zeige eine davon Bonny und erklären ihr fachmännisch, das man diese Dinger essen kann.
Die Thailänderin ist wenig beeindruckt.
Das sind Tamarinden meint sie.
Nichts besonderes.
Egal ich bin stolz auf mich und beginne gleich eine dieser Dinger zu futtern.
Immerhin ein wenig Anerkennung bekomme ich von einem Einheimischen, der meine Begeisterung für diese Früchte auf jeden Fall lustig findet.

Dann besuchen wir die Berühmten Felsen, wobei ich sagen muss, den männlichen Felsen kann man ganz klar erkennen und der weibliche scheint zensiert zu sein oder sich zumindest gut versteckt.
Ich sehe ihn jedenfalls nicht.

Ne gute Stunde bleiben wir hier, dann wird es Zeit zurück zum Roller zu traben.
Am Parkplatz bin ich dann kurz sprachlos.
Da hat sich doch wirklich jemand ein halbes Dutzend dieser Tamarinden auf den Sattel unseres Rollers gelegt.:mrgreen:

Bevor es dunkel wird halten wir noch an einem Wasserfall.
Allerdings scheinen wir ihn endweder nicht zu finden oder es ist so ein Wasserfall wie ich ihn in Malaysia  (ge)besucht habe.
Spaß macht es trotzdem über die Felsen zu klettern.
Irgendwann hat mein Boss aber genug und weil ja bekanntlich der Klügere nachgibt laufen wir zurück.
Natürlich verlassen wir den Ort nicht ohne den nahe gelegenen Tempel zu besichtigen.

Die Sonne ist schon fast untergegangen als wir an einer Stelle vorbei kommen an der man durch das seichte Wasser auf eine Sandbank laufen kann.
Ich finde, das es fast ausschaut, als ob die Menschen hier auf dem Wasser laufen.

Also gebe ich meiner Fahrerin Zeichen anzuhalten und erkläre ihr, das ich auch auf die Sandbank möchte.

Lange überreden muß ich sie nicht, wir parken unseren Roller und waten durch das seichte Wasser.
Ich möchte unbedingt ein Foto von mir, wie ich übers Wasser laufe.
Also gebe ich Bonny meine Kamera, und laufe an die Stelle an der es meiner Meinung nach am besten aussieht.
Ich stelle mir schon vor, wie gut das Foto sich in meinem Facebook Profil machen würde……

…….Positioniere mich in einer perfekten Haltung für dieses ach so perfekte Foto……

….Bonny macht sich bereit das Jahrhundert Foto zu knipsen…….

…..und drückt ab……..

…..allerdings drückt in diesem Moment nicht nur Bonny ab………

Jetzt hab ich auch keine Lust mehr und wir fahren wieder zurück.

Früh weckt mich Bonny am nächsten Morgen.
Keine Ahnung wie sie das schafft aber sie ist Morgens immer schon lange vor mir wach.
Heute wollen wir Koh Samui verlassen und auf die nächste Insel fahren.

Manch einem ist Koh Phangan sicher ein Begriff.
Schließlich ist das die Insel auf der die legendäre Fullmoon Party statt findet.
Auch wenn ich vor meiner Reise immer behauptet habe, das ich diese gigantische Party auf jeden Fall besuchen werde, bin ich mittlerweile nicht mehr ganz so sicher, ob ich da wirklich Bock drauf habe.
Erstmal müssen wir aber hin kommen.
Unsere erste Anlaufstelle ist das Reisebüro gleich auf der anderen Straßenseite.
Allerdings steht schnell fest, daß es uns zu teuer ist und wir einen anderen Weg finden müssen.

Bonny hält pauschal erstmal ein Sammeltaxi an, weil wir ja auf jeden Fall schon mal zu irgend einem Hafen gelangen müssen.
Im Taxi habem wir das große Glück zusammen mit einer Frau aus Hamburg zu sitzen, die schon so oft auf der Insel Urlaub gemacht hat, das sie so ziemlich Jeden hier beim Namen zu kennen scheint.
Außerdem ist sie glücklich uns bei unserem kleinen Transport Problemchens zu helfen.
Als wir in der Nähe ihres Hotels halten, steigen wir mit ihr aus, weil es von hier laut ihrer Aussage nur ein kurzer Fußmarsch zum Pier ist.
Sie erklärt uns kurz den Weg, wünscht uns alles Gute und schon sind wir wieder allein.
Mit der Aussage,  das es nur ein kleines Stück zu laufen ist hatte die Frau prinzipiell Recht.
Aber mit unseren schweren Rucksäcken und in der glühenden Hitze haben wir doch ganz schön zu kämpfen.

Aber wir schaffen es.
Die Fähre von Koh Samui nach Koh Phangan kostet 300 Bath pro Person und die Überfahrt dauert nur etwa 30 Minuten.

Das läuft ja bis jetzt wie geschmiert.
Bis jetzt……
Bonny hat einen Bungalow im „J. Sea View Resort“ gebucht.
Die Frage ist nur, wie sollen wir diese Unterkunft am besten erreichen….
Eigentlich sollte es einen Picup Service geben aber weil wir ja selber noch nicht wussten wann und wie wir die Insel erreichen habem wir auf diesen verzichtet.
Wie wir jetzt feststellen ist dieser Service aber eine sehr gute Sache, weil die Sammeltaxis hier auf der Insel unverschämt teuer sind.
So würde uns die Taxifahrt doppelt so ciel kosten wie eine Nachte in dem von uns gebuchten Bungalow. 😮

Ganz klar, daß meine Reiseleiterin da nicht mit spielt.
Ich werde kurzerhand am Parkplatz in den Schatten gestellt, wärend Bonny versucht eine preiswerte Lösung zu finden.

Als erstes hat sie die Idee einen Motorroller für die nächsten 3 Tage zu mieten und ich muß sagen, das ich mal wieder überrascht bin wie clever meine Reiseleiterin doch ist.
Blöd nur, daß ich mich eigentlich immernoch weigere meinen Reisepass als Sicherheit abzugeben und es für alleine Thai nicht so einfach ist einen Roller zu mieten.
Plan B hat sie aber nach wenigen Minuten auch schon parat…..sie ruft einfach in dem Resort an und fragt nach einem Picup für uns.
Was soll ich sagen?!
Funktioniert!
Ne halbe Stunde später werden wir abgeholt und müssen keinen Pfifferling bezahlen. 🙂

Das J. Sea View Resort ist eine sehr einfache Bungalow Anlage umgeben vom Dschungel etwas weiter im Inneren der Insel.
Wobei wir sogar einen der besseren Bungalow am Pool bekommen haben.

Ich mag diesen Ort, auch wenn hier wirklich der Hund begraben ist und man ohne fahrbaren Untersatz hier ziemlich aufgeschmissen ist.

Als es dunkel wird gehen wir zum Hauptgebäude der Anlage und werden gleich von einer Horde Hunde und der Chefin freudig begrüßt.
Wir fragen ob es die Möglichkeit gibt etwas zu essen und trinken zu bekommen und die Antwort ist der Chefin sichtlich unangenehm.

Zu trinken können wir schon bekommen nur mit dem Essen wird es schwierig, weil niemand in der Küche ist.
Aus Spaß meine ich, das Bonny ja was kochen kann……dann wird aus Spaß ernst;) und das schlimmste ist, daß ich auch noch helfen muß.

Für den nächsten Tag steht fest, wir brauchen einen Motorroller.
Der Mann von der Resort – Chefin ist so nett und bringen uns am Vormittag zum Fährhafen.
Wenn wir schon einen Roller mieten müssen, dann wollen wir es wenigstens so machen, das wir am letzten Tag auf der Insel direkt nach der Rückgabe des Scooters zur Fähre laufen können.
Ich frage Bonny ob sie Bescheid gesagt hat, das wir noch länger bleiben wollen, weil wir ja nur für eine Nacht gebucht haben.
Oh, das hätte sie fast vergessen meint sie und gibt die Information an unseren Fahrer weiter.

Nach dem wir ein paar Motorrad-Verleihe abgeklappert haben entscheiden wir uns für den mit dem sympathischsten Angestellten.
Bonny jedenfalls meint, das der Man OK ist.
Ich bin mir da nicht ganz sicher.
Wir fotografieren jeden Winkel des Rollers, jeder Kratzer und jede Delle.

Dann geben wir dem Typen 540 Bath und meinen heiß geliebten Reisepass.
Jetzt könnten wir eigentlich los fahren aber es gibt ein ganz kleines Problemchen.
Bonny ist zu klein für unseren Roller 😂 das heist, das ich dieses mal Fahrer bin.
Wirklich toll finde ich das nicht, weil mir dieser bekloppte Linksverkehr absolut nicht passt aber gut, was muß, daß mus.

Ganz vorsichtig um bloß keinen Kratzer in unseren schönen Roller zu machen fahre ich los.

Nen echten Plan haben wir nicht aber mal ehrlich wir sind auf ner Insel, da braucht man keinen großen Plan, einfach los düsen und wo es schön ist an halten.

Genau so machen wir es auch und finden zwar nicht einsame aber tolle Strände, besuchen Wasserfälle und pünktlich zum Sonnenuntergang liegen wir an einer Bar mit Blick aufs Meer in einer Hängematte und sind glücklich. 🙂

Dann klingt plötzlich Bonnys Handy und schon allein ein ihrem Gesichtsausdruck merke ich, das was nicht stimmt.
Nach dem Telefonat verkündet sie, das wir schnell zurück zu unserer Unterkunft müssen.
Die Besitzerin des Resorts hat angerufen.
Ihr Mann hat ihr zu spät gesagt, daß wir noch länger bleiben und wir müssen den Bungalow räumen.

So schnell es geht fahren wir also zurück und packen unsere Sachen.

Unser schöner Bungalow ist nämlich schon von einem anderen Paar reserviert worden und die machen jetzt ganz schön Stunk, weil sie noch nicht einziehen konnten.

Wir bekommen dafür eine neue Bleibe, die alles andere als luxuriös ist.
Dafür ist der neue  Bungalow günstiger und wir bekommen als Entschädigung ein Getränk aufs Haus.:)

Für uns heißt es jetzt Pläne für die nächsten Tage schmieden.

Bonny würde gerne eine andere Unterkunft etwas näher am Strand suchen aber ich möchte ehrlich gesagt gerne hier bleiben, weil ich die Besitzer, die Hunde und die Ruhe hier so mag.

Gerade als ich loslegen möchte den Boss zu überreden hier zu bleiben purzelt eine dicke fette Maus aus einem Loch in der Wand.

Ach ja, eigentlich wäre ein Bungalow am Strand doch was feines.

Also fangen wir an neue Pläne zu schmieden. 😉

Wie immer wenn ich mit dem Boss unterwegs bin, hier ihre Sicht auf unsere Reise:

February 18,2016 Pha-Ngan Island
วันนี้เราคิดกันอยู่หลายรอบว่าจะไปต่อที่ไหนดี ไหนๆก็อยู่เกาะแล้วก็เลยตัดสินใจไปเกาะพะงันแล้วกัน คือในใจอยากจะลองไปดูงานฟูลมูนปาร์ตี้ เพราะเห็นหลายๆกระทู้เค้าไปกันก็อยากจะลองสักครั้ง แต่แพททริคก็ถามกลับมาว่ามั่นใจเหรอว่าอยากไปร่วมปาร์ตี้ ในใจก็คิด50/50 อยากไปเห็นแต่ก็คงวุ่นวายน่าดูมีแต่คนเมา มั่วกันเต็มหาด แต่ก็นะลองสักครั้งหนึ่งเพื่อให้รู้ จึงตัดสินใจไปเกาะพะงันกัน โดยเราก็หาข้อมูลมานิดหน่อย บวกกับมั่วๆเอา จึงได้ขึ้นรถสองแถวจากหน้าเกสเฮ้าส์ บอกคนขับว่าไปท่าเรือแต่ไม่ได้บอกว่าจะไปท่าเรือไหน นั่งไปสักพักก็ถามคนในรถซึ่งเป็นคนเยอรมัน แพททริคเลยอาสาคุยถามทางจนได้ลงจากรถพร้อมกัน เพราะเค้าบอกว่าเดินไปด้วยกันก็ได้ชมวิวไปด้วยเพราะท่าเรือไม่ไกล สนนค่ารถสองแถว 50บาท นั่งไม่ไกลเท่าไหร่ ถือว่าค่อนข้างแพงนิดหน่อย จากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆชมวิวบรรยากาศตามสองข้างทางก็สวยดี บรรยากาศเงียบสงบ ถือว่าได้เดินสำรวจพื้นที่ สักครึ่งชั่วโมงเราก็เดินถึงท่าเรือของบริษัทลมพระยา มีรถและนั่งท่องเที่ยวชาวต่างชาติเต็มไปหมด รีบไปซื้อตั๋วกัน โดยต้องยืนต่อแถวตามช่องที่เราจะไป เจ้าหน้าที่ก็จะเอาสติ๊กเกอร์มาติดที่หน้าอกให้เพื่อแยกส่วนว่าจะขึ้นเรือไปไหน ติดแท็กที่กระเป๋า จากนั้นเราก็ยืนรอซื้อตั๋วเรือกัน ไม่นานก็ถึงคิวคะ ราคาค่าตั๋วไปเกาะพะงันราคา 300 บาทต่อคน เป็นเรือเฟอร์รี่ขนาดกลางบรรทุกเฉาะผู้โดยสาร ออกแนวเรือวีไอพีคะ ราคาค่าตั๋วค่อนข้างแพง ถ้าเทียบกับบริษัทซีทราน ผู้โดยสาร90% เป็นนักท่องเที่ยวฝรั่ง บนเรือก็จะมีที่นั่งสบายๆหลบลมหลบแดด แต่ก็มีที่นั่งอาบแดดชมวิวเหมือนกัน แต่ไม่ไหวคะค่อนข้างร้อนมาก เรานั่งเรือได้ประมาณสักครึ่งชั่วโมงก็มาถึงท่าเรือเกาะพะงันคะ เดินออกมาทางด้านหน้าสถานี เพื่อต่อรถเข้าเมือง แถวนั้นก็จะเต็มไปด้วยรถแท็กซี่ที่เป็นรถสองแถวเรียงรายรอรับผู้โดยสาร ซึ่งแน่นอนเกาะแห่งนี้เป็นเกาะของฝรั่งเค้าค่าโดยสารก็จะเป็นราคานักท่องเที่ยวฝรั่ง ซึ่งแอบโหด คิดเป็นรายหัวตามระยะทาง เริ่มต้นที่หัวละ300 คะ แต่ด้วยที่เราได้จองห้องไว้แล้วและที่ทางบังกะโลมีบริการรถรับส่งฟรี เราจึงไม่ใช้บริการแท็กซี่ แต่ปัญหาคือเราโทรติดต่อกับพี่ที่บังกะโลไม่ได้ จึงตัดสินใจว่าจะหาเช่ามอเตอร์ไซต์แถวหน้าท่าเรือเพราะค่าเช่าไม่แพง วันละ 150-200 บาท แล้ววันกลับก็ขับมาคืนแล้วเดินไปท่าเรือได้เลย แต่เนื่องจากว่าค่ามัดจำสำหรับปล่อยให้คนไทยเช่านั้นตั้ง 2000 บาท จึงไม่กล้าเสี่ยง หรือก็อีกวิธีคือเอาพาสปอร์ตของแพททริคมัดจำไว้ แต่แพททริคไม่อยากวางเพราะกลัวไม่ได้คืน กลัวมีปัญหา ระหว่างนั้นเราก็พยายามติดต่อไปที่บังกะโล จนโทรติดแล้วพี่เค้าจึงได้ขับรถกระบะมารับเราสองคน ตอนนี้คือโล่งใจ เพราะไม่อยากจ่ายค่าสองแถวแสนแพง ระยะทางแค่ 7กิโลเมตร แต่เก็บค่าโดยสารคนละ 300 บาทก็ไม่ไหวคะ คือเค้าก็พยายามลดให้เรานะ 250 บาทต่อคน แต่จะส่งไม่ถึงที่ต้องเดินเข้าไปเอง เรามองว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ เพราะค่าโดยสารก็ต้องแชร์กันกับนักท่องเที่ยวรายอื่นอีก เต็มรถกระบะก็น่าจะประมาณ 7-10 คนได้ ค่าโดยสารคนละ 300 หรือนักท่องเที่ยวบางคนอาจโดนฟันมากกว่านั้น ตกเที่ยวละ 1800-3000 บาทเลยทีเดียว โหดนะเราว่า
เมื่อเรามาถึงที่พักที่ J Sea View ก็รู้สึกชอบเลยอะ อยู่บนเนินเขาซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้ เจ้าของเป็นคนไทยชาวบ้านธรรมดาการบริหารจัดการก็จะเป็นแบบกันเอง (เหมือนอยู่กันอย่างครอบครัว) ห้องพัก วิว ทุกอย่างเพอร์เฟค แถมห้องพักราคาถูก คืนละ 300 บาท วันแรกเราไม่มีรถที่จะไปไหนได้ เพราะการเดินทางในเกาะนี้ต้องเช่ารถขับเท่านั้น รถเมย์จะมีส่วนน้อยและมีแค่บางพื้นที่ในเขตเมืองเท่านั้น ฉะนั้นถ้ามาที่นี้ต้องเช่ารถขับเองจะสะดวกที่สุด คืนแรกเราไปไหนไม่ได้จึงตัดสินใจทานอาหารที่บังกะโล แต่บังเอิญแม่ครัวไม่อยู่ แพททริคเลยพูดเล่นว่าทำอาหารเองได้ไหม ทางพี่เจ้าของบังกะโลก็ใจดีบอกว่าทำได้ เพราะคนที่มาพักที่บังกะโลของเค้าส่วนใหญ่เค้าพักกันเป็นเดือนเลย บางคนก็เบื่ออาหารที่แม่ครัวทำบ้าง จึงอยากทำอาหารทานเองพี่เค้าก็อนุญาติให้ลูกค้าเข้าครัวเองตามสบาย จากนั้นเราก็เลยสำรวจครัวก่อนว่ามีอะไรพอทำอาหารได้บ้าง ครัวพี่เค้ามีครบ แต่เราทำอาหารไม่เก่งจึงเลือกทำง่ายๆ ผัดผักกับต้มยำปลาทูสด และเบคอนทอด ทั้งหมดพี่เค้าคิดแค่ 100 บาท เพราะพี่เค้าค่อนข้างเกรงใจที่ให้ลูกค้าทำอาหารเอง เค้าคิดแค่ค่าอุปกรณ์ซึ่งถูกมาก ซึ่งแพททริคก็ดีใจใหญ่ได้ทำอะไรใหม่ๆ เราก็ให้แพททริคช่วยหั่นผัก ตำพริก ซึ่งดูท่าทางตื่นเต้นและสนุกทีเดียว แต่ด้วยที่เค้าไม่เคยเข้าครัวเราก็ให้เค้าช่วยนิดเดียวและให้เค้าไปนั่งรอทานดีกว่า 🙂 เย็นนี้เราได้ทานมื้อค่ำฝีมือตัวเองท่ามกลางขุนเขา วิวสูงมองไปเห็นแสงไฟมาจากเกาะอีกฝั่งหนึ่ง สวยงามมากคะ
เช้าวันต่อมาเราตั้งใจออกไปข้างนอกโดยใช้บริการรถที่บังกะโลให้พี่เค้าไปส่งฟรีคะ 🙂 โดยเราจะไปเช่ามอเตอร์ไซต์ขับกัน เราก็เดินถามราคาจากที่วันแรกเราไปถามได้ราคาอยู่ที่ 150 บาทต่อวัน แต่วันนี้มากับแพททริคได้ราคาอยู่ที่ 200-300 บาท เราจึงต่อเค้าลงมาได้ 180 บาทต่อวัน เช่าเวลาไหนก็ต้องคืนเวลานั้น ตอนนี้เราเช่ายาวสามวันกะว่าตอนกลับขับรถมาคืนและเดินขึ้นเรือต่อได้เลย วันแรกก็ขับรถไปตามทางเรื่อยๆเจอตรงไหนเงียบสงบก็หยุดพักตรงนั้น วันแรกถือว่าดีได้เจอวิวสวยๆ หาดสวยๆ รู้สึกว่าชอบ จนถึงตอนเย็นพี่ที่บังกะโลโทรมาบอกเรื่องขอเช่าห้องต่อคือเราจองมาแค่คืนเดียวแต่ดันลืมบอกพี่เค้าว่าจะเช่าต่อ พี่เค้าก็เกรงใจเราไม่บอกเรา ว่ามีลูกค้ามาเช็คอินเข้าห้องตั้งแต่ช่วงก่อนเที่ยงแล้ว จนเย็นเค้าไม่เห็นเรากลับจึงโทรบอกเราให้รีบกลับเพื่อย้ายไปอยู่อีกห้องหนึ่ง เราจึงรีบบึ่งรถกลับไป เราใช้เวลาเก็บของสิบนาทีหอบข้าวของเดินขึ้นเขา พี่เค้าก็เห็นใจเลี้ยงน้ำส้มเลี้ยงเบียร์แพททริค กลัวแพททริคไม่เข้าใจ แต่สำหรับคนไทยด้วยกันพี่เค้าบอกว่าไม่ค่อยมีปัญหา ตอนนี้เราโดนเด้งมาอยู่โซนด้านบนสุดของบังกะโลที่เป็นห้องค่อนข้างเก่าคะ ไม่ค่อยน่าอยู่เท่าไหร่ แต่พี่เค้าบอกว่าอยู่ไปก่อนเดี๋ยวลดค่าห้องให้พิเศษ เราก็บอกไม่เป็นไรคะอยู่ได้เพราะเราก็มีส่วนผิด จริงๆก็อยู่ได้นะ แต่แพททริคช่างสังเกตุเหลือเกิน บอกว่าได้ยินเสียงหนู ไอ้เราก็โอเคไม่เป็นไรแค่หนู แต่แพททริคบอกว่าถ้ามันไม่กัดข้าวของและกระเป๋าของเราก็ไม่เป็นไร เราก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเอ๋อใช่เมื่อไม่นานมานี้เจ้าหนูที่บ้านก็กัดข้าวของที่ห้องเราเละไปหมด สักพักคะ หนูตัวใหญ่!!!! วิ่งออกมาจากรู เรานี่กรีดเลย ตอนแรกคิดว่าแค่หนูตัวเล็กคงไม่เป็นไรเพราะในชีวิตก็เคยวิ่งไล่จับหนูมาก่อน หนูนานะ จับมากิน แต่ตอนนี้ไม่ค่อยกล้ากินแล้วคะ คนในหมู่บ้านก็ยังมีกินกันบ้างแต่ไม่ค่อยมากเท่าเมื่อก่อน เพราะรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยจากนั้นเราก็เริ่มปฏิบัติการ แพททริคเริ่มหาผ้ามาอุดรูผนังห้องทั้งหมดที่มันโหว่อยู่ ปิดปิดให้หมดอย่าให้มันวิ่งออกมาได้ ข้าวของบางอย่างแพททริคก็ยกขึ้นแขวนไว้ คืนนี้ก็นอนกันแบบพะวงหน้าพะวงหลังอะคะ ได้ยินแต่เสียงมันเดินไปมา หลับบ้างตื่นบ้าง เช้าวันต่อมาไม่ไหวคะขอย้ายดีกว่า คือเมื่อคืนไม่ค่อยได้หลับกันหรอกเพราะมัวแต่หาห้องพักที่ใหม่ วันนี้เราจะย้ายไปที่ Bouwty Resort คืนละ 610 บาท ค่อนข้างแพงคะ ที่พักถือว่าโอเคใช้ได้ มีหาดเล็กๆ ส่วนตัวอยู่ด้านหลัง และมีหาดใหญ่อีกที่หนึ่งอยู่ติดรีสอร์ท แต่ราคาค่าห้องเทียบกับการบริการทั้งหมดที่มีก็สู้ที่ J Sea View ไม่ได้คะ ชอบสไตล์นั้นมากกว่า ของถูกและดียังมีอยู่ให้เห็นแต่แค่ต้องเดินหาหน่อย ที่ธรรมดาๆแต่เต็มไปด้วยความจริงใจและมิตรภาพคะ ไม่จำเป็นต้องจ่ายด้วยเงินเสมอไป