Wie ich mal ….

Heute wechseln wir das Hotel.
Das My Inn ist zwar nicht übel aber für unsere Verhältnisse ein wenig zu teuer und auch etwas zu weit weg vom Schuss.
Bonny hat nach einiger Suche im Internet ein Gasthaus gefunden, das schon auf dem Blog in dem sie es entdeckt hat verdammt „rustikal“ aussieht.
Die beiden, die den Blog geschrieben Haben nennen den Dorm in dem sie untergebracht sind „Hobbit Cave“ und genau da wollen wir heute auch schlafen.
Wir verabschieden uns nach dem Frühstück von dem wirklich tollen Angestellten der My Inn Hotels und lassen uns von einem Taxi zum „Mahabandoola Guesthouse“ bringen.

Sehr einladend sieht das Haus in dem die Unterkunft sein soll nicht aus.
Es geht eine uralte dunkle Treppe hinauf.
Im ersten Stock sind anscheinend Wohnungen, wir gehen an den vergitterten Eingangstüren vorbei, knipsen noch schnell ein Foto von den Katzen die hier leben und gehen die nächste knarksende Treppe nach oben.
Hier befindet sich tatsächlich ein Guesthouse!

Auf unsere Frage ob noch 2 Plätze im Dorm frei sind wird uns leider mit „Nein“ geantwortet aber es wäre noch ein Doppelzimmer frei.
Gut, dann nehmen wir also an Stelle der „Hobbit Höhle“ ein Doppelzimmer.
In dem Kämmerchen das wir bekommen sind 2 abgenutzte Betten und ein Ventilator. Das Gemeinschaftsbad ist auch sehr rustikal und eigentlich ist es auch nicht so toll das unser Zimmer keine Fenster hat aber bei dem Ausblick von hier oben könnte man das auch als Vorteil sehen.

Bonny überlegt schon wo anders ein Zimmer zu suchen aber weil es ja nur für eine Nacht ist und der Preis mit 15$ auch echt gut ist, entscheiden wir hier zu bleiben.

Außerdem ist ein Busbahnhof ganz in der Nähe und weil wir morgen weiter möchten ist dieser unser erstes Ziel.
Schließlich müssen wir ja Tickets für die Weiterreise besorgen.
Wir finden auch schnell einen Veraufsstand und fragen nach nem Bus der uns nach Bago bringen kann.
8000 Kyat soll eine Fahrkarte kosten und weil wir nicht wirklich Lust haben nach einer günstigen Alternative zu suchen sagen wir zu.
Wir bekommen 2 Tickets und gerade als es ans bezahlen geht fragen wir noch mal, wann genau wir morgen hier sein sollen.
Worauf hin uns erklärt wird, das der Bus nicht hier sondern in der Nähe des Flughafens abfährt.
Das ist blöd, dann müssten wir ja zusätzlich nochmal 9000 Kyat zahlen um mit nem Taxi zum Busbahnhof zu kommen.
Wir entscheiden doch nach einer anderen Alternative zu suchen, entschuldigen uns und gehen weiter.
Laut Karte müsste ganz in der Nähe der Bahnhof sein.
Also laufen wir erstmal in diese Richtung.
Auf dem Weg werden wir dann von einem Mann angesprochen, ob wir Bahn Tickets kaufen möchten.
Ja das wollen wir aber nicht bei irgend einer Argentur sondern ganz normal am Schalter.
Er meint, das er uns nur helfen möchte und wir uns ja wenigstens beraten lassen können.
Weil der Kerl in Ordnung zu sein scheint, gehen wir also erstmal mit.
Die Beratung ist dann auch wirklich nicht schlecht aber als wir klar machen, das wir morgen nach Bago fahren möchten und zwar mit der Bahn und nicht mit dem Bus scheint das hier nicht ganz so zu klappen wie wir es uns vorstellen.
Also verlassen wir den Laden und suchen weiter nach dem offiziellen Karten Schalter.

Wir finden ihn auch und nach nur 5 Minuten sind wir im Besitz von 2 Tickets nach Bago.
Eine Fahrkarte hat uns dabei nur lächerliche 1.150 Kyat ( 0,90€) gekostet.

Das einzige was ich nicht ganz so cool finde ist, daß der Zug um 8 Uhr morgens startet, wir schon um 7.30 Uhr am Bahnhof sein sollen und wir morgen deshalb morgen früh schon um 6 Uhr aufstehen müssen. 😦

Jetzt ist aber erstmal Zeit die Stadt weiter zu erkunden.
Wir laufen also Stunden lang durch die Straßen der Stadt, bewundern Bauten aus der Kolonialzeit, die zum großen Teil langsam auseinander zu fallen drohen.
Genau so wie einige der stoppen vollen Busse und LKWs.
Was auffällt ist, daß es hier kaum andere Ausländer gibt und das die Menschen deshalb oft neugierig schauen, wenn ich hier die Straßen entlang schlender.
Freundlich sind die Burmesen auf jeden Fall und ich fühle mich trotz der Hitze hier pudelwohl.

Dann erreichen wir Chinatown und hier geht richtig die Luiz ab.
Überall sind Menschen, überall werden die verschiedensten Lebensmittel verkauft und wir mitten drin.
Stunden verbringen wir hier und dann entdecken wir etwas abseits eine Bar, die sehr westlich und modern aussieht.
Ich muß da unbedingt rein, zum einen weil ich Durst habe, zum anderen weil die Aussicht auf einen klimatisierten Raum einfach zu verlockend ist.
Hier also meine Empfehlung für Rangun, wenn man genug Tempel gesehen hat, ab nach Chinatown und dort auf jeden Fall auch mal ins „HIIO“ gehen.:)

Es ist schon dunkel als wir uns auf den Ruckweg machen.
Wir decken uns noch mit etwas Obst für die morgige Fahrt ein und dann nix wie zurück ins Guesthouse.

Früh um 6 Uhr werde ich vom Boss geweckt.
Das ist wirklich nicht meine Zeit!
Ich schleppe mich unter die Dusche, packe meine Sachen und knapp eine Stunde später laufen wir durch die langsam zum Leben erwachende Stadt Richtung Bahnhof.
Am Bahnsteig heißt es dann warten, bis unser Zug einfährt.

Wir haben obwohl es so billig war sogar Sitzplätze in der „Upper class“.
Wer jetzt aber glaub, das es hier Fenster mit Scheiben gibt wird wohl ziemlich enttäuscht sein.
Auf jeden Fall weht wärend der nicht ganz 3 stündigen Fahrt immer frischer Wind durch den Wagon.
Auch merkt man, das die Schienen hier in einem ziemlich vernachlässigen Zustand sind.
Also holpern wir langsam von Rangun nach Bago und haben dabei genügend Zeit uns aus dem Fenster zu lehnen und Burma zu bewundern.

An Bahnhof in Bago werden wir von einer Ziege, die gemütlich auf den Gleisen herrum spaziert und einem Mann, der uns unbedingt sein Hotel zeigen will begrüßt.
Wir haben zwar kein Zimmer in der Stadt gebucht aber möchten auch nicht gleich mit dem Erstbesten der und anquatscht mit gehen.
Lange dauert es, bis wir den Mann endlich abgewimmelt haben.
Wir gehen vom Bahnhof erstmal zur Hauptstraße hier ist die Hölle los, alle möglichen und unmöglichen Fahrzeuge drängeln sich auf der Straße und jeder versucht sich Vorfahrt zu erhupen.
Dann kommt auch schon eine Frau auf uns zu gelaufen.
Wir sollen uns doch ihr Hotel anschauen, ein Zimmer kostet nur 20$ pro Nacht.
Nach dem wir uns einen 5 minütigen Monolog über die Vorzüge ihrer Unterkunft angehört haben bedanken wir uns und versprechen, das wir uns melden wenn wir kein Hotel finden.
Ganze 10 Meter schaffen wir zu gehen als auch schon ein Mann, der anscheinend allergisch auf Seife ist auf uns zu gerannt kommt.
Der Typ mit dem ungepflegten Bart, dem überall Reste von Kautaback zwischen den Zähnen hängen hat natürlich auch ein Hotel und natürlich soll das Zimmer nur 20$ kosten.
Er ist gerade dabei uns zu überreden wenigstens eins seiner Zimmer anzuschauen, da gesellen sich noch die Frau und der Kerl vom Bahnhof dazu.
Als dann auch noch ein etwas atabielerer Typ auf nem Motorroller anhält und uns von einem Hotel erzählt haben wir genug.
Wir sagen so freundlich es geht (ich bin echt genervt) das wir uns erst einmal umschauen möchten und gehen weg.

Ganz in der Nähe habe ich auf der Karte ein Hotel gefunden und genau da will ich hin.
Ich hab keine Lust mich weiter bequatschen zu lassen und bin mir sicher, daß ein Hotel in das man nicht von irgendwelchen Leuten gezerrt wird, die bessere Wahl ist.
Keine 5 Minuten später stehen wir also im Eingang der „Riverside Hotels“ und auf unsere Frage ob ein Zimmer für uns frei wäre, bekommen wir ein knappes „No!“ als Antwort.
Damit hätte ich nach dem sich so viele Leute praktisch um uns gerissen haben ehrlich gesagt nicht gerecht.
Wir bereden kurz was wir jetzt am besten tun und entscheiden uns zum Hotel der Frau zu laufen.
Immer hin kam uns die wenigstens ein bisschen sympathisch vor.
Wir laufen also los und was soll ich sagen?! Nach etwa 50 Metern steht ein Roller Fahrer neben und und versucht uns ein Hotel in dem er angeblich arbeitet anzupreisen.
Wir hören uns zumindest an, was er zu sagen hat und wärend wir da stehen, gesellt sich noch der stabile Roller Fahrer den wir schon an der Hauptstraße getroffen haben dazu.
Irgendwie finde ich den man witzig und als er behauptet, Hotel in das er uns bringen möchte ist nur 800 Meter entfernt und die beiden würdenuns natürlich kostenlos da hin fahren willigen wir ein.

Die 800 Meter sind dann etwa 2 Kilometer.
Dafür ist das Hotel wirklich nicht übel und weil anscheinend jedes Hotelzimmer hier 20$ pro Nacht kostet bleiben wir hier im „Amara Gold Hotel“

Nach dem uns im Zimmer eingerichtet haben wollen wir natürlich auch etwas von der Stadt sehen.
Dummerweise ist es mitlerweile schon relativ spät und das Hotel ist ziemlich weit vom Zentrum entfernt.

Auf der Karte finden wir in knapp 2 km Entfernung die Kyaikpun Pagoda.
Diese besteht laut Reiseführer aus einem 30 Meter hohen Pfeiler mit quadratischem Grundriss, an dessen vier Seiten sich je ein sitzender Buddha befindet. Die vier Buddhas sitzen Rücken an Rücken und sind auf die 4 Himmelsrichtungen ausgerichtet. 

Das perfekte Ziel für einen kleinen Spaziergang.

Die Pagoda sieht von außen echt beeindruckend aus und wir würden sie auch gern von innen anschauen, allerdings entdecke ich ein Schild, das darauf hinweist, das dann 10.000 Kyat Eintritt fällig wären und weil wir im Moment eh wenig Bargeld dabei haben und ich es auch etwas zu teuer finde, belassen wir es dabei.

In der Nähe der 4 Buddhas finden wir auch ein kleines Restaurant und wir beschließen hier Abendbrot zu essen.
Ne Speisekarte gibt es nicht aber wir können Reis mit Gemüse und Ei bekommen meint der Kellner in holprigen englisch.

Was soll ich sagen?!
Das ist hier so lecker, das ich noch eine 2. Portion bestelle. Außerdem ist der Preis von 800 Kyat(60 Cent) einfach unschlagbar:)
Es kommt übrigens noch ein Gast in das Restaurant, was eigentlich ja nichts ungewöhnliches ist.
Merkwürdig finden wir beide nur, daß es ein Mönch mit einem Motorroller ist.
Leider habe ich kein Foto aber so etwas haben wir beide noch nicht gesehen.

Als die Sonne langsam Anstalten macht unter zu gehen, machen wir uns auch auf den Ruckweg.

Morgen ziehen wir dann los die Stadt zu erkunden.
Für heute haben wir genug gesehen.

Hier wie immer alles noch mal aus der Sicht von Bonny.

15 มีนาคม 2559 ย่างก้าวเข้าสู่ Maha Bandoola
วันนี้เริ่มต้นด้วยความสดใส ได้นอนหลับและพักผ่อนจนเต็มอิ่ม เพราะเมื่อคืนทานยาไปเลยทำให้นอนเร็วขึ้น เช้าแจ่มใสเราเริ่มออกประมาณ10 โมง เพื่อย้ายข้าวของไปที่ใหม่ รอบนี้ไม่ได้จองไว้แต่กะจะ walk in เอา โดยได้หาข้อมูลที่พักและราคาไว้แล้ว โดยเป้าหมายที่จะไปคือ Maha Bandoola Guesthouse เป็นที่พักราคาถูกในแหล่งค่อนข้างสลัมดั้งหน่อย จริงๆทุกที่ก็สลัมหมด แต่ห้องพักตรงนี้แอบพิเศษกว่า ตรงที่เป็นตึกแถวเก่าๆ อยู่เหมือนสลัม อยู่ใกล้ Sure Pagoda ย่านใจกลางเมือง ติดกับเจดีย์วงเวียนเลย ตอนแรกกะจะพักในห้องรวมเพราะบอสเกิดความพิเรนทร์อยากลองของ เป็นห้องคล้ายๆกับห้องเก็บของ มีประตูเหล็กหนาโค้งกลมด้านบน และปูที่นอนนอนกับพื้น นักท่องเที่ยวเค้าเรียก Hobbit cave ราคาเมื่อปี 58 ประมาณ 150 บาท แต่ด้วยความโชคดีของเราห้องนอนรวมไม่ว่างเราเลยได้นอนห้องส่วนตัว ราคา 15000 จั๊ตหรือ 440 บาท ซึ่งราคาห้องแพงจากเมื่อปีที่แล้วมาก เราขอพักที่นี่หนึ่งคืน เพราะสะดวกแก่การต่อรถไปยังเมืองอื่นๆ วันนี้เราขอไปจองตั๋วรถเพื่อเดินทางไป Bago หรือเมืองหงสาวดี แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปด้วยรถบัสหรือรถไฟดี เห็นมีสถานีรถบัสจอดเต็ม ก็เดินไปดูแต่ไม่น่าจะใช่ น่าจะเป็นสถานีรถเมย์ที่เค้าวิ่งรอบเมืองมากกว่า เสียงกระเป๋ารถเมย์เรียกลูกค้าเต็มไปหมดยังกับเสียงขับกล่อมหมอลำ คือฟังไม่ออก แบบพูดเร็วๆรัวๆและยาวๆแบบไม่หายใจ คือลองกลั้นหายใจตามนะแต่แทบขาดใจ เราเดินหาที่ที่จะสามารถซื้อตั๋วได้ จนไปเจอร้านเอเจนซี่ใกล้ๆกับสถานีรถเมย์นั่นแหละแต่อยู่ในโซนตึกแถว เค้ารับบริการจองรถบัสไปตามที่ต่างๆ ลองถามดูเค้าบอกราคาจากย่างกุ้งไปหงสาวดี 8000 จั๊ต ต่อคนเราก็ชั่งใจคิดอยู่นานเพราะเมืองหงสาวดีห่างจากย่างกุ้งแค่ประมาณ 80 กิโลเมตร เท่านั้นเอง อย่างแพงน่าจะประมาณสัก 4000 จั๊ต แต่คิดว่าซื้อความสะดวกสบายละกัน เพราะจากการสอบถามสถานีรถบัสอยู่ไกลจากเมืองมากถ้าจะไปซื้อตั๋วหรือขึ้นที่นั่นก็ต้องนั่งแท็กซี่ไปอีก เลยตัดสินใจเอาที่นี่รวม 16000 จั๊ตต่อสองคน หรือประมาณ 480บาท เค้าเริ่มติดต่อรถและเขียนตั๋วให้ เสร็จละเตรียมจะจ่ายเงิน เค้าก็อธิบายรายละเอียดให้ฟังอีกรอบว่าขึ้นรถวันไหน เวลาเท่าไหร่ ไปขึ้นรถที่ไหน พอได้ยินว่าขึ้นที่ไหนเท่านั้นแหละเปลี่ยนใจทันที คือเราต้องไปขึ้นรถบัสที่ใกล้กับสนามบินซึ่งค่อนข้างไกลโดยเราก็ต้องเสียเงินค่าแท็กซี่ไปเอง เท่านั้นแหละบอกยกเลิกแล้วเดินออกเลยคะ
เราไปหานั่งรถไฟดีกว่าเพราะสถานีอยู่ใกล้ๆตรงนี้เอง แต่ไม่รู้ว่าต้องไปซื้อตั๋วตรงจุดไหนเท่านั่น เดินไปสักพักเจอผู้ชายแขกมาแนะนำทัวร์ฟังๆดูเค้าก็ดูจริงใจจึงยอมเดินเข้าไปดู พอเข้าไปก็เจอฝรั่งอยู่สองกลุ่มกำลังคุยซื้อขายทัวร์อยู่ เราก็ถามรายละเอียดว่าจะไปรถไฟเท่าไหร่ เจ้าหน้าที่ก็โทรเช็คให้ว่ามีรถไฟไปไหมในวันพรุ่งนี้ เสร็จคำตอบคือเต็มไปไม่ได้ ต้องไปวันอื่นแทน จากนั้นถามเรื่องราคาก็โอเค ราคาไม่แพงเท่าๆกับที่เช็คมา แล้วเค้าก็อยากจะขายทัวร์ให้เรานะแต่เราไม่สนใจและไม่เอา จึงบอกขอไปตัดสินใจดูก่อนแล้วก็ขอนามบัตรเค้าไว้ดูต่างหน้า จากนั้นเราก็เริ่มปฏิบัติการหน้าด้านเดินเข้าไปถามพนักงานในตึกออฟฟิศ และถามยาม เพราะน่าจะพูดอังกฤษได้บ้างแหละ ถามไปเรื่อยๆจนเจอซึ่งแน่นอนที่ขายตั๋วชัดเจนอยู่ตรงหน้าแต่ดูแล้วมันไม่น่าจะใช่เลยทำให้เดินหาจนเหนื่อยก็ไม่เจอสักที เมื่อเราเข้าไปข้างในถามเจ้าหน้าที่เค้าก็น่ารักดีพูดอังกฤษและแนะนำได้ เราจองตั๋วรอบ 8 โมงเช้า ราคา 1150 จั๊ตต่อคน หรือ 33 บาท เป็นแบบ Upper Class ซึ่งที่นั่งจะเป็นส่วนตัวหน่อย แอร์ธรรมชาติ แน่นอนว่าเราดีใจมากที่ได้ตั๋วราคาถูก จากนั้นเราก็สบายใจละสามารถเดินเที่ยวอย่างมีความสุข แต่ด้วยแดดที่ค่อนข้างร้อนเราพยายามเดินหลบเข้าห้าง เพื่อหาอะไรทานกัน เรามาที่ห้าง Ruby Mart เป็นห้างเล็กๆใกล้ๆกับสถานีรถไฟ ที่นี้มีสินค้าหลายอย่าง เป็นห้างเล็กๆ ในตึก 4 ชั้น เรามานั่งพักทานข้าวกันที่ชั้น 4 นั่งนานกันเป็นชั่วโมง แล้วก็เดินออกไปต่อยังตลาด China town แต่เราอยากเดินดูรอบๆเมืองด้วยก็เดินผ่านหลายจุดมาก ท่าเรือแบบเดียวกับที่เห็นในอินเดียแป๊ะ ขยะเต็ม แม่น้ำค่อนข้างสกปรก ขุ่นมัว (แต่ไม่ดำเหมือนคลองแสนแสบบ้านเรา) ตึกราใหญ่โตและเก่ามากไม่มีการทำนุบำรุง ภายในตัวอาคารเหมือนในหนังย้อนยุคช่วงสงครามชัดๆ เราเดินไปเรื่อยๆเจอตลาดสดบ้าง ตลาดขายสีบ้าง ตลาดอุปกรณ์เครื่องมือช่างบ้าง ตลาดทำภาพยนต์บ้าง คือทุกซอยแบ่งแยกชัดเจนว่าเป็นตลาดขายอะไร ตลาดสดนี่น่าสนใจ เพราะขายของเต็มสองข้างทาง และยังมีตรงกลางอีก คล้ายๆตลาดรถไฟที่อัมพวา ที่เมื่อมีรถไฟมาก็แค่เก็บร่มและของด้านข้างให้สามารถหลีกรถไฟได้แต่ของที่อยู่กลางถนนก็ให้รถไฟข้ามผ่านไปเลย เช่นกันกับที่นี่เมื่อมีรถสวนเข้ามาส่งของหรืออะไรรถก็จะข้ามพวกผักหรือสินค้าไปได้เลย ดูเหมือนของทิ้งยังไงไม่รู้ แต่ตลาดที่นี่คึกคักมาก ทั้งผู้คน เสียงแม่ค้า และขยะ เต็มไปหมด เราเดินไปเรื่อยๆจนทะลุไปถึงตลาดไชน่าทาวน์ ก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจมากนัก ก็จะเป็นร้านอาหารคนจีนประปรายไม่มากมายเต็มถนนเหมือนที่คาดไว้ หรืออาจจะไม่ตรงวันตลาดนัดของเค้ามั้ง เดินจนเมื่อยขามากจึงพากันเดินกลับห้อง คืนนี้คิดอยู่ว่าจะอาบน้ำดีไหม เพราะแอบกลัวและหลอนกับห้องพัก แต่ด้วยความที่เหงื่อแตกทั้งวันและร้อนมากเลยขออาบน้ำให้สบายตัวดีกว่า พอเข้าไปห้องน้ำก็สะอาดดี แต่แค่ดูเหมือนค่ายคนงานก่อสร้างยังไงไม่รู้ ผนังห้องน้ำใช้ฟิวเจอร์บอร์ดสีเหลืองกั้นเป็นห้องอาบน้ำ ห้องส้วมไม่อยากเข้าอดเอา555 ห้องนอนเราเป็นห้องพัดลมก็นอนไม่หลับอีก กว่าจะพล่อยหลับไปได้ใช้เวลานานมาก เราพยายามหาวิธีอยู่หลายชั่วโมง ใช้ผ้าชุปน้ำบ้างละ เปิดประตูบ้างละ หรือจะนั่งจ่อพัดลมบ้างละ เอาแทบไม่ได้หลับนอนกันเลยคืนนี้ หลับสนิทได้ไม่ถึงสามชั่วโมงมั้ง

16 มีนาคม 2559 วันที่รอคอย นั่งรถไฟชมเมืองจากย่างกุ้งสู่หงสาวดี
วันนี้ต้องตื่นตั้งแต่หกโมงเช้าเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเก็บกระเป๋าหนีขึ้นรถไฟพม่า เป็นครั้งแรก เพื่อไปยังจุดหมายต่อไปคือเมือง Bago หรือหงสาวดี (เมืองในตำรา ที่เราร่ำเรียนกันมา คงคุ้นชื่อนี้กันดี) วันนี้เราจะได้นั่งรถไฟพม่าแล้ว แอบดีใจเพราะจะได้เห็นวิวเมืองย่างกุ้งผ่านวิวหน้าต่างรถไฟ แล้วเราจะไปเยือนเมืองพะโคกัน จะเป็นยังไงบ้างน้อ!!!
เจ็ดโมงเริ่มเดินออกจากห้องมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟ เดินไปถามเจ้าหน้าที่จนสุดสถานีว่าต้องขึ้นขบวนรถช่องไหน เจ้าหน้าที่ก็น่ารักชี้นำทางให้ตลอดเลย รถไฟที่นี่เป็นต้นสายฉะนั้นแน่นอนว่าต้องตรงเวลา และรู้สึกว่าจะตรงเวลากว่าของไทยนะ เรานั่งรอที่จุดให้นั่งพักจนกว่าประตูจะเปิดให้เราเข้าไปที่ชานชะลา ซึ่งก็จะมีเจ้าหน้าที่คอยตรวจตั๋วก่อนที่จะปล่อยให้เข้าไปอีกที จึงจะสามารถเดินขึ้นรถไฟได้ ตามหาที่นั่ง พอถึงเวลารถไฟก็เคลื่อนตัวออก รถไฟบ้านเค้าก็คล้ายๆกับรถไฟบ้านเราไม่ต่างกันมากคะ แต่ที่นั่งเค้าจะกว้างกว่านะ นั่งไปชมวิวข้างทางไป เส้นทางช่วงแรกๆก็จะเจอแต่ขยะเต็มไปหมด ไม่เจริญตาเลย พไปไกลๆหน่อยก็จะเริ่มมีเพิงกะต๊อบเล็กๆเต็มไปหมดคล้ายๆหมู่บ้านกลางทุ่งนา ดูแล้วค่อนข้างรู้สึกหดหู่ ยิ่งมองยิ่งเห็นชีวิตความเป็นอยู่ของเค้าเพิ่มมากขึ้น
พอถึงเมืองพะโคเจ้าหน้าที่ก็เดินมาบอก ไม่ต้องกลัวว่าจะเลย คือทุกคนน่ารักคอยแนะนำดีคะ พอลงจากรถไฟและเดินไปที่ทางออกก็มีพวกนายหน้ามาตอม มาถามว่าจะไปไหน มีที่พักยัง พักที่นี่ไหม บางทีก็เหมือนจะดีนะแต่บางครั้งก็ไม่น่าไว้ใจ เราก็อ่านหาข้อมูลมาบ้าง พอจะรู้กลโกงมาบ้างฉะนั้นต้องระวังตัวเองให้ถูกหลอกน้อยที่สุด เราตัดปัญหาจะเดินหาเอง เดินไปเจอที่ River guesthouse แต่เค้าบอกว่าเต็มดูท่าทางไม่น่าจะใช่ เค้าคงพูดอังกฤษไม่ได้เลยไม่รับมากกว่า จนไปเจอพี่คนนึงเค้าบอกให้ไปดูที่ Amara gold hotel  โดยพี่เค้าจะไปส่งฟรีถ้าไม่ชอบจะส่งกลับคืน คือเชื่อใจเค้าเลยไป ออกจากเมืองประมาณ 2 กิโลเมตร ก็ถึงที่พักซึ่งสงบเงียบดี อยู่ในซอยไม่ลึกจากถนนใหญ่ ตัดสินใจเอาที่นี่ แต่ที่พักไม่ค่อยจะสะอาดเท่าไหร่ถ้าเทียบกับราคาแล้วไม่เหมาะสม แต่ด้วยที่ว่าเป็นเมืองเล็กๆ โรงแรมมีประปราย จึงไม่ต้องไปคาดหวังอะไรมากกับโรงแรมแถวนี้ ขอแค่ได้ที่นอนและสงบไม่วุ่นวายเกินพอ ราคาที่พัก 20$ ต่อคืน ถ้าจ่ายเป็นเงินจั๊ตแค่ 20000 จั๊ตเองซึ่งถูกกว่าจ่ายเป็นดอลล่ามาก
ตอนเย็นๆเราตัดสินใจเดินเที่ยว เราไปที่วัด Kyaik pun paya หรือเจกีย์ไจ๊ก์ปุ่น ที่มีพระพุทธรูปใหญ่สี่หน้า นั่งหันหน้าไปทั้ง4ทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศตะวันออกและทิศตะวันตก และด้านในพระองค์จะเป็นเจดีย์อยู่ มีอายุกว่า 500 ปี ความสูงอยู่ที่ 30 เมตร และมีองค์หนึ่งที่มีจมูกใหญ่กว่าองค์อื่นๆ เพราะเค้าเล่ากันว่ามีพี่น้อง 4 สาวซึ่งเป็นชาวมอญ ผู้อุทิศตนแด่พระศาสนา ต้องการที่จะสร้างพระพุทธรูปนี้แทนตนเองและสาบานว่าจะไม่ข้องแวะกับบุรุษ แต่สุดท้ายน้องสาวคนสุดท้องเกิดไปข้องแวะกับชายหนุ่มจนได้แต่งงาน ฟ้าจึงผ่าลงมาที่พระองค์ที่เป็นตัวแทนของน้องคนนี้พังทะลาย จนต้องสร้างขึ้นมาใหม่และมีจมูกที่ใหญ่กว่าทุกองค์ และนี่คือเรื่องเล่า พอเราเดินไปถึงที่ถนนมองเข้าไปจะเห็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ เด่นตระหงานให้เห็น เราเดินไปใกล้และแวะถ่ายรูปรอบๆแต่ไม่ได้ซื้อบัตรเข้าแต่อย่างใด
จากนั้นจึงเดินหาอะไรทานเพราะในวัดไม่ค่อยมีอะไรนอกจากพระพุทธรูปองค์ใหญ่ เรานั่งร้านอาหารใกล้ๆวัด เป็นร้านเล็กๆของคนในพื้นที่ เค้าพูดภาษาอังกฤษได้นิดหน่อย เราไม่รู้จะสั่งอะไรเพราะไม่มีเมนูให้สั่ง จึงบอกเค้าไปว่าเราต้องการอะไรทานสักอย่าง พี่เค้าก็จัดเลยงั้นเอา Fried Rice with Egg? เราตอบตกลง คือในใจเราสองคนคิดว่าข้าวผัดใส่ไข่ พอป้าแกมาเสิร์ฟไม่ใช่อย่างที่คิดเลย มันคือข้าวผัดเปล่าๆกับไข่ดาวและมีผักกะหล่ำปรีหั่นฝอยคลุกใส่ซอสมะเขือเทศ (นี่คือข้าวผัดในตำนานของเรานี่นา) คือเมนูนี้เราทำกินเองบ่อยเวลาที่ไม่มีอะไรจะกิน เราลองชิมฝีมือป้าแก ด้วยความที่ไม่ได้ทานอะไรมาทั้งวันเลยจึงทำให้หิวมากและทุกอย่างคืออร่อยหมด แพททริคจัดไปสองชุด พอเก็บเงินถึงกับภูมิใจเพราะราคาสมกับอาหารและถือว่าดีและอิ่ม ข้าวผัดชุดละ 800จั๊ตหรือ 25บาท เรานั่งทานนั่งเล่นรอพระอาทิตย์ตก เพื่อจะเอามุมพระพุทธรูปองค์ใหญ่กับดวงอาทิตย์ และนั่งดูชีวิตผู้คนที่ผ่านไปมา น่าสนใจดี เราเห็นเด็กผู้หญิงเดินถือปิ่นโต มุ่งหน้าเข้าวัด เห็นมีแต่เด็กผู้หญิง หรือเป็นผู้ใหญ่บ้างนิดหน่อย เดินมาประปราย ซึ่งตอนเย็นๆแบบนี้เค้าถือปิ่นโตไปวัดทำไม เกิดความสงสัยแต่ไม่รู้จะถามใครดี บ้างก็เห็นพระขับรถมอเตอร์ไซต์ เอ๋! ไม่ผิดศิลเหรอ เรานั่งสังเกตุการณ์อยู่นาน เห็นอะไรแปลกๆเยอะ
จากนั้นเราจึงเดินกลับโดยเลือกเดินในเส้นทางใหญ่ แต่ตอนมาวัดนั้นเราเลือกเดินเส้นทางในหมู่บ้านเพื่อหลีกเลี่ยงเสียงแตร่รถและความวุ่นวาย ออลืม!ผู้ชายที่พาเรามาโรงแรมนั่นท่าทางเค้าจะนั่งรอเพื่อขายทัวร์ให้เรา เราก็รับฟังและบอกขอคิดและตัดสินใจก่อน เค้าก็เข้าใจไม่ตื้อแต่ดูเหมือนมานั่งรอคำตอบจากเราตลอดยังไงไม่รู้ ซึ่งเราก็อ่านเจออีกแหละว่าพวกทัวร์ที่พยายามขายให้เราเค้าจะตามตื้อแบบสุดๆบ้างเดินมาส่งเราที่โรงแรมและนั่งรอจนเราเดินออกจากโรงแรม ซึ่งกรณีนี้ก็เข้าข่ายนะ