Wie ich mal ….

Der erste ganze Tag in Bago.
Für heute haben wir uns viel vorgenommen.
Schließlich hat die Stadt einiges zu bieten.
Im Hotel leihen wir uns für je 1.500 Kyat Fahrräder und radeln los.
Zu erst wollen wir eine „Mönche Schule“  besuchen, die von unserem Hotel etwa 4 Kilometer entfernt ist.
Schon auf dem Weg hierher gab es ne Menge zu sehen.
Mal abgesehen von der chaotischen Hauptstraße ist das treiben hier in den Straßen richtig abenteuerlich.
Überall gibt es etwas zu entdecken und überall sind die Leute freundlich und lächeln uns an.

Ich mag Myanmar wirklich.
Gegen halb 11 erreichen wir die Schule und nach dem ich eine kleine Spende gemacht hab können wir uns auch frei auf dem ganzen Gelände bewegen.
Wir schauen uns also in Speisesaal und in der Küche um wo alles für das gemeinsame Mittagessen vorbereitet wird.
Es wird auch langsam voll hier, weil gleich 2 Busse mit Thailändern vorgefahren kommen.
Diese haben auch Unmengen an essen und Geschenken dabei, die sie den Mönchen mitgebracht halben.
Pünktlich um 11 Uhr geht es dann los, eine riesige Schlange von Mönchen bewegt sich langsam in Richtung Speisesaal und jeder der thailändischen Touristen versuch so viel wie möglich zu spenden.
Wir schauen uns das Schauspiel an
und nach dem auch wirklich alle Mönche versorgt sind, wird es für uns langsam Zeit weiter zu ziehen.

Als nächstes steuern wir die Schwemadaw-Pagode, die Reliquien Buddhas beherbergen soll an.
Im Eingangsbereich werde ich dann zur Kasse gebeten.
10.000 Kyat muss ich berappen, dafür kann ich mit dem Ticket einige mehr Sehenswürdigkeiten der Stadt besuchen.
Bonny steht direkt neben mir, die Frau die den Eintritt kassiert spricht sie jetzt auch an.
Wobei sie nur „Mar?“ zu ihr sagt.
Mein Boss reagiert Blitz schnell, nickt und antwortet „Mar!“
Das reicht um freien Eintritt zu bekommen.
Schließlich kommt so ja ganz plötzlich aus Myanmar. 😉

Die Pagoda ist wirklich riesig aber in letzter Zeit sehe ich ja irgendwie nur riesige Pagodas.
Außerdem ist es viel zu heiß.
Wir suchen uns ein schattiges Plätzchen und beobachten ein wenig das treiben hier oben.

Dann geht es weiter in einen großen Park.
Hier wollen wir den „Kambazathadi Golden Palace“ eigentlich ist es nur die Rekonstruktion des ehemaligen Prachtbautes aber wir wollen mal noch so kleinlich sein.
Von außen sieht der Palast auf jeden Fall gar nicht so übel aus.
Das Problem ist jetzt nur, daß wenn man in den Palast möchte die Eintrittskarte gezeigt werden muss.
Bonny meint, das sie nicht unbedingt rein gehen muß, weshalb ich dann alleine rein gehe um mir das Gebäude auch von innen anzusehen.

15 Minuten brauche ich um mir alles anzuschauen und ich kann meinem Boss ohne weiteres verraten, daß sie nichts verpasst hat.

Wir schauen uns noch ein wenig hier im Park um, bevor wir zur nächsten Attraktion der Stadt radeln.
Der Shwethalyaung-Buddha ist eine liegende Buddhafigur.

Diese Buddhafigur ist der zweitgrößte liegende Buddha der Welt, er ist 55 m lang und 16 m hoch und allein der kleine Finger misst 3 m.

Bevor wir diesen aber erreichen machen wir einen Stop bei einem anderen liegenden Buddha.
Dieser ist zwar „nur“ der ich glaube viert große liegende Buddha aber wie ich finde eine sehr beeindruckende.
Außerdem liegt diese in einem kleinen Park.
Ich nutze die Rast und besorge uns Obst und Eiscreme wärend es sich mein Boss im Schatten bequem macht.
Jetzt haben es 2 Postkarten Verkäufer auf uns abgesehen, daß ich gerne Postkarten kaufe ist eigentlich ehr ein Insider und weil ich lieber Karten kaufe als schreibe, geh ich zu Sicherheit an dieser Stelle mal nicht näher darauf ein.;)
Auch wenn die Karten, welche die beiden verkaufen nicht ganz meinen schlechten Geschmack treffen,  kommen wir schnell ins Gespräch.
Das ganze endet dann damit, das Bonny mit einem der Beiden Armbänder tauscht und ich doch eine Postkarte kaufe.
Das schlimme ist, daß ich den Preis selbst bestimmen darf und weil die beiden echt super nett sind zahle ich natürlich zu viel. 😉

Dann geht es endlich zum 2. größten Buddha, der schön in einer Halle aufgebaut ist, in der um einiges mehr Trubel herrscht als bei dem Anderen.
Natürlich muß mein Boss auch hier wieder beten und
weil ich Bonny dabei tatkräftig unterstütze werden ich noch neugieriger als sonnst beobachtet.

Dann geht es zurück ins Hotel.
Schließlich haben wir einiges für den morgigen Tag vorzubereiten, weil wir einen Ausflug zum „Golden Rock“ machen wollen.

Wie genau wir das anstellen wissen wir noch nicht aber immer hin haben wir schon rausgefunden, von wo die Busse fahren.
Im Hotel bietet man uns auch an ein Ticket für den Bus zu besorgen aber wir haben uns in den Kopf gesetzt es auf eigene Faust zu versuchen.
Das kann ein Spaß werden….

Spaßeshalber hier auch wieder ein kurzer Bericht von Bonny:

17 มีนาคม 2559 ปั่นจักรยานชมเมือง แวะเจดีย์ทอง
ไม่รู้จะเล่าอะไร คือเมืองบาโกไม่ค่อยจะมีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ เมืองเล็กๆ แต่รถราเยอะมาก เสียงแตร่เต็มไปหมด คือเดินๆอยู่ริมถนน ก็บีบแตร แมวเดิน หมาเดินๆอยู่ของมันเค้าก็บีบแตร โอ๊ย! ปวดหัว แต่ยังไงก็มาแล้วก็ต้องหาที่เที่ยวให้คุ้มกับค่ารถ ค่าห้องหน่อย
วันนี้เราพักผ่อนเต็มที่ สายๆเกือบเที่ยงก็เช่ารถจักรยานจากทางโรงแรมในราคา 2000 จั๊ต หรือประมาณ 60 บาท เราเริ่มปั่นไปตามทางใหญ่เพื่อหาธนาคารเพื่อแลกเงิน แล้วก็ปั่นข้ามสะพานเข้าไปในตลาดสด ตลาดสดน่าสนใจดีคะ แต่เรายังไม่แวะแค่ปั่นผ่าน สะพานที่นั่นมีแม่น้ำอยู่แต่ค่อนข้างสกปรกมากๆชาวบ้านทิ้งขยะกองโต ข้างแม่น้ำ ส่วนแม่น้ำก็ไม่น่ามองเท่าไหร่ อารมณ์คล้ายในอินเดีย เราปั่นจักรยานจะไปที่โรงเรียนสงฆ์กัน
ชื่อวัด Kha Khat Wain Kyaung (Pagoda) เดินเข้าไปก็โดนเจ้าหน้าที่เรียกอีก แต่เรียกครั้งนี้เพื่อขอให้บริจาคปัจจัยเพื่อวัด ครั้งนี้เราบริจาคไปที่ 5000 จั๊ต หรือประมาณ 150 บาท เราเดินเยี่ยมชมวัดตามทางเดินของศาลาและก็พบว่ามีกรุ๊ปทัวร์จากจีนมา วุ่นวายเชียว เข้าไปถ่ายรูปตรงลานฉันของเณร ถ่ายรูปโต๊ะอาหารที่พระพี่เลี้ยงเตรียมจัดไว้ให้เณร ออกมาก็เจอกรุ๊ปนักท่องเที่ยวไทย มายืนต่อแถวเพื่อรอใส่บาตรให้พระเณรที่เดินเรียงแถวเพื่อรับอาหารเพล แต่เราก็คนไทยนะ แต่เราไม่ได้ทำอะไรเลย ยืนดูและถ่ายรูปเฉยๆดูไม่ดียังไงไม่รู้ รู้สึกไม่เข้าพวก 🙂 พออิ่มจากการถ่ายภาพแล้ว จึงออกมาและปั่นลัดเลอะไปต่อตามถนนเล็กๆในหมู่บ้าน
จนไปทะลุที่วัด Shwemawdaw Pagoda เจดีย์ชะเวมอดอ โดยตรงทางขึ้นจะมีโต๊ะเจ้าหน้าที่คอยจำหน่ายบัตรเข้าเยี่ยมชมสถานที่อยู่ ซึ่งเราก็ไม่ได้สนใจ เพราะยังไงเค้าก็มองว่าเราเป็นเด็กพม่าอยู่แล้ว แต่เผอิญเค้าเรียกบอส เพราะหน้าดันไปคล้ายกับฝรั่งเข้า เราจึงต้องหยุดตรงนั้น แล้วเข้าไปทักทาย โดยเจ้าหน้าที่ก็ถามอะไรมาก็ไม่รู้ เค้าบอกว่า ม๊า? ไอ้เราก็งงเลยพูดย้ำไปว่าม๊า เค้าเลยคิดค่าบัตรแค่บอสคนเดียว ค่าบัตร 10000 จั๊ต หรือประมาณ 300 บาท ค่ากล้อง 300 จั๊ต หรือประมาณ 9 บาท เราใช้เวลาเดินชมไม่ถึงชั่วโมงก็ออก เพราะรู้สึกว่าเจอเจดีย์เยอะมาก แต่ที่ชอบในวัดแห่งนี้คือต้นไม้ ที่แผ่กิ่งก้านยาว ให้ร่มเงาผู้มาเยือน
เป็นต้นไม้ยืนต้นที่ไม่สูงนัก กิ่งก้านแผ่เป็นวงกลมใหญ่ โน้มลงมาปิดส่วนหน้าของผู้นั่ง จะมองเห็นแค่ลำตัวและเท้าเท่านั้น ชอบมากมีอยู่หลายต้นด้วย
พอออกจากวัดแล้วเราก็ปั่นไปต่อที่พระราชวังจำลอง Kanbawza Thardi palace พระราชวังบุเรงนอง ซึ่งตรงนี้เค้าก็จะตรวจบัตรที่หน้าประตู แต่เราก็ทำเนียนอีก (ก็เราเป็นเด็กพม่าไปแล้วนี่) แต่บอสโดนเรียกอีกตามเคย ช่วยไม่ได้อยากเกิดมาหน้าคล้ายฝรั่งเอง 55 แต่เนื่องจากบอสซื้อบัตรที่วัดแรกแล้วจึงไม่จำเป็นต้องซื้ออีกแค่โชว์บัตรผ่านเท่านั้น ที่นี่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ แต่เป็นพระราชวังจำลองที่เหมือนจริง ทั้งตัวอาคารและสถานที่
ซึ่งใหญ่พอควร แต่ด้านในมีแค่อาคารไม่มีอะไรน่าสนใจ แถมตัวอาคารก็ไม่ค่อยได้รับการดูแลเท่าที่ควร บางจุดถูกปล่อยทิ้งร้างให้นกเข้าไปทำรัง ขี้ใส่พื้นเต็ม แถมยังเหม็นกลิ่นขี้เหยี่ยวนกทั้งนั้น คือบลไม่ได้เข้าไปดูหรอกเพราะเท่าที่อ่านหนังสือมาก็รู้สึกว่าข้างในไม่น่าจะมีอะไรประกอบกับปวดหัวด้วยจึงไม่อยากดูอะไรมากมาย แค่นั่งพักใต้ร่มไม้พอ ปล่อยให้บอสเข้าไปคนเดียว เค้าเข้าไปไม่ถึง 5 นาทีมั้งก็ออกมา บอสบอกว่าไม่มีอะไรน่าสนใจเลย ข้างในว่างเปล่า
จากนั้นเราออกมาแล้วปั่นเข้าไปที่เมืองเหมือนเดิม และหาอะไรทานกัน เราหยุดที่ร้านอาหารแขก ไม่มีลูกค้าเลย มีแค่เรา ราคาก็แพงแบบทั่วไป เรานั่งรออาหารนานพอควร และนั่งมองนั่งเล่นกับเด็กๆในร้านอยู่ตั้งนาน
จนบ่ายสามโมงเราจึงปั่นไปที่พระนอนใหญ่ พระนอนนองดาวจี มย่ะตาเลียง พระนอนสร้างใหม่เมื่อ2545 ยาว250ฟุต ที่เค้าบอกว่าเป็นพระยิ้มหวานองค์ใหม เราหยุดถ่ายรูปสักแปป แล้วก็เกิดอาการสงสัยว่าทำไมพระพม่าเกือบทุกองค์ต้องปากแดง ทาเล็บชมพู จากนั้นก็มีน้องสองคนเดินเข้ามาเพื่อขายโปสการ์ด น้องคนแรกพูดไทยได้นิดหน่อย เยอรมันนิดหน่อย พอบอสได้ยินว่าเค้าพูดเยอรมันได้ก็ชอบใจใหญ่ และก็พูดอังกฤษได้ดีมาก สำเนียงเป๊ะ อีกคนพูดไทยได้นิดหน่อย อังกฤษนิดหน่อย มายื่นขายโปสการ์ดให้และทำท่าตีสนิท
หลังจากที่โดนตื้อให้ซื้อโปสการ์ดจนเราต้องยอมจำนนซื้อมาคนละแผ่นด้วยความพอใจและอยากช่วยเหลือ
แล้วน้องอีกคนหนึ่งก็เห็นวิชแบนพ่อหลวงในข้อมือของเรา เค้าก็ขอแลกกับกำไรหินหยกของเค้า ซึ่งเค้าบอกว่าที่ประเทศของเค้าไม่มีแบบนี้นะ เราก็เลยถามย้อนว่าแล้วกำไรหินหยกมีข้อดีอะไร เค้าก็บอกว่ามันช่วยในเรื่องสุขภาพ สมมติถ้าป่วยอยู่แล้วมีกำไรหินหยกอันนี้ คุณจะหายป่วยทันที อันนี้เว้อไปหน่อย แต่ชั่งเหอะ ในใจเราก็คิดว่าเค้าอาจจะหวังดีก็ได้ เพราะตอนนั้นเราปวดหัวมาก นั่งสูดยาดมอยู่ เค้าคงรู้สึกว่าเราไม่สบายเลยขอแลกกับวิชแบนพ่อหลวง และเราก็คิดว่าไม่เห็นเป็นไร เพราะที่บ้านเราวิชแบนของพ่อหาซื้อได้ง่ายๆ
เราเลยยอมแลกไป พร้อมกับขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึก หลังจากนั้นเราก็เดินทางไปที่วัดพระนอนยิ้มหวาน พระนอนชเวตาเลียง ยาว55สูง16เมตร ถูกสร้างเกือบพันปีทิ้งร้างไว้ พระนอนองค์ใหญ่ เราจึงเข้าไปกราบไหว้และเดินรอบหนึ่ง โดยมีประวัติน่าสนใจทีเดียว พระพุทธประวัติเป็นแบบภาพฝาผนังสามมิติ และรอบทางเดินยังมีป้ายแสดงรายนามผู้บริจาคกับวัดและแสดงยอดเงินให้เห็นด้วย ป้ายมีอยู่เต็มหน้าลานไปหมด มีทั้งจากไทย และต่างประเทศ พอเดินออกจากวัด คราวนี้ปวดหัวหนัก ไม่อยากสนใจใครแล้วอยากกลับห้องพักเร็วๆ เรารีบปั่นกลับที่พักโดยเลี่ยงทางใหญ่ เราเลือกปั่นทางลัดเลาะเข้าหมู่บ้านจนถึงที่พัก แต่เราขอแวะร้านกาแฟก่อนสักพักให้หายเหนื่อย ซึ่งร้านอยู่ในซอยตรงข้ามกับที่พัก ร้านกาแฟที่นี่ดูดี มีเมนูให้เลือกสรรมากมาย แต่พอสั่งคือไม่มีอะไรเลย ได้แค่กาแฟกับน้ำปั่น เราสั่งน้ำสตอร์เบอรี่ปั่น เค้าปั่นมาแบบสตอเบอรี่ผสมกับน้ำแดงแฮลลูบอย ทำให้รสชาติหวานมาก แต่เค้าก็มาถามนะ เราก็บอกตามตรงว่าหวาน พี่เค้าก็ไปปั่นมาให้ใหม่ ทั้งๆที่เราบอกว่าไม่เป็นไร ส่วนของบอสกาแฟเย็น พี่เค้าก็ถามแต่บอสบอกไปว่าใช้ได้ แบบเกรงใจ พี่เค้าก็คิดว่าเค้าชอบหวาน เค้าก็เลยไม่ได้เปลี่ยนให้ใหม่ เรานั่งพักนานพอสมควรจนหายร้อนจึงกลับห้องพัก