Nach dem wir gestern den Tag im Prinzip komplett verschlafen haben, sind wir heute beim Frühstück fast die Ersten.:)
Allerdings gibt es auch eine Person, die schon seit halb Fünf hier ist.
Schon gestern hab ich mit Cindy, die auch gerade in Myanmar unterwegs ist geschrieben und wir haben festgestellt, daß sie zufällig genau das selbe Hotel gebucht hat, in dem wir gerade sind.
Jetzt wartet sie nur noch darauf ein Zimmer zu bekommen.
Die Freude ist natürlich groß, schließlich haben wir uns seit fast 3 Monaten nicht mehr gesehen.:)
Viel Zeit können wir leider nicht zusammen verbringen, weil ich es gestern immerhin auch geschafft hab unsere Weiterreise zu organisieren.
Allerdings hab ich das Busticket für den Nachtbus nach Bagan nicht bei „Mr. Peace“ gebucht.
Nach einem Gespräch mit dem Inhaber des Hotels ist der Kerl wohl nicht wirklich die beste Wahl um an ein günstiges Ticket zu kommen.
Auch die Franzosen, von denen mir Mr. Peace erzählt hat, hatten anscheinend große Probleme mit dem Mann.
Der Chef des Hauses ist auf jeden Fall nicht gut auf ihn zu sprechen und hat mir geholfen an günstigere Tickets zu kommen.
Bei Mr. Peace hätten wir 18.000 Kyat pro Fahrkarte zahlen müssen.
Der richtige Preis ist aber 15.000,- so sparen wir also ganze 6.000 Kyat.:)
Wie dem auch sei, Cindy ist obwohl sie die ganze Nacht im Bus verbracht hat nicht wirklich müde und weil ich auf der letzten Radtour, die ich mit Bonny hier in Bago unternommen hab den Markt so spannend fand und ich dort unbedingt ein paar Fotos machen möchte, beschließen wir gemeinsam dort hinzu radeln.
Als wir den Markt erreichen muss ich zugeben, daß ich schon ein bisschen enttäuscht bin.
Vor 3 Tagen gab es hier vor lauter Menschen kaum ein durch kommen aber heute ist es hier sehr ruhig.
Auch egal, wir lassen unsere Räder stehen und schlendern eine gute Stunde lang an den verschiedenen Ständen vorbei und es gelingt auch ein paar ganz nette Bilder
zu machen.
Weil wir langsam Hunger bekommen wird es Zeit einen Platz zu finden an dem wir etwas essen können.
Weil Bonny und ich als wir das Letzt mal hier waren in einem netten einfachen Restaurant waren und ich keine Lust habe ein anderen Ort zu suchen, radeln wir einfach wieder da hin.
Hier erleben wir dann die Überraschung schlecht hin, weil doch tatsächlich der Sohn der Familie deutsch spricht.
Er erzählt, das er einige Jahre in Frankfurt gelebt hat, er nach der Schule aber keine Lust auf Ausbildung hatte und dann wieder zurück nach Myanmar gegangen ist.
Er spricht zwar deutsch aber ich fühle mich ein wenig an den Erkan und Stefan Film errinnert, weil er wirklich eine ziemliche „Getto-Sprache“ hat.
Dazu kommt, das er anscheinend kein Englisch spricht, weil er versucht die Bestellung von Bonny und Cindy in deutsch aufzunehmen und die beiden natürlich nix verstehen. 😂
Was ihn allerdings nicht davon abhält auch weiter auf die Mädels einzureden.
Jetzt bin ich also als Dolmetscher gefragt .
Irgendwie schaffen wir es dann auch alles zu bestellen und lassen es uns richtig gut gehen…..
Dann besuchen wir weil es so schön war noch mal schnell den liegenden Buddha, bevor wir zurück ins Hotel fahren um alles für unsere Abreise heute abend vorzubereiten.
Über pünktlich stehen Bonny und ich dann am frühen Abend mit Sack und Pack an der Hauptstraße um auf unseren Bus nach Bagan zu warten.
Wir warten lange……
Mit über einer Stunde Verspätung (es ist mittlerweile schon 21 Uhr) kommt dieser dann auch.
Angeblich soll der Bus gegen 5 Uhr morgens in Bagan ankommen.
Bleibt also genug Zeit zusammen zu fassen, was wir bis jetzt über Bagan wissen.
Wir wissen, das er in Bagan tausende Tempel und Stupas gibt und wir wissen dank Cindy, daß wenn wir in die Stadt kommen wir 25$ pro Nase Eintritt dürfen.
Da hört es auch schon auf……und eigentlich ist das auch schon genug.
Wir sind auf jeden Fall richtig gespannt, was uns in dieser Stadt erwartet.
Um 4 Uhr morgens haben wir unser Ziel erreicht.
Zumindest fast, weil uns der Bus an der Straße etwa 8 km von der Stadt entfernt absetzt.
Im Dunkeln wartet auch schon ein Taxifahrer auf uns.
Weil ich müde bin und auch keine andere Alternative sehe nehmen wir das Taxi.
Wobei Bonny damit eigentlich gar nicht ein verstanden ist.
Schließlich verlangt der Fahrer 15.000 Kyat ( ca 11€) viel zu viel wie sie meint.
Natürlich hat sie damit auch recht aber ich bin einfach zu müde und hab keine Lust mir Gedanken zu machen.
Außerdem kommen wir so schnell und sicher in unser Hotel.
Natürlich können wir Nachts um 4.30 Uhr unser Zimmer noch nicht beziehen.
Wir sitzen also müde in der Lobby und warten.
Innerlich hab ich mich schon darauf eingestellt lange hier zu sitzen aber ein Pärchen, das extra früh aufgestanden ist um den berühmten Sonnenaufgang über der Ebene von Bagan zu fotografieren bringt uns dann auf eine klasse Idee.
Weil wir ja eh schon wach sind und es noch ewig dauert, bis wir ein Zimmer bekommen, warum dann nicht auch gleich eine kleine Morgendliche Tempel Runde drehen?!
An der Rezeption frage ich nach, ob es möglich wäre gleich eins der angebotenen E-Bikes zu leihen und als mir dieses mit „Ja“ beantwortet wird lass ich mir auf der Karte zeigen, von wo aus man gute Bilder vom Sunrise machen kann und die Sache ist geritzt.
Das E-Bike, das wir für 10.000 Kyat bekommen ist eigentlich ein Elektro Scooter und ich muß sagen, es macht Spaß mit dem Ding durch die Gegend zu düsen und ich bin da nicht allein…….mein Boss bekommt jedesmal wenn wir losfahren Lachkrämpfe weil sie es ja gewohnt ist, daß ein Roller knattern und nicht summt.
So summen wir also über noch kaum befahrene Straßen durch die Dunkelheit.
Irgendwann zeigt uns ein Tuktuk Fahrer, das wir nach rechts in einen staubigen Weg abbiegen sollen und weil die Menschen nach unseren bisherigen Erfahrungen hier grundsätzlich freundlich und hilfsbereit sind, machen wir das auch….
Wir erreichen so eine Pagoda und nach einem kurzen Blick auf die Karte, steht fest, daß wir richtig sind.
Ein anderes Zeichen, das ganz klar dafür spricht, das wir hier anscheinen einen guten Blick auf den Sonnenaufgang erhaschen können ist, daß sich schon gut einhundert Menschen bewaffnet mit z.T. riesigen Kameras auf dem Bauwerk befinden.
Wir verlieren keine Zeit und krakseln auch die schmale Treppe nach oben.
Keine Ahnung wie aber wir schaffen es wirklich uns einen relativ guten Platz zu ergattern.
Jetzt heißt es warten und als es endlich so weit ist den wirklich genialen Sonnenaufgang so gut wie möglich mit d
er Kamera einfangen.
Ne gute Stunde sitzen wir schon hier oben und ich beginne langsam zu drängeln, weil ich keine Lust habe hier rumzusitzen als in einer anderen Richtig das nächste Schauspiel.
Mehr als ein Dutzend Heißluftballons steigen zum Himmel und schweben über
die riesige Ebene von Bagan.
Ich liebe es!
Dann wird es aber wirklich Zeit die Pagoda zu verlassen, weil wir sehen wie gerade Busse mit Touris hier her gekarrt werden.
Wir gehen also langsam zur Treppe um wieder nach unten zu gelangen und hier erlebe ich dann noch ein anderes kleines Highlight, das weniger mit den Bauten hier und der Kultur zu tun hat, mir aber innerlich richtig gut tut und meine ohne hin fast immer gute Laune noch ein wenig nach oben schraubt.
Weil ja doch einige Menschen hier oben sind und ich grundsätzlich freundlich und manchmal auch geduldig bin, stehe ich auf dem Weg zur Treppe nach unten an einem Engpass und warte, das die Frau vor mir ihre Sachen sortiert, bevor auch sie nach unten geht.
Da höre ich hinter mir ein lautes und unfreundliches „Excuse me!“ hinter mir.
Ich drehe mich um und sehe einen Chinesen, der mir zeigt, daß ich ihn doch endlich vorbei lassen soll.
Ich mache so gut es geht Platz für den Mann, dieser läuft ohne ein Wort zu sagen an mir vorbei und bleibt dann mit seinem zu breiten Rucksack zwischen zwei Geländern stecken.
Jetzt müssen also alle anderen hinter dem eingeklemmten unfreundlichen Chinesen warten, der echt zu kämpfen hat um sich zu befreien. 😂
Unter anderen Umständen würde ich ihm sicher helfen aber irgendwie fehlt
mir dieses mal aus irgend einem Grund die Motivation dazu.
Dann geht es weiter, weil ja noch Zeit ist bis wir unser Zimmer beziehen können fahren wir ein wenig über einen Staubigen Weg in der Bagan Ebene herrum.
Vorbei an vielen kleinen Tempeln, Stupas und Pagodas, bis wir an einem der größere Tempel halt machen um diesen zu erkunden.
Es ist schon den kaum besuchten Tempel zu erkunden, wir lassen uns viel Zeit und sind uns auch einig, daß die Buddhas hier au
s dem einfachen Grund das sie lächeln sehr sympathisch rüber kommen.
Dann fahren wir zum nächsten Tempel.
Dieser ist zwar etwas kleiner aber eine Postkarten Verkäuferin erzählt uns, daß wir hier auch bis nach oben aufs Dach gehen können.
Machen wir natürlich dann auch.
Dann wird es Zeit wieder zurück ins Hotel zu fahren, wo unser Zimmer wirklich schon bezugsfertig ist.
Bonny hat natürlich auch etwas zu unseren Erlebnissen geschrieben und wie immer hab ich keine Ahnung was.:)
20 มีนาคม 2559 เยี่ยมตลาดหงสาวดีก่อนเดินทางสู่ดงพันเจดีย์ เมืองพุกาม
>>>>>ต่อจากเมื่อวานหลังกลับจากพระธาตุเจดีย์ นอนพิงหลังกันตรงลานพระธาตุ รับน้ำค้างแบบเต็มตัว แล้วกลับมาแบบ sick sick ตื่นเช้ามาแบบไอคอกไอแคก น้ำจมูกไหลซูดๆ แต่ก็ไม่ระคายความอยากเที่ยวของเรา วันนี้เพื่อนเก่าของบอสที่เค้าเจอกันระหว่างเดินทางท่องเที่ยวที่จีน (มั้งจำไม่ค่อยได้) เค้ามาพักที่เดียวกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย เราไปเจอเค้าตอนที่ไปนั่งรับประทานอาหารเช้าในโรงแรม
>>>>>วันนี้เราเก็บกระเป๋าแล้วฝากไว้หน้าเคาเตอร์เพราะเราจะเดินทางไปที่บาเกนเย็นนี้ หลังจากเสร็จภาระกิจทุกอย่าง เราก็นัดกับเพื่อนของบอสเพื่อไปปั่นจักรยานเที่ยวกัน โดยบอสอยากไปเดินเที่ยวที่ตลาด เพราะรอบแรกเราแค่เดินผ่าน ไม่ได้สำรวจแบบจริงจัง เราเช่าจักรยานของโรงแรมคันละ 2000 จั๊ต เราปั่นตามถนนใหญ่ไปเรื่อยๆ ระยะทางไม่ไกลเพราะเราชินกับเส้นทางและเราเคยปั่นเที่ยวในเมืองนี้แล้วเมื่อ 2 วันก่อน เราสนุกกับการปั่นจักรยาน และเริ่มคุ้นชินกับเสียงแตร่และความวุ่นวายในถนนใหญ่มากขึ้นมาบ้าง จุดหมายคือที่ตลาดเท่านั้นวันนี้ เรามุ่งตรงไปที่สะพานข้ามแม่น้ำบาโก สะพานนี้เป็นสะพานโครงเหล็กและใช้แผ่นไม้ปูทางเดิน มองไปรอบๆแม่น้ำก็จะเห็นศิลปะการจัดวางขยะ (เอ๋! ไม่ใช่ มันคือศิลปะการเทขยะลงข้างแม่น้ำ) ซึ่งมันคือเสน่ห์อย่างหนึ่งของพม่า ที่จะมีขยะอยู่ทุกอนูพื้นที่ ไม่เว้นแม้แต่แม่น้ำ เราตัดสินใจจอดจักรยานไว้ข้างสะพานและพากันเดินสำรวจตลาดแบบจริงจัง ตลาดแห่งนี้มีขายทุกอย่าง ไม่ว่าจะอาหารสด ผัก ผลไม้ หรือ กุ้ง หอย ปู ปลาหมึก (มีน้อยค่ะ :)) ปลา อันนี้มีเยอะพอสมควร เนื้อหมู ไก่ นกอาหารแห้งทุกชนิด เครื่องเทศ สีสันออกแนวคล้ายอินเดียซะงั้น แต่กลิ่นยังไม่ถึงขั้น และยังมี มีด เสื้อผ้า ตัดผม ทุกอย่างค่ะ ก็เหมือนตลาดเมืองไทย แต่ของเค้าจะได้ฟิวกว่า เพราะผักบางชนิด สินค้าบางอย่าง หรือแม้แต่รูปแบบการจัดการกับสินค้าบางชนิด ที่ไม่เหมือนกันกับประเทศไทย สนุกดีค่ะได้เห็นในสิ่งแปลกใหม่ ได้ภาพแบบชีวิตจริงของคนที่นั่น แต่ก็นั่นแหละด้วยว่าอากาศร้อนจริงจัง พอเสร็จจากตลาดเราก็หาที่นั่งพัก ดื่มอะไรเย็นๆ เรากลับมานั่งที่ร้านเดิมเพราะบอสอยากมาเล่นกับเด็กๆ เราเอาจักรยานไปจอดในร่มซึ่งอยู่ข้างๆร้านอาหาร ทางเจ้าของบ้านออกมาไล่บอกไม่ให้จอด ทั้งๆที่พื้นที่กว้างมากมาย จอดจักรยานไม่น่าจะเกะกะ แต่ดูเหมือนกับว่าเค้าไม่ชอบ ซึ่งเราก็โอเคเข้าใจ จึงย้ายไปจอดที่หน้าร้านอาหารที่เรานั่งแทน วันนี้บอสเจอเจ้าของร้านดันพูดเยอรมันได้ คุณบอสเลยดีใจใหญ่และมีความสุขที่ได้คุยภาษาบ้านตัวเอง แต่การสั่งอาหารดูไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้แย่ เพราะอาหารที่สั่งไปเค้าไม่มี ก็ไม่เป็นไรถือว่ามานั่งพักร้อน เรานั่งกันประมาณชั่วโมงหนึ่งก็ปั่นจักรยานกลับโดยรอบนี้จะปั่นในเส้นทางหมู่บ้าน เงียบสงบและร่มกว่า เพราะช่วงบ่ายๆอากาศร้อนหนักมาก ปั่นชมวิวไปเรื่อยๆ จนถึงที่พัก แต่เราไม่เข้าเราตัดสินใจมาแวะร้านกาแฟที่เก่าที่ใกล้โรงแรมอีกครั้ง เพราะชอบพี่คนขายเค้าหน้ารัก บริการดี นั่งอยู่เป็นชั่วโมง พอใกล้ถึงเวลาเราก็กลับเข้าโรงแรมเพื่อเอากระเป๋าและเดินไปรอรถที่หน้าบริษัท ในตั๋วของเราเป็นรถเที่ยวเวลา 6โมงตรงแต่เรานั่งรอจนเลยเวลาไปครึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว ทางเจ้าของก็กระวนกระวายโทรตามรถให้ตลอด สรุปรถมาช้า จะถึงเวลา 1 ทุ่ม ก็ไม่เป็นไรยิ้มให้แบบแหย่ๆบวกกับอากาศร้อนๆ ซึ่งตรงนั้นจะมีชาวบ้านมานั่งรอรถบัสเช่นกัน ลูกค้านั่งร้อนเต็มแต่เค้าก็ไม่มีพัดลมมาเปิดให้สักนิด ก็คงจะเป็นธรรมเนียมของบ้านเค้า ที่ค่าไฟอาจจะแพง การบริการที่ดีเลยไม่ค่อยจะมี นั่งรอจนรากงอก รถก็มา รถบัสของที่นี่เค้าใช้ได้นะคะ ดูวีไอพีกว่ารถบัสในไทยเยอะ มีน้ำ แปรงสีฟัน ยาสีฟัน และผ้าเย็นวางไว้ตรงที่นั่งให้ และมีผ้าห่มให้ด้วย พอขึ้นรถได้ก็นอนเลยค่ะ เพราะเราต้องเดินทางยาวทั้งคืน รถวิ่งได้ 2 ชั่วโมงได้ ก็มาแวะจอดพักเพื่อให้เราหาอะไรทาน บลซื้อโรตีที่นี่อร่อยดี แต่โรตีเค้าไม่ได้ราดนมข้นนะ เค้าราดนมจืดใส่น้ำท่วมเต็ม แค่นั้นไม่มีน้ำตาลผสม แต่ก็อร่อยดี รถจอดประมาณ 30 นาทีได้ แล้วก็เดินทางไปต่อ แล้วเราก็นอนยาวๆ
21 มีนาคม 2559 ชมแสงสีส้ม แห่งดงเจดีย์ กับวิวบอลลูน
>>>>>รถบัสวิ่งจากเมืองบาโก มุ่งหน้าสู่เมืองNyaung U ใช้เวลาทั้งหมด 9 ชั่วโมง รถก็มาถึงทางแยก และจอดให้เราลงข้างทางเพื่อต่อรถเข้าสู่เมืองบากาน พอลงจากรถปั๊บก็มีแท็กซี่มาทาบทามว่าจะไปไหน ด้วยที่มืดและง่วงก็เลยเหมารถแท็กซี่เข้าเมือง เป็นราคาเหมา 15000 จั๊ต ราคาเดียวกับค่ารถบัสเลย ระยะทางจากจุดที่รถบัสจอดวิ่งเข้าเมืองบากานนั้นก็ไกลพอสมควร น่าจะประมาณ 15-20 กิโลเมตรได้ค่ะ บลก็อารมณ์เสียนิดหน่อยกับราคาที่แพง เพราะหัวหน้าไม่ยอมต่อราคาเลย เค้าบอกราคามาก็ตกลงแบบไม่คิดอะไร ก็เลยทำให้ไม่สบอารมณ์นิดหน่อย แต่ถือว่ายังโชคดีที่คนขับรถไม่พาเข้าไปซื้อตั๋วเข้าเมือง ซึ่งโดยปกตินักท่องเที่ยวทุกคนจะต้องซื้อบัตรผ่านเข้าเมืองก่อน ถือเป็นค่าผ่านประตูเมืองเจดีย์ 15$ ซึ่งถือว่าค่อนข้างแพงทีเดียว คนขับแท็กซี่ส่งเรามาถึงโรงแรมที่ Yun Myo Thu ที่นี่เราจองผ่าน booking 2 คืน ในราคา 50$ พอไปถึงก็เจอคู่รักชาวฝรั่งเศสกำลังนั่งนอนรอเช็คอินเข้าห้องอยู่ ซึ่งของเราก็เช่นกันต้องรอให้ทางลูกค้าเช็คเอ้าออกก่อนถึงจะเช็คอินเข้าได้
>>>>>เรานั่งรอจนถึง 5 โมงเช้า เราไม่อยากนั่งรอเวลาเลยตัดสินใจเช่ารถสูตเตอร์ทางโรงแรมเพื่อขับไปชมพระอาทิตย์ขึ้นกัน ค่าเช่ารถมีแบ่งเป็นแบบเช่าทั้งวัน หรือครึ่งวัน และเป็นแบบจักรยานสกูตเตอร์ หรือมอเตอร์ไซต์สกูตเตอร์ เราเช่ามอเตอร์ไซต์สกูตเตอร์ทั้งวันในราคา 10000 จั๊ต เราเช่าที่นั่นจะเป็นรถมอเตอร์ไซต์ไฟฟ้าทั้งหมด เป็นการลดมลพิษอากาศและมลพิษทางเสียงได้ดีมาก ด้วยที่บลไม่เคยมีประสบการณ์ด้านรถสกูตเตอร์ไฟฟ้ามาก่อน ทำให้เวลาที่บอสบิดเครื่องออกทีไร เราเกิดอาการสะดุ้งเกือบตกรถทุกที เพราะรถประเพทนี้จะไม่มีเสียงเลย เวลาออกตัวปั๊บจะได้ยินแค่เสียง ตุด ตุด เหมือนเสียงลมตดเบาๆ สิ่งนี้ทำให้เรานึกถึงหนังการ์ตูนเรื่องหนึ่ง คือโรงแรมผีหนีไปพักร้อน2 (Hotel Transylvania 2) ตอนที่เหล่าผีทั้งหลายมาอัดกันนั่งซ้อนท้ายสกูตเตอร์ พอตอนรถเริ่มออกตัว รถจะตดเบาๆหนึ่งทีแล้วก็เคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆๆๆๆ สิ่งนี้ทำให้เราขำสุดทาง เราขับไปเรื่อยๆแบบไม่รู้ทางเพราะฟ้ากำลังมืดอยู่ อาศัยคลำเส้นทางไปตามรถคันอื่นๆ จนไปเจอรถบัสนำทัวร์เราจึงวิ่งทับเส้นทางเค้าไป จนเจอเจดีย์ชเวย์สันดอร์ จุดชมวิวที่สูงที่สุด ที่ทางรัฐบาลอนุญาติให้ขึ้นได้ เรารีบขึ้นไปจับจองพื้นที่ และก็มีนักท่องเที่ยวคนอื่นๆหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ พอฟ้าเริ่มสว่างทุกคนเตรียมตั้งกล้อง งัดมาโชว์ใครกล้องเจ๋งกว่า เลนส์ซูมแบบไหนมีหมด มองขึ้นไปด้านบนเรียงแถวหน้ากระดานกันเต็ม มองไปเห็นแต่กล้อง เรานั่งจ้องมองพระอาทิตย์ขึ้นทีละนิด ทีละนิด แสงสีส้มของพระอาทิตย์ บวกกับวิวของเจดีย์ มันสวยมากๆ สวยเกือบคล้ายๆกับในรูป ในรูปจะดูสวยกว่า แต่พอ 7 โมงเช้า บอลลูนเริ่มถูกปล่อยขึ้นลอยบนท้องฟ้า ทีนี้ละเสียงลั่นชัตเตอร์ดังหนักมาก บวกกับแสงพระอาทิตย์สีส้ม คือมันสวยหนักขึ้นไปกว่าเดิมมาก อารมณ์ตอนนี้คือไม่อยากถ่ายรูปเท่าไหร่แล้ว อยากจะนั่งมองวิวอยู่ตรงนี้นาน เรานั่งมองวิวอยู่เหมือนโดนมนต์สะกด จากนั้นเราจะหันหน้าไปคุยกับบอส แต่เผอิญว่าหน้าบอสเปลี่ยนไปเป็นเลนส์กล้องใหญ่เบิ้มซะงั้น เราผงะเลย ณ วินาทีนั้น เพราะหันไปเกือบชนเลนส์เค้าพัง แหม่ม! อีลุงช่างกล้องชาวจีนยื่นเลนส์กล้องมาซะติดหน้าเชียวแบบไม่เกรงใจคนยืนอยู่ข้างๆซะเลย วินาทีนั้นบอสเห็นเข้าก็หัวเราะใหญ่เชียว จากนั้นบลเริ่มหมดอารมณ์อยากชมละ มองไปด้านล่างรถบัสบรรทุกนักท่องเที่ยวมา 5-6 คัน วิ่งเรียงกันมาติดๆตกใจมันจะเยอะอะไรขนาดนั้น บอสเลยบอกว่ารีบๆลงไปเถอะ ก่อนที่มรสุมทัวร์จีนจะเข้ามา เราเดินลงไปที่รถจอด นักท่องเที่ยวเริ่มลงจากรถอย่างมหาศาล ที่ไหนได้สรุปนักท่องเที่ยวกลุ่มนี้เป็นนักเรียนชาวพม่า ใส่เสื้อทีมขาวแดง เดินเรียงรายมากันเต็ม มาตอนนี้น้องพลาดความสวยแล้วแหละ มาช้าไป จากนั้นเราก็ขับรถไปเรื่อยเปื่อยตามดงเจดีย์ ไม่รู้จะไปที่ไหนเพราะเจดีย์เยอะมากจริงๆ จะกลับโรงแรมก็คิดว่าคงยังเช็คอินไม่ได้แน่นอน งั้นขับรถชมวิวไปเรื่อยๆถือว่าสำรวจเส้นทางไปละกัน เราขับผ่านปราสาทใหญ่ Dhamma Yangyi ที่นี่เป็นปราสาทขนาดกลาง รูปทรงประตูโค้งสวยงาม พอเดินเข้าไปด้านในจะมีพระพุทธรูปตั้งอยู่อย่างสงบ บลชอบที่นี่มาก มุมแสงที่ส่องเข้ามาในปราสาทมันสวยมาก บวกกับพระพุทธรูปที่ดูสงบ ใบหน้ายิ้มแบบมีความสุข รู้สึกทึ่งกับที่นี่มาก อาจจะด้วยที่เราเข้าไปในช่วงเวลาที่เช้ามาก ทำให้เราได้เจอสิ่งมหัศจรรย์ของความสวย เราสนุกกับการถ่ายภาพที่นี่มาก บลเดินชมแบบสบายใจ และสงบนิ่ง สมาธิฟุ่งตรงไปที่หน้าพระพุทธรูปทุกองค์ มันคือความสุขที่ไม่เคยรู้สึกสัมผัสได้จากที่ประเทศนี้ เราเดินอยู่ชั่วโมงหนึ่งได้ จากนั้นเราก็แวะไปที่ปราสาทด้านหลังซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกัน จนไปเจอน้องสาวที่มาขายโพสการ์ดให้ น้องเค้าพูดเยอรมันได้นิดหน่อย แค่นั้นแหละบอสก็ดีใจใหญ่ เลยช่วยซื้อโปสการ์ดน้องเค้ามาชุดหนึ่ง ตอนแรกขายให้ชุดละ 5000 จั๊ต มีทั้งหมด 10 แผ่น แต่เราต่อราคาที่ 3000 จั๊ต ซึ่งน้องเค้าก็โอเค ภาพทั้งหมดที่เค้าขายกันนั้นส่วนใหญ่เป็นภาพก็อปปี้กันมาแบบยาวมาก เลยทำให้ภาพบางทีก็เบลอไม่สวย แต่เนื่องจากบอสไม่ได้ต้องการภาพที่สวย เค้าต้องการภาพที่ขี้เหร่ หรือภาพที่คนไม่ต้องการ แต่ชุดนี่ไม่ได้เป็นภาพที่ขี้เหร่นะสิ แต่เค้าก็ซื้อมาเพราะความน่ารักของคนขาย จากนั้นเราก็ตัดสินใจกลับไปห้องเพื่อพักผ่อน หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ บอสบอกบลให้พักผ่อนเพราะดูอาการแล้วน่าจะไม่สบาย เริ่มไอหนักขึ้นแล้ว ต้องรีบรักษาตัวเดี๋ยวพลาดโอกาสไม่ได้เที่ยวละแย่เลย
Wie ich mal .... 