Nach der langen Nacht ist es schön endlich im Bett zu liegen.
Auch wenn es noch so viel zu erkunden gibt brauchen wir ne kleine Pause.
Außerdem mach ich mir ein wenig Sorgen um Bonny, weil die Thailänderin anscheinend krank wird.
Sie fällt ins Bett und schläft praktisch im selben Moment ein.
Ich kann nicht schlafen und beschließe schnell nach einer Apotheke zu suchen und etwas für Sie Thailänderin zu kaufen.
Gegen 14 Uhr ist mein Boss endlich wach, es geht ihr zwar nicht wirklich gut aber auch nicht schlecht genug um den ganzen Tag im Bett zu bleiben.
Also schwingen wir uns auf den Roller und summmmen los.
Nach ein paar Minuten auf der Straße entscheide ich abzubiegen und auf einem staubigen Feldweg weiter zu fahren.
Was sich im ersten Moment nach einer super Idee anhört entpuppt sich später aber als nicht ganz so clever.
Weil der Weg immer schmaler wird und
irgendwann eigentlich kein Weg mehr zu sehen ist.
Unser kleiner Scooter ist etwas zu schwach und wir bleiben ständig stecken.
Fahren ist hier mit dem Teil unmöglich also versuche ich unseren Roller zu schieben.
Zwischendurch gebe ich immer mal Gas, weil ich ständig mit dem dummen Ding stecken bleibe.
Dazu kommt, das wir uns ständig durch irgendwelches Gestrüpp kämpfen.
Irgendwann mein Bonny, das wir besser umkehren sollten.
Ich bin aber ganz sicher, daß irgendwo weiter vorne ein Weg sein muss.
Außerdem hab ich keine Lust mich wieder den ganzen Weg zurück zu kämpfen.
Die Parole lautet also: Vorwärts immer, rückwärts nimmer!“
Besonders unser kleiner Elektro Scooter leidet darunter enorm.
Nach einer gefühlten Stunde im Niemandsland ist es dann endlich geschafft!
Wir finden einen Weg.
Jetzt heißt es aufsitzen und weiter brausen.
Wobei schnell klar ist, daß von brausen ganz und gar nicht mehr die Rede sein kann.
Wir haben den Kleinen wohl doch ein bisschen zu viel zugemutet.
Auf jeden Fall hat der Scooter obwohl die Batterie Anzeige etwas anderes behauptet kaum noch Power.
Ich überlege, das es vielleicht reicht den Motor erst mal ne kleine Pause zu gönnen.
Also schleichen wir zu einem nahegelegenen kleinen Tempel und stellen unser Gefährt zum abkühlen in den Schatten.
Hier werden wir schon von einem Mann, der uns alles zeigen möchte erwartet.
Nach einer halben Stunde steht fest, netter kleiner Tempel mit einem netten Wachmann, der sich auf jeden Fall ein kleines Trinkgeld verdient hat.
Jetzt wird es Zeit herraus zu finden ob sich unser Scooter wieder erholt hat.
Ich starte die „Maschine“ und anscheinen hat das kleine Päuschen geholfen.
Mit einer gefühlten Geschwindigkeit von 4G düsen wir den staubigen Weg entlang bis wir endlich wieder auf der Hauptstraße sind.
Dummerweise ist unser Glück nur von kurzer Dauer, keine 15 Minuten später düsen wir wieder mit reduzierter Geschwindigkeit.
Kann man wohl nix machen……wir entscheiden uns später mit dem Problem zu befassen und halten erst einmal bei eneim Restaurant.
Insgeheim hoffen wir, daß sich nach dem Essen das Problem von selbst löst.
Gerade als wir wieder an unserem Roller stehen und hoffen, daß die Maschine wieder läuft, braust ein Roller Fahrer an uns vorbei.
Ich nehme nicht wirklich Notiz von ihm aber Bonny ruft sofort „Magnus!
Magnus? Der Norweger, den wir in Laos getroffen haben?!
Ich wusste ja, das er zu dieser Zeit auch in Myanmar ist aber, damit, das wir ihn hier spontan sehen habe ich nicht gerechnet.
Wir nehmen natürlich sofort die Verfolgung auf.
Allerdings mit wenig Aussicht auf Erfolg, weil unser Roller schon nach 2 Minuten aus der Puste ist.
Laut Anzeige hat er noch Saft aber wirklich gut voran kommen wir nicht.
Wir beschließen also uns erst einmal um dieses Problem zu kümmern und rufen beim Roller – Verleih an.
Ich hab ja ein bisschen Bammel, weil der Akku laut Anzeige wirklich noch genug Power hat und ich vermute, daß wir den Roller doch ein wenig kaputt gemacht haben.
20 Minuten später kommen 2 Burmesen, geben uns ohne viel Worte einen neuen Scooter und nehmen unseren mit.
Das war ja einfach.:mrgreen:
In der Zeit die wir warten mussten hab ich Magnus eine Nachricht geschickt.
Wir treffen den Norweger, der hier mit seinem Vater unterwegs ist auf einen kurzen Schnack ein paar Kilometer weiter.
Dann düsen wir noch ein wenig durch die Gegend, bevor er zurück ins Hotel geht.
Schließlich muss sich mein kranker Boss ein wenig ausruhen.
Am nächsten Morgen geht es Bonny gar nicht gut.
Trotz dem wollen wir uns den Sonnenaufgang anschauen.
Da der kleine Tempel in dem wir gestern waren wenn man den richtigen Weg nimmt recht schnell zu erreichen ist und wir den Eindruck hatten, das sich dort kaum jemand hin verirrt.
Suchen wir uns diesen als Ziel aus.
Wir sind auch wirklich fast allein.
Wir auf das Dach des Tempels steigen treffen wir nur 2 Andere, wobei diese schwer damit beschäftigt sind tu meditieren und Yoga zu machen.
Bonny flüstert mir zu, das die beiden keinen Respekt haben.
Stimmt, sie hätten uns ruhig „Hallo“ sagen können……Aber das meint die Thailänderin nicht.
Viel mehr geht es darum, welche Kleidung die Beiden tragen. Immer dran denken Shorts und Schuhe sind im Tempel nicht ok.
Bevor das Spektakel los geht meint Bonny, das wir vielleicht auf dem etwa 100 Meter entfernten anderen Tempel alleine sind und eine bessere Aussicht haben.
Ich glaube zwar nicht, das wir da rauf kommen aber „Versuch macht kluch.“
Um es kurz zu machen, es geht nicht aber wir finden auf einem Nebengebäude einen Platz auf dem Dach, das wir ganz für uns alleine haben.
Wärend die Yoga Leute in ihrer meditativen Ruhe von etwa 10 anderen Sonnenaufganghungrigen gestört werden.
Dann geht es zurück ins Hotel, wo schon das Frühstück auf uns wartet.
Ich schlage vor, das wir noch eine Nacht länger bleiben, weil es hier 1. noch so viel zu entdecken gibt und 2. weil Bonny heute am Besten im Bett bleibt.
Wir buchen also noch eine weitere Nacht, fahren schnell zur Apotheke um der Thailänderin Medizin zu besorgen und dann sperre ich sie bis zum späten Nachmittag im Zimmer ein.
Bettruhe ist angesagt, wärend ich auf dem Balkon in der Sonne sitze.
Gegen 16 Uhr bekomme ich eine Nachricht von Magnus.
Der Norweger ist ganz in der Nähe in einem Restaurant und fragt ob wir nicht Lust haben vorbei zu kommen.
Weil meine Begleitung ja auch trotz Krankheit mal etwas essen muss, wecke ich Bonny und wir besuchen Magnus.
Viel Zeit hat der Norweger nicht, weil er noch seinen Vater treffen muss um dann später mit ihm zusammen den Bus nach Rangun zu nehmen.
Weshalb er sich nach einer knappen Stunde von uns verabschieden muss.
Wir wollen auch noch ein wenig die Gegend erkunden und auch wenn es Bonny nicht wirklich besser geht fahren wir los.
Bis jetzt haben Bonny und ich die großen Tempel gemieden, weil wir ja kein Ticket für die Stadt bezahlt haben.
(anscheinend war der Schalter bei unserer späten Anreise geschlossen)
Aber weil Magnus so nett ist uns seine Eintrittskarte zu überlassen sieht das jetzt anders aus.
Ich kann beim besten Willen nicht sagen, wie die Tempel alle heißen, die wir besichtigen aber der in dem wir jetzt landen scheint für die Burmesen ein recht wichtiger zu sein.
Auf jeden Fall ist es nicht so ruhig wie in den meisten anderen Gotteshäusern die wir hier besucht haben.
Wir sind gerade dabei eine riesige Buddha Figur zu bewundern, da kommt ein Busladung Menschen.
Ich fühle mich auf einen Schlag wie in Angkor Wat und als es nach 5 Minuten warten immer noch kaum möglich ist sich zu bewegen werde ich langsam unruhig.
Genau in diesem Moment fasst mir ein Mann auf die Schulter und lacht mich Freude strahlend an.
Mir ist gerade gar nicht nach lachen und ich verstehe auch nicht was der Kerl von mir will.
Bis mir Bonny „This is the man from Golden Rock.“
Zu flüstert.
Jetzt ist mir nach lachen!
Weiß für ein Zufall und was für ein Glück, das ich ihn damals nicht von unserer Matte verjagt habe.
Freudig begrüßen wir die ganze Familie und natürlich nehmen wir uns die Zeit ein Foto zusammen zu machen, schließlich haben wir ja eine Nacht das Lager geteilt. 🙂
Danach wird es Zeit einen guten Platz zum Sonnenuntergang beobachten zu finden.
Ich habe zwar keine Ahnung wo wir gerade sind aber ich muß sagen, wir haben nen spitzen Platz gefunden, höchstens eine Hand voll anderer Urlauber habem sich hierher verirrt und die Aussicht lässt keine Wünsche offen.
Mit Anbruch der Dunkelheit fahren wir wieder zum Hotel.
Wobei wir feststellen, daß man hier auch bei Mondlicht ganz nette Bilder machen kann.
Weil wir schon genug Sonnenaufgänge fotografiert haben, schlafen wir am letzten ganzen Tag in Bagan richtig aus.
Bonny geht es nicht wirklich besser, weshalb wir uns viel Zeit lassen, bis wir das Hotel verlassen.
Als erstes wollen wir eine Kleinigkeit zum Mittag essen umd uns dann um die Weiterreise kümmern.
Das mit dem Mittagessen klappt schon wunderbar und weil ganz zufällig jemand am Nachbartisch sitzt, der Boot – Tickets nach Mandalay verkauft und die Karten hier günstiger als im Hotel sind, erledigen wir das „Weiterreise – Problem“ gleich hier.
Dann geht es wieder mal zum Tempel angucken.
Diesesmal fahren wir aber einen anderen Weg, was eine ziemlich gut Idee war.
Den ganzen Tag fahren wir von Tempel zu Tempel zu Stupa zu Tempel.
Langeweile kommt dabei nicht auf.
Bei einem einsamen Tempel mit schwarz gekleidet finde ich dann auch endlich mal wieder einen Geocache (GC3FH08). 🙂
Kurz bevor die Sonne sich verabschiedet suchen wir noch einen anderen Tempel in dem ein Cache(GC3FH35) versteckt sein soll
auf.
Die beste Idee des Tages!
Zum einen ist der Geocache ziemlich cool versteckt zum anderen kann man auch auf diesen Tempel klettern und hat eine Tolle Aussicht.
Wir machen es uns auf dem Dach bequem und beobachten die Menschenmassen, die sich auf dem etwa 800 Meter entfernten Tempel drängeln um einen Blick auf den Sonnenuntergang zu erhaschen.
Eine riesige Wolke verdirbt uns leider den Sonnenuntergang, was nicht schlimm ist, weil die Aussicht und die Ruhe genügen.
Dann geht es über Umwege zurück ins Hotel. Morgen früh um 4.30 Uhr ist die Nacht vorbei und wir reisen weiter.
Die ganze Zeit die wir hier in Bagan sind bin ich glücklich, das wir jetzt hier sind, wo sich der Tourismus noch in Grenzen hält und man auf viele der Tempel klettern kann.
Ich bin mir sicher, daß es hier in ein paar Jahren genauso überlaufen ist wie in Angkor.
Ob Bonny das genau so sieht kann man hier lesen:
ช่วงบ่ายของวันที่ 21 มีนาคม 2559
>>>>>หลังจากที่นอนพักเก็บแรงช่วงเช้า เนื่องจากไม่สบายนิดหน่อย บอสบอกให้นอนพัก และบอสก็ไปหาซื้อยามาให้ทาน บลนอนพักไปได้ประมาณ 3 ชั่วโมงได้ ก็รีบจัดแจงออกไปใช้สิทธิ์รถที่เช่ามาให้คุ้มภายในหนึ่งวัน ครั้งนี้เราตัดสินใจผิดพลาด โดยการเลือกขับรถเข้าไปในดงวิ่งตามเส้นทางไปเรื่อยๆ แต่ยิ่งขับเข้าไปยิ่งยากขึ้นทุกที เพราะทางเป็นดินร่วนซุยปนดินทราย อุปสรรคคือ รถที่ขับอยู่เป็นรถไฟฟ้าแบบไร้เสียงไร้มลพิษและไร้พละกำลัง ขับฝ่าดินร่วนทรายทีต้องคอยลุ้น เหงื่อไหลเฮือกๆ แดดก็ร้อน ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่เส้นทางยิ่งมั่วมากขึ้น สับสนไม่รู้จะวิ่งเส้นไหนดี ขับไปเรื่อยๆบางทีทางหาย ขาดตอน ขับไปดีๆเส้นทางไปโผล่ที่ลำคลองซะงั้น แต่ลำคลองพอดีไม่มีน้ำ เลยกลายเป็นเส้นทางในดงป่าซะงั้น เราเลือกวิ่งทุกเส้นทาง จนสุดท้ายรถเริ่มงอแง บิดไม่ไปซะงั้น จนบลต้องยอมเสียสละลงจากรถแล้วเดินเอา ส่วนบอสก็จูงรถไปตามเส้นทาง พากันตามล่าหาทางออกอยู่สักพักใหญ่ จนไปเจอปราสาทที่ค่อนข้างเงียบสงบ เลยขอจอดแวะพักร้อนกันสักแปป เข้าไปก็มีพี่เค้าเพ้นท์รูปวางขายข้างในปราสาท และมีน้าคนนึงยืนเฝ้าประตูปราสาท แถมยังมาต้อนรับเรา นำทางเราขึ้นไปบนปราสาท โดยใช้ไฟฉาย เพราะด้านในมืดมาก พอลงมาก็เกรงใจน้าเค้าจึงให้ทิปไป 1000 จั๊ต แล้วเราตัดสินใจว่าพรุ่งนี้เช้าจะมาแวะชมพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่กัน หลังจากที่เราปล่อยให้รถและคนได้พักร้อนเสร็จเราก็ขับเข้าไปในเมืองกัน ขับไปได้สักครู่รถก็เริ่มงอแงอีกแล้ว คือบิดไปได้นิดหน่อย แต่ถ้าต้องขึ้นเนินๆหน่อยก็จะไม่มีแรงละ คล้ายกับว่านั่งเต่าไงงั้นแหละ จากนั้นจึงตัดสินใจจอดเพื่อพักรถอีกรอบเผื่อรถอาจจะร้อนเกินไป เราคิดว่าแบตไม่น่าจะหมดเพราะในหน้าปัดรถแบตยังเต็มอยู่เลย จากนั้นเราก็หาอะไรทานมื้อเที่ยงกัน เราทานข้าวกันเสร็จก็มาลองสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง เพื่อจะออกไปแวะชมที่อื่นต่อ ระหว่างจะออกจากร้านพอดีเหลือบไปเห็นบนถนนแว็บๆ ดูลักษณะท่าทางหน้าตาคล้ายแม็กเนท เค้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่พักด้วยกันที่หลวงพระบาง ประเทศลาว บลรีบบอกบอสให้ขับรถตามเค้าไป ตอนออกตัวเจ้ารถไปได้สวยเรื่อยๆ จากนั้นแค่ 2 นาทีเท่านั้น ปัญหาเดิมก็เกิด รถบิดไม่ไปแล้ว ละจะตามแม็กเนททันได้ไง ไม่ทันละพลาดละ เราตัดสินใจขับรถกลับห้อง คือรถพอบิดไปได้นิดหน่อยอย่างว่าคล้ายเต่าคลาน เราจึงจอดอยู่ที่ทางแยกแล้วโทรเรียกเจ้าของรถมาเปลี่ยนคันใหม่ให้ รอประมาณ 10 นาที เจ้าของเค้าก็ขับรถมาเปลี่ยนให้ คราวนี้แรงซะใจ พละกำลังดีเยี่ยมมาก แล้วเผอิญบอสว่าวันนี้เป็นวันเกิดของปู่บอส บอสอยากหามุมสวยๆถ่ายวิดีโอร้องเพลงเบิร์ดเดย์ส่งไปให้คุณปู่เค้า เราเลยปีนขึ้นไปบนปราสาท แล้วหามุมพระอาทิตย์ตกดิน ขากนั้นเราก็ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์เป็นภาษาเยอรมันกัน เพลงนี้บลฝึกร้องกับบอสตอนเดินลงเขาที่ประเทศลาว ร้องตั้งแต่ปลายยอดเขาเขาจนถึงด้านล่างสุด ร้องจนจำได้ 🙂 ระหว่างนั้นบอสก็ส่งข้อความไปบอกแม็กเนทให้มาเจอกันที่จุดนัดพบ จนสุดท้ายเราก็ตามหากันจนเจอ เราคุยกันแปปหนึ่งก็แยกย้าย เพราะเริ่มค่ำแล้ว คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงสวยมาก บวกกับวิวปราสาทเจดีย์ เราขับรถกลับห้องกันเพื่อพักผ่อนเอาแรงเพื่อพรุ่งนี้ต่อ เนื่องจากยังเหลืออีกเป็นพันเจดีย์ที่เราจะต้องสำรวจนะ
22 มีนาคม 2559 ชมพระอาทิตย์ขึ้นอีกมุมหนึ่งที่เงียบสงบ
>>>>>เช้าวันนี้เราตื่นตั้งแต่ห้าโมงเช้า คือเมื่อคืนจะบอกว่าไม่ได้นอนเลยเกือบทั้งคืน ได้งีบก็ตอนจะสี่โมงเช้าแล้วเพราะว่าไอทั้งคืน บลรีบลุกขึ้นมาเดี๋ยวพลาดพระอาทิตย์ขึ้น แล้วรีบออกไปยังจุดชมวิวเมื่อวานที่เรากากบาทแผนที่เอาไว้แล้ว เรามุ่งหน้าไปยังปราสาทเจดีย์แห่งนั้น พอเราไปถึงกลายเป็นว่าเรามาช้ากว่าคนอื่น เค้ามานั่งจับจองพื้นที่กันแล้ว 3 คน และก็มาเพิ่มทีหลังเราอีก 2 คน เราสังเกตุการณ์นิดหนึ่งแล้วรู้สึกถึงความไม่เป็นมิตร เราจึงตัดสินใจย้ายฐานที่ตั้งใหม่ไปอยู่ที่ปราสาทเจดีย์อีกฝั่งที่อยู่ใกล้ๆกัน กลายเป็นว่าทีนี้มีแค่เราสองคนละ เรานั่งชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นสักแปป ก็เริ่มปล่อยบอลลูนขึ้นฟ้า จุดนี้ความสวยของวิวไม่เท่าเมื่อวาน เพราะความสูงแค่ตึกสามชั้นเอง เรานั่งสักพักก็กลับเพราะห่วงนอนมากกว่า 555 เก็บแรงไปเที่ยวตอนบ่ายแดดร้อนๆอีก
>>>>>บ่ายโมงบลก็ตื่น สองโมงเราก็พากันออกมาหาอะไรทาน แล้วก็ขับรถไปเรื่อยๆ เห็นเจดีย์ตรงไหนน่าแวะเราก็จอดพักเยี่ยมเยียน เจดีย์ที่นี่ส่วนใหญ่แล้วจะคล้ายกันหมด คือมีพระพุทธรูปด้านใน แต่พระพุทธรูปจะไม่เหมือนกันซะทีเดียว บ้างก็ห่มผ้าเหลือง ผ้าขาว ผ้าแดง หรือไม่ก็ผ้าดำ หัวพระพุทธรูปบางที่ก็คนละสีกับลำตัว ทำให้เวลาเราเข้าไปเยี่ยมชมบางที่ก็รู้สึกสงบ รู้สึกดี แต่บางที่ก็รู้สึกเฉยๆถึงขั้นไม่เข้าใจสงสัย แล้วเราก็ขับรถไปยังแม่น้ำฝั่งพุกามเก่า ผ่านประตูกำแพงเมืองเก่าแก่ ผ่านที่พักม้า ผ่านพระราชวังแต่ไม่เข้า เราขับไปเรื่อยเห็นปราสาทใหญ่สวยงาม นักท่องเที่ยวชาวพม่าค่อนข้างเยอะเลยขอแวะสักหน่อย คือเจดีย์วิหารอนันดา ที่นี่มีพระพุทธรูปทองยืนสง่าอยู่ทั้งสี่ทิศ โดยพระพุทธรูปทั้งสี่ทิศนั้นจะมีรูปร่าง หน้าตา และลักษณะที่แตกต่างกันออกไป ความรู้นิดนึง ที่นี่เป็นวิหารที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นที่สุดของความงามสถาปัตยกรรมในพุกาม ซึ่งตามประวัติเล่าว่าที่นี่ถูกสร้างเลียนแบบของถ้ำนันทมูลของอินเดีย อยากบอกว่าเราไม่ค่อยรู้อะไรกับที่นี่เลยเพราะไม่ได้หาข้อมูลอะไรมาเลย เดินไปดูตามเค้า พอเข้าไปก็จะมีแต่กรุ๊ปทัวร์ชาวพม่าทั้งหมด มาเป็นกลุ่มใหญ่จนเราต้องยอมหลีกทาง ยืนมองและสังเกตุการณ์ว่าไกด์แนะนำอะไรแล้วเราก็งูๆปลาตามเค้าไป ระหว่างที่สงสัยและสังเกตุไกด์อยู่นั้นเผอิญไปเจอพี่พม่าคนที่เมื่อสามวันก่อนเค้ามาแย่งที่นอนเราที่พระธาตุอินทร์แขวน คราวนี้พี่เค้ามาแล้วเจอเราเค้าคงจำบอสได้เค้าก็พูดไบ้ๆไป ตอนแรกเราเห็นก็คุ้นๆ เค้าก็มาบอกว่าไหว้ๆ เหมือนตอนที่อยู่ที่บนเขาพระธาตุ ช่วงเช้าพี่เค้าก็แนะนำบอกให้ไหว้ๆพระ จากนั้นเราจำได้เลย แล้วเค้าก็ขอถ่ายรูปกับบอส ซึ่งตอนแรกบอสก็จำไม่ได้ เซอร์ไพร์มากไม่คิดว่าจะมาเจอกันอีกที่พุกาม พี่เค้าคงจะพักร้อนเหมือนกับเราเนอะ ดีใจใหญ่เลยกับความบังเอิญครั้งนี้ เราออกมาแล้วก็ขับรถไปหาจุดชมวิวพระอาทิตย์ตกกัน ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง พระอาทิตย์สวยบวกกับวิวเจดีย์ วันนี้ก็เริ่มมีอาการไม่สบายอีกแล้ว พอกลับก็หายาทานต่อ ยิ่งดึกยิ่งเริ่มไอหนักมาก คือคืนนี้ไม่ได้นอนอีกแล้ว แค่ไอก็เหนื่อยแล้ว ขอพักผ่อนก่อนละ
23 มีนาคม 2559 วันชิลๆไม่เร่งรีบแล้ว
>>>>>วันนี้ขอนอนตื่นสายละกัน พอแล้วกับพระอาทิตย์ขึ้น เนื่องจากไม่สบาย ตื่นมาแบบอารมณ์เหนื่อยๆ ทานอาหารเช้า วันนี้เรากะจะออกเที่ยง พอประมาณ11โมงได้ทางเคาเตอร์โรงแรมโทรมาที่ห้องถามว่าจะเช็กเอ้าออกตอนกี่โมง เราบอกเราจะพักต่ออีกคืน แล้วพนักงานก็บอกว่าเราจองห้องแค่สองคืนเท่านั้น ดังนั้นวันนี้คุณต้องเช็คเอ้า จากนั้นบอสก็ไปจัดการ คือจริงเราจองที่พักทางเน็ตมาแค่สองคืน แต่หลังจากนั้นตอนเย็นของวันแรกเราก็บอกเจ้าหน้าที่ผู้ชายว่าจะขออยู่ต่ออีกคืนหนึ่ง ซึ่งเค้าก็ตกลง แล้วมาวันนี้บอกให้ออก จากนั้นบอสก็เล่าเรื่องราวให้เค้าฟังไป จากนั้นพนักงานก็บอกว่ามันไม่ได้คุณต้องจองผ่านเน็ตนะ โอเคบอสกลับมาบอกให้จองผ่านเน็ต เราก็รีบดำเนินการ แต่คือมันจองไม่ได้ห้องไม่ว่าง ไปอีกคะบอสจัดให้ แล้วบอสก็อธิบายให้ฟัง จากนั้นพนักงานก็พยายามโทรหาผู้จัดการเพื่อให้มาช่วยแต่ผู้จัดการก็ไม่สนใจรับสาย พนักงานเลยไม่รู้จะทำไง บอสก็สงสารอีก เลยถามกลับไปว่าจะต้องให้เค้าทำยังไง พนักงานเลยบอกว่าคุณต้องย้ายเข้าห้องใหม่ ซึ่งแน่นอนราคาต้องแพงกว่าเดิมเท่าตัว เราก็โอเคตกลง คือบอสไม่อยากเรื่องมากแถมยังเห็นใจพนักงานอีก ไอ้เราก็ไม่พอใจนิดหน่อยถึงปานกลาง ด้วยหนึ่งละการบริการบอกให้เราย้ายไปห้องใหม่ที่ราคาแพงกว่าเดิมและแน่นอนห้องต้องใหญ่กว่าเดิม แต่ไม่คะห้องเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือห้องน้ำสะอาดกว่าเดิม ระหว่างที่ย้ายห้องไม่มีพนักงานคนไหนมาช่วยหรือแสดงความรับผิดชอบอะไรสักนิดหรือให้การบริการอะไรเลย เรารู้สึกแย่แต่ก็เหอะเค้าบอกว่าอย่าไปคาดหวังกับการบริการที่ดีเยี่ยมในพม่า ตอนนี้เราได้ห้องพักใหม่ละ ก็สบายใจเบากระเป๋า จนเที่ยงเราจึงออกเดินทางไปหาอะไรทานกัน วันนี้เราเลือกร้านอาหารพื้นบ้าน พี่เค้าจัดอาหารพม่ามาชุดหนึ่ง เสิร์ฟมาทั้งหมด 8 จาน เมนูเต็มไปด้วยผัก ถั่งฟักยาวผัดน้ำมันเอย มันฝรั่งน่าจะผัดนะจำไม่ได้ละ มะเขือผัดน้ำมัน สลัดมะเขือเทศ และก็สลัดทูน่า(หรือยำปลาปลากระป๋องบ้านเราดีดีนี่เอง เรียกซะหรูนึกว่ามีทูน่า) ผัดฟักทอง และแกงกาหรี่ไก่หรือไก่ต้มน้ำมันกะทิมั้ง รสชาติอร่อยใช้ได้และราคาก็ถูก อาหารเป็นชุดนี่เค้าจัดมาพออิ่มถือว่าคุ้มมากคะ จากนั้นเราก็ไปจองตั๋วเรือเพื่อเดินทางไปยังมัณฑะเลย์ในวันพรุ่งนี้ ในราคา 20000 จั๊ต บวกกับค่ารถไปรับที่โรงแรมไปส่งที่ท่าเรือคนละ 1000จั๊ต คือช่วงที่คุยเรื่องตั๋วเรือเราไอหนักมาก พี่คนขายบอกให้ไปซื้อยานี่นี่นี่นะ มันดีทานแล้วหายทันที คราวนี้ละไม่สนใจตั๋วเต๋อละ ขอยาก่อนได้ไหม นั่งรอจนเค้าขายตั๋วให้บอสเรียบร้อยก็ให้พี่เค้าพาไปซื้อยามหัศจรรย์นี้ ยาน้ำซองสีชมพูระเรื่อ ซองเล็กๆคล้ายยาเด็ก ทานแล้วเย็นคอ น่าจะมีส่วนผสมของน้ำผึ้ง ก็รู้สึกดีนะแต่มันก็ไม่ได้หายอะไรขนาดนั้น แค่ทำให้คอชุ่มชื่นช่วงแรกๆเท่านั้น
>>>>>ตอนนี้เราเริ่มเคลื่อนล้อไปตามทางอีกครั้ง และก็นัดเจอแม็กเนสอีกครั้งเพราะเค้าจะต้องเดินทางกลับไปทำงานต่อ จากนั้นบอสพาไปตามหาขุมทรัพย์ของเค้าตามแหล่งเจดีย์ที่เค้าทำตำแหน่งเอาไว้ ไปเรื่อยๆจนเจอเจดีย์วิหารสุลามณี ที่แห่งนี้มีจุดเด่นที่จิตรกรรมฝาผนังเก่าแก่ให้ได้เดินชมกันแบบเพลิน จากนั้นเราขับตามล่าขุมทรัพย์ไปจนจุดสุดท้าย ที่ Sin byu shin complex ที่นี่เงียบมากไม่มีใครขึ้นมา เราหาขุมทรัพย์จนเจอ มันมุดอยู่ในรูและเป็นเส้นทางลึกลับแอบกลัวนิดหนึ่ง ทั้งมืดทั้งลึกเดินคดเคี้ยวเลี้ยวไปยาว จากนั้นรีบออกมาชมพระอาทิตย์ตก สักพักก็เริ่มมีนักท่องเที่ยวกลุ่มอื่นมาแวะเวียน แต่เนื่องจากพระอาทิตย์วันนี้โดนเมฆบดบังจึงทำให้ไม่สามารถมองเห็นพระอาทิตย์ลับฟ้าได้ แต่ไม่เป็นไร เรานั่งเอาวิวแทน แถมบอสก็เจอนักท่องเที่ยวชาวเยอรมันเช่นกัน เค้าดีใจที่ได้พูดภาษาบ้านตัวเอง คุยซะนานจนเราออกมาก่อนแล้วนั่งรอจนใกล้มืด บอสออกมาบอกรู้สึกมีความสุขที่ได้พูดเยอรมันอีกครั้ง จากนั้นเราก็กลับไปพักผ่อนเร็วขึ้นเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นตั้งแต่สี่โมงเช้าเก็บของออกเดินทางไปต่อยังจุดหมายต่อไป
Wie ich mal .... 