Die Entscheidung ist gefallen und wir haben das Hotel wieder gewechselt.
I’m Primerose Hotel fühlen wir uns dich um einiges wohler.
Jetzt ist nur noch die Frage, was wir hier heute noch machen können…….ich mach es kurz, wir erkunden mal wieder mit den Fahrrad die Gegend.
Wobei wir es recht gemütlich angehen, schließlich ist es mal wieder viel zu heiß um größere Touren zu machen.
Über Umwege radeln wir zum „Shwe Yan Pyay Tempel“ diese Tempel sieht mit seinen riesigen ovalen Fenstern und den Wänden aus Holz wirklich schön aus.
Wärend ich noch draußen im Hof herrumlunger hat sich mein Boss schon in den Tempel begeben.
Wobei sie anscheinend nicht sehr weit kommt, weil sie von den Bewohnern des Gotteshauses sofort in Beschlag genommen wird.
Natürlich muss ich mich auch gleich mit den kleinen Wuscheltieren anfreunden, die wie er aussieht den Ganzen Tempel in Beschlag genommen haben.
Je mehr wir uns hier im Tempel umschauen um so mehr Katzen entdecken wir.
Wo bei die Tiere sich absolut nicht darum kümmern ob der Buddha oder das Bild auf dem sie gerade herum klettern irgend eine Bedeutung hat.:)
Sehr lustig und wir bleiben viel zu lange hier.
Wir haben eh keinen Plan, was wir sonnst noch machen konnen.;)
So ist der Rest des Tages auch wenig spektakulär, wir lungern in der Stadt herrum und das einzige wirklich wichtige was wir machen ist, daß wir uns für morgen Bustickets nach Rangun besorgen.
20.000 Kyat pro Person kosten uns die Karten.
18 Uhr soll es los gehen.:)
Dann ist der Tag der Abreise auch schon gekommen.
Weil wir ja noch den halben Tag haben Fragen wir ob es möglich ist erst um 18 Uhr aus zu checken was dank der geringen Auslastung des Hotels auch wirklich geht.
Heute erkunden wir zu Fuß die Gegend.
Gleich neben dem Hotel ist ein kleiner Bach und weil wir alle anderen Ecken der Stadt schon gesehen haben beschließen wir einfach mal den Weg der dem Bachlauf folgt zu nehmen.
Nach etwa einem Kilometer entdecken wir gut getarnt hinter Bambus einige zerfallene Stupas und auch einen dazu passenden kleinen Tempel.
Wärend Bonny noch draußen Fotos macht und sich mit den Hunden die hier leben beschäftigt werfe ich schon einen Blick auf das Gelände und werde auch gleich von einem Mönch, der in einem Kämmerchen auf nem Bett sitzt entdeckt und herbei gewunken.
Natürlich komme ich seiner Aufforderung nach und gehe in die kleine Kammer.
Wenn ich es nicht besser wüsste, würde ich sagen der Mönch ist betrunken oder steht unter Drogen auf jeden Fall macht er irgendwie einen verdächtigt entspannten Eindruck.
Egal, nett ist er auf jeden Fall und er zeigt mir stolz seine Tattoos.
Wobei er besonders stolz auf ein gutes Dutzend Punkte ist, die seinen linken Arm schmücken.
Diese sind ganz frisch erklärt er mir und zeigt mir auch gleich das „Gerät“ mit dem er sich diese gestochen hat.
Für eine Sekunde überlege ich ihn zu fragen ob er mir auch einen Punkt tätowieren kann.
Nach dem ich aber das Hämmerchen mit dem er die Tattoos macht gesehen habe steht aber schnell fest, daß ich es lieber lasse.
Ich sehe ja auch ohne entzündeten Arm aus wie ein harter Knochen. 😂
Mittlerweile hat es auch Bonny zu uns geschafft.
Wir unterhalten uns noch ein wenig mit dem Mann, dann schauen wir uns noch ein wenig auf dem Gelände um.
Anscheinend ist das hier ein wenig wie ein Altersheim, überall werden wir neugierig von älteren Burmesen beobachtet.
Dann kommt ein Hund der unsere Anwesenheit anscheinend nicht so toll findet.
Auf jeden Fall hört das Vieh einfach nicht auf uns anzubellen.
Um uns und dem Tier dann etwas Ruhe zu gönnen, beschließen wir die Anlage zu verlassen.
Wir laufen also den Weg der außen um den Tempel herrum führt.
Hier stehen ein paar runtergekommene ziemlich provisorisch zusammen geklöppelte Hütten.
Vor einer dieser Hütten sitzt ein alter Mann mit seinen Katzen.
Als wir an seinem Zuhause vorbei kommen grüßt er so freundlich, das wir einfach stehen bleiben müssen.
Leider verstehen wir kein Wort von dem was uns der Mann zu sagen hat.
Wobei ich glaube, daß er einfach nur freundlich sein und uns seine Katzen vorstellen möchte.
Wir beschließen dem Mann etwas zu schenken.
Ich habe Kekse, die ich beim Frühstück mit genommen habe und eine Dose Fisch (warum ich ne Dose Fisch im Rucksack habe, kann man glaube ich in dem Teil den Bonny schreibt nachlesen).
Die schenken wir dem Mann.
Machen noch schnell ein Foto und verabschieden uns freundlich bevor wir noch zum essen eingeladen werden.😂
Dann laufen wir vorbei an Reisfeldern Richtung Fluß.
Auch das ist eine gute Idee, weil wir auf dem Weg noch eine ganze Ladung Stupas und nen ziemlich großen Buddha entdecken.
Klar schauen wir uns hier noch ein wenig um, bevor wir zum Fluß und weiter Richtung Stadt gehen.
Eine Sache müssen wir auch noch erledigen bevor wir uns entgültig aus Nyaung Shwe verabschieden.
Mein Boss braucht noch Geschenke und Souvenirs für ihre Familie.
Also tiegern wir noch mal zum Markt.
Wärend Bonny eine gefühlte Stunde mit einer Verkäuferin über Preise, Farbe und Qualität von Tüchern spricht und sich dabei durch einen Berg von solchen wühlt, mache ich mich lieber aus dem Staub und streuen ein wenig über den Markt.
Sollte irgendwann mal eine Shopping Queen nach Begleitung sucht, sei an dieser Stelle gesagt, ich bin nicht geeignet! 😂
Irgendwann hat es Bonny dann wirklich geschafft eine ganze Ladung Tücher oder Schals zu einem super Preis zu kaufen.
Es gibt doch nichts schöneres als einen glücklichen Boss. 🙂
Jetzt müssen wir aber wirklich zurück ins Hotel und auf unseren Pickup warten.
Ob Bonny wirklich über den Fisch geschrieben hat weiß ich nicht aber geschrieben hat sie wie man hier sehen kann auf jeden Fall:
2 เมษายน 2559 ไปวัดไม้สักเก่า Shwe Yan Bye ปั่นรอบคูเมืองผ่านทางสายน้ำ Thazi Pond
วันนี้ไม่มีอะไรมาก เนื่องจากเพิ่งลงจากเขามา เรานัดกันว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดสำหรับเรา แต่ก็ไม่วายเที่ยงๆเราก็หาทางออกอีกที ไปหาอะไรทานและเช่าจักรยานพร้อมกับหาตู้ไปรษณีย์ ซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก ตู้ไปรษณีย์ค่อนข้างเก่า สีแตกลายเต็มตู้ จากนั้นเราก็ปั่นจากถนนอีกเส้นหนึ่ง เส้นรอบนอก ปั่นไปเรื่อยๆจนแวะเข้าเส้นเล็กๆถนนขาวฝุ่น จนเข้าหมู่บ้านและไปทะลุที่วัด เรานั่งเล่นกับน้องแมวที่อยู่บนศาลาเป็นชั่วโมง วัดที่นี่เป็นวัดไม้เก่าแก่มาก และมีพระพุทธรูปพระประธานองค์ใหญ่พอประมาณตั้งอยู่ด้านในศาลา และบริเวณพระพุทธรูปองค์ใหญ่ก็มีแม่แมงกับหนูน้อยแมววิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข บ้างก็ออกมาด้านหน้ามานอนโชว์นักท่องเที่ยวเพื่อให้เราได้เพลิดเพลินและเก็บภาพ ระหว่างนี้อากาศค่อนข้างร้อนเลยนั่งพักเล่นกับน้องแมวนานหน่อย เก็บภาพไปเรื่อยๆ จากนั้นเราก็ปั่นออกไปเพื่อดูชีวิตชาวนาริมฝั่งแม่น้ำ ช่วงนี้วิวสวยมาก โซนนี้เป็นเส้นทางคอนกรีดสวยที่แบ่งเป็นเกาะกลางและแบ่งเลนวิ่งขนาดใหญ่สองเลน ฝั่งแม่น้ำเป็นเส้นวิ่งออกจากเมือง ส่วนฝั่งชาวนาเป็นฝั่งที่วิ่งเข้าเมือง เราปั่นไปอย่างช้าๆกินลมชมวิวสองข้างทางไปเรื่อยๆ ฟินมากจนเข้าเมือง เลยแวะนั่งพักทานอะไรเย็นที่ร้านแพนเค้กคิงดอมกัน จากนั้นก็กลับไปที่พักอีกครั้งเพื่อพักผ่อนและจองตั๋วรถเพื่อกลับไปยังย่างกุ้งอีกครั้ง ระหว่างที่จองนั้นทางเจ้าหน้าที่เค้าโทรถามรถให้ว่ามีที่นั่งว่างไหม สรุปมีแต่อยู่ด้านหลังสุด ด้วยความที่เราไม่ชอบนั่งหลังเพราะชอบเมารถ จึงถามเค้าว่าไม่มีที่นั่งด้านหน้าเหรอ เจ้าหน้าที่ก็ใจดีถามให้ เค้าเต็มหมดแล้ว บลจึงบอกไม่เอาจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็น่ารักอีกลองติดต่อบริษัทอื่นให้ แต่หัวหน้าเราด้วยความที่ขี้เกรงใจ จึงถามว่าทำไมถึงไม่ตกลงกับรถคันแรกไป ก็ฉุดกระชากลากถูกันอยู่สักระยะ ทางเจ้าหน้าที่ก็มาให้คำตอบว่าพอมีที่นั่งล่นขึ้นมาสองแถวจากด้านหลัง เราก็ไม่รู้จะเอาไงดี ถ้านั่งแล้วรถบัสส่ยไปมาละ ยิ่งขึ้นเขาลงเขาด้วย อวกแล้วแย่แย่เลย คือถ้าเมารถแล้วความสุขที่มีอยู่ต้องคืนรัฐบาลหมดแน่เลย ติดสักแปปจึงตัดสินใจตกลง เมาก็เมาว่ะ หัวหน้าไม่อยากมีปัญหาก็ต้องตามใจหัวหน้าสิบล สนนราคาค่ารถบัสแบบวีไอพี 20000 จั๊ต ต่อคน รถบัสนี่มีหลายบริษัทและมีให้เราเลือกซื้อมากมายแล้วแต่ว่าเราจะพอใจแบบไหน รถบัสส่วนมากที่เห็นก็ดีทุกคัน จากนั้นบลก็ขอเดินไปสำรวจพื้นที่ไกล้ๆปล่อยให้หัวหน้าจัดการต่อไป เดินๆไปเรื่อยดันมองไปเจอวัด เจอเจดีย์อยู่อีกฟากหนึ่ง เลยเดินกลับมาที่โรงแรมเพื่อจะมาเอาจักรยานและบอกหัวหน้าว่าเจอวัดที่อยากไปแล้ว พอไปถึง อาว!หัวหน้าหายไม่รู้ไปไหน มองซ้ายมองขาวไม่มี จักรยานไม่อยู่ เจ้าหน้าที่โรงแรมยิ้มแป้นให้ เราไม่ถามเค้าก็ไม่บอก คิดในใจเค้าคงออกไปหาเราอยู่หรือว่าออกไปทำธุระอะไรมั้ง กุญแจห้องก็ไม่มี ฉะนั้นไม่อยากเสียเวลาปั่นจักรยานเลียบแม่น้ำไปคนเดียวเข้าหมู่บ้าน ทะลุทุ่งนา เข้าวัด บลวนเวียนถ่ายรูปอยู่นาน คนผ่านไปมาก็มอง ไม่เป็นไรไม่สนใจ เราไม่ได้ทำอะไรผิด เดินเข้าวัดไหว้พระ เดินไปท่าน้ำดูชีวิตริมน้ำ แล้วก็กลับเพื่อไปดูพระอาทิตย์ตกที่เชิงเจดีย์เก่าใกล้ตรงสนามฟุตบอล นั่งสักแปปหัวหน้าก็มาตาม ถามว่าหายไปไหนมา เค้าไปธนาคารกลับมาหาไม่เจอ เป็นห่วงกุญแจห้องก็อยู่กับเค้า แล้วเราจะไปไหนกังวล จนตอนเย็นเค้าคิดว่าบลต้องมาที่นี่แน่เลยตามมาดูจนเจอหนูน้อยผู้หน้าสงสารนั่งชมวิวพระอาทิตย์ตกอยู่ จากนั้นบอสก็ไปซื้อไอติมกับเถ้าแก่น้อยมาให้เป็นการปลอบใจที่ปล่อยให้เราอกสั่นขวัญหายต้องระหกระเหินอยู่คนเดียว
3 เมษายน 2559 เดินตามหาวัดแมวกระโดด เจอวัดสุสาน นั่งรถกลับย่างกุ้ง
วันนี้เป็นวันสุดท้ายของเมืองอินเล รู้สึกเสียใจนิดๆที่ต้องจากเพราะชอบที่นี่มากกว่าที่ไหนๆ ด้วยตัวเมืองเล็กๆแต่มีพร้อมทุกสิ่งไว้คอยบริการ และอากาศร้อนนิดหน่อยตอนกลางวันและเย็นตอนกลางคืน จัดได้ว่าเป็นเมืองอากาศหนาวของพม่าเลย หลังจากที่เราสำรวจเมืองนี้มานานกว่าที่ไหนๆแต่ก็ยังสำรวจไม่เสร็จสักที วันนี้จึงขอสำรวจเป็นวันสุดท้ายด้วยการเดิน เนื่องจากเมื่อวานนี้บลไปเจอวัดหนึ่งมาเลยอยากพาหัวหน้าไปดูบ้างซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พัก เดินออกจากโรงแรมพรีมโรสแล้วเลี้ยวซ้ายที่แม่น้ำระหว่างนี้เราจะสามารถเห็นชาวบ้านมาอายบน้ำและซักผ้าจากคลองเล็กๆที่เต็มไปด้วยผักตบชะวาแห่งนี้ แถมยังได้รับอากาศธรรมชาติจากสองข้างทางอีกด้วย บลพาหัวหน้าเดินไปเรื่อยตามสองข้างทางที่เป็นริมแม่น้ำขนาดเล็ก จนถึงทางแยกหัวหน้าเลือกเดินไปอีกทางที่บลจะพาเค้าไป เราเดินไปตามทางลูกรังเรื่อยๆจนไปเจอสุสานเก็บซึ่งเค้าเก็บไว้ในบล็อกหินใกล้ๆกันเต็มเหมือนไม่ค่อยมีใครมาดูแลและไม่มีป้ายชื่ออะไร ใกล้ๆศาลาและทางเดิน ส่วนอีกฝั่งจะเป็นป้าเดินเข้าไปอีกนิดหน่อยจะเป็นวัด สองข้างทางที่เดินเงียบจากผู้คนมากแต่จะเสียงดังจากเสียงจิ้งหรีดมากกว่า ร้องแบบแสบแก้วหู แต่รู้สึกสงบนะ เราเดินไปจนถึงตัววัดและเจอลูกหมาด้านหน้าวัดและมีพระสงฆ์นั่งอยู่ในวัดองค์เดียว ท่านกินนอนอยู่ที่ใต้โบสถ์หลังนั้น พระท่านบอกว่าท่านรับสักยันจากนั้นก็โชว์แขนขาให้ดูว่าเนี่ยคือสักยันนะเป็นแบบของพม่า ผู้ชายส่วนมากจะสักยันนะ แต่ถ้าผู้ชายคนไหนไม่สักคนนั้นน่าจะเป็นกระเทย เราก็หือกระเทยเหรอแต่กระเทยที่ไทยก็สักเยอะนะ 🙂 จากนั้นเราขอตัวเพื่อเดินสำรวจพื้นที่รอบๆวัด เดินๆๆไปก็เจอสิ่งปลูกสร้างคล้ายๆบ้านแต่อยู่บริเวณวัดสร้างเป็นแบบบังกะโลสวยงาม พอเดินเข้าไปลึกอีกก็เจอว่าคนแก่นั่งนอนอยู่ในศาลาเต็มคล้ายๆกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานรับเลี้ยงคนชรา มีแมวตัวผอมโซ และมีหมาอยู่เต็มบริเวณวัด พอมันเห็นเราก็เห่าไม่หยุดจนเราต้องรีบเดินออกจากวัดแต่ก็ไม่ช่วยอะไร มันก็เห่าไล่จนพ้นสายตามัน เราเดินรอบนอกบริเวณวัดและไปเจอกระต๊อบเล็กๆมีตาคนหนึ่งนั่งแบะกับพื้นอยู่ พร้อมกับแมว เนื้อตัวมอมแมมเหมือนขอทาน มีอุปกรณ์ทำกินอยู่แต่ไม่แน่ใจว่าตาอยู่คนเดียวหรือเปล่าแต่เท่าที่สังเกตดูคล้ายๆว่าจะอยู่คนเดียว เรายิ่งมองลึกเข้าไปยิ่งเห็นว่าตามีแมวหลายตัวมากซ่อนอยู่ในห้องบ้าง นั่งข้างๆตาบ้าง แอบหลับอยู่ในกองผ้าบ้าง คือยิ่งเล็งหายิ่งเจอ แล้วตาก็พูดอะไรก็ไม่รู้แล้วทำท่าแบมือเหมือนขอตัง หัวหน้าเลยแนะนำว่าเรามีอาหารปลากระป๋องที่ซื้อไว้แต่ยังไม่ได้กิน และขนมที่เก็บมาจากโรงแรมตอนทานอาหารเช้า เรายกให้ตาหมด ตาบอกน่าจะประมาณว่าอาหารให้แมวและขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ จากนั้นเราก็เดินกลับไปทางเดิมจนถึงทางแยกเดิมอีกเราก็เดินไปอีกทางหนึ่งเข้าไปในหมู่บ้านเล็กๆและทะลุไปที่วัดที่ซึ่งมีพระพุทธรูปใหญ่สีฟ้าตั้งตระหงานอยู่กลางแสงแดด ดูแล้วท่าทางจะเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน เดินไปด้านหลังพระพุทธรูปจะมีเจดีย์ตั้งอยู่เรียงราย และมีเจดีย์ใหญ่สีเหลืองอร่ามตั้งอยู่ตรงกลางและมีเจดีย์เล็กๆล้อมรอบไม่เยอะมากเท่าไหร่แต่แค่พอสวยงาม อีกฟากจะมีแม่น้ำและมีพยานาคพ่นน้ำอยู่ เราสามารถมองเงาของเจดีย์ผ่านสระน้ำตรงนี้ได้ แต่หากเดินเข้าไปด้านในตัววัดจริงๆก็จะเจอว่าวัดติดกับลำคลองแม่น้ำที่นำไปสู่หมู่บ้านอินคาหรืออินเลเลคนั่นเอง เรือแล่นไปมาเสียงดังใช้ได้ เราหยุดพักดูเรือและดูน้องๆแถวนั้นสักแปปเราก็พากันเดินกลับ จริงๆวันนี้เราจะเดินหาวัดที่สอนแมวกระโดดห่วงแต่หาไม่เจอเลยเลือกที่จะเดินดูสองข้างทางไปเรื่อยๆ จนไปเจอแกลเลอรี่รูปวาดเราเยี่ยมชมสักแปปเพราะราคาสูงมาก เลยเดินไปหาอะไรทานในเมืองกัน จากนั้นก็รอเวลารถมารับเพื่อไปขึ้นรถบัสที่เมือง รถที่มารับเป็นรถกระป๋อมารับเราและอีกสองที่ก็รีบบึ่งรถอย่างรวดเร็วเพื่อไปส่งให้ทันเวลา พอไปถึงรถก็จอดรอเราแล้ว รถบัสเค้าสวยและน่านั่งมาก รู้สึกว่านั่งสบายกว่ารถบัสของไทยมากคะ ชอบอะ รถบัสไทยนั่งทีไรนี่แบบปวดทั้งตูดและปวดทั้งตัวไปหมด แต่นี่ไม่รู้สึกอะไรเลย การเดินทางที่ไม่มีวันสิ้นสุด หนทางที่ไม่สามารถนับกิโลเมตรได้ สุดที่ใจจะเลือกไป
Wie ich mal .... 