Ipoh heißt also unser nächstes Ziel um dieses zu erreichen müssen wir aber erst mal mit der Fähre aufs Festland nach Butterworth fahren um von da aus mit der Bahn weiter zu reisen.
Pünktlich um 14.55 Uhr geht unser Zug und nach nur 1,5 Stunden können wir auch schon wieder in Ipoh aussteigen.
„Chokodok Reggae House“ heißt das Guesthouse, das Bonny für uns gebucht hat.
Ein Blick auf die Karte verrät uns, daß wir vom Bahnhof nur einen Kilometer laufen müssen um dieses zu erreichen, was wir dann natürlich auch machen. Am Ziel angekommen dann das erste kleine Problem…….hier gibt es kein Hostel.
Wir schauen in jede noch so kleine Gasse, laufen 2 mal im Kreis aber finden einfach nix.
Da hilft wohl nur Google und die Suchmaschine hat auch tatsächlich eine Passende Antwort, die Adresse die wir finden ist auf jeden Fall nicht hier sondern gute 2 Kilometer entfernt.
Bleibt uns wohl nichts anderes übrig, als zu schauen ob wir dort unsere Unterkunft vielleicht finden.
Tatsächlich gibt es hier eine Bar, deren grün, gelb, roter Anstrich doch stark an Jamaika errinnert.
Dumm ist nur, das Bar und Gasthaus geschlossen sind.
Mittlerweile ist es schon fast 18 Uhr und ich frage mich wann es Zeit wird ernsthaft über einen Plan B nachzudenken.
Noch haben wir aber immerhin die Möglichkeit anzurufen, dumm nur, wenn niemand ans Telefon geht.
Und nun?
Bonny schaut noch einmal auf ihrem IPad und nur eine Minute später beichtet sie mir, das sie die E-Mail die gestern von unserem Guesthouse gekommen ist ignoriert hat, weil sie davon ausgegangen ist, daß es eh nur eine Buchungsbestätigung ist.
Ist es im Prinzip auch, allerdings steht in der Mail auserdem, das zur Zeit geschlossen ist und wir doch bitte angeben sollen, wann wir da sind.
Alles klar, wir schreiben also eine Mail zurück, das wir JETZT da sind.
Viel Aussicht auf Erfolg sehe ich bei dieser Aktion allerdings nicht.
In der E-Mail finden wir auch noch eine andere Telefon Nummer, die allerdings auch nichts bringt, weil niemand ran geht.
Wir warten hier noch 15 Minuten und dann sollten wir versuchen eine andere Bleibe für die Nacht zu finden.
Das wäre dann also Plan B, zu dem es nicht kommt, weil uns endlich jemand die Tür öffnet.
Wie man es für eine Unterkunft in dessen Namen das Wort „Reggae“ vorkommt erwartet ist der Typ ziemlich entspannt und verdammt locker.
„Schon Lande gewartet?!Naja jetzt bin ich ja da. Alles im Lot.“
Dann kommt auch noch sein Kumpel mit nem Motorroller angebraust.
Dieser mein nur: „Ach ihr habt angerufen, hatte keine Lust ran zu gehen.:) “
Sympathisch sind mir die beiden auf jeden Fall.
Wir haben eigentlich 2 Nächte gebucht aber unsere Gastgeber meinen, das wir uns erst einmal das Zimmer anschauen und für eine Nacht bezahlen sollen.
Wir schauen uns also erst unser Zimmer an und ich verstehe warum die Beiden so verhalten sind.
Eigentlich ist es kein Zimmer sondern ein nach oben offener Wellblech Verschlag mit einem sehr klapprigen Doppelstock Bett und nem Ventilator, die Dusche ist ein Rohr und wirklich sauber sieht es hier ganz und gar nicht aus.
Ich finde es lustig, sage das wir bleiben und bezahle den fairen Preis von 3€.
Die Beiden freut es, dann lassen Sie uns allein.
Wie es scheint habem wir das ganze Haus für uns.
Da es schon langsam dunkel wird gehen wir nur noch mal schnell auf den in der Nähe gelegenen Nachtmarkt und in ein gemütliches Restaurant ganz in der Nähe, bevor es wieder „Nachhause“ geht.
Am nächsten Morgen steht fest, wir wechseln die Unterkunft!
Ich bin ja nicht zimperlich und die Beiden Betreiber dieses Ladens sind obwohl wir sie nur gestern für 10Minuten gesehen haben super klasse.
Aber das Zimmer hat besonders mir den Rest gegeben.
Trotz Ventilator war es viel zu heiß, die Ampel an der Kreuzung direkt vor unserem Zimmer wird anscheinend Nachts gerne mal als Startsignal für Straßenrennen genutzt und ich bin voll mit Insekten Stichen.
Ich versuche mir einzureden, das es nur Mücken Stiche sind aber ich befürchte
Schlimmeres.
Die halbe Nacht habe ich damit verbracht, regelmäßig Matratze und alles zu checken.
Und ich bin hin und her gerissen ob ich noch bleiben möchte oder wir wo anders hin gehen.
Wir entscheiden uns wo anders hin zu gehen. Nur um mal zu schauen ob es ein großer Unterschied ist zwischen „Schaumstoff Füllung“ und „Bio-Milben- Füllung“.
Also lassen wir den Jungs eine Postkarte hier im Zimmer mit der wir uns bedanken aber erklären, das es uns doch zu heiß und laut ist.😁
Dann laufen wir zum „Bed and Bike Backpacker Studio“ das etwa 3 Kilometer entfernt liegt.
Hier ist alles anders, wir haben Klimaanlage, warm Wasser, und alles ist sauber im 12 Bett Dorm.
Da wir und dabei meine ich ganz besonders ich so gut wie gar nicht in der letzten Nacht geschlafen haben, wird es mal wieder Zeit für einen „Lazy-Day“.:mrgreen:
Wobei wir am späten Nachmittag doch noch mal für knapp 2 Stunden das Haus verlassen.
Ich war ja mit meinen Eltern auch schon kurz in Ipoh, allerdings nur für ein paar Stunden, weil wir hier auf dem Weg nach Pulau Pangkor umsteigen mussten.
Jetzt habe ich also die Gelegenheit mir die Stadt doch etwas genauer anzuschauen.
Wie in Georgetown gibt es hier ne Menge Streetart zu entdecken.
Es macht Spaß durch die Straßen zu laufen und ständig die Hauswände nach neuen Bildern abzusuchen.
Wir essen natürlich auch noch ne Kleinigkeit, bevor wir zurück gehen um Part 2 vom Lazy-Day zu zelebrieren. 🙂
Neuer Tag, neues Glück!
Diesesmal wollen wir die Stadt und die nähere Umgebung mit Fahrrädern erkunden.
Wo bei ich ziemlich schnell 2 Dinge feststelle : Zum einen ist der Straßenverkehr hier ziemlich ätzend zum anderen hasse ich mein Fahrrad, das keine Gangschaltung hat und sobald ich mal aufhöre mit Trampeln anstelle der entspannten Klapperns, das man eigentlich gewohnt ist einfach weiter die Pedale dreht.
Was bedeutet, daß ich gezwungen bin immer zu trampeln. 😠
Zu erst fahren wir zu einer Bank, weil Bonny noch etwas erledigen muß.
Hier stelle ich Dan auch fest, daß ich meine Kamera vergessen habe.
Also lasse ich Bonny ihre Sachen erledigen, wärend ich schnell zurück fahre um den Fotoapparat zu holen.
Gemeinsam radeln wir dann durch die Stadt.
Allerdings bleibt es erstmal ein kurzer Ausflug, weil Bonny noch mal dringend zurück ins Hostel muss.;)
Da unsere neue Bleibe recht nah am Busbahnhof ist, beschließe ich die Zeit zu nutzen und uns schon mal Tickets für die Weiterreise zu besorgen.
Weil es einfacher und sicherer ist die 100 Meter zum Busbahnhof zu laufen als mit dem Rad entgegen der Fahrtrichtung auf einer 4 spurigen Straße zu fahren ketten wir unsere Drahtesel vor dem Hostel an eine Laterne und ich stapfe los.
Am Schalter dann erklärt man mir dann, das ich nicht ganz richtig bin und ich noch 200 Meter weiter laufen muss, wenn ich Fahrkarten nach „Tanah Rata“ kaufen möchte.
Also laufe ich weiter bis zum richtigen Schalter, an dem ich ohne größere Probleme 2 Tickets für den Bus der morgen um 14 Uhr startet bekomme.
Wärend ich wieder auf dem Weg zurück zum Hostel bin, klingelt plötzlich mein Handy.
Bonny vermisst mich nämlich schon.
Ich erkläre ihr kurz, das ich an einem anderen Schalter war und sie mich deshalb nicht finden konnte, ich aber schon wieder auf dem Rückweg bin.
Dann stecke ich das Telefon wieder zurück in meine Tasche und genau in diesem Moment kommt mir ein ganz schlimmer Gedanke.
Mir ist es heute erst in der Bank passiert, das ich mit dem Magneten meiner Handyhülle den kleinen Schlüssel vom Fahrradschloss aus meiner Tasche gefischt hab und jetzt gerade hab ich das ungute Gefühl, das es wieder passiert ist.
Ich durchsuche meine Hosentaschen und finde allen möglichen Krempel aber nicht diesen doofen winzigen Schlüssel.
Bleibt mir also nichts anderes übrig als die Strecke nochmal abzugehen und zu suchen.
Ich schreibe Bonny auch noch schnell ne Nachricht, das es länger dauert, bis ich wieder da bin und berichte von meinem Missgeschick.
Ich suche gute 10 Minuten, bis sich Bonny zu mir gesellt.
Aber auch mit 4 Augen gelingt es uns nicht den Schlüssel wieder zu finden.
Irgendwann geben wir auf und schleichen zurück zum Hostel.
Bevor wir nach oben gehen um mein Missgeschick zu beichten werfe ich noch einen letzten Blick auf die Fahrräder und was sehen meine traurigen Augen?!
Ich Trottel hab den Schlüssel stecken lassen.:mrgreen:
Jetzt kann es also doch noch mal los gehen.
Wir schwingen uns auf die Räder (den Schlüssel verstaue ich dieses mal vorsichtshalber in meinem Portmonee) und treten in die Pedale.
Als Ziel haben wir uns eine Tempelhöhle etwas außerhalb der Stadt ausgesucht.
Um diesen zu erreichen müssen wir erst einmal ewig lange auf einer Vier Spurigen Schnellstraße fahren, wobei wir gleich am Anfang an einer roten Ampel von einem LKW Fahrer das Angebot bekommen haben, samt Fahrrädern auf der Ladefläche mit zu fahren.
Das ganze klingt zwar verlockend aber weil wir uns ja vorgenommen haben alles mit dem Rad zu machen lehnen wir dankend ab.
Nach etwa einer Stunde strampeln auf der Autobahn (natürlich linke Spur) erreichen wir dann unser Ziel.
Wobei die Höhle nicht gerade der Bringer ist.
15 Minuten später sitzen wir also wieder auf dem Sattel, weil wir auf der Karte ganz in der Nähe einen See entdeckt haben.
Zum See, der von Bergen umringt ist gehört ein kleiner Park.
Allerdings muß man um diesen Park zu erreichen mit einem Boot übersetzen.
Weil sie Fahrt recht preiswert ist, machen wir das natürlich auch.
Keine 2 Minuten dauert es, bis wir das andere Ufer erreichen und fast genauso schnell stellen wir fest, daß die Grünanlage recht nett (mehr aber auch nicht) ist.
Eine Beschäftigung hab ich aber doch gefunden, der See wimmelt nur so von Fischen und Schildkröten und für einen Ringgit kann man eine Tüte Fischfutter kaufen.
Und so bald man auch nur ein paar Krümel von dem Futter ins Wasser schmeißt, geht das Spektakel los……die Fische sind echt irre und fressen sich fast gegenseitig auf.
Zum Glück ist mein Boss heute großzügig und ich darf mehr als nur eine Tüte Futter im Teich versenken. 😉
Dann wird es Zeit wieder zurück zu düsen, allerdings müssen wir in Ipoh noch mal einen riesen Umweg fahren, weil Bonny unbedingt etwas zu essen bei einem Chinesen kaufen möchte, den wir an unserem ersten Abend hier in der Nähe des Nachtmarktes entdeckt haben.
Auch wenn ich eigentlich keine Lust darauf habe weil mir mein Drahtesel richtig auf den Senkel geht willige ich ein und ich muß schneller als mir lieb ist zugeben, daß es gut war den Abstecher zu machen.
Zum einen weil das Essen richtig lecker ist und zum anderen, weil wir so eine Straße finden, in der wirklich jede Hauswand mit tollen Bildern bemalt ist.
Hier wie schon so oft, die Zusammenfassung all unserer Erlebnisse in Thai:
วันที่ 9 พฤษภาคม 2559 เมืองเล็กๆชื่อน่ารักๆ „อีโปร์“
วันนี้มีนัดกับเมืองอีโปร์ แค่ได้ยินชื่อก็อยากไปใจแทบขาดแล้ว ไม่รู้ว่าที่นั่นมีอะไรให้เที่ยวบ้าง แต่บอสบอกว่าแถวนั้นมีภูเขา เลยแพลนกันว่าอาจจะไปเดินสำรวจภูเขาแถวนั้นสักหน่อย เราเก็บกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง เรานัดรถไฟไว้ที่เวลาบ่ายสองโมง แต่เราต้องเช็คเอ้าท์โรงแรมเวลา 11โมง และเดินไปหาอะไรทานรองท้องก่อน โดยเราหยุดทานกันที่ร้านอาหารแขกแห่งหนึ่ง กว่าจะได้ออเดอร์อาหาร กว่าจะได้อาหาร นานเหลือเกินสำหรับเรา แต่กับบอสดูท่าจะมีความสุขกับการรอคอย เพราะเผอิญเค้าเจอชายชาวเยอรมันเมื่อวันก่อนที่เข้ามาถามทางเรา บอสก็คุยอย่างมีความสุขด้วยภาษาของเค้าไป ส่วนเราก็ไม่มีอะไรนั่งรออาหารหิวก็หิว ชักจะเริ่มหงุดหงิดละ พออาหารมาบลนี่ซัดเรียบเพราะหิวมาก เพราะที่โรงแรมไม่มีอาหารเช้าให้ต้องออกมาหาทานข้างนอก เมื่อทานเสร็จเราก็ต้องนั่งเรือใหญ่ข้ามฝั่งไปยังเมืองบัตเตอร์เวิส เพื่อไปต่อรถไฟที่สถานีใหญ่ เราไปถึงก่อนเวลาเป็นชั่วโมงเลยเข้าไปนั่งตากแอร์ด้านในอาคารรับรองผู้โดยสาร จริงๆแล้วเค้าจะไม่ปล่อยให้เราลงไปเกะกะในสถานีหากยังไม่ถึงเวลาในตั๋วของเรา เมื่อถึงเวลาก็ยื่นตั๋วให้นายสถานีตรวจแล้วเค้าจึงปล่อยให้เราเดินเข้าไปยังสถานี เมื่อเข้าไปด้านในสถานีแล้วก็ต้องนั่งรอรถไฟสักแปปนึงก่อนพร้อมกับเช็คเวลาในป้ายว่ารถเราอยู่สถานีไหนเวลาไหน เมื่อรถไฟเข้ามาเราก็เกิดอาการงง จนต้องวิ่งไปถามเจ้าหน้าที่ สรุปคือเราดูไม่เป็นเหรอ วิ่งขึ้นรถแทบไม่ทัน เราใช้เวลา 1 ชั่วโมงในการเดินทาง ด้วยระยะทาง 288กม. ถือว่าเร็วมากๆเมื่อลงจากรถไฟก็พากันเดินหาที่พัก ครั้งนี้เราจอง Dorm ราคาถูก ชื่อGuesthouse Chokodok Reggae เราจองไว้สองคืนราคา 40ริงกิต/คน ตกคืนละประมาณ 200 บาท/คน ถือว่าถูกมาก แต่เผอิญว่าเราค้นหาในแผนที่ Map me แล้วเจอคำว่า Chokodok อีกจุดหนึ่งคือเดินหาอยู่นานมาก ระหว่างทางก็จะเจอสตรีทอาร์ตไปด้วย คือเดินหายังไงก็ไม่มีจนต้องลองค้นหาใหม่สรุปเจอชื่อ Chokodok อยู่อีกจุดหนึ่งซึ่งไกลออกไปประมาณ 1 กม. เราเลยตัดสินใจเดินไปตามแม่น้ำ รู้สึกว่าที่นี่สวยขึ้นมาทันทีเพราะว่าริมฝั่งแม่น้ำเค้าจะเขียวชะอุ่มไปด้วยหญ้า ไม่ใช่หญ้ารกนะ และก็มีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านไปกว้างมาก คือตลอดทางนี่เดินอยู่ในร่มซะส่วนใหญ่ บรรยากาศฟินมาก เดินๆไปจนทะลุไปที่ถนนใหญ่อีกครั้ง ระหว่างทางในเมืองจะเห็นว่าอาคารคูหาพาณิชย์จะออกสไตร์จีนและอินเดีย ปะปนกัน และส่วนมากจะดูเงียบๆและร้าง แต่รถราเค้าจะวิ่งเป็นเลนเดียวมุ่งไปเส้นทางเดียวกันหมด ดูแล้วสบายตามาก และแล้วบลก็เหลือบไปเจอห้องพักราคาถูกเท่าๆกับที่จองไว้ ตามทางผ่านมีป้ายเขียนบอกหน้าประตู มีเยอะเหมือนกันแต่เค้าไม่ได้ลงในเว็บมั้งเลยหาไม่เจอ เพราะการเที่ยวส่วนใหญ่บลจะจองห้องพักในเว็บ Booking เพราะจะจองง่ายกว่า สะดวกกว่า และได้สิ่งที่เราต้องการมากกว่าเดินเข้าไปจอง คือเวลาเดินทางปกตินั่งรถก็เหนื่อยแล้ว ไหนจะต้องเดินแบกกระเป๋าหนักๆไปหาห้องอีก วิธีการจองผ่านเว็บเป็นอะไรที่เริ่ดมาก
ตอนนี้คือเราหาที่พักเจอแล้ว แต่ปัญหาที่สองคือร้านปิด ไม่มีใครเลย คือที่นี่เป็นทั้งเกสเฮ้าส์และมีร้านบาร์อยู่ด้านหน้า ร้านจะอยู่หัวมุมถนนพอดีถัดไปจึงเป็นห้องพัก ภายนอกร้านถูกตกแต่งเป็นสไตร์เร็กเก๊มาก บอสเห็นแล้วชอบมากเราก็ชอบด้วย ทำลวดลายสีสันได้แจ่มแท้ เราพยายามเดินหาประตูเพื่อเปิดเข้าไปแต่เค้าล็อคไว้หมด นี่มันร้างหรือไง วันทำงานปกติแท้ๆแต่ดันร้านปิดไม่มีใครเลย จากนั้นเราจึงตัดสินใจนั่งรอและบลลองเช็คอีเมล์ดูปรากฎว่ามีอีเมล์จากทางเกสเฮ้าส์ส่งมาตั้งแต่วันก่อนเพื่อถามว่าเราจะเข้ามาเช็คอินตอนกี่โมง แต่คือไม่ได้เช็คเมล์ไงเลยไม่ได้ตอบกลับ ชิหาย! เลยพยายามหาเบอร์โทรที่เค้าให้ไว้ในเว็บและโทรหาก็ไม่รับอีกทั้งลองเบอร์ร้านเผื่อมีคนนอนอยู่ด้านในก็ไม่มีใครรับ เลยลองส่งเมล์กลับไปเผื่อเค้าเปิดอ่าน นั่งรออยู่ครู่ใหญ่มาก จนบอสบอกว่าเราหาที่พักใหม่กันเถอะ ไอ้เราก็กลัวว่าเค้าจะหักเงินเราจากในบัตรเพราะถ้าจองผ่านเว็บต้องมีประกันเงินในบัตรเครดิตไว้ก่อนเผื่อจองแล้วไม่เข้ามาพักเค้าก็จะหักเงินเราในบัตรเลย(อันนี้แล้วแต่เงื่อนไขของแต่ละโรงแรม) ฉะนั้นบลเลยบอกบอสไปว่าขอรอดูอีกสักพัก สุดท้ายก็มีหนุ่มน้อยหน้ามนหน้าตาออกฝรั่งเอเชียเดินเข้ามาแล้วทักทายเปิดประตูให้ แล้วถามว่าจะลองดูห้องก่อนไหมว่าชอบหรืออยู่หรือเปล่า เราสองคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่ต้องหรอกขอพักเลย เพราะอยากสำรวจที่นี่ไงเห็นแล้วเร็กเก๊มาก จากนั้นเค้าก็ยังคงรังเลใจอยู่เลยบอกเราว่าจ่ายคืนเดียวก่อนก็ได้ถ้าชอบหรืออยากอยู่ต่อก็ค่อยจ่ายเพิ่มวันหลัง เราก็โอเค จ่ายไปหนึ่งคืน 40ริงกิต จากนั้นหนุ่มหน้ามนคนเร็กเก๊ก็ให้กุญแจมาพร้อมพาขึ้นไปยังห้องพักและแนะนำจุดต่างให้ทราบ จากนั้นหนุ่มหน้ามนก็เดินจากไปพร้อมบอกว่ามีอะไรก็โทรหานะ สรุปคือเราอยู่ที่นี่กันสองคน ไม่มีเจ้าของไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่นเลย ที่นี่คือของเรา55+ เราก็ทำการสำรวจห้องพัก ดูเป็นเพิงสไตร์เร๊กเก๊จริงๆสบายๆ ธรรมดา คือออกแนวคล้ายแหล่งมั่วสุมนิดหนึ่ง แต่การดีไซต์ตกแต่งดีเลิศมากใช้วัสดุเศษไม้ธรรมดามาตกแต่งทาสีให้ออกแนวโทนเร๊กเก๊ เท่มาก เราก็มีความสุขในการสำรวจ ห้องน้ำก็เก๋มาก จะมีแค่ห้องเดียวและจะมีสายท่อดำๆเมื่อเปิดก๊อกน้ำน้ำก็จะไหลจากจุดสูงสุดลงมายังท่อ ตกลงมายังหัว นี่คือที่อาบน้ำ และด้านนอกจะเป็นที่อาบน้ำโล่งสไตร์เดียวกัน เอาซะไม่กล้าจะอาบ แต่สุดท้ายก็อาบอะนะเพราะร้อน ตอนเย็นเราเดินไปสำรวจตลาดและหาอะไรทาน เราอยู่จุดของ/ชน่าทาวน์เลยมีอะไรให้ทายเยอะและอาหารก็อร่อยด้วย เมื่อถึงเวลานอนก็เริ่มจะนอนไม่หลับเพราะเสียงรถดังมากเนื่องจากติดถนนเลย และนอนๆอยู่คล้ายว่ามียุ่งมากัดตลอด จุดยากันยุ่งฉีดสเปร์กันยุ่งทั่วตัวก็ไม่ช่วยอะไร ร้อนก็ร้อนพัดลมอันเดียวลมไปไม่ถึงเตียงด้วยซ้ำ ความรู้สึกตอนนี้คือสลับกันลุกขึ้นมานั่งหายใจเล่นโทรศัพท์เก่าแขนขากันแคร็กๆยันเช้า
วันที่ 10 พฤษภาคม 2559 เช้าวันใหม่ที่อิดโรย
เช้าวันใหม่ที่ยังไม่ได้นอนจริงจังเลย เราก็ตัดสินใจว่าจะย้ายออกไปหาพักที่อื่นเพราะไม่ไหวนอนไม่หลับเลย บลจึงปฏิบัติการหาที่พักใหม่ผ่านเว็บBooking คราวนี้เลือกที่แพงขี้นมาหน่อยแต่ได้ห้องแบบดีมาก มีทั้งแอร์ อาหารเช้าและจักรยานบริการฟรี ต่างกันราวฟ้ากับดินจริงๆ เรารีบอาบน้ำเก็บของและเขียนโปสการ์ดทิ้งไว้บนเตียงเพื่อบอกเค้าว่าเราจะเช็คเอ้าท์นะ เพราะในนั้นไม่มีใครเลย เรารอจนสิบโมงก็ยังไม่มีการเปิดร้านแต่อย่างใด จริงๆบอสอยากลองนั่งบาร์ของเค้าเพราะชอบสไตร์การตกแต่งร้านแต่ก็ไม่เปิดร้านสักที จนเราต้องออกไปเพราะรอไม่ไหวแล้วมีช่องทิ้งกุญแจเล็กๆจากประตูด้านนอกด้วยนะ บลว่าที่นี่คงจะเปิดๆปิดๆบ่อย เพราะเมืองนี่นักท่องเที่ยวไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ดูเงียบๆ บวกกับไม่มีลูกค้าทำให้เค้าไม่ค่อยเปิดร้าน จากนั้นเรากลับไปเดินตามริมสายธารเหมือนเดิมเพื่อข้ามไปยังถนนอีกฟากหนึ่ง และไปหาห้องพักใหม่ที่เราจองไว้กัน ครั้งนี้เราจองของ Bed and Bike Backpackers and Studio ได้มาในราคาคืนละ 30ริงกิต/คน เมื่อเรามาถึงที่พักใหม่และเดินเข้าไป โอ๊!โห! สวรรค์ชัดๆ ที่นี่มีทุกอย่างให้บริการ โซฟานั่งเล่นฟังเพลงดูทีวีหรือหนังก็มีให้บริการ มีน้ำดื่มฟรี มีหนังสือให้อ่านฟรี มีเพลงเปิดให้ฟัง แอร์นี่เย็นเฉียบ แถมพัดลมให้ด้วยถ้าไม่เย็น ห้องน้ำนี่สวรรค์มาก สะอาดน่านั่ง มีมุมนั่งชมวิวด้านนอก อะทุกอย่างคือสวรรค์ชัดๆ ตอนนี้เรามีความสุขมาก ชดเชยนอนพักผ่อนยาว ตอนเย็นออกไปเดินหาอะไรทานและเดินตามล่าหาภาพสตรีทอาร์ตกันต่อ ที่นี่ก็มีหลายภาพเช่นกัน มีความชิคๆอยู่บ้าง เราหาเจอครบทุกภาพ เดินทะลุไปถนนไชน่าทาวน์มีอาคารสวยๆมุมชิคๆเยอะและภาพสตรีทอาร์ตก็จะอยู่ที่นั่นส่วนใหญ่ และที่เด่นๆที่นี่ก็คงจะเป็นตึกอาคารสถานที่ราชการที่สร้างออกมาได้ใหญ่โตไม่แพ้เมืองอื่น ความเป็นเมืองเล็กๆที่มีเสน่ห์และผู้คนที่นี่ก็เป็นมิตรมาก
วันที่ 11 พฤษภาคม 2559 วันที่สดใส ปั่นจักรยานชมเมือง
วันนี้เราวางแผนกันจะปั่นจักรยานไปชมเมืองกัน โดยเราขอจักรยานกับทางโรงแรมมีหลายคันเลือกได้ตามใจชอบ เมื่อเราได้จักรยานมาแล้วเราก็เริ่มภารกิจแรกเราจะไปธนาคารกันเพื่อโอนเงินกลับประเทศ ระหว่างปั่นจักรยานออกไปได้นิดหน่อยบลก็เหลือบไปเห็นว่าจักรยานของบอสไม่มีลมด้านหลัง บลจึงบอกให้บอสไปสูบลมก่อนใกล้ๆแถวโรงแรมบลเห็นมีร้านซ่อมมอเตอร์ไซต์หลายร้านอยู่ แต่บอสบอกยุ่งยากขี้เกียจไป ขอกลับไปเปลี่ยนเอาคันใหม่ดีกว่า จากนั้นบลก็ขอรออยู่ข้างถนนให้บอสกลับไปคนเดียวขี้เกียจตามไป ผ่านไป 2-3 นาที บอสกลับมาด้วยสีหน้าเซ่งๆแล้วบอกว่าจักรยานไม่สมประกอบ คือตรงที่ปั่นจักรยานมันล็อคบังคับให้ปั่นไปข้างหน้าอย่างเดียว ไม่สามารถฟรีถอยหลังได้ 55+ บลก็บอกให้ไปเปลี่ยนมาใหม่ บอสคงเกรงใจก็เลยไม่เปลี่ยนใช้มันแบบนี้แหละ เอ๋อ!ถ้าอายก็ทนใช้มันต่อไป จากนั้นเราปั่นไปหาธนาคารเพื่อโอนเงินกลับไทยเพื่อให้เพื่อนเอาไปจ่ายหนี้ให้ เพราะลืมจ่ายคิดขึ้นได้มันถึงกำหนดจ่ายแล้ว พยายามเข้าธนาคารที่มีสาขาในไทยอย่าง CIMB และ HSBC ก็ไม่ได้ผลเค้าก็บอกให้ไปโอนผ่าน Western Union ซึ่งค่าธรรมเนียมมันแพงมาก แต่ที่หาข้อมูลมาคือจะโอนผ่านวิธี Swife Code จนเดินเข้าไปธนาคารอิสลาม ระหว่างนั้นเราเจอคู่บ่าวสาวมาถ่ายภาพพรีเวดดิ้งกัน คือจะเห็นบ่อยมากเพราะที่นี่มีมุมชิคๆให้ถ่ายภาพสวยๆเลยทำให้บรรดาพวกถ่ายพรีเวดดิ้งมากัน จากนั้นบอสเลยจะหยิบกล้องมาถ่ายรูปแต่ดันหากล้องไม่เจอ (เอาอีกแล้วคิดในใจ) บอสบอกว่าคงลืมไว้ที่โรงแรมบอสต้องปั่นจักรยานบ้าๆที่ไม่สามารถฟรีถอยหลังได้ และยิ่งกว่านั้นต้องปั่นภายในเมืองที่เป็นถนนวันเวย์ ต้องปั่นทั่วเมืองกว่าจะไปถึงโรงแรม ส่วนบลก็ขอทำภารกิจรอ เมื่อเดินเข้าไปด้านในธนาคารถามเจ้าหน้าที่ว่าจะโอนเงินแบบ Swife Code สรุปพี่เค้าก็ให้เอกสารมากรอกเรากรอกอยู่ตั้งนานเพราะงงกับวิธีการกรอก เมื่อบอสกลับมาก็เรียกบอสให้มาช่วย แล้วพอถึงตอนยื่นเอกสารเจ้าหน้าที่ก็ถามรายละเอียดและยื่นพาสปอร์ต เจ้าหน้าที่ก็นำไปปรึกษากันแล้วกลับมากับคำตอบที่ว่าไม่สามารถโอนได้เนื่องจากเราเป็นนักท่องเที่ยว คนที่สามารถโอนได้ต้องทำงานอยู่ที่นั่นมีรายได้ประจำเท่านั้น โอเคไม่เป็นไรก็ออกมาจบไม่โอนละ หาวิธีอื่นแทน
จากนั้นเราเลือกปั่นจักรยานกลับไปที่พักเพื่อจองตั๋วรถบัสไป Cameron Highland โดยมีสถานีรถบัสที่เราสามารถจองได้อยู่ใกล้ๆเราตัดสินใจเดินไปเพราะจะง่ายกว่า เพราะถ้าปั่นจักรยานเราก็ต้องปั่นอ้อมไปตามทางรถใหญ่ เมื่อไปถึงจุดจองตั๋วแรก Ipoh Lumut Bus Terminal เจ้าหน้าที่บอกให้ไปซื้อที่สถานี Medan Kidd bus Terminal แต่เผอิญระหว่างนั้นบลปวดท้องหนักเลยให้บอสไปซื้อคนเดียวส่วนบลรีบวิ่งกลับโรงแรมซึ่งอยู่ใกล้ๆเพื่อทำภารกิจพิเศษ หลังเสร็จภารกิจก็ได้ใช้เน็ตในโรงแรมโทรหาบอสเพื่อถามว่าเรียบร้อยหรือยัง บอสบอกเรียบร้อยจากนั้นบลก็บอกว่าเดี๋ยวจะรอที่หน้าโรงแรม ไม่ถึงหนึ่งนาทีความน่ารักของบอสก็บังเกิด บอสรีบโทรกลับมาหาบลแล้วบอกว่าทำกุญแจรถจักรยานหาย นางก็พูดๆแบบอารมณ์เสียนิดหน่อย เราก็พยายามบอกให้ใจเย็นๆเดินหาดูแล้วบลก็รีบเดินไปช่วยหา มองหาตั้งแต่หน้าโรงแรมไปจนถึงสถานีที่บอสไปจองตั๋วก็ไม่เจอ เริ่มอารมณ์เสียละ ทดลองทฤษฎีต่างๆถึงความเป็นไปได้ละก็บอกบอสไปว่ามันไม่น่าจะหายนะ เพราะเราไม่ได้เดินไปไหนไกล ระยะทางแค่นี้ถ้าตกจริงๆเราต้องหาเจอสิ จากนั้นเราก็เดินกลับโรงแรม พอเดินไปที่จักรยานบอสก็ไปเจอกุญแจรถเสียบคาอยู่ในตัวล็อค บอสนี่ดีใจหนักมากรีบวิ่งมาหาแล้วโชว์กุญแจให้เราดู เห่อ!โล่งอกไปที เซ้อซ่าจริงๆเลยบอส
จบจากปัญหาวุ่นวายหลายๆอย่างในวันนี้ ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีนะ เจอเรื่องให้ยิ้มไม่ออกหลายครั้งแต่ก็สนุกดี ได้เจอปัญหาและแก้ไขปัญหาไปทีละสเตป และก็ผ่านไปได้ด้วยดี หลังเสร็จภารกิจเราก็เริ่มหิวขึ้นมาละเลยกะจะหาอะไรทานโดยเราทานอาหารง่ายตรงข้ามโรงแรมเป็นโรงอาหารของคนพื้นที่ เราก็สั่งมั่วๆไป นั่งทานนั่งเล่นอยู่พักใหญ่ก็มีคนในนั้นมานั่งเล่นคุยด้วยตั้งนานสองนาน จากนั้นเราจึงขอตัวออกมาแล้วปั่นออกนอกเมืองเพื่อไปดูวัดถ้ำและสวนแถวภูเขากัน เราปั่นไปในถนนใหญ่รถใหญ่วิ่งขวักไขว้ ทุกคนที่เราปั่นผ่านรู้สึกว่าเค้าจะสนใจเรามาก มองและกล่าวทักทายเกือบสุดทาง ยิ้มให้เรา พอเราจอดที่ไฟแดงมีรถบรรทุกคันหนึ่งทักทายเราและถามว่าจะไปไหนให้เค้าไปส่งไหม ส่วนเราคืออย่างปั่นจักรยานเที่ยวมากกว่าอยากหยุดตรงไหนก็หยุด เราเลยกล่าวขอบคุณและปฏิเสธไป บลรู้สึกว่าทุกคนที่นี่จะกล่าวทักทายเราเยอะมาก พอปั่นข้ามสะพาน สะพานที่นี่สูงสามารถมองเห็นวิวสวยๆจากมุมนี้ได้ แต่ค่อนข้างอันตรายเพราะมีรถใหญ่วิ่งขึ้นลงเร็วมาก เราหยุดพักหลักจากพยายามปั่นขึ้นสะพาน ถ่ายรูปสักแปปก็เคลื่อนล้อต่อ ระหว่างนี้รู้สึกไม่ดีละ เหมือนความเป็นผู้หญิงจะกลับมา รู้สึกไม่มั่นใจเลยปั่นจักรยานหาร้านค้าเพื่อซื้อแพมเพิส แต่หาร้านค้าไม่ค่อยจะมีเลย ขนาดสองข้างทางมีบริษัทเล็กๆยิบย่อยมากมาย ร้านอาหารประปราย จนต้องปั่นไปไกลมากจนเจอร้านขายของชำเลยเข้าไปหาซื้อ เจอคนขายบอกว่าเคยไปทำงานที่ไทยทักทายเราเป็นภาษาไทย แล้วเพื่อนเค้าก็ถามเราแต่งงานหรือยังอายุเท่าไหร่ ด้วยความซื่อก็บอกเค้าไป จากนั้นเค้าก็เล่นมุขบอกว่าแต่งงานกับเค้าไหม เราก็หัวเราะกัน เออ!ยังดีนะที่ไม่คุกเข่าขอแต่งงานไม่งั้นตัดสินใจยากแน่ 55+ ทีนี่ภารกิจต่อไปก็คือหาห้องน้ำ เราพยายามมองหาห้องน้ำในปั้มเพื่อเปลี่ยนแพมเพิส แต่ดูเหมือนว่าในปั้มเค้าจะไม่มีห้องน้ำบริการนะ พอดีเราเห็นร้านแม็คโดนอลอยู่ในแผนที่ใกล้ๆเลยปั่นไปหยุดพักทานกาแฟและขอใช้บริการห้องน้ำ โล่งอกไปเปราะสบายตัวละทีนี่
จากตรงนี้เราอยู่ติดกับวัดถ้ำแล้ว เป็นวัดจีนมาสร้างอยู่ติดกับถ้ำ เราปั่นเข้าไปขอแวะดูสักแปป ที่นี่ไม่มีใครเลยนอกจากเจ้าหน้าที่เท่านั้น มีจุดให้ไหว้และบริจาคปกติ และการก่อสร้างดูเหมือนว่าจะยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี จากนั้นเราก็ออกมาปั่นไปที่สวนภูเขาต่อซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมากชื่อว่าสวน Gunung Lang จากตรงนี้เราไม่รู้ว่ามันคืออะไรปั่นเข้าไปเจอเคาเตอร์ เจอเรือ เจอท่าน้ำ เลยซื้อตั๋วเรือกะนั่งชมวิวในเรือ เพราะค่าตั๋วไม่แพงราคา 4 ริงกิต/คน ไปและกลับ จากนั้นเราก็กระโดดขึ้นเรือพร้อมๆกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ เรือเริ่มออกต้วมาได้ 1 นาทีก็ถึงที่หมาย เราตกใจถึงแล้วเหรอจ่ายค่าเรือเพียงแค่ข้ามฝั่งเนี่ยนะ จากนั้นเค้าก็จะปล่อยพวกเราให้เดินเล่นเดินชมกันในสวน สวนที่นี่ใหญ่พอสมควร ต้นไม้ใบหญ้าอุดมสมบูรณ์มาก ยุงก็สมบูรณ์ด้วยเช่นกัน ใส่เสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้นไม่ได้นะ โดนแน่ กลับออกมานี่แขนขาแดงเป็นจ้ำๆคันด้วยละคันแบบรำคาญ ยุงที่นี่เป็นยุงลายเกือบทั้งหมด เพราะมาเลเซียเป็นป่าเขตร้อนชื่น ในป่าให้ร่มเงาก็จริงมีต้นไม้อุดมสมบูรณ์ก็จริงแต่ไม่มีลมเลย มีแต่ฝนตกและยุงเยอะมาก เมื่อเข้าไปด้านในก็จะมีเสียงเพราะของนกในป่าเขา มีจุดให้อาหารปลา ปลาที่นี่เยอะมากเค้าคงเลี้ยงไว้ ทั้งปลาเงินปลาทองและปลาดุกอยู่ด้วยกันและก็มีเต่าตัวใหญ่ด้วยนะว่ายน้ำมาแย่งอาหารกัน เราเดินไปก็เจอกวางหลายตัวถูกขังอยู่ในกรงเดียวกันกับนกกระจอกเทศหน้าตาขี่เหร่อยู่สองตัว ทำไมถึงบอกขี้เหร่เพราะมันจิกกัดก้นของอีกฝ่ายจนเป็นแผลเวอะ แต่อีกฝ่ายก็ยอมให้จิกกัดโดยไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนใดๆ เรายืนมองอยู่นานจนรู้สึกแหย่งเลยเดินออกมาและไปเจอฝูงลิงอีกจุดหนึ่งกำลังวิ่งไล่กัดกันอยู่เราต้องดูอยู่ไกลๆเดี๋ยวโดนกับระเบิด กลัวบอกเลย สวนไม่ใหญ่มากแต่เดินจนเพลินและแล้วก็ถึงเวลากลับเราก็ขึ้นเรือเดิมเพื่อกลับไปที่ฝั่งจากนั้นบอสขอเวลาให้อาหารปลาและเล่นกับปลาสักพักเราจึงได้ปั่นจักรยานกลับ โดยรอบนี้เราขอปั่นเลียบแม่น้ำเพราะมันสงบกว่าและสะดวกกว่าไม่ต้องวุ่นวายอ้อมไปไกล จากนั้นบลขอบอสให้กลับไปที่ถนนไชน่าทาวน์อีกครั้งเพราะอยากกินข้าวมันไก่ร้านดัง เป็นร้านข้างทางดูธรรมดามากแต่คนแน่นร้านมากเลยทำให้บลอยากลอง เราสั่งข้าวมันไก่ห่อกลับไปทานที่โรงแรมสองกล่อง 10ริงกิตถือว่าค่อนข้างถูกมาก เมื่อได้ลองแล้วหืมอร่อยจริงไม่น่าละถึงมีคนแน่นร้านไปหมด ใจอยากกลับไปทานอีกแต่บอสไม่ค่อยชอบอาหารจีนสักเท่าไหร่ สปีซี่ไม่ตรงกันเลยอดไป ระหว่างทางกลับโรงแรมก็ดันไปเจอสตรีทอาร์ตอยู่เต็มซอยเราหยุดถ่ายภาพกันเป็นชั่วโมงจนข้าวมันไก่เย็นหมดแล้ว จริงๆที่นี่ถ้าอยากเห็นของดีต้องเดินเท้าสำรวจจะเจออะไรดีดเยอะมาก สนุกกับเส้นทางนี้มากคะ
Wie ich mal .... 