Wie ich mal ….

Zeit habe wir auf jeden Fall, bis unser Bus nach Tanah Rata startet.
Die Tickets habe ich ja gestern schon besorgt  (18 Ringgit p.P.) unser Bus startet um 14 Uhr und die Fahrt dauert angeblich etwas über 2 Stunden.

Eigentlich sollte alles ganz einfach sein aber eine kleine Hürde gibt es da natürlich doch noch.
Unsere Unterkunft ist hier zwar praktisch direkt neben dem Busbahnhof,  allerdings neben dem Falschen.
Die meisten Busse fahren nämlich vom Bus Terminal Amanjaya, das etwa 11 Kilometer außerhalb liegt.
Zum Glück ist es recht einfach einen Bus von hier dort hin zu bekommen.

Das Terminal ist relativ neu und riesen groß.
Weil wir aber noch über eine Stunde Zeit haben ist es für uns kein Problem den passenden Bus zu finden.

Dann geht es auch schon los, wärend wir gemütlich ich unseren Sesseln lümmeln kämpft sich unser Bus lange
Serpentinen nach oben.
Schließlich liegt Tanah Rata in den Cameron Highlands, da wäre ich ziemlich enttäuscht, wenn es keine Berge gäbe.
Die Aussicht ist teilweise auch echt klasse, allerdings stören die viele Gewächshaus Dächer, weil diese irgendwie so gar nicht ins Bild passen.
Die Cameron Highland sind zum einem bekannt für Tee Plantagen, zum anderen für Erdbeeren wobei wie gesagt die Gewächshäuser für eben diese meiner Meinung nach die ganze Landschaft ziemlich verschandeln.
Außerdem soll es in den Cameron Highlands nicht so heiß sein und wenn ich ehrlich bin sehne ich mich schon ein wenig nach Temperaturen unter 30 Grad.

Tanah Rata ist ein recht überschaubarer Ort, so daß es vom Busbahnhof bis zur „TJ Lodge“ in der wir 2 Nächte im 4 Bett Dorm gebucht haben nur 600 Meter ist, die wir natürlich laufen.
Im Guesthouse werden wir dann von einem dünnen alten Mann begrüßt, der anscheinend den ganzen Tag hier sitzt, raucht und auf Gäste wartet.
Nett ist er aber auf jeden Fall, wir bekommen erst einmal eine 10 minütige Hausführung wobei er auch nicht vergisst uns die vielen guten Angebote seiner Reiseargentur anzupreisen.

Auf eins dieser Angebote gehen wir dann auch wirklich ein, eine habe Tagestour mit Jeep.
Pro Person soll diese 100 Ringgit ( 21€) kosten.
Bei den Zielen der Tour haben wir mal wieder nur mit einem halbem Ohr hin gehört aber Teeplantagen und Erdbeer-Farmen sind auf jeden Fall dabei.;)

Pünktlich um 8 Uhr geht es dann auch los.
Insgesamt haben sich 8 Leute für diesen Ausflug entschieden.
Unser Fahrer und Guide Mike stellt sich kurz vor, dann steigen wir alle in einen Land Rover,  wobei ich das Glück habe Vorne sitzen zu dürfen.
Ich hab übrigens gelesen, das sie Cameron Highlands die höchste Dichte an Land Rovern hat, ich wäre also wirklich enttäuscht, wenn wir mit einem anderen Auto unterwegs wären. 😉

Zu erst halten wir in den Tee Plantagen.
Mike lässt uns aussteigen, meint, das wir jetzt Zeit haben Fotos zu machen und er wartet, weil er hier nicht parken darf 200 Meter die Straße runter.

Was soll ich sagen?!
Die Aussicht ist einfach atemberaubende!
Das satte Grün der Tee Pflanzen, die Berge und Hügel…..ach seht selbst.

Ne gute viertel Stunde machen wir Bilder und genießen die Aussicht bis sich unser Trüppchen langsam wieder zurück zur Straße begibt um zu Mike zu laufen.
Wirklich alle sind schon auf der Straße, nur eine nicht……Bonny steht noch mitten zwischen den Pflanzen und macht Bilder.
Wir reisen jetzt ja schon eine ganze Weile zusammen und die Thailänderin hat irgendwie die Gabe, wenn es schnell gehen muß zu trödeln.
Ich kann die Anderen schon nicht mehr sehen aber Bonny steht immer noch immer noch unten im Grünen.
Wärend ich längst auf der Straße stehe und langsam ungeduldig werde.
„Mein Boss kommt mal wieder nicht aus dem Tee!“ Denke ich und genau das ist der Moment in dem ich obwohl ich keine Geduld mehr habe doch ziemlich lachen muss.
Noch nie hat dieser Statz, den ich schon so oft gesagt oder gedacht habe so perfekt gepasst.

Irgendwann schafft es die Thailänderin doch noch aus dem Tee zu kommen und wärend wir gemeinsam zum Rest der Gruppe stapfen, versuche ich ihr diese Redewendung und wie witzig ich das im Moment finde zu erklären.
Nach wenigen Sekunden ist klar, ich finde das um einiges lustiger als sie.

Als wir die anderen erreichen ist unser Guide schon voll in seinem Element.
Er erklärt uns alles über den Anbau von Tee über sie Ernte und was weiß ich noch für Sachen.
Man merkt das es unserem Guide Spaß macht also an dieser Stelle jetzt schon meine Empfehlung : Ne Tour mit Mike bei TJ Tours buchen. 🙂

Weiter geht die Fahrt, jetzt wollen wir auf den Gunung Brinchang der mit seinen 2036 Metern zwar nicht der höchste aber immerhin einer der höchsten Berge hier in den Cameron Highlands ist.
Als besonderes Gimmick darf die Hälfte unserer Gruppe auf dem Dach des Land Rovers sitzen, wärend wir durch die Teeplantagen nach oben fahren.
Bonny und ich sind in der anderen Hälfte und ich hoffe nur, daß sich das Wetter hält.

Auf dem Berg gibt es dann einen rostigen Aussichtsturm und natürlich können wir nicht anders als da rauf zu klettern.

Dann geht es auch gleich weiter, als nächstes steht eine kleine Wanderung durch den Mooswald auf dem Programm.
Wobei Mike nicht müde wird uns auf dem Weg dort hin ständig irgendwelche neue Sachen zu zeigen und zu erklären.
Wir haben mit unserem Guide echt riesen Glück.

Angeblich soll der Mooswald als Inspiration für die Wälder im Film Avatar gedient haben.
Bevor es aber wirklich in diesen hoffentlich mystischen Wald geht werden wir von unserem Guide belehrt.

„Nicht auf die Bäume klettern.“
„Kein Moos abreißen.“
„Auf dem Pfad bleiben.“
„Keinen gelben Schnee essen.“

Dann werden wir auf einen schmalen Pfad der unscheinbar auf der linken Seite der Straße liegt geführt und befinden uns nur wenige Augenblicke später im Mooswald wieder.

Nach der halbstündigen kleinem Wanderung steht für mich fest, schön ist es schon aber auch wenn ich Avatar nur einmal vor Urzeiten gesehen habe wäre ich hier nicht auf den Gedanken gekommen blauen Kreaturen zu begegnen. 😉

Dann wird es Zeit weiter zu fahren und dieses mal können wir auf dem Dach unseres Fahrzeugs Platz nehmen.
Um von hier die Aussicht auf die geniale Landschaft zu genießen.

Nächster Stop für uns ist BOH.
Wobei es sich um eine Tee Fabrik handelt.
Hier kann man sich anschauen, wie mit recht alten Maschinen Tee produziert wird.
Außerdem gibt es natürlich auch die Möglichkeit diesen hier zu verkosten und zu kaufen.
Es gibt auf jeden Fall etwas, was ich gelernt hab und nicht so schnell vergessen werde und natürlich möchte ich hier mein Wissen über den Tee aus Malaysia gerne teilen………..BOH heißt Best Of Highland.

Nach dem also auch die letzte Frage im Zusammenhang mit dem Tee hier geklärt ist, kann es also weiter zum nächsten Programm Punkt gehen.

Dieses mal müssen wieder alle im Wagen sitzen.
Als nächstes steht die Butterfly Farm auf dem Programm ich dachte immer in solchen Schmetterlings Farmen wird man wild von hunderten Flattermännern um schwärmt, kann hier aber schnell feststellen, daß dem nicht so ist.
Es sind zwar einige der Tierchen zu sehen und der Anblick ist auch echt nett aber meiner Meinung nach sind es einfach viel zu wenig.

Mike macht auch hier einen klasse Job, er erklärt eine Menge und weil es noch um einiges mehr Tiere als nur Schmetterling hier gibt, erfahren wir auch hautnah, was die Tierwelt hier in Malaysia so zu bieten hat.
Bei der Gelegenheit schauen wir auch gleich, wie es aussehen würde wenn ich mir z.B. einen Skorpion auf den Arm tätowieren lassen würde. 😂

Letzter Programm Punkt ist dann wieder etwas unspektakulärer, wir schauen uns eine Erdbeer-Farm an…..
Von mir aus hätten wir diesen auch weglassen können aber immer hin, lecker sind die roten Dinger. 😉

Mein Fazit: Super Tour, mit einem außergewöhnlichen Guide.
Hat Spaß gemacht und ob das Bonny genau so sieht, kann man hier lesen:

วันที่ 12 พฤษภาคม 2559 เดินทางขึ้นเขา ชมเมืองไร่ชา
เริ่มต้นเดินทางกันอีกครั้ง วันนี้สบายๆเพราะเราจองตั๋วไว้ที่เวลาบ่ายสองโมง ชิวๆนั่งเล่นรอเวลาเช็คเอ้าท์ พนักงานในโรงแรมก็น่ารัก เป็นพนักงานอาสาทั้งหมด เปิดแอร์เปิดพัดลมทั้งวันทั้งคืน เราร่ำลากันเสร็จก็พร้อมที่จะแบกเป้ไปที่สถานีรถบัส Medan Kidd bus Terminal ใกล้ๆที่โรงแรม ต้องไปนั่งรถเมย์เล็กเพื่อไปต่อรถบัสที่เราจองเอาไว้ที่สถานีรถบัส Terminal Bus Medan Gopang, Ipoh จะเป็นสถานีรถบัสใหญ่เราสามารถต่อรถไปยังเมืองต่างๆได้จากที่นี่ เราใช้เวลาในรถเมย์ประมาณ 20-30 นาทีก็ถึง เพราะคนขับเหยียบยาวไม่ค่อยจอด ไม่มีรถติด นั่งชิวๆสบายๆ ชมวิวเมืองไปเรื่อยๆแบบไม่รีบเพราะเราเผื่อเวลาไว้มาก รถบัสจะเข้าไปจอดด้านในตัวสถานี วิ่งขึ้นสะพานเข้าตึก แล้วเราก็เดินเข้าไปในอาคารจะเป็นคล้ายๆห้าง แอร์เย็น มีตู้ขายตั๋วเรียงด้านล่าง ร่ายมนต์กันสนุกสนาน และมีร้านอาหาร กาแฟ เบเกอร์รี่ ฟูดคอร์ท ให้เราได้เลือกทาน เราเลือกทานในฟูดคอร์ทเล็กๆ อาหารแพงเช่นกัน จากนั้นบอสก็เลยแวะไปที่ร้านโทรศัพท์เพื่อขอเติมเงินในซิมและซื้อพาวเวอร์แบงค์อันใหม่ เราทานข้าวไม่อิ่มเพราะอาหารเป็นอาหารแขกเราไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยหาซื้อขนมปังมาทานในรถ แล้วก็ไปนั่งรอหน้าเคาเตอร์ประตูทางออกไปขึ้นรถ เจ้าหน้าที่จะยืนคุมอยู่ เราเข้าไปถาม เจ้าหน้าที่น่ารักคะ บอกรถยังไม่มาให้นั่งรอก่อน ดังนั้นเมื่อรถมาจอดปั๊บเจ้าหน้าที่ก็รีบบอกเราว่ารถมาจอดแล้วเราก็เลยรีบไปขึ้นรถ รถบัสกว้างมากนั่งแบบสบายเลย ในตั๋วเราได้ที่นั่งด้านหน้าสุดแต่เผอิญมีผู้หญิงคลุมหัวมุสลิมอุ้มลูกน้อยนั่งที่ของเราอยู่ เราเลยเข้าไปบอกว่านี่ที่นั่งเรา เจ๊แกเลยบอกว่าอืมๆแล้วชี้โบ้ชี้เบ้ให้เราไปนั่งด้านหลังแทน เราก็ไม่เป็นไรนั่งหลังก็ได้ถือว่าให้เกียรติคนมีเด็กน้อย ระหว่างทางบอกเลยว่าวิวสวยมาก เราจะได้เห็นหุบเขาสูงเขียวขจี และมีการก่อบล็อคหินป้องกันดินพังทลายลงมา เค้าทำได้ดีและสวยงามมาก มาตรฐานดี แถมไม่ได้ทำระยะสั้นๆนะ ทุกที่ทุกจุดเค้าทำหมด บลเห็นแล้วทึ่งในการดูแล และรักษาป่าเขาของประเทศเค้านะ ดีงามมาก ยิ่งเมื่อใกล้ถึงวิวยิ่งสวยมาก เราใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมงบนรถบัสก็ถึงสถานีรถบัสในเมือง Tanah Rata ระยะทางทั้งหมด 84กม. ที่นี่จะเป็นจุดศูนย์กลางที่นักท่องเที่ยวเยอะ ร้านอาหารมากมาย ตลาด ทัวร์ โรงแรมราคาถูก ครั้งนี้เราเลือกพักที่โรงแรม TJ Lodge มีทั้งห้องพักรวมและห้องส่วนตัว ราคาคืนละ 25 ริงกิต/คืน เป็นราคาห้องรวมนะ จองผ่านเน็ตจะได้ราคาที่ถูกกว่า ห้องรวมก็คืนละ 53ริงกิต เมื่อมาถึงก็ดูวุ่นวายหน่อยๆเพราะเป็นเมืองเล็กๆแต่นักท่องเที่ยวมากันเยอะ ยิ่งเสาร์อาทิตย์คนในมาเลเองก็เลือกที่จะมาเที่ยวที่นี่เป็นอันดับต้นๆ เราถามเจ้าของที่พักว่าไฮซีซั่นที่นี่คือช่วงเดือนไหน เค้าตอบว่าทุกวันที่นี่คือช่วงไฮซีซั่น ยิ่งช่วงวันหยุดทุกโรงแรมจะเต็มตลอด เราเลยคิดดีนะที่เรามาวันปกติจึงได้โรงแรมราคาถูก ห้องพักเรามีสี่เตียงอยู่ชั่นที่สอง เป็นห้องน้ำรวม สะอาดคะ ไม่มีแอร์ไม่มีพัดลม เพราะอากาศที่นี่ตอนกลางวันจะเย็นสบาย ร้อนนิดหน่อยเมื่อมีแดดออก แต่ตอนค่ำนี่อากาศจะหนาวขึ้นมาทันที ที่นี่เลยไม่ต้องพึ่งพัดลมและแอร์เลย แต่ที่แย่หน่อยสำหรับเราคือโรงแรมมันติดถนนและตลาด ห้องไม่ได้เก็บเสียง ยิ่งอยู่ชั้นล่างคุณจะได้ยินเสียงรถเสียงคนตลอดทั้งคืน นอนไม่ค่อยจะหลับดีเท่าไหร่ แต่โดยรวมถือว่าดีมาก เรามีเพื่อนร่วมห้องเป็นสาวสเปนหนึ่งคนเข้ามาก่อนเราเมื่อตอนเช้าและเค้าเพิ่งกลับมาจากเดินป่าหมายเลข 10รอยแดงยุงกัดเต็มขาเพราะเค้าสวมกางเกงยีนขาสั้นจูดจนเห็นร่องตูด ส่วนอีกคนเป็นผู้ชายที่ขึ้นรถมาจากเมืองอีโปร์พร้อมๆกับเรา แต่เค้าเข้ามาเช็คอินเข้าโรงแรมหลังเรา บลว่าเค้าคงเดินหาโรงแรมเอาโดยที่ไม่ได้จองไว้ วันนี้เรามาถึงสี่โมงเย็นเก็บกระเป๋านั่งพักเล่นในห้องและหาอะไรทานตอนเย็นก็หมดเวลาละ ตอนเย็นพวกเราสามคนก็นอนปกติ ส่วนหนุ่มอีกคนนั่งทำงานแต่งรูปแชทกับที่บ้านคุยแบบไม่เกรงใจเราเท่าไหร่ จนตีสามมั้งเค้าถึงได้นอน เพราะบลเองก็นอนหลับๆตื่นๆ เพราะด้วยเสียงจากด้านนอกและที่นอนเป็นแบบเปิดไม่ค่อยส่วนตัวเท่าไหร่ จึงทำให้นอนไม่ค่อยหลับสนิท ตืนมาสังเกตุการเพื่อนร่วมห้องตลอด 55+
อาหารที่นี่ก็ค่อนข้างแพงเช่นเดียวกัน มีร้านขายผลไม้แบบเป็นคล้ายช็อปปิ้งมอลด้วย ร้านเล็กๆแต่ราคาค่อนข้างแพง เราเดินสำรวจเมืองเล็กน้อย พอกลับมาเราเลยตัดสินใจจองทัวร์กับทางโรงแรม เพราะที่นี่ถือว่าราคาและบริการดีที่สุดแล้ว เค้ามีทุกอย่างให้บริการฉะนั้นเราเลือกรับบริการจากโรงแรมง่ายและสบายกว่า อีกอย่างเจ้าของโรงแรมน่ารัก แนะนำเราดี เราจองทัวร์เที่ยวไร่ชา เดินชมป่ามอส ไร่สตอเบอรี่ สวนผีเสื้อ เราจองในราคา 50ริงกิต/คน เราจะได้นั่งรถจิฟไปเที่ยวขึ้นเขาคะ ที่นี่จะมีรถจิฟเยอะมากคอยบริการลูกทัวร์ ใจจริงบลอย่างเที่ยวแบบลุยๆคือเช่ามอเตอร์ไซต์ไปเที่ยวชมเองแต่บอสของเราชอบอะไรที่ง่ายๆไม่ยุ่งยาก บลเลยได้อานิสงเที่ยวแบบสบายๆไม่ต้องวางแผนอะไร

วันที่ 13 พฤษภาคม 2559 เที่ยวกับทัวร์สบายๆ นั่งรถจิฟโก๋ๆ
เช้าวันนี้ 8 โมง เราต้องสแตนบายรอกรุ๊ปทัวร์คนอื่นๆที่หน้าเคาเตอร์ด้านล่างโรงแรม มีกลุ่มอื่นมานั่งรอแล้วสองคู่ เราเป็นคู่ที่สาม และมีอีกคู่สุดท้ายตามหลังมา เมื่อทุกคนพร้อม ไกด์ของเราก็แนะนำตัวและบอกรายละเอียดต่างๆให้เราทราบ ไกด์เราเป็นหนุ่มไฮเปอร์ แต่น่ารัก บริการดี เมื่อพร้อมเรารีบกระโดดขึ้นรถ บอสนั่งหน้ากับคนขับ บลนั่งกลางกับคู่สองสาวชาวอังกฤษ และอีกสองคู่นั่งเบาะหลัง ไกด์เราขับพาไปขึ้นเขาไร่ชาที่แรกและหยุดให้เราได้ลงไปเก็บภาพและเดินสูดอากาศสักพัก ส่วนไกด์ก็จะขับรถไปรอด้านหน้าประมาณ 300 เมตร ช่วงเวลาที่เราได้ชมไร่นั้นมันสายหน่อยๆแล้ว ทำให้ไม่มีโอกาสได้เห็นแสงพระอาทิตย์ขึ้นสวยๆผ่านไร่ชา แต่แค่วิวชาปกติก็กินขาดแล้ว เมื่อเราเดินสำรวจไปเรื่อยๆจนไปถึงรถ ไกด์เราก็พาเราไปยืนที่จุดหนึ่งแล้วอธิบายถึงความเป็นมาเป็นไป เรื่องราวความรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับไร่ชาให้เราได้ทราบ มันคือความรู้ที่ดีมากที่เราได้เรียนรู้จริงจากในไร่ชาไม่ใช่ในห้องเรียน แต่ด้วยบลฟังเค้าพูดเข้าใจนิดหน่อย ส่วนมากไม่เข้าใจแต่ก็พอคลำๆได้บ้างว่าเค้าพูดเรื่องอะไร ด้วยสำเนียงที่ต่างกันมันทำให้เรายากที่จะเข้าใจ จากนั้นไกด์เราก็พาขึ้นรถแล้วขับไปต่อที่ไร่ชาอีกจุดเพื่อดูวิธีการเก็บชาของคนที่นี่ ไกด์เราบอกว่าคนเก็บชาที่นี่จะเป็นแรงงานต่างด้าวหมด มาจากอินเดียบ้างพม่าบ้าง คนไทยไม่แน่ใจว่ามีไหม วิธีการเก็บชาจะเป็นการใช้มีดตัดหน้าใบชาด้วยคน และการใช้เครื่องตัด คล้ายแนวการตัดหญ้า มีคนจับเครื่องสองคนคอยลากเครื่องอันใหญ่ที่วางไว้บนต้นชาแล้วลากไปทีละนิดให้เครื่องมันตัด คือที่เห็นเครื่องจะตัดแบบไม่เลือกคะ ทั้งใบแกใบอ่อนก้านใบชาก็ตัดเอามาหมด และจะมีกระสอบใหญ่ๆติดไว้กับเครื่อง คนลากจะคอยยัดๆใบชาเข้าไปเพื่อให้บรรจุใบชาไดเยอะๆต่อกระสอบ ไม่ง่ายเช่นกัน จากนั้นกรุ๊ปทัวร์เราคู่หนึ่งบอกอยากนั่งบนหลังคารถไกด์เราก็ใจดีบอกว่าได้สิตอนไปก็นั่งสี่คนขากลับก็เปลี่ยนให้อีกสี่คนหลังนั่งบ้าง เราก็ภูมิใจในความยุติธรรมของไกด์เรา ไกด์เราขับรถดีมาก ระมัดระวังกิ่งไม้ให้กับคนข้างบน ทั้งๆถนนแคบๆและต้องขึ้นเขาเค้าขับแบบใจเย็นให้เราได้ชมบรรยากาศและถ่ายรูป จากนั้นเค้าก็พาเราไปยังจุดชมวิวคือเป็นศาลาสร้างขึ้นมาให้นักท่องเที่ยวปีนบรรไดขึ้นแล้วได้ชมวิวกันแต่ก็ไม่ได้เด่นอะไร จากนั้นไกด์เราก็เริ่มพาเราเข้าไปยังป่ามอส พร้อมกับอธิบายความรู้ต่างๆมากมายให้เราได้รู้และป้องกันตัวระหว่างเดินป่า คือทุกอย่างที่ไกด์มันคือความรู้ภูมิปัญญาของคนชาวพื้นเมือง ถือว่าดีมาก เช่นว่าที่นี่เป็นป่ามอสทั้งหมด ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ได้แข็งแรงเหมือนดิน เหมือนเรายืนอยู่บนใบหญ้า ใบมอสที่จับตัวกันเป็นก้อนใหญ่จนคล้ายแผ่นดิน แต่เวลาเราเหยียบมันจะกระพรื่มได้ตลอดเวลาเหมือนยืนอยู่บนน้ำ ให้ระวังและเดินตามเส้นทางห้ามออกนอกเส้นทางเด็ดขาด มิฉะนั้นมีสิทธิ์ร่วงลงเหว เพราะเรายืนอยู่บนต้นไม้ที่มีมอสเป็นพื้นดินให้ และยังบอกวิธีการรักษาหากเราเจอตัวทากดูดเลือด เราจะใช้ใบอะไรระงับเลือดได้บ้าง คือพี่เค้าบอกทุกอย่างที่เค้ารู้ ถือว่าเป็นไกด์ที่ดีที่สุดที่บลใช้บริการทัวร์มา ระหว่างทางที่เดินในป่ามอสเป็นทางเดินระยะสั้นๆแต่สนุกตื่นเต้นและได้ความรู้ไปพร้อมๆกัน ไกด์พยายามสาธิตทักอย่างให้เราดู และได้ปีนขึ้นลงรากไม้ สนุกดี แถมต้องเดินอย่างระวังๆกลัวร่วงลงเหวเพราะเหวมันอยู่ด้านหน้าทุกก้าวที่เดิน สนุกมากคะ ถือว่าคุ้มากกับประการณ์ครั้งนี้ จากนั้นไกด์เราก็พาไปเดินป่ามอสในสะพานทางเดินที่เค้าทำไว้ให้นักท่องเที่ยวเดินชมป่าแบบสบายใจและปลอดภัย เดินไกลเหมือนกันแต่เดินแบบสบายๆขึ้นลงเบาๆ และก็พาเราไปชมโรงงานผลิตอบแห้งชา คราวนี้ไกด์เราปล่อยให้อิสระเดินชมกันเองเพราะเค้าให้เวลาเราหาอะไรทานกันที่นี่ด้วย Boh Tea Plantation Viewpoint เป็นจุดชมวิวที่สวยมากๆ มีที่นั่งทานกาแฟขาว และชาสดๆจากโรงงาน ได้วิวแบบล้านๆ สวยมากแต่นักท่องเที่ยวมานั่งพักที่นี่ก็เยอะเช่นกัน เมื่อเสร็จวิวไร่ชาBoh แล้วเราก็ตีรถกลับเข้าเมืองเพื่อไปชมสวนผีเสื้อ ครั้งนี้เราต้องจ่ายบัตรค่าเข้า 5ริงกิต ไกด์เราคอยอธิบายและพาชมทุกจุด จับผีเสื้อตัวใหญ่ให้เราถ่ายรูป จับงูออกมาโชว์ให้เราเห็น อุ้มเต่ายักษ์มาให้เราถ่ายรูปทั้งๆที่มันหนักมาก ขนาดพี่เค้าตัวบึกบึนยังอุ้มแถบไม่ไหว แต่พี่เค้าทำงานของเค้าดีมากๆๆๆ อธิบายทุกอย่างเกี่ยวกับสัตว์ทุกชนิดให้เราทราบ จับแมงป่องขึ้นมาโชว์ แมลงทับ แมลงต่างๆมากมายหลายชนิดที่บลไม่เคยเห็น วันนี้สนุกมาก และจุดสุดท้ายพาเราแวะไปชมไร่สตอเบอรี่แปปหนึ่งเพราะเราไม่ได้ต้องการเท่าไหร่แต่อยากเข้าไปชิมสตอเบอรี่ที่นี่ พี่เค้าก็จริงใจดี บอกว่ามันไม่ได้หวานนะออกเปรี้ยวหน่อย แต่เราชิมไอศครีมและน้ำสตอเบอรี่ปั่นก็อร่อยดีแต่แอบแพง วันนี้เราก็จบทริปแบบมีความสุขเต็มเปี่ยม ไม่เหนื่อยเลย แถมบอสได้เพื่อนใหม่ด้วย เป็นชาวเยอรมันด้วยกันคุยกันสนุกเชียว คืนนี้หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จ เรารีบอาบน้ำเข้านอน บอสนอนเร็วและหลับเร็วมาก ส่วนบนนอนไม่หลับเลยพยายามข่มตาหลับก็ไม่เป็นผล เนื่องจากคอยสังเกตุปฏิกิริยาเพื่อนร่วมห้องหนุ่มสาวของเรา เพื่อนร่วมห้องฝ่ายชายก็นั่งทำงานบนเตียงปกติเหมือนเมื่อคืนก่อนดึกเหมือนเดิม ส่วนสาวเจ้าน่าจะนั่งแชทนั่งเล่นเฟสบุ๊คอยู่(เดาเอา) จากนั้นฝ่ายชายเห็นว่าเค้ายังไม่นอนเลยชวนคุยแบบตีชี้ขอดูรูปฝ่ายหญิงระหว่างที่ท่องเที่ยวจากนั้นฝ่ายหนุ่มเจ้าก็โชว์ภาพที่ตนแต่งและถ่ายทั้งหมด แปปหนึ่งก็เข้าไปร่วมชายคาเตียงเดียวกัน พูดคุยกันถูกคอนอนดูรูปด้วยกันนานเชียวจนบลทนไม่ไหวรีบลุกขึ้นไปหาน้ำทานและอ่านหนังสือเล่นเผื่อจะทำให้ง่วงนอนง่ายขึ้น บลขึ้นไปชั้นสามจะมีมุมให้ทานกาแฟและอาหาร บลนั่งอ่านหนึ่งสือเกือบสองชั่วโมงจนตีสองกว่ามั้งมันก็ไม่ง่วงสักที จนมีเพื่อบ้านชาวจีนมั้งกลับมาขึ้นห้องร้องเพลงเสียงดังไม่เกรงใจเลย บลเลยต้องกลับลงไปนอนต่อแค่หลับตาก็ได้นะ กลับเข้าไปเพื่อนร่วมห้องของเราก็ยังคงนั่งนอนดูรูปในคอมกันอยู่หรือดํหนังไม่รู้ ตีสามละยังไม่นอนอีก ส่วนบลก็ฝืนนอนต่อไปจนเช้าก็ได้หลับจริงๆแค่ไม่กี่นาทีเอง