Wie ich mal ….

Jetzt heißt es also Abschied von Kuala Tahan und dem Hana Guesthouse nehmen.

Pünktlich um 10 Uhr starten wir mit dem Bus nach Jerantut um uns dort für 18 Ringgit eine Fahrkarte nach Kuala Lumpur zu besorgen.
Was auch alles soweit ohne Probleme klappt.

12 Uhr geht die Fahrt von hier los und nur 3 Stunden später erreichen wir KL.

Wir steigen aus dem Bus, schultern unsere Rucksäcke und gerade als wir los laufen wollen fängt es an wie aus Eimern zu schütten.
Wir nutzen die kleine Zwangspause um uns erst einmal zu orientieren.
Wie bei jeder größeren Stadt, die ich bis jetzt besucht habe, hab ich mir im Vorfeld die U-Bahn Karte von Kuala Lumpur auf Handy geladen und eigentlich sollte die nächste Station gar nicht so weit weg sein.
Ich schätze mal gute 100 Meter, dann können wir mit der Bahn nach Chinatown wo unser gebuchtes Hotel ist fahren.
Allerdings regnet es so sehr, das wir es für besser halten uns erst einmal unterzustellen und ein paar Minuten zu warten…..

…..fast eine halbe Stunde später ist immernoch keine Besserung in Sicht und weil ich langsam ungeduldig werde, schaue ich mich ein wenig um und stelle mit Freude fest, daß der Eingang zur S-Bahn doch nur ein paar Meter entfernt ist.
Wir schaffen es fast trocken bis zur Bahn.
Ein mal umsteigen und dann sind wir auch in einer mir vertrauen Gegend.
Hab ich doch erst vor ein paar Monaten hier in Chinatown mit meinen Eltern übernachtet.
Der Regen hat auch schon aufgehört und wir können in ruhe nach unserer Unterkunft suchen.
Ich sage jetzt einfach mal, daß es Zufall ist, daß unser Hotel in Kuala Lumpur den selben Namen hat wie ein sehr guter 4 beiniger Kumpel von mir.
😉
Ein paar Minuten brauchen wir bis wir das Amigo Hotel in der wuseligsten Straße im ganzen Viertel finden.
Dafür haben wir dann aber einen gemütlichen sauberen kleinen Raum zum kleinen Preis für uns alleine.

Für heute haben wir genug gemacht, deshalb gehen wir nur noch schnell eine Kleinigkeit essen und entspannen den Rest des Tages.

Da ich ja schob einmal über KL geschrieben habe, ich schreibfaul bin und eigentlich nix wirklich spektakuläres passiert ist halte ich mich jetzt mit unserem Tag in dieser Stadt recht kurz.

Wir erkunden ein wenig die Nähere Umgebung, landen dann irgendwie bei der Kuala Lumpur City Gallery gelandet.
5 Ringgit Eintritt pro Person soll es hier kosten und weil Bonny im Vorfeld schon etwas über dieses „Museum“ gelesen hat und weil die Eintrittskarte gleichzeitig ein Gutschein für das Café der Galerie ist, schauen wir uns diese auch an.
Ein wenig über die Geschichte von Kuala Lumpur gibt es hier zu sehen aber das absolute Highlight hier ist die Stadt als Miniatur mit dazugehöriger Show.
Bonny ist begeistert, ich finde es ganz nett.;)

Als nächstes steuern wir den Botanischen Garten an, welcher riesig ist aber irgendwie auch nur ein großer recht ruhiger Park.

Nach gut 2 Stunden entdecken wir eine Anlage, die mit riesigen Netzen überspannt ist.
Wir finden auch den Eingang und stellen fest, daß es sich hierbei um einen Vogel Park handelt.
Leider finden wir den Eintritts Preis etwas zu teuer und weil wir ja auch noch zu den Petronas Towers möchten schauen wir lieber wie wir wieder zurück in die Stadt kommen.
Immerhin finde ich auf dem Rückweg noch einen Geocache.:mrgreen:

Kurz vor Einbruch der Dunkelheit schaffen wir es auch mit der Bahn uns die Zwillingstürme noch einmal anzuschauen.

Das war es dann auch schon in groben Zügen mit unserem Besuch in Kuala Lumpur.

Das einzige was mir noch einfällt, wenn ich überlege was ich noch schreiben könnte ist das KL auch eine kleine Gemeinsamkeit mit Ogtenwill, Brockway, North Haverbrock und Springfield hat.
Jedem Simpson Fan sollte jetzt klar sein was ich meine……Kuala Lumpur hat eine Monorail Bahn:)

Dann ist da noch ein kleiner Tip für den Fall das noch jemand im Amigo Hotel landet.
Die Aussicht vom Dach des Hauses sollte man sich nicht entgehen lassen.

Außerdem sind wir mittlerweile zu viert, weil neben unserem Hotel ein Seven-Eleven ist und wir es in 3 Tagen wirklich wieder schaffen genügend Sticker für unseren nächsten Begleiter zu sammeln.
Leider trägt dieser wieder kein deutsches Trikot.
Aber gut haben wir eben auch noch ein Bärchen aus Portugal mit im Gepäck.

Jetzt hab ich aber wirklich keine Lust weiter zu schreiben und überlasse Bonny den Rest vom Blog. 😉

วันที่ 25 พฤษภาคม 2559 วันที่ต้องจากลาเมืองขุนเขา
วันนี้ต้องเดินทางออกจากหมู่บ้านนี้แล้วรู้สึกไม่อยากจากเลย เพราะรู้สึกว่ามีอะไรให้เราทำสนุกๆและหาประสบการณ์อีกมากมาย อยากไปเดินป่าลึก 7วัน6คืน อยากดูไนท์ซาฟารีอีกสักหลายๆครั้ง เพราะอยากเจอสัตว์ตัวอื่นๆอีก อยากนั่งเรือเที่ยวให้รอบๆภูเขา นี่คือหลักๆที่อยากจะทำให้จบแต่ก็ไม่ได้เราต้องไปแล้ว ไม่มีเวลามาก เราสองคนเก็บกระเป๋าเพื่อจะไปขึ้นรถเมย์ในรอบ10โมงตามเดิม ก่อนไปเราก็อำลาพี่ Razali พี่เค้าก็จับมือเราเพื่ออำลาพร้อมกับเอามือไปแตะที่อกคล้ายกับว่าขอพระเจ้าจงคุ้มครอง บลเห็นพี่เค้าทำก็เผลอไปทำตามเค้า รู้สึกไม่อยากจากนะ อยู่ที่นี่เหมือนอยู่บ้านตัวเองสบายใจ เรามุ่งหน้าไปยังศูนย์กลางของหมู่บ้านเพื่อไปขึ้นรถที่จุดนั้น เรายืนรอรถเมย์อยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอด เราสองคนมุ่งหน้าไปที่รถจัดแจงเก็บกรเป๋าและหาที่นั่ง ระหว่างทางก็มีนักท่องเที่ยวชาวอเมริกันค่อนข้างมีอายุละมาคุยด้วยตลอดทาง เค้าเป็นแบคแพ็กเกอร์ตัวจริงเชียวละ ใช้แผนที่กระดาษแผนใหญ่กางดูทิศทางตลอดและถามผู้คนตลอด ส่วนเราใช้แผนที่ GPS แบบสบายๆ ระหว่างทางพี่เค้าเป็นคนยิงคำถามและชวนคุยมาตลอดจนสุดท้ายเค้าคงไม่รู้จะถามอะไรจึงย้อนคำถามมาที่บลว่ามีอะไรอยากรู้หรืออยากถามเกี่ยวกับประเทศเค้าไหม ตอนนั้นมาถามแบบกระทันหันบลคิดอะไรไม่ออกจริงๆก็เลยบอกปฏิเสธไปว่าไม่มี แต่พอออกมาจากเค้าบุปคิดได้ทันทีว่าจะถามอะไรแต่ก็สายไปเสียแล้ว เราใช้เวลาเดินทางประมาณชั่วโมงกว่าก็ถึงเมืองJerantut จากนั้นเรารีบมุ่งหน้าไปจองตั๋วตรงจุดที่พี่กระเป๋ารถเมย์บอก รถออกเที่ยงตรง ซึ่งเวลาตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงละ เราได้ตั๋วมาในราคา 18ริงกิต รถบัสก็ทั่วไปธรรมดาพอนั่งได้แบบสามชั่วโมง เราไปถึงเมืองกัวลาลัมเปอร์ตอนบ่ายสามโมง ระหว่างทางรถวิ่งชิวมากไม่มีทีท่าว่ารถจะติดอะไรเลย ตอนแรกก็กลัวว่าเข้าเมืองแล้วต้องนั่งแช่ในรถบัสเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงถึงจะได้ลงจากรถ แต่ผิดคาดมากรถวิ่งฉลุยแบบสบายใจ ติดแค่ทางแยกไฟแดงแค่นั้น คือดีงามมากอะ เมื่อรถมาถึงสถานีบุปเรารีบมาเอากระเป๋าใต้ท้องรถแล้วเดินไปหาที่นั่งเพื่อดูว่าจะไปทางไหนยังไงต่อ ระหว่างนั้นฟ้าก็มืดดำมาพร้อมกับฝนโปรยๆนิดหนึ่ง ผ่านไปสองนาทีฝนสาดลงมาเราต้องรีบเดินหาที่หลบ และแล้วเราก็หาเจอว่าสถานีรถไฟฟ้ามันอยู่ตรงนี้เองแค่ไม่กี่ก้าว เราเลยมุ่งหน้าไปพร้อมกับฝนไม่กี่ก้าวก็เจอสะพานและที่ขายตั๋ว ซึ่งระบบการซื้อขายตั๋วก็เป็นแบบเดียวกันกับประเทศไทย เราต้องนั่งรถไฟสองต่อเพื่อไปยังที่พัก รถไฟฟ้าของเค้าเร็วแบบคล้ายลูกกระสุนว่างั้น บลยืนอยู่ด้านหน้าสุดมองเห็นเส้นทางการวิ่งทั้งหมด เพราะรถไฟเค้าเป็นรถไฟอัตโนมัติ ไม่มีคนขับ ด้านส่วนของรางวิ่งและอุโมงค์ก็ใหญ่มีไฟส่องสว่างตลอดทาง ทำให้เราเห็นทุกอย่างภายในตัวอุโมงค์ ไม่กี่นาทีก็ถึงที่พัก ที่นี่เราพักของ Amigo hotel ในราคา 72ริงกิต ซึ่งโรงแรมอยู่ในตลาดไชน่าทาวร์เลยก้าวท้าวออกจากประตูก็สามารถช้อปปิ้งหรือหาอะไรทานได้ วุ่นวายมาก วันนี้เราไม่ทำอะไรเลย เก็บกระเป๋าแล้วออกไปหาอะไรทานในตลาด อาหารก็ราคาแพงนิดหน่อยพอรับได้ จากนั้นก็กลับมาห้องพักผ่อน เพราะเห็นความวุ่นวายด้านนอกแล้วทำให้ไม่อยากไปไหนเลย แล้วเราก็ออกไปชมวิวเมืองด้านบนตึกดาดฟ้าของโรงแรม ก็สวยดีแต่ยังไม่มาก

วันที่ 26 พฤษภาคม 2559 เดินเล่นในเมือง
เช้าวันนี้เราไม่มีอะไรมากแค่วางแผนว่าจะเดินเล่นในตัวเมืองกัน ซึ่งก็ตามนั้น เราเดินไปตามเส้นทางสายหลักเผื่อเจออะไรที่สามารถแวะเวียนเยี่ยมชมได้ ระหว่างทางก็เจอหนุ่มขาวตี้ยืนสูบบุหรี่อยู่พร้อมกับคุยโทรศัพท์ แต่งตัวดีดูมีภูมิฐาน คล้องสายคีย์การ์ดหรือบัตรพนักงานน่าจะเป็นพนักงานออฟฟิศ(คิดๆ) ไม่กี่วินาทีผ่านไปหนุ่มตี้ของเราก็พูดโทรศัพท์เป็นภาษาไทยขึ้นมา พอมองไปอีกด้านหนึ่งก็เจอว่ามีแบงค์กรุงเทพฯอยู่ใกล้ๆเลยมั่นใจว่าน่าจะเป็นพนักงานธนาคารแน่นอน เรื่องก็มีแค่นี้ เราเดินไปเรื่อยๆชมเมืองจนไปทะลุตลาดในห้างเดินดูผ่านๆและก็ไปทะลุที่อนุเสาวรีย์ธงชาติมาเลเซียใหญ่และตรงนั้นจะมีพิพิธภัณฑ์แสดงประวัติเมืองกัวลาลัมเปอร์ให้นักท่องเที่ยวได้ดูและชมกัน เราซื้อตั๋วเข้าคนละ 5ริงกิต แล้วพนักงานจะให้ตั๋วมาเพื่อให้เราเอาตั๋วใบนี้ไปแลกซื้อเครื่องดื่มหรือขนมนมเนย และของฝากได้ตามมูลค่าของตั๋ว ระหว่างที่เราเดินดูด้านในนั้นก็จะมีวิดีโอแสดงแสงสีเสียงมาให้เราได้ชมเป็นรอบๆไม่นานมาก แต่น่าตื่นเต้นและดูอลังการเช่นกัน บลรู้สึกชอบ จากนั้นเราก็เอาตั๋วไปแลกซื้อกาแฟสำหรับบอสและน้ำแข็งใส โดยเพิ่มเงินอีก 1ริงกิต เพราะน้ำแข็งใสราคาเกิน 5ริงกิตตามในมูลค่าของตั๋วเข้า หลังจากนั้นเราก็เดินลัดเลาะไกลพอควรทะลุไปยังสวน ที่นี่เป็นสวนใหญ่ในเมือง ที่นี่เค้าดูแลและให้ความสำคัญมาก ตกแต่งได้สวย สะอาด มีที่ให้เด็กเล่นด้วยแถมยังสะอาดและปลอดภัยมาก พื้นเป็นพื้นเบาะหนุ่มทั้งหมดสำหรับเด็กๆ คือดีมากอะเขาใส่ใจรายละเอียดและทำมันออกมาได้ดีมาก เราเดินที่สวนนี้นานมาก ได้เจอคู่บ่าวสาวมาถ่ายพรีเวดดิ้งกันหลายคู่ เดินจนไปทะลุที่สวนนกแต่ไม่ได้เข้าเพราะตั๋วเข้าราคาแพงเกินไปเลยไม่ขอเข้าละกัน เรามุ่งมุ่นอยู่ตรงนี้นานเกินไปจนเราต้องเดินออกมาแล้วมุ่งหน้าไปยังตึกแฝดปิโตนาส. เพื่อชมวิวแสงหลอดไฟ ก็สวยดีเป็นแลนด์มาร์กที่สำคัญไปแล้ว จากตรงนี้เราก็กลับห้องพักผ่อนเพราะเราเดินไกลเหลือเกิน. เอาจริงๆตัวเมืองไม่มีอะไรมาก แค่ได้อาหารดีดีทานเท่านั้น