Nach dem kurzen Stop in Kuala Lumpur wollen wir jetzt weiter Richtung Süden reisen.
Mit der Bahn fahren wir zum Terminal Bersepadu Selatan was uns weil dieses etwas außerhalb liegt schon fast eine Stunde kostet.
An diesem riesigen Busbahnhof ist richtig was los, trotzdem ist alles sehr gut organisiert und nach ein paar Minuten haben wir auch schon die Karten für unsere Weiterreise in der Tasche.
Schlappe 10 Ringgit (2,50€) zahlen wir pro Person für unsere Fahrkarten nach Melakka.
Der Bus ist zwar nicht der neueste, dafür hat man aber richtig viel Platz.
Man reist hier quasi in gemütlichen Fernsehsesseln mit unglaublichen viel Beinfreiheit.
Ich konnte hier ewig auf meinem Platz lümmeln und aus dem Fenster schauen.
Dummerweise ist die Fahrt aber schon nach knapp 2 Stunden beendet.
Der Busbahnhof von Melaka liegt etwas außerhalb und wir werden natürlich sofort von Taxifahrern umringt, die uns für 20 Ringgit ins Stadt Zentrum bringen würden.
Da wir aber im Vorfeld über eine günstigere Alternative gelesen haben, wimmeln wir die Fahrer ab und suchen nach dem Stadtbus mit der Nummer 17 weil uns dieser für 1,50 bis ans Ziel bringt.
Der Bus ist prope voll und wir dürfen die halbe Stunde bis ins Zentrum der Stadt, das übrigens zum UNESCO Weltkulturerbe zählt, mit unseren ganzen Geraffel in der Tür stehen.
Am „Roten Platz“ steigen wir aus und ja, jetzt verstehe ich, warum die Stadt Weltkulturerbe ist.
Die Bauten aus der Kolonialzeit sehen echt chic aus.
Allerdings ist das Städtchen deshalb auch ein ziemlicher Touristen-Magnet und da viele der Urlauber aus Asien kommen, wird diesen auch der Kitsch geboten, den die Asiaten so lieben.
Übrigens bekommt man hier am Roten Platz mehr von der Farbe zu sehen als an dem neben dem Kreml.
Wir müssen jetzt aber erst mal noch gute 800 Meter bei glühender Hitze laufen um unsere Unterkunft zu besuchen.
Dieses mal habe ich uns ein Zimmer gebucht und meine Wahl viel auf das „Apa Kaba Hone&Stay“, welches ruhig gelegen mit einem schönen Garten und sehr rustikalen Zimmern ist.
Für uns reicht es alle mal und der Besitzer hat auch gleich ein paar gute Tips parat.
Zum Beispiel erfahren wir, daß heute Nachtmarkt ist und weil es auf solchen ja immer einiges zu entdecken und zu futtern gibt, machen wir uns gleich mit einbruch der Dunkelheit auf den Weg.
Wie erwartet ist richtig was los und wir schlagen nach dem wir uns erst einmal umgeschaut haben auch Essens technisch richtig zu.
Wobei wir am Ende des Abends aber doch feststellen müssen, das wir höchst wahrscheinlich einige Ringgit gespart hätten, wenn wir in ein Restaurant gegangen wären. 😯
Aber jetzt ist es auch zu spät und geschmeckt hat es an fast jedem Fall. 😉
Melaka hat die höchste Dichte an Museen in Malaysia, es gibt viele Gebäude aus der Kolonialzeit, ein riesiges Shopping Center und generell über all etwa zu entdecken.
Natürlich besuchen wir viele dieser Sehenswürdigkeiten aber es gibt noch einen anderen Grund aus dem wir hier sind.
Wir habem nämlich gelesen, das von hier eine Fähre nach Sumatra geht und weil wir langsam daran denken müssen das Land zu verlassen (ich hab zwar 90 Tage aber Bonny hat nur 30 Tage Aufenthaltserlaubnis hier in Malaysia) wollen wir morgen die Fähre nach Sumatra/Indonesien nehmen.
Wir laufen also zum Fährhafen um uns für morgen die Fahrkarten zu besorgen.
Am Schalter sagt man uns, daß es genügt, wenn wir morgen früh hier sind und kurz vor Abfahrt ein Ticket kaufen.
Gut, dann kaufen wir das Ticket morgen und schauen uns heute die Stadt an……
Abends in unserem Zimmer wird es langsam an der Zeit sich mit dem neuen Reiseziel auseinander zu setzen.
Die Fähre fährt von hier in eine Stadt namens Dumai natürlich sagt uns dieser Ort so gar nichts.
Also halte ich es für einen guten Idee einfach erst mal den Reiseführer für Indonesien runter zu laden.
In diesem Finde ich zu Dumai allerdings nur eine Information, die ich schon kenne: „Von Dumai gibt es eine Fähre nach Malaysia. “
Also google ich ein wenig und stoße nach dem ich in ein paar älteren Forums Beiträgen gestöbert habe, die im Grunde alle darauf hinaus laufen, das es besser ist wo anders mit Indonesien zu starten.
Ich stoße auch auf einen Blog von nem deutschen Paar.
Die beiden haben es vor ei paar Jahren gemacht, beim lesen ihres Beitrages stellt man allerdings schnell fest, daß die Weiterreise von Dumai nicht einfach und auch nicht angenehm ist.
Wir haben noch 4 Tage, bis wir das Land verlassen müssen.
Viel Zeit ist das nicht gerade.
Weil wir ja zum Glück das Ticket für die Fähre noch nicht gekauft haben, können wir uns nach günstigen und einfachen Alternativen umschauen.
Nach dem wir bis sehr spät in die Nacht recherchiert haben, steht der neue Plan fest.
Wir wollen einen Bus nach Singapur nehmen.
Das hat den Vorteil, daß wir uns so mehr Zeit verschaffen, weil die Stadt Singapur wie ein eigenständiges Land gehandhabt wird und wir zum einen neue Stempel für unsere Sammlung bekommen und zum anderen dort dann 30 Tage Aufenthaltserlaubnis haben.
Der Nachteil ist, daß Singapur recht teuer ist und wir deshalb nicht zu lange in dieser Stadt bleiben sollten.
Wir haben auch Glück, weil wir nen recht günstigen Flug nach Jakarta finden, den wir dann auch buchen.
Unser Flieger geht in 4 Tagen und um ein wenig Geld zu sparen entscheiden wir noch 2 Nächte länger hier in Melaka zu bleiben.
Wobei wir die Zeit hier nutzen um uns im Garten unseres Gasthauses zu entspannen, gelegentlich die Stadt erkunden (z.T. auch per Boot) und uns auf Indonesien vorzubereiten.
So wissen wir, daß man am Flughafen in Jakarta recht unkompliziert ein 30 Tage Visum bekommt, wir aber warscheinlich auch ein Ausreiseticker vorzeigen müssen um dieses zu bekommen.
Also kann ich jetzt schon verraten was ich in zimlich genau einem Monat mache.
Ich hatte zwar nicht vor auf dieser Reise Australien zu besuchen aber der Flug ist einfach so günstig, das ich ein Ticket für den 29.06.16 von Bali nach Australien buche.*
Allerdings wissen wir jetzt auch wann es nach den vielen gemeinsamen Erlebnissen für uns heißt von einander Abschied zu nehmen.
Weil wir für Bonny von Bali einen Tag vorher wieder zurück nach Bangkok fliegen wird.
Wir haben ja noch nen ganzen Monat Zeit.
Mir war mal wieder nicht so nach schreiben und auch wenn sich ein Melaka Besuch wirklich lohnt gibt es eigentlich nichts außergewöhnliches zu berichten.
Wer trotzdem noch mehr über unser Tage hier lesen möchte, kann sich ja auch noch Bonnys Beitrag zu Herzen nehmen.
Da iser:
27 พฤษภาคม 2559 เก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ เราจะไปเยี่ยมมะละกา เมืองมรดกโลก
การเก็บกระเป๋าเดินทางครั้งนี้ค่อนข้างที่จะดีใจอยากออกไปเร็วๆ เนื่องจากตั้งแต่ที่เข้ามาในเมืองวันแรกก็ดูวุ่นวาย ตึกราบ้านช่องเต็มไปหมด ที่พักก็แพง แต่การเดินทางแสนสะดวกและราคาถูก เราสองคนมุ่งหน้าไปยังรถไฟความเร็วสูง เพื่อไปยังสถานีรถบัสซึ่งอยู่นอกเมือง และก็จัดการซื้อตั๋วรถบัสเมื่อไปถึงสถานีในราคา 10 ริงกิต เราใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงมาลากา รถวิ่งเรื่อยๆแบบไม่มีรถติด บรรยากาศรอบนอกตัวรถมีแต่วิวทุ่งหญ้า เนินเขา คล้ายๆฝั่งยุโรป ไม่มีทุ่งนา ให้เห็น ถือว่าสวยและงามมาก เมื่อถึงสถานีรถบัสเราต้องเดินหารถเมย์เบอร์ 17 เพื่อเข้าไปยังตัวเมือง ในราคา 1.5 ริงกิต ใช้เวลาประมาณ 10-20 นาที ก็ถึง บรรยากาศโดยรอบรถติด นักท่องเที่ยวมากมาย ตึกราเป็นสีแดงเลือดหมู ดูแปลกตานิดหน่อยแต่ก็สวยดี เราจองที่พักไว้กับ Apakaba guesthouse คืนละ 45 ริงกิต เป็นบ้านเปิดให้นักท่องเที่ยวเช่า เป็นบ้านจริงๆ แต่ก็สงบเงียบดี บริเวณด้านนอกพี่เค้าเลี้ยงไก่นกยุง(ไม่รู้ชื่ออะไรตั้งเองเพราะมันคล้ายๆนกยุงแต่ไม่มีหางสวยๆ) กระต่าย มีน้องแมวเดินไปมา ห้องพักธรรมดา และมีอาหารเช้า ขนมและผลไม้ให้ทาน เมื่อไปถึงพี่เค้าก็ให้น้ำดื่มคนละขวดเป็นการต้อนรับ แล้วพี่เค้าก็แนะนำเส้นทางในเมืองให้ วันนี้เราจะไปเดินตลาดนัดกัน โดยตลาดนัดเค้าจะมีทุกวันศุกร์ นักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตาเข้ามาเดินชมสินค้า สินค้าที่นี่ค่อข้างออกไปทางน่ารักน่าซื้อ แถมยังมีรถสามล้อรับจ้างตกแต่งด้วยไฟและตุ๊กตาน่ารักเต็มคันรถจอดเรียงรายเปิดเพลงกระหึ่มรอผู้โดยสาร ถือเป็นสีสันของเมือง เราเดินหาอะไรทานในตลาดแต่ราคาค่อนข้างแพงเหลือเกิน ไม่กล้าซื้อ แต่บลซื้อมะพร้าวอ่อนที่เค้าผ่ากะลาออกหมดแล้ว เห็นแต่เนื้อขาวๆกลมๆและมีน้ำอยู่ด้านใน คิดในใจว่าของแท้หรือเปล่า ทำได้ไงเนี่ย ตอนทานก็ต้องใช้หลอดเจาะเนื้อเข้าไปเพื่อดูดเอาน้ำจากนั้นค่อยละเลงเนื้อต่อ ถือว่าอร่อยใช้ได้เลย เดินหลายรอบจนเมื่อย ข้าวของเยอะแยะจนตาลายไปหมด จะหยุดทานอาหารสักร้านก็มีแต่อาหารจีนบอสไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เลยพากันซื้ออะไรเล็กน้อยทานในตลาดแต่ราคาไม่ต่างกับนั่งทานในร้านอาหารเลยนะ ชอปปิ้งเสร็จก็กลับเพราะค่อนข้างปวดหัวของเยอะไปไม่รู้จะมองด้านไหนดีหันไปทุกด้านจนปวดหัวตาลายเลยรีบออกจากตลาดกลับห้องไปพักผ่อน อ๋อ!ตอนเดินกลับจากตลาดวันนี้เราเจอคู่หนุ่มสาวเพื่อชาวเยอรมันของบอสที่เราเจอกันครั้งแรกที่ทัวร์ไร่ชาและป่ามิส และครั้งที่สองที่ป่ากัวลาทาฮาน เราแค่เดินสวนเค้ามองไม่เห็นเรา แต่บลจำได้เลยบอกบอส บอสอยากไปทักแต่ก็ช้าไป เลยปลอบใจบอสว่าพรุ่งนี้เดี๋ยวก็เจอกันใหม่ เพราะเราบังเอิญเจอกันมาสามรอบละในต่างเมือง
วันที่ 28 พฤษภาคม 2559 วันพิพิธภัณฑ์แห่งชาติ
โดยปกติเวลาไปเที่ยวแต่ละเมืองเราจะไม่ค่อยสนใจพิพิธภัณท์สักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้คือวันของเค้าจริงๆ พิพิธภัณฑ์ที่นี่มีเยอะมาก นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่ต้องเข้าดูพิพิธภัณฑ์ เพราะเมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆ จุดขายอยู่ที่ตึกสีแดงไม่มากมายเท่าไหร่ และประวัติความเป็นมาของเมืองนี้ มีเรือสำเภาลำใหญ่ที่สร้างจำลองขึ้นมาเป็นอนุสรณ์และพิพิธภัณฑ์ เราเข้าที่นี่ที่แรกชมประวัติการก่อตั้งเมืองและปฏิมากรรมเรือสำเภาต่างๆรวมถึงชีวิตและวัฒนธรรม ในเรือไม่ค่อยมีอะไรมากก็มีประวัติให้อ่านแต่เนื่องจากภาษาไม่แข็งแรงเลยไม่ค่อยเข้าใจ ดูๆดูๆแล้วก็ออก จากนั้นเราไปชมพิพิธภัณฑ์ไดโนเสาร์กันต่อโดยในนี้ก็จะมีภาพโชว์ทุกอย่างมากมายประปรายจับจุดไม่ได้ เช่น ว่าว, เครื่องเจาะหู เจาะปาก กำไรข้อมือเท้าคอ ของชนเผ่า, เหรียญทองกีฬา, ภาพการสักของชนเผ่า ฯลฯ วันๆวนไปวนมาอยู่แต่กับพิพิธภัณฑ์ แล้วก็หาอะไรทานกันที่ฟู๊ดคอร์ทในห้าง มีให้เลือกมากมายหลายแบบและอร่อยด้วย ราคาโอเค แล้วก็กลับห้องบอกแล้วว่าไม่มีอะไรมากแค่พิพิธภัณฑ์และก็อธิบายประวัติศาสตร์ไม่เป็น ได้แค่ดูแล้วก็อ๋อ!โอ๋! จบคะ:)
วันที่ 29 พฤษภาคม 2559 วันช้อปปิ้งแห่งชาติ
วันนี้ไม่รู้จะไปไหนไม่รู้จะทำอะไรเลยพากันเดินชมเมือง ซึ่งเมืองก็ไม่มีอะไรมาก เราเดินไปที่ท่าเรือเพื่อกะจะไปจองตั๋วเรือเพื่อข้ามไปยังเกาะสุมาตราของอินโดนีเซีย แต่ค่าเรือค่อนข้างแพงเหลือเกิน เลยขอกลับไปคิดและตัดสินใจใหม่ก่อน เนื่องจากการนั่งเรือข้ามไปยังฝั่งนอกเมืองหลวงของอินโดนีเซียมันค่อนข้างมีปัญหาเยอะเลยคิดชั่งใจอยู่ว่าจะลุยหรือจะเลี่ยงหลังจากนั้น เราก็เลยเดินไปชมเมืองต่อและช้อปปิ้งไปโดยปริยาย ทุกจุดทุกมุมของเมืองในศูนย์กลางเป็นร้านขายของที่ระลึกหมดเลย ถ้าออกนอกเมืองก็จะเจอแต่อาคารร้าง ก็ไม่มีอะไร เดินร้านนั้นทะลุร้านนี้ ทุกร้านมีแต่ของน่าซื้อ ติดที่ไม่มีเงินซื้อก็เท่านั้น เลยต้องทำใจ โดยปกติเป็นคนไม่อยากช้อปปิ้งนะ แต่เห็นของที่นี่แล้วอยากได้ทุกอย่าง เพราะของเล็กๆน่ารักๆราคาถูกๆแต่ก็ต้องห้ามใจได้ประมาณ 90% ไม่รู้จะทำมาทำไมน่ารักขนาดนั้นนี่คนมาเที่ยวนี่กะจะมาเสียตังซื้อของฝากอย่างเดียวเลยนะถ้ามาเมืองนี้เนี่ย ดูๆไปก็คิกคุคล้ายๆไต้หวันญี่ปุ่น แตกต่างจากเมืองทั่วไปในมาเลเซียเลย จากนั้นเรากลับห้องและต้องการวางแผนการเดินทางใหม่ แทบไม่หลับไม่นอนกันเลย เพราะนอนไม่ได้เราต้องออกจากเมืองภายในวันสองวันแล้ว พยายามหาทางที่สะดวกและง่ายที่สุด จนสุดท้ายเราหาตั๋วราคาถูกเพื่อบินไปลงที่จาการ์ต้าได้ เลยเปลี่ยนแผนจะนั่งรถบัสข้ามไปสิงคโปร์และต่อเครื่องไปยังอินโดนีเซีย
วันที่ 30 พฤษภาคม 2559 อยากนั่งเรือชมเมือง
วันนี้บอสเกิดอยากลองนั่งเรือรอบเมือง เอาจริงๆคือเดินชมก็ได้นะ แต่บอสอยากได้ฟิวกลางน้ำกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆเต็มเรือ ค่าเรือก็แอบแพงขึ้นเพราะเป็นช่วงวันหยุดพิเศษของบ้านเมืองเค้า เอาสิแพงก็สู้บอสยอม เมื่อจ่ายเงินค่าตั๋วเสร็จก็ต้องรีบวิ่งไปขึ้นเรือเนื่องจากผู้โดยสารคนอื่นๆรอเต็มเรือและอยากจะออกเต็มแก่ ทุกคนมองมาที่เราสองคนด้วยความกดดัน เมื่อเรือเริ่มแล่นแรกๆก็ยังไม่มีอะไร เรือแล่นไปอย่างช้าๆเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้ชมบรรยากาศข้างทาง เมื่อเรือเริ่มเข้าบริเวณจุดท่องเที่ยวก็จะเห็นความสวยงามของตึกราบ้านช่อง และความอาร์ตของเมือง ทำให้เราตัดสินใจเมื่อเรือวนรอบเมืองและเลี้ยวกลับ เราจะเดินกลับมาที่จุดที่น่าสนใจที่เรือผ่านใหม่เพื่อขอถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก เนื่องจากการนั่งเรือไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปเลย เพราะนั่งตรงกลาง ถ่ายติดแต่หัวผู้โดยสารคนอื่น เลยไม่ถ่ายดีกว่า นั่งมองผ่านๆ เมื่อเราลงจากเรือเรามุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเมื่อตอนที่เรือวิ่งผ่านเพราะบอสบอกจะมาทานอาหารที่ร้านริมสะพาน ตรงสตีทอาร์ต จากนั้นเราเดินริมลำคลองไปเรื่อยๆโดยเลือกเดินคนละฝั่งเพื่อเก็บภาพของกันและกันในฝั่งตรงข้าม แต่ก็ไม่เวิร์คเท่าไหร่เพราะกล้องซูมได้ไม่ดีเท่าไหร่ ได้แต่ภาพระยะไกลตัวคนเล็กๆ55 เมื่อเดินจนรู้สึกร้อนและเหนื่อยก็พากันเดินกลับลัดเลาะไปตามทางเรื่อยๆ เย็นนี้เราต้องตัดสินใจแล้วว่าจะไปอินโดนีเซียด้วยวิธีไหนและข้ามไปฝั่งไหน เพราะจากข้อมมูลที่ได้มานั้น อินโดนีเซียนี่ไม่ต่างจากไทยเลย คือขูดรีดเงินนักท่องเที่ยว ตำรวจเจ้าหน้าที่ก็กินเงินสินบนใต้โต๊ะกันแบบด้านๆ แท็กซี่ก็ออกจะมหาโหดกับนักท่องเที่ยวเหลือเกิน สุดท้ายเราตัดสินใจจะไปขึ้นเครื่องที่สิงคโปร์ จึงเริ่มจองตั๋วแต่ก็ไม่ง่ายเลยกว่าจะจองได้แทบไม่ได้หลับนอนกันเลย
*Ich sitze übrigens wärend ich diesen Blog Beitrag zusammen klöppel gerade von Flug Nummer QZ 540, Air Asia, Sitz Nummer 22D.
Hänge jetzt also ziemlich genau einen Monat hinterher.;)
Wie ich mal .... 