Wie ich mal ….

Jetstar bringt uns sicher von Singapur nach Jakarta.

Die Schalter für das Visum sind nicht zu verfehlen und ich bin wie immer in solchen Momenten doch etwas aufgeregt.
Was ich in Indonesien machen möchte, fragt mich der Beamte nach dem er einen Blick in meinen Reisepass geworfen hat.
Ich antworte, das ich mir sein Land anschauen möchte, erst Java, dann Bali.
Das genügt um meinen Einreisestempel und somit ein 30 Tage Visum zu bekommen.
Bei Bonny dauert die Kontrolle etwas länger, weil die Thailänderin tatsächlich ein Ausreiseticket vorweisen muss.
Ein Glück, das wir in weiser Vorraussicht die nächsten Flüge schon gebucht haben.

Nach dem das also auch geklärt ist und Bonny ihren Stempel bekommen hat, müssen wir nur noch irgendwie in die Stadt kommen.
Natürlich ist ein Taxi viel zu teuer und wir versuchen unser Glück an der ganz in der Nähe ligenden Busstation.

Ich würde jetzt hier ja gerne erklären,  wie das hier mit dem Bus fahren funktioniert aber ich hab es selbst ehrlich gesagt nicht verstanden.
Außerdem finde ich den Preis etwas unverschämt.
Zum Glück bin ich seit einem kleinen Abstecher zum Geldautomaten Millionär, so daß die 40.000,- fürs Busticket doch nicht ganz so weh tun.

Irgendwann werden wir auf jeden Fall wild winkend zu einem Bus gerufen und wir hoffen einfach, das es der richtige ist.

Fast eine Stunde dauert es bis wir in Bahnhofsnähe raus gelassen werden und weil es von hier nur etwa 1,5 Kilometer bis in unser Hostel sind würde ich mal sagen, alles richtig gemacht.
Gebucht haben wir in der „The Packer Lodge“ und ich muß sagen auch hier passt einfach alles.
Mal wieder ein Hostel in dem man in „Schachteln“ schläft aber hier wurde wirklich an alles gedacht.
Man hat richtig viel Stauraum für Gepäck und jede Art con Kleinigkeiten.
Es gibt Licht und genügend Steckdosen.
Klasse Hostel! Kann ich nur weiter empfehlen.

Ob das auch bei Jakarta so ist, weiß ich nicht.
Auch wenn ich mich noch nicht so wirklich mit der Stadt beschäftigt habe, ist das wenige was ich im Vorfeld gelesen habe nicht ganz so prickelnd.
Ein Satz aus dem Stefan Loose Reiseführer zu Jakarta lautet in etwa wie folgt:
„Die Hauptstadt Indonesiens wird von ihren Einwohnern auch liebevoll „Big Durian“ genannt. Sie ist groß,  riecht abstoßend und ihren süßen Geschmack kann man erst nach einer Gewöhnungsphase genießen.“

Eine Durian ist die sogenannte Stinkfrucht und wenn Jakarta wirklich so ist, mag ich sie nicht.
Wobei das bisschen, das ich bis jetzt gesehen und gerochen habe nicht wirklich anders als in manch einer anderen asiatischen Stadt ist.
Bis jetzt gibt es auf jeden Fall nix was mich hier großartig stört.
Wobei wir heute auch nicht wirklich viel in der Stadt Unternehmen.
Wir gehen nur schnell eine Kleinigkeit essen und machen ein paar Pläne für unsere weitere Reise.
Bevor jeder von uns in seine Schachtel klettert um fit für den morgigen Tag zu sein.

Relativ früh starten wir um die Stadt zu erkunden.
Da die Auswanderung Sehenswürdigkeiten hier in Jakarta wirklich überschaubar ist, haben wir uns für heute mal für die größte, die die Stadt zu bieten hat entschieden.

Das 132 Meter hohe National Denkmal steht wie unsere Karte verrät in einem riesigen Park und um diesen zu erreichen mussten wir etwas mehr als 3 Kilometer einer ziemlich stark befahrenen Straße folgen.
Um Geld zu sparen laufen wir die Strecke, was soweit auch recht gut geht.
Wir erreichen den Eingang zum Park beim Monument und irgendwie bin ich mir nicht mehr ganz sicher ob es so einfach ist bis zum Denkmal zu gelangen, weil sich wie ich finde ungewöhnlich viel Polizei mit massenhaft Ausrüstung hier überall versammelt hat.

Nach dem wir uns ein wenig nach einem alternativen Weg in den Park umgeschaut haben, fassen wir uns doch ein Herz und fragen ob wir durch dürfen.
Alles gar kein Problem.
So können wir also gemütlich an all den Polizisten vorbei spazieren und über den riesen Platz laufen in dessen Mitte das Monument steht.
Der Eintritt um auch mal von oben einen Blick auf die Stadt zu werfen beträgt umgerechnet etwa 1€.
Da fackeln wir natürlich nicht lange, bezahlen und gehen durch einem Tunnel bis zum Fuß des Monuments.
Hier schauen wir uns erst mal die relativ unspektakuläre Ausstellung zur Geschichte von Indonesien an.
Dann heißt es erst mal Schlange stehen.
Es gibt nämlich nur einen Aufzug mit dem man bis rauf zur Aussichtsplatform fahren kann und weil wir nicht die einzigen sind, die die Aussicht genißen wollen, dauert es eine gute halbe Stunde,  bis wir endlich an der Reihe sind.
Wir drängen uns in den Aufzug und fahren bis ganz nach oben zur Aussichtsplatform um endlich auf „The Big Durian“ aus der Vogelpespektive schauen zu können.
Leider ist die Sicht nicht ganz so klar aber für das Geld lohnt es sich auf alle Fälle.
Dann heißt es mal wieder Schlange stehen um nach unten zu fahren.

Kaum habe ich wieder festen Boden unter den Füßen, zieh ich auch gleich los. Schließlich ist hier der ein oder andere Geocache versteckt und wenigstens einen davon muss ich finden.

Auch wenn es lange dauert und ich an dem Multi Cache hier scheitere, schaffe ich es dann doch mir wenigstens ein Pünktchen zu holen.

Wärend ich glücklich meinen Namen ins Logbuch des Caches schreibe, braut sich etwa 300 Meter weiter am Platz vor dem Monument etwas zusammen.
Hunderte Menschen, meist in weiß gekleidet strömen auf den Platz.
Über Lautsprecher geben Redner irgend etwas für uns unverständliches von sich.
Jetzt ist auch klar warum hier heute so extrem viel Polizei rumschwirrt, heute gibt’s ne Demo.
Mein Boss ist sehr vorsichtig und möchte am liebsten gleich weg von hier.
Aber ich schätze die Lage als eigentlich sicher ein und überrede Bonny wenigstens ein Stückchen näher zu gehen um das Geschehen ein wenig zu beobachten.
Lange schauen wir uns das Ganze dann aber doch nicht an, zu Einen weil wir eh nicht verstehen um was es geht, zum anderen weil die ganze Situation doch etwas zu merkwürdig ist und wir uns nicht sicher sind ob die entspannte Stimmung nicht doch irgendwann Umschläge.

Wir verlassen also diese Ecke und machen uns in der Hoffnung dort etwas günstigeres und leckeres zu essen zu bekommen auf die Suche nach dem Backpack-Viertel.
Natürlich verlaufen wir uns dabei ein wenig, so daß wir etwa eine Stunde später wieder am Park in dem das Monument steht vorbei laufen.

Die Demo ist immernoch im vollen Gange wobei die Situation anscheinend immer noch sehr entspannt ist, weil einer der Cops sich die Zeit nimmt mit uns nett ein wenig zu plaudern.
Auf jeden Fall wissen wir jetzt auch wo wir lang müssen und stapfen wieder los.
Die Demonstranten setzen sich auch in Bewegung und so wie es scheint wollen die in die selbe Richtung wie wir.
Weil plötzlich keine 30 Meter hinter uns ein riesiger Mob marschiert.
Vieleich denken die ja auch wir wissen wo es lang geht.
Auf jeden Fall führen wir jetzt die Demo an und das für gute 20 Minuten. 🙂
Bis die Truppe da vor einem anscheinend offiziellen Gebäude halt macht um hier noch ein wenig zu demonstrieren.

Wir haben so unsere Verfolger endlich abgeschüttelt und können uns in Ruhe auf die suche nach einem günstigen Restaurant machen, bevor es mit Anbruch der Dunkelheit wieder zurück ins Hostel geht.

Der neue Tag in Jakarta wird dann genutzt um unsere Weiterfahrt zu organisieren.
Wir wollen als nächstes mit der Bahn nach Bandung fahren und eigentlich sollte es einfach sein eine Fahrkarte zu bekommen.
Es ist sogar möglich Karten im Supermarkt zu kaufen.
Allerdings hat es als wir es versucht haben nicht wirklich funktioniert.
Heute wollen wir also direkt zum Bahnhof um dort unser Glück zu versuchen.
Der nächste Bahnhof ist etwas mehr als einen Kilometer entfernt und passender weise auch in der Altstadt von Jakarta.
So daß wir nach dem wir die Tickets habem uns auch diesen Teil der Stadt anschauen können.

Am Bahnhof ist richtig die Hölle los und wir brauchen lange bis wir überhaupt rausfinden, wie das Spiel hier funktioniert.
Zum Glück sind die Menschen hier in dieser Stadt super freundlich und hilfsbereit.
So bekommen wir erklärt, daß wir erst mal ein Formular ausfüllen müssen, was wir dann auch machen und mit Formular und Reisepass bewaffnet bekommen wir dann auch wirklich unser Tickets nach Bandung.
Morgen um 11.45 Uhr geht es los, leider von einem anderen Bahnhof.

Jetzt haben wir noch ein wenig Zeit uns die Altstadt anzuschauen und wie ich finde lohnt es sich wirklich.
Überall gibt es etwas zu essen oder irgend welchen Nippes zu kaufen, alle Leute sind freundlich, alles Bestens.

Besonders oft kommt es vor, das man gefragt wird, ob man ein Foto von den Leuten machen würde.
Hier also noch abschließend bevor Bonny übernimmt einige Schnappschüsse aus Jakarta, welches wirklich nicht die sauberste aber auch nicht die hässlichste Stadt ist, die ich mir in Asien angeschaut habe.

วันที่ 2 มิถุนายน 2559 เดินทางสู่อินโดนีเซีย
วันนี้เราตื่นตั้งแต่ห้าโมงเช้า ให้เวลาตัวเองครึ่งชั่วโมงสำหรับการอาบน้ำแต่งตัว ส่วนกระเป๋าเราเก็บเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และห้าโมงครึ่งเราสองคนก็ต้องเดินเท้าเพื่อไปยังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินตามแผนการที่วางไว้ เช้ามืดถนนโล่ง มีรถวิ่งนิดหน่อย เราใช้เวลาเดินประมาณ 10นาทีได้ ก็ถึงสถานีรถไฟฟ้าแล้ว แต่เราไม่สามารถเข้าไปด้านในสถานีได้เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาเปิดให้บริการ เราจึงต้องยืนรอด้านนอกสถานี ระหว่างรอนั้นบลก็เหลือบไปเห็นนักท่องเที่ยวสองสามีภรรยาคู่หนึ่งพร้อมกับกระเป๋ากำลังตัดสินใจโบกรถแท็กซี่ บลเกิดไอเดียว่าจะขอไปร่วมแจมแชร์ค่าแท็กซี่กับเค้าซึ่งบลมั่นใจว่าเค้าต้องไปสนามบินแน่ๆ แต่แล้วก็ไม่กล้าเดินเข้าไปถามเลยได้แต่ยืนมองเค้าสองคนยกกระเป๋าขึ้นรถและนั่งรถผ่านไป ในใจก็กลัวจะไปไม่ทันเวลาเครื่องออก กลัวจะมีผู้โดยสารในสนามบินจำนวนมากทำให้เสียเวลาไม่ทันขึ้นเครื่อง แต่อีกใจหนึ่งก็อยากประหยัด เพราะค่าแท็กซี่แพงทีเดียว คิดชั่งใจอยู่สักแปปก็เหลือบไปเห็นประตูลิฟต์ขึ้นสัญญาณไฟเขียวพร้อมให้ใช้บริการแต่ประตูบรรไดเลื่อนยังไม่เปิด บอสบอกว่าอย่าเลยรอให้เจ้าหน้าที่มาเปิดประตูก่อน อะเชื่อบอสก็เลยรอ อีกไม่ถึง 5 นาทีประตูด้านหน้าสถานีก็เลื่อนขึ้นอัตโนมัติ โห!เจ่งอะ ตอนแรกคิดว่าจะต้องมีคนมาไขกุญแจและยกประตูขึ้นให้เราแน่นอน แต่มันไม่ใช่อ่ะ เค้าไปไกลมากจริงๆสมองเรายังอยู่ที่เดิมอยู่เลย เห็นว่าประตูเปิดแล้วเราก็รีบวิ่งเข้าไปแล้วบรรไดเลื่อนก็เริ่มทำงาน เราลงไปจนถึงจุดขายตั๋ว อย่างที่เคยกล่าวไปแล้วในบล็อกก่อนหน้านี้ว่าเราได้เติมเงินในบัตรไว้ล่วงหน้า เพราะกลัวว่าจะต้องต่อแถวยาวซื้อตั๋วจนทำให้เสียเวลา เนื่องจากครั้งนี้เราต้องทำเวลาให้น้อยที่สุดแต่ปัญหาของการเติมเงินไว้ล่วงหน้าก็เกิดขึ้น เมื่อบัตรที่เราถืออยู่นั้นสามารถเติมใช้บริการได้วันต่อวันเท่านั้น ไม่สามารถเติมไว้ใช้งานวันถัดไปได้ ตอนที่เครื่องประตูกั้นเริ่มทำงานเราเอาบัตรไปแตะแต่เครื่องร้องว่ามีปัญหา เราเลยต้องติดต่อเจ้าหน้าที่และพี่เค้าก็แก้ปัญหาให้พร้อมกับคืนเงินเรามาเท่าจำนวนในบัตรเพื่อให้เราไปทำการเตอมเงินเข้าใหม่ เราจึงสามารถเข้าไปได้ หลังจากที่เข้าไปด้านในสถานีรถไฟฟ้าได้แล้วจากนี้เราก็รีบเดินลงไปที่จุดรอรถไฟฟ้า ยืนรอไม่นานรถก็มาตามเวลาเป๊ะ เนื่องจากรถไฟฟ้าของที่นี่เค้าเป็นรถไฟฟ้าความเร็วสูงใช้เวลาวิ่งจุดละหนึ่งนาทีถือว่าเร็วมากและตรงเวลาด้วย เมื่อถึงจุดที่ต้องเปลี่ยนสถานีแล้วจากตรงนี้เราต้องเดินยาวมาก ทุกคนต่างเดินแข่งกันทั้งหนุ่มสาวและคนแก่ไม่ยอมแพ้กันเลย คนแก่ที่นี่ถือว่าแข็งแรงเดินกันอย่างขมักเขม้น ส่วนบอสเดินแบบไม่คิดชีวิต รุดหน้าไปไกลมาก ส่วนบลทั้งวิ่งทั้งเดินบอกเลยว่าตามบอสไม่ทัน เพื่อทำเวลาฉะนั้นเหนื่อยไม่กลัวกลัวไม่ทันขบวนแรก สุดท้ายเราก็มาถึงจุดเปลี่ยนขบวนคันสุดท้ายที่ Tanah Merah เมื่อออกจากประตูรถไฟได้ก็มุ่งหน้าวิ่งไปตามคนอื่นๆเพราะรถไฟอีกฝั่งมาจอดพอดีเป๊ะ ผิดถูกไม่รู้รู้แต่ว่าตามเค้าไปทุกคนต้องมีจุดหมายเดียวกันแน่ๆ จุดสังเกตุที่ทำให้มั่นใจขนาดนั้นคือคนที่ถือกระเป๋าลากใบใหญ่ๆ55+. ดูฉลาดขึ้นมาบ้างนะ ระหว่างนี้รถไฟค่อนข้างวิ่งนานหน่อยแต่เวลาก็ถือว่ายังโอเคอยู่ สักพักนิดๆก็ถึงแล้ว เท่าที่บลรู้และจำได้คือเมื่อลงจากรถไฟต้องขึ้นบรรไดเลื่อนสูงๆขึ้นไปด้านบนแล้วต่อรถไฟฟ้าของแอร์พอร์ตที่ให้บริการลูกค้าฟรีระหว่างเทอร์มินอล 1 และ 2 ซึ่งบลจำได้แม่นว่าเราต้องนั่งรถไฟฟ้าคันนี้เพื่อไปยังเทอร์มินอล 1 แต่เมื่อลงจากรถไฟฟ้าสาย Tanah Merah แล้วบอสเดินเข้าไปด้านในสถานีที่2 และดูตารางพร้อมกับมั่นใจว่าเป็นที่นี่ ซึ่งตอนนั้นบลก็แอบรังเลอยู่เหมือนกัน เพราะบลไม่เคยนั่งเครื่องบินของเจทสตาร์เลยไม่ชั่วว่ามันต้องไปขึ้นที่สถานี1หรือสถานี2 กันแน่ แต่บอสบอกว่าเห็นข้อมูลว่าต้องไปจุดนี่ก็เลยตามบอสไปแต่ก็หาไม่เจอ บอสดูรุกรี่รุกรนมาก รีบกลัวไม่ทัน บลก็เริ่มกังวลละว่ามันเสียเวลา เลยขอเช็คข้อมูลในตั๋วที่เราเช็คอินออนไล์ไว้แล้วมาดู จึงมั่นใจบอกบอสไปแบบมั่นๆว่าตามบอสบลมา ระหว่างนี้เราก็ปรับความเข้าใจกันนิดหน่อยจากเหตุการณ์เมื่อกี้ ซึ่งบอสก็ขอโทษ เพราะบอสรีบและกังวลมากไปทำให้เค้าแสดงคำพูดและอารมณ์ที่ไม่ค่อยน่ารักออกมานิดหน่อย ทำให้บลรู้สึกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร เพียงแค่อยากให้บอสมีสติและควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่านี้ จากนั้นบลนำทางบอสไปที่รถไฟซึ่งรถไฟก็มาจอดพอดีเราต้องรีบวิ่งไปขึ้นให้ทันวิ่งอีกแล้วคะ คือเช้านี้ได้ออกกำลังกายมาตลอดทาง เมื่อถึงสถานีที่1 เราก็ต้องเดินหาเคาเตอร์ของเจ็ทสตาร์ ณ ตอนนี้ผู้โดยสารยังไม่เยอะเท่าไหร่เราเริ่มโล่งอกไปเปราะหนึ่ง เรามีเวลาหนึ่งชั่วโมงจากนี้ แต่การรับตั๋วเริ่มมีปัญหานิดหน่อยเนื่องจากตอนนี้เค้าใช้ระบบเช็คอินกับเครื่องอัตโนมัติโดยต้องใช้พาสปอร์ตสอดเข้าไปในเครื่องให้เครื่องสแกนอ่านข้อมูล แต่เราทำยังไงเจ้าเครื่องก็ไม่อ่านสักที บลเลยลองวิธีอื่นโดยการลงข้อมูลโดยการพิมพ์จากนั้นเครื่องเลยยอมปริ้นตั๋วให้ ทีนี้เราต้องนำกระเป๋าไปฝากใต้ท้องเครื่อง ซึ่งแถวก็ไม่ยาวเท่าไหร่แต่ก็ยังมีความกังวลอยู่ดีกลัวเจ้าหน้าที่ทำงานช้า แต่ไม่เลยแถวเดินเร็วมาก เมื่อถึงคิวเรา เราต้องยื่นตั๋วที่ปริ้นจากเครื่องเพื่อให้เจ้าหน้าที่ปริ้นตั๋วให้ใหม่ คราวนี้เรางงว่าจะให้เราไปปริ้นตั๋วในเครื่องอันโนมัติเพื่ออะไรทำให้เสียเวลาสุดท้ายเราก็ต้องรับตั๋วที่เจ้าหน้าที่ใหม่อยู่ดี แต่ไม่เป็นไรเจ้าหน้าที่น่ารักรีบปริ้นและเช็คกระเป๋าให้เราอย่างรวดเร็วและเรียบร้อย จากนี้เราสบายใจละเพราะเรามีเวลาเหลือพอได้นั่งพักทานอาหารเช้า ชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นแบบโล่งอก เราผ่านจุดนี้มาได้ หลุดจากจุดเส้นแดงมานั่งสบายใจหน้าวิวพระอาทิตย์ขึ้น จากนี้เราก็ใช้เวลาชิวๆภายในสนามบิน เช็คกระเป๋าเช็คตั๋วและเดินขึ้นเครื่องกับความรู้สึกแปลกใหม่ของเครื่องบินเจทสตาร์ ใช้เวลาเดินทาง 2.30ชม. เวลาในอินโดนีเซียจะช้ากว่าสิงคโปร์ 1ชม. ซึ่งเราต้องปรับเวลาใหม่เพื่อการดำรงชีวิตในอินโดนีเซียจะได้ไม่ผิดพลาด จากนั้นเราต้องไปที่ ตม. เพื่อให้เค้าประทับตราในหน้าสมุดพาสปอร์ตให้ ขั้นตอนไม่มีอะไรเลย แค่กรอกข้อมูลใบสำแดงถ้าเราไม่มีอะไรต้องสำแดงเมื่อประทับตราเสร็จก็เดินเอาใบสำแดงนี้ไปยื่นให้เจ้าหน้าที่ก็ออกมาได้เลย แต่ของบล ตม.ถามว่าจะอยู่กี่วันกลับวันไหนพร้อมให้เราแสดงตั๋วเดินทางกลับเนื่องจากเค้าเห็นเราหน้าตาบ้านๆดูไม่น่าจะมีอะไร กลัวเรามาแล้วไม่กลับหรือลักลอบทำงานเลยขอตรวจตั๋วกลับเพื่อยืนยันเท่านี้ก็ผ่านโล่งอก นึกว่าจะมีปัญหาเหมือนที่อ่านเจอในเว็บ กลัวโดนเรียกค่าตัวใต้โต๊ะ แต่ก็ผ่านมาได้ จากนี้ก็ไปยืนรอรับกระเป๋าและมุ่งหน้าไปยังรถบัสของบริษัทดำริตามที่หาข้อมูลมา แต่ค่าโดยสารรู้สึกว่าจะไม่ตรงกับที่หาข้อมูลมานะ ทุกอย่างราคาอัพหมดเลย เราโดนไปคนละ 40000Rp. แต่ก็ไม่เป็นไรเจ้าหน้าที่น่ารักคอยช่วยเหลือตลอด ระหว่างทางก็จะมองเห็นความเป็นอยู่ของชาวเมืองและสลัมของคนเมืองจาการ์ต้า ตึกราบ้านช่องเก่าๆและอัดแน่น รถราก็ติดคล้ายๆกรุงเทพ อีกมุมหนึ่งจะมองเห็นลานขยะที่เค้าเก็บและหรือรับซื้อมาเพื่อนำไปรีไซเคิล แต่ไม่เหมือนบ้านเรา ของเค้าคล้ายกองขยะเต็มไปหมด การจัดระเบียบหรือความสะอาดยังไม่มีเท่าไหร่ เห็นแล้วรู้สึกหดหู่มันเหมือนต่างกันราวฟ้ากับดินหากเรามองไปยังอีกมุมหนึ่งของเมือง รถพาเราไปส่งที่สถานีรถไฟJakarta Kuta จากนี้เราต้องเดินเท้าไปอีกหนึ่งกิโลกว่าๆ เนื่องจากในเมื่องรถค่อนข้างติดมาก ถนนแคบและรถเยอะ เค้าจึงแวะจอดที่สถานีที่ใกล้ที่สุดให้เรา เราจองห้องพักไว้ที่ Packer Lodge เป็น Dorm คืนละ140000Rp. ห้องพักที่ได้คะแนน9+ ใน Booking และเมื่อเราไปถึงก็รู้สึกว่ามันสุดยอดมาก เค้าออกแบและดีไซต์ได้สวยแถมยังสะอาดมาก ห้องพักเป็นตู้นอนเดี่ยว และกว้าง มีพื้นที่ใช้สอย มีจุดล็อคเกอร์เก็บของข้างที่นอนและข้างนอก มีไฟและพัดลม แถมมีผ้าม่านปิดให้เรานอนสบายๆเหมือนอยู่ห้องส่วนตัว บลชอบที่นี่มาก เค้าดีไซต์ออกมาได้ถูกใจมากและสะอาดมาก พนักงานเดินมาทำความสะอาดห้องน้ำตลอดเวลา คือพื้นแห้งตลอดเหมือนใหม่ ที่นอนเมื่อมีคนเช็คเอ้าท์ออกพนักงานจะเข้ามาทำความสะอาดแบบทุกซอกทุกมุมของตู้ ยกที่นอนกวาดถู บลลองเช็คที่นอนดูไม่มีแม้แต่ฝุ่นและเศษผม ชอบจริงๆสะอาดมาก มีอาหารเช้าด้วย แต่ก็ไม่ได้พิเศษอะไรขนมปังธรรมดาบริการเอง มีตู้เย็นไว้ให้แช่ของ มีน้ำดื่มให้ฟรี แต่ที่ไม่ชอบอย่างหนึ่งคือเราพักอยู่ชั้นบนสุดทำให้ได้ยินเสียงเครื่องซักผ้าปั๋นตลอดคืน แต่ก็ไม่ได้รบกวนมากเท่าไหร่ เมื่อนอนหลับก็ไม่ได้ยินอะไรล่ะ วันนี้เราไม่ทำอะไรมาก พาบอสไปซื้อซิมการ์ดใหม่โดยทางโรงแรมมีขายราคาแพงกว่านิดหน่อยแลกกับความสะดวกสบาย เป็นซิมของ PATI 30000 Rp. แล้วต้องไปเติมเงินเองที่เซเว่น ซึ่งพนักงานแนะนำว่าใกล้ๆนี้ติดกับโรงแรมNovotel มีเซเว่น เราเลยไปตามคำแนะนำและหาอะไรทานแถวนั้น แล้วก็กลับห้องพักผ่อนไว้วางแผนและลุยกันวันถัดไป
วันที่ 3 มิถุนายน 2559 ไปเยี่ยมอนุเสาวรีย์ชัยเมืองจาการ์ต้า โดนกลุ่มผู้ประท้วงไล่ตาม
วันนี้เราจะไปไหนดีน่ะ นี่คือคำถามที่ถามบอสทุกวัน แพลนที่วางไว้บ้างก็ตามแผน บ้างก็เปลี่ยนแผน ด้วยเหตุผลหลากหลายประการ มาเมืองหลวงของอินโดนีเซียทั้งที แต่ไม่รู้ว่าที่นี่มีอะไรให้เที่ยวบ้าง งานนี้มอบหมายให้บอสหาข้อมูล วันนี้บอสพาเดินไปอนุเสาวรีย์ซึ่งอยู่ห่างจากที่พักประมาณ 4 กม.ได้ เดินชมวิวเมืองไปเรื่อยๆก็สนุกดี ดีกว่านั่งรถซึ่งรถค่อนข้างแน่นและรถราวิ่งกันมั่วมาก ทางเท้าแทบจะไม่มีให้เดินเพราะรถขึ้นจอดบนทางเท้ากันหมดจนท้ายรถล้นออกมาทางถนน ส่วนรถที่วิ่งสวนทางกันตัดซ้ายตัดขวากันอย่างชำนาญการ เดินผ่านผู้คนที่นี่เค้าก็น่ารักยิ้มทักทายให้ส่วนมาก เอาจริงๆคนอินโดนีเซียจะมีนิสัยคล้ายๆคนไทย คือยิ้มและทักทายไม่หยิ่ง ไม่ก้มหน้า ไม่เคร่งเครียด ไทยเราเคยเป็นแบบนี้มาก่อนแต่ตอนนี้เริ่มหายไปหมดแล้ว เราเดินแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเนื่องจากอากาศไม่ได้ร้อนมาก ไม่มีแดดเหมือนประเทศไทย แต่มีหมอกควันเยอะมาก ทำให้แทบจะไม่ค่อยได้เห็นพระอาทิตย์เลยก็ว่าได้ เราเดินชั่วโมงกว่าก็ถึงอนุเสาวรีย์ แต่มีปัญหาว่าหาทางเข้าไม่เจอ เดินไปเรื่อยจนเจอประตูแต่ว่ามีลวดหนามล้อมรอบไว้เต็มพื้นที่หน้าประตู แถมมีทหารตำรวจมาตั้งเต้นนอนพัก บ้างก็ยืนคุม แถมมีอาวุธครบมือ เกราะป้องกันวางไว้เต็มพื้นที่หน้าประตู เราหยุดที่หน้าประตูและคอยสังเกตุการณ์จากบุคคลอื่น ซึ่งก็เห็นว่าเค้าเดินเข้ากันที่ประตูทางด้านนี้ได้(ด้านที่มีแต่ทหารและอาวุธ) เราเลยเดินเข้าไปตามพร้อมกับทักทายถามไถ่คุณทหารตำรวจ ในใจก็แอบกลัวนิดๆว่าเค้าจะเอาอาวุธมาจ่อที่ตัวเพราะเราไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ามาทำะไรกันเต็มพื้นที่กันหมด แต่ก็ใจสู้เสืออะนะ อยากรู้เลยลุย แต่สิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มและการต้อนรับของเจ้าหน้าที่ บอกว่าเข้าไปได้ปลอดภัยแถมยิ้มและคุยแบบกันเองอีก เราเลยรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง เมื่อเดินเข้าประตูได้เราก็เดินวนหาทางเข้าไปด้านในเสาอนุเสาวรีย์เพื่อจะขึ้นไปชมวิวเมืองจากด้านบนของอนุเสาวรีย์ หายังไงก็ไม่เจอ เห็นแต่เด็กน้อยเล็กๆที่มาทัศนศึกษาเดินวนอยู่ด้านในส่งเสียงดังเจียวจ้าว สักพักเห็นโผล่ออกมาจากอีกฝั่งเราเลยถึงบางอ้อว่าต้องมีทางเข้าออกอยู่จุดนั้นแน่ๆเราเลยเดินตามไปดู ซึ่งก็จริงอย่างที่สงสัย ทางเข้าด้านในเสาอนุเสาวรีย์นั้นจะอยู่อีกฟากไกลๆจากตัวเสา ต้องเดินลงไปชั้นใต้ดินและจะมีเจ้าหน้าที่ขายบัตรเข้าชมอยู่ด้านหน้า โดยค่าเข้าไปด้านในนั้น 10000Rp. และถ้าอยากขึ้นไปชมวิวด้านบนสุดด้วยต้องซื้อตั๋วเพิ่มอีก 5000Rp. ซึ่งก็ไม่ได้แพงเลย รวมๆก็ประมาณ 39 บาท ถูกไหมละ จริงๆค่าครองชีพที่อินโดนีเซียนี่ถูกกว่าไทยมาก แต่เนื่องด้วยเราเป็นนักท่องเที่ยวบางอย่างเค้าก็อัพราคาให้กับนักท่องเที่ยว ซึ่งเมื่อบลได้เริ่มเดินทางบลเข้าใจความรู้สึกของนักท่องเที่ยวที่แท้จริงเลย แต่บางอย่างเค้าอัพราคาแล้วแต่ก็ยังเป็นราคาที่พอรับได้ มาต่อกันดีกว่า เราเดินเข้าไปด้านในหลังจากได้ตั๋วแล้ว เดินลอดถ้ำอุโมงค์เข้าไปจนทะลุที่ตัวเสาอนุเสาวรีย์ก็เดินลงไปด้านล่างอีกเพื่อชมประวัติความเป็นมาของประเทศเค้า ซึ่งเค้าจะทำประวัติเป็นรูปปั้นวางในตู้กระจกแสดงความเป็นอยู่ ชีวประวัติความเป็นมาของความเป็นอินโดนีเซีย เค้าทำออกมาน่าสนใจทีเดียวเดินอ่านแบบไม่รู้เบื่อ แต่ที่เบื่อคือแปลไม่ออก555 จากนั้นจึงเดินขึ้นสะพานเพื่อทะลุออกข้างนอกเสาเพื่อชมวิวและยืนแถวเพื่อรอขึ้นลิฟไปด้านบนสุด ซึ่งลิฟก็มีอยู่อันเดียววิ่งส่งและรับขึ้นและลง เข้าไปได้ทีละไม่ถึง 10คน เมื่อขึ้นไปถึงพื้นที่ก็แคบ เดินจะชนหัวกัน จะหามุมชมวิวก็ยากเมื่อขึ้นก็ต้องรีบลงเพราะคนจะขึ้นมาเรื่อยๆเราอยู่ไม่นานเพราะรู้สึกอึดอัด แต่วิวเมืองก็ถือว่าโอเคเห็นแต่หมอกควันขาวๆปกคลุมทั่วเมือง แต่เมืองใหญ่มากตึกราบ้านช่องยังไม่เจริญเท่ากรุงเทพฯ แต่พื้นที่ทุกซอกมุมเต็มไปด้วยบ้านช่อง ดูไม่ค่อยสุนทรีเท่าไหร่นัก รีบลงละก็ต้องต่อแถวลงอีก ยากเย็นอะไรเช่นนี้ กว่าจะหลุดพ้นมาได้ เราหยุดนั่งเล่นที่บรรได และบอสขอตัวไปทำภาระกิจลับรอบๆตัวอนุเสาวรีย์อยู่พักใหญ่ จนเราต้องแยกกันเดินออกจากจุดนี้แล้วไปเจอกันที่ทางออก นั่งรอบอสอยู่นานเมื่อบอสโผล่หน้ามาสรุปภารกิจไม่สำเร็จ ก็ไม่เป็นไร เราอยู่ตรงนั้นกันสองสามชั่วโมงได้เริ่มหิวน้ำมองหาที่ขายน้ำก็ไม่มี อยู่ๆก็สังเกตุเห็นหนุ่มน้อยเดินถือขวดน้ำชาเย็นสองขวดยื่นให้นักท่องเที่ยวแต่เค้าปฏิเสธ ดูท่าทางแอบขาย จนมาถึงเรา เราก็ถามราคาเค้าบอกว่า 15000Rp. เราตกใจทำไมแพงจัง น้ำเย็นขวดเล็กตั้ง 39 บาทเชียว เราเลยปฏิเสธไป(เนื่องจากน้องเค้าสื่อสารอังกฤษไม่ได้) จนน้องเค้าเจอไกด์เลยให้ไกด์คุยกับเราจนได้ความว่าสองขวด 15000Rp. เราเลยยอมซื้อ หลังจากตรงนี้เราเดินลัดเลาะไปอีกมุมหนึ่งและก็เริ่มเห็นมีกลุ่มชุดขาวมุสลิมเดินประท้วงอะไรไม่ทราบมุ่งหน้าไปยังเสาอนุเสาวรีย์ เริ่มมีกลุ่มอื่นๆทยอยมาร่วมกันเยอะมากขึ้น เราจึงหลบออกมาสังเกตุการณ์อยู่ไกลๆ ติดกับประตูรั้วแต่ไม่มีประตูทางออกนะ55 จากนั้นก็เหลือบไปเห็นชายสองคนแบกน้ำและถุงขายอะไรสักอย่างกำลังยัดๆข้าวของเข้ามาด้านใน จากนั้นก็ยัดตัวผ่านรั้วเหล็กเข้ามา เรานั่งสังเกตุการณ์อยู่ว่าพี่เค้าจะข้ามมาได้ไหมเนื่องจากรั้วเหล็กช่องเล็กๆเองซึ่งบลมั่นใจว่าขนาดตัวบลก็ไม่สามารถลอดผ่านได้ จนสุดท้ายพี่สองคนเค้าทำสำเร็จ คือเนื่องจากที่ประตูมีทหารและตำรวจคุมอยู่เค้าห้ามไม่ให้ขายของด้านในบริเวณแต่ก็ไม่อาจห้ามได้ พี่เค้าก็พยายามหาทางเข้าจนได้ จบจากตรงนี้บลรีบบอกบอสให้เดินออกไปเพื่อจะไปที่อื่นต่อ เพราะกลัวเค้าจะต่อสู้กันเดี๋ยวโดนลูกหลงออกข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์อินโดนีเซียแย่เลย ส่วนบอสไม่อยากไปอยากอยู่เห็นเหตุการณ์บ้าไปแล้วบอสเรา จนสุดท้ายบอสยอมตามใจบลเดินออกไปพร้อมกัน จากตรงนี้เราเดินวนไปมาหลายรอบเนื่องจากไม่รู้จะไปทางไหนดีที่ไกล้และประหยัดพลังงานมากที่สุด เพราะเราเริ่มหิวกันแล้ว กะจะไปเดินถนนแบ็คแพ็คเกอร์ ไปดูสิว่าที่นั่นเค้ามีอะไรน่าสนใจ เดินหาทางสองสามรอบถึงหลุดออกมาได้และหาทางเจอ แต่สุดท้ายเราก็หนีไม่พ้นกลุ่มประท้วงเพราะเป้าหมายของเค้าคือเส้นทางเดียวกันกับที่เรากำลังเดินอยู่ เท่ากับว่าตอนนี้เรากำลังโดนกลุ่มประท้วงไล่ตูดอยู่ติดๆ ส่วนบอสละดีใจใหญ่ได้เห็นเหตุการณ์และได้เก็บภาพ นักข่าวก็วิ่งเก็บภาพอยู่ด้านหน้ากลุ่มประท้วง กว่าจะหลุดเหตุการณ์นี้ได้เหงื่อไหลไคลย้อยกันเลยทีเดียว จากนี้หิวข้าวหนักมากเดินผ่านหลายร้านแต่ไม่ยอมหยุดทานกะจะไปหาทานที่ถนนแบ็คแพ็กเกอร์ เมื่อไปถึงก็หาร้านที่จะทานไม่เจอ เดินวนไปมาสองสามรอบจนเริ่มอารมณ์บูดละ สุดท้ายก็ต้องพึ่งมินิมาร์ทประทังหิวไปก่อน และได้ทานข้าวจริงๆก็ที่โรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง เมื่อท้องอิ่มก็หาเรื่องขี้เกียจเดินนะ เลยกะจะโบกรถกะป้อนั่งกลับ พอโบกได้ลุงก็ไม่ยอมไปส่ง อาจจะด้วยรถติดหนัก วินถามให้ไปส่งไหมเราก็ปฏิเสธไม่ไป กะจะไปถามกะป้อคันอื่นก็โนปฏิเสธอีก สุดท้ายเลยตัดสินใจเดินกลับสรุปวันนี้เดินโดยรวมสิบกว่ากิโล ขาลากเลยทีเดียว
วันที่ 4 มิถุนายน 2559
วันนี้เราแพลนจะไปเดินเล่นแถวสถานีรถไฟเพื่อจะไปจองตั๋วไปเมืองบันดุง เพราะบอสอยากเห็นปล่องภูเขาไฟวันนี้ก็เดินอีกแล้วแต่เดินไม่ไกลแค่ 2กม. เมื่อไปถึงสถานีรถไฟก็เห็นว่าคนแน่มากไม่รู้จะไปจองตั๋วกันตรงไหน เห็นเค้ายืนต่อแถวก็ลองไปต่อแถวกับเค้าแต่เห็นเจ้าหน้าที่ก็ไม่ถามนะ จนบลต้องขอลองไปถามเจ้าหน้าที่ที่ยืนอยู่แถวนั้นจนได้ความว่าเราต่อแถวผิด ต้องรีบบอกให้บอสออกมาจากแถวแล้วไปต่อแถวอีกจุดหนึ่ง ต้องใช้ความหน้าด้านจริงๆ เค้าต่อแถวกันเต็มไม่รู้แถวไหนเป็นของอะไรแอบงง เลยยัดตัวเล็กแทรกเข้าไปจนทะลุที่หน้าขายตั๋วเคาเตอร์ที่ 1 เห็นมีคนยืนต่อแถวอยู่แค่สองคนเลยโล่งใจ จึงยืนต่อแถว จู่ๆพี่คนหน้าเห็นเราก็ถามว่าจะไปไหน แล้วแนะนำให้เราไปกรอกรายละเอียดในแบบฟอร์มก่อนแล้วค่อยมายื่นเพื่อซื้อตั๋ว เราเลยต้องเดินหาตู้แบบฟอร์มว่าอยู่ตรงไหน ตามคำแนะนำของพี่คนนั้น แล้วเราก็ลังเลอ่านทำความเข้าใจอยู่นาน จนมีลุงเดินเข้ามาถามและช่วยดูให้ ซึ่งลุงเค้าพูดอังกฤษพอเข้าใจ ต้องขอบคุณคุณลุงที่คอยดูคอยเช็คข้อมูลที่กรอกให้ทุกอย่างจนต้องพาไปที่หน้าเคาเตอร์ขายตั๋ว ซึ่งการซื้อตั๋วเราต้องกรอกข้อมูลที่จำเป็นทุกอย่าง หมายเลขพาสปอร์ต จะไปไหน จากไหน วันไหน เวลาอะไร ผู้โดยสารกี่คน ต้องกรอกให้ครบ เมื่อยื่นให้เคาเตอร์เค้าก็ถามอีกว่าจะนั่งแบบ economy หรือ business ซึ่งแน่นอนราคาต่างกันมาก เราเลือกแบบบิสิเนส ในราคา 75000 Rp. เมื่อได้ตั๋วแล้วเราก็ออกไปเดินเล่นแถวๆนั้นผ่านพิพิธภัณฑ์ธนาคารแต่เค้าหมดเวลาเข้าเลยอด และก็เห็นบางคนนั่งถือเงินแบงค์ใหม่ๆเป็นบึกๆอยู่ข้างถนน และในกระเป๋าก็เต็มไปด้วยธนบัตรทั้งนั้น เราเดินผ่านสองคนที่ทำธุรกิจแบบนี้ แต่ก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นธุรกิจอะไร ซึ่งไม่น่าจะเกี่ยวกับนักท่องเที่ยวแน่นอนเพราะเค้านั่งชิวๆนับเงินไม่กลัวขโมยหรือเรียกลูกค้าเลย ตอนนี้ยังงงอยู่ว่าคืออะไร เราเดินไปทะลุลานนั่งเล่นที่หน้าพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ผู้คนหนุ่มสาวมานั่งเล่น ปั่นจักรยาน ร้องเพลง ถ่ายรูป ถือว่าเป็นลานกิจกรรมพักผ่อนในวันอาทิตย์ของคนเมืองเค้าละ เห็นเค้าดูมีความสุข สนุกสนานเฮฮากันดี ทั้งๆที่ตรงนั้นมันไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย อาจจะด้วยติดตลาดนัดผู้คนเลยมานั่งพักตรงนี้ กลายเป็นถนนคนเดินของเค้าซึ่งก็มีอะไรน่าสนใจหลายอย่าง บลรู้สึกมีความสุขเมื่อเห็นพวกเค้าสนุกสนานกัน เหมือนเราทะลุออกมาจากมิติหนึ่ง เหมือนอยู่ในจินตนาการสวนสนุกแต่ไม่มีเครื่องเล่น แปลกไหมละ แต่มันจริง เราเดินวนมองไปมาหลายรอบถ่ายรูปไปมา ผู้คนที่นี่เค้าเห็นบอสก็พากันมาขอถ่ายรูปดูเค้าเป็นดารายังไงก็ไม่รู้ แต่สำหรับเราเค้าก็ยิ้มทักทายและมาขอกับเราเพราะเค้าไม่กล้าขอเอง ตลกเนอะ ก็น่ารักดี คนที่นี่ยอมรับว่าเค้าดูมีความสุขมาก เฟรนลี่มาก ยิ้มแย้มมาก จนทำให้เรารู้สึกมีความสุขไปตาม แปลกแต่จริง เราเดินลัดเลาะไปมั่วทะลุตลาดนัดขายส่งสินค้าเยอะแยะมากมายเข็นไปมา ของก็ถือว่าถูกบ้างและเท่าๆกับไทยบ้าง แต่ถ้าถามเรื่องคุณภาพก็ธรรมดาของไทยน่าซื้อกว่าเยอะ เอาจริงๆบลแค่เดินดูเฉยๆไม่ได้ถามหรือหยุดดูอะไรเพราะของเยอะเกินตาลายรีบเดินออกดีกว่า จากตรงนี้ก็เริ่มเย็นละก็หาทางกลับห้อง โดยการเดินอีกแล้ว ก่อนเข้าห้องพักเราหยุดทานสเต็กใกล้ๆที่พักเห็นคนเข้าเยอะดี เมื่อเข้าไปก็ดูเหมือนเราเป็นตัวประหลาดเพราะมีแต่คนอินโดหมดเลย แต่น่าจะเป็นพวกมีตังมานั่งทาน ราคาก็ถือว่าถูกสมราคาอาหารและอร่อยด้วย