Wie ich mal ….

11.45 Uhr fährt unser Zug.
Jetzt müssen wir nur irgendwie zum fast 4 Kilometer entfernten Bahnhof kommen.
Um auch wirklich nicht in Zeitnot zu kommen machen wir uns schon halb 10 auf die Stumpfe.
Eigentlich ist unser Plan recht einfach, weil es bei der Hitze und mit all unserem Gepäck ja doch ein wenig zu weit zum laufen ist, haben wir uns vorgenommen eins von den blauen Tuktuks zu nehmen, die hier überall rumkurven und die mein Boss so „knuffig“ findet.

Nach ein paar hundert Metern finden wir direkt an der Hauptstraße auch gleich ein ganzes Dutzend von den lustigen Vehikeln.
Blöd nur, daß jeder der Fahrer den wir fragen, nach dem wir erklärt haben wo wir hin möchten „Nein“ sagt.
Unsre Theorie ist, daß die Dinger einfach nich auf jeder Straße fahren dürfen und uns deshalb einfach nicht mitnehmen können.
Bleibt uns also nichts anderes übrig als ein Taxi anzuhalten.
Beim Taxi fahren in Indonesien sollte man übrigens beachten, daß man in einem Wagen der „Blue Bird Company“ landet, weil diese in der Regel mit Taxameter fahren und so einfach die Chance großer ist, daß man nicht übers Ohr gehauen wird.;)
Mit nem „richtigen“ Taxi erreichen wir dann auch ohne Probleme unseren Bahnhof und nach etwas Verwirrung finden wir auch den richtigen Bahnsteig.
Gefühlt gibt es hier bei der Bahn übrigens 10 verschiedene Klassen, die man buchen kann und weil die ganze günstigen Plätze eh schon ausgebucht waren haben wir uns für irgend eine Variante der Business class entscheiden.
Was bedeutet, daß wir auf der 3,5 stündigen Fahrt recht bequeme Bänke in einem klimatisierten Wagon bekommen.
Und das für schlappe 75.000,- (5€) pro Nase.
Kurz nach 3 sind wir dann nach einer Fahrt wärend der es doch so einiges zu sehen gab endlich in Bandung.

Jetzt stehen wir vor der großen Herausforderungen, weil das Guesthouse in dem wir gebucht haben verdammt weit weg ist.
Zu erst wimmeln wir mal wieder sämtliche Taxifahrer ab, die uns unter anderem erzählen es gebe keinen Bus in unsere Richtung.
Dann ist Bonny mal wieder voll in ihrem Element.
Wir schauen uns ein wenig außerhalb des Bahnhofes und schaffen es nach dem wir uns ein wenig durch gefragt haben doch tatsächlich einen Minibus der uns bis fast zum Guesthouse  bringt zu finden und das ganze für schlappe 10.000,- (0,70€) pro Person.

Ein bisschen laufen müssen wir dann zwar noch aber mittlerweile ist ja alles unter 2 Kilometer auch mit den großen Rucksäcken ein Klacks.
Gebucht haben wir für 13€ pro Nacht ein Doppelzimmer im „Rumah Sarwestri“ gebucht und schon die 9,5 Bewertungen auf Booking.com lassen erahnen, daß es eine gute Idee war hier her zu kommen.
Der Empfang ist auch sehr herzlich, unser Zimmer ist einfach aber schön und wir werden gleich mit Kaffee und Tee versorgt.
Kann also eigentlich nur gut werden.:)
Eigentlich wollen wir auch noch kurz dir nähere Umgebung erkunden aber gerade als wir los wollen zieht ein richtig heftiges Unwetter auf.
Bleibt uns also nix anderes übrig als erst einmal hier zu bleiben.

Wenigstens schaffen wir es noch etwas zu essen zu gehen.
Wobei die Auswahl an Möglichkeiten hier doch gering sind, weil unsere Unterkunft doch ziemlich weit vom Zentrum entfernt ist.
Wir hatten sowieso nicht vor uns die Stadt groß anzusehen.
Unser Plan ist es einen der Vulkane in der Nähe der Stadt zu besuchen.
Auch hier ist unser Gastgeber eine große Hilfe, weil wir über einen seiner Freunde für 750.000,- einen Fahrer mieten können.
Steht der Plan für morgen also auch.

8 Uhr müssen wir aufstehen, weil unsere Fahrer uns gegen 9 Uhr abholen soll.
Etwas länger lässt uns der Fahrer warten aber um halb 10 kann es wirklich los gehen.
Wir hatten ein paar Möglichkeit, welche Vulkane wir besuchen und haben uns weil angeblich der Eintritt dort am günstigsten ist für den Süden entschieden.
Dort soll es einen Vulkansee und heiße Quellen geben, was sich für uns für den Anfang schon mal ziemlich interessant anhört.
Zu erst müssen wir da aber auch wirklich hin kommen, weil der Verkehr hier wirklich nicht ohne ist.
Nach etwa 2 Stunden erreichen wir einen großen Parkplatz.
Hier zahlen wir pro Person 44.000 Rp Eintritt dafür werden wir dann wärend unser Fahrer unten wartet auf den „Patuha Vulkan “ gefahren, der angeblich einen schönen Kratersee hat.

Die etwa 15 minütige Fahrt ist recht langweilig aber dafür wird uns ja ein tolles Ziel versprochen.
Oben angekommen müssen wir noch ein kleines Stück laufen, sehen kann man noch nichts aber ein verdächtiger leichter Schwefel Geruch liegt in der Luft, was die Spannung auf jeden Fall noch ein wenig erhöht.
Dann taucht der See endlich auf und die Farbe des Wassers ist wirklich einmalig.
Mich erinnert sie ein wenig an Weichspühler.

Ein echt toller Ort, an dem wir uns viel zu lange aufhalten.
Bei der Erkundung der näheren Umgebung finden wir auch den Eingang zu einer Art  Stollen.
Auch wenn dieser augenscheinlich gesperrt ist kann ich es nicht lassen diesen aus der Nähe zu betrachten…….Keine gute Idee, weil die Dämpfer die aus dem Loch kommen mir kurz wirklich den Atem nehmen.

Fast 2 Stunden sind wir hier oben und gerade als wir uns auf den Rückweg machen fängt es Blöderweise an zu regnen…….auch egal.

Am Parkplatz wartet auch schon unser Fahrer.
Nach einem kurzen Schnack steigen wir ein und brausen weiter, vorbei an Teeplantagen, die uns schon ein wenig an die Cameron Highlands errinnern.
Bis wir dann endlich wieder einen Halt einlegen.

Wir müssen nur dem Weg auf der anderen Straßenseite durch die Teeplantagen folgen, dann erreichen wir die Heißen Quellen.
Erklärt unser Fahrer.
Wir lassen uns natürlich nicht lange bitten und laufen los.

Der Weg allein lohnt sich schon, weil die Aussicht trotz des durchwachsenen Wetters echt toll ist.
Außerdem sind wir fast allein hier unterwegs, nur ein paar Einheimische, die anscheinend das selbe Ziel haben überholen uns auf dem etwa 20 minütigen Fußweg.

Dann sind wir da.
Überall brodelt und dämpft es.
Schwefel Geruch hängt in der Luft und man kann an jeder Ecke sehen, das hier auf jeden Fall noch richtig Energie unter unseren Füßen in der Erde ist.
Auch wenn es verlockend ist in einem der Becken hier ein Bad zu nehmen beschränken wir uns darauf uns alles hier nur anzuschauen und Bilder zu machen.
Dann veranstalten wir noch ein kleines Picknick bevor wir langsam wieder Abs gehen denken.
Mittlerweile hat es richtig heftig zu regnen angefangen und auch nach 20 Minuten warten ist nicht wirklich Besserung in sicht.
Also schlüpfen wir in unsere Regenmäntel und verlassen diesen spooky Ort.

Die Rückfahrt wird dann auch wieder ein kleines Abenteuer.
Zum einen ist es auf den Straßen stoppen voll, zum anderen mach der Dauerregen unserem Fahrer gut zu schaffen.
Teilweise sind die Straßen überschwemmt und auch die Scheibenwischer haben schon bessere Tage erlebt.
Kurz vor 8 Uhr haben wir es dann endlich unsere Unterkunft.

War ein guter Ausflug!
Jetzt haben wir das Problem, das wir eigentlich noch etwas essen wollen, bei dem Wetter ist es aber nicht so toll nach draußen zu gehen.
Zum Glück haben wir ja unseren tollen Gastgeber, der sich prompt bereit erklärt uns etwas zum essen zu kochen.
Wirklich genial!
Außerdem müssen wir ja auch noch unsere Weiterreise planen.
Ich schaffe es online ein paar Zugtickets nach Yogyakarta zu kaufen und bin überrascht,  wie einfach das funktioniert.
Mal schauen ob es morgen am Bahnhof auch wirklich funktioniert.

Jetzt wie immer alles noch mal in der Bonny – Version:

วันที่ 5 มิถุนายน 2559 การเดินทางด้วยรถไฟอินโดนีเซีย วันนี้เราออกจากที่พักช่วงเช้าเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ Gambir โดยเดินหารถตุ๊กๆเพื่อให้ไปส่งเราที่สถานีเพื่อทำเวลาแต่ไม่มีคันไหนไปส่งเราสักคัน ไม่รู้เพราะอะไร หรืออาจจะมีการแบ่งอาณาเขตการวิ่งรถหรือเปล่า จนสุดท้ายเราจึงตัดสินใจโบกแท็กซี่ไป เพราะเดินคงไม่ไหว 6กม. ได้ ก่อนขึ้นก็ต้องถามลุงก่อนว่าแท็กซี่กดมิเตอร์ไหม เพราะไว้ใจการคมนาคมที่นี่ไม่ค่อยได้เลย หลอกได้เป็นหลอก พอลุงตอบกลับว่ากดมิเตอร์เราจึงรีบขึ้นรถจากนั้นลุงก็ไหลรถออกไปพร้อมกับกดมิเตอร์ รถวิ่งไปได้เรื่อยๆระยะทางประมาณสองกิโลละ แต่มิเตอร์ยังนิ่งในราคาเริ่มต้นอยู่เลย จนลุงเริ่มผิดสังเกตุเลยเคาะๆเครื่องมิเตอร์ ลุงเคาะดังปักๆแต่ก็ไม่ได้ผล จนสุดท้ายลุงบอกเหมาละกันนะ เอาล่ะตอนนี้เราเริ่มใจไม่ดีละว่าลุงจะให้เหมาเท่าไหร่ ลุงคิดสักแปปก็ตอบมาว่า 15000Rp. ละกัน เราก็คำนวณไอ้หมื่นห้านี่มันเท่าไหร่นะ สรุป ประมาณ 39 บาท โห!ตกใจ ทำไมมันถูกอย่างนี้ละ สุดท้ายบลเลยตัดสินใจให้ทิปลุงไปในนิดหน่อยเป็นน้ำใจที่ไม่เรียกเราแพง เมื่อถึงสถานีเราก็ต้องหลงและงงกับระบบการขึ้นรถไฟของเมืองเค้านิดหน่อย ไม่รู้ต้องไปขึ้นฝั่งไหน ถามคนตรงนั้นก็ตอบว่าใช่ๆ แต่พอถามยามกลับผิด เดินกลับไปกลับมาอยู่สามสี่รอบจนสุดท้ายได้ขึ้นรถไฟ พนักงานสาวแต่งตัวชุดยูนิฟอร์มมายืนต้อนรับรออยู่หน้าประตูเข้ารถไฟ เราจึงได้ยื่นตั๋วให้เค้าดู บันดุงใช่ไหมคะ? พนักงานตอบรับใช่ค่ะคันนี้แหละค่ะ เชิญเข้าไปนั่งด้านในได้เลยค่ะ เราสองคนก้าวเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง มองซ้ายและขวา เอ๋รถไฟเค้าสะอาดดีนะ พนักงานเดินตรวจตราทำความสะอาดตลอด เมื่อรถไฟเริ่มเคลื่อนตัวเราก็กะว่าจะนอนพักผ่อน แต่มันไม่เป็นเช่นนั้นเพราะการนั่งรถไฟเป็นวิธีการชมธรรมชาติ วิถีชีวิตของชาวบ้านได้ดีที่สุด เราเลยไม่อาจหลับตาลงได้ จึงได้แต่จ้องมองกระจกสู่ภายนอก ระหว่างทางก็จะได้เห็นทั้งวิวภูเขา วิวนาขั้นบรรได วิถีชีวิตชาวบ้าน มากมายซึ่งก็ถือว่าคุ้มค่ากับที่เลือกเดินทางด้วยรถไฟสายนี้ รถไฟใช้เวลาวิ่งจากเมืองจาการ์ต้ามาที่เมืองบันดุง 3ชม. ระยะทางประมาณ 159กม. เราถึงเมืองบันดุงประมาณบ่ายสี่โมง เมื่อลงจากรถไฟก็เดินๆไปตามชาวบ้านเค้า เห็นผู้คนนั่งรอรถไฟกันเต็มทางเท้า เหมือนอพยพย้ายเมืองกัน หรือน่าจะเป็นช่วงของวันลามาดอนของชาวมุสลิมเค้า และชาวบ้านเลยพากันเดินทางกลับบ้านหรือเปล่าไม่แน่ใจ เราเดินไปจนทะลุออกประตูไหนไม่รู้งงไปหมด จากนั้นเมื่อผู้คนที่มีน้ำใจแถวนั้นเห็นเราแบกเป้ใบใหญ่ก็มีน้ำใจมาถามไถ่และอาสาจะไปส่ง พร้อมด้วยเรียกค่าบริการด้วยราคามหาโหด ด้วยความที่บลเป็นคนที่ประหยัดมากอยู่แล้ว จึงขอเดินหนีออกมา เดินไปตามทางออกไปเรื่อยๆจนเจอรถกะป๋อ (รถตู้เก่าๆนำมาให้บริการเป็นรถสองแถวคล้ายบ้านเรา)จอดอยู่หน้าสถานีเต็ม เราก็ไม่รู้ว่าคันไหนวิ่งไปไหนบ้าง ก็พยายามสังเกตุจากตัวหนังสือว่าน่าจะใช่ แต่ก็ดันไม่ใช่ จนเราต้องบอกลุงคนขับรถว่าจะไป Jalan Rereng Barong หรือถนนรีเรงบารอง ลุงเลยชี้ให้ไปขึ้นรถอีกคัน คือโดยส่วนมากชาวบ้านทั่วไปจะพูดภาษาอังกฤษไม่เป็นเค้าจึงไม่ค่อยจะอยากให้บริการนักท่องเที่ยวเท่าไหร่ นอกเสียจากพวกที่พูดเป็นก็จะมารอบริการเฉพาะนักท่องเที่ยวและคอยขูดรีดเงินค่าบริการมหาโหดจากเค้า เราได้นั่งรถกับชาวบ้านละ รถวิ่งไปเรื่อยๆไหลบ้างติดบ้าง เพราะเห็นเค้าว่ากันว่าเมืองบันดุงเป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสี่ของอินโดนีเซียเลย แน่นอนว่าผู้คนการจราจรก็ต้องคับคั่งแน่นอน เราใช้เวลาในรถสองแถวประมาณเกือบชั่วโมง เมื่อถึงจุดหมายพี่คนขับก็จอดรถให้เราลง ซึ่งตอนนี้เรามาเดากันว่าค่ารถจะเท่าไหร่กันนะ จะโดนฟันหรือเปล่าเพราะว่ามีหน้าฝรั่งปนมาด้วย เราเสี่ยงจ่ายเงินโดยไม่ถามด้วยเงิน 10000รูเปีย แล้วพี่เค้ามีทอนมาให้ 2000รูเปีย สรุปคือค่ารถคนละ 10 บาท กับระยะทางประมาณ 5 กม. ต้องขอบคุณพี่เค้าที่มีน้ำใจซื่อสัตว์ต่อนักท่องเที่ยว (ขอบคุณคะ) พอถึงตรงนี้เราก็ต้องเดินในซอย ระหว่างสองข้างทางจะเป็นหมู่บ้านคล้ายหมู่บ้านคนรวย มีแต่บ้านหลังสวยๆ ระหว่างทางรถราก็ไม่ได้วุ่นวายมากนัก เราเดินไปเรื่อยๆจนถึงจุดหมายตามแผนที่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าใช่ในที่พัก Rumah Sarwestri ไหม เพราะเห็นป้ายไฟหน้าบ้านว่าเป็นของ Red Doorz เนื่องจากก่อนหน้านี้เราทำการดูห้องพักในเน็ตเห็นเป็นชื่อ Red Doorz เยอะมากและเจ้าค่ายนี้จะรับแต่คนอินโดนีเซีย และคนที่นับถืออิสลามเท่านั้น เราลองเสี่ยงเข้าไปดูจนสุดท้ายพี่เจ้าของบ้านพักก็ออกมาทักทายด้วยความเป็นกันเอง เราจึงถามเกี่ยวกับ Red Doorz. จนได้ข้อมูลมา และตอนนี้มันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราแล้ว เราได้ห้องพักที่มีระเบียงด้านหน้า สะอาดและเงียบสงบ และเจ้าของบ้านก็น่ารักเป็นกันเองมาก เราถามพี่เค้าเกี่ยวกับทัวร์พี่เค้าก็แนะนำมาว่าเป็นบริษัทของเพื่อนเค้าถ้าสนใจเค้าติดต่อให้ได้ และก็ยังอธิบายรายละเอียดให้ฟังว่ามีอะไรน่าเที่ยวบ้าง จนสุดท้ายเมื่อเราบอกว่าเราไม่มีเงินสด ต้องการเอทีเอ็ม แต่ครั่นจะออกไปกดตอนนี้ก็ไม่ได้เพราะค่ำมากแล้ว จากนั้นพี่เค้าก็แนะนำให้เราเช่ามอเตอร์ไซต์ก็ได้ประหยัดเงินกว่ามาก แต่สุดท้ายบอสอยากใช้บริการทัวร์ซึ่งบลก็ไม่ขัดข้อง แต่ค่าทัวร์ก็ค่อนข้างแพงเอาการอยู่เหมือนกัน ตกคนละ 400000 Rp.  แพงมากอะบอกเลยแต่ก็ไปขัดบอสไม่ได้ เพราะบอสอยากเที่ยวแบบสบายๆ

วันที่ 6 มิถุนายน 2559 เช้าวันนี้นอนหลับสบายเต็มตื่น เตรียมพร้อมออกทัวร์ รถมารับที่หน้าบ้านตอนแปดโมงเช้าแอบเลทหน่อย เป็นการเที่ยวแบบส่วนตัวมาก มีคนขับรถพาเที่ยวแบบสบายๆ บอสขอให้คนขับจอดที่ตู้เอทีเอ็มเพื่อกดเงิน จากนั้นบอกคนขับว่าอยากไปดูทะเลสาบภูเขาไฟและไปดูน้ำพุร้อน ซึ่งพี่เค้าก็จัดให้ ระยะทางไปค่อนข้างไกลพอสมควร 46 กม. ใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่า เราก็มาถึง Gunung Patuha เป็นทะเลสาบจากภูเขาไฟ คนขับรถจอดรถให้ที่ประตูทางเข้าเพื่อให้เราซื้อบัตรเข้าและบัตรรถขึ้นเขาไปพร้อมกับคนในพื้นที่ คนละ 65000 Rp. เมื่อได้บัตรมาก็ต้องเดินไปขึ้นรถกะป๋อที่จอดรออยู่ด้านหน้าทางขึ้นเขา เราต้องรอให้มีคนเต็มคันรถประมาณ 10-13 คน รถถึงจะออก เมื่อรถออกจากนี้รถจะพาเราปีนขึ้นเขาไปตลอดทาง ระยะทางไม่ไกลมากน่าจะประมาณ 3กม. รถวิ่งขึ้นอย่างรวดเร็วเลี้ยวทีพวกเราต้องดันตัวไว้ เมื่อใกล้ถึงสิ่งแรกที่เราจะสังเกตุได้คือกลิ่นของกำมะถัน เมื่อรถจอดพวกเราลงจากรถและมุ่งหน้าไปตามๆเค้าไป ด้านหน้าก็จะมีคนคอยขายหน้ากากปิดจมูกให้ แต่เราไม่เอาเพราะเราคิดว่าทนได้จิบๆ กลิ่นเริ่มมาละ เราเดินลงสะพานไปเรื่อยๆไม่ไกลก็เจอนักท่องเที่ยวมากหน้าหลายตายืนโพสท่าถ่ายรูปกันอย่างไม่เกรงกลัวใดใด แต่บลแอบกลัวนิดหนึ่งเพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มาในสถานที่แบบนี้ ที่นี่จะเป็นแอ่งทะเลสาบสีเขียว ที่ล้อมรอบไปด้วยภูเขาอยู่ด้านหน้า และมีต้นไม้อยู่รอบๆ ส่วนต้นไม้บางจุดก็ถูกเผาไหมดำ มีควันระเหยออกมาตลอดเวลา น้ำสีเขียวมรกตอุ่นๆ มีกลิ่นกำมะถันอุ่นๆล้อมรอบตัวเรา บลปิดจมูกบ้างเพราะกลัวไม่รู้ว่ามันมีอันตรายกับร่างกายเราแค่ไหน ก่อนมาก็ไม่ได้หาข้อมูลมาเลย เราเดินดูรอบๆถ่ายรูปสักพักใหญ่ บอสดีใจมากที่ได้เห็นเพราะเค้ามานี่เพื่อสิ่งนี้ นี่คือครั้งแรกของเค้าเหมือนกัน เราเดินไปเดินมาจนไปเจอถ้ำเล็กๆถ้ำหนึ่งที่เค้าเอาไม้ตอกปิดไว้ไม่ให้เข้าไปแต่ไม้ก็ดูเหมือนว่าจะถูกงัดออกมาจนเห็นปากถ้ำได้อย่างชัดเจน และมีป้ายว่าห้ามเข้าด้วย ถึงจะมีป้ายก็เหอะด้วยความยากรู้อยากเห็นของบอสแล้วมิอาจห้ามบอสได้ บอสมุ่งหน้าไปยังถ้ำพร้อมกับมุดหัวเข้าไปด้านใน แต่กระนั้นบอสก็ถึงกับผงะออกมา อารมณ์เหมือนโดนอะไรผลักออกมาอย่างแรง จนบลตกใจว่าเป็นอะไร ด้วยความกลัวและเป็นห่วงจึงถามบอสไปว่าเป็นอะไร บอสไม่ตอบบอกแต่คำเดียวว่าให้ลองดู แต่บลไม่รู้ว่าไอ้ที่บอสผงะออกมาอย่างแรงนั้นมันคืออะไร โดนผีผลักหรือเปล่า บลจึงไม่กล้ารับคำท้าได้แต่ถามบอสแต่เค้าก็ยืนยันคำเดียวว่าให้ลองเข้าไปดู จนสุดท้ายตัดสินใจ เอาก็เอาวะ ลองดู เดินเข้าไปอย่างมั่นใจ ทันใดนั้นเราก็ถึงกับผงะออกมาอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าโดนผีผลัก หรือว่ามันมีผีอยู่จริง! ไม่ใช่! ไอ้ที่ผงะออกมานั่นเป็นเพราะว่ากลิ่นกำมะถันมันแรงมาก แรงจนแบบว่าแสบจมูก ไหลวิ่งเข้าไปในปอดอะ คือเรารับไม่ได้จนต้องรีบเดินออกไปที่อื่น บอสบอกว่าตรงนี้มันน่าจะมีภูเขาไฟ หมายถึงปล่องภูเขาไฟน่ะ เพราะบอสเค้าอยากเห็นมาก พยายามมองหาก็ดูท่าจะไม่มี ถามคนแถวนั้นก็บอกไม่มีแล้ว จนเราต้องตัดสินใจนั่งรถลงเขาไปที่จุดเริ่มต้น เพื่อไปยังที่อื่นต่อ
จากจุดนี้คนขับรถพาเราขับไปอีกนิดหน่อยเพื่อไปยังน้ำพุร้อน ระหว่างทางก็จะผ่านสวนไร้ชาปลูกกันบนภูเขาเป็นไร่ๆกว้างใหญ่ เราขับมาประมาณ 5กม. คนขับก็จอดรถให้เราลงเพื่อไปซื้อตั๋วและเดินขึ้นไปดูน้ำพุร้อน ส่วนคนขับก็นอนรออย่างสบายใจเท่กับว่าเราเช่ารถและคนขับ แต่จริงๆไม่ใช่เราซื้อทัวร์ต่างหาก ซึ่งการซื้อทัวร์มันหมายถึงต้องมีไกด์คอยแนะนำบอกเล่าเรื่องราวต่างๆให้เราฟัง แต่นี่มันไม่ใช่แค่ขับรถมาส่งเฉยๆ จ่ายตั้งแพงเพื่อแค่นี่ บลยอมรับว่าค่อนข้างผิดหวังและเสียดายเงิน เราลงจากรถและเดินขึ้นเขาลูกเล็กๆ ต้องซื้อบัตรเข้า 30000Rp. ด้านในจะเป็นน้ำพุร้อน มีน้ำผุดขึ้นมาจากใต้ชั้นดิน มีบ้านไม่กี่หลังอยู่ตรงนี้น่าจะอยู่ดูแลรักษาพื้นที่ตรงนี้ มีบริการอาบน้ำแร่แช่น้ำอุ่นด้วย มีหนุ่มๆมานั่งเล่นน้ำแช่น้ำอุ่นกันที่นี่เพราะเชื่อกันว่าน้ำพุร้อนตรงนี้วามารถรักษาโรคภัยไข้เจ็บได้ ตอนที่เราไปน้กท่องเที่ยวไม่เยอะ มีประปราย เราสามารถลงไปแช่น้ำได้ แต่เราไม่ได้ลงเพราะบลไม่พร้อมสำหรับชุด เราจึงได้แค่เดินๆดูสำรวจน้ำร้อนแต่ละจุด บอสดูสนุกกับการเดินสำรวจมาก ส่วนบลก็ไม่อยากอยู่นานเพราะด้วยกลิ่นและฝน คือฝนมาทีนี่ควันเต็มพื้นที่เลย และอีกอย่างกลัวมันปะทุขึ้นมาละแย่เลย ในเมื่อบอสกำลังสนุกเรียกให้กลับก็ไม่ยอมเลยต้องปล่อยให้เค้าสนุกไป เดินไปเดินมาผู้คนแถวนั้นเห็นบอสก็ดีใจเหมือนเห็นดารา เลยขอถ่ายรูปกับบอส ส่วนบลก็เข้าใจเรามันหน้าตาธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษเลยขอยืนดูละกันไม่ได้เข้าไปร่วมเฟรมกับเค้า ส่วนบอสก็ดีใจรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นคนดังไปทางไหนก็มีแต่คนสนใจขอถ่ายรูปด้วย ปล่อยให้เค้าลอยไป เมื่อบอสอิ่มแล้วเราก็เดินทางกลับห้องพัก เราใช้เวลาเดินทางกลับ 3ชม.ได้ เพราะว่าตอนเย็นรถค่อนข้างเยอะและติด เมื่อถึงที่พักก็หิวากเพราะยังไม่ได้ทานข้าวตั้งแต่เช้า จะออกไปหาอะไรทานข้างนอกก็ค่ำแล้วบวกกับเหนื่อยขี้เกียจเดินเลยบอกพี่เจ้าของบ้านว่าขออะไรทาน พี่เค้าเลยจัดมาม่าต้มใส่ใข่ให้คนละถ้วย อร่อยมาก55 และอิ่ม คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่. แต่เดี๋ยวก่อนเรายังนอนไม่ได้เพราะว่าเราต้องวางแผนก่อนว่าเราจะไปไหนต่อวันพรุ่งนี้ จะอยํ่ที่นี่ต่ออีกคืนหรือจะย้ายไปเมืองไหนดี จนเราได้ข้อสรุปว่าเราจะไปที่เมืองจาวา Yokjagarta เราจึงต้องรีบทำการจองตั๋วรถไฟผ่านทางเว็บไซต์ซึ่งก็ดูอยู่นานกว่าจะเลือกได้ เพราะมันมีหลายขบวนหลายราคาหลายแบบให้เลือก ราคาถูกๆก็เต็มหมดเหลือแต่ราคาแพง เวลาไม่ดี ต้องวางแพลนหลายอย่างทั้งที่พักและการเดินทางไปที่พัก เนื่องจากเราเลือกเดินทางไปถึงจาวาในเวลาตีหนึ่ง จึงต้องรีบจองที่พักที่ใกล้และสะดวกที่สุด เลยทำให้เราเกือบไม่ได้นอนกันอีกครั้ง แผนการนี่วันต่อวันจริงๆเลย