Wie ich mal ….

Wir haben ne Menge Zeit, weil unser Zug erst heute Nachmittag geht.
Leider bedeutet das aber auch, daß wir erst spät in der Nacht in Yokjagarta ankommen.
Auch wenn mein Boss nicht ganz einverstanden ist mit meiner Idee ein Hotel in Bahnhofsnähe zu buchen, schaffe ich es mich durchzusetzen.
Ich hab einfach keine Lust nachts durch ne neue Stadt zu irren, ein Hostel zu suchen und dann weil es schon so spät ist nicht rein zu kommen.

Also hab ich schon im Vorfeld ein etwas teureres Hotel mit 24 Stunden Rezeption gebucht.

Erst mal müssen wir aber da hin kommen.
Wir verabschieden uns gegen mittag von unserem tollen Gastgeber und nehmen ein Taxi zum Bahnhof.
Nach dem wir dann hier unsere Tickets ausgedruckt haben, heißt es dann warten.
Generell fühlen wir uns heute beide nicht so gut.
Ich glaube, das wir etwas schlechtes gegessen haben aber Bonny ist der Meinung, es an den Schwefel Dämpfen liegt, die wir gestern ja zur genüge eingeatmet haben.
Ich glaube mein Boss hat recht.

Nach einer recht langweiligen Fahrt mit der Bahn erreichen wir Nachts um kurz nach eins endlich Yogyakarta
Blöderweise müssen wir um den ganzen Bahnhof herrum laufen und unzählige Taxifahrer abschütteln bis wir es endlich in unser Luxushotel in dem das Zimmer stolze 321.300Rp (22€) kostet schaffen.
Das Zimmer ist riesig, wir haben Blick auf den Pool und müssen in 9 Stunden wieder raus.
Zum Glück ist mein Boss zu müde um mir diese Geldverschwendung unter die Nase zu reiben. 😉

9 Stunden später stehen wir also ausgeruht in der Lobby und warten auf das Taxi, mit dem wir in unsere günstigere Unterkunft gebracht werden sollen.
Gebucht hat Bonny für uns im „Rumah Isak Homestay“ wir haben auch die Adresse und alles, allerdings nutzt diese recht wenig, weil unser Taxifahrer doch arge Probleme hat das richtige Haus zu finden.
Wärend der Fahrer ständig halt macht um zu fragen wo er hin muß, kann ich ganz genau merken wir mein Boss immer angespannter und unruhiger wird mit jedem mal wenn sich der Preis auf dem Taxameter wieder ein wenig erhöht.
Irgendwann wird es auch mir zuviel und ich erklärenden Fahrer, das wir zufuß weiter gehen.
In der Nähe der Unterkunft müssen wir ja auf jeden Fall sein.
Also zahlen wir, schnappen unseren Krempel und versuchen es auf eigene Faust.
Wir laufen also ein wenig in der Gegend herrum, versuchen über Google die richtige Adresse zu finden.
Bonny bleibt bei einem Haus stehen und meint das müsste es sein.
Auch ein paar Einheimische die hier herrumlunger zeigen als sie uns sehen auf das Haus, das Bonny meint.
Wir gehen also erst einmal in den Garten des Hauschens.
Ein Schild gibt es nirgends und ich bin mir nicht sicher ob wir wirklich richtig sind.
Sind wir aber.😁
Freundlich werden wir im Haus von einem Mann,  der sich als Peter vorstellt in Empfang genommen.
Peter ist ein Holländer, der vor vielen Jahren mal ne Weltreise machen wollte, dann aber so ziemlich am Anfang seien Reise hier in Indonesien seine jetzige Frau Betty kennengelernt hat und dann irgendwann entschieden hat hier zu leben.
Da sind wir also bei einer echt netten Familie gelandet.

Jetzt ist nur noch die Frage, was man hier in Yogyakarta unternehmen kann und weil die Auswahl zwar recht groß,  ich für größere Ausflüge im Moment aber zu faul bin, entscheiden wir für heute nur ein wenig die nähere Umgebung zu erkunden.

Etwa einen Kilometer entfernt liegt das Waterkasteel welches wir uns nach dem wir je 10.000,- Eintritt bezahlt haben natürlich unbedingt anschauen müssen.
Schon im Eingang stehen ein paar Einheimische und geben uns den Tip ein paar Treppen gleich am Eingang hoch zu gehen, weil man von da einen nette Aussicht hat.
Wir nehmen diesen Hinweis natürlich dankend an und steigen nach oben.
Wir knipsen ein paar Bilder und gehen dann wieder runter um uns das Gelände jetzt endlich in ruhe anschauen zu können.
Allerdings haben wir da die Rechnung ohne die netten geschäftstüchtigen Einheimischen gemacht.
Weil wir gleich von einem der netten Männer die uns den Weg nach Oben gezeigt haben abgefangen werden, der sich (oh Wunder) gleich als Tour Guide versucht.
Eigentlich ist der Mann ja ganz nett also lassen wir ihm seinen Spaß und erfahren so mehr über die Bade- und Schlafgewohnheiten des Sultans.
In einem kleinen Shop machen wir halt, weil Bonny auch noch ein kleines Souvenir für Zuhause erstehen möchte handeln wir wie die Wilden um im Endeffekt 3 kleine Batikbilder für wie wir denken einen guten Preis.
Dann geht die „Führung“ weiter.
Durch enge Gassen gelangen wir in eine ehemalige unterirdisch Moschee, die auch eigens für den Sultan gebaut wurde.
Die Menschen auf Java sind übrigens zum großen Teil Muslime, was uns im Moment von Zeit zu Zeit vor kleine Probleme was das Mittagessen angeht stellt, weil vor ein paar Tagen der Ramadan begonnen hat und deshalb tagsüber einige der Restaurants und Strasenstände geschlossen haben.
Aber im Moment geht es es ja sowieso darum sich den alten Teil der Stadt anzuschauen und mit nem halben Ohr den Erzählungen unseres freiwilligen Führers zu lauschen.
Dann schauen wir uns noch den von einem Erdbeben stark beschädigte Ruine, von der aus man eine schöne Sicht auf die Stadt hat.
Ich gebe zu, das ich heute ein wenig zu faul bin mich mit der Geschichte der Stadt auseinander zu setzen, weshalb ich auch nicht wirklich viel über unsere kleine Tour schreiben kann.

Wärend wir weiter gehen kommen wir dann ganz zufällig am Haus des Sohnes unseres Guides vorbei.
Natürlich müssen wir unbedingt noch bei ihm rein schauen und welch ein Wunder, hier gibt es ganz viele tolle Batik Sachen zu kaufen.

Ich brauche Nix und wenn es nach mir ginge, würde ich hier ganz schnell wieder ne Biege machen.
Mein Boss sieht das etwas anders, Bonny blüht förmlich auf, wärend sie einen „Sarong“ nach dem anderen unter die Lupe nimmt und die tollen Muster bewundert setze ich mich etwas abseits hin, beobachte die Szene und mir kommen Vergleiche zu ähnlichen Situationen die ich irgendwann mal in früheren Beziehungen hatte in den Kopf.
Wie sehr hab ich es doch „geliebt“ in irgend welchen Klamottenläden deren  Namen fast wie der Kumpel einer Maus namens „Brain“ die immer mal versucht hat die Weltherrschaft an sich zu reißen….“Naarf“.

Dann irgendwann ist es endlich soweit und in mir kommt die leise Hoffnung auf, endlich weiter zu ziehen.
Die Preisverhandlungen beginnen.
Start ist bei 500.000Rp (etwa 34€).
Für meinen Boss natürlich absolut nicht akzeptabel.
Wie so oft, wenn Bonny um einen besseren Preis kämpft, halte ich mich dezent zurück und beobachte wie der Wert des schön bunten Tuches um das es geht tiefer sinkt als die Titanic.
Fast schon verzweifelt versucht  der Ladenbesitzer am Ende wenigstens noch 100.000Rp herraus zu schlagen aber irgendwie ist Bonny immer noch nicht zufrieden und es endet damit, das wir ohne etwas zu kaufen den laden verlassen.

Unser selbsternannter Reiseleiter gibt allerdings noch nicht auf.
Was wir denn jetzt vor haben fragt er.
Eigentlich gibt es jetzt nur eine Sache auf die ich Lust habe und von der ich glaube das wir dazu keinen Guide brauchen.
„Kaffee trinken!“
Antworte ich und habe bei der ganzen Sache nur eine Kleinigkeit aus dem Auge verloren.

Natürlich springt mein einheimischer Freund sofort darauf an und ich höre von ihm nur 2 Worte, die mich schlagartig daran errinnern, das ich jetzt doch bald etwas Geld loswerden könnte.
„Kopi Luwak“
Wer kennt ihn nicht?!
Einen der teuersten Kaffees der Welt, dessen Besonderheit im Prinzip darin  besteht, das er nicht von Menschen sondern von Tieren, genauer von Katzen, noch genauer von Zibetkatzen geerntet wird.
An dieser Stelle muss ich alle, die jetzt ein Disney mäßiges Bild im Kopf haben, auf dem kuschellige Kätzchen mit süßen großen Augen durch die Kaffee Plantagen schleichen und glücklich schnurrend Kaffee pflücken und in süßen kleinen Beuteln sammeln schwer enttäuschen.
Die Wahrheit ist, daß dies Tiere die reifen Kaffee Früchte essen und weil sie sie Kaffeebohnen nicht verdauen können dann wieder aus kacken.

Auf jeden Fall wollte ich sowieso schon immer diesen „Katzen Kaffee“ trinken und mir bleibt nix anderes übrig als ja zu sagen.
Genau diesen Kaffee wollen wir trinken.
Also werden wir von dem freundlichen Mann weiter durch die Gassen der Altstadt geführt, bis wir den Laden in dem man diesen Kopi Luwak trinken kann erreichen.

Hier werden wir rundum betreut, erst wird uns natürlich eine der Miezen gezeigt, die doch nicht ganz so viel Ähnlichkeit mit den Hauskatzen, die wir kennen haben.
Dann wird uns der ganze Vorgang noch mal erklärt und gezeigt (sogar Info Zettel in deutsch gibt es hier).
Dann wird endlich der Kaffee serviert.
Da unser Guide hier nicht mehr gebraucht wird, gebe ich ihm ein kleines Trinkgeld und verabschiede mich.
Bevor wir endlich unseren Kaffee genißen können.

Ich hab mir den Geschmack irgendwie schlimmer vor gestellt, ich dachte immer dieser spezielle Kaffee schmeckt etwas muffig.

Das Gegenteil ist ehr der Fall und ich muss sagen, ich würde ihn immer wieder trinken.

Ob Bonny das gleiche Urteil über dieses Heißgetränk fällt,  kann man hier nachlesen:

วันที่ 8 มิถุนายน 2559 เช้าของการเดินทางอีกเช่นเคย เช้านี้เราก็ต้องรีบตื่นอาบน้ำแต่งตัวและเก็บกระเป๋า. เพราะเราต้องย้ายที่พักใหม่ เนื่องจากที่พักที่นี่ค่อนข้างแพงและดูดีมากไปไม่เหมาะสมกับแบคแพ็คเกอร์อย่างเรา เราจะย้ายไปที่ Homestay Rumah Isaku ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 3กม. ครั้นจะเดินก็ไม่ไหวหมดแรง เลยบอกให้ทางโรงแรมเรียกแท็กซี่ให้ เมื่อแท็กซี่มาก็พาขับอ้อมไปตามทางใหญ่เพราะถนนที่นี่จะเป็นทางวันเวย์เลยต้องขับอ้อมไปตามทางใหญ่ แทนที่จะถึงเร็วกลับเสียเวลากว่าเดิม เมื่อถึงที่ซอยแถวที่พักแล้วรถก็ต้องขับวนไปมาหลายรอบเพราะไม่รู้ที่พัก บลบอกบอสให้ลงเดินหาเองง่ายกว่า เพราะทางก็แคบรถวิ่งวนไปมากลับรถเข้าออก มิเตอร์ก็วิ่งตลอด แทนที่จะง่ายกลับยากกว่าเดิม แต่บอสไม่ตัดสินใจก็ตามนั้น คนขับก็พยายามมองหาและจอดถามคนแถวนั้นแต่ก็ไม่เกิดผล ผ่านไปเกือบชั่วโมงบอสเลยตัดสินใจลงขอเดินหาเอง บลยอมรับว่าโมโหที่เค้าไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่บลพูด แต่ก็สุดแต่เค้า จากนั้นบอสจ่ายเงินค่าแท็กซี่ส่วนบลไม่ขอยุ่งออกมาห่างๆให้บอสจัดการ(แลดูเป็นคนเห็นแก่ตัวนะเรา ขอโทษนะบอส) ค่าแท็กซี่ 44250 Rp. แต่มันดันมีปัญหา เค้าเคลียอะไรกันสองคนไม่รู้ บลรออยู่นานมองไปดูเห็นเค้าดูไม่ค่อยเข้าใจกันและกัน เลยอดไม่ได้ที่จะขอเสือกเรื่องของเค้า55 คิดว่าตัวเองน่าจะพอช่วยได้ แต่ไม่เลย พี่คนขับก็พยายามอธิบายแจ่ด้วยเค้าพูดอังกฤษไม่ได้เลย จึงทำให้เราสื่อสารกันไม่เข้าใจ ด้วยบอสมีเงินแบงค์ 50000 แต่พี่คนขับไม่มีเงินทอนเค้าเลยเอาแบงค์ 50000 มาโชว์เหมือนกัน จากนั้นบอสก็พยายามหาเศษให้พอดีแต่ก็ไม่มี บลก็เลยบอกว่าจ่ายไปเลย 50000 ไม่ต้องทอนให้ทิปพี่เค้าไป บอสก็โอเค แต่พี่เค้าก็ยังพูดพยายามอธิบายอะไรไม่รู้ให้ฟัง ดูพี่เค้ากังวลมาก เราก็ไม่เข้าใจว่าเค้าต้องการอะไรจากเรา เราพยายามเคลียร์ปัญหาให้จบจะได้สบายใจทั้งสองฝ่าย จนสุดท้ายผ่านไป 20 นาทีได้ บอสยังไม่จ่ายเงินเค้า คือบอสถือเงินจะจ่ายแต่พี่เค้าโชว์เงินว่าไม่มีทอนแล้วบอสก็ยัดเงินใส่กระเป๋าคืนไปเพื่อหาแบงค์อื่นมาจ่ายให้ครบ แต่ทำไปทำมาละงงตัวเองคิดว่าจ่ายเงินไปแล้ว จนตอนสุดท้ายบอสมาเปิดกระเป๋าเงินดูอีกครั้งจึงเข้าใจว่าบอสยังไม่จ่ายเงินพี่เค้าไป ตลกไหมละขำไม่ออกเลย กว่าปัญหาจะจบได้ ตอนแรกพี่เค้าจะถอดใจละแต่ก็อ้าปากขึ้นมาอธิบายอีกหลายๆรอบ555 จนสุดท้ายเราก็ได้ออกมาแล้วเดินหาี่พักแปปเดียวก็เจอ นั่งรถวนหาอยู่เป็นชั่วโมงให้เสียเวลาเสียเงิน แต่ที่พักนี่ก็ใช่จะหาง่ายเนื่องจากไม่มีป้ายบอกชื่อบ้านเลย แถวนั้นก็เป็นชุมชนใหญ่ อยู่ติดสนามฟุตบอล แต่พอดีมีลุงเค้าทักมาว่าหา Rumah Isaku ใช่ไหม เราบอกว่าใช่ลุงเค้าเลยชี้ไปด้านหน้าว่านี่แหละ โหยืนอยู่ด้านหน้านี่เอง เป็นบ้านแท้ๆไม่เหมือนโฮมสเตย์เลย เมื่อเดินเข้าไปเจ้าของบ้านก็อยู่ด้านในบ้าน เราต้องเรียกเสียงดังจนเค้าออกมาต้อนรับ เค้าให้เราดูห้องว่าต้องการห้องไหน เนื่องจากห้องว่างหลายห้องเราเลยมีสิทธิ์เลือกและพี่เค้าบอกถ้าเอาห้องใหญ่ก็จะลดราคาให้ ใจดีจริง เราเลือกห้องใหญ่เพิ่มราคาจากที่จองในเว็บขึ้นมานิดหน่อยแต่ได้ห้องแอร์ แต่ไม่มีผ้าห่มให้เรา แต่มีอาหารเช้าให้ ถามเราด้วยว่าจะเลือกทานอะไรระหว่างข้าวกับขนมปัง แน่นอนเราเลือกข้าวส่วนบอสเลือกขนมปัง ชากาแฟชงดื่มได้ตลอด มีน้ำให้ดื่มฟรี เมื่อเก็บกระเป๋าเสร็จก็ถามพี่เจ้าของบ้านว่ามีที่ไหนเที่ยวบ้าง พี่เค้าก็แนะนำให้เดินเที่ยวรอบๆเมืองก่อน ให้ไปชมสุลตาลพาเลค หรือพระราชวังสุลตาล เราเลือกที่จะเดินไปเพราะมันไม่ได้ไกลมากแค่ 2 กม. กะเดินดูรอบๆเมืองด้วย จริงๆที่ห้องพักมีจักรยานให้ใช้ฟรีด้วยนะ หรือจะเช่ามอเตอร์ไซต์จากเค้าก็ได้ แต่เราไม่เอา เรามุ่งหน้าไปที่วังสุลตาลที่แรก ต้องซื้อบัตรเข้า 15000Rp. จากนั้นจะมีกลุ่มชายฉะกันหลายคนยืนรอที่หน้าประตู เมื่อเห็นนักท่องเที่ยวก็เดินเข้ามาหาทำตัวเป็นมิตร ใจดีคอยแนะนำและบอกเล่าเรื่องราวประวัติภายในวังให้กับเราได้รับทราบ ถึงเราจะพยายามเดินสลัดเค้าทิ้งแต่ก็ไม่เป็นผล เค้าจะคอยมองเราทุกฝีก้าวและมาดักเราทุกจุดเพื่อจะได้ตามและแนะนำเรื่องราวและเส้นทางให้เรา แลดูใจดี แต่พี่เค้าก็ไม่มีพิษภัยอะไร และดูท่าบอสก็คงจะโอเคบลเลยไม่อะไร ตรงนั้นจะมีจุดขายภาพบาติกอยู่ซึ่งแน่นอนคนนำเที่ยวก็พาเราเข้าไปในนั้นคุณจะเต็มใจหรือไม่ก็ตามมันคือสเตปของมัน ปฏิเสธได้ก็รอดไป เกรงใจก็ต้องยอม เราเป็นกลุ่มนักท่องเที่ยวแบบเกรงใจเลยจำยอมต้องเข้าไปในร้านตามคำแนะนำ และอีกอย่างเราก็ชอบในเรื่องของศิลปะภาพวาดอยู่แล้ว เราเดินดูก็สวยดีเพราะที่นี่เป็นร้านแรกที่เราเข้ามาเยี่ยมชม ภาพบาติก ถูกแขวนและวางโชว์เรียงรายเต็มภายในร้าน เราเห็นราคาแล้วถึงกับผงะค่อนข้างแพง ที่สำคัญเราไม่ได้ต้องการแต่คนขายก็พยายามยุให้เอา ด้วยความเกรงใจเราจึงได้ภาพบาติกผืนเล็กใส่กรอบกระดาษ ขนาดน่าจะ 8×8 ซม. บลได้มาสองผืนในราคา 120000Rp. ถือว่าแพงมากๆนะสำหรับคนอย่างบล เมื่อเสร็จจากการชอปปิ้งคนนำเที่ยวก็พาเดินไปที่วังเก่าและเดินไปร้านขายผ้าถุงและซาโรงของลูกชายเค้า เรานั่งเล่นอยู่สักพักพร้อมกับได้ชมผ้าสวยๆทำมือจากร้านลูกชายของเค้า จริงๆมันทำให้บลอยากได้นะ อยากซื้อฝากแม่และพี่สะไภ้ แต่ราคาแพงเหลือเกิน ราคา 500000+ เพราะเป็นผ้าทำมือต้องใช้เวลาทำนาน ราคาขึ้นอยู่กับระยะเวลาการทำและความยากง่ายของการทำ แต่บลเห็นว่ามันแพงเกินไปเลยปฏิเสธไม่เอา จากนั้นบลก็เห็นเค้าสองคนพ่อลูกคุยกันภาษาบ้านเค้าออกแนวเหมือนนินทาเรา บลก็ไม่ค่อยโอเคละ แต่สุดท้ายลูกชายบอกว่าพ่อขอให้ลดให้ เพราะเรามากับพ่อของเค้า เค้าจะลดให้ราคาพิเศษ ถึงจะพิเศษสำหรับบลแล้วก็ยังแพงอยู่ดี จนเค้าเสนอมาอีกว่าอยากได้ราคาเท่าไหร่ให้เสนอมาเดี๋ยวเค้าให้ ด้วยที่เราเที่ยวแบบแบคแพ็คเกอร์ไม่ได้มีเงินสำหรับสิ่งนี้ บลเลยเลือกที่จะไม่เอา แต่ดูท่าทางจากเจตนาลมของพี่เค้าก็ไม่ค่อยจะจริงใจเท่าไหร่ เพราะตอนแรกเค้าบอกว่าถ้าเที่ยวที่นี่เวลาเข้าวัดต้องนุ่งผ้าถุงหรือซาโรงนะ เค้าบอกให้เราซื้อเก็บไว้ใส่เข้าวัดดีกว่า ไปที่อื่นราคาจะแพงกว่านี้มากและสุดท้ายยังไงเราก็ต้องซื้ออยู่ดี แค่นี้บลก็รับรู้ถึงเจตนารมณ์ของเค้าสองคนแล้ว บลเลยตัดปัญหายืนยันคำเดียวว่าไม่เอา เพราะบลไม่เชื่อว่าต้องใส่ทุกวัด ถ้าเรานุ่งกางเกงขายาวบางวัดเค้าก็อนุโลมแล้ว หรือบางที่ต้องสวมจริงๆเค้าก็ต้องมีผ้าให้บริการนักท่องเที่ยวอยู่แล้วเพราะเราจ่ายบัตรค่าเข้าตั้งแพง อาจจะมีให้เราบริจาคนิดหน่อยแล้วแต่ศัทธา จากนั้นเราเดินออกมาแล้วบอสอยากไปชิมกาแฟและบลอยากหาอะไรทาน พี่คนนำเที่ยวเลยแนะนำมห้ไปที่ร้านกาแฟลูวัค ที่เป็นเม็ดกาแฟจากขี้ของสัตว์ พอเค้าไปส่งเราซึ่งอยู่ใกล้ๆกับร้านลูกชายเค้า ทางร้านก็เชิญเราเข้าไปนั่งด้านในและมีพยักงานมานั่งประกบพร้อมอธิบายและเอาตัวกาแฟตัวอย่างมาให้ดู จากนั้นก็เอากาแฟมาให้ชิมก่อน ถ้าชอบจะสั่งเพิ่มเค้าก็มีบริการแต่ต้องซื้อนะ ระหว่างนี้คนนำเที่ยวก็รอเราอยู่ด้านหน้าร้าน เราก็นั่งกันอย่างมมีความสุขอยู่ด้านในร้านเพราะพนักงานน่ารักเป็นกันเอง จนมีพนักงานเดินมาบอกว่าคนนำเที่ยวที่พาเรามาส่งนั้นจะกลับละนะ มีอะไรจะให้เค้าไหม บลเลยให้บอสไปจ่ายค่านำเที่ยว จริงๆเราจะไม่จ่ายก็ได้นะเพราะเราไม่ได้เรียกร้องต้องการคนนำเที่ยวซักหน่อยแต่ก็น้ำใจน่ะ เลยให้บอสออกไปรับหน้าแทนเพราะผู้ชายด้วยกันจะคุยเข้าใจกันมากกว่า บอสทิปไป 20000Rp.(ประมาณ 50บาท) จากนั้นบอสกลับมาเราก็สั่งกาแฟลูวัคเพิ่มหนึ่งเยือก(เหยือกกาเล็กๆ) รินสองทีก็หมดละ กาละ 125000Rp.(ประมาณ 300+บาท) แพงมาก สำหรับบลกาแฟกลิ่นหอมดีและดื่มง่ายกว่ากาแฟปกตินะ แต่เผอิญกาแฟไม่ใช่สิ่งที่บลโปรดปราณสักเท่าไหร่ จากนั้นบลก็ถามน้องที่มานั่งคุยด้วยเรื่องอาหารเพราะหิวเลยสั่งข้าวคลุกกะทิ กับใข่ต้มมาทาน บอสลองทานแล้วไม่ชอบเลยตกเป็นของบล สำหรับบลแล้วมันอร่อยนะ หวานนิดหน่อย มันกะทิดี น้องที่มานั่งคุยด้วยก็โม้ใหญ่เลยเมื่อรู้ว่าบลมาจากเมืองไทย เพราะเค้าชอบดาราไทยที่ชื่อ มาริโอ้ เมาเร่อ ถามใหญ่เลย บอกชอบมากหล่อๆๆ ส่วนบอสนั่งฟังก็ยิ้มไปเพราะน้องเค้าพูดแล้วยิ้มคิกๆแบบชอบใจมากเมื่อพูดถึงดาราคนโปรด เอารูปมาโชว์บอกเนี่ยชอบมาก หล่อมาก 555 น้องเค้าน่ารักดี บลรู้สึกว่าคนอินโดนีเซียนี่มีนิสัย คล้ายๆกับคนไทยมากนะ เลยทำให้บลรู้สีกดีเมื่ออยู่ที่นี่ พอเสร็จจากทานข้าวและกาแฟแล้วด้านหน้าร้านเค้าก็จะเสนอขายกาแฟให้เรา ซึ่งราคาก็แพงแสนแพง อยากซื้อฝากพี่ฝากเพื่อนก็ไม่กล้าซื้อเลยเพราะแพงมาก ห่อเล็กๆย้ำว่าเล็กๆ เม็กกาแฟน่าจะประมาณหนึ่งกำมือมั้ง (10-20เม็ด) ราคา 400000Rp.(ประมาณ 1000+บาท) บลไม่กล้าซื้อหรอก แต่เค้าก็ไม่ว่าอะไร เค้าก็ยังน่ารักอยู่เหมือนเดิม บอกแวะมาเยี่ยมใหม่นะคะ โชคดีคะ(น้องคนที่ชอบมาริโอ๋มาส่ง) จากตรงนี้เราเดินกลับห้องและแวะทานข้าวที่ร้านอาหารทางกลับห้องพัก เป็นร้านอาหารฝรั่ง สั่งอาหารธรรมดา จ่ายไป 130000Rp. (ประมาณ 340บาท) ก็ไม่ค่อยแพงมากถ้าเทียบกับราคาสากลหรือราคาในไทย เมื่อเราถึงห้องก็ค่ำแล้ว พี่เจ้าของบ้านก็มาถามว่าเอากาแฟไหม มานั่งคุยด้วยอย่างสนุกสนาน