Wie ich mal ….

Jetzt wird es langsam Zeit mal wieder etwas zu unternehmen.
Ich bin schließlich nicht zum shopping nach Java geflogen!
Ich will Vulkane sehen!
Am liebsten mit Lava und Rauch und donnern und Hitze und und und……einen Vulkan eben.
Bonny hat Ewigkeiten in irgendwelchen Prospekten, die uns Peter gegeben hat gestöbert und ist dabei über eine 2 Tagestour zum „Dieng Plateau“ gestolpert.
600.000Rp (41€) soll der Spaß pro Nase kosten und weil ich im Gegensatz zu meinem Boss finde, das der Preis in Ordnung ist, buchen wir den Ausflug.

14.30 Uhr werden wir von einem Minibus am Guesthouse abgeholt.
Mit kleinem Gepäck kann jetzt also das Abenteuer Dieng Plateau beginnen….. 6 Stunden später haben wir es endlich geschafft.
Mittlerweile ist es schon dunkel und ganz nebenbei noch verdammt kalt.
Wir halten in einem kleinen Dorf und ich höre den Satz, auf den ich und vorallem mein Magen schon ne halbe Ewigkeit warten.
„Wir sind da, hier gibt es Abendessen.“

Ich hau natürlich richtig rein, schließlich steht morgen ein straffes Programm auf dem Plan.
Was genau uns hier morgen erwartet erklärt uns nach dem Essen unser Guide.

Eigentlich gibt es nur einen Punkt der sich wärend der Erklärung ganz tief in mein Gehirn einbrennt. ……..Start ist morgen früh um 4 Uhr.

Es ist schon fast 21.30 Uhr als wir unsere Unterkunft erreichen und noch können wir nicht ins Bett, weil wir für morgen schließlich noch Proviant benötigen.
Ich laufe also schnell noch los um uns etwas zum Futtern zu besorgen, bevor wir uns gegen 23 Uhr endlich schlagen legen.
Ich schaffe es sogar ein paar Stündchen die Augen zu zu machen, bevor uns mein Wecker unsanft aus der Welt der Träume reißt.

Auch wenn unsere Unterkunft hier wirklich sehr rustikal und nicht gerade sauber ist gibt es hier einen Luxus, der alle diese kleinen Mängel wieder wett macht…….Es gibt Kaffee.;)

Dann geht es auch schon ab in den Minibus, der uns nach einer halbstündigen Fahrt an einem Parkplatz irgend wo im Nirgendwo raus schmeißt.
Ab hier heißt es dann Stirnlampe anknipsen und einen Berg rauf klettern.
Wobei unser kleines Grüppchen da nicht ganz allein ist.
Auf dem Gipfel warten schon etwa 60 Leute darauf, daß sie Sonne endlich aufgeht.
Zum Glück ist hier oben genug Platz, so daß einem die Anderen nicht ständig im Bild rum stehen.

Dann geht die gelbe Murmel endlich auf und ich muß sagen, das frühe aufstehen und das nächtliche Berg rauf klettern hat sich gelohnt, wie die folgenden Bilder beweisen. 😉

Nach dem dieser Programm Punkt abgehakt ist geht es für uns weiter.
Die meisten Gruppen die sich auch so früh aus dem Bettchen gequält habem steigen am Parkplatz wieder in ihre Fahrzeuge um zum nächsten interessanten Ort zu fahren.
Wir nicht.
Unser Guide erklärt uns, daß es viel spannender ist zufuß zum nächsten Highlight zu gehen und er hat recht.
Wir laufen durch ein kleines Dorf in dem es an jeder Ecke etwas zu sehen gibt.
Überall sind Frauen damit beschäftigt essen vorzubereiten oder irgend welche Früchte zu verkaufen und alle sind einfach unheimlich freundlich.

Als wir das Dorf verlassen, geht es weiter über schmale Pfade durch Gemüsegärten, Felder und Äcker bis wir nach etwa 2 Stunden langsam wieder den Geruch von Schwefel in die Nase bekommen.

Auch ab der riesigen Dampfwolke ist zu erkennen, daß es an unserem nächsten Ziel heiß hergeht.
Wobei der Krater an dem wir jetzt stehen nicht wie man es sich vorstellt oben auf einem Berg ist sondern ehr am Fuße des Vulkans.
Egal, auf jeden Fall brodelt es im Sikidang Krater mächtig gewaltig.
Leider auch hier keine Lava weit und breit.

Dann geht es weiter vorbei an einem kleinen Tempel bis zu einem Aussichtspunkt, von dem man eine tolle Sicht auf den „Telaga Warna“ hat, wobei es sich um einen giftige See handelt, der wie irgendwie alles hier leicht nach Schwefel richtig und in verschiedenen Farbtönen funkelt.
Klasse See, klasse Aussicht, klasse Wetter, klasse Tourguide.

Nach dem wir auf dem Weg zum nächsten und letzten Programmpunkt wieder viel über das Leben hier oben und den Anbau von Gemüse gelernt haben erreichen wir eine Tempel Anlage.
Wie ich finde sind die Tempel ziemlich klein und ich würde deshalb auch ehr Kapellen Anlage schreiben.
Weil ich aber nicht sicher bin ob es den Einheimischen passen würde wenn ich so frech über die Tempel aus dem 9. Jahrhundert spreche, bleib ich mal bei Tempel.

Schön ist es hier ja wirklich und ich entdecke etwas, das ich schon Ewigkeiten nicht mehr gesehen hab.
Eine Pflanze die ich sofort wieder erkenne und ich glaube das ist das erste mal, daß ich mich so sehr über Löwenzahn freue.:)
Bonny hat angeblich noch nie welchen gesehen, also zeige ich ihr wie toll man mit den Blüten schnipsen kann (findet sie nicht lustig), wie man aus den Stängeln eine Tröte baut (findet sie lustig) und zum Schluss, wie man Pusteblumen pustet (findet jeder lustig).:)

Dann heißt es auch schon wieder weiter ziehen und zwar gibt es jetzt in unserer Unterkunft etwas zu essen.
Ich hab einen Bären Hunger und bin etwas enttäuscht, weil wir nur 2 Scheiben Toast und ein Ei bekommen.
Aber gut, ich will mal nicht meckern.

Dann heißt es Sachen packen und ab in den Minibus, mit dem es zurück nach Yogyakarta geht.
Natürlich nicht ohne noch mal einen Halt zu machen um Kopi Luwak zu probieren.

Bonny hat natürlich auch mal ein wenig zum Ausflug geschrieben :

วันที่ 11 มิถุนายน 2559 เดินป่าหมู่บ้านเดียงปาทู บอสสั่งให้จองทัวร์สักที่ ปีเตอร์เจ้าของบ้านจัดให้เดินไปหาโบชัวร์มาให้ดูให้เลือก พร้อมกับคำแนะนำดีดี แน่นอนว่าบอสอยากเดินขึ้นเขา เราจองจองทริปเดินป่าสองวันหนึ่งคืน โดยปีเตอร์ทำหน้าที่โทรไปจองให้  ทัวร์นี้รวมค่าที่พัก อาหารเช้า ค่าไกด์นำเที่ยวและรถรับส่ง ตกที่คนละ 600000Rp. การเดินทางเริ่มบ่ายสองโมงครึ่ง รถจะมารับที่หน้าบ้าน ช่วงเวลานี้เราก็นั่งเล่นนั่งชิวไปรอเวลารถมารับ พร้อมกับเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย เพราะเราจะไปพักที่หมู่บ้านเล็กๆกัน ส่วนที่พักที่นี่ก็ต้องคืนห้องเค้าไปหนึ่งคืน เพื่อเป็นการประหยัดค่าใช้จ่าย แต่ปีเตอร์ก็ใจดีบอกว่าช่วงนี้ยังไม่มีใครจองห้องเข้ามา เค้าเลยยกห้องให้เราไปเลย แต่ถ้ามีลูกค้ามาเต็มเค้าก็จะขนกระเป๋าออกข้างนอกเอง เท่ากับว่าเราแค่เก็บกระเป๋าให้เรียบร้อยแล้วก็ทิ้งกระเป๋าไว้ที่นั่นรอกลับมาพักอีกรอบแถมประหยัดค่าห้องไปหนึ่งคืน  เมื่อถึงเวลารถมารับก็มีนักท่องเที่ยวหนุ่มสาวชาวสวิตนั่งมาก่อนหน้านี้แล้ว เราจึงมีเพื่อนร่วมทางทั้งหมด 4 คนรวมกับเราด้วย เส้นทางที่รถวิ่งช่วงแรกๆก็รถติดพอสมควร รถวิ่งผ่านวัดบุโรพุทโธ (จุดมุ่งหมายต่อไปของเรา) ระยะทางไกลทีเดียว ต้องวิ่งขึ้นเขา ถนนแคบๆ เมื่อยิ่งไปลึกก็ยิ่งเริ่มอากาศเย็น หมู่บ้านหลากหลายมาตั้งรกรากอยู่ในภูเขา นั่งนานมากแต่ก็ไม่ถึงสักที รถวิ่งเข้าสู่แยกเล็กๆแถมมีกลุ่มวัยรุ่นยืนรออยู่ที่แยก คนขับต้องจอดรถและยื่นอะไรสักอย่างให้กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้น ถ้าให้เดาคงเป็นการยื่นเงินค่าผ่านทางแน่ จากนั้นรถก็วิ่งต่อ กระเด็นกระดอนเพราะถนนไม่สู้ดีเท่าไหร่บวกกับคนขับก็เร่งเครื่องแบบไม่ยอมเบรค เรานั่งหลังสุดนั่งไม่ติดเบาะเลย เมื่อถึงหมู่บ้านก็ปาไปเกือบสองทุ่มละ หัวนี่มึนอึนๆกันเลยทีเดียว รถจอดให้ที่หน้าออฟฟิศพร้อมกับบอกเราว่าให้หาอะไรทานได้ที่นี่เพราะไปที่อื่นไม่มีให้ทานแล้ว เราเลยถามว่าแล้วที่พักอีกไกลไหมถ้าไปห้องก่อนได้ไหม เค้าบอกไม่ได้มันค่อนข้างไกลหน่อย เราก็เชื่อนั่งพักและสั่งอาหารทาน ที่นี่ก็ขะมีนักท่องเที่ยวที่มากันเองมานั่งทานอาหารที่ร้านนี้กันประปราย จากนั้นไกด์ก็มาแนะนำตัว ชื่อไรจำไม่ได้ละ แล้วก็บอกให้เราจ่ายค่าบัตรเข้าคนละ 230000Rp. ต้องจ่ายเดี๋ยวนี้ตอนนี้ เราก็แอบงงอยู่ค่าเข้าแพงไปไหม แต่ก็ต้องจ่ายเพราะทำอะไรไม่ได้ เหมือนโดนมัดมือชกไงก็ไม่รู้ เมื่อทานข้าวเสร็จคนขับรถก็พาไปส่งที่เกทเฮ้าส์ไม่ไกลสามารถเดินได้แค่ 200-300เมตรเองมั้ง เมื่อเข้าไปด้านในก็เป็นบ้านเปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาพัก มีห้องพักอยู่น่าจะประมาณ 6ห้องได้ มีห้องน้ำในตัว ด้านในมีมินิมาร์ทด้วย แต่ในห้องนี่ไม่น่านอนเลย ฝุ่นเกรอะ มีทีวีแต่ดูอะไรไม่ได้เลยไม่มีสัญญาณ ที่นอนมีผ้าห่มให้สองผืนก็อุ่นดีนะ แต่เปิดผ้าห่มไปเจอแต่ผมคนอื่นเต็ม ทำให้ไม่อยากนอนเลย ส่วนห้องน้ำก็มีน้ำอุ่นให้แต่ต้องเปิดรอประมาณสองนาทีน้ำถึงจะอุ่น น้ำนี่โคตรเย็นเลย แต่ห้องน้ำธรรมดามากสกปรกนิดหน่อยตามอรรถภาพของความเย็นเข้ามาครอบง่ำทำให้คนไม่อยากมาทำความสะอาด สรุปคืนนี้เราไม่อาบน้ำนะ กะจะอาบตอนเช้าก่อนออกไปดูพระอาทิตย์ขึ้น ไกด์นัดเราที่ตีสามรถจะมารับพาเราไปยังจุดชมวิว Sikunir hill ไปชมพระอาทิตย์ขึ้นและวิวภูเขาไฟ ก่อนนอนบลต้องเอาถุงนอนของบอสมาใช้เพื่อจะได้นอนได้อย่างสบายใจ ส่วนบอสไม่มีปัญหาทนได้ นอนหลับบ้างไม่หลับบ้างแต่ก็ได้นอนหลับมากกว่าคู่ของชาวสวิต เพราะเค้าบอกว่าไม่ได้นอนเลย เพราะเค้าบอกว่าหนาวมากเพราะเค้านอนติดฝั่งหน้าต่าง แหง่ละเพราะดูเค้าน่าจะเพิ่งออกมาเที่ยวใหม่ๆเพราะเสื้อผ้ายังใหม่เอี่ยมอยู่เลย แล้วดูไม่น่าจะลุยเท่าไหร่ ดูเป็นลูกคุณหนูนักธุรกิจมากกว่า นอนที่นอนและสภาพห้องแบบนี้ไม่รอด เราตื่นตีสามปฏิบัติภาระกิจเรียบร้อยดื่มชากาแฟแล้วไกด์ก็มาเรียก ครั้งนี้เรามีเพื่อนร่วมทริปเพิ่มอีกสองคนซึ่งเค้ามาซื้อทริปเมื่อคืน เค้าเดินทางมาที่นี่เอง แค่ร่วมทริปเดินป่ากับเราเท่านั้น คนขับรถขับพาเราขึ้นไปบนเขาที่จุดจอดรถจากนั้นเราก็ต้องเดินขึ้นเขาไปอีกมืดๆ แต่เดินไม่ไกลน่าจะประมาณ 800 เมตรได้มั้ง หรืออาจจะน้อยกว่านั้น ได้พอหอบ เราต้องเดินตามไกด์เพราะเราไม่รู้เส้นทาง เมื่อถึงจุดสูงสุดก็เห็นว่ามีคนมารอบมหลายคนทีเดียว อยู่เขาอีกลูกหนึ่งและก็เขาลูกเดียวกับเรา แต่ก็ไม่เยอะมากเกินไป เท่าที่ดูจะเป็นคนอินโดนีเซียซะมากกว่า เรานั่งรอเวลาถ่ายรูปเล่นพร้อมลมพัดเย็นๆ นั่งนานๆแขนก็เริ่มชาละคือไม่รู้ตัวว่ามันจะเย็นขนาดนี้ เพราะเราเตรียมพร้อมแค่ชุดสำหรับแขนและขา แต่ไม่มีมือ เย็นแบบด้านชา ไกด์ก็ดูแลดีมากเดินมาถามและก็ให้ถุงมือเรามาใช้แต่รู้สึกว่ามันไม่ได้ดีขึ้นเลย เลยขอคืน นั่งเป่ามืออยู่นานสองนาน เมื่อพระอาทิตย์เริ่มโผล่ออกมาทุกคนต่างเริ่มมีเสียงเจี้ยวจ่าว ถ่ายรูปโพสท่ากันอย่างสนุกสนาน ส่วนบลก็มองหามุมดีดี พอเดินๆไปเผลอหล่นลงเขาตุบ บอสเห็นตกใจรีบวิ่งเขามา ดีนะที่เขามันไม่ใช่เหว คือตรงนั้นมันมีพุ่มหญ้าอยู่เต็มนึกว่ามันจะเดินได้แต่ไม่เลยสไลด์ลงไปนิดหน่อย แต่ถ้าเป็นเหวนี่ตายแน่ เรายืนถ่ายรูปกันอยู่นานมากจนพระอาทิตย์เริ่มสว่างมากขึ้นไกด์ก็พาเราลงเพื่อจะเดินไปเยี่ยมชมยังสถานที่อื่นต่อ ไกด์เราตัวเล็กๆเสียงหน่อยๆ ถือไม้เท้ายังกับคนแก่ แต่หน้าตายังหนุ่มอยู่มาก เค้าเทคแคร์ดูแลเราดีมากแถมบอกเรื่องราวต่างๆตลอดเส้นทาง ทุกคนเริ่มเดินลงเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน ไกด์พาเราเดินลัดเลาะไปตามเลียบชายเขา ผ่านทุ่งหญ้า สวนผัก ผลไม้ แลหมู่บ้าน มาจอดที่หน้าบ้านแห่งหนึ่งที่เค้ากำลังปลอกเปลือกผลไม้ที่มีหน้าตาคล้ายมะละกอแต่ลูกเล็กๆต้นเล็กๆ เค้าปลอกและแทะเมล็ดออกแล้วเอาไปเชื่อม ไกด์ซื้อมาให้พวกเราชิม มันดูเหนี่ยวๆเหมือนจะหวานมาก แต่เชื่อไหมว่ามันอร่อยมากหวานนิดๆน้ำก็รสชาติดี ตอนแรกกะจะกินแค่เนื้อแล้วเอาน้ำทิ้ง แต่ไม่เลยซดจนหมด น้ำนี่เหนี่ยวติดมือเลย จากนั้นบอสพาเรามุ่งหน้าไปยังน้ำพุร้อนจากภูเขาไฟ เป็นลายกว้างมาก มีจุดที่น้ำเดือดเป็นจุดๆและเป็นบ่อใหญ่อยู่ที่นึง มีควันออกตลอดเวลา นักท่องเที่ยวก็ไปกันประปราย เราสนุกกับการเดินชมธรรมชาติรอบๆ เพราะไกด์พาเดินลัดเลาะจริงๆขึ้นเขาลงห้วยแต่เดินแบบไม่ได้ลำบากมาก ยิ่งสายๆอากาศเริ่มร้อนมีแดดออก เสื้อผ้าที่ใส่มาเริ่มพากันสลัดทิ้งทีละชิ้น ไกด์พาเราเดินไปต่อที่ทะเลน้ำจืด ที่เกิดจากน้ำพุภูเขาไฟกับน้ำจืดธรรมดา มาผสมกันจนกลายเป็นทะเลน้ำจืดสองสี เขียวกับน้ำเงิน และไกด์ก็พาเราเดินไปยังวัดต่างๆในหมู่บ้าน เดินผ่านบึงน้ำขนาดใหญ่ที่มีรากหญ้าปกคลุมเต็มจนทำให้เกิดเหมือนแผ่นดิน สามารถเดินได้บางจุด ไกด์ก็ทดสอบให้ดูโดยการเดินลงไป รากก็ยังกระพรื่มอยู่บนน้ำ ไกด์ให้พวกเราเดินลงดู แล้วบลก็เดินด้วยความมั่นใจเพราะเราเป็นคนตัวเล็กและเบาไม่น่าจะมีปัญหาตกลงไปแน่นอน เลยเดินไปฝั่งใกล้กับริมน้ำ จากนั้นไกด์ตะโกนออกมาเสียงดังเป็นเสียงอุทาน เราตกใจเอ๊ะเค้าว่าใคร สรุปคือเค้าตะโกนใส่เราว่าอย่าไปตรงนั่นสิเดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก เราก็เลยเดินออกมา ไกด์ก็ยังสนุกต่อ เดินย้ำๆพร้อมอธิบายแล้วบอกว่าเนี่ยถ้าเราไม่ลองก็ไม่มีทางรู้ ทุกอย่างมันต้องลอง พอเดินไปอีกจุดไกด์ก็บอกว่าเนี่ยเดี๋ยวจะลองตรงนี้ให้ดู ไม่นานเสียงกรีดก็มาจากปากไกด์ขาร่วงลงไปในน้ำข้างหนึ่ง แล้วยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ฉันลองแล้วและก็รู้แล้ว555 ขำอีก จากนั้นเลยเอาไม้เท้าของนางจิ้มลงไปในน้ำผ่านรากหญ้าทั้งหลาย ก็รู้ว่าบึงตรงนี้นี่ลึกพอสมควร สนุกจากตรงนี้เราก็เดินต่อไปยังวัดซึ่งตรงนี้ก็ไม่มีอะไรมากเค้าบอกว่าเป็นวัดเก่าแก่ หมู่บ้านแห่งนี้เคยถูกภูเขาไฟทำลายไปแล้วครั้งหนึ่งแล้วชาวบ้านก็กลับมาสร้างตัวอีกครั้ง ที่นี่เค้าแบ่งอาณาเขตกันด้วยเป็นเดียงตะวันออกกับตะวันตก มีร่องแม่น้ำเล็กๆเป็นอาณาเขต ที่นี่ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์มาก น่าอยู่นะ มีแต่วิวสวยๆให้ชม เราเดินเที่ยวกันครบแล้วประมาณสอบโมงก็ถึงที่พัก ไกด์บอกเราให้เวลาทำภาระกิจส่วนตัวและทานอาหารเช้าหนึ่งชั่วโมงแล้วก็เตรียมตัวออกเดินทางกลับได้ อาหารเช้าของที่นี่แบบว่าธรรมดามาก ขนมปังปิ้งกับใข่ดาวแบบไม่น่ากินเลย คนละหนึ่งชิ้นเท่านั้นเอง เมื่อทานเสร็จเราก็รีบกลับเพราะไม่อยากอยู่นานเพราะที่ห้องพักนี้ไม่มีอะไรทำให้อยากอยู่เลย 55 คือออกมาข้างนอกรู้สึกดีกว่าเยอะ อึดอัดไงก็ไม่รู้ ที่นี่มีโฮมสเตย์ให้เช่ามากมายเดินหาได้เลย ส่วนราคาไม่รู้ว่าถูกหรือแพง สภาพก็ปกติน่าจะไม่ต่างจากที่ที่เราพักที่นี่ แต่ก็เห็นมีสร้างมาใหม่เรื่อยๆเหมือนก้นของใหม่น่าจะสะอาดกว่าจริงไหม เราขึ้นรถได้ก็นอนอย่างเดียว คนขับพาไปจอดแวะที่ร้านกาแฟลูวัคอีก เราก็ต้องจำใจต้องเข้าไปด้านในฟังเค้าอธิบายวิธีการทำและก็ชิมกาแฟและก็ซื้กาแฟตามสเตป แต่ที่นี่ราคาถูกกว่า เราสงสัยกันว่าเค้าจะเดินไปป่าหรือสวนเพื่อเดินหาตามเก็บขี้ของลูวัคจริงเหรอ เรารู้สึกว่าเค้าจะแอบเลี้ยงลูวัคไว้แล้วให้มันกินเม็ดกาแฟแล้วบังคับให้มันขี้ออกมาเยอะๆ เพื่อจะได้นำมาทำกาแฟส่งขายได้ ชั่งเหอะ เสร็จจากตรงนี้เราสองคนหน้าด้านไม่ซื้ออะไรเลย แต่ชาวสวิตซื้อมาห่อหนึ่ง ห่อเล็ก น่าจะซื้อด้วยความเกรงใจ เราขึ้นรถไปต่อ คนขับขอเซลฟี่ภาพหนึ่งช็อตเพื่อเอาไปทำโปรไฟล์หรูๆของเค้า เดาเอา! แล้วเราก็หลับกันยาวจนถึงบ้านพัก กลับมาอย่างเหนื่อยและเพลียจากการนั่งรถไกล การเที่ยวทัวร์ครั้งนี้ทำให้บลต้องศึกษาลู่ทางไว้ในภายภาคหน้า จะไม่ยอมเสียเปล่าให้พวกไกด์อีกแล้วแพงเกิ๊น