Wie ich mal ….

Es gibt eine Sache für die Lovina sehr bekannt ist und das sind die Delfine, die jeden Morgen hier an die Küste kommen um Fische zu fangen.
Auch wenn wir uns vorgenommen haben keine Touren mehr zu machen, können wir uns die Gelegenheit Flipper mal aus der Nähe zu sehen natürlich nicht entgehen lassen.
Wir buchen also einen kleinen Ausflug aufs Meer.
Eine Stunde soll die Tour dauern und 100.000Rp (6,80€) kostet uns der Spaß pro Nase.

5 Uhr morgens müssen wir aufstehen, weil wir um kurz vor sechs abgeholt werden.
Zusammen mit einem Spanier und unserem Bootsmann laufen wir dann also zu dieser unmenschlichen Zeit zum Meer um ins Boot zu klettern und raus zu fahren.
In so einem Boot (Bonny nennt es „Spiderman-Boat“ weil es vom weiteren wie eine Spinne aussieht) wollte ich eh schon immer mitfahren.
Außerdem muss ich trotz meiner Morgenmuffeligkeit zugeben, daß es doch schon ist, vom Meer aus auf der einen Seite den Vollmond und auf der anderen Seite den Sonnenaufgang zu sehen.
Wir sind aber nicht so früh aufgestanden um uns den Himmel anzuschauen.
Ich will Delfine sehen!

Wir sind nicht die einzigen, die den selben Plan haben wie wir.
Ich finde ehrlich gesagt sogar, daß es ein wenig zu viele Boote sind, die hier unterwegs sind.
Unser Capitain meint, das es normal ist und das mehrere Gruppen von Delfinen (Delphinen) unterwegs sind und sich die Boote deshalb etwas verteilen.
Nun gut, nach etwa 20 Minuten ist es dann endlich soweit, wir steuern auf einen Pulk Boote zu, was auf jeden Fall ein Zeichen ist, daß hier ein paar der Tiere gesichtet wurden.

Dann tauchen sie auch ganz plötzlich auf.
Jeder zückt den Fotoapparat und versucht ein Foto zu machen, was gar nicht so einfach ist, weil die Tiere nach wenigen Sekunden auch schon wieder verschwunden sind.

5 Minuten später haben wir eine 2. Cance.
Dieses mal ist die kleine Gruppe Delfine nur etwa 5 Meter von unserem Boot entfernt und es gelingt mir endlich ein paar nicht ganz so verwackelte Bilder zu machen.

Insgesamt 4 mal tauchen die Tiere wieder auf, bis wir unserem Bootsmann sagen, das wir wieder zurück möchten.
Schließlich haben wir ein paar Fotos im Kasten und wir finden, das man die Delfine jetzt in Ruhe weiter schwimmen lassen kann.
Also geht’s wieder zurück nach Lovina, wo schon ein kleines Frühstück und Kaffee auf uns wartet.
Wie immer, wenn es um irgendwelche Tiere geht, bespreche ich mit Bonny, was wir davon halten.

Eigentlich sind es unserer Meinung nach zu viele Boote und wir können uns vorstellen, daß es für die Delfine doch relativ unschön werden kann, wenn so ein Boot mit der Schiffsschraube einem der Tiere zu nahe kommt.
Aber ok, wir wollten Delfine sehen, die Tiere sind in Freiheit und ob wirklich schon mal ein Unfall passiert ist, wissen wir nicht.
Also……alles gut.:)

Den Rest des Tages verbringen wir gemütlich in der Stadt und bis auf einen tollen Strandspaziergang zum Sonnenuntergang gibt es glaube ich nix, was ich hier noch unbedingt schreiben muss.

Wichtig ist der nächste Tag.
Wir wollen nämlich mal wieder weiter ziehen.
Auch wenn ich gerne noch ein wenig hier bleiben und faulenzen würde.

Unser Ziel ist das Städtchen Ubud.
Ubud war wohl mal ein Geheimtipp für Backpacker aber ich befürchte das ist schon lange nicht mehr so.
Trotzdem möchten wir uns den Ort in dem „Eat, Pray, Love“ (hab den Film noch nie gesehen) spielt, unbedingt mal ansehen.
120.000Rp (8,10€) soll die Fahrt mit dem Touristen-Bus von Lovina nach Ubud kosten.
Ganz klar viel zu teuer.
Jedenfalls ist das die Meinung von meinem Boss, also beschließen wir zu versuchen auf eigene Faust mit öffentlichen Bussen nach Ubud zu fahren.

Wir fragen Betty, wie wir das wohl am besten anstellen und die Antwort gefällt uns ehrlich gesagt nicht.
Laut Aussage unserer Gastgeberin gibt es keinen Bus, der direkt von hier nach Ubud fährt.
Wir müssen zuerst wieder zurück nach Gilimanuk  (wo wir vor ein paar Tagen mit der Fähre aus Java angekommen sind) und von da versuchen nach Denpasar zu fahren um dort wieder nach einem Bus der uns ans Ziel bringt zu suchen.

Klingt nach ner echten Herausforderung aber mein Boss ist wild entschlossen es zu versuchen.
Früh am Morgen gehen wir also mit all unserem Krempel zur Hauptstraße.
Wärend ich noch schnell Geld abhebe wird Bonny schon von einem Mann angesprochen, der versucht uns zu überreden mit ihm nach Ubud zu fahren.
Aber wir bleiben hart.
Dann kommt auch schon ein Bus.
Der Typ gibt uns zu verstehen, das wir diesen nehmen müssen.
Also geben wir dem Busfahrer ein Zeichen, der Bus hält an, wir sprinten über die Straße und steigen ein.
Geschafft.
Wir erklären dem Fahrer, das wir nach Ubud möchten, wie erwartet fährt er nur bis Gilimanuk, wir zahlen je 50.000Rp und die Fahrt geht los.
Bonny ist nicht gerade glücklich mit dem Preis und flüstert mir zu, das wir in Gilimanuk nicht gleich in den erst besten Bus steigen sondern warten und verhandeln.
Sie ist der Boss.;)
Erstmal genießen wir aber die etwas holprige Fahrt im fast leeren Bus und ich kann es einfach nicht lassen heimlich ein Foto von unserem Fahrer zu machen, weil der Mann mich doch stark an Hans Maulwurf von den Simpsons erinnert. 😂

Nach etwas mehr als 2 Stunden hält der Bus an einer Kreuzung und ehe wir uns versehen schnappen sich 2 Typen unsere Rucksäcke und bringen diese in einen anderen Bus, der hier wartet.
Soviel also zu unseren Plan erstmal abzuwarten.
Da wir hier mitten im Nirgendwo sind haben wir nicht gerade viele Alternativen zu dem Bus in dem sich unsere Rucksäcke schon lange befinden.
Also zahlen wir noch einmal je 50.000 Rp und steigen ein.

Ein paar Einheimische sind auch schon im Bus und wärend wir warten, das die Fahrt endlich los geht nutzt einen der anderen Passagiere die Gelegenheit sich ein wenig mit uns zu unterhalten.
Bonny nutzt die Gelegenheit und versucht herauszufinden, wie die wirklichen Preise fürs Bus fahren sind.
Allerdings schafft sie es nicht wirklich brauchbare Informationen zu bekommen.
Irgendwann kommt der Mann auch zu den Punkt auf den er warscheinlich die ganze Zeit schon hin gearbeitet hat.
Er erzählt uns das er auf dem Weg zum Markt ist um dort „Egg Nuts“ zu verkaufen.

Das sind so gebackene Teig Murmeln, die ziemlich lecker aussehen.
Natürlich kaufen wir ihm 2 Tüten ab und auch wenn wir mit Sicherheit trotz Preisverhandlungen wieder zu viel bezahlen sind die Dinger so lecker, das wir gleich noch 2 Tüten kaufen.

Lange dauert die Busfahrt und ich glaube langsam niht mehr an Zufälle als wir plötzlich direkt neben einem Taxi halten und uns erklärt wird, das es ab jetzt nur noch per Taxi möglich ist nach Ubud zu kommen.

Wir steigen aus und reden erstmal mit dem Taxifahrer.
200.000Rp möchte dieser haben.
Das ist ganz klar zuviel sage ich und frage wie es aussieht wenn wir mit Taxameter fahren.
„Dann werden es 250.000Rp“ ist dir unschöne Antwort, die wir darauf bekommen.
Weil sich anscheinend beim Preis nicht viel machen lässt, lehnen wir dankend an und gehen erstmal ein Stückchen.
Weit kommen wir nicht, weil wir von ein paar Männern mit Kleinbussen angesprochen werden.
Diese Sammeltaxi werden hier übrigens Bemo genannt.
Eigentlich sollte das Bemo hier die günstigere Alternative sein.
Allerdings verlangen die Fahrer auch hier 200.000Rp für die Fahrt nach Ubud.
Ich halte mich erstmal ganz dezent zurück wärend Bonny mit den Verhandlungen beginnt.
Recht lange wird diskutiert und vehandelt, bis Bonny plötzlich ohne etwas zu sagen ihren Rucksack nimmt und weiter geht.
Ich bin etwas perplex und trotte langsam hinterher und auch die Fahrer haben mit der Reaktion wohl nicht gerechnet.
Einer von ihnen ruft uns „Ok, 120.000!“ Hinterher aber mein Boss reagiert nicht.
Dann ruft einer „80.000!“
Ich finde das ist wirklich ok und weil ich langsam auch bezweifle, das wir günstiger in die Stadt kommen bleibe ich stehen.
Bonny nicht……die Thailänderin läuft einfach weiter.
Oh man!
Was soll ich machen?!
Ich entscheide einfach, das wir das Angebot annehmen.
Allerdings muß ich erst meinen Boss überzeugen.
Ich rufe sie zurück und erkläre ihr, das 80.000Rp für mich völlig ok sind und die Zeit langsam knapp wird.
Wiederwillig kommt die Thailänderin darauf hin zurück und wir steigen ins Bemo.
Man kann dem Fahrer ansehen, das es seiner Meinung nach kein gutes Geschäft ist, was er gerade macht und er versucht auch noch mal wenigstens 100.000Rp raus zu schlagen aber gegen Bonny’s Dickkopf hat er einfach keine Chance.

Dafür haben wir jetzt den Kleinbus für uns ganz alleine und besonders die balinesische Musik, die während der ganzen fährt läuft hat es meinem Boss angetan und beruhigt sie wieder ein bisschen.

Fassen wir mal zusammen, mit dem Touristen-Bus hätte uns die Fahrt 3 Stunden und pro Nase 120.000Rp gekostet.
Auf eigene Fast mit öffentlichen Verkehrsmitteln haben wir Ubud jetzt nach 8 Stunden endlich erreicht und pro Person 140.000Rp ausgegeben. 😂

Wobei es das Abenteuer wirklich wert war. 😉
In Ubud steht uns dann die nächste Herausforderung bevor.

Schließlich müssen wir ja auch irgendwo schlafen.
Gebucht haben wir nix aber ich hab im Reiseführer eine Unterkunft gefunden, die recht vielversprechend klingt.
„Ala’s Green Lagoon“ liegt am Rande des Städtchens in mitten von Reisfeldern.
So zumindest steht es im Reiseführer.
Etwa 3 km müssen wir laufen und ich hoffe wirklich, das sich der Weg lohnt.

Er lohnt sich! 
Ein Zimmer kostet und hier zwar ganze 300.000Rp (20€) pro Nacht, dafür leben wir aber in einem kleinen balinesischen Palast.:mrgreen:
Alles ist super schön verziert, zum Pool ist es nur ein Katzensprung und das quaken der Frösche und das zirpen der Grillen macht diesen Ort für uns einfach nur perfekt.

Jetzt müssen wir nur noch etwas leckeres zu essen finden.

Gefunden.

Bonny hat auch nen unheimlich langen Text geschrieben.
Hier is er:

วันที่ 21 มิถุนายน 2559 นั่งเรือชมโลมา
เช้ามืดเวลาตี 5 เราได้นั่งรอคนมารับเพื่อไปขึ้นเรือ ระหว่างรอก็เห็นหนุ่มสาวกล่าวอำลากัน สาวๆจะขึ้นรถตู้ไปจุดหมายต่อไป ส่วนหนุ่มคนนี้ก็ออกไปส่ง สังเกตุอยู่สักพัก ก็รู้ว่าไม่ใช่แฟนกัน แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี และนิสัยน่ารัก ไปส่งเพื่อนขึ้นรถ แล้วหนุ่มคนนี้ก็กลับเข้ามาที่โฮมสเตย์ที่เรานั่งอยู่ เค้าพักห้องข้างๆ แต่น่าจะมาทีหลัง เราไม่ทันได้เห็นและกล่าวทักทาย

เมื่อมีคนมารับเราก็สรุปว่าหนุ่มคนนี้คือเพื่อนร่วมทริปกับเรา เราเดินไปขึ้นเรือที่หน้าหาด เดินตามคนเรือไปต้อยๆ เดินไม่ไกล เมื่อไปถึงหน้าหาดก็เห็นว่ามีนักท่องเที่ยวออกันแถวหน้าหาดเยอะพอสมควร เค้ามีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือนั่งเรือไปชมปลาโลมา ทริปนี้เรามีกันสามคน และคนขับเรืออีกคน เรือมาเทียบท่าให้เราขึ้นได้สะดวก แต่ก็ไม่วายต้องเดินลงน้ำ ออกมาแต่เช้ามืดน้ำไม่ทันได้อาบ แค่ล้างหน้าอย่างเดียว อารมณ์ไม่อยากให้เท้าโดนน้ำเลย เพราะกลัวน้ำเย็น เมื่อก้าวเท้าลงต้องทำใจนิดหน่อย ทันใดนั้นร่างกายไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะน้ำที่เราเหยียบอยู่นั้นมันช่างอุ่นจริงๆ โห! อัศจรรย์ใจแต่เช้า น้ำทะเลอุ่น อาจจะเป็นเพราะว่าภูเขาไฟที่อยู่โดยรอบทำให้น้ำทะเลอุ่น

เมื่อเราขึ้นเรือ บลนั่งหน้าสุดเพราะตัวเล็ก และบอสนั่งถัดจากบล ส่วนหนุ่มคนนั้นก็นั่งหลังสุด แอบคิดตัวเล็กๆเหมือนบลจะมองเห็นไหม เพราะบอสน่าจะบังเค้าอยู่ เมื่อคนเรือบังคับเรือมุ่งหน้าสู่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่ ระยะทางประมาณ 1-2 กม. ระหว่างที่เรือแล่นนั้น พระอาทิตย์ก็เริ่มส่องแสงสว่างขึ้นเรื่อยๆตามกาลเวลา แสงส้มฟ้ากระทบกับน้ำทะเลที่ใสใสและดำดำ ที่ดำเพราะหาดทรายเป็นสีดำ เมื่อเรามองไปรอบๆก็จะเห็นเรือลำอื่นๆแล่นตามกันมายังกับเดินขบวน แต่เมื่อมองไกลๆ เรือแต่ละลำที่เราเห็นนั้น มันเล็กๆเหมือนแมงมุมกำลังวิ่งเล่นอยู่บนผืนน้ำ เพราะว่าเรือที่นี่มีเอกลักษณ์เฉพาะ คือมีรูปร่างหน้าตาคล้ายแมงมุม คนไทยที่มาเที่ยวส่วนใหญ่มีความเห็นเดียวกันคือ เราเรียกมันว่า „เรือแมงมุม“

เรือแล่นอยู่พักใหญ่ๆ เพื่อตามหาน้องปลาโลมา แต่ก็ไม่เห็นวี่แวว แต่อารมณ์ตอนนี้แค่ได้เห็นวิวพระอาทิตย์ขึ้นท่ามกลางท้องทะเล ที่มีวิวภูเขาห้อมล้อมอยู่ ก็มีความฟินที่สุดแล้ว ส่วนเรือก็แล่นวนไปวนมา ลีลารอท่า รอข่าวจากเรือลำอื่นๆ เรือทุกลำมารวมตัวอยู่ที่จุดเดียวกัน เพราะคนเรือรู้ดีว่าปลามันจะไปโผล่ตรงไหน สักพักก็จะเห็นเรือลำอื่นเร่งเครื่องออกไป เรือลำอื่นๆเห็นก็จะเร่งเครื่องออกไปตามอัตโนมัติ เท่านั้นแหละเสียงเฮก็มา เสียงฮาก็เสริม เสียงกล้องก็รัว สายตาก็ระวิง ไม่รู้กรีดอะไรกัน มองหาว่ามันอยู่ตรงไหน จนคนขับเรือต้องขับเรือเข้าไปใกล้ๆและชี้ให้ดู เรามองแทบไม่เห็น เพราะสีผิวปลาก็ออกดำๆอยู่แล้ว แถมน้ำทะเลยังออกสีดำๆอีก ต้องรอจังหวะที่มันว่ายมาทางเราถึงจะเห็นได้ชัดเจน

ปลาโลมาจะโผล่ออกมาตามจุดที่มีปลาชุกชุม มันจะออกมาแต่เช้าทุกวันเพื่อหาอาหาร จุดไหนปลาเยอะที่นั่นก็จะมีปลาโลมาให้เราได้ชม มันว่ายมากันเป็นครอบครัว กระโดดจ๊วมๆ ลั่นชัตเตอร์แทบไม่ทัน ภาพที่ได้ก็มีแต่จังหวะที่ปลาเอาหัวและตัวจุ่มลงน้ำเรียบร้อยแล้ว จนบางครั้งยอมทิ้งกล้องแล้วนั่งมองเฉยๆดีกว่า คนขับเรอแล่นไปมาเพื่อตามหาปลาโลมาอยู่หลายจุดเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้เห็นได้ชมกัน แต่ความพีคมันไม่ได้อยู่ที่ปลาโลมาเลย มันอยู่ที่เรือนักท่องเที่ยวแต่ละลำ ที่บรรทุกนักท่องเที่ยวมา และแข่งกันเร่งเครื่องตามหาโลมา จนบางทีนึกใจหายว่าสิ่งที่เราทำกันมันคือการทำลายชีวิตธรรมชาติหรือเปล่านะ ใบพัดเรือทุกลำที่หมุนติ่วๆอยู่นั่น มันจะไปโดนปลาโลมาจนได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า แต่เห็นป้ายติดอยู่ที่เรือชาวบ้านบางลำก็ร่วมรณรงค์เรื่องนี้อยู่นะ แต่มันก็ไม่สามารถชนะเงินได้หรอก เพราะทุกคนก็ต้องอยากทำมาหาเงินเพื่อเลี้ยงชีพและครอบครัว ส่วนนักท่องเที่ยวก็ต้องอยากเห็นสักครั้งในชีวิต เพื่อให้คุ้มกับเงินที่เสียไป เรื่องอย่างนี้ก็คงต้องอยู่ที่ชาวบ้านที่จะต้องรณรงค์และหาวิธีเพื่อป้องกันไม่ให้เสียผลประโยชน์และรักษาธรรมชาติไปร่วมกัน

เรานั่งอยู่บนเรือประมาณชั่วโมงกว่า ตามล่าไปทั่วท้องทะเล เห็นน้องปลากลุ่มเล็กๆเป็นช่วงๆ หลายครั้งแต่ก็ไม่มาก คนเรือบอกว่าอยากกลับเมื่อไหร่ก็บอกได้นะ เราปรึกษากัน สรุปคือเราเริ่มเบื่อกับการนั่งหาแล้วเพราะเรือทัวร์ปลาโลมาเยอะเหลือเกิน เราเลยบอกขอกลับ แดดก็เริ่มจ้าแล้ว เรือแล่นกลับไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงหน้าหาด เราลงจากเรือและเดินกลับที่พักเพื่อไปรับอาหารเช้าจากทางโฮมสเตย์ ที่มีเมนูให้เลือก คือขนมปัง ใข่ สลัดผลไม้ ชา กาแฟ อาหารเช้าถือว่าโอเคมาก เรากลับมาพร้อมกับหนุ่มคนนั้น และเราได้สนทนากันเรื่องประวัติการเที่ยวของแต่ละฝ่าย และให้คำแนะนำซึ่งกันและกัน หนุ่มคนนี้ถือว่าเป็นคนดีและมีมนุษยสัมพันธ์ที่ดีพอสมควร ไม่ใช่หนุ่วัยรุ่นที่ชอบเที่ยวเพื่อความสนุกเมามันแต่อย่างใด เราจึงคุยกันได้ถูกคอและนาน

ระหว่างนี้เราพักผ่อนและช่วงบ่ายๆเราออกไปรับเสื้อผ้าที่ไปส่งซัก และออกไปหาอะไรทาน วันนี้เราทานพิชซ่า บอสถามตลอดนานแค่ไหนแล้วที่เค้าไม่ได้ทานพิซ่าหรืออาหารอิตาเลี่ยน (ไม่นานเลยคะเราทานตลอดอาจจะสัปดาห์หรือสองสัปดาห์ครั้งแค่นั้นเอง) แต่คำพูดบอสเหมือนว่านานมากๆๆ จากนั้นเราเดินวนกลับห้องพัก และเย็นๆเราก็เดินออกไปเล่นหน้าชายหาด เดินอ้อมไปทางฝั่งชาวบ้าน จนทะเลไปตามรีสอร์ท เห็นทัวร์กลุ่มใหญ่จากชาวเยอรมัน และเจอคนมาเสนอขายของ แต่ก็ปฏิเสธเช่นเดิม ค่ำๆเราก็เดินกลับและพักผ่อน

วันที่ 22 มิถุนายน 2559 เดินทางไปหมู่บ้านอูบุด ดินแดนความแห่งความสวยงามและสงบสุข จากหนัง Pray Eat Love
เช้าวันนี้เราต้องจากจากที่แห่งนี้แล้ว เราจ่ายค่าห้องและกล่าวอำลาสาวชาวเยอรมันเจ้าของโฮมสเตย์ เราเดินมุ่งหน้าไปยังถนนหลัก เพื่อรอขึ้นรถเมย์กลับไปยังท่ารถบัสที่ Gilimanuk ตอนที่เรามา เราต้องไปตั้งต้นที่นั้น จริงๆก็มีบริการรถรับส่งจามที่ต่างๆจากบริษัททัวร์มีขายอยู่เยอะมาก ราคาตกคนละ 130000 รูเปีย แต่ด้วยที่เราเข็ดจากการถูกหลอกในรอบขามา เราเลยอยากลองเดินทางด้วยตัวเอง เพื่อประสบการณ์ใหม่ เผื่อจะได้ราคาที่ยุติธรรมสำหรับเราบ้าง เราเลยมุ่งหน้าไปขึ้นรถเมย์ ระหว่างที่รอรถเราก็เข้าไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็ม และระหว่างนั้นก็มีหนุ่มนายหน้าเข้ามาทักทายเพื่อขายทัวร์อื่นๆให้ แต่เราปฏิเสธ แต่เค้าก็ไม่ได้ตื้อเราแถมเค้ายังให้คำแนะนำเรา เค้าบอกถ้ารอรถเมย์อาจจะนานหน่อย เราก็บอกไม่เป็นไร ระหว่างที่คุยกับเจ้านายหน้าอยู่รถตู้เก่าๆที่วิ่งเป็นรถสองแถวก็มา เจ้านายหน้าก็รีบบอกว่ารถมาแล้ว บลก็ไม่แน่ใจว่าจะไปดีไหมเพราะรถที่เรามาเป็นรถเมย์เล็กๆ แต่เจ้านายหน้าคนนี้บอกว่าใช่จึงโบกรถให้จอดรอเรา เราต้องวิ่งข้ามถนนเพื่อไปขึ้นรถ ในรถไม่มีใครเลย เราถามราคมแบบเร่งรีบด้วยความเกรงใจ เค้าบอก 50000รูเปียต่อคน 100000รูเปียสองคน ช่วงนี้ไม่คิดอะไร ขึ้นรถก่อนละกัน ระหว่างที่นั่งก็คิดในใจว่าราคาที่เค้าบอกมันค่อนข้างแพงไปนะ หรือเราฟังผิดนะ ก็แอบภาวนาในใจว่าให้เราฟังผิด ให้ราคา 50000รูเปียต่อสองคน เพราะราคาห้าหมื่นต่อคนคนเนี่ยมันตก 130บาทต่อคนเลยนะ ระยะทางจากหาดโลวีน่ามาที่แถวท่าเรือประมาณ 75 กม. ซึ่งในใจคิดว่าราคาน่าจะอยู่ที่ 25000รูเปียต่อคน หรือประมาณ 65บาท ก็น่าจะโอเคแล้วนะ

ระหว่างที่นั่งรถก็นั่งลุ้นว่ารถจะไปจอดตรงไหน ราคาเท่าไหร่ ไอ้ลุงคนขับก็หน้าบูดจังเลย จะคุยด้วยไม่ได้เลย ระหว่างทางรถก็จอดรับคนประปรายนิดหน่อย ไม่ค่อยมีใครขึ้น เมื่อรถไปถึงเมือง Siririt เมืองใกล้ๆกับโลวีน่า. บลก็สังเกตุเห็นรถเมย์ในเมืองที่ด้านหน้ารถเขียนว่าไปเมืองเดนปาซาร์ คือเมืองที่เราจะไปพอดี เรากะจะลงตรงนั้นเพื่อนั่งรถเมย์นั้นไป แต่พอบอกลุงให้จอดลุงก็บอกกลับว่ามันไม่ใช่ ที่นี่ไม่มีรถไปเดนปาซาร์ เราต้องไปต่อรถที่ท่าเรือเท่านั้น เราสองคนเอ๋อ! ไม่รู้จะเชื่อดีไหม สุดท้ายเราก็ยอมเชื่อ เราทนนั่งรถอุดอู้ไปยาวไกล ใช้เวลานั่งรถลุงเกือบสองชั่วโมง ลุงก็จอดให้ที่ทางแยก ซึ่งมีรถเมย์สีเขียวจอดรออยู่สองคัน ลุงชี้บอกให้ไปขึ้นรถเมย์คันนั้นต่อ แล้วลุงก็เรียกคนขับและกระเป๋ามาให้ยกกระเป๋าเราแล้วบอกคนขับไปว่าเราจะไปเดนปาซาร์ คนขับและกระเป๋าเหมือนกระตือรือร้นและดีใจมากที่ได้ลูกค้านักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ รีบมายกกระเป๋าเราอย่างรวดเร็ววิ่งไปทิ้งไว้ที่บนรถเมย์ จนเราตั้งตัวไม่ทัน จะปฏิเสธก็ไม่ทัน ทำตัวไม่ถูกจนเราต้องยอมจำนน เมื่อขึ้นรถเราก็แอบสงสัยว่าจะโดนหลอกไหม เลยถามราคาค่ารถเค้าไปกับลุงว่าค่ารถเท่าไหร่ ลุงเป็นล่ามให้กระเป๋า บอกว่าคนละ 50000รูเปีย ราคาเดียวกันเลยกับรถลุง แต่รถเมย์คันนี้ถือว่าโอเคกว่าเพราะระยะทางไปเดนปาซาร์ไม่ได้ใกล้เลย ประมาณ 120กม. ใช้เวลา 4-5ชม.ได้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าชาวบ้านเค้าได้ราคาเดียวกันกับเราไหม เราได้ราคาที่ยุติธรรมหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆคือนั่งรถลุงมานี่ราคาโดนฟันแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์

ระหว่างที่นั่งรอรถออก บลเหลือบไปเห็นน้าคนหนึ่งนั่งอยู่ ด้วยความอยากรู้เลยพยายามสื่อสารกับน้าเพื่อตีเนียนถามราคาค่าโดยสาร แต่ดูท่าน้าแกไม่คอ่ยเข้าใจในสิ่งที่เราสื่อสาร เพราะเค้าพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ แต่ดูท่าทางเค้าอยากจะคุยกับบอสอยากฝึกพูดนะ เราก็คุยกันแบบไม่รู้เรื่อง แต่ก็คุยกันได้แบบมั่วๆ จนน้าแกเสนอขายขนมถั่วโก๋เก๋ทอด โดยเค้าบอกเค้าทำเอง เค้าเสนอขายให้เราถุงเล็กๆแต่ก็ได้เยอะอยู่ ตอนแรกเสนอราคามาให้เราราคา 10000รูเปีย หรือประมาณ 26บาท บลลองใช้ความสามารถอันน้อยนิดของบลประเมินราคาขนมดูถ้าเทียบกับราคาที่ไทยมันก็ถือว่าแพงนะ แต่ถ้าให้ในราคานักท่องเที่ยวมันก็ไม่ได้แพงมากถือว่าโอเค เลยบอกบอสไปว่าให้ซื้อมาลองทานดู เพราะบลชอบทานอยู่แล้ว ยิ่งเค้าบอกว่าทำเองและทำจากแป้งที่เค้าบดเองจากข้าว เลยตัดสินใจซื้อ เท่านั้นแหละกระเป๋ารถเมย์ยินดีกับน้าคนนี้ใหญ่เลยที่ขายได้ราคาสูง จากนั้นก็มีผู้โดยสารคนอื่นมาซื้อ แล้วเราก็พยายามสังเกตุว่าน้าคนนั้นขายให้ที่ราคาเท่าไหร่ สรุปคือเค้าขายให้ในราคา 4000รูเปีย หรือประมาณ 10บาท แค่นี่ก็รู้แล้วว่านักท่องเที่ยวยังไงเราก็คือนักท่องเที่ยว ราคาย่อมต้องแตกต่างจากชาวบ้าน ทุกคนพยายามกอบโกยราคาจากนักท่องเที่ยวทั้งนั้น แต่บลก็ไม่รู้สึกว่าโดนโกงเท่าไหร่ แต่ราคามันอัพเป็นเท่าตัวเลยนะ ชั่งเหอะ เพราะขนมของเค้าเค้าก็ทำเองและก็ถือว่าได้เยอะกว่าสิบบาทบ้านเราอยู่ บลจึงรู้สึกโอเค เมื่อเราลองชิมดูก็รู้สึกว่ามันอร่อย บอสไม่เคยทานแต่กลายเป็นชอบไปเลย บอสเลยขอซื้อเพิ่มอีกสองถุง แต่ขอต่อลดราคาเค้าลงมาอีก น้อแกโอเคให้เรามาราคาถุงละ 7000รูเปีย เราพอใจทั้งสองฝ่าย

รถแล่นไปอย่างช้าๆแบบเรื่อยๆ ระยะทางก็ไม่ได้ใกล้เลยสักนิด เบาะนั่งก็ไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เอาจนปวดหลัง นั่งยกก้นย้ายไปมาหลายรอบก็ยังไม่ถึงซักที ระหว่างนั้นเราสองคนหากิจกรรมทำโดยนั่งสังเกตุชาวบ้านที่ขึ้นมาแต่ละคนจะจ่ายค่ารถกันคนละเท่าไหร่ แต่เท่าที่สังเกตุหลายๆคน ราคาก็ไม่ต่างจากเราเท่าไหร่ ซึ่งเห็นชัดว่าเราได้ราคาปกติเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่ค่ารถแอบแพงเนอะ นั่งระยะไม่กี่สิบโลก็จ่ายราคาเกือบเท่าเรา

รถมาถึงเมืองเดนปาซาร์แล้ว เมืองค่อนข้างใหญ่และวุ่นวาย ไม่ค่อยน่าอยู่ รถเมย์จอดให้เราข้างทางที่มีรถแท็กซี่จอดอยู่ เพื่อเค้าจะให้เราต่อแท็กซี่ไปต่อยังเป้าหมายต่อไป เราสอลคนแอบงง ตอนแรกกะจะลงสถานีแล้วจะต่อรถเมย์ไปอูบุด. แต่นี่มันผิดคาด กระเป๋ารถเมย์รีบยกกระเป๋าเราลงให้(บริการดีมาก) แล้วก็สื่อสารกับแท็กซี่ให้ เราทำอะไรไม่ถูก เราไม่อยากไปแท็กซี่เพราะมันแพง แต่ก็เอาเหอะหมดทางแล้วนี่ เลยลองถามค่าแท็กซี่ดู คนขับก็บอกว่าเหมาไหม ราคาก็สองแสนขึ้น บลบอกไม่เอาแพงไป คนขับเลยบอกว่างั้นกดมิเตอร์ก็ได้ บลถามราคาไปอูบุดมันจะอยู่ประมาณเท่าไหร่ เค้าบอกก็ราคาเท่าๆกันไม่ต่างกันหรอก เหมาราคาถูกกว่า บลปฏิเสธไม่ไป คนขับก็ไม่ตื้อนะ เราเลยเดินออกไป

บลตั้งใจจะเดินไปสถานีขนส่งเพราะมันอยู่ไม่ไกลมากพอเดินไปได้ แต่บอสไม่รู้เรื่องอะไรเลย ระหว่างที่เดินข้างทางนั้น ก็จะเจอนายหน้ามาถามเราก็พยายามปฏิเสธอย่างเดียว เจอรถสองแถวพยายามชวนขึ้นรถให้เหมารถกับเค้า บลก็ถามราคา เค้าก็เสนอราคามาที่ 150000รูเปีย บลแอบลองใจว่าระยะทางไปอูบุดเท่าไหร่ สองแถวบอกโห!ไกล 30กม. ได้ บลมีข้อมูลอยู่แล้วเลยค้านไปว่าไม่ใช่ คุณให้ราคามาแพงไป บลบอกปฏิเสไม่เอาแพงไป (เห็นชัดว่าเค้าพยายามหากินกับนักท่องเที่ยว) บลก็เดินหนี แต่บอสคงอยากไปเพราะบอสชอบอะไรที่ง่ายๆ สองแถวก็รวมกันตามตื้อเรา บลก็ตัดปัญหาว่าถ้าได้ราคา 50000รูเปียจะไป สองแถวพากันโวยวายบอกมันไม่ได้อะไรเลย บลก็บอกไม่เป็นไร บลมุ่งหน้าไปอย่างมั่นใจเพราะคิดว่าต้องมีสถานีรถบัสอยู่ด้านหน้าแค่นี้เอง และรถรับจ้างตรงนี้ก็มีเยอะมาก แน่นอนว่าต้องมีสถานีรถบัสอยู่ใกล้ๆตรงนี้ เดินดุ๋มๆอยู่พวกสองแถวตะโกนมาพยายามจะจับลูกค้าอย่างเราให้ได้ แต่บลทำเป็นไม่สนใจ สุดท้ายบอสตะโกนเรียกบอกว่าเค้ายอมแล้ว บลถึงเดินกลับไป คือบลรู้ดีว่าบอสอยากขึ้นรถแล้ว ก็เลยยอมเดินกลับไปแล้วถามว่าให้ราคาเท่าไหร่ เค้ายอมให้ราคาเหมาที่ 80000รูเปีย ประมาณ 210บาท กับระยะทาง 15กม. บลไม่อยากมีปัญหารู้ว่าบอสเอาแล้วและราคาก็ถือว่าพอรับได้ บลเลยตอบตกลง พี่แกเลยสตาร์ทรถพร้อมกับเปิดเพลงบรรเลงของชาวบาหลี ระหว่างนั้นอารมณ์ยังขึ้นอยู่ เนื่องจากสะสมมาตั้งแต่เริ่มขึ้นรถสองแถวจากหาดโลวีน่าแล้ว ตลอดทางวันนี้ต้องสู้รบปรบมือกับคนขับรถเพื่อไม่ให้ถูกเอาเปรียบ คือเหนื่อยทั้งวัน แต่พอได้ยินเสียงเพลงบรรเลงบาหลีแล้ว อารมณ์เริ่มเย็นลงไปพร้อมๆกับพระอาทิตย์ที่เริ่มเย็นและทอแสงสีส้มเย็นๆส่องผ่านกระจกหลังรถมากระทบกับหน้าของพวกเรา บลรู้สึกชอบจังเลย เสียงเพลงบาหลี อยากได้กลับบ้านสักแผ่น เอาไว้เปิดฟังยามเช้าผ่อนคลายสมอง บลอารมณ์ดีขึ้นมาก มองวิวไปข้างทาง ชมชีวิตชาวบ้าน รู้สึกมีความสุขอะ วันนี้ถือว่าผ่านมาได้แบบไม่เลวร้ายเท่าไหร่ ถือว่าบลทำได้สำเร็จไปอีกหนึ่งภารกิจ พาบอสมาถึงจุดหมายได้

รถขับซอกแซกตามถนนเส้นเล็กๆในชุมชนไปเรื่อยๆ ขึ้นเขาลงเขาบ้าง คดเคี้ยวตามสันเขา นั่งประมาณ 20 นาทีได้ รถก็มาจอดให้จุดศูนย์กลางของเมือง เรายังไม่จองห้องพัก แต่ก็มองๆจากไกด์บุ๊คของบอสมาแล้วว่าจะไปพักตรงไหน เราจะเลือกที่จะเสี่ยงโดยเดินเข้าไปถามเอาว่ามีห้องว่าไหม เราจะไปที่ห้องพัก Ala’s Green Lagoon ตอนแรกบอสบอกราคาไม่แพงมากประมาณ 500-600บาท และที่นี่ได้คะแนนดีทีเดียว แต่ระหว่างทางที่เดินก็มียายหน้าที่นั่งอยู่ข้างทางพยายามเสนอห้องให้ในราคาที่ถูกทีเดียว แต่ด้วยที่เราเคยได้รับประสบการณ์มาแล้วก่อนหน้านี้ เราเลยไม่สนใจ มุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย แต่ระหว่างนั้นบอสก็บอกว่ามองราคาผิด จริงๆมันแพงกว่าที่บอกไป บลก็ฮือ! เอาไงละทีนี้ เริ่มจะมืดละ และที่มองๆมามีแต่ห้องราคาที่แพงกว่า และเราก็ต้องเดินไปไกลอีก บอสเลยตัดสินใจว่าไม่เป็นไรลองพักที่นี่ดูก่อนสักคืนก็ได้ ถ้าไม่ชอบราคาแพงมากก็ค่อยเปลี่ยนไปใกล้ๆแถวนั้นเอาในวันรุ่งขึ้น บลเลยโอเค เราเดินตามของไรทางอันน้อยนิด ที่มีแต่รถจอดแยู่เต็มสองข้างทาง ต้องคอยเดินอย่างระมัดระวังรถที่วิ่งมา เพราะทางค่อนข้างแคบ เราเดินสองกิโลจากจุดศูนย์กลางจนมาถึงที่โรงแรม ในเมืองค่อนข้างวุ่นวายมาก แต่เดินมาที่พักที่แห่งนี้เพียงไม่ถึง400เมตร กลับกลายเป็นว่าสงบมาก เหมือนหลุดมาอีกเมืองหนึ่ง ห้องพักใหญ่และดูดี เราสองคนชอบมาก เราได้ราคามาที่ 300000รูเปียต่อคืน หรือประมาณ 780บาทต่อคืน มีห้องสวยหรูสไตร์บาหลี่บาหลี มีอ่างอาบน้ำ และห้องน้ำใหญ่ มีตู้เสื้อผ้าและโต๊ะในห้อง (ห้องกว้าง) มีพื้นที่นั่งเล่นชมวิวด้านหน้าห้อง มีเตียงอาบแดดด้านหน้าห้อง มีราวตากผ้าด้านหน้าห้อง มีดอกไม้มาวางให้ชมสวยๆทักพื้นที่ และมีอาหารเช้าให้ทานสองเมนูโดยให้เราเลือก อาหารคาวและอาหารหวาน ที่สำคัญมีวิวทุ่งนาอยู่ด้านหน้า และสระว่ายน้ำด้วย มันเริ่ดมาก ก้าวเข้าห้องนี่กลิ่นห๊อมหอมทุกครั้งที่ก้าวเข้า ทำให้รู้สึกรักบาหลีขึ้นมาเลย