Nach dem interessanten Besuch des Ijen wird es jetzt langsam für und Zeit Java zu verlassen.
Der Kleinbus fährt uns nach Banyuwangai und hier geht alles ganz schnell.
Wir halten, müssen unsere Rucksäcke schnappen und werden in einen Bus, der auf der Anderen Straßenseite steht gescheucht.
Im neuen Bus kommt dann langsam die Erkenntnis, daß wir für die 100.000Rp, die wir extra bezahlt haben, nicht etwa in einem Bus der Argentur nach Bali gefahren werden…..nein, es ist ein ganz normaler ziemlich in die Jahre gekommener Linien-Bus.
Wir fahren dann auch gleich ein paar hundert Meter bis auf die Fähre, die uns in einer Stunde nach Bali bringt.
Ganz neben bei stellen wir fest, daß so ein Fähr-Ticket welches in unseren gezahlten 100.000,- inklusive ist 3.500Rp kosten würde.
Langsam ist klar, daß wir hier doch ein wenig über den Tisch gezogen wurden.
Auf Bali geht es dann noch verwirrender weiter.
Ein Teil unserer Gruppe möchte in den Süden der Insel, ein anderer Teil (zu dem wir gehören) in den Norden.
Nur ist irgendwie nicht ganz klar wo unser Bus hin fährt.
Wir bleiben erst einmal alle sitzen und warten was passiert.
Der Bus setzt sich in Bewegung und langsam werden wir alle unruhig.
Wir fragen einen Einheimischen und dieser ist so nett und redet mit dem Fahrer.
Der Bus stoppt und schnell ist klar, wir müssen raus.
Also schnappen wir und ein paar andere unsere Rucksäcke und laufen zu einem anderen Bus.
Hier wird es dann ganz kurios, weil der Fahrer noch einmal 10.000,- extra fürs Gepäck haben will.
Wir spielen das Spiel aber nicht mit, schließlich haben wir schon mehr als genug für die ganze Fahrt bezahlt.
Wir kommen damit auch durch und dürfen uns schon mal in den Bus setzen.
Bis dieser dann aber endlich los fährt vergeht eine gute halbe Stunde.
Irgendwo hab ich auch gelesen, das es normal ist, daß der Bus wartet bis genügend Fahrgäste an Bord sind.
Wie auch immer, wir sind auf jeden Fall endlich auf dem Weg nach Lovina. 🙂
Bonny und ich sind die einzigen unserer Truppe, die so weit fahren möchten, alle anderen steigen schon vorher aus.
Eine Stunde später sind wir also die einzigen „Nicht-Balinesen“ hier im Bus.
Wobei die Fahrt immer abenteuerlicher wird.
Als z.B. eine Horde Affen am Straßenrand auftaucht, verringert der Fahrer die Geschwindigkeit und ein anderer wirft Orangen aus dem Bus.
Logisch, das die pelzigen Tierchen darauf hin abgehen wie Schmidt s Katze :).
Aber es kommt noch besser, als wir mal wieder irgendwo anhalten um einen neuen Fahrgast aufzunehmen, schleppt dieser eine ganze Ladung Hühner mit in den Bus und weil unter meinem Sitz ja noch genügend Platz ist, teile ich mir diesen plötzlich mit 4 zusammengeschnürten Hähne. 😂
Aber auch die spannendste Busfahrt hat irgend wann ein Ende.
In Lovina direkt an der Hauptstraße hält der Bus kurz an, wir schnappen unsere sieben Sachen und hüpfen raus.
Wir werden auch schon erwartet.
Ein etwas kräftiger Mann begrüßt uns überschwänglich und beginnt sofort uns ein Hotel anzupreisen.
Eigentlich ist es gar nicht sein Hotel, er arbeitet laut seiner Aussage eigentlich als Tauchlehrer und vermittelt neben bei noch Hotels.
Weil wir eh noch nicht gebucht haben lassen wir uns auf jeden Fall erst einmal darauf ein und schauen uns die Unterkunft, die nur ein paar Meter entfernt liegt an.
Das Zimmer, welches er uns zeigt ist auch soweit ganz ok, es gibt nur einen Haken.
Ich möchte nämlich nur kurz schauen, ob hier auch guter WLAN Empfang ist, da erklärt uns Didi (so heißt unser neuer Freund), daß es hier kein WLAN gibt.
Damit steht eigentlich schon fest, daß dieses Hotel nichts für uns ist, das sage ich auch Didi.
Aber so schnell gibt sich der Mann nicht geschlagen.
Er führt uns nur ein paar Meter weiter in ein anderes Hotel.
Hier habem wir unser eigenes kleines Reich, mit schönem Garten, einem wie ich finde coolen Bad und WLAN.
Mir gefällt es und Bonny zum Glück auch.
Also steigen wir für 350.000,-Rp (24€ oder 485 Kilo Schwefel ) im „Padang Lovina Hotel“ ab.
Allerdings ist Didi noch lange nicht fertig mit uns.
Schließlich ist er ja Tauchlehrer also versucht er uns einen Tauchkurs zu verkaufen.
Wir erklären ihm, daß wir schon so viel in Java unternommen haben, das wir jetzt hier auf Bali um unseren Geldbeutel zu schonen bis auf Urlaub nix machen möchten.
Was auch wirklich unser Plan ist.
Allerdings brauchen wir über eine halbe Stunde um Didi klar zu machen, das bei uns wirklich nichts zu holen ist und wir einfach kein Interesse haben.
Dann sind wir endlich allein.
Der Tag ist schon fast rum und wir entscheiden wenigstens noch mal kurz das Städtchen zu erkunden und gehen zum Strand.
Mittlerweile ist es auch schon dunkel geworden, die Temperatur ist trotzdem angenehm, der Vollmond erhellt mit seinem Schein die Umgebung und wir hören in der Ferne Musik.
Neugierig wie wir nun mal sind laufen wir in die Richtung aus der die Mucke kommt und landen so auf einem Fest.
Alle Leute hier haben sich fein rausgeputzt, traditionelle Musik wird gespielt und es gibt überall etwas zu essen.
Spannend!
Den nächsten Tag verbringen wir dann wie geplant auch damit nichts zu tun.
Wir schlafen lange, schländern ein wenig durch die Gegend und lassen es uns einfach gut gehen.
Nur eine Sache gibt es, die langsam gewaltig stört.
Anscheinend sind wir so ziemlich die Einzigen Gäste hier im Hotel und wirklich immer wenn uns einer der Angestellten hier über den Weg läuft versucht er uns irgend eine Tour aufzuschwatzen.
Das macht keinen Spaß und nervt unheimlich, weshalb wir auch entscheiden uns nach einer neuen Unterkunft umzusehen.
Einen neue Bleibe ist auch schnell gefunden, nur ein paar Meter weiter ist Harris Homestay.
130.000Rp zahlen wir hier pro Nacht, haben Frühstück inklusive und die Gastgeberin Betty ist auch noch eine Deutsche.
Alles perfekt würde ich sagen. 🙂
Mit Hilfe von Betty bekommen wir auch für 50.000Rp (3,40€ oder 71 Kilo Schwefel) einen Scooter um die nähere Umgebung zu erkunden.
Wir brausen auch gleich los.
Zu erst schnell 2 Flaschen Benzin besorgen und dann in ein etwa 10 Kilometer entferntes Restaurant in dem es außer sehr guten Essen auch noch einen Geocache zu finden gibt.:mrgreen:
Frisch gestärkt geht es dann weiter, wir wollen ein wenig ins Innere der insel.
Also prügel ich unser Gefährt eine steile Straße hoch, auch in der Hoffnung von oben ne tolle Aussicht zu haben.
Auf halber Strecke machen wir dann unseren ersten großen Stop, weil ein Schild, das auf einen Wasserfall hinweist uns neugierig gemacht hat.
Wir parken den Roller und laufen los.
Natürlich müssen wir vorher auch Eintritt bezahlen, was aber zum Glück nicht all zu viel ist.
Auf dem Pfad zum Gitgit Wasserfall lassen wir dann aber doch noch ein wenig Geld, weil die Händler, die hier ansässig sind es schaffen uns einen Sarong zu verkaufen.
Allerdings macht die Verkäuferin kein so gutes Geschäft mit uns, weil Bonny wie immer bis aufs Messer handelt. 😉
Nach dem Wasserfall geht es dann auch wieder mit dem Roller weiter den Berg rauf.
Wobei mich die Thailänderin vorher noch darauf hinweist, das wir auf jeden Fall noch einmal tanken sollten.
So ein Quatsch meine ich, wir haben schließlich erst getankt, das wird schon reichen.
„Wetten nicht?!“ Meint mein Boss darauf hin.
Ich bin sicher, daß wir noch hin kommen also wetten wir.
Etwa 30 Minuten später mach mein Boss dann dieses Foto…….
Oben auf dem Berg hat man dann eine tolle sich auf die Seen, die hier im Gebirge sind.
Wir halten kurz an um diese auch zu knipsen und treffen ganz nebenbei auch noch auf eine Affen Familie.:mrgreen:
Mittlerweile wird das Wetter schlechter, es beginnt sogar zu regnen.
Auf der Karte sieht es so aus als könnten wir auf der anderen Seite wieder Richtung Meer fahren und dann einfach der Hauptstraße bis Lovina folgen.
Also machen wir das auch, wobei wir pünktlich zum Sonnenuntergang wieder fast zurück sind und auch noch ein tolles Plätzchen zum Fotos machen finden.
Wieder mal ein guter Tag.
Bonny hat natürlich auch wieder etwas über Lovina geschrieben :).
ประมาณ 8โมงเช้า รถทัวร์ของเราก็เคลื่อนตัวเพื่อไปส่งทุกคนยังท่าเรือ ทุกคนหลับสนิท ตื่นมาอีกทีถึงท่าเรือแล้ว เร็วมาก คนขับรถบอกพวกเราว่าถึงแล้ว แล้วให้เราขึ้นรถเมย์ที่นั่งรวมกับชาวบ้าน คนแถวนั้นมารุมพวกเราแล้วก็ยกกระเป๋าพวกเราขึ้นรถ พร้อมกับคนขับรถทัวร์ของเราก็เคลียร์กับกลุ่มผู้ชายที่เข้ามาหาพวกเรา เคลียร์เงินค่าโดยสาร เพราะพวกเราจ่ายค่าโดยสารทั้งหมดเพื่อไปยังหาดแต่ละจุด คนละ 100000รูเปีย (ค่อนข้างแพง) เมื่อเราขึ้นรถเมย์แล้ว รถวิ่งไปขึ้นเรือข้ามไปยังเกาะบาหลี เราใช้เวลาครึ่งชั่วโมงอยู่บนเรือ เมื่อถึงท่าเรือ Gilimanuk แล้ว รถเมย์ก็เคลื่อนตัวไปประมาณหนึ่งกิโลเมตรก็จอดที่ทางแยกเข้าสถานีรถบัส แล้วบอกเราว่ารถคันนี้ไม่ได้ไปฝั่งเหนือ(หาดโลวีน่า) แต่รถจะวิ่งทางทางฝั่งใต้ เพื่อนร่วมทัวร์ของเราสองคนจากสเปนจะไปทางใต้พอดีเลยไม่ได้ลง ส่วนกรุ๊ปร่วมทัวร์อีก 6 คนต้องลงจากรถและแบกกระเป๋าไปโดยไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนต่อ ระหว่างนั้นก็มีกลุ่มชายกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหา พร้อมกับเคลียร์กับคนขับรถเมย์คนนั้น แล้วก็จัดแจงจ่ายเงินกันต่อ จากนั้นกลุ่มชายเหล่านั้นก็พาเราเดินไปที่สถานีรถเมย์ ซึ่งมีรถเมย์จอดรออยู่หลายคัน ระหว่างเดินเข้าสถานี กลุ่มชายเหล่านั้นก็บอกให้จ่ายค่าเข้าสถานีด้วย แต่เราไม่จ่าย พวกเราไม่ยอม จนเค้ายอมเพราะค่าเข้าสถานีมันแค่ไม่กี่พันรูเปีย จากนั้นเค้าพาเราไปที่รถเมย์ที่เขียนด้านหน้ารถว่า Singaraja แล้วบอกว่าให้ขึ้นคันนี้ พร้อมกับบอกเราว่าให้จ่ายค่ากระเป๋าด้วย. เพราะกระเป๋าใหญ่ต้องจ่ายค่าธรรมเนียมเพิ่ม ค่ากระเป๋าหลักสิบบาท (จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่แต่ก์แพงอยู่) พวกเราไม่ยอมอีกเช่นเคย เพราะเราจ่ายค่าโดยสารต่อคนแพงมาก แล้วยังมาโดนหลอกให้นั่งรถเมย์เล็กๆเก่าๆกับชาวบ้านอีก แล้วจะมารีดไถ่ค่านั่นโน่นนี่ตลอด เราเถียงหัวชนฝาว่าไม่จ่าย จนชายกลุ่มนั้นต้องยอมจำนน ปล่อยพวกเราอยู่บนรถ จากนั้นมีนักท่องเที่ยวสองคนเดินมาขึ้นรถเมย์ แล้วถามกลุ่มชายเหล่านั้นว่าจะไปที่หาด Sendang bay ราคาเท่าไหร่ ชายคนนั้นให้ราคามาที่แสนกว่ารูเปีย แต่หนุ่สาวเยอรมันสองคนนั้นหาข้อมูลมาก่อนเลยไม่ยอม ราคาสูงไป เค้าต่อจนราคาเหลือที่ 50000รูเปียต่อสองคน แต่กระเป๋าไม่แน่ใจว่าเค้าจ่ายเพิ่มหรือไม่ พอถึงเวลารถเมย์ก็ออก เรานั่งรออยู่นาน คนขับรถกับกระเป๋าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการรีดไถ่เงินนักท่องเที่ยวเลย อาจจะด้วเค้าไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้ แต่ระหว่างทางกระเป๋ารถเมย์ก็ดูใจดี ช่วยเหลือและพยายามสื่อสารกับพวกเรา รถขับไปได้ครึ่งชั่วโมง รถก็จอดให้กลุ่มนักท่องเที่ยวคนอื่นๆเค้าลงจุดนี้ที่ Sendang bay ส่วนเราสองคนจะไปลงที่Lovina bay เรานั่งรถเมย์เป็นชั่วโมง กระเป๋ารถบอกจะจอดให้ที่ศูนย์กลางเมือง เพราะเรายังไม่มีจุดหมายว่าเราจะไปพักที่ไหน พอลงจากรถเมย์ก็มีนายหน้ามาถามเรื่องห้องพัก แล้วพาเราไปดู เสนอราคามาตอนแรกก็ต้องถูกไว้ก่อน แต่สิ่งอำนวยความสะดวกไม่ครบครันเราเลยต้องไปดูอีกจุดหนึ่งใกล้ๆกัน แน่นอนราคาก็สูงขึ้นด้วย แต่ว่าห้องใหญ่มากและบรรยากาศโอเค ราคาถือว่าไม่แพงมาก เราได้ราคา 175000รูเปีย หรือประมาณ 450บาท ชื่อโรงแรมปาดังโลวีน่า ห้องใหญ่ มีห้องน้ำในตัวที่ใหญ่มากบวกแถมเพื่อนชื่อตุ๊กแกด้วยหนึ่งตัว มีที่นั่งเล่นชมวิวสวนด้านหน้าห้อง และมีอาหารเช้าดีดีให้เราเลือกอีก ระหว่างนั้นเราโอเคจะพักที่นี่ จากนั้นนายหน้าก็จัดเลย ถามเราว่าเราจะไปเที่ยวไหน วางแผนจะทำอะไรระหว่างนี้ เราสองคนได้แต่ปฏิเสธไปเพราะเราต้องการพักผ่อนและเดินเล่นรอบๆหาด เนื่องจากเราเหนื่อยกับทัวร์ล่าสุดแทบไม่ได้หลับนอน เราเลยอยากจะนอนให้เต็มอิ่ม แต่นายหน้าก็พยายามขายทัวร์ดำน้ำและดูปลาโลมาให้โดยเค้าจะลดค่าทัวร์และลดค่าห้องให้ แต่เราก็ปฏิเสธเค้าก็ไม่ว่าอะไร เรามาถึงที่นี่ก็บ่ายโมงแล้ว เราจึงพักผ่อนอาบน้ำและออกไปเดินเล่นรอบๆพร้อมกับหาอะไรทาน ร้านอาหารที่นี่ค่อนข้างแพง วันแรกถือว่าเดินสำรวจเมืองก่อน ที่นี่ตอนนี้ในเดือนมิถุนายน ยังออยู่ในช่วงโลวซีซั่น นักท่องเที่ยวจึงยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ก็มีให้เห็นตลอด ร้านอาหารเยอะมาก และห้องพักก็เยอะเช่นกัน ทัวร์ที่เด่นๆคือการไปดำน้ำที่เกาะซึ่งอยู่ไกล้ๆโซนทางไปท่าเรือ เคยได้ยินว่าดำน้ำที่บาหลีนั้นสวยมาก แต่บลว่ายน้ำไม่เป็นบวกกับค่าทัวร์ดำน้ำแพงมากเลยตัดใจไปเอา กับอีกทริปยอดฮิตสำหรับที่นี่คือนั่งเรือชมปลาโลมายามเช้าพระอาทิตย์ขึ้น แต่ราคาที่ค้นหามาในเว็บกับตอนนี้ชั่งต่างกันมาก แพงขึ้นเป็นเท่าตัว เราจึงยังไม่คิดตัดสินใจทำอะไรทั้งนั้น เมื่อเดินสำรวจนิดหน่อยเราก็กลับห้องนอน เพราะระหว่างช่วงนี้ฝนตกเกือบทุกวันในเกาะนี้
วันที่ 19 มิถุนายน 2559 เช้าอากาศสดใสกับวันชิลๆในหาดโลวีน่า
เช้านี้เราต้องรีบตื่นเพื่อรับอาหารเช้า ไม่มีใครพักที่นี่เลย มีแค่เราสองคน ถึงจะไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากแขกห้องอื่นๆ แต่ตอนเช้าก็จะได้ยินเสียงจากเครื่องจักรที่คนงานกำลังก่อสร้างอาคารห้องพักใหม่ด้านหลัง และซ่อมแซมศาลาด้านหน้าห้อง เสียงพูดคุยของพนักงาน เมื่อเราเสร็จจากอาหารเช้าแล้วกลับห้องพักผ่อน เจ้านายหน้าคนนั้นก็มาถามอีก พยายามขายทัวร์ให้เรา ทำให้เรารู้สึกอึดอัดใจที่จะพักที่นี่ ตอนแรกเรากะจะพักที่นี่สักสามสี่คืน แต่ตอนนี้เราต้องตัดสินใจใหม่เพราะเจ้านายหน้าขี้ตื้อคนนี้ เราจึงต้องตัดสินใจหาที่พักใหม่ โดยการเดินเข้าไปถามห้องว่างแถวๆนั้น จนได้ตกลงกันไว้ วันนี้เราไม่ทำอะไร ขอเดินสำรวจอีกมุมหนึ่งของเมืองอีก เนื่องจากวันนี้มีฝนตกลงมาอีกแล้ว เราจึงทำอะไรไม่ได้มากนัก เราเดินสำรวจดูทัวร์ดูห้องพัก จนไปหยุดทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ที่เค้ามีการโปรโมทร้านดี ร้านอาหารสไตล์เพื่อชีวิตหน่อยๆ และมีขายสินค้าทำมือจากหมู่บ้านทุรกันดาร จนและโอกาสน้อย ส่วนรายได้จากการขายอาหารเค้าก็เอาไปบริจาคให้หมู่บ้านเหล่านี้และช่วยเหลือเด็กน้อย เรารู้สึกดีที่มาทานอาหารที่นี่ อาหารถือว่าอร่อยถูกปากคนไทยและเทศ พนักงานก็น่ารัก การดีไซน์ร้านก็เท่ห์มีสไตล์ เนื่องจากฝนตกเกือบตลอดเวลาเราจึงติดฝนอยู่ที่ร้านอาหารแห่งนี้อยู่นานมาก จนได้ของฝากติดไม้ติดมือมาหนึ่งชิ้น เมื่อฝนหยุดตกเราจึงได้เดินกลับห้องพัก
วันที่ 20 มิถุนายน 2559 วันที่จำใจต้องย้ายที่พักใหม่ และเช่ารถขับ
วันนี้เราตัดสินใจย้ายออกหลังจากโดนนายหน้ากดดันให้ซื้อทัวร์ทุกวันในระหว่างที่พักอยู่ที่นี่ เราทานอาหารเช้าเสร็จจึงรีบจ่ายเงินและออกไปยังที่พักใหม่ คือHairry Homestay ที่พักอยู่ในซอยเดียวกัน เดินเข้าไปอักนิดหน่อยก็ถึง คือออกมาแบบเหยียบจมูกที่พักเก่ากันเลยทีเดียว เราย้ายออกมาแต่เช้า และห้องก็ว่างรอเราอยู่ เราได้ห้องพักที่สะอาดกว่า แต่เล็กกว่า แต่ก็สบายใจกว่า และน่าอยู่กว่า แถมยังถูกกว่าคือ 130000รูเปียต่อคืน หรือประมาณ 340บาท มีห้องน้ำในตัว พัดลม อาหารเช้า มีที่นั่งชมวิวสวนด้านหน้า ที่สำคัญเจ้าของเป็นคนเยอรมันซึ่งแน่นอนบอสชอบมาก เราติดต่อขอเช่ารถมอเตอร์ไซต์ผ่านเจ้าของที่พัก ในราคา50000รูเปีย หรือประมาณ 130บาท ถูกมาก แถมเรายังไม่ต้องวางพาสปอร์ตใดใด บางที่เราต้องวางพาสปอร์ตมัดจำ เรามีรถแล้ววันนี้เราจะแพลนขับรถรอบเกาะ ปีนขึ้นเขาไปชมน้ำตก เราเริ่มทริปกันตอนสายมาก เราขับไปยังร้านอาหารที่แรกเพราะบอสต้องทำภาระกิจของเค้าให้สำเร็จ และเราก็ต้องพักทานอาหารที่นั่นร้านอาหาร Warung Bambu Pemaron เป็นร้านอาหารที่วิวทุ่งนาสวย ร้านสร้างด้วยไม้ไผ่ทั้งหมด ตกแต่งด้วยภาพวาดสุดอาร์ต ชอบอะ อาหารก็อร่อยใช้ได้แต่ก็แพงตามมาตรฐานความดูดี เมื่อออกมาก็เที่ยงหรือบ่ายๆหน่อยๆ เราก็หาที่เติมน้ำมันแบบขวดราคา 10000รูเปียประมาณ 26บาท น้ำมันที่นี่ราคาถูกมาก เรามุ่งหน้าไปยังน้ำตก มีค่าค่าตั๋วเข้า 10000รูเปียต่อคน หรือประมาณ 26 บาท น้ำตกทุกที่นี่ต้องเดินเข้าไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร ระหว่างทางก็จะมีขายของมากมาย เมื่อเจอนักท่องเที่ยวก็จะเสนอราคาแพงมาให้ก่อน แต่ถ้าเราไม่สนใจแต่แม่ค้าอยากขาย เค้าก็พยายามลดราคาให้เราจนต่ำกว่าครึ่งราคา ซึ่งแน่นอนบลโดนมา บลไม่ได้ต้องการไม่รู้จะเอาไปทำอะไร แต่ด้วยเค้าเสนอราคาที่ถูกมา แต่เค้าก็คงยังได้กำไรอยู่แหละ เพราะเราก็ค่อนข้างเกรงใจด้วย เราเลยซื้อติดมือมาเป็นผ้าซาโลง เอาไว้คลุมเวลาเข้าวัด ต้องใช้ประโยชน์ได้แน่นอน ผ้าซาโลงเสนอมาตอนแรกที่ราคา 100000 รูเปีย ลดลงมาจนเหลือ 35000รูเปีย หรือประมาณ 80บาท จากนั้นเราจำใจต้องปฏิเสธและเดินผ่านไปให้พ้น เพราะทุกร้านจะเรียกและเสนอขายให้เราอย่างสุดความสามารถจริงๆ และของก็ยังไม่ค่อยน่าซื้อเท่าไหร่ เรารีบเดินไปที่น้ำตก ซึ่งเป็นน้ำที่ไหลลงจากเหวสูง บริเวณพื้นที่โดยรอบเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้า เขียวขจี เราเดินดูได้แปปหนึ่งก็ออกมาเพราะน้ำตกมีแค่จุดเดียว อีกอย่างเราต้องทำเวลาด้วย เมื่อออกมาเราก็หยุดให้บอสทานกาแฟในร้านค้าแปปหนึ่ง. และตอนรับรถเราก็ต้องจ่ายทิปกรณีที่เค้าช่วยดูรถและแนะนำเรา เราไปที่จุดหมายต่อไปเป็นน้ำตกอีกที่ แต่สุดท้ายเราก็ไม่เข้า เพราะขี้เกียจเดินลงไป เลยขับรถเล่นไปเรื่อยๆ ตามทางโดยไม่ได้ดูแผนที่จีพีอาเอสเพราะแบตใกล้หมดแล้วต้องเอาไว้ใช้ยามฉุกเฉินเท่านั้น คราวนี้แบบว่ามั่วมากวิ่งตามทางอย่างเดียวโดยไม่รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน ขับปีนขึ้นเขาไปเรื่อยๆ คราวนี้บลคิดว่าหากขึ้นเขาเรื่อยๆแบบนี้น้ำมันต้องไม่พอกลับแน่ๆ เลยบอกบอสให้จอดเติมน้ำมันแต่เค้าบอกว่ายังไงก็พอไม่ต้องเติม จนขับไปเรื่อยๆน้ำมันก็ยิ่งลดเพราะเราต้องเร่งเครื่องขึ้นเขาตลอดทาง ยังจะมาเถียงสาวไทยผู้มีความชำนาญด้านมอไซต์อีก บลเลยต้องพนันกับบอส สุดท้ายน้ำมันเริ่มใกล้หมดเลยต้องหาปั้มน้ำมันบนเขาซึ่งไม่รู้จะโชคดีหรือโชคร้าย สุดท้ายเราเจอปั้มน้ำมันหลอดขายในราคาลิตรละ 8000รูเปีย หรือประมาณ 20บาท บอสเสียพนันให้บล555สะใจ เตือนแล้วไม่ยอมเชื่อ จากนี้ฝนก็เริ่มตกและมีหมอกหนา เพราะเราเริ่มขึ้นบนเขาชั้นสูงสุดแล้ว อากาศก็เย็นมาก จนเราต้องหยุดทานกาแฟที่ร้านข้างทางชมวิวทะเลสาบด้านล่าง แน่นอนอาหารบนเชาย่อมสูง บลเลยไม่ทานอะไรเลย ให้บอสทานกาแฟคนเดียว เมื่อพักจนหายเหนื่อยเราเลยขับรถต่อไปลงเขาและไปหลุดอยู่ที่โลกของลิง เราจอดรถชมลิงสักพักก็ไปต่อ ขับไปเรื่อยๆ หาวัดที่จะไปก็หาไม่เจอเพราะไม่รู้อยู่ตรงไหน ได้แต่ขับดูวิวข้างทางไปเรื่อยๆ แต่ก็สงสารบอสต้องขับรถไม่รู้ว่าได้ชมวิวบ้างหรือเปล่า ส่วนบลก็นั่งลุ้นอยู่ด้านหลัง ขับไปทะลุตรงไหนก็ไม่รู้ จนสุดท้ายทุลุในเมืองใหญ่ซึ่งใกล้กับที่พักแล้วแต่ไม่รู้ว่าเราต้องไปทางไหนต่อ จึงต้องอาศัยจีพีอาเอสขั้นสุดท้ายก่อนเครื่องไอแพดจะดับ จึงรู้ทาง เราจึงมุ่งหน้าไปที่พักและหยุดถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกที่หน้าหาดใกล้ๆที่พัก ก่อนที่จะหาอะไรทานโดยเรากลับไปที่ร้านอาหารร้านเดิมเมื่อวาน เพราะเราจะได้ทำบุญไปด้วยกับค่าอาหารที่เราจ่ายไป เราถึงที่พักก็ประมาณสองทุ่มละ เลยขอพักผ่อน และก็จองทัวร์กับที่พักไปชมปลาโลมา วันนี้ต้องรีบนอนเพราะพรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่ตีห้านั่งเรือชมพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกับหนูโลมากัน
Wie ich mal .... 