Wie ich mal ….

Immer noch sind wir in Ubud und immer noch lautet der Plan eigentlich nichts zu tun.
Eigentlich könnte man sich aber auch nen Scooter leihen und noch ein paar Tempel besuchen.

Ganz in der Nähe hab ich eh eine Argentur entdeckt, an dessen Fenster der nette Satz, „Wir sprechen auch Deutsch.“ steht.
Ganz klar, daß ich hier nen Roller mieten möchte. 😂
50.000 Rp kostet uns das gute Stück, das Wetter ist spitze und wir brausen los.

Natürlich wollen wir uns ein paar Tempel ansehen, die alle ein paar Kilometer von der Stadt entfernt sind.
Zu erst machen wir aber halt bei den
Reisterrassen von Tegalalang.
Hier ist ganz schön was los, es gibt jede Menge Cafés und Restaurants, unheimlich viele Händler und natürlich Touristen.
Bonny ist von der Aussicht schwer begeistert, ich finde es hier zwar auch nett aber nach meinem Besuch in Sapa, ist es wie ich finde schwer wirklich noch schönere Reisterrassen als dort zu finden.;)

Dann düsen wir weiter.
Bis wir an einem Tempel vorbei kommen.
Natürlich müssen wir hier einen Stop machen.
Gerade wenn es um Tempel und Religion geht merkt man, daß Bali und Java vollkommen unterschiedlich sind.
Wärend auf Java die meisten einheimischen dem Moslem angehören und Tempel einfach nur alte Gebäude für Touristen zu sein scheinen, ist es auf Bali ganz anders.
Der große Teil der Bevölkerung hier ist Hindu und auch wenn ich bis jetzt verhältnismäßig wenig mit Hindu zu tun hatte, merke ich doch, das der Balinesische Hinduismus anders ist als der z.B. Indische.
Irgendwie friedlicher, blumiger und sympathischer, wie ich finde.
Dafür gibt es natürlich für Besucher von Tempeln hier auf Bali auch etwas mehr Regeln als auf Java.
So ist schon mal klar, daß wir Sarong tragen müssen.
Außerdem dürfen wir an den meisten stellen das heilige Wasser nicht berühren und wir dürfen nicht gerade unsere Tage haben.;)

Der Tempel ist auch echt schön.
Nicht wirklich gut besucht aber ich glaube gerade das macht den Besuch hier so angenehm.

Fast eine Stunde verbringen wir hier, bis wir uns wieder aufs Moped schwingen und den nächsten Tempel ansteuern.

Diesesmal geht es zu einem etwas bekannteren Tempel.
Der „Pura Tirta Empul“ ist auf jeden Fall ein bekannter Wallfahrtsort für Hindu hier auf Bali.
Wie bei allen Tempeln der Insel kostet es uns 15.000Rp um das Heiligtum betreten zu dürfen.
Das besondere ist hier (mal wieder) das heilige Wasser.
Schon seit über 1000 Jahren kommen Balinesen hier her um in dem heiligen Wasser zu baden und zu beten.
Das Wasser sieht auch echt gut aus und eine Erfrischung käme mir gerade recht.
Bonny findet die Idee hier ins Wasser zu gehen aber nicht so gut.
Wenn wir hier auch beten und baden machen wir das nicht mit vollen Herzen und sie fände es den wirklich Gläubigen hier gegenüber respektlos.
Sie ist der Boss und irgendwie hat sie ja auch ein kleines bisschen recht.
Also beschränken wir uns darauf alles zu besichtigen und trocken zu bleiben.

Dann geht es weiter zum etwa 1,5 Kilometer entfernten „Gunung Kawi“ wobei um diesen zu erreichen ein wenig Bewegung nötig ist.
Wir parken unseren Roller in der Nähe der Kassenhäuschen, weil mal wieder 15.000Rp fällig sind.
Wimmeln ein paar Händler ab und gehen die lange Treppe, die durch die Reisfelder nach unten zum Tempel führt hinab.

Unten angekommen gehen wir erst einmal nach links, hier sieht man  4 Nischen mit sogenannten „Candis“, die – wie die gesamte Anlage – im 11. Jahrhundert zum Gedenken an die Königsfamilie Udayana entstanden sind. Vielerlei Legenden ranken sich um die Entstehung und Bedeutung dieser in den Felsen gehauenen Schreine. Auf jeden Fall sind sie mit ihren rund 7m Höhe echt beeindruckend und wir machen natürlich wie immer ohne ende Fotos.

Dann gehen wir über eine Steinbrücke auf die andere Seite des (heiligen) Pakerisan-Flusses.
Hier gibt es noch 5 dieser über 1000 Jahre alten Schreine zu bewundern, bevor es in die Tempelanlage geht, welche sich als ziemlich unspektakulär entpuppt.

Allerdings entdecken wir etwas abseits noch einen Weg, der nach ober führt.
Neugierig wie wir sind, schauen wir uns die Sache doch glatt an und wie die folgenden Bilder beweisen, hat sich der kleine Abstecher gelohnt.

Dann haben wir allerdings eine nicht ganz so nette Begegnung mit einem Typen, der Kokosnüsse verkauft.
Wir sind auch noch so nett und kaufen eine von seinen dummen Kokosnüssen und zum dank wird der Typ aufdringlich und frech.
Da machen wir uns also mal schnell vom Acker, bevor hier unser Tag versaut wird.
Wir laufen also wieder zurück über die Brücke um dann auf der anderen Seite des Flusses Zeugen eines pikanten Schauspieles zu werden.
2 gar nicht mal so kleine Schlangen sind sich hier nämlich genau auf unserm Weg begegnet und weil sich die Beiden anscheinend auf Anhieb sympathisch sind lassen es die beiden hier gerade richtig krachen.
Ich behaupte einfach mal, daß es nicht sehr viele Menschen gibt, die in freier Wildbahn Schlangen beim Liebesspiel beobachten konnten.
Es sei dazu so viel gesagt: Es sieht ziemlich verworren aus und dauert verhältnismäßig lange. 😉

Jetzt wird es für uns aber wirklich Zeit zurück nach Ubud zu fahren.
Wobei wir kurz vor Sonnenuntergang noch zum Abendessen in einem kleinen Restaurant, das wir in mitten von Reisfeldern entdecken einkehren.

Hier wie immer alles noch mal aus der Sicht von Bonny:

วันที่  25 มิถุนายน 2559 นั่งมอเตอร์ไซต์ชมวัด ชมเมือง
วันนี้เราออกจากที่พักสายเช่นเดิม บอสบอกเรามาพักผ่อนไม่ได้ทำงาน ทำไมต้องใช้ชีวิตแบบเร่งรีบและตื่นเช้า มันคือวันหยุดของเรานะ (บอสย้ำทุกครั้งเวลาที่บลอยากให้ตื่นเช้าๆออกไปสูดอากาศดีดี) เราไปเช่ารถกับร้านเอเจนซี่ใกลๆที่พักเป็นร้านของฝรั่งที่มามามีครอบครัวและสร้างธุรกิจที่บาหลี บอสจะรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ติดต่อพูดคุยกับคนที่เป็นฝรั่งเหมือนกันยิ่งโดยเฉพาะพูดภาษาเดียวกัน รถที่เราเช่ามานี่ได้ราคา 50000รูเปีย เราเช่าหนึ่งวันเต็มคือ 24ชม. เราแอบถามเจ้าของร้านเรื่องตำรวจที่คอยจับและรีดไถ่เงินจากนักท่องเที่ยว เนื่องจากได้อ่านเจอบางคนเคยโดนจับและตำรวจพยายามยัดข้อหาเพื่อให้ได้เงินจากนักท่องเที่ยว จนบางทีนักท่องเที่ยวต้องยอมยัดเงินให้ ไม่ต่างจากเมืองไทย แต่ของเค้าจะค่อนข้างแย่กว่า ทำกันแบบเปิดเผยมากกว่า เป็นธรรมเนียมที่ทุกคนต้องรู้กัน เราถามเพื่อเป็นการป้องกันตัวเอง ทางเจ้าของร้านแนะนำว่าถ้าถูกเรียกก็ให้จ่ายเงินเค้าไปตามธรรมเนียม แต่เค้าก็บอกเราว่าจริงๆไม่ต้องกลัวหรอก เพราะรถที่เราเช่าไปขับส่วนใหญ่เป็นรถของตำรวจเองที่เอามาปล่อยให้เช่า ฉะนั้นหายห่วงได้ ดังนั้นเราจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตรียมสำเนาพาสปอร์ตเอาไว้ชุดหนึ่ง เผื่อดวงไม่ดีโดนตำรวจเรียกดูพาสปอร์ต (ห้ามให้พาสปอร์ตตัวจริงเด็ดขาด เพราะเดี่ยวจะไม่ได้คืน หรืออาจจะต้องเสียเงินมากกว่าเดิม เพราะตำรวจจะพยายามยึดเอาไว้เพื่อให้เราไปไหนไม่ได้จนต้องยอมจ่ายตามที่เค้าเรียกร้อง)

ระหว่างทางที่เราขับรถผ่าน ถนนทั้งเส้นมีแต่งานศิลปะงานฝีมือสวยๆทั้งนั้น เราขับไปประมาณ 7 กม. ก็เหลือบเห็นว่าที่จุดนี้มีรถจอดอยูเยอะมาก เราเลยขอแวะชม มันคือไร่นาขั้นบรรได ยอดฮิต แต่ช่วงที่ไปยังไม่มีการปลูกข้าว เราเลยยังไม่ค่อยเห็นความสวยแบบเต็มร้อย แต่พื้นที่โดยรอบเป็นร้านขายของ ร้านอาหาร กาแฟ ให้นั่งชมวิวทุ่งนาขั้นบรรได แต่ระหว่างนั้นรู้สึกค่อนข้างร้อนหน่อยเลยเดินออกมา มองเห็นเสื้อผ้าสวยๆ บลมุ่งเป้าไปที่ชุดว่ายน้ำ เพราะครั้งก่อนเราเล่นเกมส์กับบอสแล้วบลชนะ บอสเลยต้องยอมซื้อชุดว่ายน้ำให้ แต่เมื่อหาดูในเมืองอูบุดมีแต่ชุดสวยๆแต่ก็ราคาแสนแพงเช่นกัน เลยกะจะมาลองถามข้างทางดู ชุดบิกินี่ถักไหมพรม งานแฮนเมด ส่วนมากเจ้าของร้านจะถักกันเอง เพราะเวลาที่เดินผ่านแต่ละร้านเราจะเห็นแม่ค้าพ่อค้า นั่งถัก นั่งขัด นั่งแกะ นั่งทำ งานแต่ละชิ้นกันอย่างตั้งใจ ปากก็เรียกลูกค้าไปในตัว บลเห็นชุดหนึ่งซึ่งน่าจะพอดีกับตัวเลยลองแวะถามราคาสักหน่อยเป็นน้ำจิ้ม แต่ราคาที่เสนอมาครั้งแรกทุกที่จะตีราคามาเป็นแสน อัพราคาที่สูงมากเผื่อนักท่องเที่ยวที่มีเงินจ่ายได้ แต่สำหรับบลไม่ไหว เลยพยายามขอต่อราคาเค้าลงมาจนได้ที่ราคา 50000รูเปีย ซึ่งราคานี้เป็นราคาที่ถูกมากสำหรับบลแล้ว รู้สึกเราไม่ได้เอาเปรียบเค้ามากเกินไป แต่ราคานี้ถ้าเทียบกับเงินไทยจะอยู่ที่ประมาณ 130 บาท ซึ่งถือว่าถูกมากๆกับงานทำมือ บอสยืนข้างๆแบบเกรงใจคนขายที่เราต่อราคาเค้ามากไป แต่ก็ภูมิใจที่เราได้ราคามาถูก

เราแค่แวะพักและชมวิวซื้อของนิดหน่อยก็ขึ้นรถไปยังจุดหมายต่อไปคือวัด Gunung Kawi Sebatuจริงๆวัดนี้ไม่ได้อยู่ในแผนเลย แต่เพียงแค่เห็นในแผนที่เราเลยวิ่งตามเส้นทางไปเรื่อยจนมาเจอวัดนี้ ดูน่าสนใจเลยขอแวะพักชมสักหน่อย เช่นเดิมก่อนเข้าเราต้องซื้อบัตรเข้าก่อน ราคา 30000รูเปีย  ประมาณ 80 บาท พร้อมกับนุ่งผ้าถุงที่เค้ามีไว้ให้บริการนักท่องเที่ยวฟรี แต่จะบริจาคตามกำลังศัทธาก็ได้ ของเราไม่เอาเพราะเรามีผ้าของเราเอง เลยจัดแจงนุ่งผ้าสาโรงแบบผีบ้า ขอแค่ปกคลุมก็พอ (ไม่ดีเลยนะ การสวมสาโรงเพื่อให้เราแสดงความเคารพต่อสถานที่ด้วยการแต่งตัวให้มิดชิดและเรียบร้อย) แต่บลกับบอสสวมยังไงก็ไม่สวยไม่ดูดีขึ้นเลย มันกลายเป็นผีบ้ามากกว่า เราก็เอาแบบนี้แหละ ปกติชีวิตประจำวันก็บ้าๆบอๆอยู่แล้ว เราเดินลงไปสำรวจวัด จุดแรกที่ไปคือน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ที่มีน้ำไหลออกมาจากปากรูปปั้น แหล่งน้ำที่มานั้นไหลมาจากใต้ดินที่ผุดขึ้นมาเองโดยธรรมชาติ ส่วนด้านหลังวัดจะเป็นป่าอุดมสมบูรณ์ ที่นี่ส่วนใหญ่เขียวขจี สมบูรณ์ด้วยต้นไม้ภูเขา ช่วงที่เราลงไปไม่ค่อยมีนักท่องเที่ยว เราเลยได้เดินชมเดินชิลกันแบบส่วนตัว ไปล้างหน้าล้างตาชำระสิ่งไม่ดีออกด้วยน้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ มันช่างเย็นสดชื่นจริงๆ แถมในบ่อน้ำแต่ละจุดก็จะมีปลาเงินปลาทอง ปลาคราฟ ลอยอยู่เต็ม สร้างสีสันสดใสและมีชีวิตให้แก่บ่อน้ำเป็นอย่างดี จากนั้นเราก็เดินรอบๆวัดและไปหยุดให้อาหารปลาที่ศาลากลางน้ำ เราซื้ออาหารปลา 2 ห่อ 5000 รูเปีย ก็ราคาประมาณสิบกว่าบาท ระหว่างที่ให้อาหารปลานั้นก็จะมีชาวบ้านมานั่งเล่นและดูปลา ให้อาหารปลากัน ส่วนอีกจุดใกล้ๆก็จะได้ยินเสียงกรีดเกรียวกราวของเด็กๆหนุ่มสาว ซึ่งเค้ามาอาบน้ำศักดิ์สิทธิ์กัน แต่เมื่อเข้าไปดูแล้วไม่น่าจะใช่มั้ง พวกเค้ามาเล่นน้ำกันมากกว่า ดูสนุกสนานกันเชียว แต่ห้องเค้าจะแบ่งเป็นสองโซนคือโซนผู้หญิงและโซนผู้ชาย  น่าจะเป็นกลุ่มเพื่อนเดียวกันชวนกันมาเล่นน้ำด้วยกัน เสียงสนั่นวัดเลย ซึ่งทำให้บลรู้สึกว่าวัดไม่ใช่สถานที่เงียบสงบเลย เราหมกมุ่นกับการให้อาหารปลาอยู่พักใหญ่ เสร็จแล้วเราก็ออกมาและขับรถไปกันต่อ

มาต่อกันที่วัดที่สอง Pura Tirta Empul วัดที่โด่งดัง ที่ไกด์บุคแนะนำว่าต้องมาชำระร่างกายล้างโรคภัยไข้เจ็บกันที่นี่ ซึ่งก็มีนักท่องเที่ยวจากทุกที่รวมทั้งชาวบ้านเองก็มา แต่งตัวบาหลี่บาหลี มาทำพิธีศักดิ์สิทธิ์นี้ ซึ่งก่อนเข้าเราก็ต้องซื้อบัตรเข้า 30000รูเปีย และสวมผ้าซาโรงให้เรียบร้อย ถึงจะเข้าได้ แต่ก็มีบางคนหลุดเข้าไปโดยไม่สวมก็จะโดนเจ้าหน้าที่ไล่ออกมา วัดนี้มีผู้คนเข้ามาเยอะมาก พื้นที่โดยรอบห้อมล้อมด้วยเนินเขาสูงเด่นตระหง่านด้วยสีเขียวขจีของหญ้า และอาคารพักของเจ้าขุนคุณนางใหญ่โตของประเทศ(องค์สุลตาน) รวมทั้งพระองค์จากประเทศต่างๆที่มาเยี่ยมเยียนก็จะมาพักที่นี่กัน เรามองจากด้านล่างขึ้นไปด้านบนนั้นมันดูรู้สึกว่าเราอยู่กันคนละชนชั้นอย่างแท้จริง (คนชั้นล่างกับคนชั้นบน) เราสองคนมุ่งหน้าไปยังน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ เมื่อผ่านประตูเข้าไปก็เจอผู้คนมากมายมาต่อคิวลงไปชำระร่างกายทั้งชายหญิงปะปนกันไป ซึ่งน้ำที่ไหลมานั้นก็เช่นกันคือน้ำที่ผุดมาจากชั้นใต้ดินแล้วไหลลงมายังท่อ ส่งต่อไปยังรูปปั้นแต่ละองค์ ไหลออกมาทางปาก ผู้คนก็จะกราบไหว้ทำพิธีก่อนเดินลงบ่อน้ำ และก้มหัวเพื่อชำระร่างกายจากปากน้ำที่ไหลลงบ่อ ทุกคนต้องเริ่มตั้งแต่องค์แรกไล่ไปจนองค์สุดท้าย ซึ่งมีหลายองค์ทีเดียว บลกับบอสไม่ได้เตรียมชุดมา บวกกับเราไม่รู้วิธีการปฏิบัติของเค้าจริงๆ เลยไม่กล้าลงไป บลกลัวจะไปทำให้ประเพณีที่เค้าถือปฏิบัติมันจะผิดเพี้ยน เพราะเท่าที่ยืนสังเกตุดูนั้น แต่ละคนที่ไกด์พาไป หรือบางคนไปเอง ก็จะทำและปฏิบัติไม่เหมือนกันเลย บลเลยตัดสินใจไม่ทำดีกว่า ถ้าจะไปที่แบบนี้ทางที่ดีคนมีไกด์ที่คอยแนะนำและอธิบายให้ฟังดีกว่า จากจุดน้ำพุตรงนี้เราสามารถเดินไปดูแหล่ที่น้ำผุดขึ้นมาจริงๆได้อยู่ใกล้กัน ซึ่งมันผุดขึ้นมาจากใต้ดินจริงๆ น่าอัศจรรย์ใจนะ ตอนแรกที่เห็นก็คิดต่างๆนานาว่าน้ำมันมาจากทางไหน ทำไมมีน้ำไหลเยอะจัง แถมน้ำยังใสสะอาดด้วย แต่เมื่อเห็นแหล่งที่มาด้วยตาตัวเองก็คลายข้อสงสัยไปได้เปราะหนึ่ง เราเดินชมบริเวณวัดโดยรอบซึ่งจุดสำคัญก็ไม่ค่อยใหญ่โตอะไร ส่วนบริเวณรอบนอกออกไปหน่อยก็จะมีแต่ลานขายของฝากเต็มพื้นที่ ดังนั้นเราจึงตัดสินใจไปจุดหมายต่อไป

วัดที่สามเรามาที่ Gunung Kawi วัดนี้อยู่ไม่ไกลกันกับบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ขับรถออกมาแค่ประมาณ 3-4กม. ก็ถึง  วัดนี้เป็นวัดที่เค้าว่ากันว่าเป็นจุดฝั่งศพของกษัตริย์สมัยคริตศักราชย์ที่ 9 นานมาก เลยอยากมาเยี่ยมชมสักหน่อยว่าเป็นยังไง ตามเคย ก่อนเข้าก็ต้องซื้อบ้ตรเข้าที่ราคา 30000รูเปีย และนุ่งสาโรง ลืม! ทุกที่ที่ไปจอดรถจะต้องจ่ายค่าจอดรถด้วยนะแต่ไม่แพง 5-6 บาท แต่ก็มีทางเลี่ยงเหมือนกันถ้าไม่อยากจ่าย จากประตู้เราต้องเดินลงบรรไดไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็จะมีร้านค้าขายของที่ระลึก งานฝีมือสวยๆทั้งนั้น ร้านค้าตั้งตั้งแต่ลานจอดรถไปจนถึงประตู้เข้าลานวัด สิ่งแรกที่เห็นคือประตูหินขนาดใหญ่ของข้าง มันดูยิ่งใหญ่เหลือเกิน เมื่อก้าวเข้าไปก็จะกลายเป็นว่าเหมือนเป็นอาณาจักรยุคหิน ที่มีประติมากรรมหินแกะสลักเป็นรูปผนังกำแพง สวยงามและใหญ่มาก เหมือนอาณาจักรๆหนึ่ง บริเวณกว้างขวางล้อมรอบด้วยภูเขา  ส่วนนักท่องเที่ยวมีมาเรื่อยๆประปราย ไม่เยอะมาก ระหว่างที่เดินสำรวจจนทั่วแล้วนั้นเราก็มองเห็นว่ามีอีกจุดหนึ่งที่ค่อนข้างเงียบ เราเลยเดินตรงไปจนเจอพี่คนหนึ่งกำลังนั่งคุยและขายมะพร้าวให้นักท่องเที่ยวฝรั่งอยู่ เค้าเห็นเราก็พยายามถามไถ่และขายมะพร้าวให้ แน่นอนบลไม่สนใจ แต่บอสเกรงใจ เราเลยบอกเดี๋ยวขาลงมา เราเดินขึ้นเนินเขาเล็กๆไปชมว่ามีอะไรอยู่บนนั้น พอขาลงบลพยายามเดินอ้อมออกไปอีกฟากหนึ่งเพื่อจะได้ไม่ต้องซื้อมะพร้าวและบอสจะได้ไม่ต้องรู้สึกแย่ แต่สุดท้ายคนขายเห็นเลยเดินมาลัดที่ด้านหน้าทางลงและพยายามตื้อให้ซื้อมะพร้าวจากเค้า ที่บลไม่อยากซื้อเพราะราคาที่เค้าขายมันแพงมาก มันไม่ใช่ราคาที่บลจะยอมจ่ายได้ บลจำไม่ได้ว่าเท่าไหร่น่าจะประมาณ 30000-50000 รูเปีย หรือประมาณ 80-130 บาท บวกกับมะพร้าวที่เค้าเอามาขายไม่ใช่มะพร้าวน้ำหอม มันคือมะพร้าวมันลูกใหญ่ๆธรรมดาๆ แต่ไหนๆเค้าก็พยายามขายขนาดนั้นบลเลยงัดกลยุทธการต่อราคาของคนไทยขึ้นมาใช้ บลขอราคาที่บลพอรับได้บลถึงจะเอาขอเค้าในราคา 10000รูเปีย หรือประมาณ 26 บาท จนเค้ายอม (จริงๆแล้วคนเอเชียจะรู้ดีว่าข้าวของที่จะซื้อราคาไหนยุติธรรม แต่ถ้าฝรั่งจะไม่ค่อยรู้ เค้าจะคิดแค่ว่าราคาไม่แพงเกินไปเค้าก็ยอมจ่าย เพราะค่าเงินของเค้าจะสูงกว่าคนเอเชียมาก เค้าเลยไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่กับเศษเงินแค่นี้ แต่ถ้าพวกแบคแพ็คเกอร์ ที่เที่ยวเป็นปีเค้าจะต้องประหยัดเงิน ซึ่งแน่นอนว่าเค้าย่อมรู้ทันและไม่ยอมเสียเปรียบเช่นกัน) เมื่อบลได้ราคาที่พอใจแล้ว เค้าเลยพาเราไปนั่งที่จุดของเค้าแล้วก็ผ่ามะพร้าวให้ดื่ม (มะพร้าวน้ำจืดมาก 26บาท ที่จ่ายไปยังรู้สึกว่าแพงมากเลย) จากนั้นเลยลองแทะเนื้อชิมเผื่อรสชาติจะดีกว่า แต่ไม่เลย เนื้อก็ไม่ต่างกัน หาความอร่อยไม่เจอเลย จนต้องพักยก ไม่เอาแล้วไม่เสียดายด้วย ให้บอสชิมบอสก็ฝืนใจเพราะเค้าไม่ชอบมะพร้าวอยู่แล้ว (คนไรไม่ชอบมะพร้าว ที่คนทั้งโลกเค้าชอบกัน) จากนั้นอีตาคนขายก็ชวนคุยนั่นโน้นนี่ คนตอบก็พยายามตอบแบบเกรงใจ จนอีตาคนขายปิ้งไอเดียใหม่ ขอถ่ายรูปด้วย (ไม่แน่ใจว่าขอถ่ายกับนักท่องเที่ยวทุกคนหรือเปล่า) ตอนแรกก็ไม่อะไร ขอถ่ายก็ยอมให้ถ่ายดีดี เค้าขอถ่ายรูปคู่กับบล บลก็โอเค บอสถ่ายให้เรา เมื่อได้หนึ่งช้อต เมื่อถ่ายเสร็จออกไปนั่งพัก บลถามว่าถ่ายกับบอสไหม เค้าก็โอเค บลถ่ายให้เค้า ซึ่งปฏิกิริยาที่เค้าทำระหว่างบลกับบอสมันต่างกัน สักแปปเค้าบอกขอถ่ายรูปกับเราอีกสักรอบ เราก็โอเคเพราะยังไม่ทันเอะใจอะไร ระหว่างที่ถ่าย เค้าก็ขอโอบเอวเรา เราก็ไม่ว่าอะไร ให้เค้าโอบ เพราะเห็นว่ามีบอสอยู่ข้างๆเลยไว้ใจ เค้าคงไม่กล้าทำอะไรมาก  จากนั้นเค้าก็จ้องที่หน้าของบลยังกะจะกินตับ เราพยายามคุมสติตัวเองไว้ สักแปปอีตาคนขายทำท่าทางประมาณว่าขอหอมแก้มได้ไหม อีนี่สงสัยตั้งแต่ขอกอดละ เลยรีบปฏิเสธไปว่าไม่ แต่นางก็ยังจ้องหน้าไม่เลิก ส่วนบอสก็ทำหน้าที่ปกติไม่รู้สึกว่าเราอยู่ในอันตรายเลย (ไม่รู้อุ่นใจหรือเปล่า) เราเริ่มไม่โอเคแล้วแต่ก็พยายามคุมตัวเองไว้ ส่วนตาคนขายก็พยายามแสดงความจริงใจบอกขอโทษถ้าทำอะไรผิดไป (มรึงผิดตั้งแต่มาดักขายมะพร้าวราคาแสนแพงให้ตั้งแต่แรกละ) และตอนที่จ่ายเงินเราไม่มีแบงค์ 10000รูเปีย เลยจ่ายไป 50000รูเปีย นางทำท่าเหมือนจะไม่อยากทอนเงินให้ และทำเป็นลืมทอนจนเราต้องทวง (เจ้าเล่ห์ชิหาย โคตรโกรธเลย)

จากตรงนี้บลเดินออกไปแบบไม่มีความสุขเท่าไหร่ จนไปเจอเจ้างูสองตัวพันร่างกันอยู่ ซึ่งเป็นครั้งแรกในชีวิตที่บลเคยเห็นงูมันทำอะไรแบบนี้ นักท่องเที่ยวคนอื่นๆก็มาหยุดดูกันเต็ม มันปฏิสัมพันธ์กันอยู่เกือบชั่วโมง เมื่อเสร็จภาระกิจทั้งสองก็เลื่อยแยกออกจากกัน แบบโซเซไปคนละทิศคนละทาง บอสนะเหรอตื่นเต้นมากที่ได้เห็นอะไรแบบนี้ รีบไปถ่ายรูปแบบใกล้ชิดและเกาะสถานะการณ์ทุกช็อต ไม่ยอมให้คลาดสายตา