Wie ich mal ….

Nach den tollen Tagen hier in „Ala’s Green Lagoon“ wird es Zeit für uns etwas dichter an den Flughafen zu reisen, weil es nicht mehr lange dauert, bis wir Abschied nehmen müssen.

Am besten noch nicht dran denken.
Heute fahren wir nach dem ich den Scooter wieder zurück gebracht habe mit dem Touristen-Bus nach Kuta.
Die Fahrt dauert nicht sehr lange.
Am Ziel sind es dann etwa 2 km bis zur Unterkunft, die Bonny für uns gebucht hat.
Natürlich laufen wir das Stück.

Schnell ist klar, daß wir jetzt in einer super touristischen Stadt gelandet sind.
Viele Bars, viele Shops und richtig viele Hotels und Gasthäuser.
Wobei uns mein Boss ein Zimmer in einem der günstigsten Gasthäuser gebucht hat.
Dem entsprechend einfach ist die Ausstattung…..aber es ist relativ sauber und wie gesagt super günstig.

Nach dem wir uns also ein wenig eingerichtet haben, wird es Zeit den Strand in Augenschein zu nehmen.
Beliebt ist dieser Kilometer lange Strand besonders bei Surfern.
Wir schländern also durch den Sand und beobachten das Treiben.
Nach Sonnenuntergang essen wir noch eine Kleinigkeit, schauen uns ein wenig das Nachtleben an und verziehen uns dann wieder in unsere Unterkunft.

Am nächsten Tag regnet es.
Wir verbringen wegen des Wetters und meiner Faulheit also den ganzen Tag in verschiedenen Bars und Restaurants und machen gar nix. Perfekt wie ich finde.

Dann ist er da……Unser letzter gemeinsamer Tag.
Wir beschließen, weil es doch etwas schmuddelig und laut ist das Hotel zu wechseln.
Mein Boss hat eine anscheinend ganz gute Unterkunft,  die etwa einen Kilometer entfernt liegt gefunden.
Also packen wir unsere Sachen und laufen los.
Wir schaffen es auch fast bis zu Hotel allerdings hat der gestrige Regen dafür gesorgt,  das die letzten 200 Meter des Weges ehr an einen Bach errinnern.
Mein Boss weigert sich hier durch zu gehen.
Ich versuche ihr klar zu machen, daß es doch gar nicht schlimm ist hier durch das Wasser zu laufen aber die Thailänderin hat da absolut keinen Bock drauf sich nasse Füße zu holen.
Ich stelle mich schon seelisch und moralisch auf eine lange Diskussion ein, weil mein Boss manchmal einen so unglaublichen Dickkopf hat und befürchte schon, das wir nur wegen dieser Pfütze nen riesen Umweg laufen müssen, da erbarmt sich ein Einheimischer, der gerade mit seinem Scooter vorbei kommt.
Zuerst fährt er die Thailänderin zum Hotel und 5 Minuten später werde auch ich abgeholt und trockenen Fußes bis fast an die Rezeption gefahren.

Hier bestellen wir uns erst einmal ein Frühstück und im gleichem Atemzug auch einen Scooter.
Schließlich gibt es hier in der Umgebung auch ein paar Tempel, die wir unbedingt noch sehen müssen.

Nach dem Frühstück brausen wir also los.
Ich bin Steuermann und mein Boss ist der Navigator.
Auch wenn ich mich mittlerweile doch schon gut an den Links Verkehr gewöhnt habe, bin ich gerade in Städten doch immer noch ziemlich genervt beim fahren, weil es in Asien nicht wirklich reicht nur zu wissen auf welcher Seite man fährt weil eigentlich Jeder so fährt wie es am schnellsten geht.
Komischerweise funktioniert das immer irgendwie.

Zu erst wollen wir „Pura Tanah Lot“ besuchen wenn der Name des Tempels doch ein wenig zu schwierig zu merken ist, kann man auch einfach „Meerestempel“ sagen.;)

Um diesen Tempel, der eines der am häufigsten verwendeten Postkarten-Motive der Insel ist, müssen wir allerdings erstmal gute 20 km fahren, was für uns natürlich keine große Herausforderung ist.

Am Parkplatz in der Nähe des Tempels werden wir dann natürlich auch noch zur Kasse gebeten, bevor wir uns endlich selbst ein Bild vom „Postkarten-Model“ machen können.

Den Tempel, der auf einer kleinen felsigen Insel steht kann man nur bei Ebbe näher besuchen.
Natürlich haben wir gerade Flut und ganz nebenbei noch einen so heftigen Wellengang, das ein Besuch der Insel unmöglich ist.
Egal, vom weiten sieht es ja auch ganz gut aus.
Außerdem gibt es hier noch einige nette Ecken zu erkunden und zu knipsen, wir man hier sieht.;)

Dann wird es  aber auch schon wieder Zeit, daß wir uns wieder auf den Roller schwingen, weil wir bis zum nächsten Stop  höchst wahrscheinlich ziemlich lange brauchen.

Wir wollen zum Abschluss nämlich noch dem „Tempel Pura Luhur Uluwatu“ einen Besuch abstatten.
Der Tempel ist natürlich auf der anderen Seite der Stadt hinter dem Flughafen noch ein paar Kilometer.
Eine halbe Weltreise könnte man fast sagen.
Aber weil Wetter und Stimmung nicht übel sind und wir eh nix anderes zu tun haben, gebe ich unserem Roller die Sporen und wir brausen los.

Gute 2 Stunden brauchen wir, bis der Parkplatz in der Nähe der Anlage erreicht ist.
Hier werden wir dann auch Zeugen von dem, was uns gleich erwartet, weil direkt vor unseren Augen eine Obstverkäuferin von einem frechen Affen um ne Orange erleichtert wird.😂
Wir zahlen die üblichen 15.000,- ziehen unsere Sarongs an und gehen in Richtung Meer.

Bevor wir aber einen Blick auf den Tempel werfen entdecke ich noch einen Affen.
Allerdings hab ich so einen gut genähten bis jetzt noch nicht gesehen….

Dann wird es aber Zeit endlich einen Blick auf den Tempel zu werfen.
Wobei man den besten Blick auf die Klippen von einem Punkt etwas abseits hat.
Hier hat es sich auch eine Horde Affen bequem gemacht.
Spannender als der wirklich tolle Blick auf das Meer und den Tempel ist was sich hier an dem gut besuchten Aussichtspunkt abspielt.
Alle 2 Minuten schaffen es die Affen irgend etwas zu stibitzen.
Meist Basecaps oder Getränkeflaschen.
Wir gehen etwas weiter um auch noch von einer anderen Ecke zum Tempel schauen zu können als plötzlich etwa 30 Meter hinter uns eine Frau wie wild anfängt zu schreien.
Ich schaue mich um und bevor ich überhaupt realisieren kann, was da gerade passiert, ist es auch schon vorbei.
4 Affen haben eine Asiatin umzingelt und es geschafft dieser die Flip Flops von den Füßen zu klauen.
Schon irre, gegen die Tiere hier sind die Affen aus Ubud echte Lämmer.

Es gibt auch einen guten Grund, warum hier alles was nicht Niet -und Nagelfest ist von den Affen geklaut wird.
In der Nähe der Affenbande ist nämlich immer ein Einheimischer, der Mütze, Brille oder eben Flip Flop gegen Süßigkeiten oder Obst tauscht.
Um diese dann gegen ein kleines Trinkgeld dem Besitzer wieder zurück zu geben.
Man kann also sagen, die Tiere werden hier (sicher unabsichtlich) aufs Klauen trainiert.

Wir für unseren Teil gehen erstmal zum Tempel.
Sehr spanned finde ich es hier nicht und ich schaffe es Bonny zu überreden wieder zurück zu den Affen zu gehen, weil ich irgendwie Spaß daran habe zu beobachten, wie die Tiere alles stibitzen.

Fast ne halbe Stunde beobachten wir also wie Brillen zu Bruch gehen, Mützen gemaust werden und Wasserflaschen den Besitzer wechseln.
Ob wohl wir Beide wirklich aufpassen, wird Bonny plötzlich auch Opfer eines Affen Angriffes.
Das Tier hat es auf einen der Zwei EM-Bärchen abgesehen und schafft ses zwar nicht den kleinen „Pito“ zu stehlen, dafür hat das kleine Bärchen jetzt aber ein Loch im Kopf.

Das ist für uns dann auch das Zeichen hier langsam zu verschwinden, schließlich ist es noch ein weiter Weg bis zum Hotel.
Unterwegs machen wir noch einen kurzen Stop an einer Pizzeria, weil ich einfach mal wieder etwas „westliches“ zu essen brauche.

Im Hotel schnappe ich mir dann Nadel und Faden und verspreche Bonny, das ich mich um den kleinen Pito kümmere.
Wärend die Thailänderin also im Bad verschwindet macht sich Dr. Jobst ans Werk um die Kopfverletzungen des kleinen Patienten zu behandeln.
Wie ich finde ist das Ergebnis meiner Not OP auch gar nicht so übel.
Mein Boss ist da zwar etwas anderer Meinung aber was soll’s?!
Die Hauptsache ist, daß der kleine Patient wohl auf ist.;)

Wie Bonny unsere letzten gemeinsamen Tage erlebt hat, gibt es hier zu lesen:
วันที่ 25 มิถุนายน 2559 เดินทางสู่หาดคูต้า เดนปาซาร์
วันวานหลังจากกลับมาจากขับรถเที่ยวก็ดึกดื่น เราจึงไม่มีตัวเลือกมากในการตัดสินใจเลือกที่จะไป เราเลือกทางที่ง่ายและสะดวกที่สุด ถูกที่สุด เราเลยจองตั๋วรถบัสกับทางโรงแรม เพราะราคาไม่ต่างกันกับข้างนอก คือราคา 60000 รูเปีย/คน หรือประมาณ 160บาท ระยะทางประมาณ 30 กม. ไม่ไกลแต่ใช้เวลานาน การเดินทางในบาหลีค่อนข้างง่ายและมีตัวเลือกที่ดีที่สุดคือจองรถกับบริษัททัวร์  เพราะจะได้นั่งตรงไปยังเป้าหมายเลย ราคาเหมาะสม ไม่ถูกเอาเปรียบมากเกินไป แต่ถ้านั่งรถแท็กซี่ หรือรถประจำทางจะโดนขูดเนื้อแน่นอน (แต่ก็ขึ้นอยู่กับทักษะการต่อรอง) แถมเหนื่อยกับการเดินทางด้วย แต่ก็สนุกกว่าเพราะได้สัมผัสชีวิตคนในพื้นที่จริงๆ

เราจองรถไว้รอบเวลาเที่ยง เราจึงพอมีเวลาพักผ่อนและเก็บข้าวของ รถจะมารับที่หน้าโรงแรม ตามเวลาที่นัดหมาย รถที่เรานั่งเป็นรถบัสขนาดเล็ก คล้ายรถตู้ ที่นั่งค่อนข้างเบียดเสียดนิดนึง แต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเรา เพราะเราเดินทางระยะทางสั้นๆ เมื่อไปถึงหาดรถจะไม่สามารถไปส่งเราที่โรงแรมได้ เพราะถนนแคบบวกกับรถติดมาก เราจึงต้องเลือกลงจุดที่ใกล้ที่สุด แล้วเดินต่อไปที่โรงแรม เราจองโรงแรมของ Suparta Homestay ได้ราคาถูกมาก คือสองคืน 250000 รูเปีย หรือประมาณ 650บาท ห้องเตียงใหญ่ มีห้องน้ำในตัว แต่เมื่อเข้าไปก็พออยู่ได้แค่คืนเดียว เพราะพื้นที่ค่อนข้างแออัดหน่อย เนื่องจากเค้าสร้างห้องพักเพิ่มและมีเสียงดังจากการก่อสร้างตลอดเวลาทำงาน เราจึงไม่ค่ออบเท่าไหร่ บวกกับวันที่มาถึงฝนเจ้าก็ตกทั้งวัน เราได้โผล่หน้าให้คนแถวนั้นได้เรียกเข้าร้านก็ตอนเย็นแล้ว รวมทั้งค่ำหน่อยเสียงเพลงจากร้านคลับบาร์ต่างๆแข่งกันเปิดเสียงกระหึ่ม เรียกได้ว่าเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำหรับหนุ่มสาวผู้รักในเสียงเพลงมาก

เย็นนี้เราออกไปเดินชมชายหาดของบ้านเค้า ดูผู้คนคึกคักออกมาเล่นน้ำ เตะบอล เล่นบอลเล่กันอย่างสนุกสนาน เนื่องจากเค้ามีพื้นที่หน้าหาดในการทำกิจกรรมกว้างใหญ่มาก มองหาร้านอาหารขายของยึดหน้าหาดไม่ค่อยมี อาจจะมีขายบ้างเป็นแบบบาร์เล่นควงไฟในตอนค่ำ ดูน่าสนุกดี เรานั่งชมบรรยากาศอยู่พักใหญ่ นอนเล่นกินลมทะเล ไม่รู้สึกเหนี่ยวตัวนะ สบาย ลมพัดเย็นดี แล้วเราก็ไปต่อกันที่ห้างใหญ่ติดชายหาด ไปชมวัยรุ่นที่นั่นเค้าเพ้นท์ภาพและบางกลุ่มก็มาเต้นสเตปแร็บใส่กัน ใครเดินผ่านไปผ่านมาก็เข้ามาแวะชม และร่วมโยกเป็นจังหวะเพลง มันดีเห็นเค้าเต้นแข่งกันเหมือนในหนัง แต่ละคนผอมกะหร่องแต่โชว์สเตปเต้นได้เยี่ยมมาก เมื่อเราเดินจากกลุ่วัยรุ่น ก็ไปโผล่ที่ไหนบ้างไม่รู้ พากันหาทางออกจากห้าง เพราะเริ่มเมื่อยไม่อยากเดินแล้ว เพราะเดินไปก็มีแต่ของราคาแพงๆ

วันที่ 26 มิถุนายน 2559 ในวันที่ฝนตก
ฝนตกทั้งวันเลยวันนี้ เลยไม่ได้ออกไปไหน พากันนั่งเขียนโปสการ์ดจนฝนหยุดตก แล้วจึงได้ออกไปหาอะไรทาน แวะร้านคอมฯ ก็อปรูปลงเฟรชไดร์ แค่นี้จริงๆ ไม่มีอะไรตื่นเต้นเลยวันนี้

วันที่ 27 มิถุนายน 2559 ย้ายห้องพัก
จากที่พักที่อยู่ตอนนี้ถึงแม้จะราคาถูกแต่ว่ามันรู้สึกอึดอัด เพราะด้วยเค้าสร้างห้องพักใหม่ ทำให้พื้นที่แทบไม่มีที่จะเดิน แล้วคนงานก่อสร้างก็ทำเสียงดังปอกแปกตลอดทั้งวัน และก็พอตกกลางคืนผับบาร์ตรงนั้นก็เปิดเสียงกระหึ่ม นอนฟังเพลงแบบสบาย แต่ตอนนอนนี้หลับไม่สนิท เราเลยตัดสินใจจองห้องพักใหม่ ที่ Cinthya Guesthouse ราคาเพิ่มขึ้นมาหน่อย คืนละ 180000 รูเปีย

เราตื่นแต่เช้ารีบเก็บกระเป๋าเช็คเอ้าท์ออก ฝนตกแต่เช้าอีกแล้ว เราลุยฝนปรอยๆไป ตามเส้นทางตรอกซอยแคบๆ พอใกล้ถึงแต่น้ำดันท่วมซอย เดินไม่ได้ หาทางลัดไปก็ไม่มี ยืนลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็มีพี่มอเตอร์ขับผ่านมาเค้าเห็นเลยหยุดรถถามไถ่ สุดท้ายพี่เค้าใจดีเลยขับไปส่งให้ เพราะมันใกล้ๆแค่นี้เอง แต่แค่น้ำท่วมเท่านั่น บลนั่งไปกับพี่เค้า พอถึงที่พัก คนในโรงแรมเลยขับรถออกไปรับบอสมา ที่นี่ค่อนข้างสงบหน่อยเพราะอยู่ในซอยลึกเข้าไปมาก เมื่อไปถึงจัดแจ้งเก็บที่พักและเช่ามอเตอร์ไซต์  ได้ราคาค่อนข้างแพงหน่อย 70000 รูเปีย

เราขับรถออกไปตั้งใจจะไปวัดกลางทะเล Tanah Lot Temple ซึ่งต้องขับไปทางเหนือ เกือบ 20 กม. ได้  รถในเมืองค่อนข้างติด ต้องพยายามหาทางลัดเลอะตามตรอกซอยเล็กๆ จนถึงวัด ต้องซื้อตั๋วเข้า 30000 รูเปีย  เราเดินเล่นเดินชมถ่ายรูปอยู่พักใหญ่ ระหว่างที่อยู่ที่วัดนั้น น้ำขึ้นสูงทำให้นักท่องเที่ยวไม่สามารถข้ามไปยังวัดกลางน้ำได้ เลยได้แต่ยืนดูอยู่ไกลๆ และระหว่างนั้นก็มีชาวบ้านมาทำพิธีต่างๆกันในวัด แต่งกายบาหลีอย่างสวยงาม บริเวณวัดค่อนข้างใหญ่ นักท่องเที่ยวมากันเยอะ แถมมีโรงแรมมาตั้งอยู่บริเวณวัดด้วย

บลไม่รู้จะเล่าอะไร วัดน่ะสวย แต่ก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ จุดเด่นแค่วัดที่สร้างอยู่กลางทะเลเท่านั้น และอาจจะรวมถึงวัดมีอายุที่เก่าแก่พอสมควร

จากนั้นก็ขับรถลัดเลาะไปเรื่อยเพื่อลงฝั่งใต้ จุดมุ่งหมายคือ Uluwatu Temple ที่นี่คือวัดที่มีอยู่บนหน้าผาสูง ชมวิวหน้าผาและพระอาทิตย์ตก ก่อนเข้าต้องซื้อตั๋วเข้าคนละ 30000 รูเปีย นุ่งสาโรงให้เรียบร้อยก่อนเข้าวัด จากนั้นเราเริ่มเดินสำรวจวัดโดยมีจุดสร้างความสนใจก็คือลิง ลิงที่นี่แย่มาก ไล่แย่งของจากนักท่องเที่ยว ถ้าใครใส่หมวก แว่น รองเท้าแตะ หรือถืออะไรที่มันคิดว่าเป็นอาหาร มันจะกระโดดจากด้านหลังเข้าไปแย่งของจากตัวของเรามา ที่เลวที่สุดคือแย่งรองเท้าแตะจากเท้าของนักท่องเที่ยวที่เค้าใส่ย้ำเดินตอกๆอยู่ คิดดูว่ามันแย่แค่ไหน แต่นักท่องเที่ยวก็ใช่ว่าจะกลัว เจ้าหน้าที่ก็มีป้ายบอกเตือนไว้แล้วแต่ไม่อ่านไม่สนใจ เดินถือของ ใส่แว่นราคาแพงเดินเชิดฉายให้มันโฉบ พอโดนแล้วลิงมันก็ทำลายทันที แต่ถ้าโชคดีก็จะมีเจ้าหน้าที่มาช่วยเอาของออกมาได้ทัน แต่ค่อนข้างยาก เพราะหนึ่งเจ้าหน้าที่มีเยอะ แต่ไปประจำจุดที่ไม่สำคัญเท่าไหร่ สองเมื่อลิงแย่งของจากนักท่องเที่ยวได้ นั่นหมายถึงว่าคนแถวนั้นจะ(คือผู้ช่วยเหลือนักท่องเที่ยวที่เป็นชาวบ้าน แต่ทำเป็นอาชีพหาเงินกับนักท่องเที่ยว) โดยเค้าจะโยนอาหารให้ลิงเพื่อให้มันปล่อยของที่มันแย่งมาได้ แต่เมื่อลิงมันก็ฉลาดเหมือนกัน เมื่อยิ่งขโมย มันก็ยิ่งได้อาหาร แต่เมื่ออาหารน่าเบื่อมันก็เริ่มเปลี่ยนกลไกเป็นแกล้งนักท่องเที่ยวแทน เผื่อจะได้อะไรที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม (นั่นคือโดนหนังกระติกจากเจ้าหน้าที่) 555 มันทำกันวนเวียนอย่างนี้ทุกวัน มันคงสนุกเพราะนักท่องเที่ยวหน้าใหม่ตลอด ไม่รู้จักนิสัยของพวกมันดี ทุกคนเลยต้องโดน

จากจุดนี้ก็จะมีอีกหลายจุดที่ให้เราเดินเลียบทางหน้าผาไปชมวิว ที่นี่ถือว่าสวยมาก และเป็นสถานที่ที่น่าประทับใจมาก ทำให้บลมีประสบการณ์และความทรงจำที่นี่เยอะเลย เย็นๆเรารีบขับรถกลับ เพราะไม่อยากเดินทางค่ำมืดกลัวอันตราย ต้องขอบคุณบอสที่ขับรถระยะไกลให้บลได้นั่งสบาย ส่วนบอสต้องทั้งระมัดระวังและปวดเมื่อย (ขอบคุณมากค่ะ) เราถึงที่พักค่ำจริงๆ และก็หิวจริงๆ เลยแวะทานพิซซ่าเยอรมัน บอสบอกว่าชื่อร้านมันใช่คนเยอรมันแน่นอน พอถามก็ใช่จริงๆ หลังจากนั้นก็กลับห้องพักผ่อน

วันที่ 28 มิถุนายน 2559 เดินทางกลับบ้าน
เช้าตีสี่บอสขับรถมอเตอร์ไซต์มาส่งที่สนามบิน ระยะทางสี่กิโลเมตร ไม่ไกล บลต้องบินกลับกรุงเทพฯ เพราะทริปนี้สิ้นสุดแล้ว ส่วนบอสนอนพักที่บาหลีอีกคืน จากนั้นก็จะบินไปดาวิน ประเทศออสเตรเลีย

ต้องขอบคุณบอสสำหรับการดูแลเอาใจใส่ตลอดทุกทริป และทำให้ทริปสนุกสนานมีสีสันตลอดเวลา ขอบคุณมากนะค่ะ