2 Monate Australien hätte ich jetzt also auch überstanden.
Vielleicht bin ich mit zu großen Erwartungen hier her gekommen aber so wirklich mein absolutes Lieblingsland ist Down Under nicht wirklich geworden. Klar hat mich die Geschichte, die Landschaft und vor allem die Tierwelt hier sehr beeindruckt und ich würde auch auf jeden Fall wieder her kommen aber für mein Budget war Australien absolutes Gift.
Und natürlich sollte ich wenn es ein nächstes Mal gibt darauf achten nicht gerade her zukommen wenn Winter ist.
Jetzt geht’s aber erst mal wieder nach Asien.
Genauer gesagt nach Kuala Lumpur, wo ich mich heute wieder mit Bonny treffe. Ich sitze also im Bus für mich zum Flughafen bringt und was soll ich sagen, anscheinend hat Australien noch ein letztes Abschiedsgeschenk für mich. Zwischen den Sitzen finde ich nämlich ein kleines Gerät mit dem ich erst so gar nichts anfangen kann, dann aber stelle ich fest warum es sich bei den kleinen Teil handelt.
Es ist ein Schrittzähler!
Ziemlich cool, mal schauen ob ich das Teil der nächsten Tage gebrauchen kann. Der Flug nach Kuala Lumpur ist ziemlich unspektakulär und es gibt eigentlich nichts weiter was ich dazu erzählen könnte. Der Gedanke dass ich schon wieder in dieser Stadt abhängen muss is nicht unbedingt sehr prickelnd. Dafür freue ich mich umso mehr meinen Boss wiederzutreffen.
Ursprünglich wollten wir uns nur in KL treffen und dann von dort so schnell wie möglich weiter nach Kathmandu weiter fliegen.
Bonny hat aber einen anderen Plan…..weil in fast genau einem Monat mein Geburtstag ist und wir für Nepal “nur“ ein 30 Tage Visum geplant haben, hat Bonny schon vor einer Woche vorgeschlagen etwas länger in,Malaysia zu bleiben um dann in Nepal meinen “Schlüpf-Tag“ zu feiern.
Erst muss ich aber durch die Passkontrolle.
Eigentlich ist das ja kein Problem aber heute hab ich das Gefühl, das ne Millionen Leute hier auf die Kontrolle warten und irgendwie auch nur die Hälfte aller Schalter besetzt sind.
Das könnte natürlich auch daran liegen, dass ich heute besonders ungeduldig,bin, weil ich weiß, das Bonny schon seit ein paar Stunden hier ist und auf mich wartet.
Dann habe ich es endlich geschafft ich habe den Stempel von Malaysia in meinem Reisepass und mein Gepäck ist auch nicht verloren gegangen.
Ich gehe aus dem Terminal und zwischen all den Menschen finde ich auch endlich meinen Boss wieder. Ich habe die kleine Thailänderin wirklich vermisst und bin jetzt einfach nur glücklich wieder mit Bonny ein wenig zu reisen.
Zusammen fahren wir mit dem Zug in die Stadt und Bonnie ist ein bisschen schockiert weil die Fahrt nicht gerade günstig ist.
Und den weiteren Verlauf des Tages hat sich wohl nicht schon längst gekümmert wobei man auch nicht mehr von Tag sprechen kann weil es mittlerweile schon dunkel geworden ist und ich bzw wir hungrig und müde sind. Mein Boss hat ein Hostel direkt am Kuala Lumpur central gebucht.
Also müssen wir nicht so lange durch die Stadt eiern sondern können direkt vom Bahnhof die paar Meter zum Hostel laufen.
Weil wir ja jetzt eine Woche in Malaysia sind bevor unser Flug weiter nach Kathmandu geht und wenn nicht gerade Lust haben die ganze Zeit hier in Kuala Lumpur abzuhängen, haben wir uns überlegt unseren lieblings Ort in Malaysia zu besuchen.
Also brechen wir schon früh am Morgen auf.
Wir wollen nämlich mit dem Bus wieder zum Taman Negara National Park fahren.
Um von Kuala Lumpur zum Thaman Negara zu kommen fahren wir zuerst mit der Monorail bis zur Endstation “Titiwangsa“ zum “Kerkeling Bus Terminal“.
Hier ist es dann super einfach ein Ticket für den Bus nach Jerantut zu bekommen.
Dummer weise müssen wir hier fast 2 Stunden warten, bis endlich ein Bus kommt.
Wobei ich die Zeit recht gut nutze und ein wenig Geld besorge, weil es ja wie wir beim letzten Besuch gelernt haben in Kuala Tahan keinen ATM gibt.
Nach ewiger Suche nach dem Geldautomaten, noch längerem Warten auf den Bus,und anschließend einer fast 3 stündigen Fahrt in selbigem haben wir es immer hin schon bis nach Jerantut geschafft.
Wir kaufen wir schnell noch ein paar Sachen ein, bevor uns 15 Minuten später ein Bus bis nach Kuala Tahan bringt.
Übrigens ohne Katze im Kofferraum.😂
Wie auch schon bei unserem letzten Aufenthalt, nehmen wir ein Zimmer in “Hanna’s Guesthouse“.
Der Besitzer des Gasthauses freut sich riesig und wiederzusehen und meint, dass es bis jetzt nur ein anderes Mal vorgekommen ist das Gäste ein zweites Mal zu ihm gekommen sind.
Kann ich mir bei der tollen Unterkunft ehrlich gesagt kaum vorstellen.
Wir bekommen sogar unser altes Zimmer wieder und fühlen uns gleich wie zu Hause. Und den Abend lassen wir dann gemütlich in einem des schwimmenden Restaurants ausklingen und machen Pläne für die nächsten Tage. Dass ich auf jeden Fall noch einmal machen muss es einen Nachtsafari und Bonnie will unbedingt wieder im Dschungel schlafen.
Am nächsten Tag steht auf jeden Fall erst mal die Nacht-Safari auf dem Programm. Wobei wir den Tag eigentlich mit gammeln verbringen wir machen es uns in einem der schwimmenden Restaurants gemütlich gehen auch noch einen Kaffee trinken zwischendurch dieser Safari und warten darauf, das es endlich dunkel wird.
Dummerweise sieht es auch verdammt nach Regen aus und wir packen vorsichtshalber schon unsere Regenmmäntel mit ein.
Dann geht es aber endlich los nix wie ab zum Treffpunkt und auf das Auto warten welches uns abholst zur Nachtsafari. Ich freue mich riesig weil es beim letzten Mal zwar was die Tiere angeht etwas langweilig war aber allein die Stimmung und die tolle Luft war so großartig, dass ich es einfach nicht erwarten kann diese Tour noch einmal zu machen.
Dann ist das Auto endlich da, vier andere Leute möchten auch die selbe Tour machen aber es ist ja Platz genug auf dem Auto.
Also steigen wie ein und fahren langsam los schon im Ort dann die erste riesen super duper Entdeckung.Oben an der Stromleitung hangelt sich nämlich ein kleines pelziges Tierchen entlang.
Endlich sehen wir mal einen echten Lori, genau genommen einen “Plumploris“.😊
Für jeden, der jetzt zu faul ist zu googeln, das ist so ein kleines pelziges Tierchen, mit riesen großen Augen.
Ich hab auch ein Foto gemacht aber leider ist dieses nichts geworden, weil es einfach zu dunkel ist und ich in der Eile meine Kamera Einstellung nicht geändert habe.
Schade aber ein guter Anfang ist es auf jeden Fall.
Dann verlassen wir endlich das Dorf und ich bin super gespannt, was wir als nächstes für Viehzeuch treffen.
Wobei es genau jetzt anfängt heftig zu regnen und wir kaum die Augen aufmachen können, bei den Wassermassen, mit denen wir es jetzt zu tun haben.
Bei dem vielen Wasser würde es mich nicht wundern, wenn wir bald Fische die Straßen entlang schwimmen sehen können.😉
Obwohl wir mittlerweile patsch nass sind macht der Fahrer keine Anstalten die Tour abzubrechen…..logisch denke ich, schließlich will er uns kein Geld zurück erstatten müssen.
Nach etwa 40 Minuten Fahrt ist das Wetter immer noch nicht besser, mittlerweile sind wir nass bis auf die Unterbuchse und einem unserer Mitreisenden platzt langsam der Kragen.
We ruft dem Fahrer zu, das es keinen Sinn hat weiter zu machen und er uns doch endlich wieder zurück bringen möchte.
Gesagt, getan…..Eine Stunde nach dem wir aufgebrochen sind werden wir an unserem Gasthaus abgesetzt.
Irgendwie hat mir die Tour aber trotzdem wieder super gefallen, war halt mal wieder ein ganz anderes Erlebnis.😂
Am nächsten Tag ist das Wetter wieder besser, Gott sei Dank denn wir haben uns vorgenommen diese Nacht wieder mal im Dschungel zu übernachten.
Wir gehen also früher morgen wieder zum Busbahnhof um uns dort das nötige Equipment zu morgen. Zwei Schlafsäcke, zwei Isomatten und Verpflegung bekommen wir auch ohne Probleme.
Dummerweise gibt es aber dieses mal kein Kochgeschirr, das wir uns borgen können.
Zum Glück hab ich da eine geniale Idee und kaufe uns einen “Ersatz Kochtopf“.
Wenn es so funktioniert, wie ich es mir vorstelle, poste ich hier auch noch ein Foto von meiner improvisieren Küche.😉
Dann packen wir alles zusammen um gehen zu den Park Rangers um unseren kleinen Ausflug anzumelden.
Eigentlich wollten wir diesmal in einem anderen Beobachtungsstand schlafen aber weil es die letzten Tage so viel geregnet hat und der Fluss mittlerweile ziemlich es Hochwasser hat, erklärt uns der Ranger, dass wir wohl wieder in der Tabbing Hide schlafen müssen, weil die anderen Hütten einfach nicht zu erreichen sind.
Wir wandern erst mal los, den weg zur Tabbing Hide kennen wir schon.
Wie auch beim letzten Mal ist es unglaublich schön hier durch den Dschungel zu stampfen und natürlich weil Bonny so ein Sturkopf ist, müssen wir wenigstens noch mal kurz schauen ob es nicht doch möglich ist den Fluss zu überqueren und eine andere bitte zu besuchen.
Es ist nicht möglich! Auch egal wir gehen weiter und nach etwa zweieinhalb Stunden erreichen wir unser Ziel. Die fleißige Thailänderin beginnt sofort die Hütte für uns gemütlich zu machen und ich probiere meine provisorische Küche aus und mach uns einen Kaffee bzw einen Tee.
Dann wird es Zeit für einen kleinen Dschungel-Ausflug.
Wobei die Wanderung gerade für mich (bin nach der Männer Grippe noch nicht 100% fit) doch ziemlich anstrengend ist.
Schön ist der Ausflug aber alle mal, wir sehen Eichhörnchen, Affen, Rehe und Unmenge andere tolle Dinge.
Dann geht es irgendwann wieder zurück in unsere kleine Hütte um etwas zu essen und uns für die Nacht vorzubereiten. Kurz vor Einbruch der Dunkelheit klopft dann ein belgisches Pärchen an unsere Tür.
Die beiden hatten eigentlich vor in einer anderen Hide zu übernachten aber auch sie haben es nicht geschafft den Fluss zu überqueren und mussten sich dann für diese etwas leichter zu erreichende Hütte entscheiden.
Auf jeden Fall sind die zwei recht nette deshalb dürfen sie auch gern bleiben.☺
Wie beim letzten Mal ist es einfach unheimlich schön, was der Dschungel für eine tolle Geräuschkulisse bietet, gerade bei Nacht ist es irgendwie nie ruhig.
Wir kuscheln uns in unsere Schlafsäcke und schlummern wie kleine Murmeltiere.😉
Nach einer recht guten Nacht und einem gemütlichen Frühstück verlassen uns die Belgier auch schon wieder und auch wir machen etwa 1 Stunde später Anstalten zurück ins Dorf zu laufen.
Auf halbem Weg fängt es dann richtig böse an zu regnen.
Wir haben zwar Regenschutz dabei, nass werden wir aber trotzdem.
Wir hätten wohl auch etwas früher aufbrechen sollen.😉
Klatsch nass erreichen wir dann irgendwann unsere Unterkunft und ich entscheide, das wir bis es wieder zurück nach Kuala Lumpur geht absolut gar nix mehr machen…..entspannen ist jetzt angesagt, bis es dann wieder mit dem Bus zurück nach Jerantut geht.
Hier nutzen wir den 2 stündigen Aufenthalt um wirklich miserable zubereitete Hänchen bei KFC zu essen (nicht mal die Katze auf der Straße, der wir die Hälfte unseres Essens gegeben haben sah glücklich über die extra Mahlzeit aus) und ein paar neue Passbilder für mein Nepal-Visum zu machen.
Dann geht es weiter nach KL von wo Morgen unser Flieger nach Nepal startet.
Ich freue mich schon wie Volle.☺
Hier mal wieder alle unsere Erlebnisse aus Bonnys Sicht:
วันที่ 25 สิงหาคม 2559 เดินทางจากบ้าน 6โมงเช้า มาขึ้นรถไฟฟรีที่เมืองศรีสะเกษ ขบวน 146 รอบ 9.51น. ถึงหัวลำโพง 3ทุ่ม นั่งรถเมย์ถึงมาบุญครอง กระเป๋ารถเมย์ไล่ลงให้ไปต่อรถเมย์คันอื่น เรายืนงงๆอยู่พัก มองหาป้ายรถเมย์ไม่มี เจอแต่คนยืนรออยู่ ซึ่งไม่แน่ใจว่าเค้ารอรถเมย์หรือรอต่อวินมอไซต์ จึงตัดสินใจเดินไปเรื่อยๆเจอป้ายรถเมย์ตรงไหนค่อยหยุดรอ แต่พอเดินๆไปก็เห็นว่าเริ่มใกล้ทางไปประตูน้ำแล้ว เลยคัดสินใจเดินไปถึงโรงแรมที่ประตูน้ำ เอาซะจนเหงื่อโชคตัวเชียวระยะทาง 2.6กม.เดินคนเดียวก็แอบเสียวๆเหมือนกัน ยิ่งค่ำแล้วด้วย ที่พักคืนนี้แบบว่าเปิดแอร์เย็นมากๆๆ นอนไม่หลับเลย มีผ้าห่มแบบบางๆให้ผืนหนึ่งไม่ได้ช่วยอะไร
วันที่ 26 สิงหาคม 2559 เช้าวันนี้ตัดสินใจเดินไปทำธุระที่ห้างบิ๊กซีราชดำริ และเซ็นเวิร์ล จ่ายหนี้ค่าบัตรกรุงเทพ ปิดเบอร์ดีแทครายเดือน อัพบัญชี ต้องปรับชีวิตใหม่ เพราะรายได้ไม่มี เลยต้องตัดสิ่งที่ไม่จำเป็นออก เพื่อลดภาระค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนลง จากนั้นก็ไปหาซื้อของเล็กน้อยแต่เดินช้อปเป็นชั่วโมง เพื่อฆ่าเวลาด้วย จากนั้นเที่ยงก็บึงไปดอนเมือง เพราะต้องขึ้นเครื่องเวลา 5 โมงเย็น วันนี้เดินลุยเดี๋ยว (เอ๋!ปกติก็ลุยเดี๋ยวตลอด) ทำตัวชิวๆรอเวลาจะได้พบบอสในอีกไม่กี่ชั่วโมง รู้สึกตื่นเต้นกับทริปมาเลเซียอีกครั้ง เนื่องจากครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่จะได้เหยียบแอร์พอร์ต KL เครื่องลง 20.10น. หลังจากเครื่องแลนด์ดิ่ง เราต้องเดินซะไกลกว่าจะเข้าถึงด่าน ตม. แต่ด่าน ตม.เค้ารองรับนักท่องเที่ยวดีมาก มีหลายเคาเตอร์ ไม่ต้องรอนาน เช็คแปปเดียวก็ปล่อย จากนั้นก็เดินงงออกมา จนทะลุไปที่สายพานรับกระเป๋า แต่ไม่ยาก เค้าจัดทำให้เราเข้าใจง่าย สายพานกระเป๋าใหญ่ ใหม่ และดูมีมาตรฐานมาก แต่เนื่องจากบลไม่ได้โหลดกระเป๋าเลยไม่จำเป็นต้องรอ จึงเดินตรงไปตามทางมั่ง เค้าจะมีป้ายบอกทางอยู่เป็นระยะ เส้นทางบังคับให้เดินอัตโนมัติ ไม่ต้องกลัวหลง เดินผ่านประตูจนเจอเจ้าหน้าที่เพื่อเช็คกระเป๋าอีกครั้ง แค่วางบนสายพาน ไม่ยุ่งยาก จากนั้นรับกระเป๋าเดินออกประตูไปทะลุจุดนัดพบ มองเห็นญาติๆของนักเดินทางท่านอื่นๆมายืนรอเพียบ ชะเง้อมองหาอารมณ์เดียวกับในหนังเป๊ะ ส่วนบลไม่มีใครรอรับก็ไม่ต้องไปสนใจใคร แค่เดินไปหาที่นั่งพักแล้วรอบอส ซึ่งต้องรอประมาณสองชั่วโมง บลทั้งนอนทั้งนั่ง เดินไปดูตารางเครื่องบินแลนด์ดิ่งหลายรอบมาก ก็ยังไม่มีวี่แวว นั่งมองคนเดินออกมากันเป็นกลุ่มๆ เข้าใจอารมณ์คนรอเจอหน้าของอีกฝั่งได้ดี หนังถ่ายทอดมาได้เหมือนทุกอย่าง คือถ้าเจอกันอารมณ์และสถานการณ์จะบังคับเราให้ดีใจเมื่อเจอหน้าคนที่รอคอยและต้องวิ่งเข้าไปกอดด้วยความดีใจ แต่สำหรับบลมันทำไม่ได้ คือเมื่อเห็นบอส (มั่นใจว่าต้องเป็นบอส) เพราะเค้าผอมลงมากจำแทบไม่ได้ แต่ก็จำได้ด้วยท่าทางการเดินและกระเป๋า บลกะจะแอบวิ่งไปจ๊ะเอ๋ แต่ไม่ทันเค้าหันมาเจอเราก่อน เราจะกอดกันด้วยความดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง แต่ก็กอดแต่แค่พาดมือสวมกอดกระเป๋าแทน เพราะเป้เค้าใบใหญ่ ของเราก็ของเยอะ ต่างคนต่างกอดได้แค่กระเป๋าไม่โดนตัวด้วยซ้ำ เพราะต่างคนต่างมีแต่กระดูก และด้วยมีเวลาไม่มากต้องรีบไปเช็คตารางรถไฟ กดเงิน เห็นแล้วพอมีเวลาบ้าง เราสองคนหิวเลยพากันไปทานอาหาร ยังพอมีร้านค้าเปิดบริการอยู่บ้างประปราย แถมตอนท้ายที่เค้าจะเก็บปิดร้านแล้ว เราได้อาหารจานพิเศษบวกกับน้ำฟรี อิ่ม จากนั้นเราก็นั่งรถไฟด่วน ราคา 55 ริงกิต แพงมาก ใช้เวลา 45นาที รถจะวิ่งรวด จอดรับผู้โดยสารแค่จุดในแอร์พอร์ตเท่านั้น แล้วก็ยิงยาวไปที่ KL Cemtral เมื่อถึงจุดศูนย์กลางเราก็เดินไปที่โรงแรม PODs คืนละ 85 ริงกิต ถูกและดีสุดแล้วในย่านใจกลางเมืองนี้ เพราะเรามาถึงดึก เราจะไปต่อไกลจากนี้ก็จะไม่ค่อยสะดวกในการเดินทาง เลยตัดสินใจพักที่นี่ ซึ่งก็ถือว่าดี มีห้องส่วนตัว มีกระจกหน้าต่างมองเห็นวิว แต่ห้องแคบไปหน่อย ตอนนี้รู้สึกดีที่จะได้เริ่มต้นทริปอีกครั้ง
วันที่ 27 สิงหาคม 2559 เช้าวันนี้เราตัดสินใจเดินทางไปเมืองกัวลาทาฮาน เพื่อไปพักผ่อนรอเวลาบินไปเนปาล แต่การเดินทางแบบไม่มีการวางแผน ตัดสินใจแบบกระทันหัน เลยทำให้ต้องไปคอยรถบัสอยู่สามสี่ชั่วโมง เพราะไม่รู้ว่ารถบัสจะเข้ามาตอนไหน เนื่องจากเราเข้ามาสายแล้วทำให้พลาดรถรอบเช้าไป ตอนนี้ถ้ารถไม่เข้าก็ต้องหาห้องพักใหม่ใกล้ๆสถานีรถบัสแห่งนี้ แล้วรอขึ้นรถรอบวันถัดไป แต่โชคเข้าข้างเรา รถเข้ามาประมาณบ่ายโมงกว่า และเราก็โชคดีที่เจอน้องทอมที่ยืนรอกับสัตว์เลี้ยง เค้าต่อแถวซื้อตั๋วให้แทนเรา เราได้คุยกันนิดหน่อย ขอบคุณในความมีน้ำใจของคนที่นั่น (เนื่องจากเจ้าหน้าที่ขายตั๋วจะพูดอังกฤษไม่ได้ แต่คนมาเลเซียส่วนมากเค้าพูดภาษาอังกฤษได้ดีดว่าคนไทยมาก) เราได้ที่นั่งสบายๆเพราะได้ขึ้นรถก่อน ไม่มีเลขที่นั่งในตั๋ว คราวนี้ก็ต้องมาลุ้นกันต่อว่าเมื่อถึงเมืองเจอรันทูสแล้วจะมีรถเข้าหมู่บ้านกัวลาทาฮานไหม เรากะเวลาไว้ว่าต้องถึงเวลาประมาณสี่โมง และสุดท้ายก็โชคช่วยเราอีกครั้งเราไปทันรถพอดี รถออกตามเวลา ทำให้เราได้มีเวลาไปหาซื้อของกินในเซเว่นไว้กินที่หมู่บ้าน เนื่องจากที่นั่นไกลและอาหารค่อนข้างแพงเอาการ เราไปถึงเจอรันทูสประมาณห้าโมงเย็น และเราก็ได้พักที่เดิม คือฮาน่าเกสเฮ้าส์ เนื่องจากบอสได้โทรไปจองไว้ก่อน เมื่อถึงก็ได้พบกับบรรยากาศเดิมๆ ที่เงียบสงบ สบายๆ ชิลๆ รู้สึกชอบที่นี่มาก เมื่อไปถึงพี่เจ้าของก็ยังจำเราได้ เค้าให้เราพักที่ห้องเดิม เหมือนเป็นแขกคนสำคัญ
วันที่ 28 สิงหาคม 2559 คือทริปนี้เราตั้งใจมาพักผ่อนจริงๆ ไม่อยากทำอะไรที่หนัก เพราะต้องเซฟร่างกายเพื่อตะลุยกับทริปเนปาล เรากลับมาคราวนี้เพื่อขอแก้ตัวกับกิจกรรมไนท์ซาฟารี เพราะรอบที่ผ่านมาเราประทับใจมาก เราเลยมุ่งหน้าเข้าไปจองทริปไว้สำหรับค่ำคืนนี้กับบริษัททัวร์เดิม จากนั้นก็เดินเล่นหาอะไรทานจนถึงยามค่ำ เราเตรียมพร้อมและตื่นเต้นว่าคืนนี้เราจะโชคดีได้เจอสัตว์อะไร และแล้วก็มาถึง รถมารับเลท พร้อมกับมีเพื่อนนั่งรอในรถแล้ว 4 คน รวมกับเราเข้าไปก็เป็น 6 คน ก็ยังถือว่านั่งสบายๆ แต่แล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิด ฝนเริ่มโปรยๆลงมาระหว่างที่เรานั่งได้ที่ เราเลยป้องกันตัวด้วยเสื้อยางกันฝนที่รถเค้ามีบริการ เสื้อเน่าๆเหม็นๆ คนอื่นเค้าไม่อยากสวมกันเท่าไหร่ เค้าก็แค่เอามาคลุมๆ แต่เราต้องสวมเลย รถเริ่มวิ่งออกไปสักพัก ฝนก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เราคิดในใจว่าคนขับรถจะเลี้ยวกลับหรือจะไปต่อ แต่สุดท้ายก็ไม่มีอะไรเอ๋ยออกมาจากผู้นำทริป เราก็ต้องทนนั่งตากฝน มองหาสัตว์ แต่ก็ไร้วี่แวว ยิ่งเราไปไกลแค่ไหน ฝนก็ยิ่งตกหนักมากขึ้น เสื้อกันฝนนี่เอาไม่อยู่แล้ว มันไหลย้อยเข้าไปถึงร่องตูด ทุกคนก็คิดเหมือนกันว่าเค้าจะไม่เลื่อนทริปเหรอ แต่ละคู่ก็นั่งคุยกันเอง ร่วมวงสนทนาบ้างบางครั้ง จนมีกลุ่มหนึ่งที่เค้าเริ่มทนไม่ไหวแล้ว เค้าตะโกนเสียงดังเพื่อสู้กับเสียงฝนที่ตกหนัก เพื่อถามกับผู้นำทริปที่นั่งส่องไฟอยู่บนหัวรถ ด้วยความที่เค้าก็คงโมโหด้วย ทุกคนในรถเงียบ นักท่องเที่ยวคนนั้นถามด้วยความไม่พอใจว่า นี่คุณไม่รู้เหรอว่ามันฝนหนักมาก จะให้เราส่องหาอะไรในยามฝนตกหนักเช่นนี้ มันไม่มีสัตว์ตัวไหนออกมาหรอก แล้วเราก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรด้วย ให้เรามานั่งตากฝนเล่นกันหรือไง พวกคุณไม่คิดที่จะทำอะไรเลยเหรอ (เอาๆจริงๆบริษัทเค้าควรจะแสดงความรับผิดชอบให้มากกว่านี้นะ ต้องมีเต้นกางให้เราหลังรถ หรือไม่ก็ยกเลื่อนเป็นวันหลังแทน) จากนั้นเจ้าหน้าที่บนหลังรถก็ตะโกนบอกคนขับให้กลับ และก็จบทริป เค้าไปส่งเราตามโรงแรม แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น สรุปเราไปนั่งรถตากฝนเล่นแค่ยี่สิบนาที ตัวเปียก เสี่ยงเป็นหวัด เสียเงิน เสียความรู้สึก จากนั้นเราก็วิ่งเข้าที่พักอย่างหมดอารมณ์ พักผ่อนแบบรู้สึกแฉะๆเข้าไปในความรู้สึก
วันที่ 29 สิงหาคม 2559 วันนี้เราจะเข้าป่ากัน โดยตั้งใจไว้ว่าจะเดินป่าไปอีกเส้นหนึ่ง จะไปพักฝั่งตรงข้ามกับรอบที่แล้ว เราเลยเตรียมตัวหาเช่าอุปกรณ์ หาซื้ออาหาร แต่ร้านที่เราเคยเช่าเค้าปิดร้าน เราเลยต้องไปเช่าร้านใหม่ ด้วยอุปกรณ์ที่จำกัด และต้องหาทางอยู่รอดให้ได้ เราได้เสื่อปูนอนและถุงนอน แต่ไม่มีเครื่องครัว เราเลยซื้อแอลกอฮอล์มากล่องหนึ่ง บวกกับหาซื้ออาหารที่มีกระป๋อง เพื่อเอากระป๋องมาต้มน้ำ อุปกรณ์แบบเอาตัวรอดได้ดีมาก แถมประหยัดด้วย เราเดินทางเข้าไปในสำนักงานเพื่อซื้อบัตรเข้าและสอบถามเส้นทางที่สามารถไปได้ แต่รู้สึกว่ามันไม่เป็นไปตามคาด เนื่องจากฝนตกและน้ำขึ้นสูงมาก เจ้าหน้าที่ไม่แนะนำให้ข้ามแม่น้ำ แต่ให้พักได้ที่จุดเดิม เราเลยต้องพักที่เดิม เดินเส้นทางเดิม เอาละเราไปเยี่ยมบ้านพักเดิม อารมณ์เดิม แต่ไม่รู้สึกน่ากลัวเหมือนตอนแรกแล้ว เพราะเริ่นชินกับเส้นทาง เราเดินอย่างมั่นใจ มุ่งหน้าไป แบบไม่กลัวเสือเลย เพราะรอบที่แล้วเจอรอยเท้าเสือ และได้กลิ่นสัตว์อยู่รอบบริเวณทางเดิน แต่ครั้งนี้ไม่มีกลิ่นไม่มีรอย เมื่อถึงที่ท่าน้ำข้ามฟาก พยายามมองหาทางเผื่อสามารถข้ามได้ จะได้เปลี่ยนที่พักใหม่ แต่หาไม่มีทางไหนข้ามไปได้เลย เพราะน้ำสูงมากกว่าก่อนเยอะ ตอนแรกคิดแผลงๆกะจะลอยน้ำไป แต่โดนบอสสกัดความคิดไว้ก่อนเลยไม่ได้ลอง จากนั้นก็เดินดุ่มๆไปที่พัก เดินแปปเดียวก็ถึง ไม่เหมือนครั้งแรกที่มา ความรู้สึก 100เมตร เท่ากับ 1 กม. แต่ตอนนี้ 100เมตร เหมือน 50 เมตร เมือเราเดินขึ้นที่พัก ก็จัดแจงเก็บกวาดเตียงนอน เก็บข้าวของแล้วไปเดินขึ้นจุดชมวิว ที่เรายังไม่เคยเดินไปเนื่องจากขี้เกียจ ระหว่างทางก็ต้องเดินขึ้นไปอย่างเดียว เหนื่อยเอาการ แลบลก็โดนปลิงดูดเลือดจนอิ่มหน่ำสำราญไปตอนไหนไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีคือเห็นเลือดติดที่ขากางเกงแล้วเรานั่งเล่นสักพักที่จุดชมวิวก็รีบกลับเพราะกลัวมืดเดี๋ยวอันตราย เมื่อถึงที่พักจากการเดินประมาณ 40 นาที รู้สึกเลยว่าเข่าเริ่มไม่ดีละ จากนั้นก็พากันไปอาบน้ำแปลงฟัน (ไม่ได้อาบหรอก เช็ดตัวเฉยๆ) สักพักก็มีคู่นักท่องเที่ยวหนุ่มสาวจากเบลเยี่ยม(ถ้าจำไม่ผิด) เค้ามาพักกับเรา รอบนี้เรามีสองคู่นักย่องป่า เค้าเดินไปไกลกว่าเรามาก เพราะเป้าหมายเค้าไม่ใช่ที่นี่ แต่ก็ต้องย้อนกลับมาเพราะข้ามแม่น้ำไม่ได้ จากนั้นเราก็นั่งจ้องมอง เฝ้ามองสัตว์ และหาอะไรทาน แต่ก็หามีสัตว์ชนิดใดโผล่มาไม่ เมื่อถึงเวลาเรานอนกัน คราวนี้นอนหลับสบายกว่ารอบแรกเยอะ เพราะยุ่งไม่ชุม แมลง หมัด ไร ไม่ค่อยรู้สึกคัน อาจจะชินหรือว่าเตรียมตัวมาดี จากประสบการณ์ครั้งก่อน
วันที่ 30 สิงหาคม 2559 ตื่นมาแต่เช้าดึก เพื่อรอฟังเสียงนกร้องแข่งกัน แต่ไม่ยักจะลั่นป่าเหมือนครั้งแรกแหะ เสียงเบากว่า แต่ก็ยังมีเสียงร้องสารพัดสัตว์อยู่ โดยเฉพาะนก จากนั้นพอเริ่มสว่างหน่อยก็ไปแอบจ้องมองดูสัตว์อีกว่าเช้านี้จะมีอะไรมาให้เราได้ชมและตื่นเต้นบ้าง รออยู่นาน แทบไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย แต่สุดท้ายเจ้ากวางก็โผล่มาให้เราได้เห็น แต่สิ่งที่ต่างจากรอบที่แล้วคือ เราเจอหมูป่าด้วย หลงฝูงมาตัวเดียว มาแอบบกินอาหารกวาง พอสายๆหน่อย เราก็เก็บข้าวของกลับเข้าหมู่บ้านกัน แต่ระหว่างทางที่เดินฝนเริ่มโปรยๆมา จนตกหนักขึ้น เราสองคนเตรียมตัวมาดี เลยหยิบผ้ายางกันฝนมาสวมใส่ แต่ก็มิวายเปียกอยู่ดี ฝนตกหนักขึ้น เสียงฟ้าร้องครึ่มๆ เริ่มจะกลัวละ กลัวจะหลง กลัวจะเกิดสิ่งไม่คาดฝัน เพราะฟ้ามืดลงเรื่อยๆ แต่สุดท้ายเราก็ผ่านมันไปได้ด้วยดี
วันที่ 31 สิงหาคม 2559 แผนการณ์ตามเดิม วันนี้จะต้องเดินทางกลับเข้ากัวลาลัมเปอร์ ในช่วงสายๆ และไปถึงเมืองเจอรันทูสก่อนเที่ยง จากนั้นเราก็ไปหาถ่ายรูปสองนิ้วเพื่อทำวีซ่า สำหรับบอส (ของบลมีแล้ว ของเก่าตั้งแต่ถ่ายทำวีซ่าของพม่า) เราตะเวณหาร้านในเมืองเจอรันทูส จนได้รูปมาสองแบบ คือแบบพื้นหลังสีขาวกับพื้นหลังสีฟ้า บอกเจ้าของร้านแต่แรกแล้วว่าถ่ายทำวีซ่า แต่ดันถ่ายเอาพื้นหลังสีฟ้ามา กลัวเจ้าหน้าที่เรื่องมาก เลยขอถ่ายอีกรอบเอาแบบพื้นหลังสีขาวด้วย จบ จากนั้นก็ให้บอสซื้อเมมโมรี่การ์ดกล้องไปจากนี่เลย เพราะกลัวไปซื้อที่เนปาลจะแพงและไม่ดี แล้วเราก็ไปทานเคเอฟซี ซึ่งเป็นเคเอฟซีที่ไม่อร่อยเลย คือไม่ค่อยสะอาด ไก่ที่ทอดก็แหยะๆไงไม่รู้ เหมือนไก่ค้าง เน่า เราสองคนกินไม่หมดเลยแอบเอาไปแบ่งให้แมวหน้าร้านแทน หลังจากนั้นก็ไปซื้อเงาะมากิน แอบแพงนะ 60 บาท น่าจะโลหนึ่ง แต่เอาแบบมัดเป็นพวงมา แต่ก็อร่อยและหวานดี แล้วก็ได้เวลาขึ้นรถ เราไปถึงที่เมืองกัวลาลัมเปอร์ตอนบ่ายสามโมงได้ ก็ไปพักที่ PODs ที่เดิม เพราะสะดวกแก่การเดินทางสำหรับเรา คราวนี้ได้ห้องเล็กกว่าเดิมอีก แต่ไม่เป็นไร เพราะพรุ่งนี้เราต้องออกแต่เช้า แค่นอนพักผ่อนคืนเดียว จากนั้นเราไปหาซื้อของที่จำเป็นสำหรับทริปเนปาลและต่อด้วยหาไรทาน ของกินในห้างแถวนี้มีแต่แพงๆทั้งนั้น ทั้งกินแบบเสียดายเงิน
Wie ich mal .... 