Wie ich mal ….

Von Kuala Lumpur geht es jetzt also mit Air Asia nach Kathmandu.

Schon bei der Landung in Kathmandu ist klar, hier wird einiges anders sein. Der Flieger hat noch gar nicht richtig aufgesetzt das Springen schon die ersten Leute aus ihren Sitzen, schnappen Taschen und sind fertig zum Aussteigen. Einer der Flugbegleiter muss ziemlich laut werden um die Passagiere dazu zu bringen sich wieder zu setzen und die Zeit abzuwarten. Alles etwas anders hier😂

Auch der Flughafen von Kathmandu ist ziemlich einfach, und erinnert eher an ein 80er Jahre Gebäude. Mit Sicherheit ist der Teppich der ja ausgelegt ist genauso alt wie ich😂. Aber es geht ja nicht in den Teppich viel wichtiger ist dass ich jetzt mein Touristenvisum für dieses Land bekomme. Eigentlich ist dieses ziemlich leicht zu kriegen.

Als erstes muss man ein Formular hier am Flughafen ausfüllen sein Passbild dazulegen und mit Formular Komma Passfoto und 40 US-Dollar bewaffnet zu einem Schalter gehen und bezahlen.

Hier bekommt man deinen Nächsten Schriebs nachdem der ganze Kram bearbeitet ist und eine Quittung dass man seine Visum Gebühr bezahlt hat und mit dem ganzen Geraffel geht es dann an einen anderen Schalter an dem einem das 30 Tage Visum in den Reisepass geklebt wird.

Der einzige Nachteil ist dass wenn der Flieger kommt haufenweise Leute genau dieselbe Prozedur durchmachen und das hat doch zu einer ziemlich lange Wartezeit kommt. Egal!

Fast genauso lange wie auch das Visum muss ich am Gepäckband auf mein Rucksack warten, weil anscheinend so ziemlich jeder Nepalese der hier eingeflogen ist sich 1 bis 5 Flachbildfernseher gekauft hat die jetzt lustig auf dem durch die Gegend fahren.

Es es dauert wirklich eine halbe Ewigkeit bis endlich meinen Rucksack zwischen all den Fernsehen auftaucht, Bonny ist schon ziemlich genervt aber gut was will man machen?! 

Dann schaffen wir es endlich das Flughafengebäude zu verlassen und weil wir ja kleine Cleverchen sind, haben wir schon im Vorfeld ein Gasthaus gebucht, das einen Flughafen Schuttle Service anbietet.

Wir werden also schon erwartet und ehrlich gesagt wollte ich schon immer, das Jemand am Flughafen mit einem Schild wartet, auf dem mein Name geschrieben ist.😊

Das klappt alles soweit auch ohne groß Probleme und wir werden mit deinem kleinen Auto in den Stadtteil Thamal gefahren.

Ich habe ja mittlerweile schon einige asiatische Städte gesehen aber Kathmandu ist anders.

Irgendwie wirkt für mich alles sehr sehr einfach und ich habe das Gefühl, das sie meisten Häuser baufällig sind.

Natürlich hat man dabei auch immer das Erdbeben von vor 2 Jahren im Kopf. 

Auf den Straßen zwischen den lehmbraunen Häusern und grauen Beton kästen ist kaum Platz für 2 Autos, so schmal sind diese oft.

Das ist wahrscheinlich dann auch der Grund, warum es hier fast nur Kleinwagen gibt.

Außerdem ist alles und jeder auf den schmalen Straßen oder sagen wir besser Gassen unterwegs….Fußgänger, Fahradfahrer, Motorräder, Rikschas und Autos, irgend wie schafft es jeder hier vorwärts zu kommen.😉

Die Luft ist staubig und es ist, schwül warm.

Aber immer hin hat unser Zimmer einen Ventilator.

Dumm nur, das dieser nicht funktioniert.😞

Ich tieger also zur Rezeption um zu sagen dass unser Ventilator nicht geht und bekomme als Antwort ein DIN A4 Blatt präsentiert.

Auf dem Zettel stehen alle Wochentage und die Zeiten in denen es keinen Strom gibt.

Wir haben wenn man den Zettel grob überschlägt jeden Tag für vier bis sechs Stunden kein Strom Punkt, das habe ich bis jetzt so offen und nicht gesehen.

Immerhin funktionieren dank riesiger Batterien, ein paar Lampen und das WLAN.😊

Da wir sonst eh keinen Strom haben beschließen wir ein klein wenig die Stadt zu erkunden. An wichtigsten ist es erst einmal einen Geldautomaten zu finden, weil wir im Moment nur malaysische Ringit in der Tasche haben.

Lange suchen müssen wir zum Glück nicht um einen Automaten zu finden allerdings muss ich ganz ehrlich zugeben dass ich den Teil nicht so wirklich vertraue. Was will man machen wir brauchen Geld also stecke ich meine Kreditkarte in den Schlitz und es passiert erstmal nix.

Die Karte geht nicht mal bis zur Hälfte in den Automaten zu schieben.

Etwas verwundert ziehe ich meine Kreditkarte wieder heraus und plötzlich erwacht der Automat.

Ich kann ganz normal Geld abheben, nur mit dem kleinen Unterschied, das während des ganzen Vorganges meine Kreditkarte in meiner Tasche schlummert. Praktisch, so kann die Karte wenigstens sie eingezogen werden denke ich und freue mich über den Riesen Bündel Geld den der Automat ausspuckt.

Das Geld, das ich bekomme ist ziemlich muffig und richt wirklich komisch.

Anscheinend gibt es niemanden hier, der den schönen Satz “Geld stinkt nicht.“ so unterschreiben würde.😉

Aber gut, wir haben immer hin 10.000 Nepalesische Rupie in in der Tasche was um umgerechnet etwa 85 € sind.

Wir schlendern also noch ein wenig durch Thamal und erkunden, die unzähligen Geschäfte, in welchen fast original Trekking Sachen und Unmengen an Ramsch angeboten werden.

Dann gehen wir noch etwas essen und machen uns im Anschluss wieder auf dem weg zum zum Hotel, in dem es mittlerweile wieder Strom gibt.😉

Für den nächsten Tag haben wir uns viel vorgenommen, zum einen müssen wir unsere Weiterreise organisieren (was recht einfach ist, weil es möglich ist an der Rezeption ein Bus Ticket zu kaufen) zum anderen hat Bonny für unseren Tag hier in Kathmandu eine ganze Menge an Tempeln raus gesucht, die wir heute besuchen möchten.

Bevor wir aber auf Tempel-Tour gehen, möchte ich noch ein SIM Karte für mein Handy kaufen.

Nem Laden in dem ich so eine Karte kaufen kann finden wir auch recht schnell, allerdings ist die Prozedur um dies dann auch wirklich zu bekommen echt merkwürdig und dauert ziemlich lange.

Zum einen muss ich ein Passbild hinterlegen und als ob das noch nicht genug ist, werden auch noch meine Fingerabdrücke genommen.

Was tut man nicht alles um nicht ständig auf WLAN angewiesen zu sein.😉

Jetzt wird es aber wirklich Zeit, ein paar Tempel zu erkunden.

Weil es mittlerweile schon fast 13 Uhr  und es verdammt heiß ist, entscheiden wir uns nur den wichtigsten Tempel an zu schauen.

Etwa 2 Kilometer müssen wir laufen um “Swayambhunath“ zu erreichen und auf dem Weg dort hin fällt immer wieder auf, wie arm dieses Land doch sein muss.

Besonders der Fluss, den wir überqueren müssen ist wahrscheinlich das schmutzigste Gewässer, das ich jeh in meinem Leben gesehen habe.

Der Gestank ist richtig beißend, das Wasser hat ein ekliges Braun und am Ufer türmt sich der Müll.

Es klingt unglaublich aber von der Brücke auf der wir stehen, können wir tatsächlich Männer sehen, die in dieser Brühe stehen und etwas machen.

Bonny meint, das die Männer vielleicht Fische fangen, ich,kann mir aber ehrlich gesagt kaum vorstellen, das es in diesem Fluss überhaupt irgend eine Art von Leben gibt.

Wir ziehen aber sicherheitshalber das Fazit hier in Nepal keinen Fisch zu essen.😉

Dann erreichen wir endlich sie Treppe mit den 365 Stufen, die auf den Hügel auf dessen spitze die Swayambhunath Stupa zu sehen ist.

Diese Anlage gilt übrigens neben Borobudur auf Jave (da waren wir ja auch schon) mit seinem Alter von etwa 2500 Jahren zu den ältesten buddhistischen Tempeln der Welt.

Am Fuße der Hügels sehen wir schon ein paar kleine Stupas und Buddhas, außerdem gibt es hier eine Steinplatte, mit den Fußabdrücken Buddhas.

Wir müssen aber natürlich erstmal ganz nach oben und auf dem zugegeben schweißtreibend Aufstieg treffen wir auch auf einige der Gesellen, denen dieser Ort auch seinen inoffiziellen Zweitnamen zu verdanken hat, Wem also Swayambhunath zu kompliziert ist, der kann auch einfach “Affen Tempel“ sagen.

Oben angekommen hat man auf jeden Fall erst mal einen tollen Blick über das Kathmandu Tal und auch das Treiben der Gläubigen hier oben ist ziemlich beeindruckend.

Wenn man es genau nimmt ist das hier kein rein buddhistischer Tempel sondern ein Mix aus Buddhismus und Hindu.

Außerdem unterscheidet sich der Buddhismus hier extrem von dem, wie er in Thailand praktiziert wird.

Während ich das alles hier oben einfach nur beobachte lässt es sich mein Boss noch nehmen einfach mit zu machen.

Sie läuft 3 mal im Uhrzeigersinn genau wie die vielen anderen um die Stupa, dreht an den Gebetsmühlen und nimmt wie immer wenn es um ihre Religion geht die Sache super ernst.

Gute 2 Stunden verbringen wir hier oben, bis es dann doch endlich Zeit wird wieder zurück zum Hotel zu laufen.

Schließlich müssen wir ja noch etwas essen und alles für die morgige sehr frühe Abreise vorbereiten.
Hier wie schon so oft, der kleine Blog vom Boss:

วันที่ 1 กันยายน 2559  วันที่ตื่นเต้น จะได้ไปเหยียบเนปาลแล้วยูฮู้…. ความสุขอันยิ่งใหญ่ที่จะได้ไปเหยียบแผ่นดินผืนใหม่ของโลกใบนี้ รู้สึกตื่นเต้นและดีใจ แต่ก็ต้องเก็บอาการหน่อย เราตื่นแต่เช้า อาบน้ำ แต่งตัว เก็บกระเป๋า แล้วรีบย้ำเท้าไปสถานีรถไฟ ตอนนี้เราต้องนั่งรถไฟเร็วราคาแสนแพงอีกแล้ว สองคน 110ริงกิตแน่ะ สำหรับบลไม่ไหวๆแพงเกิ๊น แต่ข้อดีคือเร็วและสะดวกสบายกว่า เพราะว่าแพงผู้โดยสารเลยมีประปราย ทำให้เราไม่ต้องแย่งที่นั่ง ที่เก็บของ แอร์เย็บเจี๊ยบๆเลย แต่รถไฟวิ่งฟิ้วๆ (เวอร์วังไปหน่อย) ระยะเวลาต่างกันกับรถบัสแค่ 25 นาทีเอง นั่งรถบัสต้องรอรถช้าหน่อย แต่รถไม่ติดนะค่ะ รถวิ่งชิวๆสบายๆ ไม่เร็วเกินไป ไม่ช้าเกินไป ค่ารถบัสแค่ 11 ริงกิต/คน เมื่อไปถึงแอร์พอร์ตสิ่งแรกที่ต้องทำคือ…..ไล่จับโปเกม่อน 55 อยู่ในเมืองกัวลาลัมเปอร์ก็ว่าเยอะแล้ว แต่ไม่มีไวไฟ แต่เมื่อมาถึงแอร์พอร์ตความสะดวกสบายมีครบครัน ไวไฟฟรีหนึ่งชั่วโมง ร้านอาหารเพียบ แหล่งช้อปปิ้งตรึม แหม่…มาอยู่ใช้ชีวิตในแอร์พอร์ตที่นี่น่าจะสบายบรื๋อ เมื่อเช็คอินก็พบผู้โดยสารหลายคนขนสัมภาระใหญ่โต เน้นๆเป็นลัง คล้ายๆย้ายบ้านว่างั้น หลายคนเชียว เสร็จเราก็มีเวลาพาบอสไปทานกาแฟ และเดินทอดน่องไปยัง Gate แต่ระยะทางก็ไกลพอสมควร แต่ละจุดเดินกันเป็นกิโลเชียวล่ะ บอสอ่ะเดินตัวปลิวเพราะเค้าโหลดกระเป๋า ส่วนเราแบกความหนักไว้ข้างหลังตลอดทาง เมื่อไปถึงจุดพักรอขึ้นเครื่องก็เลงไปเห็นกลุ่มคนที่โหลดข้าวของย้ายบ้าน แหม่ไม่ใช่แค่กลุ่มสิบคนนะ แต่เกือบทั้งลำเป็นพวกเค้าหมดเลย จึงคิดว่าเป็นกลุ่มทัวร์หรือเปล่า แต่ดูแล้วเค้าหน้าตาแขกเหมือนคนอินเดีย เนปาลเลย เมื่อถึงเวลาขึ้นเครื่องนี่ก็ต้องยืนต่อแถวกลุ่มพวกเค้าอย่างเงียบๆ และก็ได้นั่งแถวเดียวกับพวกเค้า เสียงเจียวจ่าวกันเชียว เครื่องของเราเริ่มที่ 11โมงเช้า ระหว่างเครื่องบินอยู่เหนือน่านฟ้า เหล่าแอร์ก็เดินมาปฏิบัติหน้าที่บริการของกิน เราหิวเลยสั่งอาหารเป็นชุดที่แถมน้ำ ชา กาแฟ มาให้ด้วย แต่ตอนหลังพี่แอร์สุดหล่อ (ล่อถามเค้าบอกมาจากไต้หวัน) พี่เค้าให้น้ำดื่มมาฟรีสองขวด แถมยังทำปากจุๆอย่าให้ใครรู้อีก พี่เค้าบอกสำหรับคนไทยผมให้ฟรี (นี่แอบเลือกปฏิบัตินะ) แต่ขอบคุณพี่เค้ามาก หน้าตาดีแล้วยังใจดีอีก แล้วเราก็ต่างส่งยิ้มเพื่อเป็นน้ำใจแสดงความขอบคุณระหว่างที่พี่เค้าเดินผ่านไปมาหลายรอบ ไม่ใช่สิ แสดงมิตรภาพที่ดีระหว่างไทยและไต้หวัน เมื่อเครื่องถึงเนปาลและแลนดิ้งวงล้อแตะพื้นปูนซีเมนต์แล้วนั้น เหล่าหนุ่มๆสาวๆหน้าแขกทั้งหลายเริ่มปลดเบลล์กันเสียงดัง ป๊อด ป๊อด ป๊อด เป็นจังหวะไล่ตามแต่ละที่นั่ง แล้วทุกคนก็เริ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้กันอย่างโกลาหล เพื่อที่จะหยิบสัมภาระบนหัวของตนเอง จากนั้นไม่นานเหล่าแอร์ต้องรีบเดินมาและตะโกนบอกทุกคนที่ยืนให้รีบนั่งลงกับที่ให้เรียบร้อยก่อน เพราะเครื่องยังไม่จอดหยุดเลยพี่หน้าแขกทั้งหลาย หลังจากนั้นทุกคนก็หันมองหน้ากันแล้วก็นั่งลงแต่โดยดี อย่างน่ารัก เมื่อเครื่องจอดปุบ พี่แขกทุกคนรีบลุกขึ้นและหยิบข้าวของอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวลงจากเครื่อง ไอ้เรากับฝรั่งบอสก็ได้แต่นั่งมองความวุ่นวายของพี่แขกเค้า เมื่อเราลงจากเครื่องได้ เราก็ต้องรีบบึ่งตรงเข้าไปยังอาคาร (เครื่องจอดที่ลานจอดธรรมดา ไม่มีงวงช้างมาชูงวงให้เราเดินลอด เราต้องเดินลงบันได ผ่านลานธรรมดารับแดดแสงอาทิตย์เต็มๆ เมื่อเราเข้าไปด้านใน เราก็ต้องกรอกเอกสารขาเข้าที่เคาเตอร์ที่เค้าเตรียมไว้ให้นักท่องเที่ยว แล้วก็เตรียมเอกสารเพื่อทำวีซ่าที่นั่นเลย คนไม่เยอะเท่าไหร่ แต่เราแอบงงและยืนงงอยู่สักพักใหญ่ จุดแรกเป็นโต๊ะวางกระดาษแบบฟอร์มให้เรากรอก และอีกมุมหนึ่งมีเครื่องอัตโนมัติให้เราพิมพ์ นี่ก็ยังงงอยู่ว่าไอ้เครื่องนั่นมันเอาไว้สำหรับกลุ่มไหนกันแน่ เพราะลองถามนักท่องเที่ยวคนอื่นที่ยืนต่อแถวรอคีย์ข้อมูล เราได้คำตอบมาแบบงงๆ เลยตัดสินใจกรอกใส่กระดาษแบบฟอร์มง่ายกว่า จากนั้นนำเอกสารแบบฟอร์มที่เรากรอก พร้อมแนบรูปถ่ายสองนิ้ว 1รูป ให้เจ้าหน้าที่โต๊ะข้างๆ (เพื่อจ่ายเงินค่าธรรมเนียมวีซ่า) จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็จะให้เอกสารใบๆมาชุดหนึ่งเพื่อให้เราเอาไปยื่นที่ด่าน ตม.เข้า ซึ่งพี่เจ้าหน้าที่จะไม่ถามอะไรมากมาย ให้ยุ่งยากเสียเวลา เพราะเค้าต้อนรับเราอยู่แล้ว ผู้นำเม็ดเงินเข้าสู่ประเทศเค้า เราทำวีซ่า 30วัน ค่าวีซ่า 30$ ต้องจ่ายเป็นเงิน ดอลลาร์ หรือ ยูโร ก็ได้ แต่เงินต้องใหม่นะ เราผ่าน ตม. มาอย่างสบายๆ แต่บอสตอนแรกแอบกลัวจะมีปัญหา แต่ไม่เลย เจ้าหน้าที่ยังแอบกัดเราว่าเราหน้าตาเหมือนคนอินโด มาเลย์ เล๊ย จากนั้นเราเดินออกมาเพื่อรับกระเป๋า เมื่อไปถึงถึงกับต้องถอนหายใจ เพราะเหล่าแขกทั้งหลายยืนล้อมสายพานรอรับข้าวของกันเต็มพื้นที่ ยิ่งสถานที่แอร์พอร์ตนี่เล็กนิดเดียว เล็กกว่าดอนเมืองเยอะ ทุกคนจับจองรถเข็น และยืนจ้องรอของอยู่สักพักใหญ่ (ครึ่งชั่วโมงได้) เมื่อเค้าปล่อยของเหล่าแขกทั้งหลายต้องรีบหยิบของของตน เพราะว่ามีแต่ของใหญ่ๆหนัก ตู้เย็น ทีวี เครื่องไฟฟ้าต่างๆ สารพัดเชียว อิจฉาเลย เมื่อเราได้กระเป๋าแล้วจากนั้นก็หาทางออก และหาคนที่มารับ เพราะเราจองโรงแรมไว้สองคืน เค้ามีบริการมารับฟรี ตอนแรกเราคิดว่าคงจะเป็นแท็กซี่เก่าๆ แต่ไม่เลย เมื่อเราชะเง้อมองหาป้ายชื่อที่หลากหลายคนมาชูรอรับนักท่องเที่ยวหรือญาติ เราก็มองเห็นชื่อเราจากนั้นพี่เค้าก็พาไปที่รถเก๋ง ดูดีมีราศรี นั่งสบาย พร้อมมีคนขับต่างหาก รู้สึกถึงความเป็นแขกวีไอพีขึ้นมาทันที (คือไม่ได้วิเศษเริ่ดหรูอะไรมาก แต่เนื่องจากเรานักเดินทางสายประหยัดเลยไม่ค่อยได้สัมผัสอะไรดีดีแบบนี้เท่าไหร่) ระหว่างรถวิ่งเราก็ได้สัมผัสชีวิตของคนที่กาฐมัณฑุด้วยสายตาและเสียง แลดูวุ่นวายดีจัง เรานั่งรถไกล ระยะทางจากแอร์พอร์ตไปตัวเมืองแค่ 8กม. เอง แต่ด้วยที่ถนนแคบ รถเยอะ วุ่นวาย เลยทำให้เราใช้เวลาเกือบชั่วโมง เมื่อถึงที่พัก เราก็ไม่อยากทำอะไรละ หมดพลัง นั่งเครื่อง 5ชม. ไกลที่สุดในชีวิตแล้วกับการนั่งเครื่อง แต่ห้องพักนี่ใหญ่ กว้าง สำหรับเรามาก มีเตียงแฝด เตียงใหญ่ โซฟา ตู้ หน้าต่าง ระเบียง ที่นั่งหน้าระเบียง กับราคาคืนละ 400+ บาท ถือว่าคุ้มมาก ห้องน้ำก็กว้างมาก งั้นขอลาเวลาพักผ่อน ชื่นชมบรรยากาศรอบๆระเบียงให้เต็มตาก่อนนะ ตอนเย็นๆก็เดินไปชมตลาด ที่นี่มีตลาดขายของสำหรับนักท่องเที่ยวโดยเฉพาะ ส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้าแบรนด์ดังๆในการเดิน Trakking แต่เป็นของก็อปนะ ก็สวยดี ฝุ่นเกาะเต็ม วางกันหน้าร้านตรึม แต่เสื้อผ้าแนวๆไฮเปอร์ เร้กเก้ มีสไตล์สูง น่าจับจ่าย แต่ราคาก็แหม่ะไม่ต่างกันกับที่ไทยเลย ระหว่างเดินตามทางถ้าเค้าเห็นเราหน้าใหม่ๆ คนแถวนั้นก็จะเดินตามถามจะเอานั่นไหม เอานี่ไหม (ขายยาหม่องบ้างละ ขายยาบ้างละ บอสโดนถามตลอด สงสัยหน้าตาให้ขี้ยานะบอส)
วันที่ 2 กันยายน 2559 เช้าวันนี้ตื่นมาแต่เช้ามืด มานั่งดูบรรยากาศโดยรอบหน้าระเบียงโรงแรม เสียงดังขับขานของอีกา แข่งกันร้องมากมาย จากนั้นก็ไปนั่งรับประทานอาหารเช้าซึ่งทางโรงแรมบริการฟรี จากนั้นสายๆเราก็ออกไปเยี่ยมชมวัด Swayambhunate เป็นวัดชื่อดังของที่นี่เค้าละ นักท่องเที่ยวทุกคนต้องมา เรากะจะเดินไปเรื่อยชมเมือง และจุดหมายคือวัด วันแรกของการเดินชมเมือง ก็แปลกตาดี วุ่นวายดี ร้อนด้วย ฝุ่นด้วย เสียงแตรนี่ไล่หน้าไล่หลังมาเชียวล่ะ แต่คนเดินละก็ไม่สนเช่นกัน จะบีบก็บีบไป ตูจาเดิน ชิชิ (ทุกคนเป็นเช่นเดียวกันหมด) ก็ถนนมันแคบนิดเดียว เหมาะสำหรับคนเดินมากกว่า แต่รถนี่ก็ช่างสอดแทรกเข้ามา ทั้งมอไซต์ ทั้งรถยนต์ เราเดินผ่านสะพานข้ามแม่น้ำใหญ่ แมร่งหน้าตาไม่ต่างกับพม่าเลย มันสกปรกมากนะ แต่คนแถวนั้นเค้าก็ลงทำไรไรไม่รู้ (บลเดาว่าจับปลา ส่วนบอสบอกว่าเป็นไปไม่ได้ น้ำเสียขนาดนั้นคิดว่าจะมีสิ่งมีชีวิตเหลือรอดและอยู่ตรงนั้นไหม) บลบอกไม่รู้อ่ะ ครองแสนแสบที่กรุงเทพฯน้ำดำปี๋ยังมีคนยืนตกปลาและได้ปลามาเลย แต่น้ำที่นี่ไม่ดำนะมันขุ่นขาว มีแต่ขยะ ของเสีย ผ่านๆดีกว่าเล่าแล้วเห็นภาพ บอกได้คำเดียวว่าไม่เจริญสายตา เราเดินกันเพื่อตรงไปยังวัด ระหว่างทางใกล้ๆวัดก็มีร้านขายพวกลูกปะคำเยอะแยะมากมาย คนจีนน่าจะชอบ ที่วัดจะมีบันไดสูงหลายขั้นให้เราขึ้น และระหว่างทางขึ้นก็มีลิงมาคอยดักเหมือนกัน ลิงนี่อยู่ทุกที่จริงๆ เอาจริงๆบลว่ามนุษย์ไปแย่งที่ของลิงมากกว่านะ และก่อนถึงทางเข้าชั้นบนสุดจะมีเจ้าหน้าที่ดักให้เราซื้อบัตรเข้าก่อน คนละ 200 รูเปีย หรือประมาณ 60บาท ถือว่าไม่แพงเท่าวัดพระแก้วที่ไทย เมือขึ้นไปจะเจอผู้คนยืนจุดเทียน เติมน้ำมัน ไหว้ อยู่ตรงหน้าเจดีย์ดวงตา เอาจริงบลไม่รู้ประวัติอะไรหรอก จึงบอกอะไรไม่ได้มาก รอบๆเจดีย์ก็มีจุดที่เค้ามาทำพิธีต่างๆมากมาย ซึ่งบลก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเค้าทำพิธีอะไรกันบ้าง แต่กลิ่นนี่ออกแขกจริงๆ สีแดงเต็มพื้นที่ (สีแดงผสมกับข้าวสาร) กลิ่นไม่ถึงกับเหม็นแต่กลิ่นก็ไม่ค่อยพึงประสงค์เท่าไหร่ เราเดินชมรอบๆวัดและใกล้เคียงอยู่เป็นชั่วโมง จากนั้นก็รีบเดินกลับห้องเพราะรู้สึกร้อนและปวดหัว(อีกแล้ว) คงเป็นเพราะกลิ่นและเสียง เมื่อกลับห้องเราก็ต้องทำการจองรถบัสเพื่อไปที่เมือง Pokhara เมืองหน้าด่าน เตรียมตัวก่อนเดิน Trakking เมืองนี่ค่อนข้างดังกว่ากาฐมัณฑุนะ รถบัสที่เราจองจะมีไวไฟในตัว และมีแอร์ ในราคา 800 รูเปีย แต่เราต้องไปขึ้นรถเองที่สถานี