Wie ich mal ….

Schon lange hab ich mir gewünscht, den Annapurna Circuit zu laufen und hier in Pokhara bin ich ganz nah dran, mir diesen Wunsch endlich zu erfüllen.

Allerdings müssen bevor es wirklich los geht noch ein paar Dinge erledigt werden.

Aber kurz erstmal, wo von ich hier eigentlich rede…“Anna Purna“ könnte ja auch eine Russische Eiskunstläuferin sein.😉

Das Annapurna Massiv ist ein Teil des Himalayas, wobei die Annapurna (ich hab bis jetzt immer der Annapurna gesagt und stell jetzt gerade fest, das es anscheinen die Annapurna ist) mit 8091 Metern Höhe der zweithöchste Berg der Welt ist.

Ich behaupte jetzt einfach mal, dass der Annapurna Circuit eine der bekanntesten  Trekkingtouren der Welt ist.

Ich für meinen Teil hab mir auf jeden Fall schon lange gewünscht, diese etwa 220 km lange Wanderung zu machen.
Da ich ja schon vor ein paar Jahren nach dem mich ein gewisser Herr “Pate“ darauf aufmerksam gemacht hat, von München nach Venedig gelaufen bin, hab ich in etwa eine Vorstellung von dem, was auf uns zu kommt.

Bei Bonny bin ich mir nicht ganz sicher ob die Thailänderin wirklich weiß, worauf sie sich da eingelassen hat.

Gestern haben wir z.B. festgestellt, dass wir die letzten Tage wenn wir über unsere Trekking-Pläne gesprochen haben, grundsätzlich von 2 unterschiedliche Wanderungen gesprochen haben.

Anscheinend ist der Annapurna Circuit in Asien nicht so bekannt wie der Aufstieg zum Annapurna Base Camp (kurz ABC).

Für ABC braucht man nur etwa 7 Tage und weil ich sowieso nicht sicher bin, wie sich die kleine Thailänderin in den Bergen schlägt, beschließen wir erst zum Base Camp zu wandern und wenn das soweit gut geht anschließend den Annapurna Circuit in Angriff zu nehmen.

Unser Plan steht also fest……es ist hier ziemlich einfach einen Guide und jemanden, der einem das Gepäck schleppt (diese Träger nennt man Porter) zu finden.

Allerdings kostet das etwa 15 $ extra pro Tag.

Geld, das wir uns gerne sparen würden und wie uns einige Leute die wir hier treffen bestätigen wir auch getrost sparen können.

Allerdings gibt es eine Sache, um die wir uns vorher unbedingt kümmern müssen.

 Zum einen brauchen wir eine “Entrance Permit“ also quasi eine Erlaubnis und Eintrittskarten für die Annapurna Region.
Außerdem müssen wir uns beim “Trekker’s Information Management System“ kurz TIMS registrieren.
Das alles ist hier in Pokhara möglich und obwohl wir für heute geplant hatten eine kleine Wanderung zu machen, entscheiden wir, uns erst mal um all diesen Kram zu kümmern.

Von unserem Hotel sind es nur ein paar hundert Meter zum “Pokhara Tourist Service Center“ in dem man wie wir erfahren haben Permit, TIMS und auch einige Informationen für die Tour bekommen kann.

Permit und TIMS bekommen wir dann auch ohne größere Probleme.

Man braucht nur ein wenig Papierkram ausfüllen, den Reisepass vorzeigen,  Passbilder abgeben. (Wir haben zum Glück genügend Bilder dabei, wenn nicht wäre das aber auch kein Problem, weil man hier auch Bilder machen lassen kann) und für Permit und TIMS je 2.000 Rupie (etwa 17 €) bezahlen.

Für die ganze Prozedur brauchen wir knapp eine halbe Stunde.

Es gibt bei der ganzen Sache nur eine Kleinigkeit, sie wir nicht bedacht haben.

Die Permit ist nämlich nur einmalig gültig.

Was bedeutet, wenn wir erst zum Annapurna Base Camp laufen, dann wieder kommen und uns entscheiden doch noch den Circuit zu gehen, müssten wir noch ein mal für den ganzen Spaß bezahlen.

Der freundliche Mann hier hat aber für uns auch eine Alternative parat. 

Er erklärt uns, das wenn wir den Annapurna Circuit laufen, wir  vorletzten Tag auf einen Weg abbiegen können, über den wir auf die Route zum Base Camp kommen und so die Annapurna Region nicht verlassen müssen und folglich auch kein zweites mal Eintritt zahlen.

Der Mann meint, das wir für den Circuit 14 Tage und im Anschluss für ABC noch mal 7 Tage brauchen.

Wird es also nichts mit erstmal eine kleine 7 Tägige Wanderung zum einstimmen machen.☺

Wir gehen gleich in die Vollen.😉
Übermorgen soll es los gehen, wobei ich mir nur um eine Sache Sorgen mache.

Wir haben nämlich nur ein 30 Tage Visum, was bedeutet, das wir spätestens am 30.09. Das Land verlassen müssen.

Wir starten am 6.09. und wenn wir es wirklich in 3 Wochen schaffen, wären wir am 27.09. wieder in Pokhara.

Das ist alles sehr knapp von der Zeit, wie ich finde und wir entscheiden jetzt gleich los zu gehen um unser Visum verlängern zu lassen.

Zum Glück hat Pokhara auch ein Immigration Office und laut Karte ist dieses auch nicht ganz so weit weg.

Wir stapfen also los um die Visum Verlängerung gleich in Angriff zu nehmen.

Die Stelle an der laut Karte das Office sein sollte reichen wir auch recht fix. Dumm nur, das hier nichts ist.

Also versuchen wir uns bis zum Immigration Office durch zu fragen, was uns eine geschlagene Stunde kostet um dann festzustellen dass wir hier nur etwa 200 m Meter vom Touristen Center entfernt sind. Tolle Wolle!

Zu Glück haben die noch geöffnet und ich frage freundlich ob es möglich wäre unser Visum zu verlängern.

Ziemlich gelangweilt reicht uns der Beamte einen Zettel auf dem steht, das wir ein Online Formular ausfüllen müssen.

Mein Boss zückt schon ihr IPad und setzt an nach dem WLAN Passwort zu fragen aber mir ist das einfach gerade zu blöd.

Ich erkläre der Thailänderin, das ich um die Ecke ne Agentur gesehen habe und wir den Krempel sicher dort machen lassen können.

In der Seitenstraße direkt neben der Immigration gibt es sogar eine ganze Menge solcher Agenturen.

Für 90 Rp (80 Cent) wird hier der ganze Krempel für uns erledigt und wir können 10 Minuten später wieder mit all unseren ausgefüllten Unterlagen zurück in die Behörde laufen.

Ich weiß nicht warum aber hier im Immigration Office lässt man uns dann obwohl sonnst niemand da ist ewig warten.

Ein asiatisches Paar kommt zwischenzeitlich noch herein und selbst die werden schneller abgefertigt als wir.

Egal, ich bin ja im Urlaub und da habe ich keine Lust mich über irgend etwa aufzuregen.

Ne halbe Stunde später haben wir es dann endlich geschafft.

Jetzt ist das also auch erledigt.

Weil es nach diesen ganzen Erledigungen keine Lust mehr haben irgend etwas zu unternehmen, gehen wir zurück und Hotel und schmieden Pläne.😊

Der Tag bevor es endlich los geht ist reserviert um Vorbereitungen zu treffen.

Wobei uns der Morgen schon eine kleine Freude bereitet, weil wir endlich mal einen blauen Himmel haben und vom Hotel einen ersten Blick auf das Annapurna Massiv erhaschen können.

Die Vorfreude steigt auf jeden Fall ins Unermessliche.☺

Vorher müssen wir uns aber wirklich noch ein wenig passende Ausrüstung besorgen.

Shops, die Trekking Ausrüstung verkaufen gibt es eine Menge, wir gehen also in einen der vielen Läden und decken uns mit Sachen, die wir vermutlich brauchen ein.

Am Ende haben wir: Tabletten zum Wasser aufbereiten, Trekkingstöcke (um Geld zu sparen nur ein paar), Kniebandagen für Bonny, Regenponcho und eine Jacke in der Einkaufstüte.

Gerade um die Jacke musste ich hart kämpfen.

Mein Boss ist nämlich der Meinung, das es Geld verschwendung ist, diese zu kaufen und sie deshalb keine braucht.

Sie ist sogar richtig sauer, weil ich mich am Ende doch durchsetzt und eine Jacke für sie kaufe.

Dabei möchte ich ja nur, das mein Boss nicht im Himalaya erfriert.😉
Am sonnigsten verbringen wir den Tag mit packen, wobei ich natürlich nur darauf bedacht bin so wenig wir möglich mit zu nehmen.

Und Momo’s zu futtern…..

Was das ist, erkläre ich vielleicht ein anderes mal, jetzt kommt erst mal mein Boss zu Wort.😉
วันที่ 4 กันยายน 2559 วันที่วุ่นวาย ตอนเช้าเราก็สั่งอาหารเช้าในที่พัก ช่วงเช้าๆไปจนถึงสาย ในช่วงหลังโลวซีซั่น เข้าหน้าไฮซีซั่น เราจะมองเห็นวิวภูเขาสูง เป้าหมายของนักเดินทางหลายๆคนที่ตั้งใจจะไปเยี่ยม มันเด่นตระหง่านโชว์ความขาวโพรน สวย ประกาย อยู่ตรงหน้าเราทุกคนที่อยู่ในเมืองนี้ แต่ถ้าวันไหนอากาศไม่ดีเมฆเต็มก็มองไม่เห็น แต่บอกได้คำเดียวว่าครั้งแรกที่อยู่ที่นี่ มันอลังการ สวย งดงามมาก ต้องเห็นด้วยตาของตัวเอง ยืนชื่นชมอยู่สักพักก็ได้เวลาทานอาหาร และเตรียมตัวไปเดินสำรวจเมือง คือเราตั้งใจจะเดินไปวัดที่ทางเจ้าของที่พักแนะนำมา เราพยายามประหยัดค่าใช้จ่าย โดยการไม่ซื้อทัวร์ แต่เราจะไปด้วยตัวเอง แต่พอเดินๆไปแล้วเจอสำนักงานทำหนังสือเดินแทร็กกิ้ง พอดี เลยเลี้ยวเข้าไปหาข้อมูลซะหน่อย แล้วก็ได้เรื่องจนได้ ที่นี่คือสำนักงานของทางการ ไกด์นำเที่ยวหรือบริษัทนำเที่ยวเค้าก็เข้ามาทำที่นี่กันหมด ฉะนั้นเรามาถูกที่แล้ว เราเลยลงมือทำหนังสือขออนุญาตเดินเขาซะเลย จากคำแนะนำของเจ้าหน้าที่ เราเลยตัดสินใจเดินเส้นทาง ศูนย์กลางวงล้อมของอนาโพน่าและโยงเข้าไปที่อนาโพน่าเบสแคมป์ด้วย ซึ่งใหญ่มากและใช้เวลาหลายวัน เจ้าหน้าที่บอกคนส่วนใหญ่เค้าใช้เวลา 3สัปดาห์ แต่ของเราคิดว่าน่าจะเกิน ค่าใบอนุญาตเดินเขาและบัตรลงทะเบียน รวมกันก็ 4000 รูเปีย 1200 บาท ก็ถือว่าไม่แพงเพราะเราไปนาน แต่ถ้าไปแปปเดียวก็ไม่คุ้มหรอก จากนั้นเราก็ต้องไปขอวีซ่าเพิ่ม เพราะระยะเวลาหนึ่งเดือนที่มำมาไม่พอแน่นอน เราเดินหาสำนักงานตรวจคนเข้าเมืองก็หาไม่เจอ เดินไปมาหลายรอบ ถามคนแถวนั้นก็บอกมั่ว แผนที่ก็บอกมั่ว เดินจนเมื่อยล้าหมดแรง สุดท้ายต้องหน้าด้านๆเดินเข้าไปถามเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ จนได้ความ ซึ่งมันก็อยู่ติดๆกันแถวนั้นเอง เมื่อไปถึงก็ไม่ยุ่งยากอะไร แค่ต้องกรอกรายละเอียดของเราผ่านเว็บเท่านั้น(ต้องกรอกเองหรือจ้างเอเจนซี่ทำให้) แถวๆนั้นมีมากมายเอเจนให้เลือกสรร เราตัดสินใจให้เอเจนทำให้ เพราะต้องปริ้นเอกสารออกมาด้วย ค่าจ้างคนละ 300รูเปีย 90บาท ซึ่งเค้าก็จะเอากล้องมาถ่ายรูปเราแล้วโหลดเข้าคอมฯ จากนั้นเค้าก็ขอพาสปอร์ตเราเอาไปกรอกข้อมูลในเว็บ แล้วก็ปริ้นเป็นเอสี่ออกมาให้เรา ซึ่งตอนเค้ายื่นหรือรับเงิน เอกสารจากเรา เค้าดูมีมารยาทมาก ต้องเอามือขวายื่น มือซ้ายช้อนรับข้อศอก เราคิดในใจโหมารยาทสุดๆ แต่จริงๆมันคือธรรมเนียมปฏิบัติของเค้า ที่เวลายื่น หรือรับของจากคนเนปาล ปกติคุณต้องทำเช่นนี้ ห้ามยื่นหรือรับด้วยมือซ้านเป็นอันขาด เพราะเค้าถือว่ามือซ้ายเป็นมือที่สกปรก เค้าเอาไว้ล้างตูดอ่ะ จากนั้นเราก็นำเอกสารไปยื่นที่สำนักงาน ตม. แปปเดียว เราทำวีซ่าเพิ่มอีก 15วัน ค่าใช้จ่ายต่อวีซ่า 3200รูเปีย 960บาท แอบแพงนะ จริงๆวีซ่าที่แอร์พอร์ตจะมีให้เลือก 15วัน 1 เดือน และกระโดดไป 3 เดือนเลย….. ไปเรื่อยๆถึงปี ไม่ยักเห็นสองเดือน เลยทำให้เราเลือกลำบากมากในตอนแรก สุดท้ายเราก็ต้องมาขอเพิ่มวีซ่าอีก 15 วันจนได้ เสร็จสิ้นภาระกิจสำคัญ แต่ไม่ได้ไปวัดเลยวันนี้ มัวแต่ยุ่งเรื่องเอกสารทั้งวัน เดินกลับที่พักอย่างภาคภูมิใจว่าเราทำเองได้สำเร็จ
วันที่ 5 กันยายน 2559 แผนการณ์ความขี้เกียจ ของเราวันนี้คือ!!! ชอปปิ้ง หาซื้อของกินของใช้ เตรียมตัวเตรียมใจขึ้นเขาวันพรุ่งนี้ เช้าวันนี้เราจองตั๋วรถบัสเพื่อไปยังจุดแรก ที่เมือง Besishar จุดสตาร์ทการเดินแทร็กกิ้งของเรา ค่ารถบัสราคา 900 รูเปีย (ประมาณนี้) เราต้องวางแผนการเดินทางและวางแผนเตรียมความพร้อมเรื่องเสื้อผ้าและอาหาร ยา อุปกรณ์การเดินป่า ให้ดีดี เพราะต้องเดินทางหลายวัน เราหาซื้อไม้เท้ามาหนึ่งคู่ไว้แชร์กันคนละอัน เสื้อกัหนาวกันฝนกันลม ยาแก้แพ้ความสูง ของจำเป็นต่างๆ หมดกันหลายรูเปียทีเดียว และก็ซักผ้า เตรียมกระเป๋าเอาแต่ของที่จำเป็นจริงๆเท่านั้น ตอนแรกบลกะจะเอาไปหมดเลย เพราะจัดไปจัดมาทักอย่างมันจำเป็นหมด แต่สุดท้ายบอสก็บอกว่ามันจะหนักหลังเราเรื่อยๆนะ เพราะต้องเดินทางตั้งหนึ่งเดือน เดินทุกวัน นั่นเลยทำให้บลต้องมานั่งจัดใหม่ โละไปโละมาได้ของน้อยลง ของไม่จำเป็นก็ฝากทางโรงแรมไว้ และก็ต้องบอกรายละเอียดกับทางเจ้าของโรงแรมไว้ เพื่อเราเกิดไปแล้วไม่กลับมาเอาของเค้าจะได้หาตัวเราได้ ในเรื่องของประกันชีวิตกรณีเกิดการสูญหาย อุบัติเหตุต่างๆที่ไม่คาดฝัน ในเอกสารหนังสือขออนุญาติเดินป่าที่เราทำไว้นั้นจริงๆเค้าก็มีไว้ป้องกันให้เราด้วยแต่ไม่ได้สูงหรือดีเยี่ยมอะไร ถ้าให้ดีก็ต้องซื้อมาเองจากประเทศเรา ของบอสเค้ามีประกันของเค้าอยู่แล้วเพราะเค้าเดินทางเป็นปี ส่วนของบลไม่ได้ทำ มาคิดได้ตอนหลังก็ตอนที่เราอยู่ที่เนปาลแล้ว เลยพยายามหายังไงก็ไม่มีบริษัทไหนให้ความคุ้มครองบลได้ เลยตัดสินใจไม่เป็นไร รักษาและระวังตัวเองให้ดีดี อย่าให้คนอื่นหรือเพื่อนร่วมทริปต้องมาลำบากกับเรา แค่นั้นพอ รักษาชีวิตให้รอดกลับบ้านอย่างปกติ คิดเท่านี้ โดยปกติเราก็รู้ตัวเราเองดีอยู่แล้วว่าเราเป็นคนยังไง จึงไม่ค่อยวิตกกังวลเรื่องพวกนี้มากนัก เป็นห่วงก็แค่เข่ากับข้อเท้า ที่เพิ่งบุกบั่น เจ็บปวดมากจากทริปของอินโดนีเซียที่ผ่านมา แต่ก็พอเดินได้แต่อย่าให้โดนซ้ำที่จุดเดิมพอ