Wie ich mal ….

Früh, viel zu früh brechen wir auf.

Den größten Teil unserer Sachen lassen wir hier im Hotel.

Das Busticket haben wir uns schon gestern gekauft un fast pünktlich um 6.30 Uhr startet unser Bus, der uns von Pokhara nach Besisahar bringen soll.

Was er dann auch wirklich macht.😉

Zwischen durch regnet es wie aus Eimern aber wir haben wie so oft mal wieder Glück und es hört kurz bevor wir sie Ort erreichen auf.

Mittlerweile ist es schon nach 11 und wir können immer noch nicht los laufen, weil ich vorher noch etwas Bargeld abheben möchte.

Ich hab zwar schon knapp 50.000Rp aber weil es auf dem Weg wahrscheinlich kein Geldautomat ist, fühle ich mich doch etwas besser, wenn wir noch ein paar mehr Kröten in der Tasche haben.

Einen Automaten finden wir auch recht schnell, nur müssen wir ewig warten, weil 2 Frauen gut 10 Minuten davor stehen um dann festzustellen, das er nicht funktioniert.

Die Gelegenheit nutzt dann ein Mann um vorzudrängeln, natürlich funktioniert der ATM auch bei ihm nicht.

Ein Bankangestellter hat dann erbarmen und verspricht auch sofort darum zu kümmern.

Mittlerweile haben wir schon gut 20 Minuten mit warten vertrödelt und ich entscheide nem anderen Automaten zu suchen.

Ich finde auch nur ein paar Hundert Meter weiter gleich 2 ATMs, allerdings funktionieren beide nicht.😠

Also gehen wir wieder zurück zur ersten Bank und warten …..und warten…..und warten.

Ich bin schon kurz davor aufzugeben, dann haben es die 2 Frauen, die schon ganz am Anfang den Automaten belegt haben endlich geschafft.

Zusätzlich haben wir noch das Glück, vorgelassen zu werden und ich kann endlich noch ein wenig Geld abheben.

Bonny kauft noch ein paar Äpfel, dann geht es aber endlich los…..ach ne, eine Kleinigkeit müssen wir noch erledigen, wir müssen uns noch registrieren….zu Glück geht das recht schnell und wir können endlich los gehen.

Wir folgen also gut gelaunt der holprigen Straße, die aus dem Ort führt und haben nach etwa 500 Metern schon das erste kleine Problemchen.

Wir müssen einen Fluss überqueren und weit und breit ist keine Brücke in Sicht.

Etwas ratlos stehen wir hier am Ufer und ich bin schon drauf und daran meine Schuhe aus zu ziehen, da kommt unsere Rettung, in Form eines Traktors.

Kurzerhand fragen wir ob wir hinten auf Trecker springen können, der Fahrer ist einverstanden und in Null Komma nix sind wir auf der anderen Seite des Flusses.

Ab jetzt läuft es wie am Schnürchen…..Das Wetter Passt, wir müssen nicht bergauf und es gibt immer dann wenn wir sie brauchen eine Brücke.☺

Was etwas nervt, sind aber die Busse, die auf der Strecke unterwegs sind. Aber gut, irgend etwas ist ja immer.

Nach etwa 7 km erreichen wir den Ort Khundi, in dem wir auch wieder an einem Polizei Checkpoint halt machen müssen um unsere Permit abstempeln zu lassen.

Eigentlich gar nicht so schlecht, dann weiß man immer, wo ein verschollener Wanderer zuletzt gewesen ist.

Immer hin haben wir jetzt schon die ersten 7 km hinter uns gebracht.
Von hier ist es laut unserer “Karte“ (wir haben in Pokhara ein Höhenprofil mit Kilometer und Zeitangaben bekommen) nur eine Stunde bis ins nächste Dorf.

Wir sind gut in der Zeit und wollen es heute wenigstens noch 2 Dörfer weiter schaffen.
Auch wenn wir etwas länger als eine Stunde brauchen, erreichen wir Bhulbhule ohne Probleme. 

 Hier werden wir dann auch von ein Mann angesprochen, der wissen möchte wie weit wir heute noch laufen.

Wir antworten, das der nächste Ort (Ngadi) unser heutiges Tagesziel ist, woraufhin er uns die Visitenkarte seines Gasthauses in diesem Ort gibt.

Ich nehme die Karte, bedankte mich und dann laufen wir weiter….ob wir wirklich in seinem Gasthaus schlafen werden, wissen wir noch nicht.

Auch wenn die Umgebung mit den Reisfeldern, den kleinen Hütten und dem Fluß, recht schön ist, stören die Autos und Busse, die hier auf der Schotterpiste unterwegs sind doch ein wenig.

Egal, wir haben es ja bald geschafft.

Wir sind schon wieder gute 20 Minuten unterwegs, da gesellt sich ein Begleiter zu uns.

Erst hab ich ihn gar nicht erkannt aber nach dem wir ein wenig zusammen gelaufen ist, fällt auch bei mir der Groschen……Der Typ, der uns seine Karte gegeben hat ist zu uns gestoßen.

Er erzählt uns, das Chinesen die Straße und das Kraftwerk gebaut haben und hier Steinbrüche betreiben.

Und natürlich auch, wie toll sein Gasthaus ist und was er für ein guter und erfahrener Bergführer ist.

Wobei sein Gasthaus nem guten Kilometer vor Ngadi liegt.

Na anschauen können wir es uns auf jeden Fall mal meine ich und ehe ich mich versehe stehen wir in einem schönen Garten und werden von seiner Schwester begrüßt.

Das Zimmer ist zwar sehr einfach aber weil es hier wirklich schön und die Familie super nett ist, entscheiden wir zu bleiben…..außerdem gefällt mir der Name vom Gasthaus…..“Peach & Love“.😊

200 Rp  (1,70€) kostet die Übernachtung  und das Essen braucht zwar ewig lange bis es fertig ist, schmeckt aber auch super lecker.

Wir sind die einzigen Gäste hier und anscheinend läuft es seit die Straße fertig ist nicht ganz so gut, weil die meisten Wanderer um Zeit zu sparen mit dem Bus etwas weiter fahren und nicht wie wir wirklich von Anfang an laufen.

Unsere Gastgeber geben sich jedenfalls richtig mühe um ihre einzigen Gäste.

Dann fängt es an zu regnen, wir verkrümeln uns in unser Zimmer.

Im laufe des Abends wird dann aus dem Regen ein Gewitter und ich muss sagen, das ich selten ein so heftiges Gewitter erlebt hab.

Egal, wir sind beide so müde, das wir trotzdem schlafen, wie kleine Murmeltiere.
Hier dann jetzt noch Bonnys Eindrücke des ersten Tages:

Oh fast hätte ich es vergessen, ich hab ja den Schrittzähler, den ich in Australien gefunden hab dabei.

Am Ende des,heutigen Tages zeigt dieser immer hin 16.927 Schritte an.☺

วันที่ 6 กันยายน 2559 เริ่มต้นเช้าของการเดินทางไปเมือง Besisahar เรานั่งรถบัสรอบ 6.30น. เราเดินออกมาในเมืองแต่เช้าเพื่อมากดเงิน แต่ตู้ดันเสียกดไม่ได้ เราจำเป็นต้องสำรองเงินในกระเป๋าให้พอระหว่างการเดินป่า เพราะในป่าหรือในหมู่บ้านจะหาตู้เอทีเอ็มยาก ดังนั้นเราเลยรอกดในเมือง Besisahar อีกที เราไปถึงสถานีรถก่อนเวลา ต้องนั่งรอ คนแถวนั้นก็จะยุให้ซื้อน้ำ ซื้อกาแฟ ขนมปัง ตลอดเวลา เราต้องรีบขึ้นรถโดยต้องถามคนรถว่าต้องขึ้นคันไหน ในรถก็จะมีทั้งชาวบ้านและนักท่องเที่ยวขึ้นเต็มรถ เมื่อถึงเวลารถออกรถของเราก็วิ่งยาว ใช้เวลา 5 ชั่วโมงในการเดินทาง เมื่อถึง Basisahar เราก็เดินหาที่กดเงิน เจอตู้กดก็ดันมีปัญหา เราเดินหาอยู่นานจนได้กด และหาซื้อยาสำรองไว้เพื่อมีปัญหา พร้อมกับซื้อผลไม้แอปเปิ้ลไว้กินแก้หิวระหว่างทาง เพราะเรายังไม่ได้ทานอะไรเลยแต่เช้า แต่เราก็หยุดพักไม่ได้ ต้องไปต่อ เพราะเครื่องมันร้อน เราต้องเช็คอินจุดแรกที่เมืองนี้ เพื่อเริ่มต้นการเดินทาง เป็นการเช็คและตรวจสอบนักท่องเที่ยวของเค้า เผื่อเวลาคนไหนหายไป ไม่มีการเคลื่อนไหวตามจุดต่างๆที่แจ้งไว้ เค้าจะได้ตามหาได้ถูก และรู้ตัวว่ามีนักท่องเที่ยวประสบปัญหา เป็นวิธีการที่ดีเยี่ยมมาก เราเริ่มเดินลงจากหมู่บ้าน มุ่งหน้าไปไหนไม่รู้ วันแรกขอชิลๆไปตามทาง ค่ำไหน เหนื่อยไหน ก็หยุดพักที่นั่น ไม่ต้องเดินขึ้นเขาเท่าไหร่ เราไปถึงจุดที่แม่น้ำไหลผ่านทางเดิน เราข้ามไม่ได้ ต้องยืนรอคิดหาวิธีว่าจะข้ามไปยังไง จนพี่แถวนั้นชี้บอกให้ขอขึ้นรถไปกับเค้า ขอข้ามแม่น้ำ แล้วเค้าก็เรียกรถให้ คนรถก็จอดให้ขึ้น แบบไม่รู้ว่าเต็มใจช่วยเหลือไหม  ระหว่างทางเจอกลุ่มเด็กน้อยขอบุหรี่ บางคนเห็นอาหารที่ห้อยในกระเป๋าก็ขอ ของเราเด็กน้อยวิ่งเข้ามาขอแอปเปิ้ล กลุ่มวัยรุ่นเดินผ่านมาถามว่าอยากได้ยาไหม ถามบอสคนเดียว เราเดินชมบรรยากาศ วิวต้นไม้ ภูเขา เล็กๆ แต่ก็สดชื่น อิ่มเต็มปอดกับอากาศธรรมชาติ แต่ทางที่เดินก็เป็นถนนจึงมีแต่รถวิ่งผ่านไป มา บีบแตร่ ไล่ตลอดทาง แต่ก็ไม่ได้วุ่นวายเท่าไหร่ นานๆมาที เมื่อข้ามสะพานเหล็กยาว โคตรสวย และน่าตื่นเต้นที่จะได้ข้ามสะพานแบบนี้ จากนั้นก็จะเข้าสู่หมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งเราได้เจอกับหนุ่มเจ้าของเกสเฮ้าส์พีชแอนด์เลิฟ เราทักทายพร้อมกับถามว่าจะไปไหน และให้นามบัตร บอกมีที่พักสวยๆ บรรยากาศดีอยู่ใกล้ๆ บอสรับนามบัตรไปพร้อมกับยินดีปรีดาไปด้วย เราเดินออกจากหมู่บ้านไปสักพักใหญ่ หนุ่มคนนั้นก็เดินตามมาทันเรา พร้อมกับชักชวนให้เราพักกันที่นั่น ด้วยความที่มีบอสขี้เกรงใจ เราก็เลยได้พักกันที่พีชแอนด์เลิฟ ที่นี่บรรยากาศดี เสียงน้ำไหลดังมากเพราะอยู่ติดแม่น้ำ แต่ห้องพักที่แบบว่าธรรมดามากๆ ห้องน้ำแบบบ้านๆ เหมือนนอนในเพิงที่พักชั่วคราว (แต่เราก็แค่พักชั่วคราวจริงๆ) กะจะอาบน้ำซักเสื้อที่ใส่วันนี้ น้ำดันไหลนิดหน่อย ไหลๆหยุดๆ ตัวเปียกไป หัวเปียกด้วยสบู่ แชมพูแล้ว จะออกก้อไม่ได้ ต้องอาบให้เสร็จด้วยการเอาน้ำดื่มมาช่วย พร้อมกับยืนอาบกับน้ำที่ไหลนิดๆนั่นแหละ พอเป็นพิธี วันแรกของการเดินก็รู้สึกล้านิดๆ ปวดหน่อยๆ ได้อาหารของที่พักช่วยเติมพลังให้เราได้อยู่ต่อ 

สรุปวันนี้ เดินทางมา Besisahar  นั่งรถบัส 6.30น. ถึงเมืองประมาณ 11น. เริ่มTrekking 12.15น. จนถึง 15.30น. ระยะทาง 11กม. พักที่ Peach Love Guesthouse 200RS. ที่ความสูง 850เมตร