Wie ich mal ….

Da hab ich doch beim letzten Eintrag glatt vergessen zu zeigen wo wir gerade sind.

Hier also schnell noch ein Bild das zeigt, wo uns der 11. Tag auf unserer Annapurna Tour hin verschlagen hat.

Wir sind schon früh auf den Beinen und sitzen schon kurz nach 6 Uhr am Frühstückstisch.

Trotzdem schaffen wir es erst gegen 8 Uhr das Dorf zu verlassen.

Das Wetter ist großartig, was ziemlich gut für die Moral ist, weil wir uns für heute viel vorgenommen haben…Ziel ist es heute bis zur letzten Übernachtungs Möglichkeit vor dem “Thorung Pass“ welcher mit 5416 Metern der höchste Punkt auf der Runde ist zu erreichen.

Dieses letzt “Gasthaus“ ist das “Thorung High Camp“.

Das High Camp liegt auf 4850 Meter Höhe und ist von hier etwa 4,5 Stunden entfernt und liegt 800 Meter höher als “Yak Kharka“, wo wir jetzt sind.

Wir haben uns also ne ganze Menge vorgenommen.

Bis jetzt läuft auch alles wie am Schnürchen…Wir stapfen gemütlich den Pfad entlang und erreichen nach etwas mehr als einer Stunde das nächst Dorf.

Das Dorf heißt Letdar, liegt immerhin schon mal auf 4200 Metern und hier wäscht man sich die Haare noch auf der Straße.😂

Außerdem hab ich hier auch noch die Gelegenheit im Vorbeigehen zu sehen, wie ein Yak gemolken wird….Die Käseproduktion läuft also.☺

Viel Zeit zuzuschauen haben wir aber nicht, schließlich sind wir ja gefühlt gerade erst gestartet.
Die nächsten 3 Stunden verbringen wir nur mit laufen.

Die Kraft lässt immer mehr nach, wir reden nicht viel und jeder von uns geht einfach seinen Gedanken nach.

Ein paar ganz nette Bilder entstehen natürlich auch….

Irgendwann haben wir sie Möglichkeit über eine Hängebrücke auf die andere Seite eines Flusses zu gehen.

Allerdings sehen wir weiter vorne noch eine andere Brücke.

Nach etwas überlegen (ich weiß gar nicht warum) entscheiden wir uns für den anstrengenderen Weg über die andere Brücke.

Nach dem wir in das Tal gelaufen sind, den Fluss überquert haben und uns an der anderen Seite wieder den Berg hoch quälen, kommt ein kleines Häuschen in Sicht.

Schnell ist klar, das wir genau da Pause machen.

Vor Ort stellen wir dann auch fest, das wir nicht die Einzigen sind, die hier eine kleine Rast einlegen.

Weil das Angebot hier recht überschaubar ist, gönnen uns was zu trinken und ein paar Kekse.☺

Bevor es dann weiter geht.

Bis “Thorang Phedi“ ist es von hier nur noch ein Katzensprung. 

Ok, ok unsere Katze macht anscheinend verdammt große Sprünge aber nach etwa einer halben Stunde haben wir es geschafft.

Thron Phedi besteht eigentlich nur aus 2 Gasthäusern.

Der Ort liegt auf 4.450 Meter Höhe und von hier beginnt der steile Aufstieg zum 400 Meter höher liegenden High Camp.

Eigentlich wollen wir ja auch im High Camp die Nacht verbringen aber ein Israeli, den wir hier treffen erzählt uns etwas, das wir nicht bedacht haben….

Die Idee da oben auf 4850 Metern zu schlafen um sich an die Höhe zu gewöhnen ist an für sich ja nicht schlecht……Aber……. So weit oben haben die meisten Menschen dank der dünnen Luft eh Schlafstörungen und wenn die Symptome der Höhenkrankheit zu groß werden, muss man doch besser schnell wieder runter und wenn dieses mitten in der Nacht So ist, birgt der Abstieg bei Dunkelheit ein zusätzliches Risiko.

Wir entscheiden uns also dann doch für die vernünftigere Lösung und bleiben einfach hier “unten“.

Ein Zimmer bekommen wir ohne Probleme und das dieses ziemlich einfach eingerichtet und auch noch gerade super warm ist überrascht uns auch nicht wirklich.

Das einzige was doch etwas nervt ist, das wir kein Wasser für unsere Toilette haben und ich erst mal mit dem Eimer loslaufen muss um das zu ändern.😉
Dann essen wir schnell ne Kleinigkeit und entscheiden um uns an die Höhe zu gewöhnen heute noch ohne Gepäck zu High Camp aufzusteigen.
Auch wenn ich eigentlich viel lieber ne Runde schlafen würde, rappel ich mich also noch mal auf um gemeinsam mit dem Boss los zu stapfen.

Der Aufstieg ist steil, steinig und raubt ganz schön viel Kraft.

Dafür ist die Aussicht recht gut und weil wir ja Zeit haben, lassen wir uns auch welche…

Nach etwas mehr als einer Stunde ist es dann geschafft.

Schnaufend stehen wir im Base Camp und wissen, das wir jetzt schon 4850 Meter höher sind als das Meer und jeder Strandurlauber.😉
Und wir gehen sogar noch ein ganzes Stück höher, um auf einem Hügel neben dem Base Camp ein Steinmännchen zu bauen.

 

Nach etwa einer Stunde setzen dann bei mir so langsam die alt Bekannten Kopfschmerzen ein und wir beginnen wieder runter zu gehen um in unserer Unterkunft ne leckere Knoblauchsuppe zu essen.😉
Hier treffen wir dann auch wieder auf Jessie und Norbert die übrigens auf Instagram unter dem Namen “himalaya.dancer“ ein paar tolle Bilder posten wieder.
Bonny hat auch die Gelegenheit sich endlich mal wieder auf Thai zu unterhalten, weil unser Gastwirt einige Jahre in Thailand gelebt hat.

So sind wir alle glücklich und gut drauf, allerdings immer mit dem Wissen im Hinterkopf, das uns morgen wohl der heftigste Etappe unserer Wanderung bevorsteht.

Heute haben wir bis hier her immerhin 11.532 Schritte gemacht und mein Boss hat sicher auch noch ne Menge zu sagen…..

    วันที่ 17 กันยายน 2559

เช้าอันหนาวเหน็บ บนหุบเขา Yak 
…..ในทุกๆวันที่ตื่น มันทำให้บลอยากลุกจากเตียงแต่เช้าๆ แล้วแง้มเปิดผ้าม่านจากหน้าต่างห้อง เพื่อสำรวจตรวจสอบทิวทัศน์รอบๆ เพราะในทุกๆวัน ที่เราเปลี่ยนที่พัก เปลี่ยนเส้นทาง มันมีอะไรใหม่ๆให้บลได้เห็นและสัมผัสอยู่ทุกนาที ชอบจังชีวิตแบบนี้
เช้าในทุกวัน กิจวัตรก็จะมีเหมืนเดิม ตื่นมาแค่ล้างหน้าแปรงฟันพอ (เพราะหนาวมาก) 🙂 เก็บกระเป๋า เพิ่มพลังด้วยอาหารเช้า จากนั้นก็ออกเดินทางไปตามจุดหมายกัน เช้าวันนี้เราเจอกลุ่มคนแก่ที่เดินรุจหน้าไปก่อนเรา เป็นชาวเอเชียผิวขาว (น่าจะเกาหลีหรือไม่ก็จีน) มากันเป็นกลุ่มเล็ก เดินถือไม้เท้า เดินอย่างช้าๆ เรื่อยๆ คิดในใจ เค้าอายุเยอะมากแล้วนะ น่าจะ 60+ แล้ว แต่ดูสิ ทำไมเค้ามาเดินบนเขาสูงขนาดนี้ได้ บอกเลยไม่ธรรมดา ใจต้องเกินร้อย บวกร่างกายและสุขภาพต้องดีด้วย ไม่งั้นมีเดี้ยง ขนาดบลเดินยังเหนื่อยหอบแทบตาย แล้วประสาอะไรกับคนวัยทอง ไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน แต่สุดท้ายเราก็เดินแซงเค้าได้ เย้! รู้สึกดีใจไหมเดินแซงคนแก่ได้ ในทริปนี้เราแซงได้สองกลุ่มคือ…หนุ่มอินเดียผู้สุดจะสโสวไลฟ์ กับกลุ่มอาม่าอาเตี๋ย อากงอาซ้อ ภูมิใจเชียวอย่างน้อยๆก็ได้แซงคนอื่นบ้าง 😅
…..ระหว่างรูท Yak เรามุ่งหน้าไปยัง Base Camp การเริ่มเดินแรกๆยังคงสบาย เส้นทางไม่ชันมาก แต่ก็เหนื่อยเหมือนกัน เดินๆไปจะเจอหมู่บ้านอยู่เป็นจุดๆ ตั้งอยู่ห่างกัน มีการเลี้ยงควาย ที่เรียกว่า Yak อยู่ในคอกในฟาร์มเล็กๆ หลายตัว เราเดินจากที่ราบเข้าสู้ที่เลียบชายเขา เราออกเช้าเกือบก่อนคนอื่นๆ แต่เราเดินช้าๆชิวๆเพื่อไม่ให้ร่างกายเหนื่อยเกินไป เดินชมวิวไปเรื่อย เหนื่อยก็หยุด ทุกครั้งที่หยุดก็เพราะบลอยากหยุด บอสก็พลอยได้ผลประโยชน์ได้หยุดตาม ระหว่างเลียบชายเขาการเดินก็เดินเอียงลาดขึ้นไปทีละนิด จากนั้นก็เดินลงทีละนิด เดินแบบนี้ยู่สองสามชั่วโมง ก็จะต้องข้ามสะพาน เพื่อไต่ไปเขาอีกลูกหนึ่ง 
…..จากจุดนี้เราจะมีทางเลือกอยู่สองทาง คือหนึ่งข้ามสะพานเหล็กยาว แล้วเดินเลียบเขาขึ้นไปแบบยาวๆ จากที่ดูและกะด้วยสายตาแล้วเส้นทางนี้น่าจะเดินนานและเหนื่อยเอาการ ส่วนทางเลือกที่สอง คือเดินยาวลงเขาไปอีกหน่อย จากนั้นก็ข้ามสะพานไม้ แล้วก็ไต่เขาขึ้นแบบซิกแซก แบบกลั้นหายใจขึ้นแปปเดียวจบ ไม่ต้องเดินไกล น่าจะถึงก่อน แน่นอนเราเลือกทางเดินที่สอง และมีนักท่องเที่ยวหนุ่มสาวสองคนที่เดินมาไล่เลี่ยกัน เลือกเดินเส้นทางแรก คราวนี้แหละ แข่งกันเลยใครจะถึงก่อน บลกับบอสก็เดินเรื่อยๆเอื่อยๆลงเขา และข้ามสะพาน หยุดถ่ายรูปเป็นพักๆ เมื่อข้ามสะพานเสร็จเท่านั้นแหละ ก็ถึงจุดแตกหัก บอสเดินนำหน้าไปแบบไม่หยุดรอ บลก้าวแค่สองก้าวก็หยุดพัก เชี่ยๆๆๆเหนื่อยมาก คิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่เลือกมาเส้นทางนี้เนี่ย (คิดในใจ) แต่บอสเข้าใจ 
…..บอสไปถึงจุดหักมุมซิกแซกก็จะหยุดหายใจและมองลงมาที่บล เพื่อเช็คความเรียบร้อย ไอ้เราก็ได้อยู่ๆ เดินขึ้นไปทีละนิด พร้อมกับปรับทัศนคติภายในจิตใจของตัวเองสักหน่อย เพื่อให้มีพลังมุ่งมั่นที่จะก้าวขึ้นให้ถึงยอดเขา ที่บนนั้นจะมีบ้านคนตั้งโด่ๆอยู่บนยอดหลังเดียวโดดๆ พร้อมกับมีลานกว้างๆ และโต๊ะเก้าอี้ให้นั่งพัก และที่ขาดไม่ได้มีโถขนม น้ำ วางเรียงรายรอเราอยู่บนนั้น ใช่แล้ว สวรรค์รออยูข้างบนนั่น บอกตัวเองว่า ฮึบ! ถ้าขึ้นไปถึงเมื่อไหร่นะ จะเหมาขนมทุกอย่างเลย55+ แค่นั้นแหละ บลเรียนรู้ที่จะปรับวิธีการเดินตัวเองใหม่ ให้เดินและหายใจเป็นจังหวะ แค่นี้ก็ทำให้เดินได้หลายก้าวเลย บอสเห็นก็สบายใจ เดินต่อไปแบบไม่รอ และยืนถ่ายรูปอย่างสบายหัวจิตหัวใจ 😂 
…..เมื่อเห็นเช่นนั้นบลยิ่งต้องมุ่งมั่น รีบฉุดร่างไปอยู่ตรงนั้นให้ได้โดยเร็ว คุณบอสก็พยายามชม คุณทำได้ๆ (คิดในใจ รู้แล้วว่าทำได้ แต่มันจะช้าๆหน่อย เหนื่อยมาก) บลก็คุมลมหายใจและจังหวะการก้าวให้สัมพันธ์กัน สายตาในระหว่างที่เดินและหยุดพัก ก็จะสำรวจไปรอบๆพร้อมกับมองหนุ่มสาวคู่นั้นว่าอยู่จุดไหนแล้ว ดูเหมือนเค้าจะเดินเร็วมากนะ แต่บางช่วงก็ดูหายไป และสุดท้าย ในที่สุดบลก็มาถึง จุดสวรรค์ที่รอคอย น้องหมาอ้วนนอนรออยู่บนนี้ ไม่รอช้า บลแมะก้นลงแบบไม่รีรอเพื่อพักหายใจก่อน แล้วค่อยสนุกกับน้องหมากัน เจ้าของร้านก็ยิ้มต้อนรับ เราไปถึงกลุ่มแรกเลย และหากม้องย้อนกลับไป ก็จะมีหลายๆกลุ่มกำลังไต่ขึ้นมาแบบเราอยู่ เป็นกลุ่มวัยรุ่นที่เราเจอเมื่อคืน และจากนั้นไม่นานคู่หนุ่มสาวที่เลือกเดินเส้นทางแรก ก็มาถึงติดๆกัน
….. เรานั่งพักและหายใจสูดอากาศที่นี่พักใหญ่ ก็ต้องย้ายก้นออกเดินต่อ แต่สรุปคือไม่ได้เหมาขนมนะ 55+ จากจุดนี้เริ่มใกล้ถึงเป้าหมายแล้ว แต่เราก็อยู่สูง การเดินจะเป็นเรียบชายเขา ที่เป็นดินไลด์ลงเขาสูง เห็นแล้วเสียวเลย ต้องเดินอย่างมีสติ กลัวพลาดตก บวกกับต้องเดินอย่างช้าๆ เพราะเหนื่อยม๊วกก นี้ขนาดเดินทางไม่ชันนะ ไม่ต่างกับเดินขึ้นเขาซิกแซกเมื่อกี้เลย บลก็จะแอ๊บแอ๋ เป็นว่าเดินเขาไปชมวิวไป ที่ไหนเล่า คือเหนื่อยโฮก เดินแทบไม่ไหว บอสก็พยายามดันและยุยงอยู่นั่น „ใกล้แล้วๆ อีกนิดเดียวบนนี่“ รู้แล้วนิดเดียว แต่ทำไมไม่ถึงสักที (ตกลงบลมาเป็นภาระบอสซะงั้น) เราเดินอยู่นานสองนาน เจอหนุ่มคนหนึ่งเดินแซง (แหม่ม! เดินจ้ำเอาๆ ไม่เหนื่อยเลยนะ) 
…..สุดท้ายหลังจากผ่านไปชั่วโมงกว่าๆ(มั้ง) เราก็เห็นโรงแรมอยู่สองสามหลัง  ถึงแล้ว!!! ที่พักที่ไม่ใช่เบสแคมป์ ดีใจสุดๆๆๆ แค่เห็นหลังคาโรงแรมก็ดีใจมากแล้ว อยากจะทิ้งตัวลงพื้นตรงนั้นเลย แต่ทำไม่ได้ ต้องเดินต่อเพื่อหาที่พักว่าจะพักไหน ด้วยความที่บลเป็นคนค่อนข้างเรื่องมากเรื่องที่หลับนอน เลยทำให้เดินขึ้นลงกันสองสามรอบ สุดท้ายมันก็ไม่ได้มีที่ไหนดีกว่ากัน พักๆไปเหอะ เหมือนกันหมด 
…..จริวๆเราตั้งใจจะขึ้นไปพักที่เบสแคมป์กัน แต่ดูจากเส้นทางขึ้นแล้ว ไม่ไหวอย่างแรง บวกกับเหนื่อยมากๆพอแล้ว และมีคนแนะนำมาว่าให้พักข้างล่างนี้ก่อนเพื่อปรับสภาพร่างกาย เพราะมัหลายคนที่ขึ้นไปด้านบนแล้วไต่เขาลงมาด้านล่างตอนดึก เพราะร่างกายปรับสภาพกับความสูงไม่ได้ ดังนั้นเราไม่ยอมเสี่ยงเด็ดขาด เพราะบลไม่มีประกัน  😅
…..การพักใ…..การพักในที่ห่างไกลที่นี่ค่อนข้างต้องบริการตัวเองนิดหนึ่ง ปวดขี้ปวดเยี่ยว แต่ห้องน้ำไม่มีน้ำ ทั้งๆที่เลือกห้องที่มีห้องน้ำส่วนตัวนะ พอถามพนักงาน เค้าก็หาครุมารองน้ำด้านนอกแล้วยกมาให้เรา เป็นน้ำครุเล็ก ขี้ทีเดียวก็ใช้หมดละ จากนั้นเหรอ ต้องไปตักน้ำใส่ถัง แบกน้ำเข้าห้องน้ำเอง ขี้เกียจอะดิ! สรุปคือให้บอสทำให้ 😄 ขอบคุณนะคะบอสซี่ เราต้องใช้น้ำกันอย่างประหยัด ถามว่าอาบน้ำไหม ตอบเลยว่าไม่อาบ ทั้งหนาวทั้งไม่มีน้ำ ขอบายละกัน ให้ผ่านจุดนี้ไปก่อน คือตอนนี้จะหมุนตัวไปทางไหนก็หนาว ใต้ผ้าห่มก็หนาวจับใจ ตอนนี้คือคิดถึงแดดมากๆ 
…..ระหว่างที่ปฏิบัติภาระกิจ เก็บข้าวของและเก็บตัวในผ้าห่มนั้น ไม่นานเราก็เจอกับคู่รักเยอรมันที่บอสคุยถูกคอเมื่อคืน เค้าเพิ่งมาถึง และพักที่เดียวกันอีก จากนั้นเราก็ได้ทานอาหารค่ำด้วยกัน อ๋อ!ลืมไป บลได้เจอเจ้าของโรงแรมพูดไทยได้ด้วย นิดหน่อย แค่ทักทาย เค้าบอกเคยไปเที่ยวไทยบ่อย ก็คุยกับเจ้าของโรงแรมอยู่พักใหญ่ สนุกดี และก็พบปะพูดคุยกับเพื่อนร่วมทางคนอื่นบ้างเล็กน้อย อบอุ่นดี