Wie ich mal ….

Die Entscheidung steht fest, pünktlich zum Vollmond verlassen wir Koh Phangan.

Wir packen unseren ganzen Krempel, verfrachten alles auf den Roller und brechen Richtung Fährhafen auf.
Jetzt kommt der Moment vor dem ich schon die letzten 3 Tage Angst hatte, wir bringen den Motorroller zurück.
Ich hab zwar wirklich immer peinlich genau darauf geachtet das gute Stück nicht zu zerkratzten aber die ein oder andere Fahrt über Feldwege und Buckelpisten ließ sich einfach nicht vermeiden.

Jetzt ist der Moment der Wahrheit also gekommen.
Wir geben den Roller zurück, der Verleiher läuft eine Runde um den Scooter herrum und ich bekomme meinen Reisepass wieder.
Alles  gut gegangen und mir fällt ein riesiger Stein vom Herzen.

Tickets für die nächste Fähre besorgen ist ein Kinderspiel, jetzt müssen wir nur noch 2 Stunden warten, bis es endlich los geht.

Sie Überfahrt ist ziemlich entspannt, ich hab mich vorher schon mit ein paar Snacks eingedeckt und wärend wir diese gemütlich knabbern genießen wir die Aussicht und die Seeluft, die warscheinlich noch ein wenig frischer gewesen wäre, wenn unsere Fähre so etwas wie einen Katalysator gehabt hätte.

Auf dem Festland geht es dann mit dem Minibus weiter bis wir am späten Nachmittag endlich unser neues Ziel erreichen.

Nakhon Si Tammarat ist eine Stadt etwas weiter Südlich von Surat Thani wobei sich hier recht wenig Touristen hin verirren.
Ich finde es klasse, endlich werde ich wieder auf der Straße gegrüßt. 🙂
Es ist schön wie freundlich ich hier überall als Ausländer aufgenommen werde.

Bonny hat sich mal wieder um ein Hotel gekümmert wobei wir fast eine dreiviertel Stunde laufen müssen um dieses zu erreichen.
Auch wenn es nicht die beste Lage hat ist unser Zimmer schön und sauber.
Was will man mehr?!

Gegen 19 Uhr mein meine Reiseleiterin, das wir los müssen.
Im Hotel gibt es zum Glück die Möglichkeit sich kostenlos Fahrräder zu leihen, weil unser Ziel der Tempel „Wat Phra Mahathat“ doch einige Kilometer entfernt ist.

Mit dem was mich dort erwartet hab ich wirklich nicht gerecht.
Die heutige Vollmond Nacht ist nämlich eine ganz besondere.
Klar für die tausenden Touris, die sich gerade nur ein paar hundert Kilometer weiter auf Koh Phangan die Kante geben ist diese Nacht sicher und hoffentlich legendär aber ich bin mir sicher, daß keiner von denen weiß was sich in dieser Nacht sonnst in Thailand abspielt.

Heute ist nämlich der Vollmondtag des dritten Mondmonats im traditionellen thailändischen Kalender.
An diesem Tag, der immer im Februar oder März ist, ist ein großer Buddistischer Feiertag.
Das Māgha Pūjā Fest, der Name ist zusammengesetzt aus Māgha(Pali: Name des dritten Mondmonats) undPūjā (Pali: verehren), Māgha Pūjā ist also ein Tag zur Verehrung des Buddha und seiner Lehre am Vollmondtag des dritten Monats.

Der Tempel den wir zu diesem Fest besuchen ist nicht nur der größte Tempel der Stadt, es ist auch einer der Ältesten in Thailand.
Schon einige 100 Meter vor dem Bauwerk ist die Straßen gesperrt.
Mit unseren kleinen Klapprädern schaffen wir es aber uns an der Absperrung vorbei zu mogeln.

Schon vor dem Tempel ist richtig was los, überall sind Menschen und an allen Ecken gibt es Verkaufsstände.
Aber was uns im Hof des Gotteshauses erwartet ist gigantisch!
Tausende von Menschen mit Blumen, Kerzen und Räucherstäbchen laufen hier begleitet vom Gesang (oder ist es Gemurmel) von Mönchen um den Tempel.
Bonny besorgt uns auch je eine Blume, ne Kerze und 3 Räucherstäbchen.
Viel erklären muss sie mir nicht, schließlich machen es mir tausende von Gläubigen gerade vor.
Wir rein uns also in diese riesige „Parade“ ein und beginnen um den Tempel und die Stupa zu laufen.
Fast eine viertel Stunde brauchen wir allein für die erste Runde und weil im Buddhismus anscheinend so ziemlich alles drei mal gemacht wird gehen wir natlos in Runde 2 über.
Ich mag die ganze Atmosphäre, die warme angenehme Nachtluft, der Geruch von Räucherstäbchen, das Singsang der Mönche und die vielen Menschen von denen ich als einziger Farang verstohlene Blicke und gelegentlich ein Lächeln ernte.

Nach dem wir auch die Letzt Runde absolviert haben bringen wir unser Blumen samt Kerze und Räucherstäbchen zu einem extra dafür aufgesetzten Kasten. Wobei ich meine Kerze hier nicht abstellen kann, weil ich diese leider schon bei der 2. Runde verloren habe.
Bin halt doch ein wenig ungeschickt. 😉

Dann genießen wir noch ein wenig den Trubel und die Atmosphäre,  bevor wir anfangen die verschiedenen Essensstände abzuklappern um uns ein Abendessen zusammen zu kaufen.

Ausgestattet mit einer Unmenge an Tüten voll Snacks schwingen wir uns auf unsere Räder und verlassen erstmal das Gewusel um einen etwas ruhigeren Ort zu finden.
Lange müssen wir nicht suchen, in einem kleinen Park direkt an den Überresten der alten Stadtmauer machen wir es uns bequem und verputzen unsere Leckereien.

Auf der anderen Seite der Mauer Schein etwas im Gang zu sein.
Musik und eine Stimme, die irgend etwas erzählt sind die ganze Zeit zu hören.
Mein Boss meint, daß dort warscheinlich gerade ein Schattenspiel aufgeführt wird, weil diese Stadt auch bekannt ist für ihre Schatten-Puppen.
Klar möchte ich mir das auch anschauen und wir schleichen gleich nach dem Essen auf die andere Seite der Mauer und mischen uns unter Puplikum.
Lange schauen wir uns das Schauspiel nicht gerade an, weil ich ja kein Wort verstehe.
Dafür schaffe ich es aber mich hinter die Bühne zu mogeln um heimlich ein paar Fotos zu knipsen.

Dann radeln wir wieder zum Hotel.
An ins Bett gehen ist obwohl es schon recht spät ist aber nicht zu denken, weil keine 50 Meter von unserer Unterkunft eine Bühne aufgebaut ist und hier richtig Halligalli gemacht wird.
Klar, daß wir da auch noch mal vorbei schauen müssen.
Wenn ich hier Halligalli schreibe meine ich damit nicht das Puplikum,  weil es höchstens 30 Leute sind, die sich hier her verirrt haben.

Das stört die Band und vorallem die Sängerin herzlich wenig,  die Frau gibt auf der Bühne voll Gas und es macht riesen Spaß sich das anzuschauen und zu hören.

Als das Konzert zuende ist und vom Moderator eine kleine Dankesrede zu hören ist Wer uns da gerade unterhalten habem staunen wir nicht schlecht…..handelt es sich doch um die in Thailand  berühmte Sängerin ฟาเรนไฮธ์ (Fahrenheit)!!!

Wow!
Ab sofort hat sie auf jeden Fall auch einen Groupie aus Deutschland. 🙂

Ich hab keine Ahnung warum aber wir beide mögen Nakhon Si.
Heute nehmen wir uns den ganzen Tag um die Stadt zu erkunden.
Natürlich machen wir das auch wieder mit den Klapprädern und natürlich starten wir wieder etwas zu spät.

Erstmal ist also Mittagessen angesagt und da lassen wir es uns für kleines Geld richtig gut gehen. 🙂

Dann steht der erste Tempel auf dem Programm,  wir bekommen Blumen, Kerze und Räucherstäbchen.
Mit Kerzen hab ich es wirklich nicht so, weil mir meine beim anzünden der Räucherstäbchen in einen Eimer voll Öl fällt.
Zum Glück bekomme ich eine neue auf die ich wirklich aufpasse. 🙂

Dann geht es weiter zum Wat Phra Mahathat wo wir gestern abend ja schon waren.
Heute wollen wir uns alles mal bei Tage und ohne die Menschenmassen anschauen.
In der Anlage selbst sind die Aufräuarbeiten im vollen Gange.
Was wir gestern nicht mit bekommen haben ist, daß die Pagodas hier in Kilometer lange Stoffbahnen eingewickelt wurden.
Und auch wenn bei unserer Ankunft heute schon eine ganze Menge aufgeräumt ist, finde ich den Anblick immer noch gigantisch.

Wir werfen auch einen kurzen Blick in den Tempel, weil hier aber gerade so viele Leute am beten sind mache ich (genau wie ein junger Mönch) nur fix ein Foto und verlasse das Gebäude dann wieder.

Weiter geht es ins Museum, das hier zur Anlage gehört.
Wobei mich dieses ehrlich gesagt weniger beeindruckt hat.

Der Tag ist schon zur Hälfte rum und es gibt noch 2 Dinge, die wir unbedingt erledigen wollen.
Da ich aus Platz- und Gewichts-Gründen keinen Kamm mit auf die Reise genommen habe muß ich unbedingt meine Haare schneiden lassen.
Wir finden auch einem klasse Friseure, dessen Salon ganz nebenbei auch als Garage herhalten muss.

Der Wagen der hier Parkt ist zwar abgedeckt aber ich bin mir sicher die Karre ist frisiert.

Nach dem ich jetzt wieder nicht mehr ganz so verwarlost aussehe und auch mein Hang zu schlechten Wortspielen befriedigt ist können wir weiter radeln.

Das diese Stadt bekannt für die Schatten-Puppen ist hab ich ja gestern schon herraus gefunden.
Heute wollen wir uns noch ein wenig mehr mit dem Thema beschäftigen und besuchen deshalb das Schatten-Puppen Museum.

Wir sind die einzigen Besucher des Museums und die Scheune in der die Puppen Sammlung ausgestellt ist, ist ziemlich überschaubar aber es gefällt uns hier auf jeden Fall.
Ebenen mal was anderes.

Nach dem wir uns alles genau angeschaltet und weil es keine Aufsicht gibt zum Teil auch vorsichtig angefasst habem gehen wir in einen kleinen Shop, der zum Museum gehört.

Hier zeigt und erklärt uns die Frau die hier lebt auch wie die Puppen hergestellt werden und weil wirklich alles so nett ist ist entscheide ich mir eine Miniatur Ausgabe dieser nicht gerade hübschen Puppen zu kaufen.

Nach dem wir heute doch schon so viel erledigt haben wird es Zeit für meine lieblings Beschäftigung: Wir gehen Eis essen.:)

Hier entdecken wir auch ein Poster welches über die Veranstaltungen auf der Bühne neben unserem Hotel hinweist.
Heute Abend tritt หวิว (View) auf, der anscheinen auch Mega bekannt in Thailand ist.

Ganz klar, daß wir uns den Auftritt nicht entgehen lassen!

Zwar ist das Konzert diesesmal etwas besser besucht aber ich finde den Typen, der von sich sehr überzeugt ist nicht so gut.
Zwischen jedem Lied albert er erst mal gefühlte 10 Minuten und ich verstehe zwar kein Wort von dem was er erzählt aber ich bin sicher, daß ich wenn ich es verstehen würde auch nicht in Begeisterungsstürme ausbreche.

Egal, Hauptsache wir werden nett beschallt.
An unserem letzten Abend in Nakhon Si.:)

Hier wie immer ein service von Thai für Thai.
Bonnys Beitrag zu Nakhon Si:

มาต่อ เช้าวันนี้มีแพลนจะขับรถไปดูแถว Fullmoon Party กัน ระยะทางค่อนข้างไกลเช่นกัน ขึ้นเขาลงห้วย ขึ้นเขาสูงกว่าเดิมอีก ได้วิวสวยดีคะ ขับกันไปแบบหลงทางบ้างไรบ้าง พอไปถึงก็รู้สึกว่าแถวโซนนี้ดูค่อนข้างวุ่นวายไม่ค่อยหน้าเที่ยวคะ ไม่ได้หยุดพักชมหาดแถวไหนเลย จึงรีบพากันออกมาแล้วไปต่อที่หาดธารเสด็จ ซึ่งเป็นหาดที่พระองค์รัชกาลที่ 5 เคยไปประพาส ซึ่งแน่นอนแถวนั้นมีอนุเสาวรีย์ของพระองค์ท่านอยู่ และเมื่อก่อนหาดแห่งนี้ไม่สามารถขับรถเข้าไปได้ต้องเดินผ่าดงป่าเข้าไป แต่เมื่อไม่นานมานี้ทางการเพิ่งจะสร้างถนนให้เข้าไปได้แล้ว ซึ่งจากที่เห็นถนนนั้นยังดูใหม่และสวยงามมากคะ ขณะขับรถก็ฟิ่นไปกับเส้นทางใหม่ ไม่วุ่นวาย ขับแบบมีความสุขมากคะ ที่แรกที่จะไปคือน้ำตกใกล้ๆหาดประมาณหนึ่งกิโล เป็นทางผ่านพอดีจึงแวะเข้าไปชม น้ำตกเงียบคะ นักท่องเที่ยวไม่มาก เล่นน้ำแบบส่วนตัวกันเลยทีเดียว เข้าไปหลับได้ตื่นหนึ่งคะ จากนั้นจึงออกไปที่หาดกันต่อ ที่หาดนั้นมีบังกะโลให้เช่าอยู่คะ อยู่บนเชิงเขา เรียงขึ้นไปบนเขา ที่พักไม่เยอะเท่าไหร่ น่าอยู่คะ แล้วชายหาดตรงนี้จะเป็นหาดเล็กๆ แต่คลื่นลมแรงมาก แต่ว่าสนุกคะ หากได้แวะไปแถวนั้นลองเล่นน้ำดูนะ มัน สำหรับคนชอบความท้าทาย คลื่นมาทีต้องเตรียมทำตัวให้เหมือนคลื่น ถ้าทำให้กลมกลืนกับคลื่นไม่ได้มีบอบช้ำคะ นี่โดนไปหลายรอบมากโดนซัดเข้าฝั่งครั้งแรกตัวราบกับพื้นทราย ตั้งตัวจะลุกคลื่นลูกสองมาอีกกระหน่ำซ้ำรอบนี้หัวราบกับทราย ไม่ทันได้ลุกรอบสามมาอีกรอบนี้หัวปักทรายเลยคะ ตอนแรกว่าจะถอดใจเดินหนีแล้ว ไม่ไหวคะ แต่ไม่ได้หัวเต็มไปด้วยทราย ภายในร่มผ้าน้องทรายมุกเข้าไปอยู่เต็ม จึงต้องตั้งตัวใหม่เข้าไปล้างตัวหาจังหวะดีดี เล่นไปเล่นมาดันสนุก ไม่อยากออก แต่ไม่ได้คะเย็นละต้องรีบกลับไปเพื่อไปดูพระอาทิตย์ตกกัน ล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนชุดไปกันต่อระหว่างเปลี่ยนชุดเจอน้องหมาน่ารัก เจ้าของเห็นว่าชอบก็บอกให้เอาไปเลี้ยง เพราะมันมีอยู่สามตัวเค้าให้เอาไปเลี้ยงตัวหนึ่ง แต่ไม่ได้สิกำลังเดินทางท่องเที่ยวเราเลี้ยงไม่ได้หรอกจึงตัดใจไปซะเสียดายคะ จากนั้นขับรถไปถ่ายรูปพระอาทิตย์ตกกันแถวบริเวณป่าชายเลน ไปเกือบไม่ทัน พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าแล้วจึงได้รูปมานิดหน่อย และก็ขับรถออกไปเจอกลุ่มชาวบ้านและนักท่องเที่ยวเดินอยู่กลางทะเลเต็มจึงจอดรถขอถ่ายรูป และเข้าไปร่วมวง คือเค้ากำลังหาหอยปูอยู่ เราก็เดินไปช่วยหานิดหน่อยและก็เดินเล่นหามุมถ่ายภาพกัน จู่ๆก็มีหมาตัวหนึ่งเดินเข้ามาสง่า จึงเรียกมาเดินด้วยกันเดินไปที่เกาะกลางทะเล พอไปถึงเกาะเท่านั้นแหละเจ้าหมาตัวนี้รู้สึกว่าตัวเองมีอิสระ วิ่งเล่นไปมาแบบจริงจังมาก คงจะวิ่งไล่นกแต่ไม่ค่อยเห็นนกเลยนะ ไอ้เราเห็นมันวิ่งอย่างมีความสุขก็รู้สึกมีความสุขกับมันไปด้วย รู้สึกได้จากเสียงของฝีเท้าที่มันวิ่ง แบรคและแตะน้ำ มันเป็นอะไรที่ดูมีอิสระและมีความสุขสุดๆ เราก็ได้แต่หันมองตามเสียงวิ่งและเงาของมัน เนื่องจากฟ้าเริ่มมืดมองตัวไม่ค่อยชัดละเพราะวิ่งเร็วเหลือเกิน มันคือช่วงเวลาของความสุขจริงๆ ไม่อยากจะคิดอะไรมาก อยากหยุดเวลาอยู่ตรงนั้นนานๆนั่งมองเจ้าหมาตัวนี้วิ่งเล่น ฟังเสียงแบรคของมัน นี่แหละความสุข จู่ๆมีฝรั่งคนหนึ่งเดินมาเค้านึกว่าเราเป็นเจ้าของหมาเพราะเค้าเห็นเราเล่นและคุยกับมัน เค้าก็เดินไปหาหมาพร้อมกับถ่ายภาพขณะที่มันกำลังแหงนหน้ามองฟ้า โพสท่าอย่างสง่างาม ภาพออกมาสวยงามมาก กลายเป็นว่าทำให้เราอิจฉาเค้าเลยที่ได้มุมภาพของเจ้าตัวนี้ เพราะเราพยายามถ่ายภาพมันหลายครั้งมากแต่ไม่ได้เพราะด้วยที่ไม่มีแสงแฟรชช่วย เลยพลาด จากนั้นเราก็กลับกันปล่อยให้มันอยู่บนเกาะอย่างมีความสุข เราก็รีบกลับไปหาไรทานและพักผ่อนต่อหลังจากเหนื่อยจากแรงคลื่น
เช้าวันนี้เราเตรียมตัวออกเดินทางต่อ รีบเก็บกระเป๋าและเช็คเอ้าโรงแรม จากที่เรามีประสบการณ์รอบแรกแล้วกับการแบกกระเป๋าใบใหญ่สองใบนั่งรถมอเตอร์ไซต์ครั้งนี้จึงไม่มีปัญหาอะไร ไปแบบง่ายๆ เอารถไปส่งคืนพร้อมกับรีบไปจองตั๋วเรือกลับเข้าฝั่ง คราวนี้จองของบริษัทราชาเฟอร์รี่ ค่าเรือ 210บาท บวกกับค่ารถตู้เข้าเมืองสุราษฎร์100บาท เรือออกเวลาบ่ายโมง จึงได้มีเวลานั่งเล่นหาไรทานกัน ถึงเวลาก็เดินไปขึ้นเรือที่ท่าเรือซึ่งเรือลำนี้ค่อนข้างใหญ่มากเป็นเรือขนสินค้า ขนรถ และผู้โดยสารนั่งด้านบน เรือลำใหญ่ค่อนข้างเก่า ออกเรือทีนี่ควันดำทั่วท้องฟ้าคะ เราใช้เวลาสามชั่วโมงในการโดยสารเรือลำนี้ พอไปถึงฝั่งก็เดินไปขึ้นรถตู้ที่เราซื้อตั๋วตั้งแต่ที่เกาะแล้ว แต่เผอิญเจอพี่เค้าขายตั๋วไปนครศรีฯพอดี เอาไงละทีนี้ คือจุดหมายปลายทางของเราก็คือนครศรีฯ แต่คิดว่าจะไปต่อรถเข้านครศรีฯที่ในเมือง เลยปรึกษากันกับแพททริค ไม่อยากเสียเวลาเลยยอมทิ้งตั๋วรถเข้าเมืองสุราษฎร์แล้วซื้อตั๋วนครศรีฯใหม่เพราะค่ารถก็ไม่ได้แพงมาก 120บาท แต่คนขายตั๋วน่าจะเอาเปอร์เซ็นต์จากเรา 10บาท สรุปจ่ายไป 130 บาท นั่งรถไปชั่วโมงหนึ่งก็ถึงเมืองนครศรีฯ จากนั้นเราก็เลือกที่จะเดินไปที่พัก เพราะรถตู้จะไปจอดแค่ที่ บ.ข.ส. เท่านั้น เดินไปประมาณสองกิโลกว่าก็ถึงที่พัก โรงแรมกนกอินทร์ ที่พักที่จองไว้เป็นห้องพัดลมราคา 370 บาท แต่เผอิญเป็นห้องน้ำแชร์กับห้องอื่น เราเข้าใจผิดจึงบอกพี่เค้าไปว่าจองไว้เป็นห้องน้ำในตัว พี่เค้าจึงอัพเกรดให้ เป็นราคาห้อง 400 ห้องน้ำในตัว เป็นห้องแอร์เพิ่งปรับปรุงใหม่ สวยดี ข้างนอกก็มีงานดนตรีของเบียร์สิงมาแสดง เอานักร้องดังๆของเมืองไทยมา ได้ยินเสียงเพลงครึกครืนเชียว แถมที่โรงแรมยังมีรถจักรยานให้ยืมปั่นด้วยคะ ประหยัดตังได้มากและได้ฟิลการท่องเที่ยวอย่างแท้จริง คืนนี้เราเริ่มปฏิบัติการเลยคะ ออกไปสำรวจพื้นที่กันด้วยจักรยานน่ารักกิ๊บเก๋ คือในหัวไม่มีแผนว่าจะไปไหน รู้แต่เพียงว่าอยากปั่นออกไปชมเมืองยามค่ำคืน เนื่องจากย้อนกลับไปตอนที่เราเดินหาโรงแรมนั้นระหว่างทางที่เดินนั้นเราได้เห็นเมือง ได้เห็นผู้คน ได้เห็นร้านอาหารชิคๆ แล้วรู้สึกชอบเมืองนี้ขึ้นมาทันที จึงอยากปั่นจักรยานรับลมเย็นๆดูแสงไฟตามท้องถนนและชิมอาหารพื้นเมือง คือปั่นๆไปไม่รู้จะไปไหน คิดขึ้นมาได้ว่าที่เมืองนี้มีวัดมหาธาตุใหญ่ที่สวยงาม และมหัศจรรย์ ชาวบ้านล่ำลือกันว่าพระธาตุแห่งนี้ไม่มีแสงเงา ดังนั้นจึงขอไปแวะเวียนดูซะหน่อย ปั่นไปไกลพอสมควร ก็เห็นว่าเริ่มมีผู้คนมากมายและมีเสียงเพลงสวดมนต์จากเครื่องเสียงทางวัด เรามาโดนจังหวะงานวัดพอดี ตรงกับวันมาฆบูชา ดังนั้นเราจึงได้เวียนเทียนกัน ซึ่งแน่นอนมันคือประสบการณ์ใหม่สำหรับแพททริคที่ได้เวียนเทียนรอบโบสถ์ใหญ่และผู้คนหน้าแน่ ระยะเวลาเดินเวียนเทียนนั้นใช้ไปประมาณ 45 นาทีได้ คนหนาตามาก แต่วันนี้สิ่งที่เราพลาดคือขบวนแห่ผ้าห่มพระธาตุซึ่งเค้าบอกว่าปีนี้คนเยอะมากๆๆๆ ไม่รู้มาจากไหนกัน และผ้าเหลืองห่มพระธาตุเล็กเต็มไปหมด เนื่องจากพระธาตุใหญ่ช่วงนี้อยู่ในการบูรณะปฏิสังขรณ์ฉะนั้นจึงห่มพระธาตุใหญ่ไม่ได้ หลังจากที่เวียนเทียนเสร็จเราก็พากันหาอะไรทานในงานวัด เดินจนเมื่อยคะ ไม่ไหวแล้วขอกลับดีกว่า ระหว่างทางกลับเจอแสงสีเสียงตรงไหนแวะเข้าเยี่ยมชมหมดคะ ที่ที่สองคืองานประจำปีจากทางเทศบาลหรือป่าวไม่แน่ใจแต่อยู่ในพื้นที่ส่วนราชการ เค้ามีการละเล่นหนังตะลุงให้ดู ครั้งแรกที่ได้ดูของจริง พยายามนั่งฟังและจับใจความแต่ฟังไม่รู้เรื่องแปลไม่ออก คนนั่งดูประปรายไม่มากเท่าไหร่แต่มีเสียงหัวเราะเป็นระยะๆ ไอ้เราก็หัวเราะตามเค้าทำเป็นรู้ไปงั้น นั่งมองนั่งถ่ายภาพแปปเดียวก็ลุกไปหาถ่ายภาพกำแพงเมืองต่อและอนุเสาวรีย์ และศาลหลักเมือง แสงสียามค่ำคืนของเมืองนี้สวยคะ อาจจะอยู่ในช่วงของงานประจำปีของทางวัดด้วยหรือเปล่า จากนั้นเมื่อเราถึงที่พักก็ได้ยินเสียงเพลงจากนักร้องบนเวลาร้องซะมันเชียว จึงพากันแวะไปนั่งฟังเอาบรรยากาศ ไม่มีคนเลยแต่เค้าเล่นได้สนุกและมันมาก ดูเหมือนเป็นแขกวีไอพียังไงไม่รู้ พอนักร้องร้องจบบนเวทีก็ประกาศบอก „หากท่านใดอยากถ่ายรูปคู่กับนักร้องวงฟาเรนไฮต์ก็เชิญได้ข้างเวทีนะครับ“ ตกใจ! นี่นักร้องดังนี่หว่า แต่ทำไมไม่มีคนเลย ไม่น่าละดูท่าทางการร้องการการเล่นมันและสนุกมาก คืนนี้ถือว่าเป็นค่ำคืนที่ดีและสนุกวันหนึ่งกับคืนแรกของเมืองนครศรีฯ
เช้าวันต่อมาเราอยากไปเยี่ยมชมเมืองในช่วงกลางวันบ้าง โดยเริ่มจากการแวะทานอาหารขนมจีนน้ำยาซีฟูส ซึ่งที่ร้านมีหลากหลายน้ำยาให้เลือกสรรหรือจะเอาเป็นเซทเลยก็ได้ เค้าจะตักน้ำยามาให้ทุกแบบให้เราเลือกตักทานได้สบาย ก็ถือว่าอร่อยดีคะ แปลกใหม่ จากนั้นเราก็ปั่นไปต่อกันที่ศาลหลักเมืองเพื่อกราบไหว้เอาฤกษ์เอาชัยกันหน่อย จากนั้นเราก็ไปวัดพระมหาธาตุกันอีกครั้งเพื่อไปตามล่าเงาของพระธาตุองค์ใหญ่ แต่ก็ไม่เจอคะ อัศจรรย์มาก เสร็จก็พาแพททริคตามล่าหาร้านตัดผมกันแล้วก็ไปต่อที่พิพิธภัณฑ์หนังตะลุง บ้านหนังตะลุงสุชาติ ทรัพย์สิน ที่นี้เป็นที่ที่น่าอนุรักษ์ไว้มากคะ มีหนังตะลุงแบบต่างๆให้คนรุ่นหลังได้เรียนรู้และมีการสาธิตวิธีการทำหนังตะลุงให้ดูด้วยและที่สำคัญมีศพของผู้เป็นศิลปินและช่างทำรูปหนังตะลุงฝีมือยอดเยี่ยม ให้กราบเคารพศพกันด้วยก่อนที่จะทำการพระราชทานเพลิงศพจริงในเดือนมีนาคม 2559 นี้ จากสมเด็จพระเทพฯ ภายในเป็นพื้นที่บ้านที่อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่และเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ให้กลุ่มนักท่องเที่ยวหรือกลุ่มผู้ต้องการศึกษาดูงานได้มาเรียนรู้และเผยแพร่ พร้อมทั้งมีการเปิดสอนพิเศษสำหรับผู้ที่สนใจด้วยหากทางราชการให้งบมาเพื่อเปิดสอน อันนี้ถามพี่เค้ามา 🙂 และที่นี้ก็มีของฝากมากมายจากฝีมือช่างหนังตะลุง เราก็ซื้อของเล็กๆติดไม้ติดมือมาคนละชิ้นเพื่อไม่ให้น่าเกลียด จากนั้นเราก็ออกมาหาไรทานกันจนได้ไปหยุดที่ลานคอนเสิร์ตอีกครั้ง วันนี้นักร้องชื่อหวิวมา เพลงดังๆที่จำได้ช่วงสมัยเปิดอัลบั้มใหม่ๆก็คือเพลง „กบในกะลา“ ตอนนี้ยังจำเนื้อเพลงได้อยู่เลย และผู้คนด้านหน้าลานเวลาก็มากกว่าเมื่อวานแต่ไม่มาก ส่วนมากจะเป็นเด็กนักเรียนที่มาขึ้นเวทีแสดง พอแสดงจบก็รอฟังนักร้องตัวจริงจากหวิว น้องๆสนุกกันใหญ่ทั้งเต้นทั้งกรีดกับกลุ่มเพื่อน ทำให้เราคิดถึงสมัยวัยรุ่นขึ้นมาทันที มีความสุขกับเพื่อนๆในกลุ่ม พอนักร้องร้องเสร็จลงจากเวทีเราก็กลับห้อง แต่ตอนกลับแพททริคบอกว่ามีกลุ่มวัยรุ่นโต๊ะด้านหน้าเดินตามหลังมา ซึ่งเราไม่ทันได้สังเกตุ เพราะเราไม่คิดว่าจะมีใครมาคิดร้ายกับเราเพราะเราไม่ได้ทำอะไรเด่นดังเกินหน้าเกินตาใคร พอเราเดินเข้าที่พักเด็กกลุ่มนั้นก็เดินกลับ เพราะที่พักใกล้กับเวทีงานคอนเสิร์ตมาก เด็กพวกนั้นจึงไม่ทันได้ทำอะไร ไม่งั้นมีหวังได้เรื่องแน่ ถือว่าโชคยังเข้าข้างเราอยู่นะ เพราะเรากราบขอพรศาลหลักเมืองแล้วท่านคงคุ้มครองเรา คิดเข้าข้างตัวเองเอา อิอิ