Wie ich mal ….

Heute verabschieden wir uns von Nakhon Si.

Wobei wir nicht wirklich weit reisen wollen.
Bonny weiß ja, das ich es liebe an Orten zu sein, die nicht von Touristen überlaufen sind.
Deshalb hat sie als nächstes Ziel „Ban Khiriwong“ das kleine Dörfchen liegt etwa 30 Kilometer westlich von Nakhon Si für uns ausgewählt.
Anscheinend ist es auch wirklich sehr klein, weil ich das Dorf auf der von mir heruntergeladen Karte nicht finden kann Bonny zeigt mir unser Ziel  auf ihrem IPad. Anscheinend ist Google Maps in diesem Fall besser als meine Offline Karte.
Sie erzählt mir das sie vor kurzem einen Bericht im Fernsehen über dieses Dorf gesehen hat, in dem man seit kurzem versucht etwas für Touristen aufzubauen.

Eine Stunde brauchen wir bis uns das Sammeltaxi direkt neben dem Tempel des kleinen Ortes absetzt.
Schon jetzt ist mir klar, daß ich mich hier wohl fühle, ringsherum sind Berge, alles ist grün und die paar Menschen die wir sehen lächeln wenn sie mich entdecken.
Jetzt gilt es nur eine Unterkunft zu finden.
Bonny hat zwar gestern schon im Internet geschaut und Preise vergleichen aber gebucht hat sie noch nichts.

Wir versuchen uns also erstmal ein wenig zu orientieren, da kommt ein Mann auf einem Motorrad vorbei gefahren.
Als er uns mit unseren Rucksäcken sieht hält er sofort an und beginnt mit Bonny zu reden.

Kurz danach erklärt mir die Thailänderin, das der Mann eine Unterkunft für uns hätte, Homestay und das für 300 Bath (7,50€) pro Nacht.
Meine übliche Frage, ob sie findet das der Typ in Ordnung ist beantwortet mein Boss mit „Ja“, also willigen wir ein.

Zu erst steigt Bonny zu dem Mann aufs Motorrad, ich darf so lange hier warten.
Gute 10 Minuten stehe ich also ganz alleine hier auf der Straße bis auch ich abgeholt werde.
Der Mann fährt mit mir die Straße entlang, an der Brücke über die wir gekommen sind vorbei und gleich über eine andere Brücke.
Dann nach rechts über eine nicht gepflasterte Straße am Fluß entlang, bis es links einen kleinen aber dafür sehr steilen Hang runter geht.

Auf dem Grundstück stehen 3 Hütten.
Zwei kleine Bungalows und eine etwas größere Hütte.

Einer diese kleinen Bambus-Bungalows ist jetzt unserer und ich hab mich sofort in diesen Ort verliebt.
Es ist ruhig, überall laufen die Hühner und Gänse herrum und die Frau die das zusammen mit ihrem Mann ist super lieb.
Wir haben uns kaum eingerichtet, da fragt sie schon ob wir etwas essen möchten.

Ich sage zu Essen ja grundsätzlich selten „Nein“ also kocht die Frau etwas leckeres für uns.

In der Zeit macht uns ihr Mann ein wie ich finde ziemlich verlockendes Angebot.

Wenn wir möchten würde er mit uns eine Wanderung auf den 3 höchsten Berg Thailands den „Khao Luang“ machen.
(Ich hab es viel später gegoogelt und rausgefunden das der Khao Luang mit seinen 1835m nur der 15. Größte Berg des Landes ist.)

Der Preis ist allerdings wie ich finde ziemlich happig.
3500 Bath (ca 88€) soll der Ausflug pro Person kosten.
Jetzt fängt er an zu erzählen, das diese Tour 3 Tage dauern würde und alles inklusive ist.
Also ich für meinen Teil bin überzeugt, wenn man es genau nimmt bin ich begeistert von der Idee 3 Tage lang auf einen Berg zu wandern.
Ein wenig bedenken habe ich wegen Bonny, als wir in Laos auf einen Berg gestiegen sind um den Sonnenuntergang zu fotografieren hat die Thailänderin ganz schön kämpfen müssen und hier reden wir ja nicht von einem kleinen Ausflug.
Sie meint aber, daß sie es schaffen würde.
Wir handeln noch einen kleinen Rabatt von je 500 Bath aus, dann ist die Sache geritzt.
Morgen brechen wir also zu einer 3 Tagestour auf.:)

Jetzt wird es aber erstmal Zeit, das Dorf zu erkunden.
Wir bekommen 2 klapprige Fahrräder und nach dem mein Rad von Ameisen befreit wurde und Bonnys frische Luft auf die Reifen bekommen hat strampeln wir los.

Immer am Fluß entlang geht unsere Fahrt, das Wetter ist nicht schlecht und überall wo wir auf Einheimische treffen weden wir freundlich begrüßt.
Irgendwann kommen wir an eine Stelle an der man den Fluß überqueren kann und weil hier schon ein paar Kinder im Wasser spielen und ich immer noch nicht richtig erwachsen bin nötige ich Bonny einen Stop einzulegen.
Das Wasser ist großartig, zwar etwas kalt aber klar und sauber. 🙂

Jetzt geht es aber weiter, schließlich wollen wir uns noch den kleinen Tempel anschauen.
Hier mache ich dann auch eine schöne Entdeckung.
Auf jeden Fall hat man in diesem Tempel Humor.:)

Natürlich muss ich auch hier zusammen mit meiner Reiseleiterin beten.
Was aber kein Problem ist, weil ich erstens schon ziemlich gut darin bin und zweitens niemand da ist, der uns beobachtet.

Zum Glück gibt es in diesem Dorf auch einen Geldautomaten, sonnst müssten wir unsere bevorstehende Wanderung warscheinlich ab arbeiten.

Am Fluß finden wir dann auch ein kleines „Restaurant“ so daß ich auch meinen täglichen Kaffee bedarf decken kann.

Bevor es dunkel wird sind wir wieder in unserer Unterkunft.
Schließlich wollen wir morgen recht früh aufbrechen und wir müssen unsere Sachen für die kleine Expedition noch zusammen stellen.

Hier wird uns auch der jüngste Bewohner der Anwesens vorgestellt.

Der Kleine ist vor ein paar Tagen aus dem Nest vom Baum gefallen und jetzt versucht man den Scheißer hier aufzupeppeln.
Na da drücke ich mal die Daumen, daß es klappt.
Apropos vom Baum gefallen, wenn es nicht gerade kleine Eichhörnchen sind, dann fallen hier leckere Früchte vom Baum.:)

Weil ich nicht sicher bin ob der Aufstieg der vor uns liegt nicht doch zu schwierig für meinen Boss ist, überreden ich sie, daß wir nur einen Rucksack mitnehmen und natürlich ich es bin, der diesen den Berg rauf schleppt.

Ich bin gespannt wie die nächsten 3 Tage werden!

Hier wieder mal der Tag aus der Sicht meiner thailändischen Begleitung:

วันนี้เราจะต้องเดินทางต่อไปยังจุดหมายใหม่ นั่นคือ หมู่บ้านคีรีวง ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ขึ้นชื่อเรื่องอากาศที่บริสุทธิ์ที่สุดในประเทศไทย 99.99% และกลายเป็นหมู่บ้านเข็มแข็งที่ชุมชนช่วยกันสร้างขึ้นมา หมู่บ้านแห่งนี้ล้อมรอบไปด้วยภูเขาและแม่น้ำที่ไหลผ่านหมู่บ้านและมีผลหมากลากไม้ขึ้นชื่อ อาทิเช่นมังคุดที่เค้าปลุกเพื่อส่งออกเท่านั้น แน่นอนราคากิโลกรัมละสองร้อยห้าสิบถึงสามร้อย แพงมากแต่ถ้าอยากกินผลไม้ฟรีต้องไปช่วงเดือนพฤษภาคมเป็นต้นไป ไปพักกับเกสเฮ้าส์แล้วไปเที่ยวชมสวนผลไม้แค่นี้ก็ได้กินผลไม้สดๆจากต้นแล้ว วันนี้เรานั่งรถสองแถวจากตัวเมืองไปที่หมู่บ้านประมาณ 25 กิโลเมตร ค่ารถ 25 บาท รถไปจอดที่วัดในหมู่บ้านเลย จากนั้นให้เดินออกไปทางสะพานแถวนั้นจะมีเกสเฮ้าส์หรือเต้นส์ให้เช่ามากมายราคาก็เริ่มตั้งแต่ 300 ขึ้นไป เรากะว่าจะเดินหาห้องพักหลังจากที่ลงจากรถสองแถวแล้วเดินออกจากวัดแล้วพี่คังขับมอเตอร์ไซต์มาพอดีจึงจอดถามว่ามีที่พักไหม เราบอกไม่มีกำลังหาที่พักราคาไม่เกินสามร้อยบาท (เนื่องจากราคาที่พักตอนนี้ราคาสูงขึ้นจากที่เช็คดูในอินเตอร์เน็ตมาก) พี่เค้าบอกตกลงเดี๋ยวนั่งแว่นรถมอเตอร์ไซต์วิบากไปกับพี่เค้าทีละคน โหพี่วาสนาช่างดีนั่งได้นั่งรถวิบาก เพราะที่นั่นเกือบทุกบ้านต้องมีรถวิบากเนื่องจากต้องขับขึ้นเขาลงห้วยกันแบบจริงจังมากเพื่อไปยังสวนผลไม้และบรรทุกผลไม้ลงมา เพราะเส้นทางที่ชาวบ้านทำไว้นั้นรถใหญ่ไม่สามารถเข้าได้นอกจากมอเตอร์ไซต์ จักรยานก็ลำบากหน่อย(ไม่หน่อยนะมากเลยแหละ) เพราะต้องปั่นขึ้นเขาที่ชันมาก พี่คังขับพาลงจากถนนใหญ่ ทางเข้าบ้านพี่คังนี้เป็นคล้ายทางเดินขึ้นลงเหมือนทางน้ำไหลขลุขละสูงชัน ปั่นจักรยานลงยังเสียวจะตีลังกาเลยคิดดู พี่เค้าเก่งมากไอ้เราคนนั่งแอบเสียว พอลงได้ก็พาเลี้ยวซอกแซกเข้าป่าแปปเดียวก็ถึงบ้านพักพี่เค้า „แหม่มๆพาน้องเค้ามาพักเดี๋ยวจัดเตรียมห้องพักกับอาหารให้น้องเค้าหน่อยนะ“ พี่คังเรียกพี่แหม่มออกมาต้อนรับ จากนั้นพี่แหม่มก็รีบลุกขึ้นมาจากแคร่“เตียงนั่งเล่น“ จากเพิงครัว พาไปที่บังกะโลน้อยซึ่งมีอยู่สองหลัง บอกน้องจะพักห้องไหนเลือกเอาเลย ห้องหนึ่งทำความสะอาดไว้แล้วแต่อีกห้องเพิ่งมีคนออกไปพี่เค้าเลยยังไม่ทำความสะอาด บอกพี่แหม่มเอาห้องนี้ „ห้องที่ยังไม่ทำความสะอาดอะไรเลย“ จากนั้นวางกระเป๋าและนั่งชมวิวรอบๆบ้าน ปล่อยให้พี่แหม่มทำงานไป พื้นที่ตรงนี้พี่เค้าอยู่กันสองคนและมีบ้านอื่นอยู่บริเวณนั้นประปราย เหมือนเราอยู่ในดงป่าอ่ะคะ ภายนอกเป็นสวนผลไม้รอบๆ แต่ภายในอาณาเขตบ้านพี่คังจะสะอาด มีต้นไม้ใหญ่อยู่ต้นหนึ่งแผ่กิ่งก้านยาวคอยให้ร่มเงา บริเวณรอบๆจะเป็นต้นไม้ยืนต้นปลูกไว้เป็นรั้วบ้าน และมีต้นไม้อยู่ในบริเวณบ้านเป็นจุดๆ เป็นพื้นที่ที่สงบมากและน่าอยู่ บ้านพี่เค้าเลี้ยงเป็ดไก่อยู่ไม่มาก ไก่มีทั้งไก่บ้านและไก่ฟ้า (ไก่ป่า) น่ารักดี ไก่มีชื่อด้วยนะแต่จำไม่ได้ละ „ลืม“ 😦 เราชอบนั่งมองไก่ฟ้าแม่มันตัวเล็กๆหางงอนสวย มีลูกตัวเกือบเท่าแม่ เสียงขันเล็กๆ น่ารัก นั่งมองทุกครั้งที่นั่งอยู่ตรงนั้น พี่แหม่มก็น่ารักเล่าเรื่องไก่ให้ฟังบ้างเป็ดบ้าง เรื่องนักท่องเที่ยวบ้าง คือไปแล้วเพลินคะ นั่งฟังแต่พี่แหม่มเล่าก็หมดวันละ หลังจากที่จัดการห้องพักเสร็จก็เก็บกระเป๋าเข้าห้องและขอจักรยานพี่แหม่มสองคันออกไปปั่นรับบรรยากาศด้านนอกบ้าง แค่วิวภูเขาและแม่น้ำนี้ก็กินขาดละ สวยมาก เห็นพี่แหม่มบอกว่ามีดาราเคยมาถ่ายละครที่หมู่บ้านด้วย และในช่วงวันวาเลนไทดาราบางคนจะมาเที่ยวที่นี้ เราปั่นขึ้นเขาไปตามลำธาร ไปไม่ไกลมากเท่าไหร่ปั่นแค่อ้อมหมู่บ้าน แต่ที่สังเกตุได้คือเกือบทุกหลังจะมีป้ายชื่อติดไว้หน้าบ้านและลงท้ายว่า“อากาศที่ดีที่สุดในประเทศไทย“ หลังจากที่กลับมาพี่คังก็นำเสนอเลยคะเที่ยวป่าเดินขึ้นเขาหลวง 3วัน2คืน คนละ 3500 แพททริคสนใจอยากขึ้นเราจึงปฎิบัติการต่อราคาพี่เค้าก็น่ารักบอกถ้าอยากลดก็ต้องไม่เอาคนหาบของและรถส่งขึ้นเขา จะลดได้คนละ500 เราตอบตกลง คือต้องเดินตั้งแต่บ้านพักไปขึ้นเขาแต่พี่คังใจดีบอกว่าเดี๋ยวพี่เค้าขับวิบากเอาของไปขึ้นเขาในสวนของเพื่อนก่อนแล้วค่อยมารับเราสองคนขึ้นไปในสวนของพี่สาวเพื่อจะเอารถจอดเก็บไว้ตรงนั้น จากนั้นจึงจะเดินต่อไปได้ เราก็ได้ตกลงตามนั้น เดินไม่มีปัญหาชอบ คืนนี้เราก็พักผ่อนเตรียมตัวไปขึ้นเขากัน แล้วค่อยมาดูสิว่าการขึ้นเขาของเราจะเป็นยังไง เพราะก่อนจะขึ้นพี่แหม่มพูดขู่ให้เรากลัวไว้เยอะมาก ทั้งเรื่องทาก“สัตว์ดูดเลือดหรือปริงป่า“ และเส้นทางขึ้นเขา แต่ยิ่งขู่เหมือนยิ่งยุทำให้อยากไปมากขึ้น แล้วคอยดูกัน ตื่นเต้นมาก 🙂