Wie ich mal ….

Das schlimme an unserem Plan mit dem Schiff nach Mandalay zu fahren ist die Uhrzeit.
Um 4.30 Uhr früh sollen wir am Hotel abgeholt werden, was für uns heist, das kurz vor 4 der Wecker klingelt.
Dafür läuft dann alles reibungslos.
Wir werden abgeholt und über einen kleinen Umweg zur Ablegestelle am Fluß gefahren.

Das Boot ist schon gut besuchte jeden Falls sind die gemütlichen Außenplätzte alle schon besetzt.
Dafür sind die Sportsitze im Boot selbst alle noch frei.
Auch nicht schlimm, bequem sind die Sitze auf jeden Fall und wir haben unheimlich viel Platz.

Bonny ist mitlerweile richtig Krank und ist froh einen Platz zum schlafen gefunden zu haben.

Wärend ich also die knapp 11 stündige Fahrt in vollen Zügen geniße und verdammt viele Fotos mache.
Angefangen beim Mond zur Abfahrt, den schönen Sonnenaufgang bis hin zum leben am und auf dem Fluß verbringen die Thailänderin die meiste Zeit in Decken eingekuschelt auf ihrem Platz und schläft.

Weil ich wirklich so viele Bilder gemacht hab hier also diesesmal wenig Text und viele Fotos.

In Mandalay haben wir ein Zimmer im „Golden Dream Hotel“ gebucht.
Luftlinie ist das nur einen Kilometer von dem Anleger entfernt.
Also kein Problem die Strecke zu laufen.
Wir wimmeln alle Taxifahrer ab und gehen los.
Weit kommen wir nicht, weil wir uns erstmal orientieren müssen machen wir kurz halt und werden gleich von einem Typen mit einer Art Fahrrad-Rikscha angesprochen.
Wir erklären ihm das wir das Stück bis in unser Hotel laufen wollen, worauf hin er lachend erwidert, das es viel mehr als nur ein Kilometer ist.
Er meint, das er uns für 2000 Kyat zum Hotel bringen würde.
Ich finde den Preis ok und wir beginnen unser Gepäck auf das klapprige alte Rad zu schnallen.

Dann geht die „rasante“ Fahrt los.
Schon nach 100 Metern tut mir der Mann richtig leid, weil er wirklich hart arbeiten muss, das sich unsere Gefährt von der Stelle bewegt.
Nach einer Weile geht es bergab und ich sage zu ihm, daß er Glück hat, weil er nun ein wenig verschnaufen kann.
Mit dieser Einschätzung liege ich aber ein wenig daneben, weil unsere Rickscha keine Bremsen hat.

Unser Fahrer springt vom Sattel und versucht unser Gefährt so gut es geht zu bremsen.
Was ihm auch gelingt trotz alle dem tut mir der Typ jetzt noch ein wenig mehr leid.
20 Minuten später erreichen wir unser Hotel und ich muss zugeben, daß wir mehr als 3 Kilometer gefahren sind.
Ich gebe unserem Fahrer für seinen harten Job noch 1000 Kyat Trinkgeld und dann nix wie ab ins klimatisierte Hotel.

Abends gehen wir noch kurz in ein Restaurant um die Ecke.
Aber mehr unternehmen wir nicht.

Weil es Bonny wirklich schlecht geht uns sie schon darüber nachdenkt wieder nach Thailand zurück zu kehren  entscheiden wir  am nächsten Tag nichts zu machen.

Ich verordne meinem Boss strickte Bettruhe und versorge sie den Tag über mit Obst und Medizin vom Markt um die Ecke.
Morgen geht es ihr dann hoffentlich besser.

Wer wissen möchte wie die arme kranke Thailänderin alles erlebt hat, kann hier weiter lesen:

24 มีนาคม 2559 นั่งเรือชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น จากพุกามไปมัณฑะเลย์
>>>>>เช้าวันนี้เราต้องตื่นกันตั้งแต่ สี่โมงเช้า เพื่อไปขึ้นเรือ เวลาห้าโมงเช้ารถก็มารับ เป็นรถเก่งจากทางเอเจนซี่เมื่อวานที่เราจองไว้ จากนั้นพาเราไปส่งที่ท่าเรือ โบกมือบายๆเดินขึ้นเรือได้บลขอนอนพักอย่างเดียว เพราะเมื่อคืนก็ไม่ได้หลับทั้งคืน ส่วนบอสก็สนุกกับการเก็บภาพพระอาทิตย์ขึ้น คือบลได้ส่องดูแปปเดียวก็รู้สึกว่าสวยมาก แต่คืออารมณ์ตอนนั้นไม่ไหวละ เหนื่อยกับการไอมาก สักพักพนักงานก็เอาอาหารเช้ามาให้ เป็นไข่ต้มหนึ่งฟอง กล้วยหนึ่งลูก ขนมปังแบบให้ปลาทานหนึ่งคู่ ทานประทังท้องไป แล้วก็นอนต่อ ในเรือคนไม่เต็มเท่าไหร่ เราเลือกนั่งด้านใน มีแค่เราสองคนจากที่นั่งทั้ง 20ที่ได้ส่วนด้านนอกวิวสวยเค้าจับจองพื้นที่กันเต็มหมดแล้ว เราก็นอนไม่สนใจใคร ตื่นมาอีกทีก็ไอๆๆๆ รู้สึกอาการไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ละ ทรมานและเกรงใจผู้โดยสารคนอื่น พอเริ่มเที่ยงพนักงานก็เอาอาหารเที่ยงมาเสิร์ฟ โดยตอนแรกเค้าจะมาเช็คก่อนว่าจะทานอะไรระหว่างข้าวผัดกับผัดเส้น เราเลือกข้าวผัด ได้เต็มเชี่ยว อร่อยดี แถมถ้าไม่พอขอเค้าเติมได้ และเค้าก็มีน้ำ ขนมกาแฟขายด้วย ส่วนบอสก็ใจดีบริการเราเต็มที่ ไปหาน้ำร้อนมาเสิร์ฟให้ตลอดเวลา ระหว่างทางในแม่น้ำสวยมากคะ พอบ่ายก็เริ่มมีเพื่อนนั่งมากขึ้นเพราะด้านนอกแดดเริ่มร้อน เค้าก็มาหลบแดดกัน เรือแล่นไปเรื่อยๆช้าๆเพื่อให้นักท่องเที่ยวเอาบรรยากาศ พอถึงประมาณห้าโมงเย็นเรือก็ไปถึงท่าเรือที่มัณฑะเลย์ ตอนแรกเรากะจะเดินไปโรงแรมเพราะดูจากแผนที่แล้วแค่สองกิโล เราถูกทาบทามจากแท็กซี่ แต่เราก็ปฏิเสธไปทุกราย จนไปเจอลุงคนนึงปั่นจักรยานตาม ถาม เราก็บอกไปว่าจะเดิน ลุงก็บอกว่าไกลนะ จนสุดท้ายเราก็ยอมขึ้นกับลุง โดยค่าโดยสารคนละ 1000 จั๊ต แต่สุดท้ายเราให้ทิปลุง 1000 จั๊ต เพราะลุงต้องรับน้ำหนักทั้งกระเป๋าสองใบและคนสองคนกับจักรยานคันเก่าๆ ระยะทางก็ค่อนข้างไกลถ้าเทียบว่าเราไม่รู้ทางนะ เพราะปกติเราก็เดินจนมาเยอะแล้วไง แต่ก็ไม่เป็นไรถือว่าแลกกับความสบายและประสบการณ์ใหม่กับจักรยานรับจ้างนั่งหันหลังใส่กัน ถือว่าแปลกดี เราถึงที่พักที่ Golden dream เราจองในบุคกิ้งที่รา 23$ ค่อนข้างแพง แต่ที่พักถือว่าใช้ได้ พนักงานน่ารัก อาหารเช้าก็โอเค ไม่ได้มีให้เลือกมากนักแต่ก็ไม่ถึงกับแย่  พอถึงที่พักเราออกไปหาอะไรทานเป็นร้านธรรมดาที่หนุ่มๆพม่านั่งกันเยอะ และที่สำคัญใกล้กับที่พักเรา เราไม่รู้จะสั่งอะไร ไม่มีเมนูให้ พนักงานพูดอังกฤษไม่ได้ แต่มีคนเข้าใจเราและแนะนำว่าเป็นข้าวผัดเราก็โอเค เสิร์ฟมาพร้อมซุป ข้าวผัดเค็มเกลือ ซุปก็เค็ม แต่ทานได้ ไม่ได้เค็มมากขนาดนั้น พอเช็กบอลก็ตกใจ ข้าวผัดจานละ500 จั๊ต หรือ 15บาท ถ้าเราไม่ซีเรียสเรื่องความสะอาด และอาหารการกินมาก ลองไปนั่งร้านที่ชาวบ้านธรรมดาเค้านั่งกัน รับรองได้ราคายุติธรรมแน่นอน แถมคนที่นั่นต้อนรับฝรั่งมากๆ ถ้าเกิดเป็นแค่เราเดินเข้าไปคนเดียวคงไม่มีใครสนใจแน่นอน รับประกัน จากนั้นก็กลับไปพักผ่อนต่อ

25 มีนาคม 2559 อาการไม่สู้ดี ต้องพักรักษาตัวก่อน เดี๋ยวพลาดโอกาส
>>>>>ก่อนหน้าที่เดินทางมาที่มัณฑะเลย์นั้นได้บอกกับบอสไว้ว่าถ้าอีกสองวันหลังจากนี้ยังไม่หายป่วย บลจะกลับประเทศไทยนะ เพราะไม่ไหวแล้วป่วยและไอมาเป็นอาทิตย์แล้วยังไม่หาย อีกใจละก็เสียดายไม่อยากกลับ แต่อีกใจคือบลไม่อยากตายอยู่ที่พม่านะ ยังไงก็ขอกลับไปตายที่รังเกิดได้ไหม จากนั้นคือตกลงกันว่าวันนี้ให้เป็นวันหยุดละกัน บลจะได้นอนพักผ่อนให้อาการดีขึ้น วันนี้ทั้งวันนอนอย่างเดียว ส่วนบอสก็ขึ้นๆลงๆหลายรอบ เย็นเค้าก็ไปเดินตลาดคนเดียวไปหาซื้อผลไม้มาให้พร้อมกับมะนาว เพราะบลไม่อยากจะทานอาหารที่นี่ตอนที่ไม่สบายและไอหนักเช่นนี้ เพราะอาหารแต่ละอย่างมีแต่น้ำมันเยิ้ม ทอดและผัดซะส่วนใหญ่ กะจะสั่งข้าวต้มก็ไม่แน่ใจว่าจะออกมาแบบไหน เลยเลือกผลไม้ดีที่สุด แต่ผลไม้ที่นี่เกือบทั้งหมดที่ผ่านมาคือไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่ทานได้หมดดีกว่าไม่มีอะไรทาน จากนั้นบอสก็ไปหาซื้อยามาให้ นอนทั้งวันทั้งคืน ก็รู้สึกว่าดีขึ้นมาบ้างนะ ส่วนหนึ่งอาจมาจากผ้าพันคอมหัศจรรย์ของบอสที่เค้าบังคับให้สวมไว้ตลอดห้ามถอดเด็ดขาดเพื่อให้คอมันอุ่นเสมหะจะได้ละลาย และทำให้เหงื่อออกเยอะๆ ซึ่งมันก็ได้ผลนะ