Wie ich mal ….

Da wir ja einen ganzen Tag nur im Hotel verbracht haben und von der zweit größten Stadt Burmas so gut wie noch gar nichts gesehen haben, beschließen wir noch eine Nacht länger zu bleiben.

Bonny geht es ein wenig besser, weshalb wir uns für heute vorgenommen haben so viel wie möglich der Sehenswürdigkeiten hier in Mandalay zu besuchen.

Jetzt stellt sich nur noch die Frage, wie wir am besten zu den verschiedenen Punkten gelangen.
Eine Möglichkeit wäre es sich Fahrräder zu leihen aber weil wir uns für heute doch ziemlich viel vorgenommen haben und die Entfernungen relativ groß sind beschließen wir einen Scooter zu leihen.
Für diesen sind zwar 15.000 Kyat fällig aber es erscheint uns gerade als die beste unf einfachste Lösung.

Schon nach 2 Minuten Fahrt ist mir klar, daß diese Idee für meine Nerven nicht gerade die beste Sache ist.
Anscheinend hat hier grundsätzlich Vorfahrt wer als erste die Hupe drückt und generell wird gerne mal prophylaktisch gehupt, nur um sicher zu gehen, daß der andere vor einem auch wirklich Platz macht.
Neben bei sind die Straßen stoppen voll und ein „Rechts vor Links“ oder Ähnliches gibt es nicht.
Der Größere hat Vorfahrt!
Zu erst schlagen wir und bis zu einer Tankstelle durch, dann geht es mit vollem Tank weiter bis zur gigantischen Stadtmauer des Königspalastes.
Hier finden wir auch recht schnell den Eingang.
Um erst einmal herauszufinden was uns der Eintritt hier kostet möchte ich unseren Scooter etwas abseits im Schatten parken, werde aber sofort von einem Uniformierten schwer bewaffneten Mann zurück gepfiffen.
Ok, einfach wie man möchte darf ich anscheinend nicht hier vor dem Palast rumfahren.
Ich Steuer unseren Roller also in Richtung der grimmig schauenden Soldaten.
Ich entschuldige mich kurz bei dem Mann mit dem Gewehr und werde auch gleich von einem anderen Typen, der auf jeden Fall sympathischer wirkt belehrt, daß wir am falschen Eingang sind.
Der offizielle Eingang ist genau auf der anderen Seite und nicht zu verfehlen.

Wir bedanken uns und fahren zum richtigen Eingang.
Hier wimmelt es auch von Soldaten, um das Gelände betreten zu dürfen brauchen wir erst eine Eintrittskarte, dann gibt es eine kleine Kontrolle und man darf mit dem Roller auf das Gelände.
Allerdings muß dieser durch das Tor geschoben werden und wir bekommen auch einen kleinen Rüffel, weil wir vergessen haben beim schieben unsere Helme abzusetzen.
Nach all dem Aufwand muss der Palast jetzt aber ein echtes Highlight sein!!!
Eine Stunde später stellen wir fest: Ist er nicht!

Die Gebäude sind zwar ganz nett aber wirklich viel zu sehen gibt es nicht.
Immerhin kann man auf einen Turm klettern und von dort die Aussicht genißen aber am sonnsten gibt es hier nix Spektakuläres zu sehen.

Also setzten wir unsere Tour durch Mandalay relativ früh fort.
Als nächstes steht das etwa 1 Kilometer entfernte Kloster „Atumashi Kyaung“ auf dem Programm.
Wobei es sich bei dem von außen recht imposanten Gebäude nur um einen Nachbau handelt.
Wie beim Palast bin ich als wir das Kloster betreten doch etwas enttäuscht.
Weil wir nur in einer großen Halle stehen in der ganz am anderen Ende eine Buddha Figur aufgebaut ist.
Weil ich ja mit Bonny unterwegs bin und wir eh an kaum einen Buddha vorbei kommen ohne diesen wenigstens zu „grüßen“ beten wir mal wieder ein wenig, bevor wir zum benachbarten Tempel „Shwenandaw Kyaung“ zu gehen.
Dieser ganz aus Holz gefertigte Tempel ist endlich mal einer, von dem ich in dieser Stadt beeindruckt bin.
Unzählige Schnitzerei sind hier überall zu finden und es ist auch einer der wenigen noch original erhaltenen Tempel.
Ganz alleine sind wir hier nicht.
Vorallem chinesische Touristen nutzen den schönen Tempel um unzählige Selfies zu machen.
Ich mogel jetzt mal bei den folgenden Bildern ein kleines Suchbild mit ein auf dem sich ein Typ aus dem Harz versteckt hat.

Dann geht es weiter.
Weil wir schon ziemlich viel Zeit vertrödelt haben schauen wir uns den Mandalay Hill und die  Kuthodaw Pagode nur von außen an.
Wobei die Kuthodaw Pagoda mit ihren
729 Pagoden zugegebenermaßen schon von außen ziemlich beeindruckend ist und ihre Geschichte recht interessant klingt.

König Mindon hielt hier von 1871-1872 das 5. Buddhistische Konzil ab. Man einigte sich auf eine einheitliche Lehrmeinung. Sie wurde zunächst auf Palmbättern niedergeschrieben und weil diese vergänglich sind, später auf Marmortafeln gemeißelt. Um einen goldene Stupa herum stehen hier 729 kleine Tempel. In jedem davon steht eine Marmortafel. Die Verewigung des Textes auf diesen 729 Marmortafeln hat der Pagode den Beinamen Das größte Buch der Welt eingebracht. 

Aber wir wollen bevor es dunkel wird noch einen anderen wichtigen Tempel besuchen und für den Sonnenuntergang haben wir uns auch schon einen Platz rausgesucht, der interessant klingt.
Leider aber einige Kilometer weiter südlich liegt.
Um den Trubel der städtischen Straßenverkehrs ein wenig zu umgehen entscheide ich mich einen großen Bogen zu fahren.
Wie sich herraus stellt eine ziemlich gute Idee weil rechts und liks am Straßenrand überall etwas interessantes zu sehen ist.☺

Irgendwann muß ich dann aber doch wieder Richtung Zentrum fahren und mit jedem Hupen werde ich unruhiger und Bonny lernt ein paar neue Schimpfwörter.
Sie kann es gar nicht leiden, wenn ich so bin aber Roller fahren in Mandalay ist eine echte Herausforderung für mich und meine Nerven.

Irgendwann erreichen wir dann endlich endlich die  Mahamuni Pagoda.
Welche die zweit wichtigste Pagode des ganzen Landes ist. Sie stammt aus dem Jahre 1784 und die darin aufgestellte Buddhastatue soll eins von nur fünf zu Lebzeiten Buddhas erstellten Bildnissen sein.

Im Inneren der Pagoda ist richtig was los und natürlich müssen wir auch einem ao ehrwürdigen Buddha unseren Respekt zollen.
Wo bei ich mal wieder viele neugierige Blicke ernte.
Zum einen ist es natürlich nicht normal, das einer der wenigen westlichen Besucher hier auch noch auf die Knie geht.
Zum anderen beten wir in dem Bereich, der für Frauen reserviert ist, weil es diesen verboten ist die Figur zu berühren.

Spannend ist es auch, zu sehen wie das Platz Problem hier gelöst ist.
Wer es nicht schafft wie wir direkt vor der goldenen Figur zu beten, kann auch an der Seite einen Fernseher anbeten, der live Bilder von der Status zeigt.

Nach dem wir also auch diesen Punkt auf unserer Liste abhaken können schwingen wir uns wieder auf den Scooter um zur  U-Bein-Brücke zu fahren.
Die 1,2 Kilometer lange Brücke wurde um 1850 erbaut und gilt als älteste und längste Teakholz-Brücke der Welt und laut Bonny ist das der perfekte Ort um den Sonnenuntergang zu fotografieren.

Wir brauchen fast 20 Minuten um den Brücke zu erreichen und wir sind nicht allein.
Busladungen von Menschen wurden hier her gekarrt und es wimmelt nur so von Leuten auf der alten Brücke.
Für uns steht fest, daß wir uns das nicht antun uns auch noch zwischen die vielen Menschen zu quetschen und wir laufen lieber unter der Brücke entlang.
Jedenfalls so weit es möglich ist ohne nass zu werden.;)

Ein paar Meter neben der Brücke steht ein riesiger toter Baum und genau an diesem machen wir es uns bequem um das Treiben an und auf der Brücke zu beobachten.

Lange sind wir hier nicht allein.
Nach und nach kommen ein paar Kinder, die sich genau unseren Baumstamm zum spielen ausgesucht haben.
Weil wir ja wirklich nett sind schenken wir den Kids ein paar Stifte, die schon ne ganze Weile in meinem Rucksack liegen, wofür wir spontan von 2 kleinen Mädchen  ein Liedchen mit dazu passender Choreographie vorgetragen bekommen.

Sonnenuntergang und Show sind einfach nur spitze aber weil wir morgen recht früh weiter reisen wollen und weil der Weg zurück zum Hotel recht weit ist, müssen wir uns auch schon wieder von unseren neuen kleinen Freunden verabschieden.

Nach dem Abendessen in einem sehr einfachen Restaurant geht es dann auch wieder ins Hotel und wie jeden Abend stelle ich fest, das es ein guter Tag war…….

Bonny fand den Tag auch gut.
Hier wie immer ihr kleiner Beitrag zum Blog:

26 มีนาคม 2559 ขับรถเที่ยวราชวัง วัดไม้สัก พระมัยยะมุนี สะพานอูเบง
>>>>>วันนี้เราจะออกไปสำรวจพื้นที่กันรอบเมืองมัณฑะเลย์ โดยเช่ามอเตอร์ไซต์ขับในราคา 15000 จั๊ต โดยตอนแรกกะจะปั่นจักรยานเพราะทางโรงแรมมีจักรยานให้บริการฟรี แต่ไม่ไหวแดดร้อนเหลือเกิน บวกกับต้องระวังตัวเองไม่ให้ป่วยหนักกว่าเดิมอีก จึงเลือกขับมอเตอร์ไซต์ดีกว่า แต่ปัญหาคือว่าผู้คนที่ใช้รถใช้ถนนที่นี่ค่อนข้างวุ่นวายกันมาก จะเลี้ยวจะขับทีก็ยาก เสียงแตร่ เสียงรถ คนเดิน รถใหญ่รถเล็กวิ่งแบบมั่วได้อีก ไฟแดงไฟเขียวก็ไม่มี ไม่รู้ใครจะไปก่อนดี บอสนี่เครียดสนิท ขับรถชิดขอบทาง คลานกระดึบกระดึบเอา ส่วนเราก็พยายามไม่คิดไม่เครียดเดี๋ยวจะปวดหัวอีก หลับตานั่งแล้วกัน แต่หูยังได้ยินอยู่ งั้นทำเป็นหูทวนลมไปนะ ส่วนบอสก็ทำหน้าที่ต่อไป (ขอโทษนะบอส) เราตั้งใจจะไปที่พระราชวังมัณฑะเลย์ เป็นพระราชวังในสมัยพระเจ้ามินดง สถานที่แห่งนี้ใหญ่มากเป็นทั้งพระราชวังและค่ายทหาร พระราชวังแห่งนี้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ ทดแทนของเดิมที่โดนระเบิดทำลายหมดเหลือแต่กำแพงป้อมปราการและคูน้ำรอบๆที่ยังเป็นของเก่า เราขับรถไปจอดทางฝั่งประตูทิศใต้ และถูกคนในพื้นที่ ที่เค้านั่งแถวนั้น น่าจะนั่งรอนักท่องเที่ยวหรืออะไรไม่แน่ใจ บอกให้ไปเข้าที่ประตูฝั่งทิศตะวันออก พร้อมกับซื้อตั๋วเข้าฝั่งนั้น แต่เราก็เห็นชาวบ้านเดินจูงรถเข้าออกที่ประตูฝั่งตะวันตกอยู่นะ สงสัยแยกสำหรับนักท่องเที่ยว แล้วเราก็ขับไปฝั่งตะวันออก ทหารยืนคุมประตู เฝ้ายามเต็มไปหมด ส่วนบอสเห็นแล้วก็บอกว่าต้องทำตามกฎเค้านะไม่งั้นโดนยิงไม่รู้ด้วยนะ เห็นไหมเค้าถือปืนยืนอยู่เต็ม ไอ้เราก็เฉยๆเพราะเราไม่รู้ เราก็คิดแค่ว่าถ้าเราทำอะไรผิดนิดหน่อยเค้าคงไม่ยิงเราหรอกเค้าก็คงแค่จับมาตักเตือนหรือปรับมั้ง เพราะเค้าเปิดประเทศแล้วนี่ แล้วทหารแต่ละคนก็ดูไม่บึกบึนเท่าไหร่ ผอมๆตัวเล็กๆเหมือนเด็กๆอยู่เลย พอเรายกกล้องมาถ่ายรูป ทำเนียนจะถ่ายทหารด้วย สถานที่ด้วย เหมือนแอบถ่าย พอบอสเห็นก็ว่าอย่าถ่ายไม่เห็นเหรอป้ายเค้าติดว่าห้ามถ่าย เห็นทหารยืนหน้าขรึมๆไหม ยืนถือปืนพร้อมจะยิงทุกเวลา เราก็โอเคก็ได้ ได้ตั๋วมาทั้งสองคน คนละ 10000 จั๊ต แล้วทุกคนต้องจูงรถเข้าไปพร้อมกับดับเครื่อง เดินจนพ้นทหารประมาณ 100 เมตร ก็สตาร์ทเครื่องขับไปต่อได้เรามุ่งไปที่เขตพระราชวัง เดินๆดูก็สวยดีแต่ไม่น่าสนใจเท่าไหร่ อาจจะด้วยเราไม่ได้อ่านประวัติมาก่อนเลยไม่รู้ว่าแต่ละอย่างที่โชว์มันมีความสำคัญยังไง เราเดินดูแบบผ่านๆ เราสำรวจได้ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ออก เพราะอากาศร้อนด้วย เราก็ออกมาทางเดิม พอถึงประตูเมืองฝั่งตะวันออกตรงทหารยืนก็ต้องด้บเครื่องจูง จูงไปจนถึงด้านหน้า แล้วเราก็ขับไปเรื่อยๆ จนเจอวัดชเวนันดอว์หรือพระราชมณเฑียรทอง เค้าสร้างจากไม้สักทองและปิดทองทั้งหลัง เป็นสุดยอดสถาปัตยกรรมแกะสลักไม้ของพม่าจริงๆ เดิมทีพระอารามหลวงแห่งนี้เคยอยู่ในเขตพระราชวัง เพื่อให้พระมินดงได้ทรงนั่งสมาธิเจริญภาวนา แต่หลังจากพระองค์สิ้นพระชนม์ พระอารามหลวงหลังนี้ก็ถูกโยกย้ายออกจากวังและมาตั้งที่วัเวนันดอว์แห่งนี้ เพราะเหตุนี้จึงทำให้พระอารามไม้เก่าแก่นี้ยังคงหลงเหลือให้ได้ชมกัน ที่นี่ดูเก่าแก่จริงๆ เดินเข้าไปด้านในจะเห็นคราบทองหลงเหลืออยู่ บ้างก็ผุนิดหน่อย แต่ถ้ามองจากด้านนอกเป็นงานแกะสลักที่สวยงามจริงๆ ทั้งเก่าและสวยงาม ตอนที่ไปเจอกรุ๊ปทัวร์คณะอาจารย์ น่าจะมาจากฝั่งเหนือ พวกอาจารย์แต่งตัวเหมือนกับชาวพม่า นุ่งซิ่น ตอนแรกนึกว่าพม่าในเมือง แต่พอได้ยินเสียงพูดก็อ่อคนไทย เค้าถ่ายรูปกันแบบเก็บทุกมุมเก็บทุกช็อต โดยทุกรูปต้องมีคณะอาจารย์ร่วมด้วยเสมอ น่ารักดีคะ เราเดินดูอยู่นานเพราะทึ่งกับความสวยอยู่ จากนั้นก็ไปกันต่อลัดเลอะไปตามฝั่งแม่น้ำอิรวดี แถวนั้นมีชาวบ้านมาทำเพิงเล็กๆพักอาศัยอยู่เยอะมาก แถมยังประกอบอาชีพกันรอบๆแม่น้ำเต็ม ถนนเส้นแม่น้ำมีอะไรน่าสนใจเยอะมาก คราวนี้ตั้งใจจะไปกันต่อที่พระมหามัยมุนี ที่ได้ชื่อว่าเป็นสมบัติของชาวยะไข่หรือชาวอาระกัน ที่อยู่ทางฝั่งตะวันตกของพม่า ชาวยะไข่จะมีลักษณะคล้ายๆกับแขกอินเดีย ที่พระเจ้าปดุงไปช่วงชิงมาได้แล้วนำมาประดิษฐานที่เมืองมัณฑะเลย์  ทุกๆวันของเวลาสามโมงเช้ามืด ที่นี่จะมีพิธีล้างพระพักตร์พระมหามัยมุนีเพราะเค้ามีความเชื่อว่า พระมหามัยมุนีนั้นมีชีวิต มีลมหายใจ จึงต้องล้างหน้าแปรงฟันในทุกๆเช้า พิธีเค้าจะเริ่มตอนตีสี่ครึ่ง เริ่มตั้งโต๊ะบูชาดอกไม้ธูปเทียน และเตรียมเครื่องสำหรับล้างหน้าหลังจากนั้นพระชั้นผู้ใหญ่จะเป็นคนดำเนินการล้าง โดยการฉีดพรมน้ำอบผสมแป้งทานาคา ใช้แปรงทองแปรงไปที่ปากแล้วใช้ผ้าเช็ดจนแห้ง ใช้เวลาเช็ดอยู่นาน จนได้เปลี่ยนผ้าซึ่งต้องเปลี่ยนหลายผืนเพราะชาวบ้านเอามาถวายจึงต้องเปลี่ยนให้ครบทุกผืน ทั้งหมดนี้ไม่ได้ไปสัมผัสมาเองแต่อ่านมาจากหนังสือแล้วมาเล่าให้ฟัง ถ้าจะให้ตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อมารอดูพิธีนี้ บอสคงมีโวยแน่แท้ ฉะนั้นเรามาดูแค่พระพักตร์ในเวลาปกดีก็พอ เนื่อจากคนค่อนข้างเยอะเราก็ได้แค่เข้าไปกราบไหว้แปปเดียวก็เดินออกมา อ๋อ! ที่นี่มีเสียค่าจอดรถด้วย ถ้าเราขับเข้าไปจอดบริเวณวัดต้องเสียค่าจอดประมาณ 300 จั๊ต(จำไม่ได้ละ)แต่ไม่แพงประมาณ 10 บาท จากนั้นเราออกมาเพื่อมุ่งหน้าไปยังเมืองอมรปุระ เพื่อไปชมสะพานไม้สักที่ยาวที่สุดในโลก คือสะพานไม้สักอูเบ้ง และทะเลสาบตองตะมาน เราขับไปเรียบแม่น้ำ แถวนี้เป็นแหล่งที่แสดงถึงความเป็นอยู่ วิถีชีวิตที่น่าสนใจเช่นกันฝั่งหนึ่งเป็นหมู่บ้าน และร้านอาหารประปราย และอีกฝั่งเป็นแม่น้ำทะเลสาบ สวยงามมากคะ ยิ่งตอนเย็นทั้งผู้คนและน้องหมามานั่งเลียบแม่น้ำ พร้อมกับวิวพระอาทิตย์ เราไปถึงสะพานก็เห็นว่านักท่องเที่ยวเยอะมากๆๆๆ ส่วนมากจะเป็นชาวพม่ามากกว่านะ หรือว่าเป็นคนไทยก็ไม่รู้ บางทีก็แยกไม่ออก มองไปที่สะพานนี่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเราจึงตัดสินใจเดินใต้สะพานเพราะตอนนั้นน้ำลดลงมากจนเดินลอดสะพานได้สบาย เราเดินดูเก็บภาพอยู่นาน ไปนั่งดูวิวตรงขอนไม้ ซึ่งปกติถ้ามีน้ำตรงนั้นก็จะเดินไม่ได้แน่นอน คือได้ภาพมุมนี้สวยมาก ขอนไม้ตายกับพระอาทิตย์ตก นักท่องเที่ยวบางคนก็ยังมีนั่งเรือชมพระอาทิตย์ตกใต้สะพาน คือจริงๆไม่จำเป็นต้องนั่งเรือก็ได้ภาพมุมเดียวกับที่นั่งเรือนะ เพราะน้ำลดเยอะมากจนเรือพายรอบๆสะพานได้แค่นิดเดียว หรือเค้าคงอยากได้บรรยากาศนั่งเรือนั่นก็สุดแล้วแต่ แต่ถ้าน้ำเยอะอันนั่นน่าจะสวยไปอีกแบบ คราวนี้เรานั่งเราเดินเราถ่ายรูปอยู่นาน จนมีน้องๆที่น่าจะพักแถวนั้นวิ่งเล่นมาเรื่อยๆ วิ่งมาจากสวน จนมาถึงพวกเราก็มาวิ่งเล่นปีนขอนไม้ตายที่เรานั่งอยู่ ก็แอบมีความสุขไปกับน้องเค้าด้วยนะ ทำให้เรารู้สึกว่าเค้ามีความสุขโดยที่ไม่ยึดติดกับอะไร เค้ามีความสุขในแบบที่เค้ามีและเค้าเป็น ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนหาความสุขจอมปลอม นี่มันคือความสุขที่ยั่งยืนจริงๆ เค้าวิ่งเล่นรอบๆเรายิ้มหัวเราะแบบไม่สนใจเราสองคนเลย เค้าทำให้เรารู้สึกมีความสุขไปด้วย เราจึงให้สีดินสอกับลูกอมน้องเค้าไป จากนั้นน้องก็ตอบแทนเราด้วยการร้องและเต้นโชว์ อิอิน่ารักเชียว
ความสุขมีอยู่ทุกที่ ไม่ว่าจะมีจะจน หรือจะเป็นอะไร จะทำอะไรอยู่ เราจงยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็นและสนุกมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ สุขมันอยู่ที่ใจ อยู่ที่ว่าเราจะเอามันมาใช้เมื่อไหร่ อย่าไปเคร่งเครียดกับชีวิตที่บัดซบมากเกินไป ที่มันบัดซบเพราะเราไปสร้างและกำหนดกฎเกณฑ์ให้มันเกินไป ปล่อยวางแล้วมีความสุขกับมัน