Wie ich mal ….

Nach fast einer Woche wird es Zeit für uns die Cameron Highlands zu verlassen.
Eigentlich wollten wir ja noch die Ostküste besuchen aber weil ich immer noch nicht so richtig Bock auf Meer habe entscheiden wir vorher noch einen kleinen Abstecher in das Dörfchen  Kuala Tahan zu machen.
Wie praktisch, das man in unserem Guesthouse bei dem netten alten man für 55 Ringgit pro Person ein Busticket dort hin kaufen kann und man vom Bus pünktlich um 8 Uhr morgens hier abgeholt wird.
Wie so oft ist es nicht ganz meine Zeit aber gut, ändern kann man das jetzt gerade mal nicht.

Gegen Mittag sind wir dann auch schon am Ziel.
Gebucht habem wir dieses mal noch keinen Unterkunft aber ich hab die Busfahrt genutzt um ein wenig auf TripAdvisor zu schauen und bin dabei auf das „Hanna Guesthouse“ gestoßen.
Also versuchen wir als erstes hier unser Glück.
Auch wenn das Dorf ziemlich überschaubar ist,  laufen wir erst einmal am Hana vorbei in die falsche Richtung.
So lernen wir wenigstens die nähere Umgebung kennen, was bei der Hitze und mit all dem Gepäck auf dem Rücken allerdings doch nicht ganz so viel Spaß macht.

Das Guesthouse selbst ist recht einfach.
Wir haben das Glück, das noch eins der 5 Zimmer frei ist.
Für 40 Ringgit am Tag haben wir jetzt also ein Zimmer mit eigenem Bad.
Die Dusche hat zwar nur kalt Wasser und wir haben keine Klimaanlage, dafür ist es aber sauber,  das WLAN ist gut und der Besitzer ist ein super netter Einheimischer. 

Passt also soweit.
Ich glaube ich hab bis jetzt noch gar nicht geschrieben, warum ich unbedingt in dieses Fischerdorf wollte.
Das Dörfchen selbst ist mit ein paar Gasthäusern, Shops und Restaurants (am Fluß auch schwimmende Restaurants ) relativ langweilig.
Interessant für uns ist der Wald auf der anderen Seite des Flusses, wo der Thama Negara National Park anfängt.

Am besten erklärt natürlich mein Freund Wikipedia wie besonders dieser Wald ist und um euch das ewige suchen ersparen zu können hier ein paar Auszüge was Wikipedia zu sagen hat.:
Taman Negara ist ein Nationalpark inMalaysia. Der Name Taman Negara istmalaiisch und heißt übersetzt „National-Park“.

Mit seinem 130 Millionen Jahren alten tropischen Dschungel beheimatet der Taman Negara das älteste Waldgebiet der Erde. Unter dem Einfluss von Eiszeiten,Klimaschwankungen oder Veränderungen des Meeresspiegels haben sich viele Teile der Welt verändert, aber auf der Malaiischen Halbinsel sind die Verhältnisse jedoch relativ stabil geblieben und die Tier- und Pflanzenwelt konnte sich ohne größere Störungen entwickeln und fortbestehen.

Im Reservat kommen zahlreiche Großtierarten, wie der Asiatische Elefant, der Leopard, Wildschweine, Hirsche und Affenvor. Darunter sind auch vom Aussterben bedrohte Tiere wie der Malaysia-Tiger, und der Schabrackentapir. Der Perlenpfau kommt auf der malayischen Halbinsel nahezu ausschließlich in diesem Nationalpark vor. Über 600 Vogelarten, 1000 verschiedeneSchmetterlinge wurden gezählt. Termiten,Spinnen, Käfer und andere Insekten leben in großer Vielfalt in den Naturreservat.

Außer ein paar Orang Asli Siedlungen ist das Gebiet unbewohnt. In Kuala Tahan befindet sich ein Firstclass-Tropen-Hotel und kleine Bungalowanlagen, hauptsächlich fürBackpacker. Dort mündet der dunkle, mitHumus angereicherte Sungai Tahan in den Sungai Tembeling.

Klingt auf jeden Fall alles recht spannend und wer kann schon von sich behaupten in einem Wald herum spaziert zu sein, der 80 Millionen Jahre bevor der erste Mensch auf der Erde war schon existiert hat?!

Allerdings entscheiden wir den uralten Regenwald erst morgen zu besuchen.
Schließlich klingt es noch ein wenig spektakulärer wenn wir sagen der Wald in den wir waren ist 130 Millionen Jahre und einen Tag alt.;)

Wir erkunden nur kurz unser Dörfchen und machen es uns in einem der schwimmenden Restaurants bequem.
Bevor wir den Tag gemütlich ausklingen lassen.

Der Tag an dem wir zum ersten mal den Taman Negara National Park betreten beginnt spät.
Ich bin letzte Nacht schlecht eingeschlafen und dem entsprechenden lange hab ich heute morgen in den Federn gelegen.
Mein Boss findet das nicht wirklich lustig.
Aber ich glaube insgeheim ist sie auch froh, daß sie ein wenig länger schlafen konnte. 😉

Also entscheiden wir erst einmal etwas essen zu gehen und dann wenigstens ne kleine Runde in Dschungel tu drehen.

Um auf die andere Seite des Flusses zu kommen muss man ein Boot nehmen, was gar kein Problem ist, solange man einen Ringgit in der Tasche hat.
Soviel kostet nämlich die 30 sekündige Überfahrt.

Am anderen Ufer ist dann auch das schon Wikipedia erwähnte Hotel Resort auf dessen Gelände auch das Office der National Park Ranger zu finden ist.
Hier registrieren wir uns als erstes und zahlen pro Person 10 Ringgit Park Gebühr und 5 Ringgit extra für unsere Kamera.
Diese zahlt man übrigens nur einmalig und darf dann die nächsten Tage so oft man will hier im Dschungel wandern gehen ohne noch mal extra zu bezahlen.
Ne faire Sache wie ich finde.

Dann geht es endlich ab in den Dschungel.
Ich würde ja jetzt gern behaupten ich hätte uns mit Tropenhelm auf dem Kopf und einer Machete in der Hand einen Weg durch das undurchdringliche Grün geschlagen.

Das hat aber schon jemand anders gemacht.
Ganz nebenbei hat dieser Jemand anscheinend sogar noch die Zeit gehabt der Weg mit Holzbohlen auszulegen.
Auf jeden Fall ist unser erster kleiner Dschungel – Spaziergang zu 80% Kinderwagen tauglich.

Wir haben uns für heute eh nur eine kleine Runde von etwa 3 Kilometer Länge vorgenommen.
Wobei unser Hauptziel der „Canopy Walkway“ ist.
Was im ersten Moment ein wenig nach langweiligen Fußweg klingt ist in Wirklichkeit ein 570 Meter langes System von Plattformen und Hängebrücken, die in einer Höhe von teilweise 45 Metern durch die Baumwipfel dieses Dschungels führt.

Da wir gemütlich laufen, weil wir immer mal einen Stop einlegen um tolle Schmetterlinge, riesige Ameisen oder auch mal einen Lizard zu fotografieren brauchen wir eine gute Stunde bis wir den Anfang dieser Hängebrücken erreichen und unsere gute Stimmung bekommt hier auch gleich einen kleinen Dämpfer, weil der Eingang verschlossen ist und wir weit und breit niemanden sehen, der uns eventuell helfen kann.

Wir entscheiden also ein anderes mal wieder zu kommen, in der Hoffnung, daß wir dann mal die Gelegenheit bekommen uns die ganze Sache mal von oben zu betrachten.
Wir müssen ehe langsam wieder zurück ins Dorf, weil es noch eine Kleinigkeit zu erledigen gibt.
Langsam wird nämlich unser Bargeld knapp und wir müssen dringend einen Geldautomaten finden.
Wir laufen also langsam wieder zum Bootsanleger, um von dort wieder ans andere Fluß Ufer zu schippern um Geld abzuheben.

Ich Dorf suchen wir eine ganze Weile, bis wir endlich die die Gewissheit haben.
Es gibt hier keinen Automaten und der nächste ATM ist 70 Kilometer entfernt in Jerantut.
Ein wenig reicht das Geld zwar noch aber weil wir mehr als nur 2 Nächte bleiben wollen und auch darüber nachdenken eine Tour zu buchen, steht der Plan für den Nächsten Tag schon fest…….

Morgens um 9.30 Uhr stehen wir an der Bushaltestelle im Ort und warten auf den Bus, der von hier um 10 Uhr nach Jerantut fahren soll.
Im Bus lösen wir dann ein Ticket und wenn man bedenkt, daß man hier in Reisebüros etwa 40  Ringgit bezahlen muß, sind wir mit 7 Ringgit pro Person ganz gut dabei.

Knapp 1,5 Stunden spät sind wir also in Jerantut am Busbahnhof.
Zeit zum Geld abheben habem wir auf jeden Fall genug,  weil der Bus erst um 15 Uhr zurück in unser Dorf fährt.

Passt auch ganz gut, weil wir uns hier im Seven-Eleven auch noch mit Essens Vorräten eindecken wollen.
Im Kuala Tahan sind Lebensmittel und alles andere, dadurch das sie erst aus der Stadt geliefert werden müssen nämlich doch ziemlich teuer.
Beim Seven-Eleven bekommen wir dann ganz überraschend zusätzlich zu unseren Einkäufen ein kleines Heft und ne ganze Menge Konsum Marken Sticker.
Weil ja bald Europa Meisterschaft ist gibt es hier anscheinend eine Aktion bei der man durch Sticker sammeln ein „EM-Bärchen“ bekommen kann.
Natürlich haben wir jetzt den Plan auch irgendwann den „Deutschland-Teddy“ zu ersammeln aber erstmal noch nicht.
Erst laufen wir zum doch etwas weiter entfernten nächsten ATM und dann schländern wir noch ein wenig im Städtchen herrum.
Kurz bevor wir wieder zum Busbahnhof müssen fällt Bonny ein, das sie noch ein paar Sachen aus dem Seven-Eleven braucht und ganz zufällig sind die meisten der Sachen auch Dinge, für die man extra Sticker bekommt und oh welch Wunder, unser Stickeralbum ist voll.;)

Dieses wird natürlich sofort an d  Kasse abgegeben und die Vorfreude auf den kleinen Teddy im Deutschen Trikot ist riesig, da legt uns die Verkäuferin 4 Wundertüten auf den Tresen.
Für eine der Tüten müssen wir uns entschieden und weil bei der EM ja mehr als eine Mannschaft mit spielt habe ich die Befürchtung, das wir einen „falschen“ Bären bekommen.
Immerhin verschafft uns diese Art der „Gewinnausschüttung“ die Gelegenheit ein kleines Rate-Spiel.
Auch die Verkäuferin und ein andrer Kunde beteiligen sich an unserm kleinen Länderquiz und ich hoffe, das ich dieses nicht gewinne, weil bei meinem Glück ein Italien Bär in der Tüte steckt.

Zum Glück hab ich mit Italien unrecht aber ob Frankreich wirklich viel besser ist, kann ich auch nicht sagen.
Bonny findet sich recht schnell mit der Sache ab und ich habe schon nach 5 Minuten das Gefühl, das ich jetzt einen Konkurrenten habe und die Thailänderin bei der EM für die falsche Mannschaft die Daumen drückt. 😉

Aber gut, wir müssen jetzt erst einmal wieder zurück ins Dorf.
Wärend der Busfahrt „Nachhause“ mache ich leider die Beobachtung,  das hier ziemlich viele Holztransporter unterwegs sind.
Gefällt mir gar nicht!

Der Teddy hat jetzt auch schon einen Namen und zwar reisen wir ab jetzt zusammen mit dem kleinen „Jerantut“
was auch damit wir es nicht vergessen auf sein kleines Trikot gestickt wird.

Der nächste Tag und wir schleichen mal wieder durch den Dschungel.
Diesesmal nehmen wir einen anderen längeren Weg, bei dem streckenweise auch ein wenig Dschungel Feeling aufkommt um zum Canopy Walkway zu gelangen, der dieses mal sogar geöffnet ist.

Wir tragen uns also in einem Buch ein, zahlen den Eintritt von je 5 Ringgit und dann können wir auch schon über die wackligen Hängebrücken laufen, die uns auf jeden Fall mal einen ganz anderen Blick auf den Dschungel ermöglicht.

Wir beide mögen den Nationalpark sehr und planen auf jeden Fall ein wenig länger zu bleiben um tiefer in den Dschungel vorzudringen.
Dafür gibt es eine ganze Menge an Möglichkeiten. Allerdings muss man für die meisten dieser Möglichkeiten Geld für einen Guide bezahlen und weil wir ja doch ein wenig auf unsere Finanzen achten müssen entscheiden wir uns für eine wir ich finde spannende Alternative.

Da schreibe ich dann aber das nächste mal drüber. Jetzt überlasse ich den Blog wie auch schon so oft Bonny….

วันที่ 18 พฤษภาคม 2559 เดินทางไปเที่ยวเมืองแห่งขุนเขาและสัตว์ป่า Kuala Tahan
เราเดินทางไปเมือง Kuala Tahan ในช่วง 8โมงเช้า ระยะทาง 281 กม. ใช้เวลาเดินทาง 4 ชม. ค่ารถ 55 ริงกิต ระหว่างทางนั้นมีแต่วิวภูเขา ต้นไม้ เรามาถึงตอนเที่ยง ที่นี่เป็นเมืองเล็กๆ ล้อมรอบด้วยภูเขาทุกทิศ มีแม่น้ำ Tembeling ไหลผ่าน ช่วงวันธรรมดาจะมีนักท่องเที่ยวจากทางยุโรปเยอะ แวะเวียนมาเรื่อยๆ ส่วนเสาร์อาทิตย์จะมีคนในมาเลเซียเข้ามาเที่ยวเป็นกลุ่มๆ ที่สนใจมาเที่ยวที่นี่เพราะเป็นสถานที่ที่มีภูเขาเยอะและเราสามารถเดินป่า ชมสัตว์ป่า และมีชาวซาไกอาศัยอยู่บริเวณภูเขาแถวนั้นด้วย
เรายังไม่ได้จองที่พักไว้ แต่เราแค่ดูๆในเว็บ Tripadviser ไว้แล้วว่าเราจะลองเสี่ยงเดินเข้าไปหาเอา โดยเรามองไว้ที่ Hana Guesthouse เห็นเค้ารีวิวไว้ว่าเจ้าของน่ารัก คุยสนุก เราจึงต้องเดินหาที่พักนี้ เราเดินไปตามแผนที่จนเจอที่พัก เห็นพี่เจ้าที่พักยืนสร้างเพิงหน้าบ้านอยู่ พอเค้าเห็นเราเค้าก็ถามเราว่าหาที่พักเหรอ แล้วพี่เค้าก็บอกว่าที่นี่แหละ มีห้องว่างอยู่ ราคา 40 ริงกิต/คืน ประมาณ 400 บาท ซึ่งถือว่าไม่แพง แถมเป็นห้องส่วนตัวด้วย พี่เจ้าของห้องพักชื่อ พี่ Razali พี่เค้าน่ารักจริง คุยสนุก ให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์ เรารู้สึกดีกับที่นี่มาก พี่เค้ามีที่พักอยู่ 3 ห้อง และมีบริเวณนั่งเล่น มุมกาแฟ ให้เราฟรี ครอบครัวเค้าจะไม่มาวุ่นวายกับบริเวณนี่เลย เค้าจะมีมุมส่วนตัวของเค้า ถือว่าเป็น GuestHouse ที่ให้ความเป็นส่วนตัวแก่ผู้เข้าพักมาก ส่วนด้านหลังบ้านพักพี่ Razali ก็มีการสร้างห้องพักเพิ่มเป็นอาคารห้องแถวดูสวยและใหญ่เชียวละ คาดว่าคงเสร็จอีกไม่น่าจะเกินครึ่งปี วันนี้เราขอรีเลคอีกตามเคย จนตอนเย็นๆพระอาทิตย์เริ่มเย็นลง เราก็ออกไปเดินสำรวจพื้นที่บริเวณแม่น้ำและหาอะไรทาน แถวริมแม่น้ำจะมีแพร้านอาหารเรียงรายอยู่สลับกับร้านขายทัวร์ เราเข้าไปที่ร้านอาหาร Family ซึ่งเห็นนักท่องเที่ยวฝรั่งนั่งกันเต็ม ก็คิดว่ามันต้องอร่อยและดีแน่ พอเข้าไปสั่งอาหารก็รู้สึกว่าปกติไม่ได้ดีเริ่ดอะไร แต่ที่คนเยอะก็คงเพราะว่าอาหารดูดีที่สุดแล้วสำหรับบริเวณนี้ การบริการนักท่องเที่ยวที่ดีกว่าเร็วกว่า และคุยอังกฤษได้ดีกว่า นี่คงเป็นสาเหตุให้มีนักท่องเที่ยวมานั่งที่นี่กันเต็ม วันนี้เรารีเลคกันจริงๆคือทานข้าวเสร็จเราก็เดินไปสังเกตุการณ์ก่อนตามจุดเมืองเล็กน้อยแล้วก็กลับไปที่พักเพื่อพักผ่อนกันต่อ
วันที่ 19 พฤษภาคม 2559 เดินป่าระยะสั้น
วันนี้บลกับบอสกะจะข้ามฝั่งแม่น้ำเพื่อเข้าไปสำรวจป่ากัน แต่เราเริ่มทริปช่วงบ่ายละ โดยเดินป่าเองไม่ได้จองทริปอะไร เพราะเราเพิ่งมารู้ทีหลังว่าที่เมืองนี้ไม่มีบริการตู้เอทีเอ็ม เรามีเงินในกระเป๋านิดหน่อยไม่พอที่จะจองทริปหรือทำอะไรได้มาก ทำให้เราจะทำโปรแกรมอื่นไม่ได้เลย เราเลยต้องทำทริปด้วยตัวเองแบบประหยัดๆ การที่เราจะข้ามแม่น้ำไปอีกฝั่งได้นั้นเราจะต้องไปนั่งเรือข้ามฝั่งคนละ 1 ริงกิต ใช้เวลาแค่นาทีเดียวก็ถึง เป็นทางเดอนขึ้นโรงแรมใหญ่ที่อยู่ใจกลางขุนเขา โรงแรมสวยและกว้างมาก ราคาค่อนข้างแพงเช่นกัน สิ่งแรกที่ต้องทำก่อนเดินสำรวจป่าคือต้องไปทำเรื่องเดินป่ากับเจ้าหน้าที่ก่อน ภายในบริเวณโรงแรมจะมีสำนักงานให้บริการสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่ เราต้องไปที่นั่นก่อนเป็นอันดับแรกเพื่อไปซื้อตั๋วเข้าและเป็นการบอกเจ้าหน้าที่ให้ทราบด้วยว่าเราจะเข้าป่าไปเพื่อป้องกันการสูญหาย เนื่องจากเคยมีนักท่องเที่ยวหลายคนเดินเข้าไปในป่าแล้วหลงทางอยู่ในป่าเป็นอาทิตย์ เพราะที่นั่นเป็นป่าใหญ่ มีภูเขาหลายลูกแถมยังอุดมสมบูรณ์ไปด้วยสัตว์ป่ามากมายหลายชนิด ฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยเราควรมีไกด์นำทางหากต้องการเดินป่าระยะไกล หรือบอกเจ้าของห้องพักและเจ้าหน้าที่ในแผนการณ์ของเราไว้ กำหนดเวลาในการเดินป่าที่แน่ชัดว่าจะเข้าไปในป่ากี่วัน หากเราไม่ออกมาตามกำหนดการณ์แล้วเจ้าของห้องพักและเจ้าหน้าที่จะได้รู้ตัวว่าเราหลงทางและควรออกไปตามหา เราเข้าไปหาเจ้าหน้าบอกรายละเอียดว่าวันนี้เราจะเดินป่าระยะสั้น ง่ายๆ พี่เจ้าหน้าที่ก็จะถามว่าจะเดินป่าหรือพักเที่ยวที่นี่กี่วัน เพราะพี่เค้าจะเก็บข้อมูลเราไว้เผื่อมีปัญหาใดใดด้านการสูญหายหรือหลงป่า เราบอกไปว่าจะอยู่ประมาณ 5 วัน แล้วพี่เจ้าหน้าที่ก็คิดค่าธรรมเนียมค่าเข้าป่าคนละ 10 ริงกิต และมีค่านำกล้องเข้าป่าอีกคนละ 5 ริงกิต ซึ่งก็ถือว่าไม่แพงนะสำหรับค่าธรรมเนียม ก่อนเริ่มเดินป่าเราหาซื้อน้ำในมินิมาร์ทในโรงแรมก่อน ซึ่งของที่นี่ค่อนข้างแพงมาก โดยเฉพาะยากันยุงแพงสุดๆ สเปร์กันยุงขวดเล็กราคาประมาณ 25-35 ริงกิต หรือราวๆ 250 บาทขึ้น เราเลยตัดสินใจไม่ซื้อเพราะแพงเกินไป ที่ประเทศไทยแค่ 30-60 บาทเองมั้งถ้าจำไม่ผิด แต่ไม่เกิน 100 บาทแน่นอน. การจะเดินป่าที่มาเลเซียนั้นคุณจำเป็นอย่างมากจะต้องมีสเปรย์ป้องกันยุง และต้องสวมเสื้อผ้าให้มิดชิด แขนยาวขายาว เพราะยุ่งจะติดตามคุณตลอดทุกจุดทุกมุมโดยที่คุณไม่รู้ตัว เดินออกจากป่าถึงจะเห็นว่ามีรอยตุ๋มแดงเต็มแขนขา แสบตัวไปหมด เคยเห็นฝรั่งหายคนตุ๋มแดงเป็นผืนใหญ่เต็มแขนขา ยังกับรอบปาน รอยสักสีแดงอะ เพราะเค้าชอบใส่ชุดขาสั้นแขนสั้นเข้าป่ากัน ตอนนี้เราเดินอยู่ในสะพานไม้อย่างสวยงามสร้างไว้ให้นักท่องเที่ยวเดินชมป่าได้อย่างสะดวกสบาย และเพื่อป้องกันการเหยียบผืนดินที่มีต้นไม้ใบหญ้าจากนักท่องเที่ยวได้อย่างดีเยี่ยม ถือว่าเค้าใส่ใจในป่าและธรรมชาติมากๆ เราเดินไปตามทางเรื่อยๆจนไปเจอหอคอยสูงชัน เป็นหอคอยชมสัตว์ในยามค่ำคืนที่เค้าสร้างไว้ให้นักท่องเที่ยวรอดูสัตว์ระยะไกลในทุ่งหญ้าโล่ง และมีต้นไม้อยู่ตรงกลางทุ่งหญ้า ดูเหมือนจะเป็นที่วางเหยือล่อให้สัตว์ใหญ่ๆเข้ามาทานอาหารและนักท่องเที่ยวก็จะสามารถเห็นสัตว์เหล่านี้ได้ง่ายขึ้น ถือว่าไอเดียเจ๋งมาก ชอบวิธีการของเค้า เค้าไม่ได้ทำเพื่อทำลายสัตว์ป่าและขุนเขา แต่เค้าสร้างให้เราได้เรียนรู้วิถืชีวิตของสัตว์ป่าอย่างแท้จริง ไม่ใช่นำสัตว์เข้ากรงแล้วจัดแสดงโชว์ในสวนสัตว์ มันคือวิธีการที่ทำลายธรรมชาติของสัตว์อย่างมาก บลขึ้นไปนั่งชมได้นิดหน่อยก็รู้สึกปวดท้องหนักขึ้นมาเลยขอบอสวิ่งไปห้องน้ำที่โรงแรมซึ่งอยู่ไม่ไกลกันมาก ส่วนบอสก็นั่งส่องสัตว์ยามบ่ายไป แต่ก็ไม่มีวี่แววของสัตว์ใดๆหลงทางมาให้บอสเห็นเลย เราเดินไปเจอสะพานไม้ที่สร้างอยู่บนเขาโยงอยู่บนต้นไม้สูงใหญ่เป็นระยะทางยาว เราอยากเดินบนนั้น มันคือ Conopy Walkway พอเราเดินตามทางสะพานไปเรื่อยๆจนเจอเคาเตอร์ขายตั๋วขึ้นสะพาน แต่ว่าไม่มีใครเลย สรุปคือเค้าปิดแล้ว บอสเลยบอกว่าวันหลังค่อยมาใหม่ จากนั้นเราก็เดินกลับ ทางเดินป่าระยะสั้นนี้ค่อนข้างใหญ่เช่นกัน จริงๆเดินวันเดียวทั้งวันก็น่าจะเก็บหมด เพราะเดินสะดวก และก็ไม่มีอะไรพิเศษมากมายแค่เดินชมวิวเฉยๆ และมีสะพานConopy ไว้บริการให้เราได้ตื่นเต้นและสนุกเล็กน้อย มีจุดหาดน้อยๆริมแม่น้ำให้เราได้พักเล่นน้ำกัน ที่นี่ค่อนข้างเงียบและสงบ เดินไปนานๆทีจะเจอนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ถือว่าเป็นที่ที่เหมาะแก่การพักผ่อนแบบสงบและเที่ยวป่าอย่างสมบูรณ์
วันที่ 20 พฤษภาคม 2559 เข้าเมืองJerantut เฮฮาปาร์ตี้ ฉลองรับเพื่อนใหม่
วันนี้เราวางแผนกันจะเข้าเมือง Jerantut เพื่อเข้าไปกดเงิน โดยทางพี่ Razali บอกว่าถ้าอยากกดเงินมีทางเดียวคือต้องเข้าเมือง Jerantut ที่นั่นจะมีธนาคารและเอทีเอ็มให้บริการ โดยเราสามารถนั่งรถเมย์ของหมู่บ้านได้ในราคาถูก 7 ริงกิต/คน แต่ถ้าอยากสะดวกสบายก็มีบริการรถสำหรับนักท่องเที่ยวอยู่แต่จะแพงมาก ซึ่งเท่าที่เห็นในป้ายตามร้านขายทัวร์ทุกร้านที่นี่ค่ารถโดยสารไปเมืองต่างๆแบบแพงมหาโหดมาก ปกติเรานั่งรถบัสจาก Cameron Highlands 55 ริงกิต/คน แต่ที่นี่ Kuala Tahan – Cameron Highlands 100+ ถ้าจำไม่ผิดนะ ฉะนั้นการนั่งรถเมย์ของหมู่บ้านเข้าไปในเมือง Jerantut จะถูกกว่าแล้วเราสามารถต่อรถบัสจากในเมือง Jerantut ไปยังที่เมืองต่างๆได้สะดวกในราคาที่ถูกแสนถูกอีกด้วย ฉะนั้นเราเลยตัดสินใจนั่งรถเมย์ไป เราเริ่มเดินทางตอน 10โมงเช้า ระยะทาง 76 กม. ใช้เวลา 1 ชม.กว่าๆ ก็ถึงเมือง Jerantut แล้ว เมื่อถึงสถานีรถบัสทางพี่สาวกระเป๋ารถเมย์สุดสวยและน่ารักก็รีบบอกนักท่องเที่ยวผิวขาวว่าให้ไปซื้อตั๋วเข้าเมืองอื่นๆได้ที่ตู้นั้นตู้นี่นะ ห้ามไปที่อื่นพี่แกย้ำ เพราะว่าจะได้ราคาที่แพงกว่ามาก ส่วนเราเมื่อถึงเมืองสิ่งแรกเลยคือต้องเดินหาตู้เอทีเอ็มเพื่อกดเงิน เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วถัดไปคือการชอปปิ้ง เพราะเราอยู่ในเมืองเล็กๆมาเป็นอาทิตย์ ตอนนี้แสวงหาเมืองใหญ่ที่มีพร้อมทุกสิ่งอย่างแบบง่ายและเริ่ด เราเข้าไปที่เซเว่นๆที่นี่ดูสวยและระเบียบเรียบร้อยน่าซื้อดี เราเหมาหลายอย่างรวมทั้งยากันยุงด้วยเพราะราคาถูกกว่าในหมู่บ้านมากๆ เมื่อเจ้าหน้าที่คิดเงินเสร็จ น้องเค้าบอกว่าคุณได้สแตมป์สะสมเพื่อแลกของรางวัลเป็นหมีทีมฟุตบอลยุโรปคัพ 14 ดวง ไม่ทราบว่าพี่จะรับไหม เราก็งงนิดนึงพร้อใกับบอกไปว่าเอาแล้วน้องเค้าก็อธิบายรายละเอียดให้ฟังและให้แสตมป์มา เราต้องสะสมให้ครบ 24 ดวง ถึงจะได้ตุ๊กตาหมีนี้ไปครอง เท่านั้นแหละบลก็เริ่มหัวใจพองโตอยากมีใครสักคนมาเป็นเพื่อนร่วมทริป. เลยจัดการไปชอบปิ้งที่เซเว่นอีกสาขาหนึ่ง เราเลือกซื้อของที่มันอยู่ในโปรโมชันและจะเป็นของกินซะส่วนใหญ่ แล้วถึงตอนจ่ายตังเรารอลุ้นว่าจะได้มากี่ดวง จนน้องแคชเชียร์บอกมาว่าเราได้ 14ดวง เราสองคนเฮใหญ่ได้มาครบแล้ว น้องแคชเชียร์เลยรีบไปหยิบน้องหมีมากให้เราเลือกสามถุง ซึ่งเราไม่รู้เลยว่าถุงไหนเป็นฟุตบอลทีมอะไร ใจเราสองคนอยากได้ทีมเยอรมันซึ่งเป็นประเทศของบอส ระหว่างนั้นก็มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเค้าเห็นเหตุการณ์เค้าก็แอบงงนิดหน่อยว่าเราทำอะไรกันทำไมถึงลุ้นกันจัง จนน้องแคชเชียร์เล่าให้ฟัง กลับมาที่บลและบอสกัน บอสให้บลตัดสินใจเลือก บลหยิบมาถุงหนึ่งแล้วให้บอสทายว่าเป็นของประเทศอะไร ใจตุ๋มตุ๋มต่อมต่อม อยากให้ได้เยอรมัน บอสทายว่าเป็นของประเทศ „อิตาลี่“ ส่วนบลและพี่ที่ยืนรอลุ้นกับพวกเราคิดว่าน่าจะเป็น „สเปน“ พอบลเปิดออกมาเท่านั้นแหละใจสลายกันหมด เราได้ „ฝรั่งเศส“ มาเป็นเพื่อน เราหัวเราะกันทุกคนรวมทั้งพี่คนนั้นด้วย พี่เค้าลุ้นกับเราจริงๆ น่ารักดี  แล้วเราก็ยอมรับเพื่อนใหม่แต่โดยดี ระหว่างทางเดินกลับเราตั้งชื่อให้เพื่อนใหม่ของเรา คิดอยู่นานจนบอสเดินสะดุดหลุมท่อน้ำขาแพลง 55+ สรุปเราได้ชื่อมาเป็น Jerantut ชื่อเมืองที่เราได้เพื่อนฝรั่งเศสนี้มา น่ารักมากใช่ไหมล่ะ 🙂 จากนั้นเราเดินกลับไปที่ท่ารถบัสที่เดิมเพื่อรอขึ้นรถกลับ กับอารมณ์ที่ดีใจและมีความสุข หมดเงินไปเยอะทีเดียวกับเพื่อนใหม่คนนี้ แต่ก็ได้ของกินมาเพิ่มและบวกกับความสุข 😀 เราใช้เวลาเดินทางเท่าเดิมก็ถึงในหมู่บ้าน Kuala Tahan ตอนบ่ายๆ และก็เดินกลับที่พักแล้วก็พักผ่อนต่อเพื่อวางแผนของวันถัดไป แต่ระหว่างนั้นเราก็เจอกับเพื่อนบอส คู่รักหนุ่สาวชาวยเยอรมัน ที่เราเที่ยวทัวร์ด้วยกันที่ Cameron Hightlands เราทักทายกัน เราตกใจนิดนึงว่าเราเจอกันอีกแล้ว เพราะก่อนหน้านั้นที่เราคุยกันเห็นเค้าบอกว่าเค้าจะไปเที่ยวทะเลที่เกาะทางตอนเหนือของมาเลเซีย ซึ่งติดกับเขตสุไหงโกหลกของไทย เห็นเค้าว่าอยากไปที่หาดสงบๆ ซึ่งแน่นอนแผนการเราต่างกันบลเลยคิดว่าคงจะไม่ได้เจอกันแน่ เพราะเราสองคนเที่ยวแบบค่อนข้างสโลมาก ชิวๆเรื่อยๆ ไม่มีแผนการณ์ล่วงหน้า ส่วนของเค้าจะมีแผนการณ์ที่ดูดีกว่ามาก แต่สุดท้ายเรามาเจอกันที่ป่านี่อีกคั้งเดินทางไล่เรี่ยกัน ถือว่าโลกแคบมาก มาเลเซียเล็กไปใช่ไหม 55+ เค้าบอกว่าชายหาดที่ไปมันค่อนข้างเสียงดังจากปาตี้เกินไป เค้าเลยย้ายมาที่หมู่บ้านนี้โดยด่วน แล้วก็ได้คุยกันนิดหน่อยก็แยกย้ายกันไป

วันที่ 21 พฤษภาคม 2559 เดินสะพานConopy ชมวิวจากสะพาน
วันนี้เราไม่ได้มีแผนการณ์อะไรมากแค่คิดไว้ว่าจะไปเดินเล่นที่สะพาน Conopy Walkway ให้ได้ เรามุ่งหน้าไปที่ท่าเรือแล้วข้ามฝั่งไปยังโรงแรมและก็เดินไปตามเส้นทางอื่นบ้าง เพราะวันนั้นเราเดินไม่ทั่วเนื่องจากในป่าค่อนข้างร้อนอบอ้าวทั้งๆที่ไม่มีแสงแดดและเดินในร่มไม้ แต่ด้วยที่นั่นเป็นป่าที่ไม่มีลมพัดเลย แถมยังยุ่งเยอะด้วย วันแรกที่เดินเราแสบแขนขาหมด เพราะใส่แขนสั้นเข้าไป ครั้งนี้เตรียมตัวมาดีบลใส่ชัดแขนขายาวแถมมีสติ๊กเกอร์กันยุ่ง และสเปร์กันยุ่ง พร้อม จริงๆสติ๊กเกอร์กันยุ่งเป็นไแเดียที่แย่มาก ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ส่วนสเปร์ก็น่าจะดีกว่า แต่ที่ดีที่สุดคือชุดที่ใส่ต้องมิดชิดจะป้องกันได้100% เลยทีเดียว เรามุ่งหน้าไปตามเส้นทางอื่นบ้างจนไปทะลุเข้าที่ชายหาดเล็กๆริมฝั่งแม่น้ำ ไม่มีใครเลยเงียบสงบมาก เรานั่งเล่นเดินเล่นถ่ายรูปกันอย่างมีความสุขมากๆเพราะมันส่วนตัว เห็นผีเสื้อบินว่อน เสียงน้ำไหล หินกระทบแสง แม่น้ำกระทบแสง ชอบอะ ธรรมชาติสุดๆ จากนั้นเรารีบเดินไปที่สะพาน Conopy Walkway เพราะเดี๋ยวเค้าจะปิดก่อน พอไปถึงมีเจ้าหน้าที่อยู่ 3-4คน นั่งเหงาหง่อยอยู่ แต่ก็มีนักท่องเที่ยวชาวมาเลขึ้นไปก่อนหน้านี้แล้วกรุ๊ปหนึ่งแต่เดินไปไกลมากแล้วได้ยินแต่เสียงนิดหน่อย เรารีบไปซื้อตั๋วเพื่อไปสัมผัสอารมณ์ความรู้สึกจากบนสะพานกัน ค่าตั๋วขึ้นสะพานไม่แพงคะ แค่ 5 ริงกิต/คน ถือว่าถูกมากกับสะพานบนเขาเชื่อมระหว่างต้นไม้ใหญ่ สูง เราเดินกันอยู่สองคนอย่างสนุกเฮฮาปาจิงโก๊ะ. ไม่มีนักท่องเที่ยวคนอื่นมารบกวนหรือมาเร่งให้เรารีบเดินแต่อย่างใด สนุกอะบอกเลยว่าสนุกจริงๆ แต่ละจุดที่เชื่อมระหว่างต้นไม้หนึ่งสู่ต้นไม้หนึ่งเป็นระยะทาง 100 เมตร ทั้งหมดของระยะทางคือ 570 เมตร ความสูง 45 เมตร สลับกันไปแต่ละจุด และจะเป็นจุดยืนพักเป็นช่วงๆของต้นไม้ เราเอนจอยกับที่นี่มาก เราเดินน่าจะประมาณ 20 นาทีได้ ก็ถึงจุดทางลง แล้วเราก็หาทางกลับไปหาอะไรทานและกลับที่พักกัน