Wie ich mal ….

„Der Merapi ist einer der aktivsten Vulkane des Landes und gilt als einer der gefährlichsten Vulkane der Welt.“

Man muß nicht lange googeln um einen Satz wie diesen zu finden, wenn man etwas mehr über den „Berg“ den man von Yokyakarta aus sehen kann erfahren möchte.

Mal wieder ist Peter schuld an allem….könnte aber auch sein, das mein Boss mir als erstes davon erzählt hat.
Ist ja auch egal……wichtig zu wissen ist eigentlich nur, daß mir dieser Vulkan schon seit wir wieder aus dem Dieng Plateau zurück sind durch den Kopf spukt.
Was ich bis vor kurzem nämlich nicht wusste ist, daß es möglich ist auf den Merapi zu steigen.
Was ich schon eine ganze Weile weiß ist, daß ich gerne auf Gipfeln sitze und runter gucke.
Wobei man beim Merapi weniger von Gipfel sprechen kann…..ist ja schließlich ein Vulkan, da sitzt man am Krater Rand.

Apropos Krater Rand, es ist zwar möglich auf den wie wir ja jetzt wissen recht gefährlichen Vulkan zu steigen aber weil es noch gar nicht so lange her ist, daß der Merapi sein letztes Opfer gefunden hat darf man nur noch mit Guide nach oben kletter.
Letztes Jahr ist nämlich ein Student beim Selfie machen in den Krater gefallen.

Wobei für mich mitlerweile fest steht, das ich es machen muß.
Ich muß auf den Merapi, koste es was es wolle…..
….es kostet 450.000Rp (31€) pro Nase.
Bonny hab ich schnell überzeugt, also nutzen wir den heutigen Tag um ein paar Einkäufe zu machen und uns seelisch und moralisch auf den Aufstieg vorzubereiten.

22.00 Uhr steht dann ein Kleinbus vor dem Guesthouse, wir steigen ein und ab geht die Fahrt.
Wir sammeln noch ein paar andere Leute ein, die auch so verrückt sind und diese Tour gebucht haben.
Bis insgesamt 6 Leute sitzen am Ende der Stadtrundfahrt hier im Bus.
Ein anderer Deutscher, ein Franzose und ein Paar aus Holland.
Jetzt kann es also endlich wirklich los gehen. Um mal den Titel eines schlimmen Liedes aus den 90ern in den Raum zu werfen sage ich an dieser Stelle einfach mal,“Der Berg ruft“.

Eigentlich sollten wir gegen halb zwölf in Selo, einem kleinen Dorf am Fuße des Merapi sein aber weil unser Fahrer wegen Straßenarbeiten nen riesigen Umweg fahren muss, erreichen wir den Ort von dem es los gehen soll erst kurz nach zwölf.
Es ist jetzt schon kalt und ich bin froh, daß wir bevor es los geht noch nen Kaffee zum aufwärmen bekommen.
Außerdem ist auch schon einigr andere Leute, die anscheinend mit nach oben auf den Merapi wollen.
Wir sitzen also alle zusammen, bereiten uns auf den Aufstieg vor und bekommen auch gleich eine kleine Einweisung.
Wir sind insgesamt 14 Leute und werden von 5 Guides begleitet.
Start ist für 1 Uhr angesetzt, so daß wir gegen 5 Uhr kurz vor Sonnenaufgang den Krater erreichen sollten.
Wir sollen doch dran denken genügend Wasser mit zu nehmen und und und……

Es ist 1 Uhr und unsere Gruppe setzt sich in Bewegung.
Zu erst geht es etwa 1,5 Kilometer über ein eine Asphaltstraße durch die Nacht.
Was so einfach klingt, ist verdammt anstrengend und bei mir kommen Erinnerungen an einen Nachtalarm incl. 10 km Marsch, den ich in meiner Bundeswehr Zeit mal mitmachen „durfte“.
Auch mache ich mir ein wenig Sorgen um meinen Boss, weil Bonny jetzt schon schnauft wie eine alte Dampflokomotive.

Am Ende der Straße machen wir auf einem Parkplatz rast, sortieren uns noch ein wenig, bis es dann wirklich richtig los geht.

Auf einem schmalen Pfad geht es im Licht unserer Stirnlampen immer weiter nach oben.
Es ist anstrengend und auch ein wenig frisch.
Ich versuche immer in der Nähe vom Boss zu bleiben, weil es für die Thailänderin wirklich sehr anstrengend ist.
Wobei sie behauptet, daß es nur daran liegt, weil sie die kürzesten Beine hat.
Nach einer guten Stunde kündigt ein Schild an, das wir das erste Etappen Ziel erreicht haben.
Ein Schild, das an diesem Rastplatz aufgestellt wurde verrät uns, daß wir schon einen Kilometer geschafft haben und es nur noch 500 Meter bis zum nächsten Stop sind.
Dummerweise sieht man auf dem Schild auch, daß man 45 Minuten braucht um diese paar Meter zu laufen.
Wir stellen uns also seelisch und moralisch darauf ein, das es nicht wirklich einfacher wird.

Dann geht es auch schon weiter.
Bonny und ich sind etwas langsamer unterwegs als der Rest unserer Truppe, was den großen Vorteil hat, das sich ein Guide ganz um uns kümmert.
Generell ist die Tour wie ich finde recht gut organisiert.
Jeder läuft in dem Tempo, das er am besten kann und die kleinen Grüppchen die sich so bilden werde je von einem Guide begleitet.

Der Aufstieg zum nächsten Punkt ist gar nicht mehr so hart wie ich erwarte hatte.
Bonny fällt das krakseln immer leichter und auch ich hab hin und wieder die Zeit den Blick von meinen Füßen zu lösen und die geniale Aussicht, die sich uns jetzt schon bietet zu genißen.

Nach einer kurzen Pause am 2. Checkpoint geht es dann auch gleich weiter.
Unter uns die Lichter die vielen Städte und Dörfer und natürlich wie für Java üblich Vulkane.
Laut unserem Guide können wir bis zum Dieng Plateau schauen.
Einfach großartig!

Nach etwa 3 Stunden geht es nicht mehr bergauf.
Wir habem ein Patau erreicht.
Hier gibt es kaum noch Vegetation, der Wind pfeift uns um die Ohren und es ist richtig kalt.
Viel Zeit zum ausruhen haben wir nicht, weil wir ja pünktlich zum Sonnenaufgang oben sein wollen.
Am Ende der Plateaus beginnt dann wieder ein schwieriger Teil.
Wenn nicht der schwierigste.
Über loses Geröll geht es jetzt nämlich steil bergauf.
2 Schritte gehen, einen wieder zurück rutschen heißt hier die Devise und der Umstand, daß einem der kalte Wind engeren bläst macht die Sache nicht viel einfacher.
Irgendwann ist es dann aber tatsächlich geschafft.
Es ist 5.10 Uhr und wir sind oben am Krater auf sage und schreibe 2930 Metern Höhe.
Der Wind bläst uns eiskalt um die Ohren und unser Guide mahnt uns ständig zur Vorsicht, weil er Angst hat, wir könnten in den Krater geweht werden.

„Hatti Hatti!“

Auf dem etwa 2 Meter schmalen Krater Rand gehen wir dann noch ein Stück bis zu einer Messstation, hinter der man ein wenig schützt vor dem eiskalten Wind hat.
Wir setzt uns hin, frieren erbärmlich und sind glücklich.

Ganz ehrlich, ich stand ja schon auf dem ein oder anderen Berg und ich bin jedesmal aufs neue stolz es geschafft zu haben und genißen die Aussicht.
Aber der Merapi ist schon etwas ganz besonderes.
Man sieht in der Ebene die Lichter der Zivilisation, etwa 200 Meter unter meinen Füßen türmen sich dichte Wolken, die wegen des starken Windes regelrecht brodeln und immer in Bewegung sind.

Am Horizont sieht man schon ein wenig blau und kann erahnen wie spektakulär der Sonnenaufgang, der in wenigen Minuten beginnen sollte wird.
Hinter mir der dampfende Krater des Gunung Merapi und neben mir Bonny mit der ich frierend diesen einzigartigen Moment geniße.
Der Wind pfeift so heftig und ist so kalt, das einem die Finger beim Versuch gute Fotos zu machen fast abfrieren aber das ist in diesem Moment ehr Nebensache. ……..
2930 Meter einer der gefährlichsten Vulkane der Welt, wir sitzen oben am Krater, sind glücklich, stolz und beobachten wie ein neuer Tag beginnt.

Fast eine Stunde sitzen wir hier oben, reden kaum und schauen einfach nur auf das Schauspiel das uns der neue Tag bietet.
Mitlerweile sind wir so am frieren, das ich wirklich ein bisschen froh bin als unser Guide uns zu verstehen gibt, das es langsam Zeit wird wieder nach unten zu gehen.

Wir setzen uns also langsam wieder in Bewegung und als irgend jemand oder etwas uns überreden möchte doch noch etwas länger zu bleiben ändert sich die Szene und der Blick in die Ferne zur Sonne ist noch schöner und spektakulärer als zuvor.

Das hilft aber alles nichts, wir müssen wieder runter, sonnst erfrieren wir hier oben noch.
Der Gedanke ist schon komisch anscheinend ist es am Krater des Vulkans etwas zu heiß oder eben, was glaube ich ein wenig gesünder ist viel zu kalt.;)

Wir klettern also vorsichtig wieder den Wolken entgegen.
Anfangs muss man dabei auch vorsichtig seien und schauen wo man hinter tritt aber als wir das lose Geröll erreichen zeigt und unser Guide, das es auch anders geht.
Rennen ist hier angesagt und auch wenn man sich dabei gerne mal auf den Hintern setzt ist es ein mords Gaudi.:mrgreen:

Innerhalb weniger Minuten haben wir so die Strecke, die uns vorher ne gute Stunde gekostet hat bewältigt.
Jetzt sind wir also mitten drin in den Wolken, die wir noch vor kurzem von oben bestaunt haben.

Nach einer kurzen Rast geht es dann weiter über das Plateau und dann den schmalen Pfad nach unten.
Langsam wird die Umgebung wieder etwas grüner und auch wenn es leicht zu nieseln beginnt ist die Stimmung super.
Es geht sogar soweit, das unser Guide beginnt fröhlich Lieder zu singen und einen Tanz aufführt.
Bonny tanzt mit, ich halt mich zurück. 😂

Um kurz vor halb 9 haben wir es geschafft.
Jetzt gibt es noch ein leckeres Frühstück und schön heißen Kaffee, dann geht es wieder zurück nach Yogyakarta.
Auch wenn er erst ein paar Stunden alt ist würde ich wie immer sagen: „IT was a good day!“

Bonny ist der gleichen Meinung aber das könnt ihr auch selbst lesen.

วันที่ 14 มิถุนายน 2559 วันพักผ่อนก่อนออกศึกครั้งใหญ่
วันนี้สายชิล นั่งเล่นพักผ่อนแบบเต็มที่ รอเวลาสี่ทุ่มรถจะมารับ เย็นๆเราก็ออกไปเดินเล่น กะว่าจะไปตลาดนก ว่าจะไปหลายรอบละแต่ไม่ได้ไปสักที จนวันนี้เราเดินสำรวจเส้นทางในเส้นทางที่ไม่เคยเดิน ดูสภาพแวดล้อมของอีกฝั่ง โดยรอบบนี้เราเดินลัดเลาะตามถนนในซอยหมู่บ้าน ซึ่งก็ตามที่คาด มันเงียบสงบและเดินสบายกว่า ทุกคนในหมู่บ้านที่เห็นเราก็ยิ้มให้ เดินออกไปจนทะลุถนนใหญ่และไปเจอกำแพงสีขาวที่ตั้งตรงกลางทาง บลมองไปไกลๆเหมือนหมอกควัน เพราะช่วงนั้นเย็นแล้วแล้วกำแพงตรงนั้นก็มีแสงไฟสาดใส่ ทำให้บลเข้าใจผิดนึกว่าเป็นควันหรือหมอก ก็คิดในใจว่าตรงนั้นทำไมมันมีหมอกหนาหรือว่าไฟไหม้ เอ๋!แต่ทำไมไฟไหม้ถึงไม่มีคนวิ่งหรือวุ่นวายอะไร รถราก็วิ่งกันปกติ โบสถ์มัสยิดก็สวดกันปกติ ผู้คนเดินเล่นซื้ออาหารทานกันสบายใจ เมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่ามันแค่กำแพงสีขาว ที่เห็นเป็นหมอกๆก็เพราะว่าแสงไฟที่ส่องเข้าตัวกำแพง รถที่วิ่งเส้นนี้ต้องวิ่งวนอ้อมกำแพงเป็นวงเวียน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะสร้างขวางทางทำไม แต่ด้านในดูเหมือนมีประวัติ. แต่ไม่ได้เข้าไปดูรีบเดินไปตลาดนกเพราะยังไม่ถึงไหน เราเดินเรื่อยๆโดยไม่ดูแผนที่ จนสุดท้ายคือมาผิดทางกับตลาดบวกกับมันค่ำแล้วเลยตัดสินใจเดินกลับเพื่อหาอะไรทาน และหาซื้ออุปกรณ์การปีนเขาด้วย เนื่องจากรอบที่แล้วที่ไปปีนเขาชมวิวเช้าที่เดียงปาทู ทำให้รู้ว่าช่วงเช้ามันหนาวมาก มือชามาก เลยต้องเดินหาถุงมือให้บล. และหาถ่านใส่ไฟฉายเพราะเราต้องเดินเขาในตอนเที่ยงคืน จากนั้นเราซื้อหมูสะเต๊ะ เห็นคนซื้อเยอะและดูน่าทานเลยลองดู หมูสะเต๊ะราดซอสถั่วลิสง ก็อร่อยมันๆดี ราคา 5ไม้ 10000รูเปีย หรือ 26บาท ไม่พออิ่มท้องเราจึงหาของทานอย่างอื่นเสริม เมื่อเสร็จจากชอปปิ้ง ก็เดินกลับห้องและเตรียมตัวรอรถมารับ สี่ทุ่มตามคาดรถก็มารับเรา จากนั้นก็ไปรับคนอื่นต่อ คนถัดไปที่ไปรับคือหกนุ่มร่างผอมสูง เราเห็นด้านนอกพากันเดากับบอสว่าเค้ามาจากไหน บอสเดาว่าน่าจะจากฝรั่งเศส แต่เมื่อเค้าขึ้นรถเราก็กล่าวทักทายและถามจนทราบว่าเค้ามาจากเยอรมันเหมือนบอส เค้าสองคนเลยใส่ภาษาบ้านเค้าคุยกันสบายใจ แต่ดูท่าหนุ่มคนนี้ไม่ค่อยเฟรนรี่เท่าไหร่ แต่ก็คุยได้ หลังจากนั้นเราไปรับอีกหนึ่งหนุ่ม คราวนี้บอสเดาว่าฝรั่งเศสซึ่งบอสเดาถูก พี่เค้าขนกระเป๋าสัมภาระมาเต็มรถ กะจะลงปรายทางอื่นจะไม่กลับมาในเมืองแล้ว เมื่อเรากล่าวทักทายได้นิดหน่อยเราต่างคนก็ต่างหลับและให้เวลาซึ่งกันและกันเป็นส่วนตัว รถวิ่งกระแทกยาวไป เมื่อไปไปสักพักใหญ่ก็ติดอยู่ในถนนแคบๆ รถไม่สามารถเคลื่อนตัวไปด้านหน้าได้ เพราะช่วงนั้นมีแต่รถบรรทุกดินวิ่งและติดอยู่ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าติดอะไร ตื่นมางัวเงียเห็นแต่คนขับพยายามหาทางไปให้ทันเวลา แต่ก็ไปไม่ได้ เราติดอยู่ตรงนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เวลาก็เริ่มไม่รอแล้ว จนคนขับทนไม่ไหวเลยพยายามหาทางเอารถกลับออกไปจากจุดนี้ เมื่อหาทางออกได้ เค้าพาเราอ้อมเข้าเส้นหมู่บ้าน ถนนเล็กมากๆ สำหรับคนเดินและรถเล็กๆเท่านั้น ทางเป็นทางซอกแซกในสลัม แต่พี่คนขับมีความสามารถและพยายามสูงมากจนพาเราหลุดออกจากตรงนี้ และก็ไปหลุดออกอีกจุดหนึ่ง ที่ด้านหลังนั่นเป็นจุดที่เราไปติดอยู่ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เป็นคนขับรถก็ต้องฉลาดเหมือนกันนะ จากนี้คนขับก็บึ่งรถแบบยาวพร้อมกับเราที่นอนกระโดดเด้งๆอยู่ด้านหลัง เมื่อรถไต่เขาขึ้นไปในหมู่บ้าน ต้องบอกเลยว่าเห็นแสงไฟเป็นกลุ่มๆ ตามทางเส้นภูเขาขึ้นและลง อารมณ์คล้ายกับหลวงพระบางในลาวเลย คือสวยอะ เรารีบตื่นขึ้นมานั่งมองผ่านกระจกรถถึงความงามจากแสงไฟบ้านในยามค่ำคืน พร้อมกับนั่งลุ้นว่าถึงหรือยัง เที่ยงคืนเราก็ถึงจุดหมาย บ้านของทัวร์ไกด์ มีนักท่องเที่ยวคนอื่นๆมานั่งรอในบ้านแล้ว สี่คน และคนอื่นๆอีกที่เป็นคนละกรุ๊ปทัวร์ เราเข้าไปนั่งในบ้านตามคำเชื้อเชิญของไกด์ จากนั้นเค้าก็เข้ามาแนะนำตัวพร้อมกับให้เขียนลงทะเบียนการขึ้นปีนเขาเมอราพีในครั้งนี้ พร้อมกับจ่ายค่าทัวร์ที่นี่ ค่าทัวร์ทริปนี้คนละ 450000 รูเปีย หรือประมาณ 1170บาท ทริปนี้รวมทุกอย่าง ค่ารถรับส่ง ค่าตั๋วเข้า ค่าประกันชีวิต ค่าอาหารเช้า ค่าไกด์และไฟฉายให้บริการ จากนั้นก็เอาชากาแฟมาเสิร์ฟต้อนรับ จากตรงนี้เค้าจะให้เรานั่งพักเตรียมตัวเตรียมใจ เข้าห้องน้ำห้องท่าให้เรียบร้อย หาซื้ออาหารเผื่อเวลาหิวตามทาง และที่สำคัญน้ำต้องเตรียมไปคนละหนึ่งขวดใหญ่ ขนาด 1.5ลิตร บอสเป็นคนเตรีบมตัวดี เค้ารีบไปหาซื้อขนมและน้ำไว้ยัดใส่เป้เล็กๆอันกลิ่นเน่านิดหน่อยของบอส เรามีน้ำเปล่าจากที่เหลือในทริปก่อนๆมาสองขวดเล็ก และก็ซื้อเพิ่มมาอีกขวดใหญ่ 1.5ลิตร น้ำเราพร้อม ขนมปังพร้อม กันหิว จากนี้ก็รอเวลาเดินขึ้น

วันที่ 15 มิถุนายน 2559 ได้เวลาเดินเขากลางดึกแล้ว เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ไกด์เรียกเราให้ออกมาด้านนอก อากาศตอนนี้ก็เริ่มหนาวและเย็นแล้ว เสื้อผ้าที่เราใส่มาเตรียมพร้อมตั้งแต่มาจากที่โฮมสเตย์ของปีเตอร์แล้ว ไม่ยักจะร้อนนะ อุ่นดี จากตอนนี้กลุ่มเรามีกัน 8คน  และมีไกด์คอยประกบเราอยู่สามคน แต่ละคนจะเลือกเดินประกบเป็นคู่ๆ ถ้าใครมาเดี่ยวเค้าก็ต้องเดินไปอยู่กับใครก็ได้อิสระ แต่เราก็ต้องติดไกด์ไว้เป็นดีที่สุด ช่วงแรกเราเดินประมาณหนึ่งกิโลกว่า เพื่อไปยังเชิงจุดสตาร์ท New Solo แค่เดินบนถนนคอนกรีตในหมู่บ้านไต่ขึ้นทางชันนิดหน่อยแค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว แต่ก็ยังพอมีแรง ไกด์ที่คอยเดินเกาะติดเรานั้นคือพี่ซาพิศ พี่เค้าคุยดี ชวนคุยนั่นนี่ แต่บลถ้าเหนื่อยก็คือเงียบเลยไม่ค่อยจะอยากคุยเท่าไหร่ บวกกับมันมืด มีแต่แสงไฟจากไฟฉายที่ส่องจากหัวของเรา บลเดินแบบตัวเปล่า มีแค่กระเป๋าใบเล็กๆสะพายหลังเพื่อนำหนูนักฟุตบอลหมี ปีโตและเจอรันถูทไปเที่ยวด้วย ซึ่งก็ไม่ได้หนักอะไรเลย อารมณ์การปีนเขาตอนมืด คือครั้งแรกในชีวิต แต่ระหว่างทางคอนกรีตนี่ยังไม่มีอะไรมาก เมื่อเราถึงจุดสตาร์ทที่ New Solo ไกด์ก็ให้เรานั่งพักเหนื่อยและเตรียมพร้อมจิบน้ำทานอาหารนิดหน่อย จากตรงนี้ก็เห็นมีหลายคนที่หอบเหมือนกัน เมื่อเรานั่งพักหนุ่มเยอรมันที่เดินทางมาในรถกับเราก็มีปัญหานิดหน่อยคือไม่ได้เอาไฟฉายมา ไกด์เลยต้องหามาให้ เป็นไฟฉายถือ และที่สำคัญอีกอย่างในการปีนเขาซึ่งจะลืมไม่ได้คือน้ำ เค้าลืมซื้อน้ำมาจากด้านล่าง คือจากตรงนี้เราเดินมาไกลจากหมู่บ้านแล้ว จะกลับไปซื้อก็ไม่ได้เพราะมันจะเสียเวลา เมื่อเห็นเช่นนั้นด้วยความที่บลเป็นคนที่มีน้ำใจ (55 สร้างภาพ ) เลยบอกบอสให้เอาน้ำให้เค้าขวดหนึ่ง หนุ่มชาวเยอรมันก็แสดงอาการเกรงใจออกมานิดหน่อย แต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไรเพราะเราเตรียมน้ำมาสามชวด ซึ่งบลคิดว่าปกติบลก็ไม่ค่อยจะกินน้ำเยอะอยู่แล้ว บวกกับบอสนี่เป็นคนที่มีความอดทนสูงมาก และไม่ค่อยเปลืองน้ำเท่าไหร่ บลเลยตัดสินใจแบ่งให้เค้าไปขวดเล็กหนึ่งขวด. ให้เค้าไปจัดสรรการดื่มน้ำแบบประหยัดของตัวเองเอา ไม่รู้จะไปรอดไหมเพราะน้ำแค่ขวดเล็กกับการเดินทางปีนเขาขึ้นและลงเป็นระยะเวลา 7ชม.เป็นอะไรที่ท้าทายน่าดู ซึ่งอีกเหตุผลหนึ่งเค้าก็เป็นคนประเทศเดียวกันกับบอสก็ควรจะช่วยเหลือและแบ่งปันกันไป ซึ่งเค้าก็ขอบคุณ ระหว่างนั้นเค้าก็ซดน้ำไปเยอะ ลดลงเกือบครึ่งขวด. แหม่ม!คิดในใจกะจะไม่ประหยัดน้ำตอนเดินขึ้นเขาเลยเหรอ ก็ได้แต่หวังว่าเค้าจะไปรอดและสู้ เราพักประมาณ 10 นาทีได้ จากนี้เราก็ต้องเดินขึ้นเขาของจริงแล้ว บลฮึบ!ให้กำลังตัวเอง เราไต่ขึ้นจริงๆทางนี่ชันขึ้นอย่างเดียว ทุกคนเดินนำหน้า บลเดินอย่างเชื่องช้า ไกด์ซาพิศก็น่ารักคอยบอกคอยระวังให้เราตลอดเวลา ฮาติ ฮาติ (ภาษาบ้านเค้าเตือนให้ระวัง)  เพราะทางที่เราเดินปีนขึ้นนั้นมันไม่ใช่ทางเรียบปกติ แต่มันคือทางที่ปีนขึ้น แถมต้องไต่ขึ้น ทางเป็นหลุมทางน้ำไหลหลง ทางที่ต้องซอกแซกร่องดิน และหลบหลีกกิ่งไม้ ตอไม้ ที่คอยจะกระทบหน้าเราตลอดเวลา ยังดีที่ไกด์คอยเตือนเราตลอดเวลาเราเลยไม่ได้รับบาดเจ็บและบาดแผลกลับมา ระหว่างที่เดินนั่นทั้งเหนื่อยหอบแหกๆ ในใจคิดว่าจะไปได้ไหมหนอ แต่ก็แค่ด่านแรกก็คิดว่าทำได้สิ ในหัวก็มีแสงไฟที่นำทางเราอยู่ สายตาก็มองได้แค่เส้นทางระยะใกล้ๆ ข้างๆนี่ไม่ต้องบอก ไม่มีอารมณ์มองละมันเหนื่อย แต่ไกด์ก็พยายามบอกว่าใกล้ถึงละ ในใจคือใกล้ถึงไหน ไกด์ใกล้ถึงจุดชมวิวละ แค่นั้นแหละ มันช่วยให้หายเหนื่อยไหมเนี่ย! เดินไปหอบไป บอสก็เดินคอยประกบหลังอยู่ใกล้ๆ ในใจบอสคิดคือเราจะไปไหวไหม เค้าได้แต่ภาวนาให้เราสู้และไปรอด เมื่อถึงจุดชมวิวก็เห็นว่าเหนื่อยมากๆหายใจแทบไม่ทัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่ลืมที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายภาพ 55 แต่ถ่ายยากเหลือเกินเพราะมันมืดมากๆ มีแค่แสงวิวสวยๆจากไฟในหมู่บ้านที่โชว์อยู่ด้านล่าง คือสวยจริงๆ จากนี้เราเดินไปต่อ สักพักก็ถึงจุดพักแล้ว ที่นี่จะมีศาลาให้เรานั่งแต่ไม่มีใครนั่งในศาลาแหะ และเราก็หยุดหน้าป้ายบอกระยะทาง มีอีก 4จุดพัก ที่เราต้องเดินไปให้ถึง. แต่ละจุดนี่ไกลกัน 700-1000เมตร ไกลมาก แค่ร้อยเมตรก็หืดขึ้นคอแล้ว แต่ก็ต้องสู้น่ะ เราจิบน้ำคนละนิดเพื่อประหยัดน้ำไว้ยามฉุกเฉิน แถมเราก็ไม่ได้หิวน้ำเท่าไหร่ เมื่อเราเดินต่อหนทางก็ยิ่งยากขึ้นทุกสเตป บางทีก็คิดนะว่าเรามาทำอะไรที่นี่ จะมาเดินให้เหนื่อยและลำบากทำไม นอนอยู่บ้านสบายๆไม่ชอบ คนเรานี่ก็แปลก ตอนนี้คำถามทุกอย่างมันถาโถมเข้ามาในหัวทีละน้อยๆ ตามสภาพความเหนื่อยหอบ เมื่อเรามาถึงจุดพักแต่ละจุดก็ต้องถึงกับทิ้งก้นลงอย่างหมดแรง คิดในใจคือไม่ไหวแล้ว แต่ก็หยุดไม่ได้ต้องสู้ พักเอาแรงสักแปปก็เดินต่อ หอบต่อ ยิ่งเดินไปไกลเท่าไหร่ทางยิ่งโหดอะ แทนที่เดินไกลจะได้นั่งพักไม่เลย ยิ่งเดินไกลไปเท่าไหร่ยิ่งต้องไปต่อ โครตรอยากร้องไห้เลย พูดเลย ยิ่งตอนสุดท้ายนี่บลก็มีบอสเดินประกบ ส่วนไกด์บางทีก็รีบเดินรุดหน้ากับหนุ่มเยอรมันคนนั้น บางครั้งไกด์ก็หยุดรอเพราะบลเดินช้ามาก คือเริ่มจะถอดใจละยิ่งช่วงสุดท้ายนี่พีคสุด มันจะเหนื่อยอะไรขนาดนั้นขาแทบไม่อยากจะก้าวแล้ว แต่พอบลเห็นหนุ่มเยอรมันคนนั้นที่มีแสงไฟฉายอันบางเบาแทบมองอะไรไม่เห็นส่องนำทางเค้า บวกกับเค้าใส่กางเกงยีนมาปีนเขา บวกกับเค้าใส่เสื้อแขนยาวบางๆมา บวกกับเค้าทานน้ำขวดที่เราให้ไปนั้นหมดแล้ว และเค้าน่าจะสายตาสั้นเพราะใส่แว่นสายตา ซึ่งบลเห็นเค้าแล้ว เอ่ย!เค้าสู้อะ เค้าไม่ได้สร้างปัญหาให้ใครเลย แต่เค้าแค่ไม่ได้มีความเตรียมพร้อมกับทริปปีนเขาก็แค่นั้นเอง คือในใจบลบอกเลยว่าสงสารเค้า บลก็พยายามช่วยเค้าอยู่ห่างๆ ไฟฉายเค้ามันไม่ค่อยมีแสง บวกกับเค้าใส่แว่นสายตาด้วย บลเลยพยายามเดินตามหลังและส่องไฟให้เค้า กลัวเค้าจะเดินสะดุด เพราะช่วงสุดท้ายนี้มีแต่ดินร่วนและหิน ระหว่างนั้นเค้าน่าจะสะดุดและทำแว่นตาหล่น เราเดินตามหลังเค้าติดๆ เพราะบางช่วงเค้าก็มองไม่เห็นเพราะบลก็ต้องส่องทางให้ตัวเองด้วย เค้าเลยบอกบอสว่าแว่นตาร่วงช่วยหาให้หน่อย บอสก็หาให้จนเจอ แล้วเราก็เดินไปต่อ ช่วงนี้คือต้องฮึดมากๆ ระหว่างที่เดินคือไม่รู้เลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เรามาไกลแค่ไหน อีกไกลแค่ไหนจะถึงจุดสูงสุด มันเหนื่อยจนสุดแรงเดิน จนไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น ขอแค่แรงที่จะหายใจพอ บลไต่ไปเรื่อยๆตามแรงที่มีจนปีนขึ้นไปถึงด้านบลโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เวลาห้าโมงเช้าพอดี บอสกระซิบเบาๆบอกว่าถึงแล้ว เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็สติมาตาตื่น โห!สวรรค์ถึงแล้วเหรอเนี่ย จากตรงนี้ทุกคนมุ่งหน้าไปที่ศาลาที่เค้าสร้างไว้ให้นั่งพัก บลเดินไปด้วยอารมณ์พริ้วไหว ด้วยลมที่ตีร่างเราอย่างแรงมากบวกกับเราก็หมดแรงแล้ว บลเดินไปเซไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าที่เดินอยู่ตรงนั้นมันคืออะไร ไกด์เห็นเราเดินไปอีกด้านมากเกินไปก็เลยตะโกนมาซะเสียงดังจนเราตกใจ คืองงเหมือนกันว่าว่าใคร สุดท้ายคือรู้ตัวว่าเค้าว่าเรานี่เอง เนื่องจากไอ้ข้างที่เราเดินอยู่แค่ก้าวเดียวจากด้านข้างนั่นมันคือปล่องภูเขาไฟ ซึ่งมันมีแต่หมอกและควันเต็มไปหมด จนเรามองไม่เห็นว่ามันคืออะไร จากนั้นไกด์ก็มาแปะมือแสดงความยินดีกับเราว่าเราทำได้แล้วนะ  หลังจากที่รู้ว่าตรงนั้นมันคือปล่องภูเขาไฟบลก็ขาสั่นขึ้นมาทันที รีบเดินออกห่างๆ แล้วก็มุ่งหน้าไปหาที่นั่งที่ศาลาอย่างเดียว ไม่กล้าเดินไปไหนแล้วกลัวปลิวตกลงไปด้านล่าง ส่วนบอสเห็นเราขยับก้นไปถ่ายรูปนิดหน่อยก็กังวลกลัวเราจะตกลงหน้าผา แต่!!!!!!! วิวตรงหน้า (ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับปากปล่องภูเขาไป ศาลาจะอยู่ตรงกลางระหว่างปล่องภูเขาไฟและฝั่งที่เราเดินขึ้นมา) หลังจากที่หย่อนก้นนั่งแล้วก็สะตั้นไปสิบวิ นี่! คือมันสวยงามอะไรเบอร์นี้ ไม่รู้จะบรรยายคำว่าสวยยังไงถึงจะเหมาะสม ด้านล่างของภูเขาจะมีเมฆหมอกไหลเอื่อยเหมือนดั่งสายน้ำ และหากมองไกลลงไปที่ชั้นล่างสุดก็จะเห็นแสงไฟจากหมู่บ้านทอดยาวไล่ไปจนถึงภูเขาอีกลูกหนึ่งซึ่งเล็กกว่าเขาเมอราพี มีภูเขาหลายลูกล้อมรอบ หากมองไปทางด้านซ้ายมือก็จะเห็นภูเขาอีกลูกหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน จากตรงนี้บลนั่งถ่ายรูปท้าลมหนาวมาก กล้องก็ต้องคล้องไว้ดีดีกลัวลมพัดตกลงไปด้านล่าง คือนั่งอยู่ก็ยังเสียวอะ บางคนต้องหาที่หลบลมคือไปนั่งหลังกำแพงศาลา เป็นเกาะป้องกันลมและความหนาวได้ดีเยี่ยม ส่วนหนุ่มเยอรมันคงหนาวมาก ไปนั่งหลบกำแพงอยู่ แหง่ง!ละเสื้อกันหนาวบางๆใครจะทนได้ แต่ยอมรับเค้านะเค้าสู้รอจนกว่าไกด์เรียกให้ลง ทุกคนต่างนั่งกอดกันยังกับลิงนั่งกอดกันเพื่อให้ความอบอุ่น จริงๆนะมันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ส่วนบลก็ตามนั้นใส่เสื้อมาแค่สองชั้นเหมือนกัน เสื้อกันหนาวบางๆแต่ยังดีที่เตรียมพร้อมมีถุงมือมาด้วยเลยไม่ชาที่มือ บลนี่นั่งสั่นอะ ถ้าให้เดานะบลว่าอากาศน่าจะหลักหน่วยนะ แต่ก็ไม่รู้ว่าอุณหภูมิที่เท่าไหร่ เรานั่งรอแสงเช้า แน่นอนว่าที่นี่คือแสงเช้าที่สวยที่สุดในชีวิตของบล มันเป็นอะไรที่คุ้มค่าเหนื่อยมากและเป็นประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมมากๆในชีวิตนี้ ไม่ผิดหวังเลยที่ได้ปีนเขาเมอราพีกับทัวร์ชุดนี้ เรานั่งชมความงามได้เกือบชั่วโมง ไกด์รีบเดินมาบอกว่าให้รีบลง ช่วงที่ลงก็เป็นเวลาหกโมงเช้าพอดี ไกด์คงหนาวอะ แต่สำหรับบลนี่อยากอยู่อีกสักหนึ่งชั่วโมง ถึงหนาวก็ยอม ระหว่างนั้นหนุ่มเยอรมันถือกล้องมากะจะถ่ายรูป เมื่อบอสเห็นเลยอาสาจะถ่ายรูปให้ แต่บังเอิญกล้องเค้าแบตหมดก่อนเลยไม่ได้ถ่าย คือเค้าไม่มีความเตรียมพร้อมอะไรเลย เค้าถือกล้องมาตั้งแต่เดินไม่เห็นเค้าจะถ่ายรูปเลยแต่ตอนสุดท้ายตั้งใจที่จะถ่ายแต่ดันถ่านหมด เชื่อเค้าเลย แต่บลก็ยังเห็นใจเค้าอยู่คือเค้าคงอยากมีภาพสวยๆจากที่นี่เก็บไว้เป็นความทรงจำดีดี บอสก็ไม่ทันคิดที่จะเอากล้องตัวเองถ่ายรูปให้เค้า บวกกับทางไกด์ของเราก็เรียกให้ลงแล้วด้วย บลเดินไปจุดที่มีป้ายชื่อและความสูงของเขาเมอราพีวางอยู่บนโขดหิน ซึ่งทุกคนเค้าก็ถือขึ้นมาถ่ายกันปกตินะ แต่พอบลหยิบขึ้นมากำลังจะแชะภาพ ป้ายมันกระโดดออกจากมือบลตกลงพื้นด้านล่างแล้วปลิวไปติดตรงโขดหินที่พื้นด้านล่าง เกือบไหมละ! เกือบทำป้ายเค้าหล่นลงปล่องภูเขาไฟแล้วสิ (แหม่!ไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลย) ตอนนั้นบอสมัวแต่งัวเงียถ่ายภาพให้คนอื่นอยู่เลยไม่เห็นความเงอะงะของเรา55 เมื่อเราเดินลง ไกด์เรานี่วิ่งลงอยากมีชั้นเชิงและมีความสุข แต่เราเมื่อเห็นภาพทางที่เราขึ้นมาเมื่อตอนเช้ามืดแล้วตะลึงคือขึ้นมาได้ไงเนี่ย แล้วจะลงไงละ เราค่อยๆหย่อนขาลงจากโคดหิน เมื่อถึงจุดทะเลทรายดำ(ดินจากภูเขาไฟ) ไกด์สไลด์ลงอย่างเมามัน บลก็เอาตามบ้าง แต่ไม่กล้ายืนสไลด์กลัวลม เลยนั่งสไลด์ลงซะเลยไม่สนใจกางเกงและกระเป๋าละ ขาดก็ขาดเพราะเหนื่อยไม่อยากยั่งขาลง บลนั่งไถลลงที่ละนิดทีละหน่อย ส่วนบอสก็เดินลงหัวเราะเราะอยู่ด้านหลัง พอถึงอีกจุดบลก็วิ่งลงตามไกด์ที่ทำโชว์ในตอนแรก สมองนี่ไม่คิดอะไรเลยเห็นเค้าทำมันดูสนุกดีละก็บ้าไปตามไกด์ วิ่งลงอย่างไม่มีชั้นเชิง และแล้วก็เบรคไม่อยู่ ส่วนไกด์ยืนรอดูอยู่ด้านล่างเห็นละว่าเราต้องเอาไม่อยู่แน่ ไกด์ก็ทำท่าเหมือนมือโกฟุตบอลอะ กระเด้งซ้ายกระเด้งขวาไปมา รอจังหวะรับตัวเรา บอสยืนถ่ายรูปอย่างมีความสุขเชี่ยว แถมหัวเราะซะดัง (ไม่ห่วงคะสนุกมากกว่า) เมื่อบลเข้าไปใกล้ไกด์ก็อ้าแขนไว้รอ แหม่มคิดในใจไว้ก่อนยังกะพระเอกนะ 555 เมื่อไปถึงตัวไกด์คราวนี้เรากอดกันกลิ้งลงสองสามตลบ แหม่มถ้าเป็นผู้ชายของเรานี่คงฟินหนักมากมีพระเอกมารอรับกอดกันกลิ้งลงเขา เพ้อ!!!! เมื่อตั้งสติได้ก็รีบลุงขึ้นและขอบคุณไกด์ที่ช่วยเราไว้555 คือสนุกมากอะ จากตรงนี้เราต้องเดินลงละ ซึ่งการเดินลงต้องใช้เวลา3.5ชม. เร็วกว่าเดินขึ้นครึ่งชั่วโมงแน่ะ แต่การเดินลงก็ไม่ใช่ว่าจะง่ายนะ มันไม่ได้เหนื่อยแทบขาดใจ แต่ขามันล้าจนหมดแรงจะก้าว เราต้องหยั่งขาลง ทิ้งน้ำหนักลงที่น่องและเท้าอย่างมากเพื่อเบรคทางลง และต้องระวังลื่นด้วย เพราะระหว่างขากลับก็มีฝนปรอยๆมาพอพื้นเปียก ทำให้ลื่น ระหว่างขาลงเราเดินนำหน้าทุกคนเลยเพราะไกด์พาเดินลงแบบเร็วมาก แต่บางคนก็แทบลงไม่ไหวไกด์ต้องพยุงลงเป็นบางจุด ระหว่างที่พักจุดแรกเพื่อดูจุดที่มีป้ายรำลึกถึงคนที่เสียชีวิตที่ภูเขาแห่งนี้ น่าจะม่อยู่หลายคนที่เสีย ณ ที่นี่จากการตกเขา ซึ่งเขานี้คือค่อนข้างอันตรายอยู่เช่นกัน เพราะภูเขายังปะทุอยู่ ระหว่างที่ชมและนั่งพักรอคนอื่นๆด้วย จุดที่เรายืนอยู่คือเ