Da wir jetzt schon über eine Woche hier sind, wird es langsam Zeit an die Weiterreise zu denken.
Eigentlich haben wir geplant wieder die Bahn zu nehmen.
Aber Peter meint, das es besser und einfache für uns wäre, wenn wir wieder eine Tour buchen.
Ein wenig unschlüssig sind wir uns schon, schließlich haben wir in den letzten Tagen schon ne ganze Menge Touren gemacht und in Kombination mit den Eintritt den wir in all den Tempeln, die wir besucht haben ist es schon einiges an Geld, das wir hier ausgegeben haben.
Trotzdem durchstöbern wir mal wieder alle möglichen Prospekte und stoßen dabei auf ein Angebot, das zwar nicht das super Schnäppchen ist aber einfach so gut klingt, das wir buchen.
Eine letzte gebuchte Tour und dann fangen wir an wieder Geld zu sparen und weniger zu unternehmen.
Soweit der Plan.
Pünktlich um 8 Uhr morgens verabschieden wir uns von Betty und Peter und steigen in den kleinen Bus, der uns zum nächsten Ziel bringen soll.
Eine 3 tägige Tour steht uns bevor und so wie es aussieht sind wir nicht die einzigen, die gebucht haben, weil der Bus prope voll ist.
Und es werden noch mehr, wir kurven fast eine Stunde um alle Leute, die gebucht haben einzusammeln.
Unser Glück dabei ist, daß wir ganz hinten sitzen und weil hier zwar Platz für 3 Personen ist, es dann aber verdammt eng wird, wir als einzige haben uns lang zu machen.
Alle anderen sitzen dicht gedrängt auf ihren Plätzen.
Gerade so noch mal Glück gehabt. …….weil wir den ganzen Tag hier im Bus verbringen……
…..11 Stunden später. …….
Wir sitzen immer im Bus aber so wie es aussieht nicht mehr lange.
Ich hab keine Ahnung wie der Ort heißt in dem wir gerade sind aber ich bin froh abgekommen zu sein.
Der Bus hält, ein Typ schaut rein und erklärt uns, daß wir erstmal alle aussteigen sollen, weil wir hier ein paar Infos für den weiteren Verlauf der Tour bekommen.
Also steigen wir brav alle aus, gehen in die Argentur und hören uns das Programm für den morgigen Tag an.
Ich höre nicht wirklich zu und die einzige Information, die mir wirklich im Kopf bleibt ist die, das wir morgen Früh um 3.15 Uhr abgeholt werden.😣
Außerdem müssen wir jetzt noch etwa eine Stunde Bus fahren, bis wir endlich unser Hotel erreichen.
Gegen 22 Uhr haben wir es dann tatsächlich geschafft und können unser Zimmer beziehen.
Wir sind in einem kleinen Ort mit dem tollen Namen Cemoro Lawang im Cemara Indaha Hotel, welches zwar recht einfach ist aber dafür haben wir ein bisschen WLAN, warm Wasser und ein unglaublich tolles Bett.
Leider haben wir nicht all so viel Zeit es uns hier gemütlich zu machen, weil um dreiviertel 3 schon der Wecker klingelt.
Jetzt heißt es schnell irgendwie wach werden, Kaffee trinken, schön warm anziehen und die Zähne putzen.
Dann steht auch schon ein knall grüner Geländewagen vor der Tür.
Zusammen mit 2 Franzosen steigen wir in das Auto und der etwas stoffelige Fahrer fährt ohne viel Gerede los.
Nach ein paar hundert Metern hält er aber auch schon wieder, weil ja noch ein wenig Platz im Wagen soll sich nämlich eine holländische Familie auch noch mit in den Jeep quetschen.
Die Begeisterung bei den Holländern ist nicht gerade groß allerdings nützt alles diskutieren nix, wenn sie mit zum Sonnenaufgang schauen möchten müssen sie hier rein.
Erinnerungen an meinen Grenzübertritt nach China kommen hoch wärend wir wie Sardinen in der Büchse sitzen wärend uns diese „Büchse“ nen Berg hoch chauffiert.
Am Ende der Fahrt steht fest, wir sind nicht die einzigen, die sich heute so früh aus dem Bett gequält haben.
Ich behaupte mal, daß hier gut 100 Geländewagen stehen.
20 Minuten laufen wir um an den Aussichtspunkt zu gelangen, von dem sich jeder den Sonnenaufgang anschauen möchte.
Wie befürchtet ist es hier oben prope voll.
Außerdem versuchen einem Händler ständig Jacken und sonstigen Schotter abzudrehen.
Etwas nervig, gerade dann, wenn man Hunde müde ist.
Bonny und ich schaffen es trotzdem uns einen relativ guten Platz zu ergattern.
Wärend wir frierend auf den Sonnenaufgang warten können wir in der Ferne ein Gewitter beobachten.
Ich schlage also die Zeit damit tot, zu versuchen nen Blitz zu fangen und Bilder vom Nachthimmel zu schießen.
Dann geht die Sonne endlich auf.
Leider sieht man zum einen wegen der vielen Leute aber vor allem wegen der Wolken nicht gerade viel von dem Spektakel.
Dafür ist die Sicht über das vor uns liegende Plateau ganz gut und auch der Bromo, der wie irre am qualmen ist, ist sehr gut zu sehen.
Dahinter sieht man den Semeru, der mit seinen 3676 Metern Höhe der höchste Berg/Vulkan hier auf der Insel Java ist.
Im Gegensatz zum ständig wild rauchenden Bromo steigt aus dem Krater dieses Vulkans nur alle paar Minuten ein Rauchwöllkchen auf.
Wenn man es nicht besser wüsste, könnte es auch genauso gut sein, das auf dem gigantischen Berg ein Indianer, der viel zu viel Valium geschluckt hat, seinen Kollegen einen Nachricht sendet.;)
Jetzt wird es Zeit wieder zurück zum Jeep zu laufen, schließlich müssen wir uns den Bromo auch aus der Nähe anschauen.
Hoffentlich ist es da ein wenig spannender als hier oben beim Sonnenaufgang schauen.
Wir quetschen uns also wieder alle in das knall grüne Gefährt und fahren den Berg runter um dann irgendwann durch eine graue Mondlandschaft bis in die Nähe des Kraters zu fahren.
Den letzten Kilometer müssen/dürfen wir jetzt laufen.
Wobei es auch die Möglichkeit gibt hoch zu Ross zum Bromo zu gelangen, weil überall Einheimische mit Pferden sind, die einen anbieten auf den Berg tu reiten.
Wir wimmeln 2 von den Pferdetypen ab und stapfen los.
Nach dem wir schon ein paar Meter geschafft haben kommt der nächste angeritten und mir kommt eine idee.
Ich frage Bonny ob sie schon mal auf nem Pferd saß und wie erwartet verneint sie dieses.
Meine Mission steht also fest.
100.000Rp will der Mann von uns, dafür darf die Thailänderin zum Bromo und wieder zurück reiten.
Natürlich ist das viel zu teuer.
Also frage ich ob es nicht möglich ist, daß mein Boss nur ein kleines Stück für 10.000Rp reiten darf, weil sie ja noch nie auf nem Pferd saß.
Wir einigen uns bei 20.000Rp Bonny steigt auf und ich muß laufen.
Ganze 500 Meter legen wir so zurück, bis der Mann meint, das es weit genug ist.
Mein Boss ist glücklich und ich, weil ich einen Stand mit Kaffee finde auch.:)
Dann beginnt der Aufstieg, welcher im Gegensatz zum Merapi absolutes „Watte pusten“ ist.
Auf den letzten Metern kann man sogar eine Treppe nehmen.
Oben und wir natürlich nicht ganz alleine aber wir schleichen uns an den Leuten, die hier stehen vorbei und laufen ein wenig am Krater entlang Un gelangen so in eine um einiges ruhigere Ecke.
Wobei von ruhig eigentlich weniger die Rede sein kann.
Der Bromo ist nämlich ganz schön am rumpeln.
Generell ist es der erste Vulkan, auf unserer Tour, der einem wirklich ein kleines bisschen Angst macht.
Man kann direkt in den riesigen Krater schauen, bis auf Viel Quartal kann man aber nix sehen.
Dafür kracht es alle paar Minuten da unten in dem Brodelnden Loch.
Es hört sich an als würde ein Riese gerade einen Wald auf Streichholz große brechen.
Es rumpelt und knallt und man kann ahnen, welch brutale Energie da gerade am walten ist.
Jedes mal wenn der Krach aus dem dunklen Schlund zu hören ist, wird dieser von einer riesigen Rußwolke begleitet.
Mit mulmigen Gefühl stehen wir also direkt am Abgrund und beobachten dieses gigantische Schauspiel.
Aber nicht nur das ist etwas Besonderes, wenn man den Blick in die andere Richtung lenkt hat man eine grandiose Aussicht auf die Ruß bedeckte Ebene „Sea of Sand“ einfach nur gigantisch.
Außerdem hab ich jetzt die Gelegenheit ein kleines Tänzchen aufzuführen.
Mein Boss findet es albern und versteht nicht ganz was ich schon wieder für faxen mache aber ich hab jetzt immerhin einen Titel für meinen Blog.😂
Dann wird es auch langsam Zeit wieder zurück zu laufen.
Wir machen noch ein paar letzte Fotos und stürzen uns dann in die „Sand of Sea“;) wo unser grünes Vehikel schon auf uns wartet.
Jetzt geht es zum Frühstücken zurück ins Hotel und erst jetzt bei Tageslicht realisieren wir wie dicht unser Hotel doch am Bromo ist.
Ich knipse also schnell noch ein paar Bilder bevor wir unsere Rucksäcke packen und auf den Bus warten, der uns zum Nächsten Highlight der Insel bringen soll.
Hier jetzt wie so oft Bonnys Beitrag.
วันที่ 16 มิถุนายน 2559 จองทัวร์ไปดูโปรโม่ ที่หมู่บ้าน ซีโมโร ลาแวง และคาวาอีเจี้ยน บลูเฟรม
หลังจากที่กลับจากทัวร์เดินเขามีราพี เราถึงที่พักตอนบ่ายๆ เราก็ตัดสินใจจองทัวร์ 3วัน 2คืน รถมารับเราตอน 9โมงเช้าของวันนี้ และเราต้องเก็บกระเป๋าเช็คเอ้าท์ออกจากที่โฮมสเตย์ของปีเตอร์แล้ว เราต้องเคลียร์จ่ายค่าห้องจิปาถะทั้งหมด ค่าห้องแอร์ 3คืน ห้องพัดลม 4คืน 1,223,000 รูเปีย ค่าซักผ้า 19000รูเปีย และค่าแสตมป์ส่งโปสการ์ด 19000รูเปีย เมื่อรถมารับเราก็อำลาปีเตอร์ แบตตี้และน้องดีมัชลูกชายของเค้า เมื่อขึ้นรถเราสองคนนั่งหลังสุด ในใจคิดว่าแย่แน่ เพราะบลไม่ชอบนั่งหลังเนื่องจากมันกระโดดและทำให้เรามึนหัว อาจจะเมารถได้ แต่ไม่มีทางเลือก เพราะรถบัสคันนี้ค่อนข้างเล็ก มีทั้งหมด 4แถว แถวละ 3ที่นั่ง ปัญหาคือมันแคบ แถมนักท่องเที่ยวมีแต่ฝรั่งหุ่นใหญ่ ทำให้ค่อนข้างแอร์อัด เราได้แต่ลุ้นว่าจะมีใครมานั่งข้างเราไหม ถ้ามีก็คงแย่มาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีเพราะที่นั่งมันเล็กกว่าจุดอื่น กลายเป็นว่าเราได้นั่งสบายๆกันสองคน ระหว่างทางคนรถก็มาเก็บค่าทัวร์ที่เราได้จองไว้แต่ยังไม่ได้จ่าย เราจ่ายทั้งหมด 1,400,000รูเปีย แถมไม่มีใบเสร็จให้ เรากังวลแต่ก็ไม่ได้ถาม (บลสะเพร่าเอง) แต่สุดท้ายเมื่อรถมาถึงเมืองโบโลลิงโก เมืองหน้าด่านก่อนเข้าไปในหมู่บ้านซีโมโร ลาแวง ที่เมืองนี้จะเป็นที่ตั้งของบริษัททัวร์ รถจะจอดให้เราได้รับทราบกิจกรรมและตารางการเที่ยวต่างๆ พร้อมกับจ่ายค่าอื่นๆเพิ่มเติม สำหรับเราต้องจ่ายค่าบัตรเข้าโปรโมอีกต่างหาก(จำไม่ได้เท่าไหร่แต่แพงมาก) และมีค่าไกด์สำหรับลงไปดูบลูเฟรมที่อีเจี้ยนอีก 300,000รูเปีย ทั้งหมดเป็นราคาต่อสองคน
เมื่อเสร็จจากตรงนี้เราก็ต้องเปลี่ยนรถบัสคันใหม่เพื่อวิ่งเข้าไปยังหมู่บ้าน ระหว่างนั้นคนขับบอกให้เราซื้อขนมน้ำไปให้เรียบร้อยจากในเมือง โดยรถจะจอดให้ที่ร้านมินิมาร์ทขาประจำของเค้า เค้าจะอ้างว่าเมื่อไปในหมู่บ้านแล้วจะหาซื้อของกินยากและราคาแพง ซึ่งมันก็คงจริงแต่ก็ไม่จำเป็นเท่าไหร่เพราะเราไปถึงที่หมู่บ้านก็สามทุ่มแล้วไม่มีเวลาหิวเลย เพราะต้องรีบเที่ยวรีบออกจากที่นี่ เวลาของทัวร์มันค่อนข้างกระชั้นชิดมากหาเวลาเดินทอดน่องไม่ได้เลย รถจะกระจายผู้เข้าพักตามโรงแรมต่างๆตามไรทาง อาจจะด้วยราคาที่เค้าเลือกมา ของเราได้เข้านอนที่โรงแรมซีมารา อินดะ กับหนุ่มหน้าแขกสองคน เราพักห้องใกล้กัน เมื่อรถจอดพนักงานมาต้อนรับและพาไปที่ห้องพร้อมกับเสนอให้เช่าเสื้อกันหนาว แต่เราไม่ต้องการ แต่เราถามเรื่องไฟฉายซึ่งเค้าไม่ได้เสนอมา แต่เค้าก็มีให้เช่าเช่นกันในราคา 25000รูเปีย (เอาจริงๆไม่ได้ใช้เลย) ห้องพักของเราดูดีแต่ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ มีน้ำอุ่น ถามเรื่องความสะอาดก็พออยู่ได้แบบแค่พอได้งีบเอาแรงเพื่อวันพรุ่งนี้
วันที่ 17 มิถุนายน 2559 เราต้องตื่นตั้งแต่ตีสามเพื่อไปชมวิวพระอาทิตย์ขึ้นจุดชมวิวอันโดดเด่นที่ปานันจากาน เราต้องนั่งรถจิบอัดกันไป 7คน รถทุกคันมุ่งหน้าไปจุดเดียวกัน คนเป็นแสนยืนรอชมพระอาทิตย์ขึ้น แทบหาที่หายใจไม่มี ร้านขายชากาแฟเต็มข้างทาง คนยืนถือเสื้อกันหนาวให้เช่ากันเต็มถามว่าวิวจุดนี้สวยไหมก็สวยนะ แต่คนเยอะเกินไป เรามีเวลายืนอยู่ที่จุดนั้นประมาณ 2ชั่วโมง และ 6โมงเช้าต้องลงไปที่รถที่จอดรออยู่เพื่อมุ่งหน้าไปยังโปรโม่ เช่นเดิมทุกคันเร่งเครื่องมุ่งไปจุดหมายเดียวกัน รถจิบเต็มไปหมดทั้งสองข้างทาง เราต้องเที่ยวแบบทำเวลาให้เร็วที่สุด รถวิ่งแค่ยี่สิบนาทีก็ถึงลานจอดรถหน้าเขาโปรโม่ ซึ่งเราต้องเดินเข้าไปด้านในอีกประมาณ 1กิโลเมตร และต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกประมาณ 400-500เมตรได้ เห็นเหมือนจะไม่ยากและไม่เหนื่อย แต่พอเอาเข้าจริงเหนื่อยมากๆ ระหว่างเดินก็จะเห็นชาวบ้านจูงม้ามาบริการนักท่องเที่ยว หากอยากสบายก็นั่งม้าขึ้นไปถจถึงช่วงบันไดได้ ราคาที่เสนอมาตอนแรกก็เป็นแสน แต่เราไม่ต้องการ เนื่องจากบอสอยากให้บลได้ประสบการณ์ขี่ม้าเลยขอเจ้าของม้าให้ไปส่งแค่ระยะทางสั้นๆในราคา 10,000รูเปีย คนม้ายอมบลเลยได้นั่ง ระหว่างที่นั่งบอสก็เดินตามข้างๆ นั่งม้าโดยมีคนคอยจูงมันไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรเลย เฉยๆมาก เมื่อถึงที่หมายบลรู้สึกสงสารคนม้าเพราะราคาที่ขอไปมันน้อยมากนะ บลเลยบอกให้บอสจ่ายเพิ่มเป็น20,000รูเปีย ตอบแทนน้ำใจที่ใจดีให้เรานั่งระยะสั้นราคาถูก จากตรงนี้บอสเห็นร้านกาแฟก็ขอหยุดดื่มกาแฟก่อนโดยที่ไม่รีบเลย แต่บลรีบนะเพราะเราต้องทำเวลา เราต้องกลับไปที่รถตอน 8โมงเช้า อบสก็ชิวมาก บลยืนเร่งเค้าอยู่พักใหญ่เค้าเลยรีบดื่มให้หมดและเดินขึ้นไปด้านบนเพื่อชมวิวอันมหัศจรรย์ที่เรามองเห็นแต่ควันพวยพุ่งอย่างยิ่งใหญ่อยู่ตรงปากปล่อง ระหว่างเดินขึ้นนี่โคตรเหนื่อย เดินแค่ก้าวสองก้าวก็เหนื่อยมาก เกือบไม่ไหวแต่ใจสู้ เมื่อถึงด้านบนก็เห็นถึงความอลังของที่แห่งนี้ เสียงระเบิดจากด้านล่างดังขึ้นตลอดเวลา ควันกระจายออกมาแบบไม่หยุด มองลงไปด้านล่างแบบโคตรเสียวกลัวตกลงไป ที่นี่คือนรกที่แท้จริงในความรู้สึกของบลนะ น่ากลัวอะแต่ก็อัศจรรย์ของธรรมชาติเช่นกัน เราไม่มีเวลาที่จะเดินอ้อมรอบปากปล่อง ได้แต่เดินระยะสั้นๆและถ่ายรูปไม่ถึง 1ชม. ก็ต้องรีบลงไปที่รถ เพื่อกลับโรงแรมเก็บกระเป๋าและทานอาหารเช้าที่โรงแรม พร้อมกับเช็คเอ้าท์รอรถมารับเพื่อไปยังคาวาอีเจี้ยนต่อ
สรุปเลยนะว่าที่นี่คือสุดยอดมาก หมู่บ้านน่าอยู่ มีภูเขาล้อมรอบ อากาศเย็นมากในตอนกลางคืน โปรโม่เองก็อัศจรรย์มากเป็นประสบการณ์ที่สุดยอด แต่ถ้าให้ดีอยากจะมาเองและเดินเล่น ชมวิวในหมู่บ้าน เช่ารถจิบจากชาวบ้านในราคากันเอง อยากอยู่สักสามวันขึ้น แล้วเดินไปจุดชมวิว มันคงสุดยอดมาก ถ้าให้แนะนำอย่ามากับทัวร์เลย มันแทบไม่ได้อะไร ได้แค่มาเห็นแล้วก็รีบออกไป แถมมีแต่จ่ายก้อนใหญ่ตลอดทาง
Wie ich mal .... 