Wie ich mal ….

Heute wollen wir von Chame weiter bis nach “Pisang“ gehen und verlassen zur üblichen viel zu späten Zeit unsere Unterkunft.

Wobei wir dieses mal zum ersten mal die 3.000 Meter Marke knacken wollen.

Ich war ja schon ein, zwei mal in den Alpen unterwegs und muss sagen, das ich etwas Respekt vor der Dreitausend habe, allerdings ist es hier etwas anders.

Während in dem Alpen auf einer solchen Höhe die schon längst die Baumgrenze überschritten ist und die Luft auch langsam dünn wird, ist hier alles anders.

Die Vegetation hat sich zwar stark verändert und an Stelle der Reisfelder, sieht es hier mittlerweile was die Pflanzen angeht schon eher wie Zuhause aus.

Bonny hat dann auch eine merkwürdige Begegnung mit der hiesigen Flora.

“The plant has bitten me!“ sagt sie nämlich plötzlich.

Ich bin ein wenig verwirrt und frage noch einmal nach was sie meint.

Dann zeigt sie mir den Übeltäter und ich brauche eine kleine Weile um zu verstehen.

Die Pflanze die Bonny laut ihrer Aussage“gebissen“ hat ist eine Brennessel.

Klar, in Thailand gibt es keine Brennesseln und,so ist mein Boss doch ziemlich überrascht, das es Pflanzen gibt, die sich bei Berührung wie eine Ameisen Attacke anführten.😉

Gegen Mittag erreichen wir eine Apfelplantage und müssen hier natürlich auch eine längere Pause machen und ein paar Äpfel essen.😊
Dann geht es weiter. 

Auch wenn das Wetter langsam schlechter wird, geht es mir soweit ganz gut…..bei meinem Boss sieht es da etwas anders aus. 

Besonders auf den letzten Kilometern hat die kleine Thailänderin hart zu kämpfen.

Dazu kommt noch, das ich unbedingt nach “Upper Pisang“ welches auf 3310 Metern Höhe liegt möchte, weil es von da über einen Höhenweg weiter geht.

Irgendwann schaffen wir es dann wirklich unser Ziel zu erreichen.

Auch wenn mein Boss fix und alle ist, kann sie es einfach nicht lassen alle Energie in das finden des perfekten Gasthauses zu setzten.

Ich wäre ja ins erst beste eingekehrt.

Dank Bonny haben wir jetzt aber ein Zimmer, für das wir nix bezahlen müssen, wenn wir im Gegenzug Abendessen und Frühstück hier essen.😊

Nichts leichter als das……

Und zusätzlich bietet sich im Mondlicht von unserem Zimmer ein toller Blick auf den Annapurna II. 😊

Alles richtig gemacht.

Einige Schritte sind auch zusammen gekommen, am Ende des Tages haben wir 21.161 auf der Uhr.

Bonny hat wie immer mehr und genauer geschrieben, was wir erlebt haben und Wem wir begegnet sind.

Hier ihr Beitrag:
วันที่ 10 กันยายน 2559 วันนี้ตื่นเวลาปกติ หกโมงเช้า ล้างหน้าแต่งตัวเก็บของเสร็จ ก็รอทานอาหารเช้าตอนเจ็ดโมง นั่งรออาหาร 30-40นาที จากนั้นเริ่มออกจาก Chame เวลา 8.10น. 

หมู่บ้านแรกของวันนี้ที่เราจะไปคือ Bhratang ระยะทาง 7 กม. ที่ความสูง 2850ม. ทางเดินเริ่มชันขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็พอมีทางราบให้เราได้หายใจบ้าง ยังพอไปได้สบายแต่ก็ยังคงมาตรฐานความเหนื่อยอยู่ นักเดินทางคนอื่นๆเดินแซงผ่านไปสองกรุ๊ป เราเดินไปเจอชายเนปาลคนหนึ่ง เดินสวนมา เค้าถามนั่นโน้นนี่แบบไม่ค่อยเก่งภาษา เราพยายามที่จะเป็นนักท่องเที่ยวที่ดีที่ทักทายคนในพื้นที่และยิ้มให้ จนสักแปปเค้าเหมือนจะบอกว่าขอถ่ายรูปกับบล แต่บลรู้สึกไม่ค่อยโอเค เลยโยนให้บอสไป แต่บอสก็บอกกลับมาว่าเค้าจะถ่ายรูปกับเราไม่ใช่เค้า (อันนี้บลรู้) จากนั้นบลก็ยอมๆถ่าย แต่พอบอสเริ่มตั้งกล้องจะถ่าย ชายเนปาลคนนี้ก็เข้ามาโอบไหล่บลอย่างแน่น ดึงหมวกบลจะเอาไปใส่ ดึงไม้เท้าจะเอาไปถือเก้กท่า บลรู้สึกไม่สบายใจละ จะไม่ถ่าย แต่ก็เค้ายังอยากจะถ่ายกับเรา บลเลยบอกว่ายืนถ่ายแบบนี้ก็ได้ไม่ต้องเข้าใกล้ขนาดนั้น  จนเราได้ถ่ายรูปกันแบบคงเส้นระยะห่างไว้ (สรุปคืออีตานี่เมา) คือบลก็พยายามจะไม่คิดและไม่ใส่ใจ เราเดินกันสองชั่วโมงกว่าก็ถึงหมู่บ้าน จากความเหนื่อยของการเดินขึ้นเขา เลยขอนั่งพักที่ร้านอาหารเพื่อหาอะไรทานสักหน่อย จนได้แอปเปิ้ลมาทาน และพักเกือบชั่วโมง แล้วออกเดินทางต่อ

หมู่บ้านที่สอง Dhukur Pokhari ระยะทาง 6 กม. ที่ความสูง 3240ม. ความสูงเพิ่มมากขึ้น แน่นอนต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้น เราออกจากร้านรองสุดท้ายจากหนุ่มรัสเซียที่เราทักทายกันที่ร้านอาหาร เราเริ่มเดินช้าๆ เพราะความสูงที่สามพันทำให้เราเหนื่อยง่าย และออกซิเจนเริ่มน้อยลง ต้องให้ร่างกายเริ่มปรับสภาพกับความสูง บลจึงเดินได้แบบช้ามาก  และหยุดพักบ่อยมาก ทางปีนขึ้นเขาอย่างเดียวเลย มีทางราบให้เดินนิดหน่อย จนเราต้องยอมแพ้ขอพักทานข้าวเที่ยงกันที่หมู่บ้นแห่งนี้ จนเจอกรุ๊ปหนุ่มสาวชาวเยอรมัน ที่เราเดินผ่านและทักทายกันเกือบทุกวัน วันนี้เราทาน Dahbut อาหารชาวเนปาล รสชาติใช้ได้ ชอบ เป็นข้าวกับผัดผัก 5000รูเปีย และสามารถเติมได้ฟรี  

หมู่บ้านที่สาม Upper Pisang ระยะทาง 1.5กม. ที่ความสูง 3310ม. ทางเดินแรกๆสวยงาม เรียบๆ ฝนเริ่มตก เราต้องใส่เสื้อกันลมกันฝนกัน ระหว่างทางยิ่งไกลยิ่งเริ่มชันมากขึ้น แถมเดินแค่สิบก้าวก็เหนื่อยหอบไปไม่ไหวแล้ว ต้องหยุดหายใจกันพักใหญ่ คือหยุดพักทุกหนึ่งหรือสองนาที  แย่มาก เหนื่อยจนไม่อยากไปต่อ แต่ก็ต้องไป เมื่อมาถึงก็ต้องปีนขึ้นหมู่บ้านอีก เพราะโรงแรมแต่ละหลังนี่ตั้งกันบนเหวทีเดียว เดินขึ้นทีต้องหยุดหอบกันหลายครั้งทีเดียว เจ้าของโรงแรมมายืนกวักมือเรียกอยู่สองสามเจ้า บลตัดสินใจไม่ได้ว่าจะพักที่ไหน เพราะจะตรงไป อีกสองข้างฝั่งก็ยืนเรียกอยู่ จนสุดท้ายมีเจ้าของโรงแรมหนึ่งกวักมือเรียก และพยายามเสนอสิ่งดีๆให้เรา เราเลยยอมเลี้ยวเข้ามา ด้านหน้าโรงแรมตรงบันไดเดินขึ้นเชี่ยมากมีแต่ขี้นก แต่เดินเข้าข้างในห้องทำด้วยไม้หมดเลย น่าอยู่ทีเดียว พอถามราคาพี่เค้าบอกให้อยู่ฟรี แถมมีไวไฟให้ฟรีด้วย คือทำไมใจดีขนาดนี้  โรงแรมของเราชื่อTukuche Peak Room no.5

สรุป เริ่มเดินจาก Chame 8.10am. ไปยัง Upper Pisang เวลา 15.30น. ระยะทาง 14 กม. พักที่ Tukuche Peak Room no.5 ที่ความสูง 3310 เมตร