Wie ich mal ….

Planänderung, eigentlich wollten wir heute über den Höhenweg nach Ngawal und dann weiter nach Manang laufen.

Wobei wir immer hin schon über 3700 Meter Höhe kommen würden. Leider fühlt sich mein Boss heute gar nicht so gut und weil wir befürchten dass es erste Anzeichen von Höhenkrankheit sind haben wir entschieden nach Lower Pisang abzusteigen und von dort die einfacher zu laufende Straße zu nehmen.
Das Wetter ist sowieso nicht ganz so gut also ziehen wir unsere Regensachen an und laufen los.

In Lower Pisang gibt es auch eine Trinkwasser Stationen, bei der wir unsere Wasservorräte für heute auffüllen wollen.
Im Ort selbst, müssen wir dann leider feststellen, das alle Geschäfte und auch die Wasserstation geschlossen sind.

Wir haben noch etwas mehr als einen Liter, eigentlich brauchen wir 4 Liter.

Wir entschieden weiter bis ins etwa 9 Kilometer entfernte “Humde“ zu gehen und dort Mittagspause zu machen. 

Wasser auffüllen kann man da ja sicher auch…..

Das Wetter wird auch langsam wieder Besser und so stapfen wir los.

Wie immer ist die Gegend trotz einiger Wolken super schön und wie die letzten Tage auch treffen wir eine Gruppe junger Deutscher, mit denen wir gemeinsam weiter laufen.
Bonny hat immer noch Kopfschmerzen und weil ich mir wirklich ein wenig Sorgen mache, überlasse ich ihr fast unser ganzes noch übriges Wasser.

Irgendwann erreichen wir dann das nächste Dorf.

Hier in Humde gibt es mal wieder einen Checkpoint, an dem wir und melden müssen. Aber noch wichtiger ist für uns, das wir uns hier wieder mit Wasser eindecken können…..dachten wir nur dumm, das wir keinen offenen Laden oder Restaurant finden.

Bleibt also nichts anderes,als weiter zu laufen.

Mein Boss schwächelt immer mehr, so das wir mit der anderen Gruppe nicht mehr mithalten können.

Allein und ziemlich langsam schleichen wir weiter.

Wasser haben wir keins mehr und auch wenn mein Boss behauptet, das es ihr nicht schlecht geht, glaube ich ihr kein Wort.

Auf der Karte hab ich ein Restaurant entdeckt, welches nur 2 Kilometer entfernt liegt.

Mein Boss muss jetzt noch ein mal die Zähne zusammen beißen, bis wir dieses erreichen.

Alle paar Minuten schaue ich wie weit es ist und es fühlt sich eine Ewigkeit an, bis wir das Restaurant erreichen.
Leider ist dann auch hier die Freude von kurzer Dauer, weil hier zwar ein Gebäude steht, dieses aber anscheinend schon ewig nicht mehr bewohnt ist.

Bleibt und also nichts anderes als weiter zu gehen.
Eigentlich wollten wir heute bis Manang laufen aber ich hab große Zweifel, diesen Ort zu erreichen.

Irgend wann schaffen wir es immer hin doch ein Gasthauses, das auf dem Weg zu erreichen.

Und die Freude ist groß, weil die andere Gruppe auch hier eingekehrt ist.

Da wir befürchten, das Bonny schon erste Anzeichen von Höhenkrankheit zeigt, bestellen wir das angeblich beste Gegenmittel, eine Knoblauch Suppe….

Die Einheimischen jedenfalls schwören auf dieses Hausmittelchen.

Natürlich bestell ich mir um auf Nummer sicher zu gehen auch so ein Süppchen.

Wie fast immer müssen wir eine Ewigkeit auf unser Essen warten aber zum einen kommt uns eine längere Pause ganz recht und zum anderen werden wir hier gut unterhalten. 😉

Über eine Stunde später geht es dann für uns weiter und wie durch ein Wunder geht es meinem Boss wieder gut, so das wir es tatsächlich noch bis nach Manang  schaffen. 

Immer hin 23.920 Schritte waren es bis hier her.

Und hier noch Bonnys Version der Geschichte.

วันที่ 11 กันยายน 2559 วันนี้เราเริ่มเดินทางเวลาเดิม 8.10น. โดยเราเปลี่ยนแผนการณ์ใหม่ จากที่ตั้งใจว่าจะเดินขึ้นเขาไปที่หมู่บ้าน Ghyaru ที่ความสูง 3730ม. แน่นอนว่าเส้นทางนี้ค่อนข้างยากทีเดียว เพราะดูจากแผนที่แล้วทางชันขึ้นมาก แต่เนื่องด้วยที่บลรู้สึกไม่ค่อยสบาย เนื่องจากความสูง ที่ร่างกายยังปรับตัวไม่ทัน บวกกับอากาศหนาว ทำให้ปวดหัว เราเลยเปลี่ยนแผนเดินลงไปยังหมู่บ้าน Lower Pisang ซึ่งอยู่ด้านล่างของ Upper Pisang สามารถมองเห็นจากด้านบน เดินลงไปใช้เวลาแค่ 20นาที ระหว่างทางด้านล่างนี้จะเป็นทางเดินง่ายๆ มีเดินขึ้นเขาบ้างสลับกับทางราบ ไม่เหนื่อยมาก บวกกับเช้าวันนี้ฝนตกปรอยๆ หลายกรุ๊ปจึงตัดสินใจเดินทางเส้นนี้ เราออกเดินทางลงไปยังหมู่บ้าน  Lower Pisang เพื่อกะจะไปเติมน้ำดื่ม แต่กลายเป็นว่าร้านยังไม่เปิด ณ ตอนนี้เรามีน้ำอยู่ก้นขวด ที่สำคัญร่างกายบลต้องการน้ำมากตลอดเวลา เพราะการอยู่ที่สูงร่างกายต้องการปรับสภาพร่างกายเพื่อรับกับสภาวะออกซิเจนต่ำ จึงต้องดื่มน้ำมากๆ แต่สุดท้ายเราไม่มีน้ำเพิ่มเติม บอสสละน้ำที่เหลือให้บลคนเดียว โดยบลจะได้แค่จิบเบาๆกันคอแห้งเท่านั้น ระหว่างทางก็จะเจอกลุ่มเดิมๆที่เราเคยโดนแซงตลอด ระหว่างนี้อาการปวดหัวบลมีมาเรื่อยๆ แต่การเดินต้องเดินช้าๆ เพื่อไม่ให้ร่างกายเหนื่อยเกินไป แต่การเดินขึ้นทางชันแต่ละครั้ง แค่สามก้าวก็หอบแล้ว ต้องหยุดพักทุกสองนาที บอสก็พยายามพยุง คอยดันให้ไปต่อ 

เมื่อไปถึงหมู่บ้าน Humde เราใช้เวลาสองชั่วโมงกับระยะทางสิบกิโลเมตร ตอนแรกเรากะจะหยุดพักหาอะไรทานกัน แต่พอเดินตามไกด์ของกลุ่มหนุ่มสาวเยอรมัน สุดท้ายเค้าไม่ได้หยุดพัก บอสก็ไม่หยุดพักเหมือนกัน จนไปถึงจุด Check Post เราได้หยุดพัก แต่ไม่มีอะไรให้เราซื้อเลย สรุปคือต้องเดินไปต่อโดยปราศจากน้ำดื่ม ระหว่างทางเส้นนี้คือเริ่มปวดหัวหนักมาก อารมณ์เหมือนเดินอยู่ในผวังค์ ไม่รู้ว่าเดินผ่านจุดนั้นได้อย่างไร บอสบอกเดี่ยวข้างหน้ามีร้านขายของอยู่ เดี๋ยวเราหยุดพักดื่มน้ำกันที่นั่น สุดท้ายก็ไม่มี เพราะร้านปิด เราต้องเดินไปต่อ เดินหยุดๆ หลายรอบมาก เหมือนจะไปไม่ไหวแล้วแต่ก็สู้เดิน ขาก้าวไปข้างหน้า แต่สมองเหมือนเบลออยู่เลย พอเราเดินถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เราจึงหยุดพักทานข้าวกัน ก็ไปเจอหนุ่มสาวชาวเยอรมันอีก คราวนี้อาการปวดหัวหนักมากจนอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ต้องอดไว้ เราสั่งอาหาร และไกด์ของหนุ่มสาวเยอรมันแนะนำให้ทานซุปกระเทียมช่วยได้มาก บอสเลยสั่งให้ ส่วนบลไปเข้าห้องน้ำ ห้องน้ำนี่ก็เชี่ยจริงๆ หาที่น่านั่งปลดทุกข์สบายๆ อากาศดีดีไม่มี ต้องกลั้นหายใจหลับตาทุกครั้งที่เข้า กลับมาที่โต๊ะอาหาร หนุ่มสาวเยอรมันก็สนุกสนานกับการนั่งรออาหาร บ้างก็นั่งเล่นไพ่ บ้างก็เล่นกับกับลูกสาวเจ้าของร้าน ส่วนบลนั่งกุมขมับ บอสก็นั่งเป็นห่วง เรานั่งรออาหารอยู่อย่างนี้ชั่วโมงกว่าๆ ทุกคนต่างมีกิจกรรมต้องทำ เลยไม่ได้สนใจว่าต้องรออาหารนานมาก เมื่ออาหารมาบลก็จัดการซุปตามด้วยข้าวผัดจานโต ทานจนจะอ้วกเพราะต้องทานให้หมดจาน จากนั้นเราก็บายๆ หนูน้อยผู้สร้างสีสันให้กับการรอคอยอาหารจานสโลวของพ่อเค้า บอสตั้งเป้าไว้ว่าเราจะเดินไปจนถึงหมู่บ้าน Bhraga แล้วจะนอนพักกันที่นั่น เพราะกลัวว่าบลจะเดินไปต่อไม่ไหว แต่เมื่อแดดออกอาการปวดหัวของบลก็หายเป็นปริดทิ้ง เดินอย่างมีความสุข เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น บอสเห็นแล้วงง คือเมื่อกี้อาการดูยังกับจะตายอยู่เลย แต่ตอนนี้กลายเป็นคนใหม่เพียงแค่เสี้ยวนาที 

พอเราเดินถึง Bhraga อาการปวดหัวมันก็ไม่มีแล้ว เริ่มมีแรงเดินแล้ว เราเลยตัดสินใจไปต่อเพื่อไปให้ถึงหมู่บ้าน Manang เพราะที่นี่คือจุดหมายที่ทุกคนต้องมาเพื่อพักผ่อนรอดูอาการการแพ้ความสูง แน่นอนว่าบลต้องพักรอดูอาการที่นี่สองสามวัน ว่าจะไปต่อได้ไหม เพราะความสูงที่เราต้องเผชิญต่อไปคือ ระดับความสูงที่ 5416ม. แค่สามพันกว่าก็ปวดหัว เหนื่อยหอบ หนาวสั่นแล้ว บลไม่อยากคิดว่าถ้าห้าพันจะเป็นยังไง

เราเดินมาแปปเดียวก็ถึงหมู่บ้าน Manang ตอนสี่โมงเย็นกว่า เราถึงช้ามากก็เพราะว่าเราเดินช้า เมื่อถึงหมู่บ้านเราก็เดินหาที่พัก เราเดินรอบหมู่บ้านหนึ่งรอบหาที่พักดีดี จนได้ที่พักที่  Himalayan Singi Hotel  ห้องพัก 303โรงแรมใหญ่ มีอาณาบริเวณปลูกดอกไม้และสวนผัก สวยดี และเป็นจุดชมวิวที่ดี แต่ว่าพอเข้าด้านในไม่ค่อยดูดีเหมือนด้านนอก แต่ก็ถือว่าดี ส่วนห้องน้ำก็พอใช้ได้ แต่มันแย่ตรงน้ำร้อนนี่สิ ต้องรอให้มีแดดออกถึงจะมีน้ำร้อนอาบ ราคาค่าห้องอยู่ที่คืนละ 200 รูเปีย แต่ต้องทานอาหารเช้าเย็นที่โรงแรมนะ ถ้าทานที่อื่นเค้าจะคิดอีกราคา อากาศที่นี่หนาวเย็นมาก บลต้องใส่เสื้อผ้าสองสามชั้น ผ้าห่มก็หนามาก นอนหลับไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ เพราะอาจจะด้วยอากาศที่เบาบาง ทำให้เวลาหายใจรูสึกแสบจมูก น้ำก็ไม่ได้อาบเพราะน้ำไม่ร้อน

สรุป เริ่มเดินจาก Upper Pisang 8.10น. ถึง  Manang เวลา 16.20น. ระยะทาง 20 กม. พักที่ Himalayan Singi Hotel  room 303 ที่ความสูง 3540 เมตร